“Heb ik anders nog iets gemist?”.
“Same old, same old”.
“Niemand zwanger of vermist?”.
“Same old”.
En zo ben ik deze week drie weken weg van de persoonlijke Facebookaccount die ik vele jaren als een warm dekentje over me heen heb getrokken, tot het me allemaal net wat te warm werd en ik het met een grote zwier van me afgooide. Toen wist ik niet of ik dat wel langer dan een paar dagen (een paar uur misschien?) zou volhouden. Ondertussen weet ik dat wel.
Wat ik nog meer weet:
- het valt allemaal heel goed mee. Veel beter dan ik op voorhand dacht, echt waar. Dat denken in Facebookstatussen stopt al na twee weken, dat zoeken naar de Facebookapp op je smartphone zelfs wat sneller, en na een goede week trekt het vreselijk ongemakkelijke gevoel dat iedereen op hetzelfde feestje is behalve jij ook weg.
- er zijn een paar probleempjes, maar er zijn ook oplossingen. De grootouders vonden het jammer dat ze nooit nog foto’s van hun kleinzoon zagen passeren. Ik loste het op door één opa op Instagram te steken, en de rest van mijn Instagramloze familie een abonnement te verpatsen op de Weekly Dexter, een nieuwsbrief die ik elke zondag via iPhoto verstuur met een tiental leuke foto’s met onderschriften. Iedereen blij. Hetzelfde met de leesclubgroep en de events die ik wilde blijven toevoegen. Ik heb mezelf geregistreerd onder een valse naam waarmee ik geen vrienden maak of dingen volg, enkel de leesclubgroep leid en de Facebookpagina van deze blog aanvul. Dadist.
- de dagen lijken zo veel langer te duren. Onvoorstelbaar ook wat ik allemaal gedaan krijg op een voormiddag. En triest om te beseffen hoeveel tijd ik verknalde op Facebook, ook. Ik krijg echt gewoon veel meer gedaan op een dag. Punt.
- mijn wereld is kleiner. En stiller. Dat is natuurlijk gewoon zo. Van driehonderd roepende vriendjes terug naar het gezin en de familie en de echte vriendjes, en helemaal alleen thuis zitten werken. Dat doet raar. Ik ben weer vaker alleen met mijn eigen gedachten. Dan zet ik een liedje op en ga ik thee zetten. Het is geen ramp, zo blijkt. En ik ben ook helemaal niet eenzaam. Ik ben wel blij dat ik Instagram nog heb om af en toe iets op te ventileren, dat geef ik toe.
- ik hoor het uiteindelijk toch. Toen Luc De Vos stierf wist ik het niet direct, want ik zit niet meer op Twitter, maar dan belt mijn papa mij. Als Zsazsa bevalt zie ik het op haar Instagram, of wat later, op haar blog. Dat is oke. Ik ben daar even blij mee (want wat een schoontje, die Toni). Mensen mailen mij als ze dingen willen zeggen, of ze bellen zelfs. Ik ben al enkele keren in een eighties chatbox beland die een beetje vies aanvoelde, omdat de Facebookchat natuurlijk niet meer voorhanden is nu. Dat lukt allemaal, ook al had ik erg de neiging om na drie zinnen te vragen wat de ander droeg, het lukt. Wat trager, maar ik vind dat niet slecht. In ruil voor het trager horen van interessante nieuwtjes mis ik ook ongelooflijk veel oninteressante nieuwtjes, zoals het feit dat de man van een klasgenoot die ik al twintig jaar niet zag met buikgriep in bed ligt, of wat die mens allemaal wel niet te zeggen heeft over de stakingen. Ik vind dat pure winst, eigenlijk.
- misschien nog het belangrijkste: ik ben zo veel rustiger. Ik begin te beseffen dat een deel van de onrust waarmee ik de laatste jaren lijk te kampen, en de stress en soms zelfs angsten die daarbij horen (waarom ben ik zo zenuwachtig? Er moet iets aan de hand zijn? Wat is er aan de hand?!) te maken hebben met het feit dat ik erg slecht reageer op constante impulsen. De afgelopen dagen heb ik in stilte gewerkt, met focus, en ik was de rust zelve omdat ik niet constant werd gestoord en zelf controle hield over wanneer ik mijn telefoon opnam of mijn mail wilde checken. Het kunnen gedachten zijn, maar ik had een veel groter gevoel van controle en was daardoor helemaal niet onrustig. Dat was lang geleden. Veel te lang.
