Wij zijn net terug van een midweek Erperheide. Dat deden we al twee keer, een keer met een kindje van anderhalf en een keer met een kindje van twee jaar en half. Nu was het met twee kindjes, eentje van vier en half en eentje op een boogscheut van negen maanden.
Ik zou hier zoals vorige jaren een verslag kunnen maken aan de hand van de schoonste foto’s. Maar eerlijk: die vertellen het verhaal eigenlijk helemaal niet. Soms denk ik: wij vertellen ons verhaal eigenlijk helemaal niet. Omdat schone foto’s en enthousiasme gemakkelijker zijn. Maar dat is niet fair, want dan gaan jullie jullie dingen met die van mij vergelijken en denken dat het bij ons van een leien dakje loopt. Dat is niet waar. Bij momenten zelfs ferm hard niet waar.
Dus bij deze: een nieuwe rubriek.
Op de foto/niet op de foto.
Omdat we het waard zijn.
Op de foto: mijn zoon die op een klimzeil kruipt in de binnenspeeltuin.
Niet op de foto: hoe hij enkele seconden later op dat bovenste ding zat, er niet meer afdurfde, waarop zijn moeder aan de zijkant omhoog klom op van die klimuitsteeksels en Dexter zich met zijn volle gewicht op haar liet vallen. Hoe het been van de moeder tegen alle klimuitsteeksels knalde tot ze sterren zag. Hoe de moeder een kwartier lang zat te wenen en dacht dat haar vakantie amper twee uur na aankomst al voorbij was.
Op de foto: een keigezellig gezinsmoment in Evergreenz, alwaar wij op donderdagochtend gingen ontbijtbuffetten.
Niet op de foto: het feit dat Dexter bij aankomst besliste om ontbijtbuffetten maar compleet niks te vinden en nog liever doodviel dan net zoals de andere kindjes een leuk bordje van Orry de Centerparcsmascotte te nemen en een pannenkoek te gaan halen die je helemaal zelf mocht versieren. Neen, hij lustte plots niks meer behalve Honey Loops die hij thuis ook eet. En dus betaalden wij meer dan zes euro voor twee potjes Honey Loops. In de winkel krijg je daar bijna een kilo Honey Loops voor. Ook niet op de foto: Flo die zowat zevenhonderd keer een pakje vochtige doekjes op de grond liet vallen dat ik haar had gegeven om zich in stilte bezig te houden, behoorlijk ranzige koffie in glazen in plaats van tassen, en dat na een nacht waarvoor we van die koffie die uitgekakt wordt door aapjes hadden moeten krijgen. Uit gouden kopjes.
Op de foto: mijn zoon en ik in de autootjes van de Efteling.
Niet op de foto: de combinatie met twee kinderen van verschillende leeftijden naar een pretpark. Lees: een kind dat overal op wil en een kind dat heel de dag in de buggy moeten zitten terecht maar niks vindt. De papa en de mama die om beurten met het jongste kind op de arm door de Efteling tjolen en knikken naar de andere ouders die ook tjolen met het jongste kind terwijl de andere ouder op de attractie zit met het kind dat al iets aan de Efteling heeft.
Ook niet op de foto: de terugweg met een hysterisch jongste kind dat scheel van de honger is omdat de ouders de files niet goed hebben weten in te schatten.
Op de foto: man en kind bij de draak van Joris en de Draak.
Niet op de foto: de vrouw die niet op Joris en de Draak kon, noch op de meeste andere dingen waarop ze had gewild, omdat haar been echt monsterachtige kleuren begon uit te slaan en zo pijnlijk was dat ze gedurende de midweek Centerparcs zeker vierhonderd keer “pas op voor mijn beeeeen!” schreeuwde naar iedereen en niemand in het bijzonder.
Op de foto: mijn schattigste dochter ooit.
Niet op de foto: de fase waarin ze verkeert, die ervoor zorgt dat ze hier al meer dan een week elke vorm van vaste voeding in ons gezicht aan het uitspuwen was, en ’s nachts zo goed als niet sliep. De vele uren van nachtelijk geween in onze bungalow. De vrees van de ouders dat kind 1 ook hele nachten wakker zou zijn, wat eigenlijk gelukkig wel meeviel. De uitputting. Het oudste kind dat gedurende de hele week geen seconde zweeg en het parkrecord woedeaanvalletjes brak. Het besef dat wij eigenlijk veel meer aan een kinderloos weekje hadden gehad na de afgelopen maanden, en het besef dat dat zo zonder oma’s echt heel moeilijk is, op dit moment.
