Lieve Dexter,
als ik zo iemand was geweest die trouw elke maand sinds je geboorte een nieuwsbrief was blijven schrijven, dan was dit de 72ste geweest. We weten allemaal dat ik het schrijven van die nieuwsbrieven zo ongeveer 17 maanden heb volgehouden (wel ook ineens zeventien maanden langer dan de borstvoeding), maar weet je wat? Dat is allemaal minder belangrijk. Wat echt belangrijk is? Dat jij binnen enkele dagen zes wordt. ZES!
Laat ons eerlijk zijn: voor jou is het van een belangrijkheid die alle andere belangrijkheden zoals “weet jij hoe groot een kindje pteranodon was? ZOEK HET DAN EENS OP JE COMPUTER HE” en of er tarwe zit in zout voor op je frieten (je vriend E. blijkt allergisch voor tarwe en wij zitten er nu ook mee) ruimschoots overstijgt.
Zes worden, in jouw hoofd is dat zo mega huge dat we al maanden aan het aftellen zijn. ’s Avonds voor ik je nog een knuffel geef probeer jij dan te overzien hoe lang dat nog is. Ik dacht dat ik zo’n moeder zou zijn die dat proberen tellen en nadenken over tijd en hoe lang iets is zou stimuleren, maar de harde waarheid is dat je ongeveer zevenhonderd vragen per uur op ons afvuurt over alle dingen ter wereld, en ik er zo moe van word dat ik me er de laatste weken vanaf maak met een: “Schat, dat ga je allemaal leren bij juf R.” Juf R, deze vermoeide mama rekent op je. Voor de uitleg over ALLES.
Pas op: ik vind het feit dat mijn huilbaby zes wordt ook best huge. Dat hij binnenkort geen kleuter meer is. Zal leren lezen. Zo zijn wereld nog meer zal zien opengaan. Hopelijk ook wat minder last krijgt van de frustraties die hem soms tot waanzin en woedeaanvallen drijven. Dat hij nu al dingen zegt als “mama checkt die vrouw” en “only shiiiit“. Dat ik dus niet weet wat dat gaat geven als hij echt zes is.
Als ik je nieuwsbrieven herlees, dan komt er veel terug. Tussen de lijnen lees ik dat elke periode zijn uitdagingen kende, en dat is absoluut ook zo met deze levensfase. De huilbaby is gestopt met huilen, zo ongeveer, maar er zijn nog maar weinig dagen geweest waarop ik aan het einde dacht dat het een walk in the park was. Jurassic park ja, ahaha. Maar alle gekheid op een stokje: jij en ik, wij botsen. Veel. Omdat we zo op elkaar lijken, denk ik. Omdat ik jou trigger en jij mij. Jij bang, ik bang omdat jij bang bent. Ik boos, jij nog bozer. Ik stress, jij nog meer stress, waardoor ik weer stress. Het vonkt en spettert, en niet altijd op een goede manier. Ik doe mijn best om kalm te blijven, jij niet, want je bent een jongen van bijna zes, en my oh my, dat is bij momenten gigantisch vermoeiend. Boeiend ook, zeggen we dan, maar soms zou ik willen dat het allemaal wat minder boeiend was. Wat rustiger misschien.
