“Bestaat de kans dat het niet lukt?”, vroeg ik, terwijl ik voor de zoveelste keer met mijn benen in het bekende gareel lag.
“We kunnen heel veel”, zei de gynaecologe.
Dat was geen ja, maar ook geen neen.
Het antwoord weerhield me niet van me bij het naar buiten gaan een leven zonder kinderen voor te stellen.
Ik wilde ze, dacht ik, maar misschien kreeg ik ze wel nooit.
Die kans bestond, wist ik na nog maar eens een behandeling die niet aansloeg.
Die kans leek na elke poging groter in mijn hoofd.
Zou het ons dan ook lukken om gelukkig te zijn? Vast wel.
Al was ik daar niet altijd zeker van als de schrik me sommige nachten om het hart sloeg als een laag snel opkomend ijs.
Ik herinner me niet eens meer hoeveel behandelingen we gehad hebben voor ik een positieve test in mijn handen kreeg en alles ook echt bleef duren.
Ik herinner me vele uren in de wachtzaal.
Veel bijten op nagels.
En ja, soms liep het mis.
Als je door een achteruitkijkspiegel kijkt vallen dingen beter mee dan ze toen waren, omdat je vanuit je huidige positie weet hoe ze aflopen.
Met twee kindjes. Een jongen en een meisje.
De twee onwerkelijkste kindjes die ik me toen kon voorstellen.
Ik heb nooit over mijn vruchtbaarheidsproblemen gesproken.
Die van mij, ja. Dat was van in het begin duidelijk.
Ik wilde er niet over praten terwijl we aan het proberen waren.
Niet omdat ik me schaamde. Daar heb ik weinig last van.
Gewoon geen zin in tips.
Geen zin in weer iets aankaarten dat ik had.
Ik had toen namelijk al veel andere dingen om niet weer over te willen praten.
Opmerkingen met een knipoog, ook geen zin in. Ik voelde ze al komen.
Ik stopte meer dan een jaar eerder met de pil dan ik iedereen had wijsgemaakt.
Achteraf gezien was dat het slimste dat ik kon doen, om mij en het feit dat er geen zwangerschap kwam geen spotlights te geven waar ik geen nood aan had.
Of we kinderen wilden? Misschien. Zouden we nog wel zien.
Bij Flo ging het vlotter, omdat we wisten welke dosissen van welke medicatie we nodig hadden om het allemaal gedaan te krijgen. Ik heb toen altijd gezegd dat ik er gerust wel eens iets over wilde zeggen als ik de kindjes had die ik wilde. Maar kijk, toen waren er andere dingen waar iets over moest gezegd worden. Dacht ik er nog maar zelden aan terug.
En toen las ik vanmorgen het stuk van Maartje Luif in De Standaard. (koop die krant!)
Over wat je ontnomen wordt als je geen kinderen krijgt.
Het ging recht door mijn hart.
Wat weet ik het nog goed, alles.
En wat ben ik dankbaar dat ik het bijna weer vergeten kon zijn.
Er gaat zoveel leed achter dergelijke verhalen schuil. Het breekt mijn hart als ik het lees. Mijn beste vriendin is inmiddels al 4 jaar bezig om zwanger te geraken en de wanhoop wordt steeds groter. Dat moet zo verdomd hard zijn. Ik ben overigens blij dat het voor jou met een goede afloop was, al vergeet je die momenten nooit meer.
Wat zal jij je gelukkig prijzen dat je twee kinderen hebt mogen krijgen. Als buitenstaander heb je soms totaal geen weet dat iemand vruchtbaarheidsproblemen heeft en voor hoeveel verdriet men daar van heeft. Natuurlijk je weet dat het heel verdrietig is, maar het je echt kunnen voorstellen kan denk ik pas echt als je in hetzelfde schuitje zit of hebt gezeten.
Ik kus nog iedere ochtend mijn beide pollekes dat dat visje zo gemakkelijk in mijn buik is geraakt en het daar zo goed stelt. Ik denk niet dat ik het zou aankunnen en of ik echt oprecht gelukkig zou zijn, als ik kinderloos door het leven moet gaan. Dat was steeds mijn antwoord op de vraag ‘waar ik het meeste schrik voor heb’. Ik ben blij dat je er over schrijft, Lilith, want het komt zoveel meer voor dan we allemaal denken..
Ik kan het artikel op de standaard niet lezen, maar fijn dat je hier even iets over schrijft. Wij kunnen namelijk ook moeilijk tot niet zwanger worden op de natuurlijke manier.
Ik weet nog goed hoe het water ons aan de lippen stond in de maand dat we eindelijk zwanger werden van ons meisje.
Het is een beetje dubbel vind ik, sommige mensen hebben er misschien nood aan om er over te kunnen praten, dat had ik eerlijk gezegd ook. Maar dan moet je de al dan niet goedbedoelde raad er ook wel bij nemen natuurlijk
Herkenbaar. Je beschrijft exact hoe ik er ook mee omging. En ook wij zwegen, want geen zin in al die tips.
Nu ik al 6 jaar in de achteruitkijkspiegel kijk, lukt het wel om er over te praten.
Ik bewonder je, dat je die kwetsbaarheid durft delen. Ik vermoed dat dat de schok van je eerste maanden als mama alleen maar groter maakte, dat je er zo lang op hebt moeten wachten. Ik weet wat een moeilijke start is, maar ik kan me niet eens voorstellen hoeveel dieper het op je in hakt als je er zo lang naar verlangd hebt. Ik bewonder zo veel mensen, die rauw verdriet meemaken en er toch in slagen om weer recht te krabbelen.
