Er waren dagen dat ik dacht dat niks ooit nog hetzelfde zou zijn. Dat ik alleen maar huilde, en niet wist of ik kon leven met hoe de dingen waren en wie ik daardoor geworden was. Er waren sessies waarin ik honderd keer herhaalde hoe bang ik was. Hoe de paniek mijn keel dichtkneep, dagen aan een stuk. Hoe al mijn beslissingen vertrokken vanuit angst, zodat ik niks meer gedaan kreeg. Hoe ik me niet kon voorstellen dat dat nog zou veranderen. Konden pillen een oplossing zijn? Maar hoe zat dat dan met afkicken? En afhankelijkheid? Ik wilde geen afhankelijkheid. Ik wilde niet elke morgen pillen moeten nemen om de chaos in mijn hoofd weg te krijgen. Ik wilde niet denken dat ik er alleen maar weer kon staan door middel van medicatie, en mezelf daardoor weer geen credits geven. Ik wilde terug naar normaal, maar dat leek het meest onmogelijke ooit.
Er waren sessies met alleen maar vragen. Uren van zoeken en praten. Van niks zeggen. Van het over dingen hebben die ik jaren had weggeduwd. Van te veel zeggen en het toch niet meer weten. En toen was er plots een doorbraak. Een inzicht. Na uren van praten en praten en praten zag ik een licht dat ik jaren niet had kunnen zien. Niks spiritueels, maar wel iets dat orde bracht in alle chaos. Waardoor angst en paniek plaats maakten voor rust. Niet onmiddellijk, maar elke week meer.
Maandag nam ik afscheid van mijn psychologe, en stapte ik buiten met een gevoel dat anderhalf jaar geleden compleet onmogelijk leek: ik was weer wie ik altijd was geweest. Of toch niet helemaal: ik was beter. Doordat ik zoveel inzichten heb gekregen, over mezelf, over anderen, over de dingen die ik doe en de dingen die ik heb meegemaakt.
Ik heb zo vaak gelezen dat een depressie overwinnen een gigantisch cadeau kan zijn. Ik zag het toen niet, nu zie ik het wel. Enorm duidelijk. En dan lees ik dit, en huilt mijn hart. Arme Jo. Arme mensen die Jo graag zagen, en haar niet hebben kunnen helpen. Ik kan enkel hopen dat dergelijke berichten anderen zo ver krijgen om net als ik hulp te zoeken. Wegens beste beslissing ooit. En dat ik het niet zou zeggen als het niet heel erg waar was.
Het is enkel heel spijtig dat er nog te veel personen die dringend hulp zoeken, niet terecht kunnen in de hulpverlening en centra omdat er geen plaats is. Met de triestige gevolgen dat deze personen geen uitweg meer vinden en zelfmoord plegen. Vandaag exact is het een jaar geleden dat dit gebeurd is bij de 17 jarige dochter van een vriendin. Ze had borderline. De mama (Marleen Boeykens) heeft over haar dochter (Tina Verlinden) een boekje geschreven en geeft er ook lezingen over.
Ben blij voor jou dat je weer goed in je vel zit, Lilith!
Ik heb nooit zo diep gezeten als jij, maar ook wel dieper dan ik me op voorhand had ingebeeld. Die angst herken ik wel, het gevoel dat ik geen grip had op dingen, het gevoel dat ik eeuwig gevangen zou blijven. Ik ben twee keer bij een psychiater langs gegaan, waar ik mezelf er vooral op betrapte dat ik hem probeerde te overtuigen van het feit dat ik geen pillen nodig had. :-) Om dezelfde reden als jij: ik wou het in eerste instantie zelf proberen. (Ik wil daarmee niet zeggen dat ik vind dat pillen nooit een goed idee zijn. Met mijn man had ik trouwens de afspraak dat ik pillen zou nemen als het na enkele maanden niet beterde. Voor hem was het ook een ontzettend moeilijke periode, omwille van mij dus.)
Ik ben er ook uitgeraakt, beetje bij beetje. Soms gaat het weer even wat minder, maar globaal gaat het duidelijk de juiste richting uit. Ik ben ook weer mezelf, met andere inzichten en ervaringen, maar duidelijk degene die ik was voor ik aan kinderen begon. Ik kan het hebben van kinderen trouwens ook veel beter relativeren dan vroeger. Bij de geboorte van mijn dochter wou ik vooral niks misdoen – gelukkig was ze zo’n gemakkelijk kind dat het niet moeilijk was om niks mis te doen. Bij de geboorte van mijn zoon lag dat wel even anders, en had ik het gevoel dat ik alléén dingen misdeed. Hij is nu twee jaar en ik kan nu denken: tja, ik ben geen perfecte mama, ik heb soms wat te weinig geduld en ik zet hem al eens voor de tv als ik hem eventjes beu ben. Maar ik geloof niet meer zoals vroeger dat hem dat zal tekenen voor de rest van zijn leven. Ik heb ook gemerkt dat ik een betere mama ben als ik nog een leven daarbuiten heb, iets wat ik me in het begin niet kon voorstellen.
