lilith breekt een lans voor kwetsbaarheid

kwetsbaarheid

Het grootste compliment dat ik gekregen heb over mijn blogpost was tegelijk datgene wat mij het meest triest en opstandig heeft gemaakt, deze week. Iedereen had het steeds maar over mijn moed. Dat mijn getuigenis zo moedig was. Mensen mailden dat ze wilden dat ze mijn moed hadden om erover te praten. Tegen hun vrienden, op het werk. “Doe dat dan”, mailde ik terug, “je zult versteld staan van de reacties van mensen, die zijn vaak net positief en begrijpend in plaats van negatief. Niemand heeft mij afgestraft, ik heb geen opdracht minder gekregen” De mailtjes die terugkeerden spraken boekdelen. Niet waar zij werkten. Niet aan de universiteit, waar mensen met een hakbijl klaarstonden om kwetsbaarheid af te straffen. Niet in bepaalde mediabedrijven. Niet bij ons.

Ik zat me af te vragen of ik dan geluk heb. Het is niet de eerste keer dat ik mijn eigen kwetsbaarheid laat doorsijpelen op mijn blog. Herinner je mijn post over therapie, wat ik in het verleden schreef over mijn strijd tegen overgewicht en mijn keuze voor een maagverkleining, de verhalen over mijn moeder die stierf aan kanker, recent de stukjes over hoe zwaar het leven met een huilbaby was. Er zullen vast wel mensen zijn die achter mijn rug om dingen over mij hebben verkondigd die ik niet wil weten, maar mijn ervaring is vooral dat als ik iets geef, ik er honderd mooie en oprechte dingen voor terug krijg. Dat mensen mij ook hun verhalen komen vertellen en hun masker laten vallen. Door zelf kwetsbaar te durven zijn trek je kwetsbaarheid aan, en laat dat nu net een van mijn favoriete eigenschappen van de mens zijn.

Dus ja, ik werd er een beetje triest van. Dat wat ik deed werd aanzien als moedig, terwijl het eigenlijk doodnormaal zou moeten zijn dat wij kunnen vertellen dat we soms erg verdrietig zijn of verzuipen of het leven even minder goed aankunnen. Want als je het doet, dan merk je dat iedereen een gevecht aan het leveren is. En dat het zo veel gemakkelijker zou zijn voor iedereen als we daar eerlijk verslag van zouden durven en kunnen uitbrengen, in plaats van te doen alsof wij het wel allemaal onder controle hebben.

We lijken allemaal bang om onszelf te tonen zoals we thuis zijn, omdat we doodsbang zijn dat de wereld ons niet goed/boeiend/mooi genoeg zal vinden. En hoe hard we ook worden aangetrokken door kwetsbaarheid bij anderen, bij onszelf vinden we het vooral iets om ons over te schamen.

Geweldig goed boek over aan het lezen, trouwens. (U hoort het goed: misschien dat ik nog een boek krijg gelezen in 2013. Dan heb ik er tenminste eentje voor de eindejaarslijstjes) Volgens mij is de enige oplossing: het af en toe toch eens proberen. En zien dat het het mooiste en echtste is dat we hebben, die kwetsbaarheid.

Reacties

  1. Ik merk vooral dat mensen zich geen houding weten te geven wanneer je eerlijk bent. Wanneer je rechtuit zegt dat je het op dit moment erg moeilijk hebt. Wanneer je probeert duidelijk te maken dat je hulp nodig hebt en stappen zet om die hulp te vinden. Zelfs familieleden lopen liever in een boog om de waarheid heen dan het gesprek aan te gaan. Ik vind dat spijtig, maar ik hou mijn mond niet meer. Zwijgen doet lijden. Dus kies ik ervoor om te babbelen.

  2. Ingrid

    Het lijkt alsof zo weinig mensen nog kunnen zich uiten als iemand het moeilijk heeft, of het moeilijk heeft gehad… Zoals Nele zegt: ze lopen liever rond je heen of weg dan te moeten iets zeggen, een woord van empathie, van troost… heel typerend dat ik vorige week las dat facebook een knop “empathy” overweegt : lekker makkelijk, dan hoef je maar een klikje te geven en je kan rustig verder scrollen naar foto’s van die mopperkat die iets grappigs zegt over het feit dat het maandag is/bijna weekend. Droef toch?

  3. Dit komt vooral omdat we kinderen de hoogste hemel in prijzen.
    Men màg niets slechts zeggen over kinderen want kinderen zijn onschuldig, lief, het zal wel allemaal je eigen fout zijn.
    Dus zwijgen we, verbloemen we het.
    Maar kinderen, zeker de jongste kindjes, die zich niet duidelijk kunnen maken, kunnen echt wel ettertjes zijn.
    Niet omdat ze stout zijn of monsters zijn, gewoon omdat ze -net als de ouders- ook maar iets doen wat hen goed lijkt.
    Ik heb heel vaak het gevoel van “fake it ’till you make it” gehad en heb dat nu nog vaak.
    Er zijn dagen dat ik enorm geniet van mijn groot gezin maar er zijn even vaak dagen dat ik denk “mijn god wat heb ik gedaan?” en als je dan eens durft klagen, krijg je de dooddoener “jah, jij wou 4 kinderen he” te horen.
    Ik heb een tijdlang een blogje bijgehouden over mijn gevecht met de jongste dochter (http://heksenket.blogspot.be/) het is nu al een tijdje geleden dat ik er nog wat op geschreven heb maar ik heb vaak genoeg mailtjes gekregen van mensen die me bedankten voor mijn eerlijkheid en dat ik hen het gevoel gaf dat het echt wel niet alleen aan hen zelf lag.
    Da’s het enigste dat ik kan doen voor die mensen; trouw blijven aan mezelf, aan mijn gevoelens en een beetje zorgen dat die vooroordelen naar de achtergrond verdwijnen.