Ik kan keihard begrijpen waarom je die behandelingen in de privésfeer houdt.
Ik lijd aan de aandoening PCO (ja, lijden, want er horen echt kutsymptomen bij) en ben dolblij dat ik, dankzij behandelingen die voor mij werkten, twee supertoffe Clomid-dochters heb. Ik voel nog steeds de pijn, onzekerheid, machteloosheid als ik terugdenk aan wat er aan die zwangerschappen (vooral de eerste) voorafging. Mijn lichaam faalde, ik faalde,… en ik draag dat gevoel na al die jaren nog steeds wat mee.
Hier ook PCO. En twee Clomid-kindjes en kutsymptomen. ;) Doen we van clubje? ;)
Ach kijk, nu verschiet ik zie… Ik lees hier al jaren mee en dacht niet dat jij ook lid was van de club. Wij waren bijna 26 toen we aan kinderen begonnen. Pas op 31 (blijvend) zwanger geraakt. Meer dan vijf helse jaren waarin ik op het einde echt niet meer te genieten was. Ik weet ook niet of we het als koppel gered zouden hebben als we kinderloos waren gebleven. Op de duur leefden we enkel nog van eisprong naar eisprong. Soit, het is allemaal goed gekomen, maar toch…
Ik kan nog steeds geen echo’s op Facebook vedragen, dat knijpt nog steeds mijn keel dicht. Of ‘Huppeldepup in de auto’-stickers. Of mensen die niet content zijn omdat het kind niet het juiste geslacht heeft.
Er is dus ook wel wat blijven nazinderen….
Voor nummer 1 alle mogelijke behandelingen ondergaan. Nummer 2 is er tegen alle verwachtingen in een wip (pun intended) gekomen. Het leven kan nogal eens bochten pakken….
Ik was ook keihard geraakt door de column van Maartje Luif. Wat schrijft ze prachtig, en wat een sterk relaas. Zo begrijpbaar ook dat jij er liever niet over praatte, en wat goed dat het leed voor jou al een beetje op de achtergrond geraakt was door de goede afloop. Ik moet er allemaal nog aan beginnen (kinderen zijn hier nog niet aan de orde), maar doordat het onderwerp de laatste tijd meer en meer aangebracht wordt heeft mij dat wel een beetje bang gemaakt voor mijn toekomstige pogingen. Hopelijk heb ik eitjes van het type spring-in-’t-veld.
Sinds december de diagnose PCOS gehad…
Daar sta je dan, als 24-jarige. Al je dromen samen te vegen…
Het hormonenparcours is begonnen, zonder resultaat tot nu toe… Zucht.
Meer van dit, ik (en nog veel andere dames) kunnen wel wat positiviteit en ervaring gebruiken ;)
Och, niet fijn. Maar ik ben dus het wandelende bewijs dat niet alle dromen samengeveegd moeten worden. Als het een troost kan zijn: het zoeken naar de juiste dosering heeft hier het langste geduurd. Eens die gevonden was viel het mee. Veel succes!
Ik las het artikel ook deze morgen en kreeg even een krop in de keel. Het was heel mooi en sereen geschreven. Na zo’n vijf jaar zonder succes proberen zwanger te worden (natuurlijk, met hormonen, inseminatie, IVF etc…) hebben mijn man en ik de verplichte cursus voor adoptieouders gevolgd, voor het geval we een kind zouden willen adopteren. Een van de eerste vragen die je daar moest bespreken met je medecursisten was: waarom exact wil je eigenlijk een kind? En hoe ver wil je gaan om er één te hebben? Redelijk essentiële materie, waar veel mensen die snel zwanger geraken misschien niet zo zwaar over nadenken (hoeft ook niet per se). De getuigenis uit De Standaard vat het wel zowat samen denk ik.
Gelukkig voor ons is de baby na poging zoveel er wel gekomen en heeft baby 2 – bijna in aantocht – haar weg via de natuurlijke manier gevonden naar mijn buik. Door zo bewust voor een kind te kiezen (ziekenhuis na ziekenhuisbezoek, een confronterende adoptiecursus), ben ik nog meer gaan beseffen waar mijn prioriteiten in het leven liggen. Ik doe het met plezier wat rustiger aan om meer tijd te spenderen met dat kleine persoontje voor wie ik zo hard heb moet werken.
Hier ook twee clomid-zoontjes :)
Bij eerste clomidronde al meteen een joekel van een cyste op een eierstok waardoor ik onder het mes moest. Tijdens die operatie werd dan endometriose vastgesteld.
Zeldzame vorm van endometriose waardoor m’n appendix dan ook nog es sprong tijdens m’n eerste zwangerschap… Erg tof allemaal… Bij tweede zoontje al van in de eerste clomidronde prijs gelukkig… En dan waren ze nog allebei voor dezelfde datum uitgerekend. Uiteindelijk alletwee op Halloween geboren… En hoe raar het leven dus kan draaien en keren ;-)
Ach, de tips en de knipogen, de goedbedoelde adviezen (ga eens op reis) tot de meneertjes-die-wel-eens-wilden-komen-voortonen-hoe-het-moet…alles hebben we gezien en meegemaakt in die 4,7 jaar.
4,7 jaar van jongvolwassen onschuld (we waren 24 toen ik stopte met de pil), geloof, hoop, woede, ontgoocheling, tot dikke dikke tranen die over mijn wangen rolden.
4,7 jaar van ‘gewoon proberen’ tot vrijen op commando, van kijkoperaties en endometrioses vaststellen, van clomid en pregnyl tot kunstmatige inseminatie en via IVF naar ICSI.
