lilith weet hoe donker het kan worden

Sinds Dexter er is is het alsof al mijn zenuwen bloot liggen. Ik bescherm mezelf voor reportages over prematuurtjes, kan een hele dag kapot zijn van beelden uit Syrië waarin kinderen de hoofdrol spelen, kies er bewust voor om in het reportageteam waarvoor ik schrijf nooit nog mijn hand op te steken als er een interview moet gedaan worden met een vrouw die haar kind is verloren. Dexter heeft mij vreselijk kwetsbaar gemaakt. Dat wordt misschien ooit wel weer beter, maar nu weet ik wat ik aankan en wat niet.

Het verhaal dat vandaag in alle kranten staat raakt mij dan ook tot in het diepste van mijn vezels. Jonge moeder van 31 die door haar omgeving wordt omschreven als de vrolijkheid zelve verandert na haar bevalling in een mentaal wrak, en verdrinkt haar huilbaby gisteren in een waterput. Dat komt heel dichtbij. Dat brengt vreselijk veel terug. En ik weet dat het laatste dat je dan mag doen de commentaren op de krantensites lezen is, al was het omdat je ze ook zo kunt voorspellen. “Gewoon tegen de muur en afknallen, net zoals met kim de gelder zou moeten gebeurd zijn. Ipv daar geld en tijd in te steken, ze vermoord baby’s! Wereld is beter af zonder dat gedrocht.” Om er maar één van de vele te noemen. En daar gaat mijn hart weer in honderdduizend stukken tegen het parket.

Ik heb gezeten waar zij zat. Ook ik was er bewust en vrolijk aan begonnen, vol goede bedoelingen, en ook bij mij werd het na een paar weken donkerder dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Dat ik nooit in de verleiding ben gekomen om mijn kind te schudden of erger, daar heb ik weinig verdienste aan. Dat heeft met factoren te maken waar ik toen volgens mij evenveel vat op had als op hoe lang ik die dag zou wenen tot ik niks meer zag.

Uitleggen hoe het leven eruit ziet met een huilbaby is moeilijk, heb ik gemerkt. Ik ben zo vaak bij mensen geweest die vonden dat hun baby lastig was, en dan bleek in de praktijk dat ze elke avond een huiluurtje of twee hadden. Dat is geen huilbaby. Dat is niet het verhaal van mij, en ook niet van deze moeder, vrees ik. Er zijn zo veel dingen die het leven met een huilbaby anders maken. Met een huilbaby krijg je pas later een emotionele band dan met een baby die gewoon content in zijn sitter zit. Een baby die hele dagen krijst maakt wel oogcontact, maar niet het oogcontact waar ouders van vertederd raken. Als een baby acht uur op een dag huilt, dan is alles anders. Dan kom je nooit buiten. Dan is elk uur van elke dag gevuld met moordend veel stress. Dan lijdt je relatie daaronder. In mijn geval ging het zo ver dat ik me een paar maanden emotioneel heb afgesloten voor Dexter, nadat ik de eerste weken zo hard werd meegesleept in elke huilbui en zo zwaar met mijn krijsende baby meeleefde dat ik voelde dat ik alle grip aan het verliezen was. Mijn lichaam kon het niet aan, al dat medelijden, al dat verplaatsen in zijn pijn en wat hij voelde, al die empathie. En dus sloeg ik door naar de andere kant. Bekeek ik Dexter als een autoalarm dat afging en bleef afgaan omdat niemand de eigenaar kon vinden. Wreed ambetant, maar ge zet u daar overheen. Ik weet nog dat Youri zei dat ik als een robot met hem omging, en dat ik zei: “ja. Anders overleef ik dit namelijk niet”.

Ik heb nooit overwogen om hem iets aan te doen, maar het werd wel elke keer gecheckt door de kinderarts. Ging het nog? Moesten ze hem opnemen voor een week? Had ik al ooit de neiging gehad om hem te schudden, of erger? “Ik snap dat mensen hun kindje pijn doen als ze een kindje hebben als Dexter”, zei zij op de ergste momenten. Waarop ik dan: “Ik ook”.

Depressie is een vreselijke leugenaar. En het ergste van al: een vreselijk overtuigende. Terwijl heel de wereld zei dat het wel beter zou worden geloofde ik alleen wat mijn depressie mij influisterde: dat alles voorbij was. Niks nog goed kwam. Dat ik de allergrootste fout had gemaakt. Nooit nog gelukkig zou zijn. Elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds panisch van angst zou blijven. Dat ik voorgoed veranderd was, en nooit nog mezelf zou terugkrijgen. Ik kan iedereen die er nu inzit met de hand op mijn hart verzekeren: ik ben anderhalf jaar verder, en nu gaat het pas echt weer goed. Ik heb geen angsten meer. Ik volg al een paar maanden geen therapie meer, ook. Omdat ik het niet nodig heb. Als ik ooit het gevoel heb van wel ga ik terug, maar op dit moment herken ik mezelf weer. Iets dat ik toen niet voor mogelijk achtte.

Vanmorgen heb ik mijn fantastische zoon uit zijn bedje gehaald, en mijn hart huilde. Arme vrouw, arm kindje, arme iedereen. Had ook zij maar geloofd dat het beter zou worden. En tegelijk: ik weet hoe donker het kan worden. Ik weet dat je het dan niet meer kan geloven.

Reacties

  1. Ik krijg hier kippevel van! Hoe mooi je het omschrijft. Ik denk dat het bij jullie vooral een grote rol heeft gespeeld, dat er een ook een sterke man aan jouw zijde stond en dat je idd, zelf tijdig hebt aan de alarmbel hebt getrokken. Toen mijn kleine man, ook zo veel huilde heb ik wel de ongelooflijke drang gehad hem dooreen te schudden of hem tegen de muur te gooien of door het raam. De nacht erop heb ik hem inderdaad weggedaan. Ik was bang geworden van mezelf, of tenminste van het ding dat ik geworden was, en dat was niet ik! Ondertussen is het een fijne vent (met adhd ) en woont in Canada. En ik mis hem heel vaak!

  2. Ik deel je bekommernis, zoals het wordt beschreven in de media lijkt het een zwart/wit verhaal, zeker als je de commentaren onder de artikels leest. Maar niets is zwart/wit, en helaas kan iemand zo diep zitten om dingen doen zonder misschien het volle besef te hebben. Ik bewonder je eerlijke getuigenis. Hopelijk is het een steun voor anderen die het momenteel moeilijk hebben.

  3. Ik word er stil van.
    Massaal veel respect voor jullie. Ook de manier hoe je met dit alles omging. Mijn zus had ook een huilbaby en sindsdien is mijn respect enkel maar gegroeid en zie je inderdaad het achterliggende verhaal achter zo’n artikels.
    Wij hebben absoluut niet te klagen met Finn, die inderdaad af en toe zo’n krijsuurtje heeft. Dan wordt er vaak verwezen naar jullie en doen we nog eens de toer van de living om hem stil te krijgen en prijzen we onszelf gelukkig dat we niet in dezelfde situatie zitten.

    Chapeau Kelly, echt!

  4. Saskia

    Wat schrijf je eerlijk en herkenbaar. Je schrijft dingen op die ik niet kan en wil of durf te benoemen, omdat ik het gevoel heb mijn kind daarmee tekort te doen. Ik heb nu weer, of nu nog, tranen in mijn ogen als ik dit lees en erover schrijf en als ik terugdenk aan die tijd. Mijn dochter word volgende maand 11, moet je nagaan. Hoe diep zit dat! Die pijn van toen.
    Bedankt voor je verhaal.

  5. fie

    ik lees ze niet meer de krantencommentaren en zeker niet als het over baby’s, kindjes en wanhopige mama’s. Ik had geen huilbaby zoals Dexter, verre van. Lou sliep weinig en huilde ’s avonds wel eens en Ellis was een rustige baby dus ik mag niet klagen.
    Alleen had ik het bij Lou zo lastig met terug mijn leven op poten krijgen dat ik mij kan inbeelden dat het plots zwart voor je ogen wordt en je dingen kan doen waar je later spijt van krijgt.
    Mijn hart krakt als ik zoiets lees want het kan iedereen overkomen.

  6. Staande ovatie!! Ode aan mensen als jij Kelly, die hun talent gebruiken om iets te duiden wat voor heel veel mensen onbegrijpbaar is, die zichzelf durven blootgeven. “Depressie is een leugenaar”, dat vind ik met 1 zin zò treffend een heleboel dingen uitgelegd dat ik je gegarandeerd keihard ga quoten de komende tijd. En wat een goeie pediater trouwens, die ook bevraagt hoe het met jou gaat…

  7. annelies

    Knap dat je het zo kan beschrijven. Echt knap.
    Veel mensen (mét, maar ook zonder huilbaby) halen kracht uit je woorden, elke keer opnieuw, daar mag je van op aan.

