Weet je nog, die keer dat een van je beste vrienden erg enthousiast was over een meisje uit een klas lager? Iets waar jij je per definitie al niet oké bij voelde, want andere mensen die leuker waren dan jij waren een serieuze vracht koren op de molen van je onzekerheid. Maar wat hij zo leuk aan haar vond raakte pas echt een snaar. “Ze is zo speciaal, ze luistert graag naar slows. Hoe tof is dat?“.
Herinner je je nog hoe hard dat zinnetje bij jou insloeg, toen? Omdat je besefte dat jij al jaren keihard je best deed om mensen te imponeren door te doen alsof je iemand anders was, en nog harder je best deed om te doen alsof het je allemaal niks kon schelen? Want ach, laat ons eerlijk zijn, lilith van zestien, op dit moment wil jij duizend mensen zijn, behalve jezelf. Liefst van al iemand met een machtig obscure muzieksmaak en obscuur cool haar, die er nog niet aan denkt om hele avonden pathetisch in haar dagboek te schrijven op de tonen van Knuffelrock 7. Ook al is dat op dit moment je hoofdbezigheid als niemand kijkt. Naast het opbranden van zoveel wierookstokjes dat de industrie vast op zijn gat zal liggen als je daar binnen een jaar of twee mee stopt, en de kosmos vervloeken omdat die ene kerel niet inziet dat hij de vader van je kinderen moet worden.
Ik heb goed nieuws, lilith van zestien: dat muurtje dat je rond jezelf hebt opgetrokken, van stoere rokende en drinkende grote mond die door weinig dingen geraakt wordt, zal er binnen een jaar of tien samen met je kilo’s afvallen. Je zult er in de jaren die volgen beetje bij beetje op beginnen vertrouwen dat je ook uit jezelf gewoon leuk genoeg bent, zonder dat je volledig morft in iemand anders. Het zal zijn tijd nodig hebben, maar er zal een dag komen waarop het je nog maar bijzonder weinig interesseert of iemand anders het cool vindt dat je heel These Days van Bon Jovi kunt meezingen. Nu schaam je je daar nog voor, en geloof je ook dat andere mensen die je daar dwaas voor zouden kunnen vinden honderd procent gelijk hebben.
Ik ben ervan overtuigd dat de beste manier om iets te leren er dwars doorheen gaan is, en dus heeft mijn raad misschien niet zo veel zin, zeker omdat je op dit moment in je leven -ondanks je onzekerheid- vooral erg goed bent in denken dat je het beter weet dan de rest van de wereld. Ach, de compleet onlogische dualiteit van de puberteit.
Maar deze dingen wil ik je toch graag meegeven:
- wat je het meeste onderscheidt van anderen is vaak ook je grootste kracht. Je zult zo veel energie steken in proberen te zijn zoals de rest, terwijl het net goed is dat je niet helemaal samenvalt met iedereen. Nu heb je het gevoel dat je enthousiasme iets is om diep weg te proppen onderaan je Kipling rugzak, maar er komt een moment waarop je zult beseffen dat het je ultieme drijfveer is. Koester het, samen met je gevoeligheid en talent voor empathie, dingen die je nu vooral als een enorme last en kwetsbaarheid ziet.
- je bent zo veel meer dan hoe je eruit ziet. Blijf dat beseffen, ook op de dagen dat je honderddertig kilo weegt en de blikken en woorden moet trotseren van mensen die je daardoor degoutant en minderwaardig vinden. En blijf dicht in de buurt van die grote kerel met zijn donker haar die je ook op die dagen fantastisch blijft vinden. De kerel voor wie het niet uitmaakt of je kledingmaat 52 hebt of 40, zo lang hij je maar ziet lachen. Hij zou wel eens een bepalende factor kunnen zijn voor al de rest.
- er zal een moment komen waarop je je angsten in de ogen zult moeten kijken. En dat zijn er nogal wat, zelfs meer dan je nu kunt beseffen. Op dit moment denk je dat het je belangrijkste taak wordt om die angsten te verbergen voor de buitenwereld, maar dat klopt niet. Je belangrijkste taak wordt de confrontatie, erdoor in plaats van erom heen. Het zal een hele tijd duren, maar je zult dingen doen waarvan je nooit had kunnen vermoeden dat je ze zou aandurven. Op een callcenter gaan werken om je telefoonangst de kop in te drukken. Spreken voor je werk om te vergeten hoe bang je bent om je mond open te doen en iets verkeerd te zeggen. Elke dag teksten op een blog zetten en jezelf zo in de spotlights duwen, hoe ongemakkelijk je daar soms ook van wordt. Je rijbewijs halen. In je auto kruipen en ergens heen rijden, elke dag opnieuw, tot je voelt dat je doodsangsten eindelijk wegebben. Het zal een levenslang leerproces blijven, maar geloof me, je zult dingen doen die je nu niet voor mogelijk acht.
