Vorige week. Ik zat met een half oog naar een opgenomen aflevering van Topdokters te kijken, toen ik haar zag. Ongeveer vijfentwintig, een duizelingwekkend BMI van 46, wat een puntje minder was dan het BMI dat ik op haar leeftijd had. Ze stapte de consultatieruimte van de obesitasarts in onder een aureool van schaamte. Ik zag haar, en ik voelde alles terug. Schaamte, wanhoop, verdriet, de nood om jezelf zo onzichtbaar mogelijk te maken en zeker niemand te schofferen om het risico te beperken dat je dik wordt genoemd. Of varken. Of dik vet ongelooflijk degoutant schaamtelijk varken. Je hoeft het echt niet nog eens van een ander te horen. Je hebt het de afgelopen weken al vaak genoeg over jezelf gedacht.
Alles dat ik zelf voelde toen ik rond haar leeftijd met een bijna identiek lichaam aan een obesitasdokter ging vragen of hij me asjeblieft asjeblieft wilde opereren. Ik zag hoe haar arts haar de risico’s van de operatie uitlegde en hoe zij zei “Ik heb er alles voor over. Het maakt me niet uit”. Die kwam binnen. Hard zelfs. Ik telde in mijn hoofd en kwam tot mijn verbazing tot de vaststelling dat ik exact tien jaar geleden vast identiek dezelfde woorden heb uitgesproken. “Help mij. Asjeblieft. Ik kan het niet meer.”
Het is gek op hoeveel dingen ik de afgelopen jaren heb teruggeblikt op mijn blog, zonder echt terug te blikken op de operatie waarbij ik mijn darmen en maag liet halveren. Terwijl het zo ingrijpend voor mij is geweest, van 130 kilogram naar 75 en dan weer wat naar omhoog, tot nu. Het is zo’n lange weg geweest, niet alleen fysiek maar vooral ook psychologisch. Ik heb er zo veel over te vertellen, besefte ik vorige week, en ik vroeg me af waarom ik dat nog niet heb gedaan. Ik denk niet dat het schaamte is, want ik heb me wel geschaamd over mijn gewicht, maar nooit over mijn keuze om een gastric bypass te laten uitvoeren. Nog steeds vind ik dat een van de moedigste keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt.
En dus ga ik de komende weken af en toe eens terug. Terug naar tien jaar geleden, en al de tijd ervoor en erna. Omdat ik niet zou zijn wie ik nu ben zonder wie ik toen was, en diep vanbinnen nog altijd ben.
Mooi en moedig hoe jij hier mee omgaat en over kan schrijven.
Je bent een knappe madam in vele opzichten.
Ik ken een paar mensen in mijn omgeving die dit hebben gedaan en bij allemaal vind ik het waanzinnig knap dat ze die keuze hebben gemaakt. Je doet het niet zomaar. Wat moet dat ongelofelijk rot zijn zo naar in je velletje te zitten. Liefs
Pfoeh… ik heb het programma niet gezien, maar de schaamte, het verdriet, en het alles doen om toch maar niemand te schofferen… zo herkenbaar!
Ik heb een andere weg gekozen dan jij deed, maar ik snap je keuze wel. Ik had die keuze ook bijna gemaakt. Bijna, net niet. Omdat ik besloot het toch nog 1 keertje te proberen, met de hulp van wat coaches (WW-coach en sportcoach). De rest van het verhaal is en blijft hopelijk geschiedenis. Ik ben benieuwd naar de rest van je ‘na’-verhaal. Dikke dankjewel voor het delen!
Moedige blog. Ik zag de aflevering van Topdokters. En je omschrijft perfect de gevoelens die je op het gezicht van dat meisje kon aflezen. Ik vond dat zo stoer dat ze ermee op televisie durfde. Ik kijk uit naar de rest van je verhalen.
Waren er eigenlijk geen problemen met je zwangerschappen in combinatie met die bypass? Niet dat dat hoeft, ik vraag het mij gewoon af :-)
Die gevoelens van schaamte, het willen verdwijnen, het verdriet, dat is me jammer genoeg ook allemaal heel bekend. Alle respect voor de stap die je durfde te zetten. Ik ben heel benieuwd naar de terugblik, om jouw verhaal te horen.
Ja, en weet je nog wat de dokter zei, “ik ben zo apetrots op dat meisje”. En dat vatte alles samen, voor haar, voor jou en voor iedereen in die situatie. You all rock!
