lilith schrijft nieuwsbrief twaalf

Lieve Dexter,

exact een jaar geleden keek jij voor het eerst naar mij en ik naar jou, en dat moment veranderde alles. Niet alleen omdat ik plots shitloads aan snoetenpoetsers en vochtige doekjes op mijn boodschappenlijstje moest zetten in plaats van drank en dikke sigaren, maar vooral omdat niks nog leek op wat het was.

Onze eerste drie maanden samen waren een regelrechte ramp. We moeten daar niet dwaas over doen. Vanaf de eerste nacht ging het mis, en schreeuwde je het uit van de buikpijn. Die ging ook de tweede dag en nacht niet over, en ik herinner me nog hoe we de verpleegsters met ogen vol ongeloof aankeken toen bleek dat niemand je kon helpen. Toen de dokters zeiden dat het wel eens een week of twee kon duren. Toen het ook na twee weken niet beter werd, maar alleen maar erger. En erger. Je vader en ik kunnen er nog steeds niet relativerend op terugblikken, laat staan dat we het aankunnen om naar de filmpjes te kijken die we voor de dokters van je vreselijke krijsperiodes maakten. We vinden ze nog altijd niet minder dan pure horror.

maand12_2.jpg

Tijdens je eerste weken zaten we meer in het ziekenhuis dan op om het even welke wolk, en ook daar zaten de dokters even hard met hun handen in het haar als wij. Alleen waren wij ook nog eens doodop en wanhopig, want wij moesten je elke keer zonder duidelijke oorzaak of oplossing weer mee naar huis nemen, met de raad om het uit te zweten en jou af en toe eens uit handen te geven. Terwijl we je alleen maar heel graag van al je pijn af wilden helpen, vriend. En letterlijk alles hadden gedaan als het je had kunnen helpen. De radeloosheid van die eerste maanden, ik wens het geen mens toe.

maand12_1.jpg

Ik doe mijn best om er niet te verbitterd over te zijn. Als ik moeders en vaders met jonge kindjes zie waarmee je buiten kunt komen, kindjes die gewoon slapen, en het niet constant uitschreeuwen van de pijn, dan moet ik wel erg mijn best doen om mijn maag niet te voelen samenkrimpen van het gevoel dat ze ons dat hebben afgepakt. We hebben pech gehad, om de één of andere reden. En je bent gezond, nu, dus echt klagen mogen we niet. Maar iedereen die het van dichtbij heeft meegemaakt kan getuigen dat het zowat de slechtst mogelijke start was die we konden krijgen, en ik heb nog altijd het gevoel dat noch ik noch je vader er al helemaal van bekomen zijn. Ik heb geen halve seconde genoten van jouw eerste drie maanden. Ik heb overleefd. Ik heb gesmeekt en gehuild en net niet gebeden tot alle goden waarin ik niet geloof, om ervoor te zorgen dat het zou beteren. Dat het zou passeren. Dat we erdoor zouden geraken zonder dat er dwangbuizen aan te pas moesten komen. Dat er een dag zou komen waarop het weer beter zou gaan, al was het maar een beetje.

maand12_3.jpg

Die dag is er gekomen. Zoals iedereen had beloofd. Na een maand of vier waren we door het ergste heen. Maar makkelijk was het toen nog altijd niet. En het is ook nog steeds geen walk in the park, beste burger. Je was en bent geen kindje dat gemakkelijk tevreden is. Het moet vooruit gaan. Het moet gebeuren zoals jij het in je hoofd hebt. Je moet geëntertaind worden. EUHM HALLO IEDEREEN JE ZIT HIER AL TWEE SECONDEN EN JE VERVEELT JE. HALLO?!!!!

Geen zever, in vergelijking met andere kindjes van je leeftijd ben je best high maintenance, mijn kleine Dexter, maar dat zorgt er wel voor dat je nu al je eerste stappen zet. Dat je woordjes begint te zeggen en weet welke geluiden varkentjes en poezen maken, en duidelijk laat merken wat je al dan niet wil met een welgemikte “ja” en vooral met een niet mis te verstane”nej”. Je bent het tegenovergestelde van een buddhababy, en dat vergt bakken energie van je vader en mij, maar het maakt je ook tot het geweldige mannetje dat je bent. Altijd bezig, geen halve seconde rustig, maar ook superondernemend en grappig.