  8. Veerle

    Ik kan me enkel aansluiten bij de rest: heel sterke tekst, er knal op. Er staat geen woord te veel of te weinig, alles klopt. En hoewel ik geen huilbaby had, herken ik toch een aantal dingen.
    Zoiets zou beter in de kranten komen, zodat meer mensen het lezen.

  9. stephanie

    ook ik was niet goed van dat bericht in de krant… ik las het met mijn blozend vijfmaandertje slapend op mijn schoot. En in mijn hoofd zag ik hém in zo’n put liggen… ik werd er instant mottig van.
    Dat blozend en slapend is hier ook anders geweest! Ook ik heb maanden urenlange krijssessies doorspartelt, zelf wenend omdat je je eigen kind niet kan helpen. (en ja dat waren er ook van 7 à 8 uur). Ik heb dan ook nog eens een man die daar totaal niet tegen kon zodat ik altijd met dat krijsende wurmpje rond moest lopen.
    Daarenboven neem ik al heel lang antidepressiva, voor mij is het licht jaren geleden eens uitgegaan, vertel mij dus maar niet dat ik niet weet hoe dat voelt, maar toch kan ik dit écht niet begrijpen. Ik zou het nooit gekund hebben, zo’n hulpeloos kindje, dat voor alles op zijn mama aangewezen is… en dan doet die mama zoiets… dan breekt mijn hart in stukken op het parket. Arm arm kindje.

  10. Ik heb een postnatale psychose gehad en weet zo’n beetje waar het over gaat. Mijn kind was goddank een makkelijke engel…. Ik was een tijgerin en heb hem nooit wat aan willen doen. Het moederinstinct was gewoon sterker dan de psychose. Maar dat was inderdaad puur geluk. Ook dat het zo’n makkelijke baby was: ik had het niet aangekund, een huilbaby, een kind met autisme en dergelijke. Puur geluk is dat. Geluk bij een ongeluk.
    Maar begrip voor psychische problemen is een schaars goed. Ondanks alle campagnes. Ik heb ooit meegedaan aan een campagne op tv. Daarna heb ik in het dorp nooit meer contact gekregen verder dan een schuchter ‘hoi’ op straat. Mensen laten je gewoon barsten met je psychische, duistere problemen.
    Gelukkig heb ik mijn weg gevonden, ondanks dat.

    Ik vind het enorm knap dat je dit zo in woorden hebt gekregen. Hulde!

  11. Mensen die zo koud en achteloos die moeder veroordelen, hebben nooit een moeilijke baby gehad. Of zelfs tout court een baby gehad. Want zelfs ik met mijn gemakkelijke kindjes weet dat dat gehuil door merg en been kan gaan, en kan me (vaag) voorstellen dat als je dat gehuil week in maand uit moet horen, dat ontzettend overweldigend moet zijn.
    Ik ben blij dat jij erdoor gekomen bent, Kelly, en ik vind het bijzonder sterk dat je zulke getuigenissen kan en durft schrijven. Ik hoop dat alle moeders die het moeilijk hebben, de web naar deze website vinden. Liefs.

  12. Marissa Borghys

    Wow kelly, ik heb tranen in mijn ogen. Wij hadden geen huilbaby maar een refluxbaby. Die de eerste maanden nooit lachte, ook dat oogcontact niet maakte, altijd pijn had. Hij huilde hele avonden en soms nachten en wou enkel tussen ons slapen. Gelukkig waren we beiden thuis en konden we overdag elkaar wat laten rusten. En na enkele maanden hadden we de gepaste medicatie gevonden en een osteopaath, en plots op een dag, veranderde ons huilertje in een lachertje. En hij is nooit meer gestopt met lachen. Als hij nu ziek is en snachts niet wil slapen, heb ik het zwaar en ben ik moe… En dan denk ik ook wel eens terug aan die tijd in het begin, hoe we dat allemaal doorsparteld hebben, uiteindelijk zonder kleerscheuren en gelukkig zonder depressie. Hoe we altijd moe waren, hoe bang ik was dat dat niet ging overgaan. Ik kan het mij wel allemaal voorstellen dat het in gevallen als die van jou zo ver gekomen is. . En de reacties van de omgeving en de buitenwereld zijn altijd zo onwetend en hard. Depressie is voor zwakke mensen, depressie bestaat niet. Hopelijk lezen deze mensen ook eens artikels zoals die van jou.

  13. Ik had dit met mijn jongste dochter ook enorm.
    En nu zeg ik ook nog steeds; “ik versta waarom sommige ouders hun kind dooreen schudden of zelfs een kussen erop leggen.
    Ik keur het niet goed (!) maar ik versta het wel 100%”
    Een kind brengt het allerbeste maar ook soms het allerslechtste in jou naar boven, we beslissen nog steeds zelf wat we met die gevoelens doen maar de gedachten die soms naar boven komen, kan je niet tegenhouden.
    Mijn jongste dochter was dan nog een ongelukje, we wilden wel een 3de (en een 4de) maar niet zo snel na de 2de.
    En als ze daar weer begon aan haar huilmarathon, dacht ik vaak “Kind, je was zelfs niet gepland, JIJ wou hier persé zijn, nu moet ge mijn leven niet zo moeilijk maken.”
    Pas vanaf ze naar school ging, heb ik haar écht leren kennen en zij mij.
    We zijn dikke maatjes nu en ik vind haar een enorm prachtig kind, heel uniek, grappig, echt een geschenk.
    Ze vraagt nog steeds een hele andere aanpak als de andere kindjes maar je krijgt er zo veel speciale dingen voor terug, ongelofelijk.

  14. Dankjewel voor je blogpost. Ik ken de moeder (vooral van vroeger: ze is mijn leidster nog geweest in de Chiro) en was compleet van mijn melk toen ik ontdekte dat zij het was. Geloof mij, je zou dat echt nooit van haar verwachten, echt vies wat omstandigheden met een mens kunnen doen. Ik heb zitten wenen tijdens het lezen van je blogpost. Ben blij dat er mensen zijn die de dingen zo goed in perspectief kunnen plaatsen.

  15. Annick

    Mooi geschreven en zinvol. De commentaren in de kranten en op sites zijn zo fout en zo beschuldigend, terwijl je het als moeder gewoon niet meer weet… Ook hier was er een stevige huiler in huis (niet in dezelfde mate als Dexter, maar toch lang en luid genoeg) en ook ik overleefde de eerste drie maanden door op automatische piloot te leven. Nu mijn zoontje twee jaar en acht maanden is, kan ik hem alle liefde van de wereld geven. Toen kon ik net voor hem zorgen, aan mezelf kwam ik niet toe…Herkenbaar, pijnlijk en droevig, je slaat weer de nagel op de kop, Kelly!

  16. Twee jaar niet geslapen door onze jongste. Een manneke dat ik (nu) doodgraag zie. Toen ook. Overdag. Elke nacht een 6-7 tal keer uit je bed. Slapen in shiften: nacht op, nacht af. En dan zijn er soms nachten bij die zo donker zijn dat ze doorlopen in de dag. En de dag erachter. En dan begrijp je die gezinsdrama’s wel.

  17. Leen

    Tranen in de ogen. Ik heb een gemakkelijk kindje, een lachebekje, die mooi volgens de boekjes een dagelijks huiluurtje heeft, en dat vind ik vreselijk, maar ik weet dat wij zeer veel geluk hebben. Heb dicht bij andere mensen gestaan die wel een huilbaby hadden, die dat zeer goed samen als koppel aangepakt hebben en die genoeg hulp van familie en vrienden konden en durfden inroepen. En toch is ook mijn eerste reactie bij zulk een artikel: maar alle, hoe kan die moeder dat doen? En pas een seconde later komt het besef, die mama is haar kindje kwijt, en t is niet omdat het door haar eigen toedoen is dat het ook haar schuld is, en hoe moeilijk moet zij het nu hebben.
    Ik heb tijdens lastige momenten al eens geroepen op mijn zoontje, om me onmiddellijk super schuldig te voelen, me te verontschuldigen bij hem, knuffeltjes en kusjes te geven en me voor te nemen dit nooit meer te doen. Deze mama kan het niet meer goedmaken met een knuffel en een kus en een verontschuldiging…

    Jij bent heel moedig, dat je je eigen ervaring wilt delen met anderen, hopelijk hebben mama’s van moeilijke baby’s hier heel veel aan. Ook al vertellen dokters, verpleegsters, vroedvrouwen, boekskes allemaal dat dit kan voorkomen, de ervaring van een mama die het meegemaakt heeft is veel meer waard. Zeker van een mama die geen enkele reden heeft om een huilbaby te verwachten, een mama waarvan niemand kan zeggen dat ze t zelf wel zal gezocht hebben (bijvoorbeeld omwille van roken of drinken tijdens zwangerschap), een mama waar veel andere mama’s toch naar opkijken.

