Toen ik bijna dag op dag drie jaar geleden voor de eerste keer in de wachtkamer van de therapeute zat waarvan ik toen niet wist dat ik haar de komende tijd vaker zou zien dan mijn beste vriendin had ik een voornemen: ik zou eraan beginnen, aan het traject dat me best afschrikte, maar ik zou er ook voor zorgen dat het zo snel mogelijk niet meer hoefde. Toen was de situatie zo acuut dat ik dacht dat ik erg dicht tegen een opname aanzat, en dat zal achteraf gezien vast ook niet bijzonder veel hebben gescheeld. Ik begon, leerde geweldig veel bij, en besliste na ongeveer anderhalf jaar dat het wel weer zou gaan. Het leek toen een overwinning: ik had het niet meer nodig om elke week uit te huilen op een professionele schouder. Ik was beter.
Toen ik in mei van dit jaar voelde dat de ziekte van Youri zijn mama en een hoop andere minder fijne gebeurtenissen die zich leken op te stapelen niet in mijn koude kleren waren gaan zitten herkende ik veel sneller dan enkele jaren geleden alarmsignalen bij mezelf. Stress, en angsten die plots weer de kop opstaken. Ik dacht aan mijn therapeute die me tijdens ons laatste gesprek op het hart had gedrukt dat ik altijd terug kon komen als ik voelde dat het even minder ging, en ik moest maar diep inademen en voelen hoe mijn adem er in schokjes weer uitkwam van de stress om te beseffen dat dat moment was aangebroken. Ik stuurde een mailtje. Sinds dat moment ben ik weer in therapie. En godzijgedankt daarvoor.
Ik merk evenwel dat mensen soms een beetje gegeneerd/ambetant reageren als ik laat vallen dat ik weer naar de psycholoog ga. Bezorgde blikken zijn vaak mijn deel, ik voel dat mensen bang zijn dat ik hervallen ben, en dus toch niet beter, zoals gedacht. Dat het toch een beetje overkomt als falen. Terwijl: het gaat best goed. Beter dan het ooit had kunnen gaan zonder mijn wekelijkse gesprekken. Ik ben niet weer zot, of depressief, of door een crisis aan het gaan. Ik laat me gewoon beter dan ooit begeleiden. En ik denk soms dat zoveel mensen daar net als ik zoveel deugd van zouden hebben, als het stigma dat rust op psychologische bijstand niet nog steeds zo gigantisch groot was.
Vandaar, dit zijn de redenen dat ik nog niet helemaal ben gestopt met therapie:
Ik ben een aangenamer mens als ik in therapie ben.
Soms heb ik de neiging om verstrikt te raken in mijn eigen hoofd. En daardoor dingen die futiel leken meer aandacht en nog meer aandacht te geven, tot ik verlamd raak en nergens anders meer aan kan denken. Als ik niet in therapie ben dan probeer ik daarmee weg te kunnen door of constant te lopen zagen tegen mijn geliefden, of me in mezelf op te sluiten omdat ik hen er niet mee wil lastigvallen. Beide zaken zijn absoluut nefast voor mijn gemoedstoestand. Als ik het uitwerk op mijn geliefden begin ik ook nog eens zenuwachtig te worden omdat niemand mij vast nog tof zal vinden (en wat moet ik dan?), als ik mijn kas opvreet voel ik elke dag hoe de donkere wolken hardnekkiger samentroepen boven mijn hoofd en gaat mijn levensvreugde er razendsnel op achteruit. Als ik in therapie ben weet ik dat ik met alles dat me uit mijn slaap houdt bij iemand terecht kan, zonder dat die mij een eeuwige zaag gaat vinden of een oordeel velt. Een therapeute oordeelt niet, die luistert. Dat alleen is geniaal goed gevonden.
Een extern klankbord is goud waard.
Onlangs hoorde ik iemand die met een hoop demonen af te rekenen had zeggen dat therapie het laatste was dat ze wilde doen. Omdat ze het zelf wilde kunnen. Ik vond dat doodjammer, maar begreep het ook. Toen ik nog niet in therapie was dacht ik vast net hetzelfde. Nu denk ik: hoe moeilijk maken we het onszelf soms in al onze eeuwige koppigheid of vanuit onze vastliggende gedachten over bepaalde zaken? En hoe jammer is dat soms?
