lilith zwemt in een poel van glorie

lilithzwemt

Mijn hoofd als ik net 25 baantjes heb gezwommen.

Ik ken weinig mensen die zo zot zijn van water als ik. Als kind zat ik soms zo lang in zee dat het weinig scheelde of ik werd als vermist opgegeven. Een vis in de vorm van een meisje van zes. In mijn herinnering bracht ik dagen van acht uur door in het subtropisch zwemparadijs van elke Centerparcs die er bestaat, en vond ik ieder moment dat besteed moest worden aan iets anders dan zwemmen tijdverlies. Wildwaterbanen, bubbelbaden, golfslagbaden, in die tijd was ik pas echt gelukkig als ik naar chloor of zeewater rook.

En toen werd ik dik. Heel dik. Zo dik dat ik me steeds bewuster werd van hoe mijn buitenproportionele lichaam er moest uitzien in een badpak. Het weten en het ook met eigen ogen zien is evenwel iets anders, besefte ik toen er een week na wat mijn laatste keer Centerparcs zou worden een envelopje bij ons werd geleverd met de foto’s. Bij het zien van mijn vijftienjarige gigantische armen en billen op stilstaand beeld nam ik de beslissing om nooit nog een voet in een zwembad te zetten. Daarna werd ik steeds dikker en was het zelfs geen beslissing meer. Het was een noodzaak. Ik ging al bijna dood als iemand langer dan twee seconden naar mij keek, de gedachte dat ik daarbij alleen bedekt zou worden door een badpak was niet minder dan ondraaglijk.

Zo veel schaamte. Zo veel miserie. Al die jaren, waarin ik aan de kant bleef zitten als mensen gingen zwemmen. In de cafetaria, na een paar jaar liefst ook met lange mouwen, al was het zomer. Walging. Schaamte. Doen alsof je nu eenmaal niet zo’n zwemmer bent. Toen de gedachte aan een operatie om toch wat van mijn gewicht te verliezen begon te spelen maar ik bleef twijfelen maakte ik een lijst met dingen die ik ooit weer wilde kunnen doen. Naar een kledingwinkel gaan en daar iets uit een rek halen en erin passen. Het vliegtuig nemen zonder bang te zijn dat het stoeltje te smal zou zijn. Hetzelfde met een terrasje doen. En helemaal bovenaan die lijst: zwemmen.

Deze namiddag reed ik met mijn autootje naar het zwembad om er baantjes te gaan trekken, voor de tweede keer deze week, en bedacht ik me: er waren twee dingen waarover ik tien jaar geleden zeker was dat ik ze nooit nog zou doen. Zwemmen, en met de auto rijden.

Help me eens onthouden dat ik over dat laatste ook wel nog een en ander te vertellen heb.

Reacties

  1. I hear you, sister! Ik ben maar vijf kilo te zwaar naar mijn goesting, maar ik merkte de laatste jaren dat ik minder en minder ging zwemmen. Hoewel mijn ouders mij een waterrat noemden. (ook een berggeit, trouwens, maar da’s weer een ander verhaal) Zot van water, maar een beetje beschaamd om mijn lichaam. Maar toen zei ik plots foert (en ook wel: “doe er iets aan, Kelly!” – maar da’s iets lastiger) en begon ik weer te genieten van zwempartijtjes. Hopelijk volgend jaar met vijf kilo minder, maar toch, genieten moeten we doen, genieten! En ook: 25 baantjes?!?! Wauw zeg.

  2. Annelies

    Ik denk heel vaak… hoe zien anderen mij?? IK heb verre van een perfect lichaam en zou er zo graag iets aan doen, maar door allerlei medicijnen te nemen komen de kilo’s er alleen maar bij ipv af gaan. Maar als er nu één plaats is waar het me niet kan schelen, dan is het in het zwembad! Deze week er maar één keer geraakt EN met mijn lichaam 40 lengtes kunnen zwemmen! Dus Kelly, tegen de volgende leesclubmeeting doe ik er 50 en jij??? :-p

    1. Fysiek kan ik er volgens mij nog een stuk meer aan, hoor, ik heb alleen nooit genoeg tijd om dat te checken. Ik ben dan ook een vreselijk trage zwemmer, ik hoop mijn tempo wat omhoog te krijgen zodat ik geen uren nodig heb voor die veertig lengtes. ;)

  3. Daar heb ik dan weer minder last van. Zelfs met 30kg meer op de teller liep ik nog vrolijk en gezwind in de sauna rond ;). Niemand is perfect hoor ;)

    1. Zoals zoveel dingen zal dat vast met ervaringen te maken hebben. Laat ons zeggen dat enkele zwembadopmerkingen er in mijn tijd ook wel hebben ingehakt, wat de gezwindheid waarmee ik door een zwembad loop wel wat heeft aangetast. ;) Maar super dat jij je er niks van aantrekt, ik moet er nog wat aan werken, maar het komt wel.