  18. Ik heb zin om ridderlijk en vol goeie moed de link naar deze blogpost te antwoorden op elk van die krantencommentaren afzonderlijk. Je vergelijking met dat auto-alarm is heel erg treffend. Ik heb mijn baby ook ooit zo de wijk rond gedragen, stijf en rechtop van het krijsen in haar draagzak en ik met mijn blik op oneindig huilend een soort van mantra zingend: van wie, van wie, wie stopt dit, wie vindt de knop? Het ligt een paar jaar achter me, maar ook ik hoorde meteen weer die snijdende krijstoon in mijn oor bij het lezen van het nieuws. Helaas geen middeleeuwse tijdrekening hier op mijn bureau maar een agenda die er zeer 21ste-eeuws uitziet dus ik ga moeten afzien van de ridderlijkheid. Maar je gaf me net wel munitie voor als er achteloze meningsuiters mijn pad kruisen.

  19. Katrien

    Wat een vreselijk drama … hoe je het ook bekijkt. Zo spijtig dat niemand aan de alarmbel heeft getrokken. Ik vraag me af of we daar als maatschappij een verantwoordelijkheid in hebben. Ligt de drempel te hoog om hulp te vragen? Is het onvoldoende duidelijk waar die hulp zich bevindt? Verwachten we te veel?
    En ook ik lees geen commentaren op artikels meer, daar erger ik mij sowieso vreselijk aan (ongeacht de inhoud van het artikel vaak). Bij mijn oudste dochter- gemakkelijke baby – herinner ik me vooral dat plotse gevoel van onmacht en verantwoordelijkheid na haar geboorte. Alles moest perfect verlopen voor haar … vermoeiend.
    Terwijl nu vaak alles in het honderd loopt (met een kleuter en peuter in huis), maar vinden we het allemaal prima!

  20. Kathleen

    Mooi! Dankjewel om dit te delen met ons. Inderdaad die zin “depressie is een leugenaar”, zegt zo veel!

  21. Ik was mijn koffie aan het drinken toen ik je post las en vervolgens nog een stuutje met kaas probeerde door te slikken. Dat ging even net niet meer. Mijn jongste sliep 22 maanden aan een stuk niet door. Dat ging van nachten tot tien keer opstaan, gekrijs en snot en kwijl bleiten tot joepie, een keer een nacht waarbij we maar drie keer werden gestoord. Ook ik heb tijdens het dieptemoment gesmeekt aan kroezelpapa:”Neem haar nu mee naar beneden want ik word compleet zot anders…” 22 maanden lang geen enkele nacht onafgebroken slapen, daar krijg je ook donkere gedachten van… We hebben het overleefd, ze slaapt nu quasi-goed en wordt ten hoogste nog twee keer kort wakker. Maar het heeft me wel enorm emotioneel gemaakt. Ik huil bij het minste. Zoals je het zo goed omschrijft, mijn zenuwen liggen ook bloot. Geduld, dat heb ik niet meer zo veel. Gelukkig had ik naast me de sterkste man die er is. Samen hebben we het doorstaan, maar dat neemt niet weg dat ik hier nu, in mijn klas tijdens mijn vrij uurtje tranen met tuiten huil bij jouw tekst…
    Dit was mijn dieptepunt: http://www.kroezelken.blogspot.be/2012/09/im-lying-bound-and-broken-on-floor.html

  22. Wat een lef heb jij toch altijd, chapeau! Er zijn wel eens mensen die stellen dat bloggers doen wat ze doen om aandacht te krijgen, maar door de eerlijkheid waarmee jij dingen durft beschrijven, help je vaak meer mensen dan jezelf denk ik.
    Perspectief is alles…

  23. Els

    Els weet ook hoe donker het kan worden. En ook hoeveel chance je hebt als er lichtende mensen je door het donker heen helpen of bij je blijven tot er weer een lichtje aan gaat.
    Blog + reacties zou verplichte lectuur moeten zijn in de wachtkamer van de gynaecoloog,…

  24. Nathalie

    Bedankt om het zo te verwoorden, kon al de rest het zo ook maar zien. Ik prijs mij gelukkig dat ik dit nooit zelf heb moeten ervaren maar voor zij die dit wel ondergaan hoop ik dat ze geloven dat het beter wordt. Prachtig verwoord.

  25. mamasha

    Ik heb al vaak beseft dat ik geluk had met mijn indertijd twee stille content babies, maar nu des te meer. Je laat me ook als eerste met meer begrip naar die situaties en ouders kijken.

  26. Elze

    Wat je neerschrijft is volledig herkenbaar! Onze tweede uk huilde mss net geen 8 of 10 uur op een dag, maar erg erg veel – ik plak er 6 of 7 uur op, en tussendoor somber en boos kijken, altijd miscontent, alsof het kind tegen zijn goesting geboren was. De band met zo’n kind groeit puur rationeel en minder gevoelsmatig. Dat betert gelukkig erg veel. Maar nu nog, 5 jaar later, merk ik dat ik minder tegen zijn gehuil kan in vgl met het gehuil van mijn twee andere. Zo raar. Maar hij blijft dan ook wel het knorrepotje in huis (wat niet van elke baby zo moet zijn natuurlijk).
    Zo mooi dat jij schrijft wat anderen niet durven benoemen of eerlijk voor uitkomen. Een depressie werd hier op het nippertje “vermeden” of “brak niet door”, louter te danken aan kleine dingen die er op het juiste moment waren en door mezelf van teveel impulsen af te sluiten. Een pilletje van de dokter deed een duwtje en verder, dag per dag probeerde ik de rest. Gelukkig lukte het vrij vlot.
    Maar oooo wat begrijp ik gezinsdrama’s zo goed! Al die maanden en weken die er aan voorafgaan moeten een hel geweest zijn voor de betrokken persoon. De enige uitweg, die heel even op een “oplossing” lijkt, is zo verraderlijk. Je weet dat het andere problemen met zich meebrengt, maar verandering van miserie lijkt aanlokkelijk. Sterkte aan ieder die door zo’n periode heen moet!

  27. Klaartje

    Knap verwoord, echt waar. Mijn beide dochters waren (en zijn nog altijd) heerlijke kinderen, maar ik zag het niet. Ik was tijdens beide zwangerschappen zo vermoeid geraakt dat ik steeds dieper in de put zakte. Ik had zelfs geen huilbaby’s, maar bij de minste tegenslag werd het zwart voor mijn ogen en in mijn hoofd. Vier maanden na de geboorte van de jongste ben ik in therapie gegaan. Postnatale uitputting, werd het daar genoemd. Had ik in de eerste maanden van mijn dochters hun leven geen begrijpende man en ouders gehad, ik zou niet weten waar ik nu zou staan. Ik word misselijk van alle rozewolktheorieën, en ik vind het vreselijk jammer dat er daar nog zo’n taboe op rust. Toen ik zelf mijn ervaringen met vriendinnen deelde kreeg ik vaak als reactie “ik kan mij dat niet herinneren”. Ik vergeet zelf nooit meer hoe ik mij voelde toen, en ik begrijp maar wat goed wat deze (en andere) mama(‘s) meemaakten.

  28. Tom

    Mooi geschreven.
    ‘ t Leven is niet altijd zoals het zou moeten zijn he… Ik hou van een positieve maar realistische kijk op dit alles. Depressie is een beest wat ik, ondanks donkere maanden, nog niet heb ontmoet. Dus me echt inleven blijft moeilijk.
    Het is makkelijk verwensingen en agressieve woorden te gebruiken. Hoe jij dit beschrijft vraagt mijns inziens meer inleving en stof tot nadenken.
    dankje
    Tom

  29. Lie

    Tgoh… Ik ga waarschijnlijk een beetje eenzaam in het midden staan tussen alle commentaren. Ik ben namelijk het type dat jij niet (meer) durft interviewen: mama van 2 sterretjes. Na vele jaren, vele miskramen en dus de doodgeboorte toch mama mogen worden van een flinke zoon die inmiddels 21 maand is. Geen huilbaby, nee, maar een kind met tonnen energie en geen nood aan slaap. Hij slaapt overdag een halfuurtje en ’s nachts enkel tussen middernacht en 5u. Als we geluk hebben in 1 stuk. Zo gaat dat al sinds ie 5 maand oud is. Een huilbaby is om knetter van te worden, absoluut, maar een kind dat niet slaapt ook. Combineer dat nog met een moeilijke 2de zwangerschap en we wijn helemaal klaar.
    Maar kijk, elke keer als ie me weer een hele nacht uit mijn bed houdt en ik zin heb om ‘m achter het behang te plakken dan denk ik aan de 6 moeilijke jaren die achter me liggen en de zon schijnt te midden van de nacht. Ik kus mijn pollekes dat hij er is, dat ik toch mama ben mogen worden en ga dit wel overleven.
    Haar draagkracht was blijkbaar niet zo groot. De mijne misschien ook niet als ik een andere voorgeschiedenis had.