Lieve Dexter, ondanks onze power struggles die bij momenten ernstig doen denken aan een head butt gevecht tussen de twee koppigste pachycefalosaurussen ooit, doen we het ook best goed. Als we samen UNO spelen, en ik jou wil laten winnen maar daar net niet in slaag. Oké, dan doen we het niet altijd even goed, maar het valt ook dan soms beter mee dan gevreesd. Als we naar school wandelen en je plots out of the blue zegt dat je het zo leuk vindt als we dat doen. Als je zegt dat het niet zo erg is dat ik met mijn auto tegen een bloembak ben gereden, want dat dat gewoon kan gebeuren. (niks aan de auto, noch aan de bloembak) Als je vraagt of papa en ik toch wel samen gaan blijven ook als we echt oude mensen zijn, omdat je graag bij ons op bezoek wilt komen met je kindjes, en niet naar twee aparte huizen. ( de scheidingsverhalen op school doen je blijkbaar minder deugd, maar geloof ons liefje: dat is toch het plan)
En ik ben trots, zo ontzettend trots. Als ik zie hoe de jongen die ooit doodsangsten uitstond tijdens de eerste zwemles en amper in het water durfde nu als een soort ninja on speed in het zwembad springt en volgens de juf goed op weg is richting zijn eerste 25 meter brevet. Als ik je op school uitgelaten met je vriendjes zie rondcrossen op dezelfde speelplaats waar je met moeite drie jaar geleden veel en veel te klein voor leek, en veel en veel te angstig, ook. Als ik je een boek zie voorlezen aan Flo en je af en toe een samenzweerderige blik met me uitwisselt omdat ze venkel zegt tegen een broccoli, en je zo lief bent om het toch goed te keuren. (“Ik zeg dan dat het goed is tegen Flo omdat ze nog moet leren he, mama. Ze is nog zo klein, en een venkel lijkt wel een beetje op een broccoli. Toch?“).
Vanmorgen vroeg kroop je bij mij in bed toen je vader naar de badkamer was, gaf je me een knuffel en fluisterde je: “nog maar drie keer slapen“. I know, kleine man. Nog maar drie keer slapen, en jij bent zes. Hoe is dit gebeurd? Waar is mijn baby? En damn, wie is die kleine, grappige, slimme, boeiende, onvoorspelbare en bij momenten zwaar op Calvin van Calvin en Hobbes lijkende knapperd naast mij?
Lieve Dexter, je hebt me in de afgelopen zes jaar al meer geleerd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Een heel gelukkige verjaardag, want jij bent zes, en dat is echt al groot.
Je mama
Damn, right in the feels alweer.
Waaaw zes! Flo ziet het precies niet helemaal zitten op die laatste foto. Of heeft ze last van bitchy resting face :)
Haha, vooral last van doodsangsten omdat ze weer in een attractie moest nadat ze bijna was gestorven op Pirates of the Carribean. Arme Flo!
heerlijk geschreven, mooi! En ook: oef, niet alleen hier struggles met de zoon van 7! Hoeveel keer mijn man en ik tegen elkaar zuchten: “is het al 20u?” ;)
Bleiten jong.
Zot hé. Hoe ik mijn dondersteen van zes zo kan missen. Hoe herkenbaar dat botsen. Hoe erg ik hoop dat jouw dromen voor hem wél uitkomen.
Kelly, ik weet niet waaraan het precies ligt, maar hier kan 100 man over bloggen, enkel jouw schrijfsel raakt instant mijn gevoelige snaar en mijn gemoed schiet vol. Dat ik een 5-jarige heb die ook te snel groot wordt en het dus een beetje herkenbaar is, scheelt wel. Maar toch. Er is iets in jouw schrijven dat mij telkens opnieuw raakt daar waar het mij moet raken. Dat is een talent, niet normaal. Ji bent de eerste en enige blogster in Vlaanderland waar ik telkens opnieuw gretig ga lezen en nooit denk ‘huh? Neeje, dat voel/snap ik niet’. Nooit.
Oh en for the record: ik mis je op instagram, hehe. Ook daar waren jouw posts de meest verfrissende van alle collega-blogsters. Real life, geen filter, met een kwinkslag. Altijd wel relevant voor iets of iemand.
Ge zou kunnen spreken van een fan :-)
En het moment waarop hij effectief een boek zal voorlezen aan zijn zus en jij overloopt van trots. Goud waard!
