Youri noemt ze mijn hoopjes. Doorgaans in een context waarin hij ze liever kwijt dan rijk is. “Liefje, wil je dan eens je hoopjes opruimen?“. Soms met nog ergens een “eindelijk” ertussen, die aangeeft dat zijn grens ongeveer overschreden is. Het klinkt minder hygiënisch dan het is, want mijn hoopjes bestaan doorgaans uit niet veel meer dan wat papier dat door omstandigheden bij elkaar verzeild is geraakt.
Zo kan een hoopje samengesteld zijn uit twee notitieboeken, een boodschappenlijst en een envelop met een uitnodiging waarover ik nog moet beslissen of ik erop inga. Het kan net zo goed een nog te lezen artikel uit de weekendkrant, drie uitgescheurde recepten en een boek uit de bib zijn. Een flyer met de openingsuren van de nieuwe pizzeria met een tekening van Dexter (‘Mijn papa is mijn vriend’) en een factuur met achterstand is ook al snel een hoopje. Het zijn vooral hoopjes met uitgestelde beslissingen en acties.
Het zijn tegelijk de dingen die mij het meeste storen aan ons huis, want ze maken het in een oogopslag zo rommelig dat ik creatief moet kadreren als ik een foto wil delen, maar het zijn ook de dingen die ervoor zorgen dat ons huis heel erg van mij is.
Die knalrode koelkast die we als drankkast gebruiken en die apothekersflessen die we op de antiekmarkt van Hasselt scoorden, die kunnen net zo goed van iemand anders zijn, maar die hoopjes met hun unieke samenstelling, die zijn ontegensprekelijk van mij. Ik ben de veroorzaker. De samensteller. De gifmenger. Diegene die ze eigenlijk dringend eens moet opruimen maar geen tijd heeft omdat er zich in haar hoofd al nieuwe hoopjes aan het ophopen zijn.
Meestal zie ik op zaterdag pas echt wat voor een week ik achter de rug heb. Op basis van mijn hoopjes. Hoopjes met een open einde, waar ik ooit wel eens toe kom. Volgens Youri dus liever vandaag dan morgen.
Nu ons nieuwe huis langzaam maar zeker vorm krijgt, begin ik weer meer en meer tijd op Pinterest door te brengen. Tussen beelden van huizen met veel wit en weinig hoopjes. Youri en ik zijn ervan overtuigd: in ons nieuwe huis worden wij eindelijk mensen zonder hoopjes. Want alles zal een plek hebben. Ik krijg voor het eerst in duizend jaar mijn eigen bureau, zodat ik geen hoopjes meer laat slingeren op onze eettafel. Ik heb er een kast voor de open eindjes. Idealiter heb ik geen open eindjes. Wordt alles instant beslist en opgelost. Heb ik een hoofd dat dat kan. Zijn wij dat soort mensen geworden van zodra we de verhuiswagen weg zien rijden.
Soms word ik ’s nachts badend in het zweet wakker met maar een vraag op mijn lippen: wat als de hoopjes de basis vormen van mijn thuisgevoel? Wat als ik dat nooit meer bewerkstelligd krijg in een wit huis vol kasten met open eindjes en – ik zeg maar wat- hier en daar een weldoordachte sanseveria? Wat dan?
Deze column verscheen een tijd geleden in een licht aangepaste versie in Femma.
Volgen jullie onze podcast Werk & Leven al? Vrijdag vertel ik in onze aflevering over het perfecte huishouden alles over mijn hoopjes.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 13/40.
Guilty. De hoopjes geraken alleen opgeruimd als we bezoek hebben om aan de eettafel te… euh eten. Ik vrees dat ik hopeloos ben, nieuw huis of niet.
Je zou de eerste niet zijn die eindelijk een eigen bureau heeft, maar dan toch weer aan de eettafel verzeilt om te werken. Ik zie het alle weken bij de echtgenoot op de dag dat hij thuis werkt. Hij begint boven in de bureau, die we zo functioneel mogelijk ingericht hebben (met veel wit en Billy boekenkasten) en toch gaat hij ’s middags naar beneden. Dat is veel gezelliger, zegt hij dan. Er is nochtans niemand thuis ;-).