4,7 jaar van bevriende koppels die 2 (of 3 godbetert) kinderen kregen in de periode dat het van ons zelfs nog niet 1 keer lukte.
Oneindig veel geboortekaartjes in de bus gekregen, met een klein hartje naar het ziekenhuis, happy face opzetten en dan thuis instorten.
Onze 1ste IVF-poging is mislukt. Ik kan met geen handen, voeten of woorden uitleggen hoe ik me voelde…vooral mislukt, boos, woedend en oneindig triestig. Man, ik heb geweend, dikke tranen bengelden over mijn wangen. Weken, maanden en zelfs jaren na die poging heb ik het nog altijd lastig als ik hieraan terugdenk.
Mijn dokter zei altijd ’toveren kan ik niet maar het komt toch dicht in de buurt’.
En kijk…onze 3e poging was gelukt. Een zorgeloze zwangerschap leidde ons naar onze dochter. Een wolk van een baby die 6 jaar wordt.
De 2e zwangerschap kwam er na een heerlijk, ongedwongen vrijpartij…
Zotte kronkels in het leven!
Slik… de titel van het artikel en de foto met de ‘lege/doorzichtige’ maar toch zeer aanwezig kinderzitjes… die hakken erin.
Ik kan het artikel nog niet lezen, moet nog uitzoeken hoe het met het betalen werkt… maar ik weet niet of ik het durf te lezen.
Want hoezeer ik snak naar herkenbaarheid, toch wil ik dat ook liever niet. Niet willen of durven lezen hoe zwaar het ook voor anderen is (geweest).
Hier: na 3,5 jaar behandelingen… toch eindigen zonder kinderen… En zonder kleinkinderen (voor mijn ouders). Ook die last nog mee op mijn schouders (want ik zie ook de pijn in hun ogen, de leegte die ze wel opvullen, maar die er is, wanneer iedereen, maar echt IEDEREEN over de kleinkinderen praat…)
Ik kan het allemaal redelijk een plaats geven (denk ik/dacht ik), maar ik merk nu dat ik toch dat deksel niet durf te openen…
Opmerkingen waar helemaal niets verkeerd mee is, wegen soms wel erg zwaar door…
zoals: ‘mijn leven heeft pas écht zin gekregen toen ik kinderen kreeg’. (Ik wéét dat ze daarmee niet bedoelen dat mijn leven zinloos is, maar zo voelt het op die momenten wel). Ik moet zelf terug actiever op zoek naar zingeving in mijn leven en dat is niet altijd even simpel.
Ik kan (meestal) wel heel oprecht blij zijn voor anderen, als het wel lukt, als hun droom wel uitkomt…
En, Kelly, zoals altijd wanneer je schrijft: heel fijn hoe je op een hele natuurlijke manier alles kan en durft te bespreken. De reacties die jouw blogposts losmaken bij ons allemaal, die zijn onbeschrijfelijk. En mijn (would-be) moederhartje smelt ook helemaal bij de verhalen en de foto’s over Dexter en Flo. Dank je!
Moeilijk. Zoals miskramen.
Wauw, ik volg je blog ook al een tijdje en had dit totaal niet zien aankomen. De club is zoveel groter dan gedacht en het is er niet fijn vertoeven… Hier 3 jaar en tal van behandelingen eer er een blijvende zwangerschap was (onze zoon). Onze dochter is er totaal onverwacht op natuurlijke weg gekomen en ik ben daar zo blij mee, want ik wou echt een tweede kind en mijn man wou het hele fertiliteitscircus gewoon geen tweede keer door…
Ik mag ook bij het clomid-clubje, met twee kindjes na respectievelijk een jaar en anderhalf jaar proberen. Dat we bij die tweede niet sneller ‘raak’ schoten, was voornamelijk omdat ik geen clomid durfde te gebruiken wegens panisch dat het een tweeling zou zijn (en ik had al zoveel moeite met me over het idee van mogelijk nog een huilbaby – laat staan twéé – te zetten).
Het gebeurt vaker dan we denken. Meteen ook de reden waarom ik nóóit aan wie dan ook vraag: “En wanneer komen de kindjes?” of “Nog geen zin in een tweede?”.
Vijf maal icsi en twee dochters later, kus ik elke dag mijn beide pollekes. Soms denk ik ook dat ik dat lange hoofdstuk ‘bijna’ vergeten ben, maar een woord, een foto, een fractie van weer een verhaal van iemand waar het moeilijk gaat, en mijn hart wordt week. Ik blijf maar denken: al die vrouwen daar in die wachtzaal, al die vrouwen, elke dag, allemaal aan het tellen, aan het slikken, aan het spuiten, aan het huilen, aan het wanhopen,… en er zijn er die naar huis gaan zonder kind. Soms praat ik erover, soms niet. Soms vind ik dat er geen taboe moet zijn, soms vind ik dat dit van mij is, dat niemand er zaken mee heeft dat mijn kinderen uit een proefbuis komen. Soms trappel ik van geluk dat het ons verdekke toch maar twee maal mooi is gelukt, soms kan ik nog zó boos zijn waarom dat ons moest overkomen en niet gewoon vanzelf kon gaan.
Eva Mouton zat er ook weer boenk op met haar getekende column (https://www.facebook.com/103858661071/photos/a.10150571038866072.432292.103858661071/10154701988901072/?type=3&theater).
Veel moed aan iedereen met een kinderwens, laten we zacht zijn voor elkaar.