Natuurlijk heb ik ook vrienden en familie waarbij ik terecht kan, maar geloof me: dat is iets compleet anders. Een therapeute die geen enkel voordeel te halen heeft uit je naar de mond praten of zich niet verplicht voelt om je omwille van een jarenlange vriendschap een goed gevoel te geven is een compleet andere stem tussen de duizenden stemmen die je in je leven hoort. Laat staan tussen de stemmen die je al sinds je jeugd achtervolgen, de stemmen die een combinatie zijn tussen die ene kerel van Aardrijkskunde die bleef herhalen dat je nooit iets zou bereiken en dat ene familielid dat je met een levenslang gevoel van minderwaardigheid heeft opgezadeld. Bijvoorbeeld. Los van het feit dat heel veel mensen zich over een boel dingen schamen waarover ze het zelfs niet met hun dichtste relaties durven hebben. Om het met de woorden van de geweldige Brené Brown te zeggen: als we onze verhalen delen met iemand die er empathisch op reageert dan heeft schaamte geen bestaansmogelijkheid. Of dat nu een therapeut is of een goede vriend is niet van belang.
Ik maak tijd voor reflectie.
Onderweg naar de psychologe stel ik me altijd de vraag hoe het met mij gaat. Dat is handig, want ik weet dat het de eerste vraag is die ik op mijn bord zal krijgen: hoe gaat het? Alleen al die handeling heeft zoveel veranderd, omdat het een vraag is die ik me in de jaren hiervoor zelden of nooit stelde. Ik was zodanig bezig met hoe het met de rest van mijn omgeving was dat ik er simpelweg de tijd niet voor nam. Laat staan om verder in te gaan op hoe ik me voel. En de ruimte te nemen om elke week meer dan een uur met iemand na te gaan waarom ik me plots weer zenuwachtiger voel dan anders, wat ervoor heeft gezorgd dat een bepaalde vorm van stress weer keihard toeslaat, waar ik er misschien over ben gegaan en waaraan ik misschien niet genoeg aandacht heb besteed de laatste tijd. Alleen al elke week opdagen op mijn afspraken, ook al heb ik het vaak zo druk dat ik zin heb om af te bellen, is voor mij een gigantische overwinning en een keuze voor mijn eigen welzijn. En om de zorg daarvoor ook in periodes dat ik nergens nog tijd voor lijk te hebben als prioriteit te stellen. Of zoals mijn therapeute het zegt: “De dag waarop je het zo druk hebt dat je echt geen tijd voor mij kunt maken ben je pas helemaal niet goed bezig“. True dat.
Ik vind het niet eens zo onlogisch. Laat staan problematisch.
Je hoeft niet radeloos te zijn of compleet niet meer weten waar in of uit om therapie te volgen. Ik sta ondertussen veel verder wat zelfkennis betreft dan enkele jaren geleden, maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering meer is. Soms zie ik mezelf in krak dezelfde valkuilen lopen die me vorig jaar een periode vol miserie en stress bezorgden, en helpt het om van iemand te horen waar ik misschien niet op had gelet en wat ik kan doen om wat meer grenzen te stellen. Het is vallen en opstaan, en dat is altijd makkelijker met iemand die je van aan de zijlijn instructies geeft en samen met jou bekijkt hoe het allemaal wat comfortabeler kan. Of zoals het in het stuk hieronder staat: eigenlijk is het jammer dat therapie volgen niet even normaal is als naar de kapper of naar de tandarts gaan. Net dat we het zo raar vinden om energie te steken in voor onszelf en wat er zich in ons hoofd afspeelt te zorgen zorgt er vaak voor dat het een gigantische chaos wordt. Wat mij betreft is een goede therapeut een cadeau, veel eerder dan iets om je over te schamen.
(Deze blogpost is geïnspireerd op dit fantastische stuk. Met quotes erin als “Because we think of therapy as an emergency procedure, something you turn to because you have very big and alarming problems, we naturally prefer to see ourselves as not needing it.” Zeker het lezen waard! Net als dit ongelooflijk fijne stuk, over therapeuten die afscheid nemen van hun patiënten. Recht in the feels.)
Zijn er lezers die ondertussen in therapie zijn (geweest), of plannen hebben? Zijn er mensen die dat ook een tijd blijven doen, omdat het hen helpt? Ik lees graag jullie ervaringen in de reacties hieronder.
Bedankt dat je dit gedeeld hebt.
Dit geeft moed.
Ik ben zelf 3 jaar geleden enkele weken in therapie geweest en tot op de dag van vandaag zijn daar 4 mensen van op de hoogte. Ik schaamde me er over.
Nu ga ik opnieuw door een moeilijke, onstabiele periode zowel in mijn relatie als op mijn job als op familiaal vlak. (Want ja, een probleem komt nooit alleen) Mijn gezond verstand weet dat therapie momenteel een enorme steun zou zijn, maar anderzijds ben ik boos op mezelf en beschaamd omdat ik de situatie niet alleen aan kan.
Maar door dit te lezen ben ik terug beginnen nadenken en misschien dat ik toch de stap zet. Je hoeft niet altijd sterk te zijn zeker?