Maar het was dus tof.
En heel echt allemaal, ook.
Geweldige blogpost!! Merci om dit te mogen lezen :)
Zalige rubriek! Ik denk dat ik dat met mijn “pretty picture foodblog” ook maar eens moet doen.
En courage daar, voor het been, de zieke baby en de opstandige peuter. Wij kennen er hier alles van (zij het in de vorm van een kleuter en een lagere schoolkind).
Veel te herkenbaar!!! Goed gevonden, die rubriek 😄
Wij gingen onlangs naar plopsaland met enkel het oudste kind om dat door het park tjolen met de jonste te vermijden. Topidee van onszelf :-) (ei zo na gedwarsboomd door de jongste die ei zo na ziek was. Gelukkig net niet!)
En echt, ik zou niet weten wat ik zou doen zonder oma’s. Ik denk thuis zitten met iets tussen een burn-out en oververmoeidheid. En ik meen dat nog ook. Ik weet natuurlijk van niet anders dan dat ze er zijn, die oma’s. Duizend hartjes voor jullie hoor!
Gij zijt een bijouxtje! Nu ik zelf bloggewijs stilgevallen ben omdat ik het gevoel heb bijna te verzuipen, doet het extra veel deugd om dit te lezen. De herkenbaarheid van al die op/niet op de foto’s zijn veel meer waard dan een dozijn levenswijsheden van het genre elk huisje heeft zijn kruisje en die andere moeders doen ook maar wat. Dankjewel voor het delen, je eerlijkheid geeft moed!
Zo herkenbaar! Fijn om te lezen dat het ook bij anderen niet altijd van een leien dakje loopt :)
Fijn, die eerlijkheid! Na een paar debacles doe ik dat soort uitstappen solo met de 4,5-jarige. Heerlijk. Courage met het been, en de fases. Alles.is.een.fase. Herhaal dat maal duizend.
Poehoe, da’s klappen zie. Eindelijk eens de waarheid achter die koddige, schattige foto’s. Er zouden er dat veel meer moeten doen. Iedereen denkt altijd “Oh wat een zalig leven hebben die toch!”, als je dergelijke foto’s ziet passeren. Maar niemand weet wat er net voor of net nà dat moment gebeurde, toen alles in de soep draaide.
Hoe is ’t nu met je been, iets gebroken?
OMG OMG OMG
Zo herkenbaar!
<3
Ow, zo heerlijk eerlijk en herkenbaar! Deze zomer ook op vakantie met een peuter van 2,5 en een baby van 7 maanden. Nog nooit zo’n nood aan vakantie gehad al na die twee weken. Maar helaas: verlof opgebruikt
mo moksje toch. ’t is waar, jullie moeten eens weg met jullie twee. godverdorie.
en speelparken en kleintjes: de horror, vind ik dat.
courage hoor
Schitterend idee voor een rubriek! Al die picture perfect momenten op Facebook en consoorten zijn immers niet de volledige realiteit. Chapeau dat je dat dan ook durft te benoemen!
Geweldige post. Zo herkenbaar allemaal (zie http://mademoisellefresita.blogspot.be/2016/08/blijmakers-de-vakantiespecial.html). En echt: die oma’s. Ik kan me voorstellen dat je ze mist. Ze doen het niet altijd zoals ik zou willen dat ze het doen, maar ze doen het wel, op die koters passen. En dat is soms héél welkom. Courage!
Whahoe, gelukkig niet herkenbaar :’) Maar ik kan het me wel voorstellen en ik wens jullie dan ook een kinderloos weekendje toe. :)
Als er geen oma’s zijn om op alle kinderen tegelijk te passen, zijn weekends met zijn tweetje inderdaad onhaalbaar. Dat is bij veel gezinnen zo. Hier ook.
