Bijna twintig maanden.
Dat het ouderschap geen makkie is heb ik hier al zo gedetailleerd beschreven dat ik het geboortecijfer onder mijn lezers vast met een paar punten heb doen zakken. Dat kwam natuurlijk vooral door de heftige huilbabyperiode, maar ook als die achter de rug is zou een mens de neiging hebben om alleen maar zijn beklag te doen. Over hoe je nooit meer op je gemak naar het toilet kunt, of geen tijd meer hebt om eens zelf totaal lamlendig te zijn, of, zoals na het afgelopen weekend met een extreem testende en arbeidsintensieve peuter, over hoe je soms het gevoel hebt dat je hersenen verpulveren waar je bij staat. En toch. En toch. Het kan ook ongelooflijk fijn zijn, dat ouderschap. Voor niemand zich hier nog wil voortplanten: de tien dingen die het ouderschap echt wel de moeite waard maken.
1. Plots ben je weer verliefd.
Weet je nog, in het vierde middelbaar, toen je je moest inhouden om niet bij elk grapje van die ene kerel met zijn skatebroek over de grond te rollen van het lachen, en niet elk woord dat hij met de wereld deelde zo geniaal te vinden dat je naar de gazet wilde bellen om er het eerste blad voor te reserveren? Ik heb dat met Dexter. Mijn kind, schoon kind, vast, maar als hij ’s avonds op mijn schoot zit, plots stopt met van zijn fles te drinken en een nieuwe versie van “Alle eendjes zwemmen in het water” begint te zingen waarbij de eendjes vervangen worden door “mama’s”, en hij daar samen met mij heel hard om moet lachen, dan kan ik alleen maar mijn neus in zijn wit haar duwen en denken: “Jezus Maria, wat een geweldig leuk kind”.
2. Plots ben je weer verwonderd.
De wereld is een veel leukere plek als je er door de grote ogen van je kleuter naar kijkt. De Zoo jongen, dat is om zot van te worden voor Dexter, en dus ook weer voor mij. Al heb ik die olifanten al honderd keer gezien, als Dexter “owowowow OOTANT!” roept en met zijn worstenvingertje wijst dan ben ik weer helemaal mee. Dan wil ik zelf een olifant. Hij heeft het ook met een duif, gelukkig. Een kind doet je beseffen dat wij nog veel te weinig van owowowowow doen. En dat er nog zoveel komt. De eerste keer naar de cinema! De eerste keer naar de kermis! De eerste keer naar een zaalshow van Luc Caals!
3. Plots apprecieer je alle moeders van de hele wereld.
En dan vooral je eigen moeder. En moeders in moeilijke omstandigheden. Alleenstaande moeders. Moeders zonder middelen. Moeders van een kindje dat problemen heeft. Voor ik zelf een kind had vond ik moeder zijn niet meteen iets bewonderenswaardig, maar nu besef ik hoeveel bergen sommige moeders moeten verzetten. Hoe zwaar het kan zijn. Fysiek en mentaal. Hoe straf het is, als je het allemaal een beetje tot een goed einde weet te brengen. Plus: ik hoor plots bij een nieuw clubje. Niet altijd het meest vergevende of liefste clubje van de wereld, heb ik gemerkt, maar het heeft ook zijn goede dagen.
4. Plots ben je een vat vol emoties en snot en kwijl.
Ik heb dan wel jaren de stoere afgegeven, sinds Dexter er is trek ik me niks meer aan van het feit dat ik van de ene seconde op de andere kan instorten van ontroering. Ik ben een moeder, dat is nu eenmaal zo. Ik jank en jank en jank, bij zieke kindjes en oorlog in Syrië en oorontstekingen en nachten waarin mijn kind zichzelf maar blijft wakker hoesten, en ik hou mijn hart ongelooflijk hard vast voor de eerste keer dat hij een dansje moet doen op een podium. Volgens mij moeten ze me daarna afvoeren op een draagberrie omdat ik te veel kroppen heb moeten doorslikken en van pure emotie in shock ben gegaan.
5. Plots ben je iemand zijn moeder.
Plots wil iemand naar zijn mama, en dan gaat dat over jou. Plots bel je naar de dokter en noem je jezelf “de mama van Dexter”. Plots ben je zowel diegene waar iemand het lastigst van al tegen kan doen, maar ook wel diegene waartegen hij aan wil liggen trunten als hij zich niet goed voelt. Plots ben jij diegene die pijntjes kan wegblazen, en altijd een pak papieren zakdoekjes in haar handtas heeft zitten voor als er te hard wordt geniesd of gesmost. Zien hoe blij iemand kan zijn als je plots vanachter het hoekje komt nadat je er even niet was, dat is behoorlijk speciaal. Net als een kind dat in slaap valt op je arm. Dichter bij de hemel komen is zeer moeilijk.