Het was allesbehalve een walk in the park, maar als ik mijn omgeving onder de loep neem, ben ik blij dat het bij ons máár PCOS en een behandeling met Clomid en Pregnyl was. En dat daar alsnog een gezond kindje uit voortkwam.
De column van Maartje Luif deed me ook even hard slikken…Ik ben gezegend met twee dochters die er ‘vanzelf’ zijn gekomen, en mijn hart breekt als ik al die verhalen lees van vrouwen die zo hard moeten vechten en zo veel moeten ondergaan om hun kinderwens te vervullen. Dus ook voor jou breekt mijn hart een klein beetje en ben ik ongelofelijk blij dat het gelukt is. Ik kan me voorstellen dat veel vrouwen in hetzelfde schuitje, net als ik bij je andere recente posts over trunten etc, weer wat (h)erkenning voelen in je verhaal, en blij zijn dat je het bespreekbaar maakt.
Ik ben zo dankbaar dat het bij ons heel vlot ging, bijna te vlot zelfs. De eerste keer waren we in snelheid gepakt. Maar in onze families ook beide kanten gezien. Een zwangerschapsaankondiging, en daarbij een stortvloed van het hele verhaal dat al jaren aan de gang was. En waar niemand iets van wist. Dat vind ik toch ook wel jammer, want hoewel ik daar steeds probeer op te letten, heb ik in de loop der jaren misschien wel iets kwetsend gezegd of gedaan. Nu is er iemand dichtbij heel open is over de problemen, elke stap uitgebreid deelt. Ik vind het wel gemakkelijker om dan een steun te zijn, of toch al zeker geen verkeerde dingen te zeggen. Niemand bedoelt het wsl ooit echt slecht, maar ik kan volledig begrijpen dat het heel hard kan aankomen. Mijn kinderwens was zo sterk, ik mag er niet aan denken dat die niet in vervulling was kunnen gaan. Dankbaar dus vooral. En veel sterkte en succes aan iedereen die in de mallemolen zit.
Ook wij zitten in hetzelfde schuitje… ‘gelukkig’ niet alleen. Al wens je het niemand toe. Soms voelt het goed je gedachten te kunnen delen, weten dat je niet alleen bent. En toch hangt er nog steeds zo’n taboe rond hé. Over inseminaties, hormonen, IVF, miskramen wordt zelden met een woord gerept. Wij vertelden het uiteindelijk wél, om goedbedoelde maar kwetsende grapjes op den duur te vermijden. Met een gestreken gezicht meelachen, het lukte mij langsom minder. Het kenbaar maken helpt, echt. Het nam een deeltje stress weg. Mensen begrijpen het als je een babyborrel afslaat, of geen weekendje weg kunt plannen omdat je dan wellicht op onderzoek moet. Al telt iedereen mee, branden er niet alleen in ons huis kaarsjes, en krijg je overal tips. Er ‘vooral niet te veel mee bezig zijn’. Echt easypeasy als je dagelijks een spuit moet zetten, hormonen moet slikken, en iedereen in je omgeving kindjes krijgt. En toch, als het ons ooit lukt, weet ik nu al dat ik voor alles zoveel dankbaarder zal zijn.
Ik wacht nog altijd op de eerste die schrijft over ongewenst kinderloos zijn wegens ongewild en ongewenst geen partner te hebben. Ik voel enorm mee, want ik ken het verdriet van tegen je wil geen kindjes te hebben. Maar verder voelt het evengoed als iets onbespreekbaars. Zelfs met vriendinnen die verdriet hebben omdat ze niet zwanger kunnen raken: “Jamaar, jij moet niet klagen; je komt nog wel iemand tegen!”. Mijn klokt tikt nochtans ook en wie of wat garandeert me dat de prins op het witte paard effectief nog opduikt?
Lieve Kelly,
net als veel mensen in de reacties: dit had ik niet zien komen. ik weet nog dat ik – als stille meelezer – bij het beginjaar van Dexter vaak gedacht heb, al sjans dat ze makkelijk zwanger geraakt zijn, want zo’n start na een behandelingstraject… maar ik had dus ongelijk. Sjiek dat je ’t deelde.
En heel gek dat je die vruchtbaarheidsproblemen ooit en stillekesaan op de achtergrond kunnen komen. ongeacht hoe prominent aanwezig ze ooit waren, eens er dan toch kinderen zijn.
Na 7 jaar inseminaties, IVF, ICSI en een miskraam uit de medische mallemolen gestapt. Ik was op, leeg, ongelukkig.
Na een tijdje waren we ervan overtuigd dat we teveel liefde te geven hadden om kinderloos te blijven en zijn we voluit voor adoptie gegaan. 3 jaar en opnieuw een rollercoaster van emoties later ( ook adoptie is emotioneel een zware oefening) werden we mama en papa van een kanjer van een zoon en nog 2 jaar later mochten we ook nog een prachtige dochter in ons gezinnetje verwelkomen. We zijn zo fier en blij met onze Ethiopische parels en ik kan me niet voorstellen dat ik een kindje uit mijn buik nog liever zou kunnen zien dan onze 2 kapoenen.
Hier ook PCO en 5 weken mama van een ‘Clomid-kindje’ zoals mijn naamgenoot hierboven zegt. Tijdens de behandeling vertelden we het ook nog niemand. Ook niet uit schaamte ofzo, maar vooral omdat het zo onzeker is wat er gaat komen dat we dat eerst met ons 2 wilden afwachten en verwerken zonder bemoeienis en bezorgdheid van anderen.
