1. Heel erg bedankt voor alle reacties en lieve berichten op mijn laatste post. Je wordt er niet beter in, in omgaan met het afzien van iemand die je graag ziet, ook niet als je het al eens van dichtbij hebt meegemaakt. In de acht jaar sinds mijn mama ziek was is er veel veranderd, en tegelijk ook weinig. Ik zie dezelfde medicatie voorbij komen, ik hoor de dokters weer zeggen dat ze er alles aan doen om de pijn te verzachten, en ik besef weer dat ze veel kunnen, maar ook lang niet alles. En dat snijdt door mijn hart, ook de tweede keer. Of de derde keer, afhankelijk van hoe ik tel.
2. We doen, cliché oh cliché, serieuze inspanningen om er het beste van te maken. Door toch plannen te maken, ook al snoert de onzekerheid ons bij momenten de adem af. Door leuke dingen met Dexter te doen, en naar de plukboerderij te gaan die sinds dit weekend weer open is. Door te veel aardbeirabarbercrumble te maken met onze oogst en die te delen met mensen, en onder het volk te blijven komen, en dankbaar te zijn voor wat we hebben. Ik weet het, zwak zijn mag, en wees gerust, ik ben zwak genoeg, maar ik haal wel energie uit de pogingen om even te proberen om mijn gedachten te verzetten.
3. Het wordt niet makkelijker, maar ik merk wel aan mezelf dat de manier waarop ik met dingen omspring veranderd is. Vroeger waren dit soort weken het excuus bij uitstek geweest om ongezond te eten, te veel te drinken, en overal mee te stoppen omdat ik me ellendig voel. Wat een verschil met nu. Ik verbaas mezelf, ben op twee maanden tijd vijf kilo afgevallen omdat ik een paar dingen aan mijn dieet heb aangepast zonder dat ik er moeite mee heb, en ik ben blij dat ik tenminste nog onder controle heb wat ik eet en uitvreet met mijn lichaam. Het is niet veel, maar het is iets. (en ik plan er binnenkort een blogpost over)
4. Het lijkt misschien niet zo, maar ik heb echt veel inspiratie voor blogposts. Lijsten vol, en niet enkel dit soort snelle hapsnappostjes. Het is alleen dat ik ’s avonds zo moe ben, en voel dat het net wat te veel is om er nu volle bak mee aan de slag te gaan. De lijstjes lopen niet weg, denk ik dan.
5. Boeken zijn zo’n fijne duik uit de realiteit, op dit moment. Ik las er twee compleet fantastische (Mrs Dalloway en Dept. Of Speculation, lezen!), en ben bezig aan fantastisch boek nummer drie. (Het Hout, van de magistrale Jeroen Brouwers). Soms lees ik een uur en denk ik: ik ben zo zo blij dat er boeken bestaan. Lifelong love, dat.
Wow, je schrijft DSM vol, je eet gezond en je leest nog boeken ook. Supervrouw! :)
Goeds gewenst, dingen die je deugd doen…!
Ik vind het echt sterk van je dat je de leuke momenten er weet uit te halen! Ik kan me echt niet voorstellen hoe het moet zijn.. Het lijkt me het verschrikkelijkste wat er is om iemand die je dierbaar is te zien afzien. Dat zeg ik, die zelf nog herstellende is van Lymfeklierkanker vorige zomer. Het is enorm zwaar het zelf mee te maken, maar ik ben er mij enorm van bewust dat het voor de mensen die van me houden het nog veel zwaarder is! Ik weet hoe onzekerheid voelt, en het gevoel geen adem meer te krijgen, maar ik vind het echt knap hoe je de onzekerheid soms even aan de kant duwt om een boek te lezen, iets lekkers klaar te maken of om iets leuks te doen met Dexter! Daar ga ik zeker ook een voorbeeld aan nemen. Be happy not because everything’s perfect nor because everything goes your way. Be happy because everything sucks but you are doing just fine. Dit is er eentje waar ik mij een beetje aan heb opgetrokken, en ik hoop voor jou hetzelfde!
Ben curieus naar je ‘zondermoeite’ tips voor mijn dieet…misschien werken ze voor mij ook ;-)
ik zit hier te zoeken achter een manier om je moed in te spreken, maar ik krijg het niet in woorden gevat. Ik hoop dat jullie sterkte bij elkaar vinden, neem je tijd ervoor.
Gedeelde vreugde is dubbele vreugde, gedeelde smart is halve smart. Soms voelt het misschien niet zo maar toch geloof ik er wel in.
Sterkte meis. En wat een prachtige foto van je mannetje!
De lijstjes lopen niet weg, en de lezers ook niet. Neem je tijd.
Ik las je stuk over Pinterest-trouwerijen in De Standaard Magazine en ik heb echt moeten lachen. Misschien was het je bedoeling niet maar ik vond sommige dingen echt ongelooflijk grappig. Sindsdien kijk ik met andere ogen naar foto’s van trouwfeesten waarin ik elementen herken die ik je artikel voorkwamen. :-)
Hoe cliché ook, goed dat jullie ook leuke dingen blijven doen. Want inderdaad, zwak en verdrietig zijn mag (en soms is het zo overweldigend dat het niet anders kan), maar het is ook belangrijk om die leuke, positieve momenten te blijven hebben.
En chapeau voor Mrs. Dalloway trouwens! Mij is ze momenteel in een lichte leesdip aan het sleuren precies, ik geraak er maar niet in.
Al veel aan jullie gedacht! Heel veel sterkte daar! En zwak zijn mag, moet zelfs! Zoals mijn vriend het altijd zegt: je hebt de dalen nodig om de pieken te beleven (maar daar ben je nu niet veel mee waarschijnlijk). x
Ik vind je bericht erg inspirerend. In tegenstelling tot jou laat ik me wegglijden. Ik eet heel ongezond. Ondertussen heb ik ook al even niet meer gesport… Door dit te lezen krijg ik weer even een spreekwoordelijke sjot. Hopelijk is de sjot hard genoeg.
Mooi hoe je het positieve uit al dat negatieve haalt!
Vroeger durfde ik in dergelijke tijden een volledige pak zebracakes opeten. Dat doen we niet meer.
Tegelijk ben ik wel benieuwd naar je ‘zonder moeite’ tips al gaat het op dit moment hier ook vlot (én ook hier zonder moeite!).
Blog wanneer je wil bloggen waarover je wil bloggen is mijn advies. Volg daarin je gevoel anders wordt het een ‘moeten’ en is het leuke er snel vanaf!