Ik ben 2 jaar geleden ook langsgegaan bij een psychologe. En ik ben blij dat ik de stap heb gezet. Veel meer dan mij een spiegel voorhouden, heeft ze niet gedaan… Denk ik… Maar oh oh oh wat had ik dat nodig! Ik zag het niet meer, ik wist niet meer hoe ik mijn eigen leven moest leiden. Zij heeft me geholpen de gedachten te ordenen die kriskras in mijn hoofd zaten. Ik denk er nog veel aan terug! De raad die zij me de laatste sessie gaf, was: “vertrouw gerust op je gevoel. Want je bent een verdomd sterke vrouw.”
En als het voor mij lastig wordt, dan probeer ik inderdaad op mijn gevoel te vertrouwen… En de rest komt dan wel…
Bedankt voor dit stuk. Het doet nadenken. Ik twijfel al een tijdje. Ik denk dat het wel geruststellend is om iemand te betalen om tot in den treure naar mijn verhaal te luisteren, zodat ik man en vrienden niet ga vervelen. Waarom ik de stap nog niet gezet heb: ik weet niet of ik er genoeg aan zal hebben om er zo veel tijd en geld in te steken. Ik geraak er alleen ook wel door, dat weet ik zeker. Het is niet nodig nodig, maar ongetwijfeld wel nuttig. Door wat jij schrijft, ga ik er toch nog eens serieus over nadenken. Alleen: hoe vind je een goede therapeut?
Hoi Lilith. Wat een kanjer van een stuk heb je geschreven, dankje. Ik deel graag twee dingen over therapie, namelijk:
1. Bij de start van 2015 heb ik gekozen voor een soort van holistisch therapietraject (zie https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2014/12/31/2015/ ). Dat heeft me intussen richting yoga gestuwd (zie https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2015/07/14/prinses-onthult-haar-geestelijk-trainingsschema/ ). Ik weet nog exact waar ik besloten had in therapie te gaan: op de bus naar de stad op een grauwe dag. Ik weet ook nog hoe eng ik het vond, want het zou tijd kosten, geld en me met mezelf confronteren. En toch zo blij dat ik het doe. Een eerste mooi besef was bijvoorbeeld dat ik helemaal niet zo ongelukkig was als ik dacht. We deden een oefening waarbij ik verschillende levensdomeinen moest evalueren, en sindsdien ben ik een pak trotser op mijn baan bijvoorbeeld.
2. Ik heb vroeger wel de klassiekere uithuil-therapie gehad. Nu heb ik gekozen voor iemand die tot mijn bodem graaft en me aanzet tot groei. En dat is niet altijd door empathie te tonen. Bij de vroegere, klassiekere benaderingen werd er altijd gezegd dat het allemaal niet simpel is etc. Dat deed deugd maar het veranderde niets. Nu veranderen er dingen. Niet comfortabel, wel heel nodig.
Bedankt om (weeral) je ziel bloot te leggen. Ook ik ben jaren geleden in therapie geweest (bij verschillende psychologen alvorens ik er echt ééntje vond die me leerde om te gaan met mijn angst).
Het is nodig dat we onze ervaringen delen, dat we het taboe eraf halen. Want teveel mensen durven niet te gaan om ‘wat de mensen zullen denken’. En dat is zonde wat ze zouden zoveel gelukkiger kunnen zijn!
❤️ Herkenbaar!
Ik ga intussen al 2,5 jaar regelmatig in therapie bij een geweldige psychotherapeute die me intussen zó goed kent dat ze van mijn gezicht afleest hoe het met me gaat. In zware periodes tweewekelijks, soms zie ik haar drie maanden niet en da’s ok… In goede periodes zie ik het als een check-up, omdat er altijd wel iets is om over te praten, en mijn worstelingen zijn sindsdien toch serieus verminderd. Lees: vooral met mezelf. Ze heeft me doen inzien dat ik hoogsensitief ben (niet zomaar een modewoord) en dat ik nooit heb leren omgaan met mijn grenzen. Ik loop er nog steeds regelmatig keihard tegenaan maar nu weet ik tenminste waarom en wat ik eraan kan doen. Ik kies nu steeds vaker voor mezelf en dat brengt me meer in balans. Maar ik ben er nog niet, en ik zou me er niet voor schamen om de rest van mijn leven regelmatig in therapie te gaan. Het is wat het is, één van de terugkerende thema’s bij haar :-)
Super dat je dat doet, je kan er maar ‘beter’ uit komen! Als iets je goed doet, moet je dat zeker niet mijden!
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar vind het wel knap dat je het hier voor anderen durft te verwoorden. Misschien is je bericht wel een boost voor wie het nodig heeft en nog niet aandurft.