Na de positieve test had ik wel fel de behoefte om het erover te hebben. Het kwam toevallig zo uit dat de verwekking rond onze trouwdatum was en ik wou absoluut niet de illusie wekken dat het direct raak was van de huwelijksnacht. Omdat het nu eenmaal niet altijd zo vlot gaat….
Ik deed hierdoor bij een vriendin een belletje rinkelen van : hé, ik herken mijzelf daar in, ik zal mij ook eens laten checken. Daar is ze mij heel dankbaar voor.
Dus ik vind het jammer dat er niet over gesproken wordt, al is het achteraf, want we zijn met zoveel ;)
Dank je Lilith.
Dit oa is exact de reden waarom ik nooit, maar dan ook nooit mensen vraag naar hun “kinderwens”. Ik begrijp absoluut niet waarom zoveel mensen dat wel doen. Ik kan mensen die mij dat vragen wel slaan (wat ik niet doe for the record… hoewel… een goede rechtse zou wel een mooie compensatie zijn voor de steek in mijn hart). Stoppen we allen daarmee? Afgesproken?
Heel herkenbaar al deze reacties. Ook hier in de mallemolen van ICSI-behandelingen… Ondertussen reeds 4 jaar aan het “werken” aan onze kinderwens en voorlopig nog zonder resultaat. 1 poging rest er ons nog. Maar ik twijfel nog of we er opnieuw voor gaan… Ik heb het gevoel dat ik ergens een grens heb bereikt. Geloof me… de kinderwens is er, maar niet ten koste van mijn gezondheid. De hormoonbehandelingen zorgen er telkens voor dat ik in een neerwaartse spiraal terecht kom en het kost me keer op keer erg veel moeite om terug uit het dal te klimmen.
Bedankt om dit onderwerp wat meer bespreekbaar te maken, Kelly… En heel veel moed en succes aan alle ouders in spe die momenteel deze vaak moeilijke weg bewandelen.
Dat moeten stresserende momenten geweest zijn. Het moet een lijdensweg zijn als je een kinderwens hebt maar dat het niet onmiddellijk of op de natuurlijk weg lukt.
Lieve Kelly,
Hier ook PCO en behandeling nodig voor ons eerste kindje. Dat was fysiek, maar vooral emotioneel uitputtend. De moeilijkste periode uit mijn leven vond ik het. En toen kwam Ida, geen baby zoals Dexter, maar ze had geen handleiding en het was niet makkelijk. Toen dacht ik vaak :’is het dit waar ik zo naar verlangd heb en zo voor gezwoegd hebben’. Daar heb ik zo lang mee geworsteld, hoe ondankbaar was ik niet? Lang gewikt en gewogen of we voor een tweede zouden gaan. Bij de eerste poging (zonder hormonen!) was ik zwanger. Helaas twee miskramen en uiteindelijk terug spontaan zwanger, die wel goed is afgelopen. Count my blessings en zo raar het kan verkeren (‘jaja, de weg was gemaakt’). We hebben nooit een geheim gemaakt van ons traject. Voor mij woog het te zwaar om alleen te dragen, maar dat verschilt voor iedereen en je kunt alleen maar doen wat daar het beste voor jullie werkt. Ergens wil ik ook een tegenwicht bieden voor ‘het was de eerste keer raak’, want dat heeft me toen vaak veel verdriet veroorzaakt. Wij leken de enige bij wie het niet spontaan lukte … maar obv alle reacties weet ik nu echt wel beter. Goede moed aan iedereen die nu in de vreselijke onzekerheid verkeert.
Mooi om te lezen. Merci!
Sterke getuigenis.
Ik vind het erg jammer dat veel mensen er zo moeilijk open over kunnen zijn. Ik heb bij mijn zwangerschapsaankondiging ook enkele rare reacties opgemerkt waardoor ik de indruk krijg dat vruchtbaarheidsproblemen veel meer voorkomen dan je zou denken. Je kunt moeilijk rekening houden met zoiets als je er niets van weet.
Zooooo herkenbaar. Hier ook Clomid, Pregnyl, … de revue gepasseerd. Uiteindelijk (na 4 jaar) een dochter via icsi. Al 4 jaar ons zonnetje (en donderwolk) in huis. Zo blij dat ik nu leef z’n geen 100 jaar geleden. Dan waren wij ongetwijfeld kinderloos gebleven
Ook bij ons leek het even de medische weg op te gaan. Iedere dokter vond wel iets, operatie werd ingepland en toen plots…toch een spontane zwangerschap. Nu zit ik hier met bolle buik de laatste dagen af te wachten tot dochterlief er is. Al bij al hebben we maar een jaar moeten proberen, wat eigenlijk goed meevalt. En toch, het begon te wegen. Wij zijn altijd heel erg open geweest over onze kinderwens en onze pogingen, wat aanvankelijk leidde tot veel opmerkingen en geknipoog, maar er na een tijdje wel voor zorgde dat de mensen vanzelf het onderwerp wat lieten rusten als we er niet zelf over begonnen. Wat me opviel waren de vele verhalen en gelijkaardige ervaringen, waar nooit over gesproken was, die nu plots met me gedeeld werden. Die waren een grote steun en gaven veel hoop, aangezien ze (bijna) allemaal een goede afloop kenden. Hier dus een positieve afloop, die hopelijk op zich weer iemand anders hoop en moed kan geven.