Amaai! Ordelijke man heb jij. Wij zijn hier met 2 hoopjesmakers. Ga jij je echt gelukkig voelen in dat cleane huis met de doordachte sanseveria? :-)
Allé nu dat je me er op attent hebt gemaakt, moet ik misschien toch eens een paar hoopjes opruimen. Dan is er weer plek voor nieuwe. ;-)
Leve de hoopjes! Ik kan niet zonder ;-)
Ik noem ze bergjes. Vooral als ze niet van mij zijn. Meestal bestaan ze uit veel meer dan 2 of 3 papiertjes, enveloppen, boeken, portemonnees, …
Herkenbaar! :D :D
Ik heb ook zulke hoopjes. En dan denk je inderdaad: ik verhuis dus dan wordt dat allemaal zo Pinterest als maar kan met veel kasten en opgeruimd, echt opgeruimd. Misschien de eerste weken, ja, maar dan sluipen die hoopjes toch ergens terug in je leven. Het maakt ons interieur van ons denk ik dan…
Ik vind het wel grappig dat je man daar opmerkingen over maakt. Mijn man heeft veel meer hoopjes dan ik (ik heb er ééntje op mijn bureau (een kleintje, hoor); hij heeft er werkelijk overal!
Heel herkenbaar en mijn hoopjes maken deel uit van mijn persoonlijkheid wat, met een heel ordelijke partner, soms voor wervelingen zorgt. Aangezien ons nieuw samengesteld gezin in de wintermaanden in een appartement in de stad woont zonder bureau, gebruik ik daar “hoopjes-doosjes” die mooi ordelijk vanuit de boekenkast naar mij wenken. Af en toe blijft er een klein hoopje of de salontafel liggen, maar na een paar dagen verdwijnt dat toch naar het juiste doosje. In de zomer wanneer we in een groter huis midden in de natuur wonen, liggen mijn hoopjes gewoon op mijn bureau, soms ook op het sofa-bed dat daar ook staat en dan geniet ik van mijn persoonlijke, kleurrijke chaos. Ik zou die hoopjes/doosjes soms wel graag allemaal opgeruimd krijgen, maar ik heb er mij stilaan bij neergelegd dat dat waarschijnlijk nooit zal gebeuren en dat dat echt zo erg niet is.
Ah, zo herkenbaar! Mijn design blogs hebben mij het volgende geleerd: als de hoopjes altijd op vaste plaatsen vormen (keukentafel, of op de tafel waar je binnenkomt) zorg dan dat daar een landingplaats is voor die zaken: een mooie mand waar de papieren in kunnen liggen, een schuif in de keuken met rekeningen die nog betaald moeten worden, een mand met boekjes die nog moeten gelezen worden naast de zetel… En op het moment dat de ‘landingsplaats’ vol is, dan ga je er eens door. Zo lijkt het ondertussen niet rommelig. Zeker als je een nieuw huis kan inrichten lijkt mij dat wel iets leuk om over na te denken.
Ons huis is de voorbije 30 jaar in omvang verviervoudigd. De hoopjes ook en er is geen plek zonder. 😣
Bij ons maakt mijn man die hoopjes, al moet je het eigenlijk bergen noemen. Vreselijk vind ik dat. De nagels aan mijn doodskist, zeg ik soms al lachend (maar eigenlijk meen ik het een beetje, want ik krijg om een of andere reden geweldig veel stress van die hoopjes). Ons huis mag nog zo opgeruimd en proper zijn, die hoopjes maken dat het er slordig uitziet. Wij trekken binnen een 2-tal jaar in onze nog te bouwen nieuwe woning en ik leef in de (ijdele?) hoop dat die hoopjes dan voltooid verleden tijd zullen zijn. Ik overweeg een ingemaakte kast waarin hij zijn hoopjes kan leggen en een streng verbod op hoopjes buiten die kast. Dan moet hij maar onthopen als dat nodig is. Een mens mag al eens dromen hé.
Ik leef in hoop(jes). Hahaha :-)
Hier ook zo belachelijk herkenbaar. Vorig jaar was mijn bureau Pinterestwaardig in orde, maar daar zijn alleen maar hoopjes bijgekomen, waardoor het boeltje nu zo ontploft is dat ik eerst vanalles moet versleuren vooraleer ik nog maar kan zitten op mijn bureaustoel. Hashtag hopeloos.
Tiens, die hoopjes, dat klinkt bijzonder herkenbaar. Ooit, ooit zal ik daar wel eens werk van maken van die slechte gewoonte. Ooit. En dan viert Het Vriendje onwaarschijnlijk een feestje. :D
Ik denk persoonlijk dat de basis van je thuisgevoel vooral de gezinsleden zijn en ik denk ook dat de hoopjes zullen mee verhuizen, maar misschien een properder invulling gaan krijgen (mooie doos, mand,…)
Zelf zou ik bijna kleiner willen gaan wonen om ordelijkheid tot een verplichting te maken.