maand12_4.jpg

Ik weet nog goed hoe heel wat mensen me een jaar geleden op het hart drukten dat alles vanzelf zou gaan, eens ik dat kindje in mijn armen zou hebben. Dat ik me daar vooral niet te druk over moest maken. Het zal vast aan mij liggen, maar het kon niet verder van de waarheid afstaan. Jouw komst is een totale shock voor mijn systeem geweest. Je was er, en dat vond ik zo indrukwekkend dat ik ervan ging wankelen. Het afgelopen jaar was een constante zoektocht naar een nieuw evenwicht. Tussen alleen maar met jou bezig zijn, en weer iets voor mezelf willen en durven doen. Oefeningen in loslaten. Oefeningen in graag zien. Dingen die vanzelfsprekend waren, die plots op hun grondvesten gingen daveren. Persoonlijke ambities combineren met een kindje. Al die vragen. Wie ben ik, wat wil ik, wat moet anders? Jouw komst bracht emoties naar boven die al jaren weggeduwd zaten. Het is zwaar geweest, bij momenten zo zwaar dat ik er compleet geen klaar meer in zag, maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier beter uitkom. Je verandert mij, Dexter. Elke dag opnieuw. Je duwt me op gang. Ik wil het goed doen, voor jou. Ik wil mijn issues van jaren ver opgelost krijgen, voor jou. Omdat ik een moeder wil zijn die er staat. Die er voor jou is. Die zichzelf graag ziet, zodat ze jou zo graag kan zien als jij verdient.

maand12_6.jpg

Makkelijker heb je mijn leven niet gemaakt, kleine vriend, maar boeiender zeker. Je laat me met andere ogen naar de wereld kijken. Naar de dieren in de kinderboerderij, naar de windvanger in de tuin, die er al jaren hangt maar nu plots weer elke avond aandacht krijgt omdat jij er wild van bent. Naar je vader, die dat allemaal zo ongelooflijk goed doet, en met zo veel liefde over “onze jongen” kan bezig zijn dat hij me nog maar eens heeft verrast, iets dat ik na tien jaar samen zijn niet meer had verwacht. Als ik door jouw ogen naar de wereld kijk is alles weer nieuw, en spannend, en een ontdekking waard. En daar ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor.

maand12_5.jpg

Vanmorgen werd ik om vijf uur dertig wakker van jouw hoge stemmetje dat vanuit je bedje vrolijk “baltje” zei. Een keer of honderd na elkaar. Je noemt alles dat rond is tegenwoordig balletje, namelijk. Balletjes, maar ook druiven, en appels, en oke, ook soms vierkanten. Ik vind je er geen beetje minder briljant door.

Ik wist dat ik je graag zou zien, lieve Dex, maar ik had geen idee dat er nog extra levels van graag zien bestonden. Ik had geen benul.

Een heel gelukkige verjaardag, mijn kleine lieve brabbelende wervelwind.

Dikke zoen,

je mama

Reacties

  1. Marjan

    Lap, tranen in mijn cornflakespotje :-) prachtig stukje.
    Zo herkenbaar, het hele huilbaby slash high maintenance peutergedeelte. Hier ook nooit of zeldzaam een vredige baby gehad en ik kan nog altijd verwonderd kijken naar andere mensen die er wel eentje hebben en ik vind dat ook nog steeds spijtig. Sarcastische mopjes, ipv bitter, dat helpt ook :-) En die peuter zat hier nimmer stil, moest àltijd àltijd aandacht hebben. Maar aan de andere kant, ze was zo gedreven, dat ze zo snel kon lopen en op haar tweede kon babbelen als een advocaat. En op haar zevende is ze nog steeds energiek en luid, maar kan ze evengoed muisstil een film uitkijken en kan ze zichzelf urenlang lekker bezighouden.
    Het komt dus helemaal goed, sowieso. Maar uitdagend is het wel. En ook wel een beetje de beste geboortebeperking :-)
    Proficiat Dexter !!

  2. Fijne verjaardag, Dexter!
    Vandaag is mijn zoontje ook jarig en aan die ventjes heb je idd wel wat werk :-)

  3. Flore

    Ik heb je nog nooit gezien of gehoord, maar een jaar geleden was ik enorm blij voor jullie toen ik na onze aankomst in NYC las dat je bevallen was. Nu zit ik hier alleen op het werk een traantje te laten van ontroering, net zoals bij alle vorige nieuwsbrieven. Bedankt voor je eerlijkheid en fijne verhalen, Lilith! En een heel erg gelukkige verjaardag Dexter!

  4. sylvie

    Superpakkend!!!
    Ik kom hier af en toe eens lezen, en haalde een jaar geleden ook veel kracht uit de dingen die je toen schreef over de huilbuien en de roze wolk die eerst geen roze wolk was…Ons Lobke is bijna 2 jaar maar we hebben het ook niet gemakkelijk gehad in het begin en ik herken me volledig in het feit dat iedereen toen zei ‘binnen een paar maanden komt dat goed’ terwijl wij alleen maar dachten wanneer dan? Kheb die gevoelens ook pas kunnen loslaten toen ze 1 jaar werd….
    maar houdt u nu maar vast want twordt alleen nog maar toffer!
    Dikke proficiat met jullie éénjarige!