  4. annelies

    Ik deel volledig je mening (alweer)
    Iedereen is kwetsbaar, iedereen leeft en maakt dingen mee. En ook al heeft de ene het wat makkelijker dan de andere, mijn ervaring leert me dat iedereen wel één of meer problemen heeft. Het voelt goed daar gewoon eerlijk over te zijn. Je staat er soms van versteld wat de uit mensen komt als je gewoon eerlijk je mening zegt en vraagt hoe is dat bij jou?

  5. Vicky

    en mijn ervaring is dan net, dat als je mensen een luisterend oor wil bieden, ze zelf vaak dichtklappen omdat ze geschrokken zijn van zichzelf dat ze zeggen dat het niet gaat, maar dan liever toch niet praten over het waarom…

    Aan Sarah hierboven, zeer herkenbaar over die vier kinderen … alsof je als je er vier hebt, opeens niet meer mag zeggen dat het wel eens lastig is “tja, je hebt er zelf voor gekozen” … idd, en ik zou het zo weer doen, maar dat neemt niet weg dat het soms knap lastig is. En dat geldt evengoed voor 1 kind hoor!

  6. Els

    Mijn ervaring leert dat die mensen daar gewoon vaak niet aan kunnen doen. We worden nu eenmaal zo getrained / onze maatschappij zit zo in elkaar. Vroeger had ik het daar knap lastig mee. Ik vond het erg om altijd sterk te moeten zijn ( en ik heb niet eens kinderen waar ik soms eens kan over zeuren ;-)). Tot de dag dat ik daar mee gestopt ben. Ik stel me kwetsbaar op en wat anderen daar mee doen… dat laat ik aan hen over. Na een carrièreswitch heb ik nu meer tijd (en energie) om de dingen te doen die ik graag doe en ja, dat loont wel. Mijn lerares van de academie zei ooit: Hoe meer je jezelf bent, hoe makkelijker je mensen zal vinden die op dezelfde golflengte zitten. Dus doe ik gewoon mijn ding en probeer ik mensen te behandelen hoe ik zelf behandeld zou willen worden. Dus ja, ook het bieden van een luisterend oor of het aanbieden van wat praktische hulp, dat hoort daar ook bij. Bij sommigen werkt dat goed, anderen blijven oppervlakkig en gaan kwetsbaarheid liever uit de weg. Ik vind dat eigenlijk voor hen meer jammer dan voor mezelf. En ook de tekenlerares had gelijk: ik zie ook zeer vaak mensen die het tegendeel bewijzen, zoals jullie hier op de blog. Doe allemaal zo verder dus… Lilith heeft gelijk, er is niets menselijker en mooier dan kwetsbaarheid !

  7. Jep, de reacties die ik krijg op m’n blog zijn steeds ‘waw, wat eerlijk en puur!’. Maar ook ‘je bent niet alleen’. Ik sta er van versteld hoeveel mensen met dezelfde ellende te maken hebben gehad, in mijn nabije omgeving, zonder dat ik het wist…

    Ik moet zeggen dat ik het wel makkelijker vind om er over te schrijven en babbelen nu het allemaal achter de rug is. Het lijkt alsof ik nu pas inzie wat ik toen allemaal doormaakte. Ik schreef pas verleden week, ongeveer gelijktijdig met jouw post, een bericht over mijn bijna-post-adoptale-depressie. Twee jaar na datum…
    http://pepafeti.wordpress.com/2013/12/07/puzzle/

    Alleen jammer dat de meeste reacties op FB komen bij mij, waar niet iedereen ze ziet. Want ik denk dat die net zo veel kunnen betekenen voor de lezers: we zijn niet alleen, niet met ons twee, maar met veel!

  8. Sabine Vanderspikken

    Inderdaad, je mag in deze tijden niet meer kwetsbaar zijn en je mag er zeker niks van zeggen. Anderhalf jaar na het overlijden van mijn echtgenoot zijn er nog weinigen die begrijpen dat verdriet en zorgen blijven verder duren en dat je soms lijkt te verdrinken in de golven van vermoeidheid, troosteloosheid, eenzaamheid en onbegrip.
    Ik ben er zeker van dat jouw artikel en jouw blogposts ervoor gezorgd hebben dat er bij sommigen ‘een lichtje ging branden’. Want kwetsbaar zijn we allemaal. ’t Is alleen zo moeilijk om je zo op te stellen voor anderen.