6. Plots zie je iemand onder je ogen opgroeien.
Elke dag zie je dat voormalige wormpje iemand worden. Gaat hij van verschrompeld krijsertje tot kleine jongen vol heerlijke humor en deugnieterij. Heb je plots een kind waar je gesprekken mee kunt voeren. Ik vind het fantastisch om te zien wie Dexter aan het worden is, hoe hij naar dingen kijkt, waar hij belang aan hecht en waar niet, wat hij van mij heeft en wat van Youri. Ik ben behoorlijk dankbaar dat ik dat mag meemaken, eigenlijk.
7. Plots loop je samen over van trots en miserie.
Ik vind weinig dingen zo leuk als onze gesprekken over “de jongen” als hij even niet bij ons is, en we hadden gedacht dat we superblij zouden zijn met de tijd voor onszelf, maar al na een paar uur moeten toegeven dat we hem eigenlijk keihard missen. Samen trots zijn, elkaar erdoor sleuren op dagen dat het allemaal tegensteekt en het kind veranderd is in een monster dat geen seconde rekening houdt met hoe jij je voelt, het doet iets met een relatie. Iets moois, doorgaans. Al zie je dat op momenten dat de ene ouder vol kots en kind hangt en de ander om drie uur ’s nachts met slaapogen een bed staat te verversen dat net voor de zesde keer is ondergekotst niet altijd direct, het is echt zo.
8. Plots ben je een gezin.
En komt het besef dat jij voor een deel verantwoordelijk bent voor tradities en herinneringen en de manier waarop de dingen draaien. Dat lijkt even beangstigend, maar langs de andere kant: de mogelijkheden! Eindelijk baas!
9. Plots krijg je kindertekeningen en snotzoenen en vind je dat niet eens erg.
Toen ik geen kind had dacht ik dat kindertekeningen en snotzoenen de dingen waren die je er maar bijnam, maar een paar maanden geleden had ik een slechte dag op het werk en was ik doodmoe en zielig, en toen lag er een kerstboom in de auto die door mijn kind was bestempeld en vond ik het de mooiste kerstboom van de hele wereld en was alles weer beter. Weirde shit jong, dat ouderen. Echt weirde shit.
10. Plots kan je nog duizend keer harder genieten van koffie met een boekje.
Tijd voor jezelf is zo niet meer vanzelfsprekend dat alles eruit moet gehaald worden als het er plots wel is. Dat beseffen jullie niet, mensen zonder kinders, dat een kind een klein egoïstisch klootzakje is dat compleet niet geïnteresseerd is in hoe jij je voelt en of jij wel al voldoende hebt kunnen chillaxen in het weekend na je drukke werkweek. Als er dus even vijf minuten niemand hangt te kriepen aan je been om vanalles en nog wat, dan is dat hemel op aarde. Bijna zo leuk als een kind dat in slaap valt op je arm. Bijna.
En bij u?
Heel herkenbaar, alle 10.
En ik vind het ook zo wonderbaarlijk dat er 3 wezentjes zijn op aarde die mij echt graag horen zingen ;-)
Ik hou zo hard van jouw eerlijkheid. Nog een week of 9 en mijn eerste kindje komt eraan. En al jouw posts (ook de extreem ellendige) stellen mij telkens gerust. Merci daarvoor!
Super!
Wat ik zo zalig vind, elke avond opnieuw, is je kindje instoppen. En dan, wanneer ik zelf ga slapen, nog eens gaan kijken in haar kamertje, haar opnieuw wat toedekken (want gegarandeerd dat ze niet meer onder het dekbed ligt) en genieten van de manier waarop ze zalig ligt te slapen.
Oh waw! Alle 10! Maar vooral bij nummer 4 een extreme giechel omdat ik mijzelf ook op zo’n draagberrie zie liggen, ooit. Ik ben 1 brok emotie geworden en heb daar geen controle over whatsoever. So be it.
Nog eens: oh waw!
Wauw…. Zo herkenbaar! Hier staat gewoon zwart op wit wat ik al 4 jaar mag meemaken. Het doet wat met een mens! Ik ben zo trots op mijn titel van mama! Het is de beste job ever! Jammer dat hij niet betaald wordt, anders was mijn jobhunt stukken makkelijker geweest.