Groetjes Sofie
Dankje voor je openheid!! Het is zo belangrijk dat mensen therapie normaal gaan vinden. Er lopen zoveel mensen rond die zichzelf nu ernstig in de weg zitten maar idd vinden dat ze niet trauma’s, gedrag of gedachten hebben die “erg genoeg” zijn. Ik heb (na veel te lang gewacht hebben) nu een half jaar therapie en ik kan nu regelmatig verzuchten: dat had ik eerder moeten doen.
Om mijn steentje bij te dragen aan een meer open en eerlijkere samenleving (en ook een wat lievere) heb ik meegedaan aan dit project en over mijn ervaringen verteld: http://4thtrimesterbodies.com/niki-schoondergang/
hey Lilith
Ik reageer regelmatig op je blog, maar deze keer heb ik echt het idee dat wat ik wil zeggen ook iets van inhoud heeft…
Vorig jaar in juli werd het bij mij ineens heel erg donker. Ik heb al voor zolang ik me kan herinneren een laag zelfbeeld, ik ben extreem perfectionistisch en toen mijn vriend het na 3 jaar van de ene dag op de andere dag uitmaakte, werd het mij allemaal te veel. De druk die ik op mijn eigen schouders legde, werd veel te zwaar. Ik zei al jaren dat ik misschien maar eens hulp moest zoeken voor die onzekerheid, maar het kwam er nooit van, want ‘wat zouden de mensen denken?’ en ‘welke hulpverlener heeft nu zelf hulp nodig?’… Toen ik na de zeer pijnlijke relatiebreuk ineens niet meer uit mijn bed wou komen, nooit meer een vrolijke gedachte had en niet voor het minste hard moest lachen, zoals vroeger wel altijd het geval was, wist ik dat er nu echt actie nodig was. De drempel om mijn hele verhaal tegen mijn huisarts te vertellen, was nog altijd bijzonder groot, maar man, wat ben ik blij dat ik het gedurfd heb.
Ik kreeg pillen voorgeschreven (waar ik heel erg moeilijk mee had, maar waarvan ik achteraf gezien, nu ik er weer mee gestopt ben na ongeveer 10 maanden, wel weet dat het zonder waarschijnlijk niet gelukt was omdat 1 uur per week praten niet genoeg was om al mijn problemen te verwerken) en ging in therapie. Ik praatte en praatte, huilde en huilde nog veel meer en toch gaf mijn therapeut mij nooit het gevoel dat ik een aanstelster of een zaag was. Toen ik via een test bij de psycholoog ontdekte dat ik hoogsensitief ben en daar mee leerde omgaan, ging het stukje bij beetje beter. Ik verwerkte de breuk, ik kreeg vrede met mijn verleden en leerde me wapenen tegen allerlei negatieve prikkels die ik me door mijn HS veel te hard aantrek.
Na een halfjaar therapie vertrok ik voor 7 maanden naar Spanje. Velen hadden hun twijfels of het wel zo’n goed idee was, aangezien ik nog wat breekbaar was/ben, maar ik ben er alleen maar door gegroeid. Zelfs mijn therapeut zei dat ik precies een ander mens ben en vroeg luidop af of ik eigenlijk nog wel de wekelijkse gesprekken nodig had. Nu hebben we beslist dat ik nog 1 keer per maand ga. Ik ben pas afgestudeerd en heb meteen werk gevonden, maar door de angst voor al die veranderingen, durf ik nog niet helemaal zonder begeleiding. Als ik nu terug kijk naar hoe ik me al die tijd voor de begeleiding heb gevoeld, dan besef ik dat ik veel te lang heb gewacht. Wat een verschil tussen toen en nu. Ook anderen merken het op: ik straal weer, mijn ogen stralen weer geluk uit…
Conclusie van dit hele epistel: Ik ben heel erg blij en trots dat ik hulp heb durven zoeken. De stap was heel groot omdat ik het, hulpverlener zijnde, als falen aanvoelde, maar nu ben ik alleen maar trots op mezelf dat ik me erover heb gezet. Nu ben ik er ook van overtuigd dat ik alleen maar beter anderen kan helpen, omdat ik zelf heb ervaren hoe groot de drempel kan zijn. De schaamte die velen voelen is normaal, maar totaal overbodig. Hopelijk durven mensen die nog twijfelen na jouw verhaal wél openlijk over hun gevoelens praten.
Groetjes
Lotte
Ik ben een paar keer naar een psycholoog geweest omdat ik een burn-out had. En na enkele keren was het voldoende voor mij, omdat ik ook tegelijk loopbaanbegeleiding volgde en beslist had ontslag te nemen. Het was een hele stap, maar zo de moeite waard! Ze deed mij op een andere manier kijken naar alles, om die negatieve spiraal te doorbreken.