Maar. Hierbij een tip. Je kunt vast wel iemand vinden die een nachtje op één van de twee kindjes past. Dan heb je een weekend met maar één kind en dat kan fantastisch heerlijk zijn. Met één kind erbij gaat alles veel vlotter. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Vooral omdat dat ene logeerkind rotverwend wordt ondertussen.
Schitterende reeks! En zoals velen hierboven zeggen, heeeeeel herkenbaar :)
Bedankt om dit te delen, wat een toprubriek! En zo herkenbaar allemaal! Hier een 2 en bijna 6 jarige en ik moet zeggen, het betert stilaan! Ofwel zijn onze skills en ververwachtingen er met de tijd iets beter op ingesteld, dat kan ook ;)
Ik ben dus zo een moeder die foto’s trekt van de slechte momenten en die effectief in albums gebruikt. Mijn vrienden lachen daar altijd mee.
Echt. Zo. Herkenbaar!!! Maar een gezichtje als op die laatste foto maakt toch veel goed he ;-)
Jij bent geweldig 💜
Merci voor je eerlijkheid! Het doet zo’n deugd. Ik heb sinds ik kindjes heb schrik voor vakanties. Ze slapen thuis al zo slecht en zullen ze mekaar niet wakker houden edm … je toont me dat het kan meevallen en tegenvallen en dat dat ook niet erg is … misschien durf ik binnenkort eens ❤️
Zo is dat bij ons ook. Ze zijn ondertussen al 6 en 8, maar ik vind het nog altijd vergelijkbaar.
Alleen kan ik na zo een vakantie/uitje dan niet zeggen dat ik het tof vond, dan wil ik mij alleen opsluiten en met rust gelaten worde. Het voelt voor mij te vaak als een opgave en blijf ik liever thuis als ik daar de kans toe krijg.
Van goudwaarde vind ik eerlijke posts als deze, dankjewel voor het delen.
Mijn god! Dit is dé rubriek van het jaar! Zo goed als alles wat je beschreef, is ons ook al overkomen (neen, ik lieg : dat blauw been heb ik nog niet voorgehad!)
Ik denk dat ik binnen een dikke maand ook eens van op de foto/niet op de foto doe, na een midweekje Landal!
ik vind dit de meest schitterende reeks ooit. Een aai over jullie bol voor het been, de slapeloze nachten en de driftbuien. Het betert, eerlijk en echt waar!
Hier wordt ons oma ook heel hard gemist. Ik kan het niet met evenveel woorden omschrijven als dat jij dat kan… Maar oh boy. Ik. Mis. Ze. Voor. Zot.
Vooral de vraag:’ wat zou ze van onze kindjes vinden? Zijn we goed bezig ?, …’ .
Ik zou miljoenen geven voor nog een telefoontje. Zelfs van maar een minuutje. Veel moed, naar’t schijnt worden wallen in. en dan zijn wij zo’n hipsters! Yeah!
Oh jeeee. Zie je mij nog terugkeren van centerparcs deze zomer aan de vestingen? Up en tende. Wreed herkenbaar deze post. Ik zou bemoedigende woorden willen schrijven maar ik ben nog altijd in de fase dat de werkweek minder vermoeiend is dan het weekend thuis. Dus doe ik het niet. Want dat zou ook de verbloemende foto zijn.
Geweldige blogpost! En een eerlijke in tegenstelling tot facebook waar alle mooie foto’s opstaan zonder de realiteit te vertellen.
Geniaal idee dit!!! Zou op alle sociaal media tof zijn, op de foto, en dan erbij wat niét op de foto staat. Echt geniaal. Ik word terug gekatapulteerd in de tijd, met twee kinderen die vier jaar schelen in Erperheide….fijn maar niet altijd. Bijlange niet!!!
Vergeet jullie weekendje met zijn tweeën niet!!
Fantastische blogpost! Herkenbaar, hilarisch en bovenal: écht. Chapeau!
Super post! Ik doe dat wel eens meer zo een bleitend kind (beschermd) op het sociale net gooien, gewoon omdat het echt niet altijd geweldig en roze wolken en blauwe lucht is, maar ook weer niet te vaak want eerlijk, ik wil die momenten zelf ook wel vergeten en me liever vasthouden aan de dagen met gouden randje!
