Start:
Stop:
Improve:
Het zijn drie woorden die ik elke zondag in mijn bullet journal schrijf, als ik mijn planning maak voor de week die komt. Toen ik ze deelde met de deelnemers van Tijdsbazendag in Gent, waar de foto hierboven werd genomen, werden ze druk genoteerd, en heel wat cursisten lieten ondertussen weten dat ze ook hen helpen. Dus zeker eens proberen.
Het maken van mijn planning is een proces op zich.
Een haast heilig proces, wat mij betreft.
Een proces dat ik met de jaren steeds meer koester, omdat het me zo zot veel oplevert.
Elke vrijdagnamiddag maak ik tijd voor een wekelijkse review, en maak ik een lijst met losse eindjes en dingen die ik niet mag vergeten als ik op zondag mijn weekplanning maak.
Het is een van de momenten waarop mijn volledige week steunt. Nu nog meer dan anders. Op zondag zit ik altijd even samen met Youri om onze werkweek op te delen, en dan ga ik aan de slag. Eerst met de vrije tijd, dan met de werkblokken. Wandelen en rusten zijn even belangrijk als deadlines. Ik vertel er meer over in podcast 34 van Werk & Leven, voor de liefhebbers.
Die planning en het systeem dat eraan vasthangt, blijkt nu meer dan ooit mijn redding. Ik wist dat al, maar nu voel ik pas echt dat het ervoor zorgt dat ik ook in deze periode gelukkig kan zijn met mijn leven. Dat ik de touwtjes in handen hou, los van wat er rond mij gebeurt. Dat ik het de baas blijf. Dat ik anders werk en leef dan mensen in mijn omgeving, die kopje onder lijken te gaan in hun eigen hoofd. Ownership, ik ga daar ooit eens een boek over schrijven. Baas zijn over je gedachten, en ook die bewust kiezen.
Op voorhand nadenken zodat ik niet constant op iedereen en zijn nonkel loop te reageren. Het belang van voorbereiding en een goede mise-en-place beseffen, was wat mij betreft het begin van alles. Het zorgde ervoor dat ik eindelijk mijn eigen goesting kon beginnen doen.
Los van mijn werkplanning is zondagnamiddag ook mijn moment om na te denken over waar ik voor de rest op wil focussen. Start, stop, improve gaat daarover. Waarmee wil ik beginnen, waarmee wil ik stoppen, wat wil ik verbeteren?
Dat kunnen schijnbaar stomme dingen zijn. Ik wil beginnen met elke ochtend mediteren. Ik wil meer water drinken. Geen boterhammen met choco meer eten ’s avonds voor de tv. Drie keer per week wandelen met iemand die ik graag zie. Bellen naar mensen die ik lang niet hoorde.
De vraag stellen, zorgt elke week weer voor mooie dingen, ik kan het je verzekeren.
Ik was dus al van het reflecterende type. Mijn Morning Pages waren daar bijvoorbeeld al een belangrijke tool voor. Toen mijn werkuren halveerden bij het sluiten van de scholen, heb ik ze even on hold gezet, maar man toch, ik mis ze, en dus heb ik afgesproken met de echtgenoot dat ik ze nu op zaterdagochtend inplan (wij laten elkaar sowieso elk een ochtend uitslapen in het weekend, en ik plak daar dan nog een halfuur schrijven bij), en ik probeer ze ook nog minstens een andere keer te doen tijdens de week. Zaligheid. Het oppikken alleen deed me afgelopen week heel veel deugd.
Het valt me op dat mensen die minder van het reflecteren zijn, nu ook reflecteren. De grote pauze van 2020 deed stilstaan, ook bij dingen die normaal leken, tot veel van het normaal wegviel.
Het hollen. Het rushen.
Youri en ik waren nochtans al erg bezig met het beperken daarvan.
Wij spelen geen taxi mama of papa, onze kinderen hebben geen buitenschoolse activiteiten, behalve een uurtje dansles voor Flo op vrijdag. Dat is bewust.
Ook hoe wij onze agenda hanteren, is met veel nadenken en bijsturen en overleggen en intentie.