  5. J

    Ik ken je niet en je blog kom ik nu ook pas tegen maar wat prachtig. Ontroerend. En deels herkenbaar.
    Gefeliciteerd.

  6. Van harte gefeliciteerd kleine Dexterman! En jij, Lilith, dat je het al een jaar zo goed doet als mama!

    Groetjes,

    Marèse

  7. Anne

    Kleine traantjes van ontroering en herkenning… Je beschrijft het allemaal zo treffend en juist, de grote aardverschuiving die het ouderschap met zich meebrengt. Ook wij hebben de eerste maanden met onze zoon ongeveer zo ervaren. We woonden toen nog op een klein appartementje, en dat tijdens een hete zomer. Slopende weken, maanden, die voor mij niet snel genoeg voorbij konden gaan.
    Nu, 3 jaar later, is onze zoon een ontzettend lief, pienter, babbelziek ventje dat zijn 8 weken oude zusje verafgoodt. En dat zusje zorgt ervoor dat wij deze keer wél kunnen genieten van een heerlijke kraamtijd met vele uitstapjes, uitgeslapen ogen en gemoedsrust.
    Hoera voor Dexter en zijn ouders (die nog vele extra levels gaan ontdekken, het stopt nooit :-))!!

  8. Gelukkige verjaardag, Dexter!
    Jong toch, wat een rollercoaster. En het verschil met onze Sam – die maar twee weken jonger is – had echt niet groter kunnen zijn. Een boeddhababy, da’s nog eens een woord dat bij dat ventje past. En terwijl ik door de dagen, weken en maanden zweefde, las ik voortdurend over jouw hel. Ik durfde niet te reageren, die eerste weken en maanden. Ik zweeg. Ik wilde het jou niet moeilijker maken dan het al was. Hell, ik voelde me vaak zelfs schuldig omdat ik zo’n sjans had en jij totaal niet. Hoe vaak heb ik die eerste weken niet stilletjes zitten huilen om jou, omdat het zo oneerlijk verdeeld was, omdat ik jou gerust een schelleke Sam wou geven en een schelleke Dexter overnemen, om het jou wat draaglijker te maken…
    Ik ben blij dat het allemaal min of meer goedgekomen is, daar bij jullie. Dat jullie stilaan wel je draai hebben gevonden, dat je niet meer continu op de toppen van je tenen moet lopen. Oef. Geniet van je vinnige baasje, en laat je niet doen door hem :-P

  9. Oh, ik word er een beetje stil van…
    Gelukkige verjaardag Dexter! En ook een proficiat aan het mamaatje en het papaatje ;-)

  10. Floor

    Heel mooi. Je hebt echt een gave, om zo genuanceerd en fijngevoelig te schrijven. Zelfs voor moeders met minder helse eerste maanden is de complexiteit van het ouderschap zoals jij die schetst heel herkenbaar; bedankt voor je eerlijkheid. Ik wens je Dextertje een heel gelukkige eerste verjaardag en ook aan jullie een dikke proficiat. Ik hoop dat jullie alleen nog maar meer jullie draai vinden en dat je daarbij ook alleen nog maar meer gaat geloven in jezelf als moeder. Het is niet altijd makkelijk, en we willen het altijd zo goed doen, maar er is geen twijfel over dat de kleine vent boft met zijn mama en papa. gr uit Gent

  11. Floor

    Heel mooi. Je hebt echt een gave, om zo genuanceerd en fijngevoelig te schrijven. Zelfs voor moeders met minder helse eerste maanden is de complexiteit van het ouderschap zoals jij die schetst heel herkenbaar; bedankt voor je eerlijkheid. Ik wens je Dextertje een heel gelukkige eerste verjaardag en ook aan jullie een dikke proficiat. Ik hoop dat jullie alleen nog maar meer jullie draai vinden en dat je daarbij ook alleen nog maar meer gaat geloven in jezelf als moeder. Het is niet altijd makkelijk, en we willen het altijd zo goed doen, maar er is geen twijfel over dat de kleine vent boft met zijn mama en papa. gr uit Gent

  12. Ik heb je zo ontzettend gesnapt die eerste periode… en zoveel geknikt en “ja” gezegd tegen mijn computerscherm en gebleit ook, blah, maar kijk nu, waar we nu al staan hé ;) en onze mannekes, toppers!