Ik ben erg blij dat je eruit geraakt bent en de moed hebt er zo eerlijk over te schrijven. Ik geloof dat het veel mama’s (of papa’s?) kan helpen om ook hulp te zoeken als dat nodig is.
Ik vind dit het meest geweldige nieuws van alles wat ik vandaag in blogland las! houden zo!
Voor mij is het een dikke maand geleden dat ik greep naar een overdosis pillen. Om eindelijk rust in mijn hoofd te krijgen. Om eindelijk mijn pestende collega’s niet meer te moeten horen. Ben sinds 2 jaar naar de psycholoog aan het gaan. En als ik denk, hey ik ben er weer duikt dat zwart monster weer op en loopt het mis. Ik hoop ooit ook te kunnen zeggen dat ik er weer ben maar er wacht me nog een lange strijd! Mijn hoofd voelt aan als een snelweg terwijl ik zo graag op een rustig veldWeggetje wil wandelen :(
Welcome back!
wauw Lilith, ik ben jou enorm dankbaar dat je zo open bent, dat je deuren hebt open gestampt en dat er zo veel reacties op komen. Dit geeft zo een gevoel van “ik sta er niet alleen voor, ik maak dit niet alleen mee”. Dit sterkt een mens…
Dank je wel!
Blij voor je! Echt waar.
En dankzij jouw berichtje nu ook stilletjes toch een beetje fier dat ik psychologie gestudeerd hebt om mensen uit de knoop te kunnen helpen. Nu kom ik tot het besef dat ik er werk van moet beginnen maken om de droom in praktijk te beginnen uitwerken en ook effectief iets mee te starten doen…
Ik heb mij 2x uit een depressie geworsteld, 1x met medicijnen waar ik heel moeilijk vanaf kwam. Voor mij was het, naast familiale aanleg, ook hormoongerelateerd (na zwangerschap). De zware deken die een depressie over je heen legt is bijna niet uit te leggen aan mensen die het niet kennen. Openheid erover is heel belangrijk, dat neemt de schaamte weg om erover te praten.
ik heb mij er bij neergelegd dat ik medicatie zal blijven nemen. Ik bekijk het nu zoals er mensen met diabetes zijn die medicatie moeten nemen, zo heb ik mijn pillen nodig. Ik word er niet een ander mens van, ik word er juist weer mezelf door.
Mocht dat zo overkomen: dit is zeker geen oordeel over mensen die medicatie nemen of nodig hebben. Ik heb er zelf zeer dichtbij gestaan en weet zeker dat het mensen kan helpen. Achteraf gezien ben ik opgelucht dat het er niet van is gekomen, maar als het wel zo was geweest en het had geholpen, dan ook goed. Ik was bang voor eraan beginnen en heb het zo lang uitgesteld tot ik dacht dat ik niet meer anders kon. Toen was mijn dokter met vakantie. En twee weken later voelde ik een kentering en ben ik niet meer terug geweest. Ik snap het gevoel dus volledig.
@San: wat erg, en krijg je nu wel enige begeleiding?
Dat is heerlijk nieuws, Kelly! En ik hoop dat je berichtje veel mensen zal inspireren om hetzelfde te doen, ze er van overtuigt dat je niet alles zelf moet doen, je niet gek bent, maar soms gewoon iemand nodig hebt die je helpt je gedachten te ordenen, uitbalanceren of gewoon van een totaal andere kant te laten zien.
Ik vind het dapper hoe eerlijk je bent in je blog. Fijn om te lezen dat het goed met je gaat!
alrightie! well done! mentale gezondheid wordt vaak vergeten ook al kan die je hele fysieke belemmeren,
Hoera voor jezelf!
Bedankt voor je eerlijkheid, in bovenstaand berichtje en in je hele blog. Ik volg hem met veel plezier en interesse.
Heel blij voor jou, Kelly!
Ik hoop binnenkort, ooit, ook weer de Emilie te zijn die ik ooit was. Confronterend moeilijk hoe niets is wat het lijkt of hoe je het wil.
Bedankt!
x
Ik heb de afgelopen jaren – in periodes- St.Janskruid genomen, een natuurlijke anti-depressant.. Heeft mij enorm geholpen.. Ik heb nooit de dagelijks aangewezen hoeveelheid moeten nemen eigenlijk..Gewoon af en toe, hier en daar, als het echt niet meer ging.. en het hielp/helpt..om rust te vinden, normaal te kunnen doen in tijden van extreme uitputting, tegen mijn kind(eren) en mijn man.. Ben er van overtuigd dat hulp op eender welke manier alleen maar goed kan doen voor jezelf maar ook de sfeer in huis, je relatie.. tot je het gevoel krijgt je leven terug in handen te hebben..