  30. Niets aan toe te voegen, je kan gedachten onder woorden brengen als geen ander.
    Het enige wat ik je wel wil meegeven is dat die kwetsbaarheid nooit meer overgaat, en je dat de rest van je leven mee zal dragen. Wat echt niet alleen negatief is, die kwetsbaarheid maakt ook dat je ook de mooie kanten van het leven met een extra bijzonder gevoel ervaart.

  31. Linda

    Wow, wat ben je openhartig en eerlijk… En wat een durf om dit te delen, ik heb diep respect. Héél waardevol!!

  32. traantjes in de ogen en een krop in de keel, ditte. Als je leven overleven wordt, je baby je bijna uitsluitend intriest of verwijtend aankijkt en alleen maar niet lijkt te huilen wanneer er visite is (om die stilte daarna dubbel en dik in te halen). Als de mensen waarvan je hulp verwacht je eigenlijk alleen maar wil bijstaan met goede raad die nergens op slaat en je het verder zelf moet zien te flikken… Dan heb je verdomd veel kracht nodig om de dagen door te komen en kus je je pollekes met een sterke man aan je zijde. Dankje voor je eerlijkheid!

  33. Lies

    Je hebt heel mooi beschreven wat een lastige baby met iemand doet vooral met de mama dan. Ik heb een heel lieve dochter van bijna 17 jaar maar ben nog steeds niet vergeten dat ze de eerste 5 jaar geen enkele nacht doorsliep. Je leeft op automatische piloot en ja je overleefd het maar alleen met veel hulp en als je durft toegeven dat het soms moeilijk wordt en ik begrijp zeer goed dat iemand zijn kindje iets kan aandoen. Mensen die dit niet hebben meegemaakt oordelen gemakkelijk jammer genoeg.

  34. Kim

    Zo herkenbaar! Ik ben er zelf twee keren door gemoeten, de eerste keer viel nog mee naderhand bekeken, maar bij de tweede zat ik ook volledig aan de grond. En inderdaad, sinds ik heb meegemaakt wat ik ook tot ongeveer 1.5 jaar na de geboorte van Ferre heb meegemaakt zal ik nooit of te nimmer nog oordelen over zo’n verhaal. Het ergste is dat voor die vrouw dit nu de enige oplossing leek, maar dat er ook een periode komt waarop ze besteft dat dit het ergste is wat ze had kunnen doen. Afschuwelijk met wat ze nu door het leven moet.

  35. Veel reacties hier die ik niet allemaal las. Het valt me gewoon op hoe zwaar dit nieuws valt en hoeveel mama’s plots eens willen ventileren wat ze meemaakten. Bij ons was de roze wolk ook ver afgedreven en de donkere hingen dreigend boven mij. Ik denk dat slechts één iemand doorhad hoe het met me ging. Mijn eigen mama.
    Wij moeten massaal meer zorgdragen voor elkaar om drama’s te voorkomen.

  36. Floor

    Enorm knap geschreven, zo eerlijk, zo waar! Ik moest bij dit verhaal in de krant meteen aan jou denken, dit zeker niet op een negatieve manier. Door de verhalen over de eerste maanden met Dexter op jouw blog, heb ik het idee dat ik het beter snap, zo’n huilbaby. Zelf heb ik nog geen kinderen dus ik kan mij er niets bij voorstellen. Toen ik het artikel las had ik niet meteen een afkeer voor de moeder, maar door jou kon ik meeleven met haar. Dit stuk zou moeten gepost worden bij de artikels, zodat alle mensen dit beseffen.

  37. Nele De Wit

    Bedankt om te schrijven wat vele mama’s meemaken en niet onder woorden kunnen/durven brengen. Je raakt me tot in het diepste van mijn ziel.

  38. san

    Heel, heel knap van je, deze post. Respect!
    Zelf ben ik 2 maand geleden mijn zoontje van bijna 5 weken oud verloren, sommigen zullen misschien denken dat dit voor mij aanleiding is om ‘kwaad’ te zijn op deze mama… Maar wat leef ik met haar mee… Hoe diep moet ze gezeten hebben… Hoeveel kracht zal ze nodig hebben om dit ooit een beetje te kunnen verwerken…
    Mensen zouden wat minder hard moeten zijn in hun oordeel voor elkaar, niemand weet wat een ander doormaakt… Gelukkig zijn de reacties hierboven een tegengewicht voor de reacties op de krantenfora (die ik zelfs niet durf te lezen, maar ik kan me er levendig iets bij voorstellen).

  39. Het is ongelofelijk knap hoe jij telkens weer een taboe onderuit haalt. Ik denk dat veel mensen uit jouw verhaal steun putten. Chapeau voor je sterke getuigenis.

  40. Sandra

    Bedankt aan alle mensen die hier eerlijk over willen praten en schrijven!! Het zijn herkenbare gevoelens. Ik werd ook zo kwaad van die roze wolk verhalen!! Mensen zouden opener moeten zijn en familieleden soms gewoon wat meer zwijgen. Wel blij dat we als koppel er sterker zijn uitgekomen en je leert ook echt de personen kennen op wie je kunt rekenen!!

  41. Maja

    ook hier geen huilbaby, maar zelfs dan wel onzekerheden en slechte momenten. Respect voor jou Kelly en je fantastische man. Ik weet dat heel veel ouders kracht halen uit jouw woorden.

  42. katrien

    Ik heb gisteren nog gedacht : ik moet er een boek over schrijven.Over hoe donker en diep,hoe pikzwart het kan zijn.Wazig,letterlijk op de grens tussen sane en insane.zot.terwijl ge ondertussen wel braaf werkt,praat, en er “da’s normaal” moe uitziet. Goed gedaan,je blogpost,het kan inderdaad maar -veel- mensen helpen!