Ik lees je post en kan even niet geloven dat je dit artikel geschreven hebt. Ik ben jouw blog beginnen lezen na het krijgen van onze 1ste dochter, een huilbaby. Na 2 miskramen en 2 icsi behandelingen was kwam onze lang verwachte droom uit. Maar wat een harde confrontatie na zoveel verdriet en wanhoop. Nu meer dan dolgelukkig met onze dochter van 2,5 jaar. Des te meer na weer 2 icsi behandelingen en opnieuw 2 miskramen in onze poging voor een brusje. Komt er ooit nog een 2de? We kennen het antwoord niet en proberen te focussen op ons eerste wonder. Ik ben alweer blij dat je het aandurft om ook dit delicate onderwerp te sprake te brengen waardoor de ruimte gecreëerd wordt om verhalen te delen met elkaar!
Ik heb er ook een heel traject op zitten en ben er altijd open over geweest. En dan hoor je van zovelen dat ook zij hulp nodig hebben gehad. Boven de 35 jaar, heeft een koppel op de twee hulp nodig. Dat zijn harde cijfers, en te weinig mensen zijn er zich van bewust. Het zou goed zijn mochten beroemdheden daar wat opener over zijn. Celine Dion, Tori Amos, Emma Thompson, dat zijn er enkelen die er over hebben gepraat. Maar als ik de nieuwsberichten over Amal Clooney, Beyonce, etc lees denk ik ook direct dat ze hulp nodig hebben gehad. Er heerst toch nog een taboe rond.
Aan Anoniem: Ik heb ook jaren rondgelopen met de schrik nooit iemand tegen te komen en kinderloos te blijven. Om die reden kinderloos blijven doet inderdaad ook veel pijn en slechts weinigen staan daar bij stil. Na veel wikken en wegen heb ik dan besloten er alleen voor te gaan, mijn kinderwens was te groot. Na 5 mislukte pogingen, bleek dat er toch wel een medisch probleem was en IVF de enige mogelijkheid was. Na 5 verse IVF pogingen, eindelijk zwanger geraakt van mijn tweelingmeisjes. Het fertiliteitstraject heeft twee jaar geduurd. Ik durfde niet meer geloven dat het ooit zou lukken. Het was heel zwaar, maar ik ben nu zo zo gelukkig.
Moest ook eventjes slikken toen ik plots je post zag verschijnen. Eerlijk? Bij de zwangerschap van Flo las ik eventjes je blogje niet meer. Kon het op dat moment niet meer aan. Ondertussen mag ik, na de pilstop in feb 2013, 6 pogingen met chlomid, een doorblazing van de eileiders en doorverzwijzing naar de ‘gespecialiseerde gyneacologe’ , 4 iui’s en 1 rescu poging, 2 extreem pijnlijke pick ups voor mn 2 ixci pogingen ook verlangen naar half april. Zonder duidelijke oorzaak raakten we niet zwanger. Je zal, net zoals wij, de hulp gekregen hebben van de enige vrouwelijke dokter in Ieper?
Ben haar zo dankbaar 😊
Las het artikel ook, trekt altijd meteen mn aandacht en bleef in mn hoofd hangen.
Bedankt om dit met ons te delen.
Hier geen doorverwijzing gekregen naar de ‘gespecialiseerde’ gynaecologe in Ieper en dolblij dat ‘mijn’ gynaecologoog er is blijven voor gaan! Trial and error… op het moment zelf kon ik hem wel doodslaan toen hij dat zei… want NIETS kon verklaren waarom ik steeds buitenbaarmoederlijke zwangerschappen had… we zaten op ons tandvlees.. dan toch ook eens de alternatieve weg geprobeerd… na 3 jaar westerse geneeskunde hebben we 1 maandje de westerse EN oosterse geneeskunde (accupunctuur) gecombineerd. Ik was zwanger en bleef ook zwanger! We twijfelden nog of we voor een tweede wilden gaan, iedereen die het (voorzichtig) vroeg kreeg hetzelfde antwoord: ons hart wil wel, maar ons hoofd wil nog niet mee! Gelukkig hebben we de keuze nooit moeten maken, half september bleek ik zwanger te zijn… op de gewone manier, zonder dat we het probeerden! Met een klein hartje naar de eerste echo. Op voorhand afgesproken: moest het mis zijn, dan starten we GEEN behandelingen op… gelukkig goed nieuws gekregen en binnen 3 maanden ben ik ook mama van een dochter en een zoon!
Ik heb zelf ook nooit aan mensen de vraag gesteld of ze een kinderwens hadden of of er een tweede zou komen. Ik had toen nog niet in m’n nabije omgeving meegemaakt hoe mis het wel kon lopen, maar om een of andere reden had ik daar wel al bij stilgestaan. Later liep het dus bij verschillende vriendinnen mis en vorig jaar ook bij mezelf. En terwijl ik me 4 jaar geleden al ergerde aan die vraag of mijn man en ik geen kindjes wilde, omdat ik er toen gewoon nog niet klaar voor was. Vind ik het nu nog rottiger. Waar moeit iedereen zich eigenlijk mee? Toen we een aantal jaar een koppel waren, moest iedereen de vraag stellen: wanneer gaan jullie trouwen? Ik wilde dat enorm graag, voor mijn man was dat geen must. Dat zorgde hier thuis wel eens voor discussies. Dus zo van die vragen strooiden alleen maar zout in de wonde. Dan ben je getrouwd en dan gaat het over kinderen. Als je er dan eentje hebt, idd vaak de vraag wanneer komt er een tweede. Wanneer stopt dat ooit, vraag ik me vaak af? Soms reageer ik dan wat ongemakkelijk als ik nu de vraag krijg, soms gooi ik meteen een hele verhaal in de groep. Bij mensen die me nog maar 5 minuten kennen. Dan schrikken ze best wel. Het is ook heftig: een molazwangerschap gehad, daar bleek kanker uit voortgekomen en nu mag in een jaar zeker geen kinderen krijgen. Ik voel me dan soms zo ambetant, omdat de sfeer in de gesprekken dan meteen draait. Anderzijds hebben ze er zelf voor gekozen mij die vraag te stellen.