  9. Vertellen over hoe moeilijk je het had als mama in het begin is om nog andere redenen moeilijk dan enkel je eigen kwetsbaarheid tonen. Vind ik toch. Mijn huilbaby gaat intussen al naar school, ik wil niet dat zijn juffen of ouders van vriendjes anders naar hem gaan kijken. Mensen kijken anders naar je kind als ze weten hoe moeilijk je start was. Alsof de normale buien plots een diepere betekenis krijgen. Alsof het plots zijn fout is dat hij als driejarige niet heiliger is dan de paus. Dus zwijg ik, meestal. Een beetje zoals de meeste mensen niet willen dat er een labeltje op hun kind geplakt wordt zolang dat niet nodig is… Maar toch, het van je af schrijven en erover praten doet zo’n deugd. Dus blijf ik altijd kwetsbaar, maar staat het slechts tijdelijk op mijn blog te lezen hoe diep het zat.

  10. saskia

    Zal ik aan de wereld verkondigen dat ik aan mijzelf twijfel, dat mijn leven niet perfect is. Dit publiek delen met mensen die ik niet of nauwelijks ken, dat kan ik niet. Zwijgen kan ik ook niet. Dus ik deel mijn zwakke kanten met vrienden en met collegas die ik vertrouw. Ik praat over mijn problemen, maar met een selecte groep mensen.
    Jouw getuigenis is moedig, in de zin dat je ze deelt met mensen die je niet kent en die niet deel uitmaken van je veilige cocoon. Je getuigenis delen met vrienden, dat zou vanzelfsprekend moeten zijn. Vrienden zijn geen echte vrienden als ze je niet aanvaarden voor wat je bent.

  11. pieke

    je hebt gelijk, maar ik moet ook eerlijk zijn. een vriendin die het al sinds de geboorte van haar oudste 7 jaar geleden in elk gesprek vertelt dat het haar zo zwaar valt, daar luister ik ook niet echt naar. ik denk ‘maak er wat van’ maar weet eigenlijk helemaal niet of ze dat nog wel kan.

  12. De eerste stap zetten is de moeilijkste. Zeker buiten de vriendekring.
    Ik ben er telkens opnieuw van geschrokken hoe veel mensen in dezelfde situatie zitten.
    Ik heb een miskraam gehad en dacht dat ik niemand kende die dat had meegemaakt, tot ik erover vertelde en ineens doken overal verhalen op.
    Ik heb een lastige baby gehad (ik weet niet of ik hem echt een huilbaby zou noemen, maar hij is voor zijn gehuil wel uit de crèche gezet) en door zijn verhaal te vertellen aan jan-en-alleman heb ik voor het eerst gehoord van verborgen reflux en zijn we na een jaaar tijd uiteindelijk tot een oplossing gekomen.
    Na een ernstig bedrijfsongeval ben ik naar groepssessies geweest met mijn collega’s en uiteindelijk bij een therapeut terecht gekomen op doorverwijzing van slachtofferhulp en dat heeft zo’n deugd gedaan. Ik werk in de industrie, als ingenieur, maar tot nu toe lijkt niemand mij scheef te bekijken.
    Ik vraag me vaak af in hoeverre de “perfecte” levens op facebook en in blogs, op TV en in de boekskes mensen juist meer in hun schulp doen kruipen. En anderzijds zijn er de “taboe doorbrekende” reportages, waardoor je soms het gevoel krijgt dat alles in de groep gooien moet kunnen (soms op het genante af).
    Soms denk ik dat we op veel zaken tussen extremen schipperen en dat we maar ons best kunnen doen om zelf het beste te kiezen voor onszelf.

  13. Hello, goedemorgen,
    Allemaal zo waar wat hierboven wordt gezegd! Toch is mijn ervaring dat mensen vaak gewoon liever horen dat het goed met je gaat (vooral in een werkomgeving of zo) dan dat je het even niet trekt, of gewoon helemaal niet meer ziet zitten. Het antwoord dat je krijgt is dan: ‘Ah ja, iedereen heeft wel eens een slechte dag’ of iets dergelijks. Men is wel geïnteresseerd, maar er zijn grenzen, taboes. Bijvoorbeeld tegen een burnout aan zitten, tijdens je zwangerschap niet op een roze wolk zweven, ziek zijn, etc. Men gaat er vanuit dat je je ‘vermant’, doorgaat, want de maatschappij verwacht dat van je. Je moet bijdragen, meedraaien en vooral niet te veel zeuren. Behalve over weer en verkeer.
    Familie is natuurlijk een ander verhaal, maar soms wil je hen ook niet ongerust maken of aan het piekeren zetten, maar je moet je verhaal toch aan iemand kwijt kunnen, al is het 100 keer hetzelfde.
    Enfin, ik heb er in ieder geval regelmatig moeite mee om echt te zeggen wat me dwars zit. En tegen de tijd dat het er dan van komt, is het zo’n explosie dat de achterliggende reden vaak een beetje overschaduwd wordt. En nu met de zwangerschapshormonen… *plof*, hahaha.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>