Alle 10 herkenbaar.
Hoewel ik soms ook bijna begin te panikeren hoe ik dat ga combineren, twee kindjes en al de rest erbij, ben ik ook enorm blij dat ik dat weer opnieuw ga mogen meemaken, dat opgroeien vanaf baby.
Damn you, uwe post doet mij alweer bleiten van dankbaarheid en trots. Gelukkig mag dat volgens puntje 4. ;)
Je gaat trouwens niet moeten wachten tot dat eerste podiumdansje om afgevoerd te worden wegens te veel kroppen in de keel, zijn eerste schooldag gaat er sneller zijn dan je denkt!
ooit heeft er iemand een mooi lied over gemaakt
http://www.youtube.com/watch?v=Xe14D63CMM4
de tekst heeft toch veel waarheid vind ik zelf!
mijn kinderen (en mijn echtgenoot) zijn mijn hele wereld en voor hen ga ik door een vuur.
Raar hoe je even gelukkig kan zijn als je kind gelukkig is (en langs de andere kant zo verschrikkelijk hard voor je hart als ze ongelukkig zijn).
bv runar kwam hier gisteren thuis en hij had 2 goalen gemaakt op training, hij was zo superfier en dan heb je als mama echt niet meer nodig
Denika die dan weer fier was omdat haar 7de tandje was uitgevallen (en ergens moeilijk omdat je beseft als mama hoe rap ze groot worden)
Zo fier op hen!! Altijd en overal (zelfs als ze eens moeilijk doen of luidruchtig of te speels dan zie ik ze nog graag…want dat zijn mijn kinderen and i love them)
Ha, die had ik even nodig.
Ik voeg nog een puntje 11 toe. Als ze kunnen schrijven en je plots een briefje ‘ik vind je lief mama’ onder je hoofdkussen aantreft. Dan ben ik slechts nog een klein plasje op de vloer.
Met een dochter van vier komen er nog dingen bij.
– Overlopen van trots omdat je dochter tot tien kan tellen in het Engels, letters kan lezen, haar naam kan schrijven, (stilaan) ironie begint te begrijpen, haar broertje van twee vertroetelt als hij huilt of vraagt of je nog ziek bent als je opstaat.
– Zien hoe ze vriendjes maakt, hoe ze het gedrag van anderen imiteert (zoals dat van haar juf), hoe ze zich een weg baant door het leven, hoe zelfstandig ze wordt, hoe blij en enthousiast ze is, ook op ‘gewone’ dagen.
Mijn zoon van twee:
– Het zo geweldig grappig vinden dat hij nog helemaal niet goed spreekt en me daar absoluut geen zorgen over maken.
– Hem gadeslaan als hij in opperste concentratie autootjes in een bepaald patroon op de zetel zet.
– Zijn snotkussen en onhandige aaitjes dankbaar aanvaarden.
– Merken dat hij gefascineerd is door cijfers.
En het beste van al:
– De interactie tussen mijn twee kinderen. Daar kan echt niks tegenop.
– De gelijkenissen en verschillen tussen mijn twee kinderen. Ik kan er een boek over schrijven, denk ik.
En nog een uitsmijtertje:
– De zalige kinderkleertjes die je kan kopen, de fantastische spulletjes om hun kamertjes mee in te richten, het ideale excuus om heel veel kleur te brengen in de living.
en al die mooie gevoelens blijven hoor…mijn ‘kindje’ is ondertussen bijna 25 en toch zijn veel puntjes nog steeds dezelfde…alligow, die tekeningen en snotzoenen niet meegerekend dan ;-)
Allemaal even waar waardoor ik hier nu zit te snotteren…
Zelfs berichten op u slechtse dagen hebben mij niet kunnen tegenhouden om nu zwanger te zijn. Neen, het was net jij die me denk ik over de streep heeft getrokken.
En als ik dan zulke postjes lees en tegelijkertijd mijn jongen in mijn buik voel stampen dan tel ik de dagen als gek af… nog 16 weken en hij is.
ZOOOO herkenbaar, vooral dat vat vol snot, tranen, hormonen, verliefdheid, trots, angst, ongeloof, verwondering, …
Haaa! We doen ’t toch maar é! Supermama’s in iets klein :-d
So very true! Al de moeilijke momenten zijn zo snel vergeten! En er wordt al eens (veel) gevloekt, zeker als ze ziek zijn, dat vind ik het allerergste. Maar dan lachen ze of komen ze knuffelen en doet het er allemaal niet meer toe. Gelijk welke miserie: they make it all better!