En de tripjes? De truc volgens mij is om het gewoon te blijven doen, hoe lastig soms ook (ik kan me de vakanties waar ik vermoeider uitkwam dan inging, nog levendig voor de geest halen), maar het wordt er echt alleen maar beter op! (en nu hout vasthouden voor mezelf :))
Ik begrijp je maar al te goed wat je wil duidelijk maken met het gemis aan de oma’s. Ik wil jullie dan ook zo hard helpen en we moeten hier toch een oplossing voor vinden, al was het maar voor één nachtje.
Heerlijk echt en oprecht! Precies het type blog die maakt dat ik al sinds geruime tijd mee lees! Het realiseert mij ook hoe ongelofelijk dankbaar we mogen zijn voor de 2 super oma’s in ons leven. Dikke knuffel omdat jij deze moet missen.
Hoera voor echtheid! Geweldige rubriek 🙂
Wat een zalige rubriek! Zoveel eerlijkheid kan ik alleen maar toejuichen :-D
Heel herkenbaar! Dank voor het delen! Ik reageer zelden op blogposts, maar wilde je deze keer echt even persoonlijk danken voor je eerlijkheid. Zo fijn te horen dat je niet de enige bent!
Bedankt voor deze rubriek, echt net wat ik nodig had met een baby van 10 maanden en een kleuter van 2,5. We zitten hier ook in de fase dat we liever thuis zitten dan iets te ondernemen omdat we opkijken tegen al het gedoe. Vandaag voor het eerst in 2,5 jaar een dag verlof genomen samen en de kinderen naar de crèche gestuurd. En echt: zo’n dagje laadt de batterijen helemaal op! Een aanrader.
Ik vind het een superleuke rubriek! En als wij kunnen helpen om oma’s te vervangen zodat jullie eens op vakantie kunnen gaan, graag! Dexter en Basiel kunnen samenspelen, en ik heb altijd al eens een dochter willen hebben ;)
Eerlijk en mooi. Blijven doen die rubriek.
Wat een heerlijke blogpost!! You made my day!!
Heerlijke rubriek! Fijn ook om te beseffen dat het er bij anderen gewoon net hetzelfde aan toe gaat als bij ons.
Fantastische rubriek! Als ik eerlijk ben, soms ben ik een beetje jaloers hoe origineel en herkenbaar jij schrijft en wil ik dat ook kunnen :)
Deze nieuwe rubriek mag een Nobelprijs winnen!
Hoera voor echtheid en kwetsbaarheid!!
Als ik hierboven zo lees, dan zijn er wel oplossingen voor een weekendje/nachtje weg met z’n tweetjes. Ik zou niet aarzelen mocht ik jullie zijn.
Mooi mooi mooi
Wat ben ik blij voor zo’n eerlijk verslag! Iedereen vindt het makkelijk om mooie dingen te posten met schitterende verhalen, terwijl iedereen eigenlijk gewoon graag leest dat het bij een ander ook niet altijd rozengeur en maneschijn is! Onlangs vertelde een vriendin dat ze zich afvroeg waarom haar kinderen zo veel weenden en moeilijk deden en dat ze dan mijn facebookfoto’s zag en dacht dat alles hier lekker liep. Terwijl het hier soms meer wegheeft van het oog van de storm!
Geweldige rubriek! Super herkenbaar.
zalige post! hihi, misschien moet ik ook een rubriekje starten: foto’s van alle veggieschotels die al door Jasper en Kate op een “bweh, vies” onthaald werden. Maar ik vrees dat die rubriek een beetje te dominant zal uitvallen: ik heb de redelijk wat met tofoe, linzen en tempeh moeten prullen eer ik eindelijk een kinderfavoriet op het spoor kwam :-)
Heerlijk eerlijk. Ik ben fan! Met een goeie portie zelfrelativering en de mantra ‘it’s just a fase’ geraken we er wel!
