In Ieper gaat de Kattenstoet om de drie jaar uit.
Dat is nogal wat.
Mijn Ieperliefde is elke dag groot, maar misschien nog het grootste in kattenstoetjaren.
Vijf kattenstoetjaren geleden zat ik op zaterdagnamiddag vanop een terras naar de nog lege tribune te kijken. Naast me zat een jongen die ik nog maar een paar weken kende. Het was 2003, ik legde hem uit wat al die Japanners met kattenoortjes deden op de markt van de stad waar hij nog bijna nooit was geweest, en had het gevoel dat de dingen misschien eindelijk zouden beginnen keren. De dag erna ging ik nog alleen naar de Kattenstoet, alle volgende met de jongen.
In 2006 was het een koude stoet. Dat weet ik, want mijn mama was mee, voor de allerlaatste keer, maar dat wisten we toen nog net niet. Mijn mama had koud, en pijn, maar we wisten niet goed waardoor. Youri en ik hadden een huis gekocht, en ik was ongelooflijk zenuwachtig omdat het naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste kattenstoet met een BMI van 47 zou worden. Nog maar een paar weken. De dansende katjes konden mijn gedachten maar even verzetten, maar het was toch iets.
2009. De eerste zonder mijn mama. Gek dat ik er voor de rest bijna niks meer van weet.
2012. Hoogzwanger van Dexter. Lang gedacht dat ik er daardoor misschien niet bij zou kunnen zijn, maar het lukte. Met een stampende baby tegen mijn ribben.
2015. De eerste met Dexter, wat ik compleet geweldig vond, want ik zag mezelf als kind elke keer als ik naar zijn enthousiasme keek. Niet dat het toen alleen rozengeur was, integendeel. Youri’s mama werd steeds zieker en de situatie steeds uitzichtlozer, maar die namiddag dachten we daar even wat minder aan. Wat goed was, in loodzware periodes, wisten we ondertussen uit ervaring.
Morgen die van 2018, de eerste met Flo. Vanavond mogen de kindjes lang opblijven om naar de vooravond te gaan, die ik misschien nog leuker vind dan de stoet zelf. Dat wil heel wat zeggen.
What a ride, eigenlijk.
Ik ben geen stoeten-mens maar het enthousiast kind in het lief maakt dat we dit jaar tribuneplaatsen hebben (mijn moederdag vd kroost). En wie weet dat ik het om de 3 jaar ook wel kan pruimen.
Wat een pijnlijk (en) mooi bericht!
Geniet ervan vandaagè
Ik ben nog nooit geweest, ondanks dat mijn fanfare ooit eens meespeelde in de stoet, in 2009 of 2012. Ik kon toen niet meedoen, wat ik heel jammer vond. Morgen ga ik voor het eerst, want hoe kan dat ook anders, met een Elverdings lief? :)
ik moet tot scha en schande toegeven dat ik nog nooit ben geweest, ben van plan om morgen te komen kijken al zal het niet mogen regenen van mij :-D
Mooie tekst
Hoewel ik intussen 8 jaar in Brussel woon nog nooit in mijn leven een Kattenstoet gemist. Elke keer weer krijg ik tranen in mijn ogen van al dat volk, al die muziek, al dat plezier. Je kan het meisje uit Ieper halen, maar Ieper niet uit het meisje. Nu zijn we er voor de eerste keer met mijn huisband zijn zoontje. Misschien komen we je vanavond al ergens tegen 😊
Om de drie jaar zeg ik tegen mijn vent: “we moeten daar echt es naartoe gaan”. Gisteren dus ook weer. Stoem. Allez, 2021 dus hé. (Hoe science fiction ziet dat er niet uit trouwens, dat jaartal.)
Leuke herinneringen.
zelf zo geen stoetenmens, wegens vermoedelijke heel druk en stress om de kroost samen te houden – maar misschien moeten we dat toch maar ook eens doen !