Conclusie na drie weken: het gaat me goed. Ik denk dat ik het zo ga laten, zelfs. Omdat het steeds meer lijkt alsof ik mezelf geen schoner eindejaarscadeau had kunnen geven dan een emmer rust en stilte over mijn druk hoofd.
*Vraagt zich stilletjes af of ze die dt-fout zou durven melden…*
Blij dat je het zo leuk hebt in de echte wereld!
Ik denk dat ik hem heb gevonden. Er stonden er zelfs twee in. Opgelet, peoples, stoppen met Facebook kan zorgen voor meer fouten in blogposts. :)
Ik overweeg het ook vaak. Het dichtst dat ik kom tot het verwijderen van mijn Facebook is het effectief verwijderen van mensen waar ik me aan erger en de maandelijkse opkuis volgens mijn “Hallo, hoe gaat het”-principe.
Goed van je dat je het volhoudt! Als je je er goed bij voelt, zeker zo houden dan.
I envy thee. I do. Als je een job hebt waar je vaak hele uren voor een computer besteedt, en als je anders continu je iphone bij je hebt liggen dan is de verleiding om de godganse dag door dat rode bolletje weg te werken eigenlijk veel te groot. We zijn op den duur gewoon zo geconditioneerd. En echt, 90% van wat tegenwoordig op FB verschijnt interesseert mij geen hol. En ik zou die tijd die ik o FB doorbreng zoveel beter kunnen besteden! En toch…
Ik zag hem niet en heb geen zin om hem te gaan zoeken. Ik vind het gewoon heel erg fijn dat het werkt, die antifacebookkuur. Mijn hoofd zou ook wel eens deugd hebben van een ontgiftingskuur. Al vaak overwoog ik het, ook door blogs van andere ‘ervaringsdeskundigen’, maar jij hebt me nu wel overtuigd. Dus, moet ik dat een beetje plannen of gewoon doen?
Merci om te delen en geniet van je extra tijd!
Wat fijn om te lezen dat het goed gaat zo zonder Facebook! Ik overweeg het ook nog steeds. Wie weet.
Ik zou het niet kunnen, zo zonder Facebook. Ik vind Twitter en Instagram wel leuker, maar toch. Geen Facebook lijkt me raar. Maar leuk dat je het jou zo bevalt!
Maar nu krijg ik een berichtje op fb dat er een nieuwe blogpost is.
Is er daarvoor dan ook een mogelijkheid? tot een verwittiging per mail of zo? als er een nieuwe post is op je blog.
ik heb al een paar keer fb erafgezwierd
ondertussen aan profiel 4.2 of zoiets
vrienden hebben mij al voor zot verklaard dat ik niet weet wat ik wil :D
maar ik versta je argumentatie volledig, het is een verslaving en afkicken kan en is een bevreiding
Hey Torill, zoals het hierboven staat, met een nieuwe account die je enkel daarvoor gebruikt. :)
na een jaar denk ik er ook nog altijd hetzelfde over. Ik hou ook wel van mijn instagram.
>> “Ik begin te beseffen dat een deel van de onrust waarmee ik de laatste jaren lijk te kampen, en de stress en soms zelfs angsten die daarbij horen (waarom ben ik zo zenuwachtig? Er moet iets aan de hand zijn? Wat is er aan de hand?!) te maken hebben met het feit dat ik erg slecht reageer op constante impulsen.”
Juist. Als je wil mag je dit boek eens komen lenen, gaat exact daarover: http://www.rushkoff.com/present-shock/
Dat ziet er boeiend uit ja, smijt maar eens langs hier. :)
Al meer dan anderhalf jaar geleden die beslissing genomen, van minuut op minuut zelfs en nog geen enkele seconde spijt van gehad. En ja, ik mis de leuke foto’s van het pasgeboren achternichtje, maar hey, ik kijk er des temeer naar uit om ze irl te zien.