Weeral heel mooi geschreven! En dit doet me beseffen dat mijn oudste dochter exact een maand later ook 6 wordt. OMG! En ook jikes! En ook ongeveer alles wat jij zei!
blij weer een post van je te lezen! Heerlijke ongesponsorde schrijfstijl. Heerlijk herkenbaar ook. Mijn oudste wordt acht (8!). Haar kort lontje is in elk geval niet verdwenen in het eerste leerjaar, wel integendeel :-). In het tweede leerjaar lijken de veranderingen (en de spanningen die al die nieuwe leerstof met zich meebrengt) wat beter gekanaliseerd… Het worden boeiende tijden :-)
Super geschreven en alvast een fantastische dag voor die bink van jullie!
Schoon. *veegt even in een ooghoek*
*Betrapt* Ik zit er ook bij te snotteren. We hebben hier ook een bijna-zesser lopen, maar zo schoon als jij het hier omschrijft, had ik het nog niet bekeken. We hebben hier ook een bijna-achter lopen en geloof me, die trots wordt alleen maar groter.
Dexter doet me nog altijd aan mijn eigen zoon denken. Die ondertussen wel al zes is, maar na al die jaren nog steeds maar met veel moeite begrijpt waarom dat getal de doorslag geeft bij bijvoorbeeld het bepalen van wanneer er chips gegeten mogen worden. Of op een brommer gereden. Of naar bed gegaan.
Omdat ik niet op mijn zoon lijk, bots ik zelden met hem. Als ik alleen thuis ben met hem, voelt alles heel vredig aan. Het enige wat hij wil is dat ik hem niet met vragen bestook.
Een paar dagen geleden zat hij in mijn strips van Casper en Hobbes te lezen en toen dacht ik: mijn zoon lijkt keihard op Casper. Ik vind het dan ook heel grappig om te lezen dat jij die vergelijking ook maakte tussen Dexter en Casper. 😊
Zo mooi geschreven en zo eerlijk. Dikke pluim
Proficiat Dexter! Ik herken zoveel van bij mijn 5,5-jarige dochter :) die pikt ook al mijn gevoelens op en we lijken zoveel op elkaar… soms is dat tof en soms net iets minder! Maar gelukkig zijn er inderdaad van die freeze the time-momenten, die je je altijd wil blijven herinneren ❤️
Weer heel mooi geschreven, maar ook: wat een mooie, spontane, gelukzalige foto van Dexter en Flo in het bad. Ik voelde mijn mondhoeken direct omhoog krullen.
Precies wat ik nodig had om mijn maandagnamiddag mee door te komen. Dank u, nu kan ik terug gaan werken en ben ik goedgezind!
Wat een geweldig mooie post. Zo puur en eerlijk, daar hou ik zo van.
Wat een avontuur die 6 jaar. Dexter heeft het getroffen met zijn mama, al botst het soms … het feit dat het mag botsen is zoveel waard, hoe vermoeiend dat ook is.
Zo mooi! Vooral dat stukje over die venkel vond ik prachtig. Ok ok, het hele stuk maar dat sprak mij persoonlijk om de één of andere reden het meeste aan en dat terwijl ik venkel niet eens lust.
Gelukkige verjaardag aan Dexter!
Je schrijft zo herkenbaar en vol liefde. Over de duizend vragen die in sneltempo op je afgevuurd worden, botsen en tros zijn en achter het behang willen plaatsen en niet willen missen en zo veel tegelijk zodat je gesloopt bent voor het bedtijd is…
Hier kwam er wat meer rust eens het lezen vlotter ging (na minstens honderd uur zwaar tegen zijn zin en met véél protest te moeten lezen met mij). Nu slingeren er altijd strips rond in de living, zodat hij er toevallig in kan lezen. De national graphic juniors blijven nooit in de kast zitten (keren helaas ook zelden terug naar hun plek, maar dat is het minste). Ineens werd Lego ook interessant om echt alleen mee te bouwen en daarna het resultaat te tonen. Huilbaby’s blijven heel bijzondere kinderen… Ik duim voor je, dat groter worden ook wat rust brengt in het hoofdje van je grootste lieverd.