Mijn leven voelt ‘on hold’ gezet. Gelukkig is dat jaar bijna voorbij, maar de angst gaat altijd blijven dat ik dit nog een keer ga voorhebben. En ook wat iemand anders hier in de reacties zegt, ik heb nog nooit zo hard het gevoel gehad dat mijn lichaam faalt. Voor iemand met faalangst maakt dat het eens zo zwaar.
Vijf jaar nadat ik stopte met mijn pil mocht ik bevallen van mijn eerste dochter.. Toen ze vier was wilden we toch voor een tweede gaan.. Na 17 maanden kreeg ik een miskraam en drie maanden later werd ik toch weer zwanger van een tweede dochter. Toen ik 18 weken zwanger was kregen we telefoon.. slechte tripletest enz.. Grote kans op Down.. Daar sta je dan, 38 jaar en eindelijk zwanger van je tweede.. Wij besloten er voor te gaan en kijk nu, een brave dochter van 13 een een tweede (gezonde) dochter met pitvan 6.5. Wij krijgen nu nog de opmerking, ze schelen toch wel veel hé. Dan zeg ik eerlijk, het heeft bij ons een tijdje geduurd..
Mooi geschreven. Dat is wel weer moedig dat je dit deelt en bespreekbaar maakt. Zie weer alle reacties die hier binnenstromen…
Ik ben heel dankbaar dat hier vanzelf is gegaan. Wel eerst een miskraam, maar toen zei mijn man: “we weten nu tenminste dat het kan”. Ik vond dat eerst een magere troost, omdat dat mij vrij evident leek, maar als ik de vele verhalen hier lees, was het dat helemaal niet.
Wel, dit hakt er inderdaad nogal in. Wat Maartje indirect beschrijft is het eindeloze verdriet dat achter dat verlies schuil gaat. Het is het verdriet om iemand die niet bestaat en nooit zal bestaan. Het is een verdriet dat niet uit te drukken valt, en dus ook onbegrijpelijk is voor wie er niet mee wordt geconfronteerd. Het is een verdriet wat nogal wat onbegrip of minimalisering oproept. Dooddoeners zijn immers makkelijk te vinden. Nochtans, het verdriet over een onvervulde kinderwens is niet minder reëel dan dat van iemand die een kind verliest. Eenmaal uitbehandeld is niet het einde, maar het begin. Maartje schrijft terecht dat je je hele leven een compleet nieuwe invulling moet proberen geven. Echt niet eenvoudig want de wereld draait rond kinderen: echoes en schattige foto’s op sociale media, reclame op TV, gespreksonderwerpen tussen vrienden en familie,… Het is een aanzienlijk stuk uit het leven waar je geen deel van uit maakt. Het is een complex probleem. Het gaat ook over mannen die veelal een oorverdovende stille groep vormen, maar niettemin hetzelfde mee maken. Als ze niet zelf het probleem dragen, dan wel als partner even zeer kinderloos zijn. Het gaat niet alleen over louter biologische problemen, maar ook over kinderloos blijven omdat je met andere problemen wordt geconfronteerd. Of omdat je domweg niet de juiste partner vindt. Wist je trouwens dat de WHO overweegt haar definitie van ‘onvruchtbaar’ uit te breiden naar iedereen met een onvervulde kinderwens? Dat zou de deur op een kier kunnen zetten voor single mannen om alsnog een kind te krijgen. Wist je dat, nog volgens de WHO, 1 op 4 koppels in de ontwikkelde wereld geen kinderen kan of zal krijgen? Slechts een fractie daarvan zijn zij die bewust kinderloos blijven. Wist je dat met de stijging van de welvaart ook steeds meer mannen en vrouwen kinderloos blijven? Onze Westerse maatschappij biedt een overdaad aan keuzes, alternatieven, vrijheid én de daarbij horende prestatiedruk en onzekerheid. Het zou al erg veel schelen mochten meer mensen, jong én oud, single én getrouwd, ouder of grootouder,… beseffen dat kinderen krijgen én succesvol opvoeden vroeger geen vanzelfsprekendheid was, en dat dat vandaag evenmin zo is.
Met hoeveel zijn we al hier die niet vanzelf zwanger werden? Ik ben ook lid van het clubje.
Wetende dat het bij mij al 22 jaar geleden is maakt ook dat ze toen nog niet wisten wat ze nu wel weten en dat ik vaak als proefkonijn voor medicijnen gebruikt ben. De kosten waren toen ook torenhoog (ik spreek van voor de tijd dat de mutualiteit behandelingen terugbetaalde) daarom ‘mochten’ we de medicijnen gratis hebben als we iets wilden testen.
Bij de tweede wist ik wat resultaat gaf qua medicatie en moesten ze me niets meer wijs maken!
Wetende wat ik nu weet (vroege menopauze, kinderen die vaderloos opgroeien) ik zou twijfelen om er nog aan te beginnen.
Hier ook PCO… Vreemd genoeg ben ik de eerste keer direct na het stoppen met de pil spontaan zwanger geraakt, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat mijn dochter een zogenaamd godsgeschenk was. Ik had vroeger maar om de zoveel maand eens maandstonden en mijn moeder geraakte indertijd héél moeilijk zwanger, pas na 4 jaar, vandaar dat gevoel.