Zalige waarheden en een ongelofelijk gevoel.
De emoties draaien en keren maar uiteindelijk loopt het altijd goed af, daar geloof ik nu nog meer in. Ik sluit me volledig aan bij elke letter en voeg nog even toe:
het imiteren en naapen, die eerste woordjes die je doen beseffen dat je sommige dingen inderdaad wel veel zegt (allez!, nee zo, komkom hij zegt ze allemaal na) die momenten dat je overloopt van trots als ze: hun neus kunnen aanraken, zelf hun neus snutten of voor de eerste keer recht blijven staan. De som van dat kleine geluk maakt het allemaal de moeite meer dan waard. Blijven genieten! Je bent al kei goed bezig ;)
Goh hoe herkenbaar.. allemaal trouwens… Hier heeft mama een grote mond, maar sinds de kids er zijn, een nog kleiner hartje… Owee als ze ziek zijn.. en aaaah als ik op mijn bureau tussen mijn facturatie plots weer een briefje vind van mijn oudste…of een zelfgemaakt bakje voor mijn paperclips…slik…
Maar elke avond smelt ik als mijn jongste van drie roept terwijl ik al over de overloop sta, slaap lekker mama… terwijl ik weet.. morgenochtend om zes uur staat dat ding al terug aan mijn bed :-) .. ze zal het deze avond wel weer goedmaken…
Ze worden zo snel groot… Elke dag is een beetje loslaten…
Heerlijk en oh zo herkenbaar! Allemaal!
Eindelijk weer ongegeneerd kunnen voetballen, op het springkasteel/trampoline springen, in plassen springen, kampen bouwen en verkleden….
Heerlijk die kindertijd! Je zou ze bij momenten “opeten” van schattigheid.
Nu we in de pubertijd zijn aanbeland heb ik bij momenten spijt dat ik het toen niet gedaan heb ;)
Ging ik dat hier even gauw lezen op het werk, een krop in mijn keel na nummer 5. Onze jongen kan nog geen mama zeggen en liedjes zingen, maar hij frummelt zo zalig met zijn vingertjes in mijn nek. Meer kan ik voorlopig niet aan qua kroppen.
Bij elk van de 10 zat ik hevig te knikken. Het is zo plezant.
En wij mogen nu met ons Lore nog eens van het begin beginnen. En plots lijkt Tess zoveel groter.
Het is soms vermoeiend, maar ook zo leuk!
Helemaal mee eens, al ben ik iets vlakker in de emotionele stellingen. Ik zie mijn kind doodgraag, maar een hele avond tussen moeders zitten die niks anders kunnen als over hun nageslacht praten (en zo zijn er trouwens ook veel blogs) daar word ik wat onnozel van.
Ik voel me ten andere regelmatig eens slecht als ik hier lees. Wat een woordenschat heeft Dexter al. Die van mij is straks 23 maand en begrijpt heel veel, maar zegt amper iets. En dan ga je twijfelen. Da’s ook eigen aan het moederschap.
@ Lie: Mijn zoon is 26 maanden en hij zegt ook nog maar heel weinig, en als hij iets zegt, is het enkel voor ons verstaanbaar. Maak je écht geen zorgen. Ik denk dat Dexter gewoon het andere uiterste is. :-)
Zoals hier reeds gezegd, misschien nog een Nr 11: Kunnen genieten van hoe je kinderen samen bezig zijn. De max gewoon! Ok, als er ruzie is, is het iets minder genieten… :)
wat heb je dat mooi verwoord… hier herkent iedere mama zich in!
Als ze ziek zijn, doodgaan vanbinnen omdat die ventjes maar koorts blijven maken en superveel medelijden hebben… maar tegelijk ook stiekem genieten van het feit dat zo’n klein kacheltje alleen maar op je schoot wil zitten en geniet van tegen je aan te liggen.
Lie, mijn oudste was ongeveer zo verbaal als Dexter, mijn jongste zegt heel weinig maar snapt wel bijna alles.