4 jaar geleden moest ik voor mezelf ook de keuze maken om naar een psychologe te gaan. Want mijn hart had me in de steek gelaten, letterlijk en figuurlijk. Toen ook nog het nieuws kwam dat mijn dochter dezelfde hartziekte heeft, kon ik het niet meer alleen dragen. Al die angst. De acceptatie van mijn beperkingen, alles wat erbij komt kijken. Ik ben er absoluut niet beschaamd om om te zeggen dat ik nood had aan enkele weken therapie. Al hadden ze me dat beter in het ziekenhuis aangeboden. Ik kwam bij een schat van een psychologe terecht, en ik heb haar nog wel eens bezocht, bij momenten heb ik die hand op m’n schouder weer even nodig! Uit reacties weet ik dat ze ook mijn blogje volgt en is ze blij om hetgeen ik ondertussen gerealiseerd heb! Ook dat doet deugd en geeft moed!
Dag Kelly,
Ik volg je blog al van voordat je zwanger was. Maar door je laatste vraag voel ik me voor het eerst aangesproken om eens te reageren.
Waarom volg ik je blog… omdat het enerzijds zo herkenbaar is, maar anderzijds misschien ook omdat ik soms wat afgunstig ben…
Herkenbaar? Inderdaad… Ik vierde zonet m’n vijfjarige GBP-verjaardag… Nadien was ik 55kg lichter, kreeg ik terug een kleine 10kg bij en nu doe ik terug wat inspanning, waardoor de teller terug op min 5 staat. Ik ben ook zelfstandig en ik maak het me professioneel soms drukker dan nodig is.
En de afgunst… die situeert zich voornamelijk rond het relationele. Al bij je partner zijn van voor je operatie… mijn enkele relaties hielden nooit lang stand. Verder besef ik dat je toen Dexter geboren werd, zeker door een hectische periode ging, maar zelfs daar situeert m’n afgunst zich… wat zou ik er veel voor over hebben om ook mama te zijn (en hierbij wil ik echt geen afbreuk doen aan de moeilijke tijd die je moest doorstaan… hier bij mij is het gewoon een groot gemis). Verder sta ik versteld van de originaliteit van je receptjes… ik blijf een haat/liefde verhouding hebben met eten, en veel energie kan ik in koken blijkbaar nog niet steken.
Soit, deze inleiding om uiteindelijk tot het antwoord te komen: ja, ik ben ook in therapie. Waarom? Wel, omdat de gesprekken in m’n hoofd te hevig werden, en net zoals jij ook zegt…omdat ik sommige kleine dingen opblaas in het extreme. Maandag heb ik –na een verlofperiode van vier weken van m’n therapeute- terug een sessie en daar kijk ik al een hele tijd naar uit… Dat klankbord is op dit moment zo belangrijk voor mij. Concreet weet ik nog niet waar ik er echt mee ga uitkomen, ik hoop dat ik zelf ga voelen wanneer het afgerond kan worden, maar op dit moment ben ik zo dankbaar voor die sessies… en voel ik me er vooral beter door.
Met 55kg. overgewicht was ik een krak in me weg te steken… en eigenlijk ben ik dit nog niet verleerd… mezelf wegcijferen, anderen belangrijker vinden… het zorgt er voor dat ik jaren stil gestaan heb… en dat heeft z’n gevolg zowel privé als professioneel. Ik zie dit ondertussen onder ogen, al vergt de aanpak nog veel moeite. Die 55kg hebben ook gezorgd voor een onjuist zelfbeeld (al stel ik me ook nog de vraag wat er echt aan de grondslag van die 55kg ligt… want daar is ook wel veel over te zeggen). En om het potje volledig te maken hunker ik zo erg naar een relatie. M’n therapie situeert zich dus voornamelijk rond deze hersenspinsels.
Nu, in’t dagelijkse leven ben ik gewoon een sterke vrouw, waar veel mensen mogelijks naar opkijken. En waarschijnlijk kan ik op dit moment m’n leven wel leiden zonder dat klankbord, al besef ik gewoon dat ik nog tot enkele inzichten kan komen, en die wil ik niet laten liggen. En het taboe… tja… dat hou ik misschien zelf ook in stand… M’n allerbeste vriend weet dat ik naar een therapeute ga, en dat is de enige…
Tnx voor je mooie schrijfsels!
Therapie is de beste investering in mezelf die ik ook gedaan heb.
Voor elke afspraak denk ik dat het nu wel zal gaan, maar wanneer ik 5 minuten in die stoel zit, weet ik weer waarom ik daar zit.
Ik hang het niet aan de grote klok, maar doe er ook niet stiekem over. Zou het zelfs volop aanraden aan heel wat mensen.