Bleek te kloppen achteraf, na meer dan een jaar na mijn bevalling geen maandstonden te krijgen, ging ik langs bij een fertiliteitsgynaecoloog en werd de diagnose PCO gesteld. Terwijl mijn prenatale gynaecoloog eerst had beweerd dat dat niet kon, want ik had er al eentje makkelijk spontaan gekregen. En ik wilde zo graag 2 kindjes kort op elkaar… maar na het lezen van de verhalen hierboven besef ik dat ik écht niet mag klagen.
Dus nu maar hopen dat het snel lukt voor mij de tweede keer, ik weet alvast dat mijn lichaam het kan dus de miserie en stress is wel minder dan bij iemand waarvan het nog nooit gelukt is. Nu bezig aan mijn derde Clomid-cyclus…
PS Toen ik opzocht over PCO, schrok ik wel dat 1 op 10 vrouwen dat heeft!
Ja, ik weet het ook nog goed, de pijn als het weer niet gelukt was, de angst dat het nooit zou lukken, de vragen, de zwangerschappen rondom mij…Het is al zo lang geleden, en ik heb twee schatten van kinderen die nu al volwassen zijn, maar als je nooit aan kinderen raakt terwijl je ze wel zo graag wil. Wat een diep verdriet…
Hier ook pco, een clomid dochter en 4,5 jaar later een menopur iui dochter…jongste heeft een gewrichtsaandoening waardoor een derde kindje geen optie meer werd…en dat knaagt nog steeds enorm, zal ook nooit meer weggaan vrees ik..het voelt als oncompleet maar vele pogingen, wachtzalen, spuiten, mislukkingen, .. kunnen we niet meer aan..zo jammer want zonder die problemen zat dat 3e hier zeker wel ☹️
Hier ook een PCO-er en die periode waarin we niet zeker waren of en hoe het ooit zou lukken hoort bij de verschrikkelijkste van m’n leven. Zo, zo dankbaar voor mijn twee kinders, dat ga ik nooit vanzelfsprekend vinden!!
Ik werd ook met PCO gediagnosticeerd. Mijn oudste kwam er met clomid. De tweeling na Menopur. Ik weet dat veel mensen schrik hebben voor tweelingen, maar ik ben godzoblij dat ze er gekomen zijn. Na de bevalling van de tweeling werd bij mij een prolactinoom vastgesteld (gezwel in hypofyse waardoor ik verhoogde prolactine waardes had). Sinds dat behandeld is, lijkt de PCO verdwenen. Zonder prolactinoom zou ik de tweeling niet gehad hebben, maar dan was die hele behandelingshistoriek me bespaard gebleven (en dat zou fijn geweest zijn). Anderzijds: wij behoren bij de gelukkigen. Sommige mensen gaan door wat wij gaan, zonder kindjes op het einde van de rit. Fijn dat je dit deelt!
Een leven zonder een gezin heb ik me nooit willen voorstellen. De weg ernaar toe verliep bochtig. Misschien heb ik ondertussen geen recht van spreken, maar ik wil dit graag delen omdat dit verhaaltje er voor sommigen misschien toch toe kan doen.
Ik heb kinderen ondertussen, veel kinderen, 5 in totaal. 4 met-hulpjes waaronder een olijke tweeling en 1 vanzelfje.
Die periode in mijn leven waarin het moederschap een onbereikbare droom leek, is voorbij, maar ik vergeet niet hoe het verlangen naar iets waarvan niemand je met zekerheid kan zeggen dat het heel zeker zal komen, je compleet kan slopen. Toon Hermans wist het al: ‘Wie in het kind het wonder niet ziet, die snapt het hele liedje niet.’
Je bent een crème van een mens, Kelly.
Hier geen PCO, maar wel al 3,5 jaar aan het proberen voor een tweede kindje. We zijn gezegend met een prachtige dochter, maar dat ze waarschijnlijk geen broer of zus zal hebben, doet echt elke dag pijn. Ik vind het ook jammer weinig vrouwen te kennen die in deze situatie zitten. Tenzij degenen die nog vol goede hoop in behandelingen zitten. Er blijft inderdaad een stoeltje leeg. En gelukkig is er eentje gevuld met een prachtkind.
Dankjewell “Nog een Tine”, lief dat je reageerde op mijn reactie. Fijn jouw verhaal te horen! Af en toe speelt die oplossing ook door m’n hoofd, maar ik denk niet dat ik dapper genoeg ben om er op m’n eentje aan te beginnen. Helaas.
Daarstraks nog zei een vriend “jij bent echt niet met kinderen bezig hé?!”. Niet slecht bedoeld, maar zo pijnlijk. En hoewel ik makkelijk over gevoelens praat, is dit onderwerp een brug te ver. De angst voor medelijden van anderen en het zelf totaal overspoeld worden door verdriet is te groot.
het heeft mij getekend, jarenlang behandelen, maar ik prijs mezelf gelukkig, we hebben 3 kindjes (waar we in totaal 10 jaar over gedaan hebben). De laatste 2 zijn als tweeling gekomen :-). En die jaren van wachten/hopen/wanhopen zal ik nooit vergeten, ook al heb ik nu 3 schatten van kinderen. Ook wij hebben altijd gezwegen over hoe het nu allemaal zat, ik kan de goedbedoelde raad (“wees ter wat minder mee bezig”) echt wel missen. Zelfs nu na al die jaren (de jongste zijn 5) krijg ik nog tranen in de ogen als ik eraan terugdenk…