Geen idee hoe het komt, maar het komt alleszins wel goed :-)
(en Dexter is echt wel heel verbaal voor zijn leeftijd hoor, een goeie doorsnee “moet” heel wat minder kunnen dan wat Dexter al kan)
(ja, Lilith nu ben ik hier efkes uw kind en zijn verbaliteit aan het becommentariëren… sorry!! Hatelijk eigenlijk he)
Ik ben nog lang geen moeder (en eerlijk gezegd weet ik niet eens zeker of ik kinderen wil), maar ik heb het allerliefste en allerschattigste nichtje/metekindje in de hele wereld en dat maakt je post toch wel een heel klein beetje herkenbaar. Toen ze 3-4 maanden was en er nog geen plaats was bij de onthaalmoeder, ben ik een maand overdag op haar gaan babysitten (student zijn heeft zijn voordelen ;-) ) en ik moet zeggen: wat je aanhaalt, klopt. Chapeau dus voor alle moeders en vaders. Voor mijn zus en schoonbroer om dat prachtige kind zo schoon op te voeden. Ik mag al die dingen dan misschien niet zo sterk voelen als een echte moeder (en niet zo meteen de drang voelen om aan kinderen te beginnen), mijn hart smelt als mijn metekindje iets nieuws geleerd heeft, als ze vrolijk brabbelt en gibbert, of wanneer ze spontaan komt vragen om haar op te pakken en dan aaitjes en schouderklopjes geeft. Geweldige ouders, geweldig kind.
De zoon van 4 die spontaan op je afstapt om een knuffel te geven met de woorden: “ik hou zo veel van jou mama”. *verliefde zucht*
mijn ‘kindjes’ 27 en 26, maar toch nog zo gelukkig telkens als ze op bezoek komen of eens een sms of mailtje zenden! het moederschap heeft mij ongelooflijk veel geleerd en goed gedaan!
Oei, ik vrees dat ik geen ‘zooooo herkenbaar’ reactie heb! Ik heb dan ook zelf geen kinderen, maar mijn partner heeft er wel twee. Co-ouderschap, dus ze zijn om de andere week bij ons. En als iemand die zelf eigenlijk nooit kinderen heeft gewild, blijf ik me toch vaak afvragen: waarom? Wat maakt dat ouderschap de moeite waard? Ik kan me namelijk nog altijd niet voorstellen dat die snotzoenen en tekeningen al het andere compenseren (het ziek/lastig/verdrietig/monster/… zijn).
Erg moeilijk trouwens om dat luidop te zeggen, want mensen hebben nogal snel de reactie “Maar allez, wat voor een rare zijt gij?!”. Het zal dus wel aan mij liggen, denk ik dan maar?
Haar gezichtje in mijn nek duwen terwijl ze haar armpjes rond mij slaat -> niets leuker dan dat!!!!!!!!
zo herkenbaar dat ik bijna moest snotteren bij het lezen ervan :-)
man man man toch, ons mannetje heeft mijn wereld helemaal op zijn kop gezet!
De dochter is er nog maar 10 maanden, maar toch al zo herkenbaar. Bij mij vooral 5 en 8 en dat kan me soms wel wat overvallen “shit, het is mijn verantwoordelijkheid om daar zo goed mogelijk voor te zorgen”
Maar als mijn man en ik zitten te lachen om een zoveelste uiterst goed getimede zucht van haar en zij dan gewoon kei hard begint mee te schaterlachen dan denk ik dat we voorlopig goed bezig zijn.
Kijk hier eens, Dexter! http://www.benl.ebay.be/itm/Print-Ad-Fisher-Price-Gas-Go-toy-fuel-pump-1985-magazine-advertisement-/121266304152?pt=LH_DefaultDomain_0&hash=item1c3c08f498&_uhb=1
Oef, dank u, Veele & Griet, ik ben er wat geruster in nu ;-)
Ik kwam net dit tegen en vond het wel toepasselijk..
http://www.etsy.com/nl/listing/174665209/all-that-awesome-in-such-a-little-boy?ref=sr_gallery_59&ga_section_id=14458998&ga_search_type=all&ga_view_type=gallery
heel mooi en heel herkenbaar. shit zeg, hier moeten lachen en wenen bij alle mama’s die zwemmen in het water. heerlijk, die mopjes en het schaterlachen en het fier zijn. En elke ochtend wakker worden met het meest goedgezinde ‘mama, mamaaaa, ik heb een hele dodo gedaan’ (nee, geen dikke dodo, gewoon en hele dodo). En elke avond gaan slapen met samen zingen van dikke olifant en I lof joe babieieie en dan nog één allerlaatste dikke zoen. en nog één. en een ‘slaapwel liefe mama’, ‘slaapwel lieve Otisje’. zalig.