Fijne post, Kelly! Bedankt!
Hoi!
Je stuk is enorm herkenbaar! En dikke chapeau! Therapie is en blijft voor vele mensen jammergenoeg een taboe..
Zelf liep ik de voorbije jaren met een negatief gevoel rond… Niet meteen een goede job vinden, in de liefde leek het niet te willen lukken, negatief zelfbeeld, familiale problemen,… Vaak kon ik vanuit het niets beginnen huilen en was ik echt ontroostbaar. Sommige familieleden (langs vaders kant, gescheiden ouders…) en papa spoorde me aan om in therapie te gaan.. Maar daar tegenover stond mijn moeder en haar familie die voornamelijk focussen op “hard zijn” en vooral alles in de doofpot stoppen. Tot een aantal maanden geleden, ik was aan het huilen voor een domme reden op het werk, terwijl ik een aantal minuten later strijk ging van het lachen door een grapje van een toffe collega. Dit deed me de ogen openen en besloot dat ik dat gevoel van lachen en goed voelen, zoals in dat momentje met die collega, meer in mijn leven wou en belde meteen naar een therapeut. Zo geschiedde, ondertussen ga ik al een half jaar en voel ik me, relatief gezien, goed, toch als ik het vergelijk met mijn depressieve houding van de voorbije jaren. Hierdoor heb ik wel contacten verbroken die slecht voor me waren, heb ik een stekje voor mezelf gezocht en zoek ik nieuwe uitdagingen en doe ik nu zaken waar ik vroeger nog niet over durfde dromen. In therapie gaan, en vooral zeggen dat je dit doet, botst wel vaak op commentaar, dat klopt. Maar als ik dit had geweten, had ik me niet laten doen door mijn familie langs moeders kant, en had ik deze beslissing al veel eerder genomen!
iets meer dan 5 jaar geleden donderde ik van mijn roze wolk toen een uurtje na de geboorte mijn dochter een chromosoom te veel bleek te hebben. Al wist ik dat ik er een grote reële kans op had, tussen ‘het kan’ en ‘het is’ bleek er toch een serieuse kloof te liggen. Eén van de eerste dingen die m’n gyn vroeg was of ik nood had aan psychologische ondersteuning. Ik snikte ja en een paar weken na de bevalling zat ik daar.. op van de stress (want het kind at niet zoals het moest), op van vermoeidheid, op van het eindeloze gemaal in mijn hoofd (wat nu wat nu wat nu). ik kende de therapeut al van ergens anders en het voelde als thuiskomen. En dat doet het nog steeds, al is er nu dikwijls veel tijd tussen de afspraken, van zodra de deur van haar spreekruimte dicht gaat komt er een rust over me, doe ik mijn verhaal, luistert ze, vraagt ze door, geeft wat advies, opent mijn ogen, zet mijn neus weer in de juiste richting. Ik mag haar altijd bellen of mailen als er geen tijd of ruimte is voor een echt afspraak en die wetenschap is heel veel waard, dikwijls is dàt al genoeg… dat mailtje typen aan haar (zonder het te verzenden), dat telefoongesprek voorbereiden… Jammer dat zo veel mensen het nog als een zwakte beschouwen die stap naar psychologische ondersteuning….
Hele mooie en herkenbare post.
Ik zit al jaren in therapie, wel af en aan. En het blijft een stap om toe te geven dat ik moet teruggaan, maar het gaat wel elke keer beter. Omdat ik wel merk dat het helpt, om de redenen die je zelf ook al aanhaalt. Goed dus dat je hier zo open over bent!
Therapy rocks en het is zeker niet alleen voor de “labiele mensen” want het vraagt moed om met je demonen aan de slag te gaan ! Goed bezig , zeg ik, en ik hoop dat je er veel deugd van hebt.
lilith ge zijt nen trooper.
het leek mij ook veel geld en veel tijd.
tot ik me bedacht wat ik anders deed met 45 euro per week.
sigaretten kopen of de zoveelste oogschaduw in toch nog een ander tintje roestbruin.
en wat ik anders deed met die 45 minuten per week.
hersenloos naar youtube filmpjes gapen van kinderen voor kinderen die mijn zus me toestuurt (hoewel dat ook wel therapie is op zich soms :-) https://www.youtube.com/watch?v=xEULNx97NEU ).
dus ik ging en het klikte (belangrijk! moet je een beetje chance mee hebben denk ik).
en ik blijf gaan.
ik vind net dat ik door te gaan, de boel zelf in handen nam.
45 minuten schaamteloos razen over jezelf, priceless!
en het is niet altijd van snotteren. er wordt ook behoorlijk wat afgelachen.
niets moet. alles kan. ik zou het iedereen aanraden.