  13. Snottebellie

    Proficiat Dexter!! Mooi geschreven lilith! Hier ook een hevig kereltje, soms leuk maar meestal vermoeiend (ondertussen ik dit typ heeft hij 10 keer mijn ipad aangeraakt en ondergekwijld).

  14. Annick

    Yep, ook hier was het een totale shock voor mijn systeem! Misschien denken we gewoon te veel over de zaken na? Mensen rondom mij gaan (vaak) fluitend door het leven met drie kinders en ik kan alleen maar denken: “Hoe doen die dat?” Voor ons zoontje er was, dachten we het al bij eentje te houden. Na de rollercoaster (die vooral bergaf leek te gaan) van de eerste drie maanden (ook hier: krampen) en de verpletterende verantwoordelijkheid die soms nog de kop opsteekt (na 2 jaar) is het voor ons beslist: we houden het bij eentje. Liever één kind met een blije mama, dan twee kindjes met een mama die flirt met depressies. Dankjewel, Lilith, om de zaken eerlijk te verwoorden!

  15. Eva

    Wij hebben hier ook zo’n drie maanden gehad. Ik moet ze niet beschrijven, want je kent ze. Wij zijn daar ook nog niet over en wij zijn ook jaloers als we andere gezinnetjes gezellig op stap zien. En dan denken wij ook, amai, het had zo schoon kunnen zijn. (Langer dan 1 minuut heb ik die eerste maanden bijvoorbeeld niet gedoucht.)
    En nu is ze negen maanden en stapt ze vrolijk rond in haar box en in haar bed. En roept ze mama als ze boos is. Want dan is dat mama haar schuld. En roept ze baba als ze zich verveelt. Want vervelen doet ze zich zo snel.
    En toch hé, als ze dan eens écht écht moe is, komt ze tegen mij liggen en dan denk ik, ja wij zijn een team, gij en ik. (en uwe papa natuurlijk) En wij hebben het toch maar al 9 maanden gedaan, zo samen.

  16. Margay

    Hoera voor Dexter maar vooral proficiat voor jullie eerste mama- en papajaar!
    Ik volg je nu bijna dat hele eerste jaar en het is zoo herkenbaar inderdaad.
    Mijn kinderen zijn ondertussen 9 en 5 maar o wat was het telkens een moeilijke start! Maar als ervaringsdeskundige kan ik je beloven: het betert!
    De zoon waarmee ik maandenlang rondgelopen heb en die niet doorsliep tot 18 maanden is nu het rustigste en liefste kind ooit. En dochterlief had een nog slechtere start: even hard krijsen als haar broer maar ook geboren met een lichamelijke handicap die al 5 jaar dagelijks massa’s energie en organisatie vraagt. En daarbij heeft ze een fel karakter, jawel, maar daardoor geraakt ze ook ver :-).
    Echt waar, aan alle jonge mama’s hier: het went en het betert en er bestaat niets mooiers in de wereld! En wat een geluk: er komen nog veeeeel mooie kinderjaren.
    Zelf kom ik uit een gezin van 4 en ik geloof mijn ouders best als ze zeggen dat één kind zeer ingrijpend is, een tweede ook (wil ik alvast beamen) maar dat het derde of vierde gewoon vanzelf opgroeit. Wie weet…, ik hou het bij twee :-).

  17. Proficiat met je één jaar mamazijn! Die eerste maanden komen nooit meer terug en dat is alleen maar positief bedoeld, you did it! Ik herken het ook, zelfs na ons tweede, véééééél makkelijkere kindje, blijf ik stikjaloers op al die “alles gaat hier zo keihard vanzelf” ouders. Zeker als ze dan ook nog het gevoel geven dat het aan hun aanpak ligt en niet aan hun baby uit de boekjes, grmbl… Waarom mochten wij niet rondzweven op zo’n wolk van geluk?
    Nu is hij drie, tovert de zetel om in kastelen en piratenboten, vertrouwt mij zijn avonturen toe en wil niet gaan slapen voor hij zijn zusje een zoen, aaitje én dikke knuffel gegeven heeft.
    Nu is zij al even een, ontdekte ze dit weekend hoe ze rondjes rond zichzelf kan draaien tot ze ‘boem’ op haar poep ploft.

    Dexter heeft jou veel meer geleerd over jezelf als mens, partner en mama dan een modelbaby had gekund. Daardoor zal hij altijd extra diep in je hart blijven zitten…
    Hiep hiep hoera voor dexter!

  18. Slik, zo ontroerend. Onze kindjes verschillen niet zo veel in leeftijd. Het is soms zwaar, maar ik zou voor geen geld terug willen.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>