Lieve Dexter,

exact een jaar geleden keek jij voor het eerst naar mij en ik naar jou, en dat moment veranderde alles. Niet alleen omdat ik plots shitloads aan snoetenpoetsers en vochtige doekjes op mijn boodschappenlijstje moest zetten in plaats van drank en dikke sigaren, maar vooral omdat niks nog leek op wat het was.

Onze eerste drie maanden samen waren een regelrechte ramp. We moeten daar niet dwaas over doen. Vanaf de eerste nacht ging het mis, en schreeuwde je het uit van de buikpijn. Die ging ook de tweede dag en nacht niet over, en ik herinner me nog hoe we de verpleegsters met ogen vol ongeloof aankeken toen bleek dat niemand je kon helpen. Toen de dokters zeiden dat het wel eens een week of twee kon duren. Toen het ook na twee weken niet beter werd, maar alleen maar erger. En erger. Je vader en ik kunnen er nog steeds niet relativerend op terugblikken, laat staan dat we het aankunnen om naar de filmpjes te kijken die we voor de dokters van je vreselijke krijsperiodes maakten. We vinden ze nog altijd niet minder dan pure horror.

Tijdens je eerste weken zaten we meer in het ziekenhuis dan op om het even welke wolk, en ook daar zaten de dokters even hard met hun handen in het haar als wij. Alleen waren wij ook nog eens doodop en wanhopig, want wij moesten je elke keer zonder duidelijke oorzaak of oplossing weer mee naar huis nemen, met de raad om het uit te zweten en jou af en toe eens uit handen te geven. Terwijl we je alleen maar heel graag van al je pijn af wilden helpen, vriend. En letterlijk alles hadden gedaan als het je had kunnen helpen. De radeloosheid van die eerste maanden, ik wens het geen mens toe.

Ik doe mijn best om er niet te verbitterd over te zijn. Als ik moeders en vaders met jonge kindjes zie waarmee je buiten kunt komen, kindjes die gewoon slapen, en het niet constant uitschreeuwen van de pijn, dan moet ik wel erg mijn best doen om mijn maag niet te voelen samenkrimpen van het gevoel dat ze ons dat hebben afgepakt. We hebben pech gehad, om de één of andere reden. En je bent gezond, nu, dus echt klagen mogen we niet. Maar iedereen die het van dichtbij heeft meegemaakt kan getuigen dat het zowat de slechtst mogelijke start was die we konden krijgen, en ik heb nog altijd het gevoel dat noch ik noch je vader er al helemaal van bekomen zijn. Ik heb geen halve seconde genoten van jouw eerste drie maanden. Ik heb overleefd. Ik heb gesmeekt en gehuild en net niet gebeden tot alle goden waarin ik niet geloof, om ervoor te zorgen dat het zou beteren. Dat het zou passeren. Dat we erdoor zouden geraken zonder dat er dwangbuizen aan te pas moesten komen. Dat er een dag zou komen waarop het weer beter zou gaan, al was het maar een beetje.

Die dag is er gekomen. Zoals iedereen had beloofd. Na een maand of vier waren we door het ergste heen. Maar makkelijk was het toen nog altijd niet. En het is ook nog steeds geen walk in the park, beste burger. Je was en bent geen kindje dat gemakkelijk tevreden is. Het moet vooruit gaan. Het moet gebeuren zoals jij het in je hoofd hebt. Je moet geëntertaind worden. EUHM HALLO IEDEREEN JE ZIT HIER AL TWEE SECONDEN EN JE VERVEELT JE. HALLO?!!!!

Geen zever, in vergelijking met andere kindjes van je leeftijd ben je best high maintenance, mijn kleine Dexter, maar dat zorgt er wel voor dat je nu al je eerste stappen zet. Dat je woordjes begint te zeggen en weet welke geluiden varkentjes en poezen maken, en duidelijk laat merken wat je al dan niet wil met een welgemikte “ja” en vooral met een niet mis te verstane”nej”. Je bent het tegenovergestelde van een buddhababy, en dat vergt bakken energie van je vader en mij, maar het maakt je ook tot het geweldige mannetje dat je bent. Altijd bezig, geen halve seconde rustig, maar ook superondernemend en grappig.

Ik weet nog goed hoe heel wat mensen me een jaar geleden op het hart drukten dat alles vanzelf zou gaan, eens ik dat kindje in mijn armen zou hebben. Dat ik me daar vooral niet te druk over moest maken. Het zal vast aan mij liggen, maar het kon niet verder van de waarheid afstaan. Jouw komst is een totale shock voor mijn systeem geweest. Je was er, en dat vond ik zo indrukwekkend dat ik ervan ging wankelen. Het afgelopen jaar was een constante zoektocht naar een nieuw evenwicht. Tussen alleen maar met jou bezig zijn, en weer iets voor mezelf willen en durven doen. Oefeningen in loslaten. Oefeningen in graag zien. Dingen die vanzelfsprekend waren, die plots op hun grondvesten gingen daveren. Persoonlijke ambities combineren met een kindje. Al die vragen. Wie ben ik, wat wil ik, wat moet anders? Jouw komst bracht emoties naar boven die al jaren weggeduwd zaten. Het is zwaar geweest, bij momenten zo zwaar dat ik er compleet geen klaar meer in zag, maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier beter uitkom. Je verandert mij, Dexter. Elke dag opnieuw. Je duwt me op gang. Ik wil het goed doen, voor jou. Ik wil mijn issues van jaren ver opgelost krijgen, voor jou. Omdat ik een moeder wil zijn die er staat. Die er voor jou is. Die zichzelf graag ziet, zodat ze jou zo graag kan zien als jij verdient.