- je mag hulp inroepen. Dat is geen schande. Als je het gevoel hebt dat je niet van je overgewicht afraakt en dat je levenskwaliteit serieus in het gedrang brengt. Als je een huilbaby hebt en geen idee hoe je deze dag zult doorkomen, en de volgende. Als je moeder op haar zevenenveertigste de strijd tegen kanker verliest terwijl jij erop staat te kijken. Als je het allemaal niet meer weet. Nog zoiets: je mag zeggen dat je het allemaal niet meer weet.
- het loont om tijd te investeren in het snappen van wat er omgaat in je hoofd. Er zal een dag komen waarop een professional je inzicht zal bieden in je angsten, en waar die vandaan komen. Zij zal je doen beseffen dat je duizend keer harder bent voor jezelf dan voor om het even welke andere mens op de hele wereld, en vooral: ze zal je laten inzien wat daar de aanleiding voor is. Dat inzicht zal je met veel meer mildheid in de spiegel doen kijken dan ooit ervoor. Het zal de basis zijn waarop je jezelf weer zult opbouwen, na een inzinking waarvan je een half jaar zult vrezen dat je hem nooit meer te boven zal komen.
- als je je eigenwaarde zoekt in de ogen en goedkeuring van anderen zul je er nooit in slagen om jezelf graag te zien. Al was het maar omdat sommige mensen je dingen niet gunnen, en je daarom maar al te graag de indruk geven dat je je zou moeten schamen. Laat je gevoel voor eigenwaarde niet afhangen van dat soort mensen.
- kijk naar beneden in plaats van naar boven. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die meer hebben dan jij, en wiens levens honderd keer vlotter lijken te lopen dan het jouwe. Maar er zijn er nog veel meer die het veel en veel slechter hebben. Count your blessings, en probeer af en toe iets van betekenis te doen of zijn voor iemand anders.
- iedereen blij willen maken en daarbij jezelf vergeten is een slecht idee. Het zorgt ervoor dat je na een tijd geen idee meer hebt of je de dingen doet omdat je ze wilt doen, of omdat je het gevoel hebt dat ze van je verwacht worden. Je zult lang moeten zoeken om te ontdekken wat dat dan eigenlijk is, je eigen intuïtie, en hoe je die kan volgen. Oke, je bent nog altijd aan het zoeken, maar dat geeft niet. Er staat geen deadline op.
Ik heb goed en slecht nieuws: je zult het allemaal zelf moeten uitvogelen, lilith van zestien. Tussen de vele twijfels en tranen zul je op een bepaald moment een kruimel zelfvertrouwen vinden, en later een klein bergje, en nog wat later misschien een handvol.
Beetje bij beetje zal je erin slagen om op een andere manier naar jezelf te kijken, en dat met bijna evenveel mededogen te doen als waarmee jij naar andere mensen kijkt. De dag waarop je beseft dat dat een optie is zal een fantastische dag zijn. En hij komt, lilith, hij komt echt, met tijd en boterhammen.
Het komt allemaal goed.
Dikke zoen,
Jezelf
Deze brief kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.
Oh wat verlang ik naar al jouw stukjes. xx
Mega flashback. Bedankt lilith :-)
Wat een mooie tekst. Zo trefzeker verwoord. En ook herkenbaar voor wie ik zelf was: enerzijds aansluiting willen vinden bij een groep mensen en anderzijds me willen afzetten tegen alles wat mainstream is. Daarbij vergeten wat ik echt belangrijk vind – of het misschien nog niet weten.
Ik zou er deze raad nog aan willen toevoegen voor mezelf op mijn 16de: niet iedereen die beweert al met een jongen gekust te hebben, heeft dat ook effectief gedaan. Je bent echt niet de allerlaatste wat dat betreft. En het gaat bovendien ook geen jaren meer duren, dus stop met piekeren.
Mooi hoor, heel mooi!
Ik begin er sebiet ook aan ;)
Amai, zo herkenbaar… Mooi ook, dank je om dit te delen!
Zo prachtig geschreven , net zoals het leven is !
Het neemt je mee, naar de tijd van toen!
Heel veel herkenbaar…
Je stelt je heel erg open, bedankt daarvoor!