  4. Anouck

    Geweldig! Er is niks zo goed voor body AND mind als zwemmen (buiten yoga dan). Zelfs als ik hoogzwanger was deed ik niet liever dan een paar kilometer per week in dat water zwemmen (op dat moment traag voortdobberen, maar bon). Anders spreken we voor de volgende leesclubmeeting af in ’t zwembad. Ik ben vrij zeker dat we dan een extra glaasje verdienen ;-)

  5. yes! well done! Soms denk ik tijdens het lopen “mijn gat is echt te dik voor zo’n spandex broekje”, het moment erop denk ik “fuck it zeg, deze die er in zijn auto een opmerking over denkt zou beter zelf lopen!”

  6. Caro

    Goed zo, Lilith. Ik ontdekte twee jaar geleden hoe fijn zwemmen is, toen ik revalideerde van een gebroken schouder. En sindsdien ben ik het fanatiek blijven doen. Zwemmen is zalig. En vooral het gevoel achteraf: dat heeft deugd gedaan!

  7. Veerle

    Vroeger was ik te mager, dat was ook wat. We hadden zwemmen op school, vreselijk. In het zesde middelbaar was ik al niet meer te mager, ik denk zelfs dat dat de leeftijd geweest moet zijn waarop het goed was – aangezien ik me het jaar erop al wat aan de dikke kant vond. Maar ik vond het zwemmen in het zesde middelbaar evengoed vreselijk: die chloor, dat natte haar tijdens de wiskundeles erna, bah bah bah.

    Ik dacht dus dat ik nooit meer zou zwemmen. Tot een maand geleden, toen ik met mijn man, twee kinderen en meest verhullende badpak in een zwembad in Duitsland ontdekte dat ik nog KON zwemmen. Ik voelde ineens spieren die ik vergeten was.

    Kort daarna, ik zocht toch een sport, besliste ik elke week wat baantjes te gaan zwemmen. Daar ben ik nu aan begonnen. Ik vind de weg van het kleedhokje naar het water hels (kijken ze naar mij? vinden ze mij zo dik als ik me voel? zouden ze zien dat ik twee kinderen gebaard heb?) maar eens ik erin lig, voelt het goed. Zwemmen is een leuke sport, vind ik nu. Ik hoop dat ik het nog lang kan volhouden en dat ik op een dag kan denken ‘wat maakt het uit hoe ik eruitzie, ik trek me daar mooi niks van aan’.

  8. Ik verloor ook 35 kg met die gastric bypass maar mijn benen en billen zijn nog altijd ‘huge’ … en dat gaat nooit meer weg, tenzij ik duizenden euro’s spendeer aan een liposuctie (zonder gegarandeerd resultaat). Die ‘vieze’ benen is eigenlijk een ziekte: lipoedeem. Een ongecontroleerde groei van vetcellen. Ze zullen nooit de juiste proportie hebben, die benen. Ik vervloek ze en ze maken me verschrikkelijk ongelukkig. Ik zie mensen kijken. Als ik aan tafel zit, valt het heel goed mee, zeggen ze. Fijn hoor … dus als ik opsta ben ik ineens een monster?

    En daarom ga ik nooit zwemmen. Tenzij ik in Frankrijk in een privé-villa met zwembad vertoef en alleen mijn ouders, zus, schoonbroer en kinderen me kunnen zien. Eén week per jaar dus. Spijtig voor mijn kinderen en spijtig voor mij want ik ben ook een waterrat. Vissen van sterrenbeeld en gelukkig als een vis in het water. Maar voorlopig alleen in mijn bad, onder de douche of tijdens die ene week in de vakantie.

    Way to go Lilith! Jij durft!!!

  9. Floor

    Hier ook een zwemmer, iedere week zwier ik tachtig lengtes op de teller. Hoe ik het doe, vraag het mij niet.. Wel moet ik zeggen dat ik altijd met respect kijk naar mensen die hun best doen om te gaan zwemmen. Of het nu een maatje teveel is of juist iemand met stekkebenen. Chapeau toch dat we dit doen?!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>