  43. Tiny

    Kelly, je bent een engel. En zoals er hier zovelen al schreven: wat zou het goed zijn, mocht je deze ervaring kunnen delen met mensen die op dat dieptepunt zitten, zoals de mama uit het artikel, moest je dan tenminste steun en troost en geruststelling vinden bij mekaar en weten: ik ben niet alleen (met die donkere gedachten)… En vooral: het komt ooit goed. En dan zal het allemaal meer dan de moeite waard zijn geweest (ook al blijf je je afvragen hoe je die periode in godsnaam overleefd hebt). Ik schreef je al eens dat je verhaal met Dexter voor mij heel herkenbaar is. Geen postnatale depressie hier maar een lijf dat het na de geboorte van onze tweeling gewoon opgaf: falende immuniteit, extreme vermoeidheid, slapeloosheid… – Twee refluxbaby’s die heel veel huilden, zij het niet zoveel als Dexter, maar die me, naast de gelukkige momenten (die gelukkig zijn vastgelegd op foto, want ik herinner me jammer genoeg vooral de paniek, de vermoeidheid…), toch vaak tot wanhoop dreven en me vaak al huilend hebben doen willen ‘weglopen’ – want dat deed ik dan, niet echt weglopen maar wel even een ander deel van het huis opzoeken,uit voorzorg, om henzelf en mijzelf te beschermen…). Uiteindelijk zei ook de geest (door compleet gebrek aan slaap) opeens knak! Van de ene dag op de andere. Onverwacht. Maar niet onlogisch: ‘psychische decompensatie’ noemde mijn dokter dat fenomeen, dat je lijf zo op op op is, dat je geest het ook gewoon opgeeft. Geen mens die daar zelf voor kiest… Hier gelukkig ook een hele lieve en sterke man, die me altijd is blijven steunen en die onze kindjes toen supergoed heeft opgevangen (terwijl ik, na de noodkreet ‘dit kan ik niet meer! Help me, alsjeblieft, help me!’ in allerijl twee weken werd opgenomen in het ziekenhuis en daar een tijdje letterlijk werd ‘platgespoten’ om toch fysiek te kunnen recupereren). Ondertussen gaat het hier echt super. Het heeft lang geduurd, maar mijn lijf doet weer wat het hoort te doen. Ik slaap weer goed (nog steeds met lichte ondersteuning van een antidepressivum dat de slaap bevordert trouwens, kwestie van dat taboe ook te doorbreken). IK ben sinds een jaar weer (zij het halftijds) aan het werk en ik ben eerlijk waar nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Maar het is idd zo droevig. Die mama valt niets te verwijten. Als je zo diep zit, is hulp vragen soms het moeilijkste, wat zeg ik, komt dat zelfs niet eens bij je op… Ik herinner me nog heel levendig de pure paniek, de angst van de dag dat ik werd opgenomen… (En maar huilen, met de kindjes erbij, ondertussen ‘sorry sorry sorry, ik kan het gewoon niet meer’ prevelend tegen hen en hiopend dat ze zich er later niets meer van zouden herinneren en er niet ‘beschadigd’ door zouden worden). Onze vroedvrouw zei destijds vaak dat ze zo graag bij me wilde blijven, om me te ondersteunen (wat natuurlijk niet kon), want dat het zo moeilijk was met die twee rakkers, en zo triest dat we in onze maatschappij maar zo weinig ondersteuning meer krijgen (van een netwerk… zoals in andere culturen soms nog wel het geval is). Hadden we dat maar aan die mama kunnen vertellen… Zoals hier ook al stond: ze is haar kindje kwijt… Iets ergers kan je niet overkomen (want dat is het dus ook, zoiets overkomt je, je kiest daar echt wel niet voor). Zelfs de zwaartse huilbaby kan later een echt ‘gelukje’ worden, maar dat kan je je op dat moment, als je er midden in zit, alleen niet inbeelden… Ik heb de commentaren bij het artikel niet gelezen, maar ik kan er me wel wat bij voorstellen. Goed voor die mensen dat ze iets dergelijks nooit hebben hoeven door te maken. Maar o zo jammer van het onbegrip… Hoe langer hoe meer (ook door jouw pure en eerlijke blogberichten over dit thema en daar mag je zo enorm trots op zijn verdikkemie!), wordt duidelijk dat velen van ons zoiets hebben doorgemaakt. Geen zin om er een boek over te schrijven? Ik las tijdens die moeilijke periode wel zo’n boek dat de roze wolk doorprikte (ik ken de titel jammer genoeg niet meer – ik weet wel nog dat ik ‘m opschreef in een van mijn hoopvol aangekochte ‘babyadviesboeken’, die allemaal heb weggekieperd ;) ), en dat deed alleszins enorm deugd… Ik ben alleszins van plan om later eerlijk aan onze kindjes te vertellen (eens ze zelf aan kinderen denken), dat dat van die roze wolk soms wel eens waar is maar toch vooral een beeld uit de boekjes/reclame… Wie geen of op z’n minst wat meer realistische verwachtingen heeft, wordt minder snel teleurgesteld, denk ik zo.

  44. Marthe

    Als hoogzwangere vrouw die de zwangerschap echt geen pretje vindt, haal ik heel veel uit je verhalen. Al is het maar om te weten dat een zwangerschap en een pasgeborene niet noodzakelijk leiden naar een roze wolk.
    Mijn ervaring is dat het een taboe is om te zeggen dat je zwanger zijn niet leuk vindt, terwijl ik me toch echt niet kan inbeelden dat ik de enige ben. Hetzelfde geldt volgens mij voor de eerste weken/maanden. Niet iedereen beleeft dat op dezelfde manier en toch lijkt het alsof dat wel zo zou moeten.
    Ik haal veel moed uit jouw schrijfsels, om zelf zo eerlijk mogelijk te zijn, zodat de mensen in mijn omgeving weten waar ik mee worstel. Ik hoop dat dat een grote hulp mag zijn als ik op een bepaald moment te diep zou zakken, zodat mijn omgeving beseft dat het niet meer gaat en me kan helpen.
    Ik zou daar dan ook mee willen besluiten: door je openhartig op te stellen en te vertellen hoe het kan zijn, help je anderen. Ik hoop dat je dat beseft.

  45. Sterk, moedig! Hier ook alles behalve een roze wolk, 4 maanden samen met mijn dochter elke dag gehuild, mij afvragende waar ik aan begonnen was. Dankzij mijn partner en een sterk opvangnet heb ik het overleefd en zijn we intussen een happy family, er wordt nog zelden gehuild, maar ik voel het soms nog nazinderen.
    Helaas heerst er idd nog een groot taboe rond, blij dat mensen zoals jij de juiste woorden vinden om het meer bespreekbaar te maken.

  46. Edith

    Echt waar gemeend en diep respect voor je . Ook ik had een niet zo makkelijke baby ( geen vergelijk met jouw zoon ) en wist bij momenten geen raad .Ben zelfs met hem naar psychiatrische instelling geweest en schaam me daar mijn leven lang voor .Die pruts is ondertussen een man van 34 is zelf zeer gevoelig en meelevend en is de beste papa ter wereld voor zijn zo brave zoon! Het doet zo goed dat gezinnetje te zien en dan terug te denken en je af te vragen “Hoe kon dit toch ? ”
    Had die mevrouw maar hulp gehad ! Hoe moet je verder leven na zo’n daad ? Afschuwelijk.

  47. Olivia

    Volgens mij is het grote probleem bij huilbaby’s – en ook bij rustigere baby’s met hysterische uurtjes – dat de moeder een vreemd soort van schaamte voelt, een soort ‘eigen schuld, dikke bult’-gevoel.
    Je kiest namelijk zélf dolenthousiast om een kindje te hebben, en bijgevolg moét je van onze maatschappij daar gelukkig mee zijn en de gevolgen dragen. Want je hebt er toch zelf voor gekozen, ahja!
    Daardoor zal een moeder niet snel hulp van buitenstaanders vragen, en eens ze hulp vraagt heeft ze meestal al een dieptepunt bereikt en is ze al te uitgeput.
    Het oorverdovende gekrijs van je baby maakt je als moeder zo hulpeloos. Sinds ik zelf mama ben, begrijp ik de mama in de krantenkop van vandaag al wat beter. En mijn kleine man krijst dan slechts een aantal keer per dag (weliswaar oorverdovend)… Niets dan veel respect dus voor de ouders met een huilbaby.

  48. Kim

    Ik herinner me nog vele momenten dat ik hartje winter alleen achteraan in de tuin stond om weer tot mezelf te komen, omdat ik net ervoor weer -goddank- het besef had gehad dat ik, als ik nog langer in dezelfde ruimte met mijn krijsende zoon bleef, ik hem iets zou aandoen.

    De combinatie van zijn gekrijs, samen met het feit dat niemand van alle dokters en instanties die ik raadpleegde, erkende dat er iets met hem scheelde en dat minstens 8 uren krijsen op een dag niet normaal was (“mevrouw, ieder kindje weent wel eens, het ene al wat meer dan het andere”), maakte dat ik zo’n hekel aan hem kreeg, en hem vaak verweten heb voor mormel, en dat hij blijkbaar alleen maar geboren was om mij het leven zuur te maken. Gezien de dokters zeiden dat er fysisch niets met hem scheelde, kon ik zelfs geen compassie of empathie voor hem opbrengen.

    Pas na 4 maand werd uiteindelijk verborgen reflux vastgesteld, en na de juiste medicatie en wat experimenteren met melksoorten, werd mijn huilbaby goddank wat vrolijker. Maar ietwat band met hem ben ik pas beginnen krijgen toen hij al minstens een maand of 6 was, voor die tijd wou ik eigenlijk alleen maar dat ik op een dag zou wakker worden en mijn oude -babyloze- leven terug had.