Ik vind het zo erg wat je schrijft over het gemis van oma’s. Ik ben alleenstaande moeder, altijd al geweest, en ik besef elke keer hoeveel geluk ik heb met de steun van mijn ouders: ze vroegen er niet om dat ik zwanger werd (ik ook niet, maar toch is dat anders), maar ze helpen me zo ontzettend. Omdat ze zo trots zijn, zo blij, en ook zo’n substantieel van de weekends voor hun rekening nemen. Je kent die vragenronde van De Standaard, die begint met ‘wat is je vroegste herinnering’. Een andere vraag gaat over de schuld die je tegenover je ouders hebt. Wel, dit dus. Wat ze voor mij als kind gedaan hebben, kan ik veel makkelijker aannemen en lijkt logisch. Maar wat ze voor hun kleinkind doen, daar hebben ze geen enkele verplichting toe, en is onbetaalbaar. Letterlijk – ik zou nooit de uren kunnen betalen aan iemand die hetzelfde deed maar betaald, maar ook figuurlijk – de liefde die ze hun kleinkind geven, en de onvoorwaardelijke acceptatie is soms bedreigend maar vooral onbetaalbaar. Ouder zijn lukt me niet, maar hoe ik ooit grootouder zou kunnen zijn, kan ik me gewoon niet voorstellen. De aandacht van mijn ouders voor hun kleinkind en daardoor ook voor mij hebben me voor altijd geleerd dat ouder zijn ontzettend vermoeiend is én dat ge een mens blijft die ook andere behoeftes heeft. En dat dat echt zo is, en normaal, en dat anderen het ook zien en erkennen en opvangen. Dat het mag. Dat ze het steunen. Dat zelfvertrouwen dat ze me schenken, en de vele uren rust, en het begrip vooral van mijn moeder die dan als moeder tegen een moeder kan praten: ik dénk dat ik me kan voorstellen hoe hard je dat mist, al helemaal als het twéé grootmoeders zijn die je mist.
Het enige alternatief dat ik kan bedenken is erover praten, en steun aannemen die komt, in welke vorm dan ook. Ik hoop dat je ook vriendinnen hebt die een generatie ouder zijn – in mijn ervaring zijn die ook goud waard, al kunnen ze uiteraard nooit vervangen wat je mist van je (schoon)moeder.
PS
Oei, veelbetekenende spellingsfout: ‘ouder zijn lukt me NET’ (nadat het lang NIET lukte, maar intussen ben ik toch zelfzeker genoeg om er NET van te maken).
Wat herkenbaar! Wij hebben ook net een vakantie in center parcs achter de rug waarbij ons zoontje van 2.5 besliste niets te willen eten en ongeveer 200 woede/ween-aanvallen had. We hadden ons een aangenamere week voorgesteld. Maar we spendeerde tijd samen en natuurlijk zaten er leuke momenten tussen.
Op naar een volgende vakantie, waarop de weenvrije momenten de bovenhand nemen :)
Wat een geweldige rubriek. En herkenbaar. Logisch natuurlijk dat we enkel bij de plezierige momenten dat fototoestel bovenhalen, maar het is wel eens leuk om te lezen dat er bij een ander ook wel wat gedoe naast die mooie kiekjes komt piepen.
Schitterend! En ik herhaal het nog maar eens: zo herkenbaar!
Ik heb enorm moeten lachen tijdens het lezen, maar ik weet ook dat het minder grappig is om die momenten mee te maken. Het rondzeulen met zeurende kinderen, het continu oprapen van spullen die je baby op de grond keilt, een restaurantbezoek dat bedoeld is om je wat rust te geven en waar je als een dolleman van naar huis keert … Maar goed dat je er zelf soms nog de humor van kan inzien, want dat is echt veel waard. Ondertussen zijn mijn kinderen 7 en bijna 5 en we maken nog van die momenten mee waarop ik denk ‘zie ons hier sukkelen, wij zijn de enige die zoiets meemaken’ maar die momenten zijn echter een stuk schaarser geworden den vroeger. Koester ze dus, of toch tenminste op je blog ;-)
Wat een geweldige nieuwe rubriek! Zeker blijven doen, want héél herkenbaar. En vooral ook leuk omdat je bijna nooit iemand over die andere kant hoort: dat alles ook eens even serieus verkeerd kan gaan, hysterische huilbuien inclusief. Want dat hoort niet in deze moderne social media tijden: daar moet alles beter, sneller, hoger…
Wat hebt gij toch altijd geniale ideeën. En inderdeed: koffie zou nooit, maar dan ook nooit in een glas geserveerd mogen worden. Wie bedenkt het?!
