Het is bijna aandoenlijk, hoe naïef ik was over het moederschap en het krijgen van een baby. Ik heb me op voorhand druk gemaakt over al dan niet borstvoeding geven, omdat ik dacht dat dat het grote vraagstuk was. Baha. De moeder die ik nog moest worden had werkelijk geen idee, dat je zo’n baby voor de rest niet even in je leven past, maar je leven echt helemaal overhoop wordt gehaald door zo’n baby, en het zo chaotisch wordt dat niks nog in elkaar lijkt te passen.

Ik staarde me blind op moeders die hun baby overal mee naartoe namen, en kreeg een baby die helemaal niet graag meegenomen wordt, waardoor een trip naar de Delhaize al bijna aanvoelt als een marathon. Een marathon met een tikkende tijdbom, die op elk moment uit kan schreeuwen dat hij het HAAT, die buggy en heel dat gedoe met rondrijden en buitenkomen. Net als heel dat gedoe met mensen die naar hem kijken: Dexter houdt niet van familiebezoekjes, en zet het liefst heel het kot op stelten als iemand boven zijn gezicht komt hangen. Vreselijk vindt hij het.

Ik had wel gedacht dat het allemaal niet simpel zou zijn, met moe zijn en slapeloze nachten enzo, maar tegelijk dacht ik ook dat je zo’n baby gewoon in zijn bedje kon leggen als hij moe was, en dat hij dan zou slapen. Niemand had me verteld dat er kindertjes zijn die hysterisch schreeuwend tegen elk gevoel van slaap liggen te vechten als was het voor hun leven, in plaats van gewoon simpelweg hun ogen dicht te doen en te slapen. Het moet passen, maar Dexter is zo’n baby. Zo’n baby waarbij dit soort momenten zo zeldzaam zijn dat je er dertig foto’s van zou willen nemen.

Ik had ook geen idee hoe repetitief dagen met een baby zijn. Hoe Groundhog Day. Hoe vaak je “is het je pamper, vriendje?” kan zeggen op drie maanden tijd, hoe dikwijls je een kind op een speelmat kunt leggen, hoe weinig entertainmentalternatieven er zijn met een baby die ook nog eens helemaal niet graag op schoot zit en eigenlijk ook nog niet bijzonder veel kan. Speelmat en mobiel, verder kom ik niet, precies.

Begrijp mij niet verkeerd, ik vind mijn Dexter geweldig. Hij lacht soms, hij is het meest vertederende jongentje dat ik ooit heb gezien, en als hij net uit bed wordt getild is hij zo snoezig dat ik bijna sterf.

Maar eerlijk eerlijk? Volgens mij ben ik niet zo’n babymoeder.
Zo, dat is eruit.

Dat het beter gaat. Zo bang dat ik ben om alles te jinxen.

En toch.
Voel ik dat ik gigantisch uitkijk naar mijn baby terugzien na een dag bij de onthaalmoeder, in plaats van vluchtgedrag te vertonen bij de gedachte aan de terugkeer van het constante gekrijs alleen al.
Merk ik dat ik af en toe echt vreselijk hard zit te genieten van het gezelschap van het kleine mannetje, zonder schuddend en bevend te vrezen voor weer een uitbarsting van krampen en pijn en miserie.
Heb ik eindelijk het gevoel dat ik een beetje enthousiast kan zijn over de komende tijd, en naar dingen uit kan kijken, in plaats van alleen maar één gigantische donkere wolk te zien.

Knalroze gaat hij vast niet meer worden, maar ik ben al heel content met het gespikkelde wolkje, na zo veel dreigend zwart.

Hij trouwens ook. <3

Lieve Dexter,

ik was het aan het denken toen ik zakken aan het vullen was met je eerste kleertjes in maat vijftig, waar ik je met geen stokken meer krijg ingepropt: het gaat snel. Je bent ondertussen drie maanden oud, zeg. Je wordt elke dag groter en als ik je even niet in de gaten hou heb je plots weer een nieuwe crazy vaardigheid in de vingers. Oke, nog geen echt indrukwekkende dingen als kantklossen of fierljeppen, maar ik vind dat wel zotjes, dat jij ineens je doekje kan vastpakken en in je mond steken, of naar een speelgoedbeest kan grijpen, of hebt ontdekt dat je handen en duimen hebt die perfect zijn om op te zuigen.

Tegelijk gaat het ook traag, want het blijft hier moeilijk. De krampen zijn beter, maar je blijkt nog altijd een erg onrustig kindje dat moeilijk langer dan vier seconden te entertainen valt. En dus zijn longen openzet, als de verveling toeslaat: “ENTERTAIN ME DAN, WOMAN! :aah:”. Wat heel vaak is, laat ons daar eerlijk in zijn. Waardoor je vader en ik heel vaak altijd neen moeten zeggen op uitnodigingen om terrasjes te doen, te gaan aperitieven of ergens een barbecue mee te pikken. Het is dat of heel het evenement op een schreeuwvolume tegen iedereen moeten uitleggen hoe het komt dat jij zo luid kan schreeuwen, en dat zo vaak doet. En het ding is: we weten het zelf eigenlijk niet eens.

We hebben er ons ondertussen een beetje bij neergelegd, met “dit is een fase” als mantra. Ooit komen we weer onder de mensen, lieve Dexter, en dan mag jij het allemaal uitleggen. Ondertussen trek ik me op aan het feit dat we niet alleen zijn. En dat je in dat superleuke pakje past dat een paar maanden geleden mee was met de post, en waar ik me toen nog geen jongentje bij kon voorstellen. How cute is THIS?

Maar kijkt, ondertussen drie maand al zeg. Het pasgeboren babytje is eraf aan het gaan, vind ik, en het maakt plaats voor een echt kindje.

Een echt kindje dat ondertussen stoer naar de onthaalmoeder gaat, met een echte moeder die daar alleen al tien jaar ouder door geworden is. Want ik kan niet anders dan toegeven dat ik me zorgen maak, over of je het daar wel leuk vindt, of de onthaalmoeder jou wel leuk vindt, of je niet verslaafd gaat geraken aan de Duplo, of je daar niet te weinig slaapt en eet, en nog wel dertig dingen die constant door mijn hoofd schieten als je heel de dag ergens anders bent. Soms zit ik in een vergadering en slaat het besef me keihard in het gezicht: “IK BEN EEN MOEDER. :wtfomghoekandanu:”. De volgende tien zinnen die na dat besef worden uitgesproken gaan dan van de totale shock aan me voorbij, ik moet daar niet over liegen.

Als je vader ’s avonds thuis komt met de maxi cosi in zijn handen met jou erin, dan voel ik mijn hart altijd verschrompelen en ontploffen tegelijk, omdat je naar me lacht als je me in je blikveld krijgt, of een gek geluidje maakt omdat je eerder die dag weer een nieuwe klank hebt ontdekt.

Dexter, Dexter, Dexter, dat moederschap, dat blijft echt één van de meest weirde dingen die ik van mijn leven heb meegemaakt, serieus waar. Het is tegelijk heerlijk en verschrikkelijk en lastig en verfrissend en beangstigend en zotjes en allesoverheersend en nog twintig dingen door elkaar.

Wat het ook allemaal is en blijkt in te houden: ik zou het met niemand anders willen doen dan met jou, kiddo.

Dikke zoen,

je mama