    Nu, 3 jaar later, is hij de liefde van mijn leven (don’t tell daddy! :-) )

    Maar dit drama, en jouw tekst, maakt weer veel los. En blijkbaar niet alleen bij mij…

  49. Hey,

    Bedankt voor deze mooie woorden. Ik ben zelf een hele goede vriendin van Leen. Voor ons zijn de commentaren op de krantenartikels afschuwelijk om lezen. Ik ben blij dat er nog mensen zijn die er anders over denken. Neem het van mij aan, als het Leen kan overkomen, kan het iedereen overkomen! Nogmaals, bedankt! x Liesje

  50. Renata

    Wat mooi dat je hierover schrijft. En de vele reacties. We hebben het met zijn velen meegemaakt. En toch, op het moment zelf ben je heel erg alleen. Bij de eerste baby overkwam het mij. Het gekrijs, en ik wou het toch zo goed doen. En erger dan het huilen, de reacties van de omgeving: hij heeft koud, hij heeft honger, stop maar met borstvoeding… en alles wat ik hoorde was: “je doet het niet goed”. Bij de tweede baby was ik er klaar voor. Gaat het? “Ja”, kon ik toen antwoorden, de eerste was ook zo en nu is het een zonnetje in huis.. Maar het begrip, dat het bij sommigen te veel wordt, dat heb ik sindsdien. En moeders beoordelen doe ik niet meer. Want onze drang naar perfectie, brengt ons soms aan de grenzen van het mogelijke…

  51. Sterk, deze getuiginis, ook de dame gisteren in Reyers Laat die opgenomen werd in een psychiatrische afdeling (met baby!). Ook hier een gelukkig maar 4 weken durende zware periode, mijn lichaam liet me zwaar in de steek waardoor het zorgen voor een kindje immens zwaar vond.
    Achteraf bleek de gynaecoloog zijn werk niet zo goed gedaan te hebben, waardoor een spoedcurrettage nodig bleek.
    Niemand had echt door hoe ernstig het was, ik ook niet, wist ik veel hoe het leven met een baby eruit moest zien. Mijn mama zei achteraf ook dat ze vond dat ik flauw deed, dat ze voor mij naar de apotheek moest, zo kende ze mij niet. Zo zie je maar dat zelfs met een sociaal opvangnet men niet altijd het probleem kan opvangen (als ze vinden dat je flauw doet…).

  52. Maya

    Héél moedige getuigenis. Zelf het geluk gehad om een (relatief) gemakkelijke baby (met krijsuurtjes, maar beperkt tot 3 uur per avond/nacht en enkel de eerste maand) gevolgd door ‘alleen’ maar een slechte slaper (maar geen huilbaby, verre van) te hebben gehad. En los van het totaal gebrek aan begrip van de maatschappij, in het algemeen, en inderdaad toch iets vaker vanwege mensen die zelf geen kinderen hebben en zich er dus helemaal niets bij konden voorstellen, herinner ik me vooral het gevoel van sociale druk. Sociale druk vanwege andere moeders om toch maar de perfecte moeder te worden en dé beste methode te volgen, sociale druk om toch vooral ’te genieten’ van dat kleine wondertje (terwijl ieder zinnig mens achteraf toegeeft dat het voor 99% van de jonge ouders echt niet altijd zo’n genieten is), om je op de roze wolk te wanen en vooral _sterk_ te zijn, niet toe te geven aan je eigen zwakheid en onvermogen. Het had mij in ieder geval ongelofelijk geholpen mocht iemand mij op voorhand hebben gezegd dat het echt wel bij momenten loodzwaar kan zijn. Dan had ik mij niet zo’n loser gevoeld. Hoe moet het dan zijn als je echt in een depressie verzeild bent geraakt, of echt met een huilbaby te kampen hebt… Ik geef eerlijk toe dat ik het me niet kan voorstellen, maar jouw stukje geeft me al een zekere impressie… Zo’n eerlijkheid, daar heb ik véél bewondering voor. Hopelijk volgen er vele moeders jouw voorbeeld.

  53. Mona

    Ik heb zelf geen kinderen, maar ben de eerste om hier begrip voor op te brengen. Misschien omdat dit ‘risico’ net een van de redenen is voor mij om geen kinderen te krijgen?

  54. karine

    Gisterenavond getuigenis dappere vrouw op Reyers Laat. Vandaag deze getuigenis in de Standaard. Overweldigd door emoties en tranen. Na 15 jaar… Laat ons zoveel mogelijk begrip vragen zodat mensen tijdig de signalen herkennen en drama’s kunnen worden voorkomen. En neen, als je zelf geen huilbaby hebt gehad, heb je er geen flauw idee van wat dit lichamelijk en geestelijk aanricht. Zelf heb ik mijn baby met pijn in het hart en vol schuldgevoel halve dagen naar de crèche gebracht. Dit is een goeie beslissing geweest. Na 14 maanden de eerste nacht doorgeslapen zonder gehuil. Geloof me, mensen die weten waarover ze spreken zullen mensen die misschien iets minder geluk hebben gehad, niet zo gauw veroordelen.

  55. Marie

    Ik vind geen woorden. Overal rillingen. Zo moedig, Kelly. Fantastisch dat De Standaard dit heeft overgenomen ook.

  56. Nadine

    Ik leef zo mee met de moeder en haar helaas overleden baby.
    En heb alle begrip voor haar situatie. Een (postpartum)depressie is als een zwaard dat voortdurend boven je hoofd cirkelt of een loodzware mantel die je niet uitkrijgt….
    Na zelf 2 postpartum-depressies en 1 ‘gewone’ depressie doorgemaakt te hebben, weet ik waarover ik praat. Het is zo jammer dat niemand deze moeder en haar baby’tje heeft kunnen helpen. Zij moet zich verschrikkelijk, ondraaglijk slecht gevoeld hebben. Er rust nog steeds een enorm taboe over deze aandoening die iedereen kan krijgen. Depressie is een ziekte en zeker geen aanval van zwakte. Ik zou dan ook heel graag hebben dat dit als een ziekte beschouwt wordt. Net zoals mensen openlijk praten over een verkoudheid of zelfs kanker, zou dit ook mogelijk moeten zijn voor depressies. Het zou heel veel mensen besparen van al die ellende die deze ziekte met zich meebrengt. Misschien had deze lieve mama en haar baby’tje dan dit fatale lot niet moeten ondergaan.

  57. Awel ik heb aan u gedacht toen ik dat las gisteren. Ik heb zelf geen kinderen dus ik kan mij niet voorstellen wat het is, zo’n huilbaby, maar ik kan me wel voorstellen hoe ver het een mens kan drijven en hoe donker het kan worden. En dat is ook de reden waarom ik er niet aan begin.

  58. Net nu ik na 31 jaar me stilaan klaar begin te voelen voor klein mannen, lees ik dit en heb ik er weer helemaal geen zin meer in. Ik erger me al enorm als ne kleine van iemand anders 5m zit te bleten. Ik zou hetgeen jij hebt meegemaakt nooit niet aankunnen. :s

  59. Peeters

    Ik heb gisteren ook op facebook verschillende commentaren gelezen – begripvolle en heel aanvallende – voor de mama in Kalmthout.
    Ik was er heel erg van aangedaan hoe sommigen die vrouw kunnen aanvallen. Ik zelf heb lang geleden een goeie vriendin gehad die een postnatale depressie had van haar tweede kindje. Zij was zo bang….zij heeft dikwijls in mijn armen staan schreien van: och, jensie, ik ben zo triest, ik ben zo bang dat ik mijn kindjes iets ga aandoen…hoe dikwijls lees je niet in de krant over gezinsdrama’s, waarbij moeders hun kindjes vermoorden en erbij staat: de vrouw was sinds enige tijd zwaar depressief??? Dus die vriendin was daar zelf bang voor dat ze haar kindjes in een vlaag van depressief zijn zou ombrengen. Moet vreselijk geweest zijn voor haar. Haar depressie heeft heel lang geduurd, ze is in een psychiatrische instelling geweest gedurende lange tijd, haar kindjes werden verzorgd door haar moeder.
    Het is allemaal goed gekomen met haar, maar ik ben nooit vergeten wat er toen met die vriendin gebeurde, en ik heb nooit moeders veroordeeld, die dingen doen in een vlaag van depressie…Ik hoop dat die vrouw in Kalmthout de nodige liefde van haar man en familie ontvangt, en ze ooit het gebeuren kan verwerken…..en dat haar omgeving haar niet veroordeelt….

  60. Jef peeters

    Bedankt voor deze moedige en eerlijke getuigenis, iedereen met vooroordelen zou dit eens moeten lezen!

  61. Liselore

    (H)Eerlijk geschreven! Ik was als de dood om mijn tweede zoontje op de wereld te zetten na het eerste levensjaar van mijn eerste zoontje. Bless me, ik heb met mijn tweede een roze wolk beleefd, nog altijd!
    Weg taboe rond kinderen krijgen, merci Lilith voor dit artikel. Eerlijk zijn, heeft mij indertijd gered!

  62. Inge

    wat zijn we met veel alleen…. herkenbaar verhaal, bij mij heeft het meer dan 2.5 jaar geduurd voor ik mijn dochter graag durfde/kon zien, na die initiele o zo fout gelopen maanden van krijsen, zelf heel veel pijn hebben en een rotte zwangerschap, waar niemand begrip voor had in mijn omgeving… bij mij puur geluk en een goede vriend die ervoor gezorgd hebben dat er niets ergs gebeurd is, hoop dat iedereen zo iemand tegenkomt in zijn leven…

  63. Stef

    Beste,

    De afwezigheid van mannelijke reacties valt me hier enorm op en daarom wil ik dat onevenwicht toch een beetje rechttrekken met mijn reactie. Als vader van 2 “huilbaby’s” wil ik u danken voor de beschrijving van uw ervaring, want het is als man niet makkelijk om te begrijpen wat er door het hoofd van uw partner gaat op die momenten.