Een heel erg moedige dame, iemand waar ik zo naar opkijk! x
Heb de uitzending ook gezien en vond het in alle opzichten een “Topdokter” en een zeer moedig meisje.
Zelf ook GB laten doen. Ondertussen iets meer dan 4 jaar geleden. Toén in het ZH gezegd dat ik zó graag vooraf eens met iemand had kunnen kletsen die het zelf al achter de rug had. En dat ik dus vanaf mijn operatie met plezier op (on)regelmatige basis ingeschakeld mocht worden voor info-avonden, gezellige babbbels,… Helaas zijn ze daar nooit op ingegaan. Hopelijk vinden mensen jouw blog en jouw verzuchtingen, bedenkingen, terugblikken,… nu wél als ze daar nood aan zouden hebben. Go go!
Zot hoe snel de tijd gaat. Davey zit aan 5 jaar. En gij zijt knap. Als ge me niet gelooft: kijkt keer naar uw kinders. Zo’n eierstok triggers. Dat is echt niet allemaal van uwen wederhelft dat die dat hebben ;-)
geraakt zoals alleen jij mij weet te raken. kijk uit naar het vervolg, ik vind dit jouw allersterkste stukken, ook al wou ik dat je nooit zo iets had moeten meemaken <3
Zonder die operatie van jou, 10 jaar terug, had ik de mijne nooit gedaan.
Jij hebt mijn ogen nog meer geopend. Waar de schrik er toen was heb jij me gerust gesteld door met me te willen praten.
Ik heb alles zoals jou gedaan, tot de dokter toe. Al moest ik er telkens een uur voor rijden.
Beste. Beslissing. Ooit.
Merci Kelly. Jouw stap heeft vele anderen geholpen, wees maar zeker.
Ik heb mij in sept laten opereren dus voor mij een heel erkenbaar verhaal!
Heel moedig van je, ik kijk uit naar je terugblikken.
Door jouw verhaal heb ik met andere ogen naar die aflevering van Topdokters gekeken. Ik stond ervan versteld hoe ik mijn man vertelde dat dit het beste was voor haar. Gek, want ik denk dat – had ik je verhaal niet gekend- ik daar meer moeite mee zou hebben en het snel snel een gemakkelijkheidsoplossing zou noemen. (ik schaam me daar ontzettend voor, maar het is wel waar) Ik vind het dus fantastisch dat je je verhaal hier doet!!
Superveel respect! Benieuwd naar je terugblikken.
This is a story worth telling. Velen zullen er iets aan hebben!
Ik vind dit zo moedig van je! De operatie, maar ook het terugblikken is heel moedig.
mooie en eerlijke blogpost, zoals ik intussen van jou gewend ben :-) knap dat je de moed had om de operatie te doen, lijkt me niet simpel, al lijkt het me even zwaar om al zo’n lange tijd daarvoor slecht in je vel te zitten… en knap dat je hierover wilt schrijven!
In mijn omgeving al een aantal vriendinnen die hetzelfde ondergaan hebben. Ik heb veel respect voor hun beslissing want het was ook niet altijd de makkelijkste weg. Ik denk dat je ook schrijft wat zij denken en waar zij zijn doorgegaan. Knap gebracht!
Heel dapper en uiterst relevant dat je dit brengt. Ik heb de uitzending waarvan sprake niet gezien, maar herinner me een aflevering van Koppen / Panorama waar mensen na een maagverkleining / operatie / ring (ik kan heb me niet goed herinneren) enerzijds heel heel blij waren met hun nieuwe lichaam maar anderzijds zware psychologische ondersteuning kregen omdat ze echt afscheid moesten nemen van hun oude ‘ik’ … was heel treffend gebracht ook. Ik kijk uit naar je vervolg.
ik kijk ernaar uit, omdat ik echte eerlijke verhalen op blogs weet te waarderen, ver weg van de give-aways en product reviews. gewoon echte mensen met twijfels en uitdagingen en successen. en jij weet die doorgaans zo mooi te verwoorden
(gebrek aan hoofdletters wegens eenhandig typen met baby op arm)
Indrukwekkend open, nederige en trotse post tegelijk. En uit mijn hart: jij straalde ook al tien jaar geleden persoonlijkheid uit op je foto’s.
En dat er een verhaal achter elk BMI zit, dat geloof ik meteen, al is het goed dat je mij, en ongetwijfeld ook anderen, weer aan herinnert.