Ik heb een man gehad die meer dan nood had aan therapie om verschillende demonen te kunnen te lijf gaan. Helaas, hij wist het echter altijd zelf beter. Uiteindelijk heeft hij al zijn geestelijke miserie verdronken in liters alcohol en stond om die reden ook een boom in de weg op de baan. Jammer dat een veelbelovend leven op die manier verloren gaat uit schaamte of angst om ‘wat de mensen wel niet gaan zeggen’
Ik zeg over therapie het volgende : hebben we diarree, we nemen een pilletje, geestelijke gezondheidszorg opzoeken is gewoon het pilletje voor de problemen in ons hoofd. Niets om verlegen of beschaamd over te zijn dus !
Wat mooi van je dat je dit deelde. Jammer genoeg is en blijft ’therapie’ volgen een taboe in onze samenleving. Ikzelf ging 7 jaar geleden ook langs bij een therapeute na het overlijden van m’n broertje. Het heeft me toen zo hard geholpen en ook m’n vriend werd er beter van. Hij kon niet én mijn lief, én mijn beste vriend én mijn therapeut zijn én daarbovenop ook nog eens zijn eigen rouw doorkomen. Met de hulp van een therapeute en medicijnen (want ja, die kwamen er ook bij kijken en hielpen ook) kwam ik die moelijke periode te boven. Ik heb er geen moeite mee om te zeggen dat ik antidepressiva nam en een therapeute consulteerde. Het hielp en ik werd er een beter door. Hulp zoeken is niks om je over te schamen. Nogmaals dankjewel voor je mooie verhaal, ik hoop dat het mensen ertoe kan aanzetten zelf de stap naar een extern klankbord te zetten.
Vorig jaar zat ik op dit moment in een toestand waarin mijn huisarts mij wellicht per direct richting een opname zou hebben gestuurd. De dag van vandaag is het wat beter maar verre van genezen. Ik overweeg sindisdien therapie. Medicatie heb intussen en dat helpt een beetje maar lost in wezen niks op. Telkens het wat beter gaat maak ik mijzelf wijs dat therapie misschien toch niet nodig is. Ergens weet ik wel dat het wél nodig is, ook al kan ik niet echt zeggen waar het probleem juist zit, die depressie is er gewoon, maar ik lijk de stap naar therapie maar niet te zetten, idioot waarschijnlijk. Waarschijnlijk is het gewoon angst om de stap te zetten en je ziel te moeten blootleggen.
Wat je schrijft over het herkennen van alarmsignalen klopt wel. Eénmaal je de signalen kent weet je veel sneller wanneer het opnieuw begint fout te lopen en kan je veel sneller ingrijpen. Ik merk dat dat sneller herkennen en gas terugnemen ook belangrijk is want ik ben nogal fragieler geworden sinds die depressie er is.
Ik ben al ruim 20 jaar in therapie. Bij psychiaters, bij vlagen zeer intensief. Inclusief opnamen (niet recent, vroeger). Als mensen 3 jaar therapie veel vinden zijn het gewoon of geluksvogels of domme kippen die het zelf misschien nodig hebben maar dat niet zien :)
Na jaren onderdrukken, verzwijgen en negeren van gebeurtenissen die mijn kindertijd op zijn kop zetten brak bij mij vorig jaar de veer. Ik had in het verleden al een psycholoog bezocht, ik kreeg pillen voor mijn angsten en slapeloosheid. Telkens kon ik de mindere periodes overbruggen. Ik bleef wel zitten met een laag zelfbeeld, ik vergeleek me constant met anderen en kon met moeite enkele goede eigenschappen bij mij opsommen. Nu besef ik dat ik gewoon over mijn grenzen ging door mijn depressies – die ik toen gewoon benoemde als er even door zitten – te minimaliseren. Ik (en ook mijn huisarts) vonden steeds wel een uitleg : een baby, moeilijke zwangerschap, verbouwing, huilbaby, nog een baby, combinatie werk-gezin en noem maar op. Tot vorig jaar. Niets hielp nog : noch medicatie, noch gesprekken bij de psycholoog konden de demonen uit mijn kindertijd onderdrukken. Huilen, angsten, paniekaanvallen waren dagelijkse kost geworden. Ik leefde maanden in deze hel, steeds hopend op een sprankel verbetering. Ik was in ziekteverlof maar bleef verder zorgen voor mijn gezin, verscheurd door schuldgevoel tegenover hen en schaamte tegenover de buitenwereld. De huisarts wist het niet meer en stuurde me dan pas door naar een psychiater, Het doembeeld van een opname, mijn grootste nachtmerrie kwam tevoorschijn. Het ging niet meer, ik was op, helemaal op. 5 maand was ik in opname in een psychiatrisch ziekenhuis, achteraf