Weten dat jij, en alleen jij, pijntjes kan oplossen, dat alleen jij hen op zo een moment moet troosten, mama’s zijn de beste verpleegsters volgens mij.
Het samen bezig zien van mijn 2 meisjes, pff, mijn hart loopt dan zo hard over van trots, dat is nog eens een extra dimensie.
Ik heb ooit een discussie gehad met één van de vrienden die nog geen kindjes hadden, dat je pas echt weet wat er (toen) in Haïti gebeurde als je zelf kinderen hebt: je doet je ogen dicht en stelt je voor dat je 4-jarige dochter uit het puin wordt gehaald, en dat beide ouders dood zijn, de horror… Huilen met tranen deed ik toen, ongelooflijk…
Super, echt super! Zo herkenbaar, x
Zéér herkenbaar! M
Zels na drie kinderen vind ik het nog steeds speciaal om bv te bellen naar school en te zeggen ‘ ik ben de mama van…’
Mama’s;Het maakt mij zo blij en gelukkig ,dit te lezen !!
Oma
dora
Ongelooflijk herkenbaar. Ook met pubers in huis blijven deze dingen herkenbaar. Mama zijn … ouder zijn … het vraagt wel wat. En niet alles is inderdaad rozegeur en maneschijn, maar die “kleine” momenten maken het weer mooi, vind ik. Het zijn die momenten die we best opmerken en onthouden. En dat probeer ik vooral te doen.
Nog eentje bij puntje 4: niet meer kunnen ademen van ’t huilen bij de eerste gedichtjes! Echt, het nieuwjaarsversje van je eigen peuter die begint ‘sterretje sterretje in de nacht’ of een moederdaggedichtje, altijd prijs!
Keerzijde: door de eeuwig veranderde hormonen bleit ik nu voor tv voor elke cavia die dood gaat, door elke goedgeplaatste viool onder een ‘waar gebeurd verhaal’, en ook echt bij elk kind dat in de miserie zit in gelijk welke documentaire.
En niet voor je top 10 – omdat er niets leuk aan is – maar wat een mamagevoel: overlopen van liefde tijdens en na een zware ziekte. Ik schrijf dit antwoord vanuit het ziekenhuis waar dochterlief van 5 jaar al 19 dagen aan het vechten is tegen een longontsteking. Al die dagen en nachten niet van haar zijde wijken (een deel afwisselend met papa natuurlijk), dat gaat diep. De antibiotica lijkt het gelukkig uiteindelijk te winnen van de bacteriën :-)
Daarbij ben je als moeder (of vader) veel sterker dan je denkt wanneer er problemen aan te pakken zijn. Onze dochter is geboren met een lichamelijk handicap en we hebben al vroeg enkele zware beslissingen moeten nemen (bvb een operatie die een hele dag duurde toen ze 4 maanden oud was). Ze is ondertussen al 9 x onder totale verdoving gebracht en heeft al haar hele leven minimum 3x per week kine. Easy? Nee. Maar lukt het? Jazeker, want voor je kinderen verleg je je grenzen. Ongelooflijk toch?
Een aanrader om de verwondering bij je kind (en jezelf) te zien: het Natuurhistorisch museum te Brussel. Onze zoon is wel bijna drie, dus misschien nog even wachten met Dexter. Alhoewel, dinosaurussen zijn voor alle kindjes leuk :-)
of nog: na een hele dag om boodschappen gaan en minimensje als gezelschap te hebben, ineens ’s avonds onderweg kinderloos naar een vriendinnenuitje glimlachend beseffen dat ik meer dan ooit tevoren nog steeds speurend naar paarden-koeien langs de weg rij (aja, want da’s puur entertainment in de wagen hé) :o)
Alles, op de boze buien van mijn kinderen na dan, maakt het ouderschap voor mij fantastisch! Ik verwonder me elke keer over wat mijn kinderen zeggen, doen en hoe slim en lief ze zijn. Hoe ouder ze worden, hoe beter je gesprekken met hen kan voeren en je merkt dan dat bijvoorbeeld een kind van zes al heel veel begrijpt, meer dan je zou verwachten. Ik vind het ouderschap prachtig, soms ook zwaar en soms ook minder leuk, maar ik had het absoluut niet willen missen.
Wow zo mooi omschreven.echt…zo herkenbaar….mijn twee jongens zijn mijn zonnestralen,mijn licht mijn alles……had ik geweten dat ik zo fantastisch vindt om mama te zijn zou ik vroeger aan kindjes begonnen en had ik meer als twee.😄