Makkelijker heb je mijn leven niet gemaakt, kleine vriend, maar boeiender zeker. Je laat me met andere ogen naar de wereld kijken. Naar de dieren in de kinderboerderij, naar de windvanger in de tuin, die er al jaren hangt maar nu plots weer elke avond aandacht krijgt omdat jij er wild van bent. Naar je vader, die dat allemaal zo ongelooflijk goed doet, en met zo veel liefde over “onze jongen” kan bezig zijn dat hij me nog maar eens heeft verrast, iets dat ik na tien jaar samen zijn niet meer had verwacht. Als ik door jouw ogen naar de wereld kijk is alles weer nieuw, en spannend, en een ontdekking waard. En daar ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor.

Vanmorgen werd ik om vijf uur dertig wakker van jouw hoge stemmetje dat vanuit je bedje vrolijk “baltje” zei. Een keer of honderd na elkaar. Je noemt alles dat rond is tegenwoordig balletje, namelijk. Balletjes, maar ook druiven, en appels, en oke, ook soms vierkanten. Ik vind je er geen beetje minder briljant door.

Ik wist dat ik je graag zou zien, lieve Dex, maar ik had geen idee dat er nog extra levels van graag zien bestonden. Ik had geen benul.

Een heel gelukkige verjaardag, mijn kleine lieve brabbelende wervelwind.

Dikke zoen,

je mama

Via Timehop zie ik mezelf van exact een jaar geleden steeds dichter komen bij de dag waarop ik moeder werd. Het is met terugwerkende kracht soms niet minder dan aandoenlijk, zien hoe ik vrolijk cappuccino slurpend dacht dat zwanger zijn het zware aan heel deze job was.

Want rugpijn, weetwel, en absurd vaak moeten plassen. En af en toe een stamp tegen uw ribben krijgen, ge weet gij zeker niet wat dat is?

Ik herinner het me zo, hoe ik dat van die waarschuwingen over slapeloze nachten wel hoorde, maar hoe het eigenlijk totaal niet binnen kwam, net als die keren dat iemand zei dat je echt geen tijd meer voor jezelf hebt als je moeder bent.

Had ik het allemaal echt tot me laten doordringen, ik had nog meer koffie gedronken, en was nog tien keer meer op restaurant geweest. En ik had gazetten gelezen, maar gazetten, en in de zetel gewenteld en uitgeslapen tot elf uur want er was niemand om mij tegen te houden. EN IK BESEFTE DAT NIET.

Ik zie mezelf van onwetende facebookstatus tot onwetende facebookstatus dichter bij 11 juni komen, en ik weet welke shock mij daar wacht. Alsof ik naar een film kijk waarvan ik al weet dat het hoofdpersonage sebiet onder een bus terecht gaat komen, maar dat hoofdpersonage niet. Het hoofdpersonage blijft vrolijk fluitend door het leven waggelen en nadenken over gele gordijnen voor de babykamer, of toch appelblauwzeegroene. En het hoofdpersonage, dat ben ik.

En ik wist het nochtans wel hé, van die baby. Dat die eraan kwam. Ik voelde hem elke dag salto’s maken tegen mijn ribbenkast. En iedereen zei het me constant, dat ge u dat niet kunt voorstellen tot hij er is. En dat klopt ook. Alleen kun je het je echt zo hard niet voorstellen dat het haast niet te snappen valt.

Als je een hond koopt weet je ongeveer hoe dat zal zijn: er zal een hond zijn. Je weet hoe een hond is. En die pas je dan in je hoofd in, in je huis en in je leven en je gezin. En dan weet je het zo ongeveer. Bij een baby is het ook zo, alleen is je huis plots je huis niet meer van voor de baby, en hetzelfde met je gezin, en je leven. Ineens is alles van vroeger anders. En je zou er graag even vijf seconden over nadenken, alleen zit er heel de tijd een baby overheen te krijsen.

Soms denk ik: waarom heeft niemand mij destijds gewaarschuwd voor die totale shock? Waarom zei iedereen “Geniet!” en letterlijk niemand “Ow, en de kans bestaat dat je zo hard overspoeld zal worden door een allesoverweldigend gevoel van verantwoordelijkheid dat zo overdreven is dat je hoofd tilt gaat slaan en je er niet mee om zal kunnen” of “Aja, en al uw fundamenten gaan onder uw voeten weggeslagen worden en je gaat letterlijk alles in vraag beginnen stellen dat er is, net op een moment dat je ook nog eens heel weinig slaapt en vol onzekerheden zal zitten over like.. ALLES. En de kans bestaat dat dat vreselijk hard gaat sucken.”

Ik moest erdoor heen, besef ik nu. En niet iedereen krijgt ermee te maken, dat besef ik ook. En het zijn niet de dingen die je wilt horen, als je hoogzwanger bent. En toch. Soms wou ik dat ik die optie op voorhand enigszins enkele keren had horen voorbij komen. Dat dat ook soms gebeurt. Dat het niet allemaal roze wolk is, bij iedereen, in elke kamer van de materniteit. Dat het soms vreselijk moeilijk en lastig is. Dat er blijdschap is, maar ook soms rauwe paniek, en wanhoop, en angst en verwarring en dat dat gemixt met een hoop hormonen soms serieus kan ontploffen.

Tien maanden werd hij gisteren, het allercoolste dat ik ooit heb gemaakt, en ik ben nu pas echt een beetje van mijn shock aan het bekomen. Ik vraag me nog elke dag af of het ook anders had gekund.

PS: Maar de comments werken wel weer. Dus hoera voor IT-man!