Het valt idd op dat je de mensen nu pas echt “hoort”. Ze bellen/mailen/smsen omdat ze écht willen weten hoe het met je gaat. En das zoveel fijner.
Dat buiten de onnoemelijk veel tijd die ik er gratis en voor niets voor terug kreeg omdat ik die niet meer verpruts op FB…
Volhouden K, je kan zonder, geloof me ;)
Sterk!
Je hebt helemaal en keihard gelijk, maar ik ben nog niet zover om “de stap” te nemen.
Je hebt gelijk,vind het tof dat je daardoor meer tijd hebt voor jezelf.
Gulden middenweg zou zijn, FB zo instellen dat de timeline niet meer getoond wordt.
Geen meldingen, geen oninteressante weetjes, wel nog de foto’s erop kunnen zetten van de dochter en deelnemen in interessante groepen.
Ik zie mezelf er alvast minder opzitten, maar meestal met gevolg dat ik m’n tijd aan iets anders (verpruts? besteed?).
Maar goed, als het je rust gunt, is het zeker en vast mooi meegenomen. Kicking a habit duurt een maandje dacht ik, dus eens dat punt voorbij zal er wel geen relapse optreden denk ik. Succes ;-)
Ik heb gewoon fb van mijn smartphone gesmeten en zit amper op de vaste pc. Ik vind het ook zalig en voel me ook minder nerveus en minder overprikkeld _:-) terwijl instagram en pinterest me eerder ontspannen :-)
@torill: heb een rss-feed (of zoiets). Vraag me niet hoe ik het deed, maar op een of andere manier krijg ik telkens in mijn mailbox wanneer er een nieuwe blogpost is van TFTC.
Ik denk dat het lukt met dat icoontje bovenaan rechts (als je op windows werkt tenminste). Eerst heb je een huisje, daarnaast een oranje vierkantje. Als je daarop klikt, lukt het volgens mij om die melding te krijgen.
Ha, ik had de vraag blijkbaar niet goed begrepen. :) Ik gebruik daar Bloglovin’ voor, van daaruit kun je je abonneren op blogs en zie je altijd de nieuwste posts. Een beetje zoals een RSS-lezer, maar dan mooier en in je browser.
Haha, vragen wat de ander aanheeft :-D En beginnen met ‘asl’ zeker :-)
Ik vraag me even af hoe je die nieuwsbrief in iPhoto dan juist maakt? Lijkt me interessant om ook voor de grootouders te doen.
Moeder Facebook. Miq je dat niet? Maar voor de rest heb je gelijk.
Als ik dit lees, vraag ik me opnieuw af waarom ik na al twee keer een Facebookloze maand toch telkens weer ’terugkeerde’. Ja, Facebook heeft voordelen, maar er is ook zo veel gezever. Probleem is vooral dat ik niet voldoende kan matigen. ’t Is alles of niets bij mij. Alles: ik check het gedurende de dag regelmatig, alhoewel ik weinig reageer en zo. Dus meestal pure tijdverspilling. Niets: geen Facebook en ik mis het geen moment. Nog eens nadenken wat ik ga doen: ofwel opnieuw Facebookverlof ofwel die persoonlijke account gewoon eens verwijderen.
Ik vraag mezelf regelmatig af of ik het zou kunnen, zonder facebook. Maar dat is dan ook het enige wat ik heb. Geen twitter, geen instagram, geen smartphone. Ik probeer met mate.
Ik heb het al eens vernoemd bij een andere post van je, maar ik denk echt dat jij hoogsensitief bent. Ik kan je alleen maar aanraden daar eens over te lezen. Bv Hoog Sensitieve Personen van Elaine Aron.
Zoals de lezer hierboven al zei, ooit gehoord van hoog sensitieve personen ?
Ik ben namelijk zelf hoog sensitief en zie ook enorm af door facebook, enkel weet ik nog niet of ik definitief verwijderen ooit zie zitten.
Ik ben bang om gewoon “vergeten” te worden, ik ben nu eenmaal niet de meest interessante persoonlijkheid met de boeienste job.