    De euforie van de eerste dagen maakte bij ons al snel plaats voor een hele resem problemen : geen zuigreflex bij de borstvoeding, zware refluxproblemen met alle onbegrip van artsen over dit “overroepen” probleem, continu gekrijs van onze baby (hij sliep in het begin amper 8 uren, de andere 14 uren waren permanente huilbuien), hospitalisatie van oververmoeide moeder en uitgeput kind, en zo kan ik nog even doorgaan. Mijn vrouw heeft ook diep gezeten, heel diep, en ik stond er machteloos op te kijken. Terugdenkend aan die onmacht word ik er nog steeds emotioneel van.

    Er was geen doordringen meer aan, ze leefde in haar eigen cocon van zelfbeklag en miserie en aanvaardde geen hulp of advies, van niemand, zelfs van mij niet. Tot die mate dat ik zelfs op een moment overwoog om weg te gaan… ik kon het niet langer aanzien hoe ze zichzelf wentelde in haar miserie… Het feit dat ze psychologe is deed er bovendien geen goed aan, want ze zou maar eens een postnatale depressie hebben! Ik heb die woorden op een moment uitgesproken, en toen was het kot te klein… Geen sprake van dat zij professionele hulp of medicatie zou nodig hebben om hierdoor te geraken…

    De enige die tot haar nog in enige mate kon doordringen was de vroedvrouw die de bevalling begeleid had, en het is mede dankzij haar kordate optreden dat er stilaan een kentering is gekomen.

    Als ultiem redmiddel heb ik toen besloten (samen met de vroedvrouw) om – tegen de zin van mijn toenmalige werkgever en met uiteindelijk zware gevolgen voor mijn carrière – een maand ouderschapsverlof op te nemen. Dat was de enige manier om uit de neerwaartse spiraal te geraken. Vrouw direct een week in bed gestoken, baby in een aparte kamer, en de volledige zorg voor onze kleine overgenomen. Het enige wat zij nog deed was de borstvoeding…

    Het is ons gelukt hieruit te raken maar dit heeft lang geduurd. Pas na zijn 2de verjaardag heeft onze zoon zijn eerste volledige nacht geslapen (en wij dus ook).

    Met de 2de zoon ging het anders en beter hoewel hij dezelfde problematieken onderging (reflux, intoleranties,…). Dokters konden ons nu niet meer met een kluitje in het riet sturen, en de reflux en intoleranties zijn veel sneller au serieux genomen, dankzij ons aandringen en de lessen die we met onze eerste hebben geleerd. De naïviteit en blindelings vertrouwen in de mening van artsen en experts heeft ons destijds weinig opgeleverd. Geen tweede keer!

    Een voorbeeld : typisch bij reflux is dat baby’s heel intense pijnmomenten hebben, maar eens de vertering voorbij is, er quasi niks van te merken valt. Laat dat nu typisch de momenten zijn dat je bij de dokter staat in volle paniek dat het niet gaat, dat er een probleem is… en dat die maar een ding kan vaststellen, namelijk dat de baby slaapt of rustig is… diagnose : overbezorgde ouders, niks aan de hand met de baby…

    Bij onze 2de zoon hebben we dan ook die pijnmomenten bewust gefilmd om te kunnen voorleggen aan dokters en pediaters… je zou versteld staan hoe snel ze dan de situatie anders inschatten… (laat het een tip zijn voor mensen die ook met deze problematiek te maken krijgen).

    Onze kinderen zijn nu 2 en 4 jaar, en ze slapen door, hebben geen verteringsproblemen of allergieën meer en wij kunnen eindelijk ook terug aan onze relatie werken. Mijn vrouw beseft nu des te meer hoe diep ze heeft gezeten, maar ze is geëvolueerd naar een geweldige en liefdevolle moeder die geniet van het leven en van haar passies. Ikzelf ben eigen baas geworden en spring nog 1 dag per week in om op de kindjes te passen, een dag die heilig voor me is, en me de kans geeft met mijn kinderen een liefdevolle relatie op te bouwen. Ik zou dit voor geen geld meer kunnen missen!

    Maar wat we ook leerden : voorlopig komt er zeker geen derde… terwijl we aanvankelijk een kroostrijk gezin wouden stichten. beseffen we nu maar al te goed wat de impact op ons leven en onze relatie is geweest..

    Ik wens hiermee ook aan alle papa’s een hart onder de riem te steken, en de moed niet zomaar op te geven. Mijn vrouw is me dankbaar voor mijn geduld destijds en wij zijn er uiteindelijk als koppel sterker uit gekomen.

    Blij dat hier wat meer aandacht aan wordt gegeven in de media, want zo kunnen we misschien ooit rekenen op wat meer begrip van onze omgeving

    Groetjes

    Een gelukkige echtgenoot en vader

  64. eva

    Twee gezonde dochters van 23 en 19 nu, maar de tranen kropen – springtij – in mijn ogen bij het lezen van je stuk. Het donker was zo diep toen. Zo overal en eeuwig. En het huilen het huilen het huilen opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ook ik besef aan welke drama’s ik en mijn meisjes ontsnapt zijn. Rakelings.

  65. Evelyne

    zo raak geschreven. Na mijn bevallingen verloor ik alle grip op mijn emoties en normaal denken. Ook al had ik geen huilbabies ik had na een paar dagen van vreugde diepzwarte gevoelens( waar ben ik aan begonnen, kon ik dit maar allemaal achterlaten en weglopen, enz)…op de rand van een depressie laat ons zeggen. Rondlopen met heel veel angstgevoelens. Ik ben zeker dat ik met een huilbaby gewoon over de rand zou gegaan zijn…Maar om de comment van de man bij te treden : ik had heel veel steun aan mijn echtgenoot die me onvoorwaardelijk steunde ook al begreep hij wss niet goed wat er in me omging…

  66. Ik vind het onwaarschijnlijk moedig dat je hier zo openhartig durft over spreken, en bovendien ook nog erg mooi neerschrijft. Bravo.

  67. Nath

    Mijn dochtertje is intussen 3 jaar. Ze was geen huilbaby maar toch ben ik totaal onverwachts in een postnatale depressie terechtgekomen. En wat voor één….Je beschrijving hoe het donker wordt is enorm treffend. En dat je niet kan geloven dat het beter wordt…. Het is zo’n tergend traag proces. Ik ben acheraf gezien blij dat ik werd opgenomen in de moeder-baby-éénheid in Zoersel. Een goede ondersteuning en nachtrust doet veel. Maar erdoor komen, moet je zelf doen met de therapie of therapiëen te kiezen die jou het best helpen. En dat is een zoektocht.Pas na 2 jaar kon ik echt zeggen dat het zo goed als voorbij was…

    Ik hoop dat er meer bewustwording kan gecrëeerd worden om de signalen sneller en beter te herkennen zodat dit soort drama’s kan vermeden worden. Jouw bijdrage als journaliste kan daar een rol in spelen. Bedankt. Mooi en waardevol artikel.

  68. Als ik zeg dat de geboorte van mijn zoon niet de gelukkigste dag van mijn leven was, word ik altijd dwaas bekeken.
    Een paar vriendinnen, die in dezelfde periode zijn bevallen, zaten op een roze wolk en genoten volop van hun baby. Ik had dat niet en begreep er ook niets van. Niemand had door hoe ernstig het was. De pediater niet, ik niet, mijn man niet, niemand uit mijn omgeving…
    Na de zoveelste krijssessie van ongeveer 10 uur aan 1 stuk door, greep ik mijn baby van anderhalve maand vast en stond ik klaar om hem met volle kracht tegen de muur te knallen. Ik haatte dat krijsende ding, ik wilde het weg, weg uit mijn leven, weg!
    Het heeft maar een fractie van een seconde gescheeld of ik had ook de krant gehaald.
    Ik heb nog net de reflex gehad om hem neer te leggen en mijn ma op te bellen, die meteen is afgekomen. Zij trof een krijsende baby en een wrak van een dochter aan, die ze bij spoed heeft binnengebracht.
    Heel zware reflux, bleek na vele onderzoeken.
    En een knoert van een postnatale depressie voor mij. Bleek ook veel te laat.
    Het heeft nog heel lang geduurd vooraleer ik een (h)echte band had met mijn baby, maar nu is die band wel enorm sterk.
    Mijn zoon wordt straks 15, is een crème van een puberende jonge gast, en ik zie hem doodgraag! Maar vergeten hoe het allemaal is begonnen, dat ga ik nooit. De wonden helen maar het zal mij mijn hele leven bijblijven hoe verdomd zwaar het is geweest.
    Hierover zou veel meer geschreven en gepraat moeten worden! Vrouwen en hun partner moéten weten dat een kind ter wereld brengen niet altijd rozegeur en maneschijn is.