Later misschien…
Zo grappig dat iedereen zich schuldig voelt over zijn hoopjes! (mijn vriend noemt het ook zo)
Alsof er iemand bestaat die altijd alle beslissingen en to do’s meteen maakt/uitvoert? Pinterest maakt onze kop zot, jong :-) De reden waarom ze op tafel liggen en niet in een schuif, is omdat je anders vergeet dat je er nog moest naar kijken. Alé dat is bij mij toch zo!
“Hoopjes’ Het klinkt enorm herkenbaar. Hier in huis liggen er zo ook enkele. Op de vensterbank achter de zetel, die van de vriendin. Op het bureau zijn het eerder de mijne (lees nog te verwerken materiaal voor blogs). Op de salontafel is het dan meer een familiehoopje. Met nog te lezen reclamefolders, briefjes van de dochter en wat speelgoed. Het geeft, vind ik persoonlijk, in huis net dat tikkeltje weer van “Hé, hier wordt geleefd”
Hier ook met twee hoopjesmakers… Maar hey, hoopjes doen leven hé!
Hahaha, hier ook hoopjes. Tja, na onze verbouwing is het één open ruimte en hebben we geen aparte bureautafel meer. Dus ja, mijn pc staat altijd op de eettafel met daarrond enkele hoopjes. Gelukkig is het een grote tafel. Centraal gelegen, aan de ene kant mijn man die het eten staat de maken, aan de linkerkant zicht op de living. Aan mijn voeten onze honden. Gezellig dus :-). Wanneer volgende week de inbouwkasten er zullen zijn, hoop ik elke avond mijn pc daarin weg te steken (toch die eerste week… of als we volk verwachten :-)). Die hoopjes, die heb ik elke dag nodig. Denk ik. Nuja, ik hou ervan en mijn man maakt er geen probleem van, dus ze mogen blijven. Hoera voor onze hoopjes!
thohja, een beetje beter op elkaar leggen is al direct “een proper hoopje”. Waar moet je anders heen met al die dingen?
Hier worden ze nestjes genoemd ☺️. En alhoewel ik overdag ook nestjes kan produceren wil ik toch het liefst dat het huis ‘s avonds opgeruimd is… anders blijf ik maar kijken naar die nestjes ipv naar TV, mijn boek,…
Links van mijn laptop ligt een hoopje. Klinkt bekend dus!
Soms maak ik van mijn vele kleine hoopjes één grote hoop en dan heb ik dus echt het gevoel dat ik opgeruimd heb ;’-)
Onder ons dak: 4 “stapelaars”. Blijkt erfelijk te zijn… Geen zorgen: dat thuisgevoel komt er in het nieuwe huis zeker, die hoopjes ook… :D
’s avonds ruim ik alles op én ik heb een deel van een kast voorbehouden voor hoopjes die ik ’s avonds moet wegwerken. Zonder hoopjes kan je volgens mij ook helemaal niet van thuis uit werken?
Verbouwtip: Pas op met de lengte van jouw kookeiland. Dat is een hoopjesmagneet. Wij gingen voor een prachtexemplaar van 3M. Prachtig als er enkel een fruitmand en orchidee opstaat. Lekker zen en al. Die ene dag in de week dat de poetsvrouw komt… De rest van de week vergaren wij onze hoopjes daar. Wat ik wil zeggen: zo herkenbaar!
Haha, hier ook zo’n Pinterest bord met maagdelijke interieurs. Ondertussen probeer ik in onze “oude” huis te declutteren. Maar ik ken mezelf, ’t zal in onze nieuwe casa juust van ’t zelfde zijn.
Twee hoopjemakers hier. Kunt g’u al voorstellen hoe ons huis er soms bij ligt? :D
Ook hier een hoopjesmaker! Maar mijnen vent zegt daar gelukkig niets over :D ooit geraken die wel opgeruimd…
Ik ben juist fan van een rommelig huis. Wat ge op Pinterest ziet… allemaal in scène gezet. Hoe kunt ge anders in een huis leven? Zolang ge binnen kunt en in uw zetel kunt zitten en zo, is gelijk aan allemaal wat binnen de perken blijft, lijkt me dat helemaal ok :-)