Ik werkte al veel minder dan heel wat andere zelfstandigen, en Youri ook. Hij is een aanwezige vader, en daar kiest hij echt en bewust voor. Als je allebei zelfstandig en ambitieus bent, dan moet je ook de lastige gesprekken kunnen voeren. En dat doen we. Omdat we het allebei belangrijk vinden om geen afwezige ouders te zijn. En onze tijd zo in te delen dat we, als we bij de kinderen zijn, zo vaak mogelijk ook echt bij de kinderen zijn. Work in progress, maar wel altijd in ons achterhoofd. Net als niet te hard werken, en genoeg rust inplannen, net als tijd voor elkaar.
Onze tijd zo vaak mogelijk correct verdelen is voor ons altijd al een erezaak geweest. En toch hebben wij ook heel wat inzichten gehaald over hoe het vanaf nu kan.
Wat wil je houden, wat wil je weggooien, wat moeten we eens goed bekijken? Het zijn gesprekken die hier vaak worden gevoerd.
Gesprekken over werkuren.
Over onze kinderen die niet klein blijven, over wij die niet jonger worden.
Over wat essentieel is, en wat niet.
Over de dingen die we onmogelijk achtten, en die nu wel lijken te kunnen.
Over hoe wij willen werken.
Nu en de volgende jaren.
Over hoe veel of hoe weinig wij nodig hebben om gelukkig te zijn.
Deze gekke tijd, het zou te jammer zijn om er de lessen niet van te plukken.
Er zijn er zo veel.
Hoe hard ik al heb genoten van elke week te gaan wandelen met vriendin J., die ik anders soms maanden niet zag door onze drukke agenda’s. Gewoon eens gaan wandelen had niet voldoende geleken om voor af te spreken, dat moest toch minstens een etentje zijn dat dan weer een to do op de lijst werd om gepland en gedoodeld te krijgen. Die simpele wandelingen waren nu de heerlijke lichtpuntjes van mijn weken. Ik ga niet snel vergeten hoe ik soms heb gegierd van het lachen op anderhalve meter. Waarvoor dank, vriendin J., en laat ons dat er misschien inhouden. For reals.
Hoe heerlijk een weekend met niks in de agenda kon zijn. Hoe gelukkig ik de afgelopen weken ben geweest met mijn gezin. Hoe iedereen opleefde, van het samen zijn en het tijd hebben.
Hoe overprikkeld ik hiervoor vaak was. Hoe weinig last de kinderen blijken te hebben van niet naar overal en nergens gesleurd te worden. Hoe weinig we nodig hebben.
Heb jij dat ook?
Ik ben heel benieuwd naar wat jij al hebt geleerd. Wat je wilt houden, weggooien, en welke thema’s jij nu in overweging neemt. Ik lees het heel graag in de reacties hieronder.
De laatste twee jaren ervoer ik heel regelmatig wat het is om overprikkeld te raken. De laatste twee maanden ben ik soms onderprikkeld (is dat een woord?) een gevoel dat ik eigenlijk ook niet zo fijn vind….en de balans daarin zoeken is wel een reflectie die ik vaak maak.
Wij hebben net hetzelfde, wij waren al heel bewust met onze tijd bezig. Het leeg houden van weekends en avonden bijvoorbeeld. Ook slechts één naschoolse activiteit hier en klanten weigeren om als zelfstandige toch het overzicht en de vrijheid te kunnen blijven bewaren. Voor ons is deze corona-crisis dus vooral een bevestiging van het feit dat we op dat vlak goed bezig waren. Met nu stilaan toch een hunkering naar de heropstart van de klassen van mijn zonen die er nog niet meteen zit aan te komen…;-)
Wij hebben nog geen kindjes, maar ik merkte voor mezelf al dat het heel belangrijk was (voor dit alles) dat we onze weekends niet volplanden. Eén activiteit per dag was meer dan genoeg voor mij, zodat ik nog tijd had om gewoon thuis te zijn.
Ik hoop dat onze toekomstige kindjes ook graag thuis gaan zijn en dat we het taxi mama/papa spelen gaan kunnen beperken!