Leuk hoor. En wat een superschattige dochter!
Oh mijn god!! Zalige rubriek gewoon. Misschien volgende keer best niet meer lezen op de werkvloer want collega’s keken soms raar van mijn luidop lachen.
Dit lijkt zo wat het relaas van ons laatste weekend weg: vierjarige grote zus die voor het minst een goede aanval krijgt en negen maanden kleine zus die alles moet ondergaan en ’s nachts geen oog dicht doet…
En toch beslissen we steeds weer met de kinderen op vakantie/weekend te gaan hoewel het meer en meer begint te kriebelen om er eens is met z’n tweeën tussenuit te trekken: Q-time voor mama en papa is hier BROODNODIG na maanden gebroken nachten en 2 kids
Het leven zoals het is! Super tof dat je dat op deze manier hebt gedeeld!!
Wat heb jij toch altijd fantastische ideeën en wat heb je toch een heerlijke manier van schrijven. Natuurlijk gun ik je alleen maar momenten zoals die op de foto’s, maar het is toch ook super tof om te lezen wat er vlak voor of na die foto’s gebeurde. Wij waren in de zomer met de familie op vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik heb er prachtige foto’s gemaakt van kleurrijke zonsondergangen, kleine kerkjes, schaduwrijke terrasjes en groene heuvels. Het is niet voor niets dat er bijna geen foto’s bij zijn waar mensen op staan…
Koffie uitgekakt door aapjes? Niet op de foto please :-)
Zooo herkenbaar ! Midweek Bloemendaal aan Zee in de herfstvakantie met de drie jongens, 7j – 6j en baby van 8 maanden. Voelde me de hele week een zeurmama die constant tussen de grote jongens moest komen terwijl de baby mijn borsten van heel de week precies niet losgelaten heeft ;-). Zei het ook nog tegen m’n man, dat we de kinderen beter bij Omi en Opi hadden gedropt en samen waren vertrokken. Uiteraard menen we dit niet en vinden we onze kinderen fantastisch, allez meestal toch … Hahaha
Mooi gedaan! Inmiddels zijn mijn kinderen ouder (uit huis al zelfs), maar ik herken er zeker situaties in. :-)
Wat een heerlijk herkenbare verhalen en hoe waar, dat juist die momenten niet op de foto staan. Met onze wijsneus van 7 en een peuter die vol in de nee-fase zit, kunnen wij ook meer dan genoeg van dat soort verhalen oplepelen. Zo fijn te lezen dat dat in andere gezinnen ook zo kan gaan. Dank je wel voor weer een geweldige rubriek!
Wat een leuke rubriek! En inderdaad de waarheid mag ook best eens gezegd worden. Op sommige sites lijkt het leven van een moeder alleen maar perfect. Prachtige foto van Flo!
Ideale post om nog eens opnieuw te lezen als baby 2 er is en we het even niet meer zien zitten… :) Dankjewel!
Whoeha… schaterlach van het begin tot het einde…sorry! :-) Zo herkenbaar… gelukkig hebben wij dit al jaaaaaaaaren achter de rug. Voor alles is blijkbaar een leeftijd want ik zou dit echt niet meer aankunnen… Een vol jaar recuperatie zou ik hiervoor nodig hebben! Tof dat jullie zo genoten hebben… want dat geloof ik ook echt… dat het heel leuk was ondanks alle eerlijke vertelsels. :-)
Geweldig, ja foto’s laten het mooiste zien maar vertellen niet het hele verhaal. Leuk idee dit!
Wat zeg je dat mooi. Gelukkig zijn die tieniewienie kleine gestolen momenten waarop alles wel peis en vree is er ook, maar een mens moet fris genoeg blijven om geduldig op die momenten te wachten en dat kan niet zonder hulp van anderen.
Zalig, zoals het waarschijnlijk bij iedereen, altijd en overal is :)
Oooo je dochter blijft wle heel erg hangen even…Hoop dat je been goed komt èn dat je deze rubriek erin houdt want zo krijg je een eerlijk beeld over dingen. EN juist dat eerlijke beeld mist vaak.