Ik ben een, stil redelijk in mezelf gekeerd meisje met een overschot aan creativiteit en emoties ;-), maar daar boei je tegenwoordig niet veel mensen mee. Zelfs met een facebook wordt ik soms ‘overzien’ of ‘vergeten’ zeg maar. Enkel dankzij het feit dat ik op facebook nog bij mensen aanklop, gebeurt het dat ik nog eens ergens wordt uitgenodigd, ik ben zo bang om dat te verliezen.
Mensen zeggen wel dat je dan je echte vrienden leert kennen, en de schrik zit er in dat er niemand meer overblijft. Vreemd hé ? Maar dan blijf ik liever in die illusie dankzij facebook, want hoe in mezelf gekeerd ik soms ook ben, ik heb ook nood aan wat mensen om me heen, facebook geeft me die mogelijkheid.
Stuur ik je net een tweet over hoe enkele tips uit Blogboek mij vanavond aan het werk hebben gezet, lees ik dat je ook niet meer op Twitter zit. :)
Die rust, dat coconnetje creëren waar geen berg prikkels in gegoten worden. Ja, dat gevoel ken ik. Soms voelt het geïsoleerd, maar vaak is het ook gewoon heel goed. Nu in de winter heb ik het gevoel extra hard: gewoon ik + de zonen op de speelmat, radio Klara aan (oooh, wat is dat een genot! Gedoseerde prikkels, wat nieuws, wat weetjes), maar geen schermpjes in de buurt. Geen tv, geen slimme telefonen want die heb ik niet, mijn pc staat dan boven. Prima zo.
Ik wens je voor 2015 heel veel emmers rust :).
Ik heb nog een oude GSM, waarmee ik enkel kan bellen en sms-en, dus ik kan enkel via de laptop online. Sociale media is bovendien enkel Facebook bij mij, geen twitter, instagram enzo. Een beetje zelfbescherming, want het is verslavend, dat geef ik grif toe! En toch, als we op vakantie zijn en geen mogelijkheid hebben om online te gaan mis ik het zelfs niet. Ik kan zonder, dat weet ik! :-)
Maar, helemaal stopzetten, dat lukt me niet, want dan … ja en het einde van die zin heeft (jammer genoeg) veel aanvullingen.
Damn, het is toch goed ontworpen door die mannen van Facebook … dat we het eigenlijk willen missen, maar het ons niet lukt.
Ik prijs me gelukkig dat ik van die impulsen geen last heb. Ik stel me daar allemaal geen vragen bij. Als ik een paar dagen niet op facebook kan, dan is dat zo. Maar ik word daar ook niet ongelukkig van als ik er wel op zit en er tijd ‘verdoe’. Ik vind dat dat wel meevalt, want dat gebeurt vooral op dode momenten. Of bij dingen die me interesseren…Het levert me toch ook veel op vind ik. Maar ik ben echt heel blij voor jou!
Ik wil eigenlijk ook van het facebook-gedoe af, ik heb me een tijdje geleden opgelegd om slechts 3x per dag facebook te checken. Toen mijn iPhone kapot was, vond ik het zelfs helemaal niet erg om facebook minder te kunnen checken.
Een andere, minder drastische oplossing is je vriendenaantal op FB behoorlijk in te krimpen, tot je gewoon dìe vrienden en familie overhoudt die er écht toe doen. Ik probeer nooit, nooit, nooit boven de 100 personen te komen (hangt af van de grootte van je familie natuurlijk ;-)), en als het toch dreigt zover te komen, hou ik een kuis. Of is de verleiding bij jou dan toch te groot om weer toe te geven aan nieuwe vrienschapsverzoeken? Ik moet toegeven dat ik wel geen twitter en instagram heb, dus dat moet ik al niet bijhouden…
Ik zag een artikel in standaard magazine over jou maar ben het helaas kwijt, ik was op zoek naar de apps die je kunnen helpen met afkicken op facebook / social media of je tijd die je erop verprutst bijhoudt… :)
welke waren deze? :)
Ik heb het stuk ineens hierboven gepost. :)