    Dit heb ik ooit op mijn blog gezet:
    Kindjes krijgen, o wat fijn
    Bolle buikjes sexy zijn
    Zie die echo, ‘k val in zwijm
    Goh, wat is dat smurfje klein
    9 maanden, ‘t gaat vooruit
    Mama zingt en papa fluit
    Baby klaar? Kom er maar uit
    Keizersnee, hij ligt in stuit
    Snikken, huilen, veel geween
    ‘t Krijsen gaat door merg en been
    Moegezoogd met borst en speen
    Smurf heeft reflux aan zijn been
    Smurfje groeit en speelt en leert
    Papa werkt en draait en keert
    Mams is moe en gefrustreerd
    Postnataal gedeprimeerd
    Mama doet haar beste best
    Papa helpt en doet de rest
    Smurf in huis, een grote test
    Huisje proper? Wat een nest!
    Haast en spoed is zelden goed
    Wat mama doet doet ze niet goed
    Papa weet niet wat hij moet
    met mams haar toestand qua gemoed
    Waar ben je, vrouw die ik graag zie?
    Ben je voorgoed ribbedebie?
    Wie is dit wrak, zeg mij toch wie?
    Hoe moet het verder met ons drie?
    Zal de smurf eronder lijden
    als mama en papa zouden scheiden?
    Jij jouw weg, en ik de mijnen
    Dat zal de stress toch doen verdwijnen?
    Smurfje in co-ouderschap
    Was me dat een grote stap
    Niet voor smurf, voor hem was dat
    Alles behalve een zware klap
    In 2 huisjes die hij kent
    wordt hij 2 keer hard verwend
    Alles dubbel voor die vent
    tweevoud is hem welbekend
    Ouderschap had moeten zijn
    Rozegeur en maneschijn
    Maar niet hier, vind je ‘t venijn
    in het staartje van dit rijm?

  69. Zinzia

    HEt huilen is geminderd van 20 uur tot 7 uur non stop op 3 jaar… toen kregen we rust door een ziekenhuisopname van 14 maanden

  70. Githe

    Vind het fijn om deze reacties en het verhaal van andere te lezen de moeder uit Kalmthout is mijn achternicht en kracht put uit het feit dat niet alle mensen hun oordeel klaar hebben ik heb zelf twee kinderen waarvan de eerste een rustige baby was en de twee van nu twee en half nog nachten nie door slaapt, ik heb nog nooit een depressie gehad en kan er niet over mee praten maar leeg ontzettend mee met de mensne die dat wel hebben en wens hun dan alle sterkte toe om die periodes door te komen. Zelf ben ik alleen staande moeder en dat is ook niet altijd en makkelijke zeker omdat de vader niks doet.

  71. Wow! Zeer sterk, dit… Sprakeloos zelfs. En héél herkenbaar als je zegt dat je ‘zenuwen blootliggen’ sinds je kids hebt. Het verandert je, voorgoed. x

  72. Stil en emotioneel word ik van je verhaal en de vele reacties. Zeker die van de papa… Moeder zijnde kan ik zeggen dat mijn zenuwen ook zijn bloot gelegd. Niet door krijsen of slaapproblemen maar gewoon door moeder te zijn. Het doet wat met een mens… Mijn madam is nu vijf maand maar was ook gedoemd tot verborgen reflux. Ik begrijp dan ook zeker dat je als moeders iets vreselijks kan doen… En daar moet je dan nog mee leren leven ook… Zwaarste straf van allemaal .. Jammer dat niet meer mensen begrip kunnen hebben… Kort door de bocht en allicht geen moeder… Sterk geschreven!

  73. Lies

    Laten we beginnen met de cijfers: 1 op 10 vrouwen krijgt na de bevalling een depressie. Dat is toch gewoon een gigantisch cijfer! Toch lijkt het in onze maatschappij alsof elke mama op een knalroze wolk drijft en is het taboe om die ook maar een klein beetje te doorbreken.
    Ook ik was na de geboorte van mijn dochter helaas bij de 1 van de 1 op 10. Mijn vriendinnen bevielen in dezelfde periode van hun baby en hadden hier geen last en genoten gewoon van hun baby. Erg confronterend vond ik dat want zij konden dat allemaal wel aan terwijl ik een wrak was. Ik had een zware postnatale depressie maar heb gelukkig nooit overwogen om mijn kind iets aan te doen, wel om mijzelf iets aan te doen. Gelukkig heb ik enorm veel steun gehad aan mijn omgeving ( mijn man heeft onverwacht 3 maanden ouderschapsverlof moeten opnemen omdat ik de zorg niet alleen aankon en mijn familie sprong bij waar ze konden, ik had ook een goede psychiater). Zonder hen weet ik niet hoe ik het gedaan zou hebben, ik ben hen eeuwig dankbaar. Vier maanden na de geboorte bleek ik trouwens nog met een stuk placenta rond te lopen ( foutje van de gyn tijdens de keizersnede) wat ook nog verwijderd moest worden. Nadien ben ik langzaam hersteld. Mijn dochter is nu twee jaar en ik neem nog steeds antidepressiva. Onze band is nu super hecht. Als ik mijn hart volg zou ik graag een tweede willen maar ik durf niet. Bang om weer het monster van de depressie te moeten verslaan.
    Eigenlijk zouden we allemaal meer open moeten zijn over psychische problemen want het taboe maakt het zeker nog zwaarder om te dragen. Chapeau en bedankt voor je blogpost dus

  74. Ik wou, Kelly, dat ik jouw blog had kunnen lezen toen ik, nu toch al 21 jaar geleden, met mijn zoon op de arm ronddwaalde in huis. Een huilbaby… Elke dag van een uur of zeven tot een uur of tien. Gelukkig met een onderbreking tijdens de nacht. Ik denk niet dat ik hier anders nog zou rondlopen. Want na enkele weken hoorde ik hem overal, ook al was hij ergens anders, of zat hij op de arm van mijn man. In de douche, in bad, in de winkel, overal hoorde ik dat doordringende gekrijs. Hij lag zowat constant aan de borst, want dan zweeg hij. En wat ik me ook goed herinner, dat is de immense eenzaamheid die je als mama, totaal onbegrepen, ervaart op dat moment. Mijn man ging werken, en diende het geween ook nog enkele uren te aanhoren, maar toch geen hele dag. Hij begreep niet dat ik Jeroen zo lastig vond. Elk kind heeft toch wel een paar huiluurtjes. Ik had de idee dat ik de enige moeder op de aardbol was die niet in staat was om haar kind te troosten, om het gelukkig te maken en het te doen glimlachen. En ik ging er aan kapot. Als ik nu terugdenk aan die periode, dan weet ik dat ik een postnatale depressie heb doorsparteld, die door niemand, ook niet door onze toenmalige huisarts, is herkend, erkend. En ook ik kan super goed begrijpen dat je zo ver kan komen dat je je baby, waar je zielsveel van houdt, iets aandoet, gewoon, omdat je een mens bent, en omdat elke mens maar zoveel kan verdragen. Ergens heb je in die hele duistere, donkere eenzaamheid de idee dat je kindje beter af is zonder jou, dat iemand anders er misschien wel beter zou kunnen voor zorgen.
    Dus, jammer voor mij dat je toen nog niet blogde ;) Maar goed voor de mama’s van nu. Super blogpost.xx

  75. Lies

    Mooi hoe je je leven met kleine Dexter omschrijft, ik denk dat vele moeders zich hierin zullen herkennen en ik hoop dat het de stap naar hulp kleiner zal maken. Ikzelf ben gezegend met een tweede dochter die mijn schoonzus ‘een handleidingbaby’ noemt. Mijn eerste dochter heeft de eerste maanden gehuild en ik vond het best lastig, maar mijn tweede doet gewoon wat een baby hoort te doen. Ik ben me er zeer bewust van dat ik gezegend ben (ze is intussen 9 maand en doet nog steeds lustig voort met het correct opvolgen van de handleiding) en kan van deze baby meer dan 100% genieten. Ik durf zelfs luidop te schrijven dat de roze wolk misschien écht wel bestaat. Mocht je dus twijfelen over een 2de kind…

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>