Prachtig. Echt. Volgens mij is dit een brief die heel wat 16-jarigen kunnen gebruiken. Ik zou mijn eigen 16-jarige ik in ieder geval geen betere en juistere tips kunnen geven. Op die grote donkere jongen misschien na dan. :-)
Niet te doen wat een rugzak aan onzekerheden we allemaal hebben gehad in onze jeugd. Misschien daarom dat ik nu des te meer kan genieten van te zijn wie ik ben. Jammer dat we daar dan wel enkele jaren over moeten doen …
“No one wants to be themselves these days”
Wij verschillen een beetje in leeftijd, maar ook ik ken die cd van buiten en ook ik was ervan overtuigd dat iedereen die dat dwaas vond, nog gelijk had ook (al was het maar omdat Bon Jovi toen hun “houdbaarheidsdatum” allang overschreden hadden). Zoals zovele 16-jarigen wou ik iedereen behalve mezelf zijn. Ik weet wel beter, nu :-)
& nu ga ik dan nog maar even hardcore naar Bon Jovi luisteren. Yeah!
Zo mooi verwoord! Wat kan jij het toch allemaal prachtig zeggen! Heb zin gekregen om het ook te doen.
Dankjewel voor deze opdracht. Ik had er eerst niet zo’n zin in, maar ben blij dat ik toch eens de confrontatie met m’n jongere versie aanging.
Toen we 16 waren wisten we we nog van niks en nog eens zoveel jaar laten weten we het nog steeds niet :-)
Wow!!! Mooi geschreven, heel ontroerend en vooral ook heel openhartig.
Wo-how, dit is freakishly herkenbaar! Mooi geschreven!
superleuk geschreven en heel herkenbaar!
Wat een fantastische brief! Ik herken me er heel hard in en is het erg om toe te geven dat iemand me nu ook af en toe die tips zou mogen geven, ook al word ik volgende week 37?
Wat een kippenvelverhaal! Gelukkig met een “happily ever after” want anders zou ik zo een traantje laten. Verdrietig en mooi tegelijk!
Je wil iedereen zijn behalve jezelf… heel herkenbaar!!
Ik apprecieer alvast je fantastische muzieksmaak. Bon Jovi, prachtig toch! Die edelmoedige mix van old skool sound en een rock. En waarom kijken we toch ook altijd naar wat anderen denken? Dat is zulk een zware bagage om mee te dragen. Een ‘Really Don’t Care’-attitude is veel relaxerender Ik vind deze uitdaging echt fantastisch by the way. Ik heb echt al mooie brieven gelezen.
Heerlijke brief aan je zestienjarige zelf, Kelly. Wat is het toch jammer dat we al die wijze dingen niet weten als we nog jong zijn. Zestien zijn en weten wat ik nu weet… Dat zou ik direct zien zitten. Bedankt voor de challenge ook. Was heerlijk om daar een blogpost over te schrijven:)
Waaaw, hoedje af. Zo knap wat je hier doet. Ik schaam me nu even voor de oppervlakkigheid op mijn eigen blog, maar ik heb jouw lef gewoon niet. Ik moet dringend eens een brief schrijven naar mijn 39-jarige zelf …
Knap geschreven! Heel mooie tips voor vele 16jarigen!
Top! Bedankt voor deze opdracht. Ik zou er buiten deze challenge nooit aan denken om een brief naar mijn 16jarige ik te schrijven. Maar het brengt wel iets teweeg zo even terugblikken en stilstaan. Voor mij is het ook het besef om nu nog goed te zorgen voor dat innerlijke kind (IK)!
Erg mooi. Dat stukje over de angsten is precies nu een thema in mijn leven. Dwars door de angst heen gaan. In het voorbeeld dat jij heeft: in die auto gaan zitten en ondanks paniekaanval gewoon doorrijden. Maar ook nu: een vakantietje plannen alleen met mijn twee kleine kindjes en even zelfs nog niet weten hoe ik het ga betalen, maar heel zeker zijn dat ik dat wil kunnen, voor ons. Of: een project op het werk dat ik heel moeilijk vind vol aangaan, in plaats van het terug te geven wat op dit moment ook een optie is. Het is vaak huilen in mijn uppie aan mijn bureau, maar dwars door de angst heen is blijkbaar de enige manier.
Dank om hier zo open over te schrijven.
Love deze post. Ik was blijkbaar niet alleen. En love Bon Jovi!
Zalig! Ik deed het ook met jou als inspiratiebron!
Knap ze, wat ge allemaal in gang zet. Ik kan je posts die inspirerend werk(t)en al niet meer op mijn twee handen tellen. Merci!
Foto’s van én de brief aan mijn zestienjarige zelf: https://nelevanmalderen.wordpress.com/2015/02/06/brief-aan-mijn-zestienjarige-zelf/
Inderdaad herkenbaar :-) Vandaag ook mijn brief nog snel gepost. Ik kijk al uit naar de volgende “opdracht”! Liefs