Yep. Dit. Exact. Dat vertragen, hoewel we zelf al niet van hot naar her renden, zalig. Zelfs mijn man de extravert vindt het deugddoend. Al gezegd dat we dit hopelijk zullen kunnen vasthouden, maar misschien is het inderdaad verstandiger om daar een echt plan in volle overeenkomst van te maken. Ik zet het in onze agenda!
Mijn rekker is in het verleden ooit eens zo hard uitgerekt dat alle veerkracht verdween uit mijn lijf/geest. Toen is er een echt grote stop gekomen, niet meer uit werken gaan namelijk.
Nu zit ik vaak met hetzelfde probleem als Liese, onderprikkeld dus. Vooral het gevoel van er niet meer bij horen.
Insert vrijwilligerswerk. Merk op maat van wat mijn geest nog aankan of wil aankunnen. En vooral het gevoel hebben van echt een (sociaal) verschil te kunnen maken voor de maatschappij, iets wat ik op een boekhoudkantoor niet echt voelde.
Jouw ‘improve’ kan ik ook nog wel wat mee, ik moet namelijk niet te lui worden…
Een bedenking die ik mij maak bij het start-stop-improve-systeem. Het lijkt een beetje als goede voornemens maken, iets waar ik niet meer aan probeer te doen omdat het mij zo ongelukkig maakt als ik me er niet kan aan houden. Ik ben tijdens deze crisis ook weer in de val gelopen en was enthousiast gestart met het starten en stoppen van telkens een bepaalde activiteit, maar toch weer niet kunnen volhouden. Het ligt misschien ook wel aan mijn gebrek aan wilskracht hoor. :)
De grootste les dat ik leerde, is dat ik er eigenlijk geen probleem mee heb om zowat op ons eilandje te leven, integendeel. Eindelijk die tijd hebben, en ons niet schuldig voelen omdat we dit keer geen sociale verplichtingen hebben. En ook dat beweging toch ook wel heel erg belangrijk is, nu beweeg ik veel meer dan vroeger.
Door niet te kunnen gaan werken of moeder zijn ben ik het gewoon om veel alleen thuis te zijn. Op dat vlak heeft deze periode dus geen grote impact. Maar ik merk wel dat ik nu eerder onderprikkeld ben vermits de afspraakjes die het alleen thuis zijn doorbreekten nu wegvallen en je veel minder contact hebt dan eerder. Hierdoor lijkt mijn energiepeil nog meer te dalen dan eerder dus ik ben heel blij dat ik nu wel een korte wandeling mag doen op voorwaarde dat ik afstand bewaar en een masker draag. Super gelukkig ook dat mijn nicht deze namiddag helemaal naar hier fietst om dan vervolgens een super kleine wandeling met me te maken (Meer dan 1,5 km is momenteel echt een probleem. Maar dat gaan we de komende weken hopelijk terug wat kunnen opbouwen.) zodat we ondertussen een beetje kunnen bijpraten.
Een van mijn kinderen wordt half zot van het gebrek aan prikkels. Hij is een doener die een plan nodig heeft. Het type waar elke scoutsleider en turnleraar gek op is. Leg hem uit wat hij moet doen en hij trekt de rest mee.
Nu moet hij zelf bedenken wat hij moet doen en dat lukt niet. Zijn broertje kopieert dat gedrag waardoor manlief en ik heel vaak niet meer goed weten wat we met het mannelijke deel van onze kroost moeten doen. Gelukkig lukt het voor mijn 3 dochters wel om gewoon mee te deinen. En ook bij ons viel er de voorbije weken heel wat schoons te ontdekken.
Kleine broer is sinds vandaag terug naar school. Hij zit in het buitengewoon onderwijs en mocht mee met de schoolbus, maar dan wel met een mondkapje om. De aanblik van die grote, bange ogen boven dat kapje deed mijn hart in 1000 stukken breken . Ik ben hier nog altijd scherven aan het opvegen. Ook de tweelingzus stapte tevreden en zonder mondkapje naar haar klasje in de dorpsschool hier vlakbij. Wat schiet over: ‘een gekooide leeuw’ en twee brave meisjes. Vandaag moet het lukken dus.