gezien de beste beslissing ooit. Ik heb me gesmeten op de therapieen : gesprekken met de psycholoog, met de verpleegkundige, sporten, creatieve therapie, lessen rond zelfbeeld, herstel en hervalpreventie.. Ik ging diep, heel diep. Voor het eerst in jaren moest ik mezelf op de eerste plaats zetten, ik leerde spreken over wat bij me leefde, ik leerde opkomen voor mezelf, ik leerde mijn sterktes kennen, ik leerde mijn grenzen bewaken. Het contact met lotgenoten werkte louterend. Voor het eerst voelde ik me begrepen, gesterkt en gesteund. Je voelde je niet meer ‘abnormaal’. Het deed ook zo een deugd te kunnen praten met het personeel zonder bezorgd te moeten zijn over wat ze over jou zouden denken, het deed zo een deugd om in al je verdriet en ellende zo een respect te voelen voor war bij j leeft je. Het was een harde, intense periode, gelukkig sprong de familie bij op het thuisfront en heb ik een heel lieve man die me heel hard heeft bijgestaan ( en dat dit geen evidentie is heb ik gemerkt bij veel mede patienten). Enkele maanden dagtherapie verder ben ik opnieuw sterk genoeg om het dagelijkse leven op te nemen. Mijn rugzak is kilo’s lichter geworden maar ik zal hem toch de rest van mijn leven moeten meedragen. Ik heb hopelijk genoeg tools meegekregen om de moeilijke periodes door te komen. Dat die er zeker nog komen, daar ben ik me van bewust. Maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta.
Ik doe dit verhaal om duidelijk te maken dat ik ook maar een doodgewone vrouw ben die tijdens haar opname heel fijne, gevoelige mensen zoals jij en ik hebben leren kennen. Vaak zeiden wij tegen elkaar : iedereen zou er deugd van hebben om gedurende een paar weken de therapieen te volgen die wij volgden. Elkeen zou er alleen maar wijzer van worden !
Hej Lilith, ik heb deze post zo graag gelezen! Ik vind het bewonderenswaardig dat je daar zo open over kan praten. Ikzelf ben enkele jaren geleden ook even in therapie geweest voor angsten. De stress van het laatste jaar unief werd me teveel denk ik. Die dame gaf me echt een inzicht in mezelf en gaf me tips mee om met mijn angsten en met stress om te gaan. Ik ben na enkele sessies gestopt, maar in moeilijke periodes denk ik nog altijd aan haar tips. Soms denk ik zelfs dat ik beter nog eens terug zou gaan. Maar het taboe blijft toch. Bij mij weten ook maar een handvol mensen van mijn therapie. Ze begrijpen het wel en bekijken mij niet anders en mijn lief was zelfs blij dat ik op die manier geholpen werd. Ik heb zelfs nog getwijfeld om er ook eens een blogpost over te schrijven (in navolging van jouw openhartige posts), maar ik ben (nog) niet zo dapper als jij, denk ik :) Alleszins bedankt om dit ook mee bespreekbaar te maken en te helpen om dit taboe de wereld uit te helpen.
Been, there done that en ik heb er bijlange geen spijt van. En eerlijk, moest het zo duur niet zijn, ik zou blijven gaan elke week. Een mens kan er maar goed bij varen!
daar hef ik het glas op! Niks mis met therapie – meestal niet meer dan een luisterend oor om je eigen intuïtieve stem weer een ‘stem’ te geven .. maar wat is dat oor levensreddend! Enige manier om taboe te doorbreken = erover praten. Tot mijn grote verbazing leidde mijn eigen openheid erover tot verbazende verhalen bij buren, vrienden, collega’s … en verbeterde dat alleen maar onze band – zodat ik de therapie na een heel pak jaren wat minder nodig heb – alleen in piekmomenten ;) omdat er zoveel lieve luisterende oren zijn bijgekomen die kunnen zeggen “been there (the big black hole), done that (the therapy), became a better person!”
Gezinsbond ijvert al een tijdje om therapie “terugbetaalbaar” te maken. Toen ik vorig jaar iemand aanraadde om te praten met een psycholoog over haar problemen werd ik heel raar bekeken! “een psycholoog?” Maja, waarom niet. Er kwam ook een bepaald schaamtegevoel boven bij haar, want dat had ze helemaal niet nodig! Ik legde uit dat een (goeie) psycholoog de dingen kan helpen kaderen en andere perspectieven kan aanbieden.
Ik ben een paar keer in mijn leven naar een psycholoog / psychiater / therapeut gegaan, om uiteenlopende redenen, en nooit lang. Maar toch hielp het.
Ik ben voorstander van een systeem waarin iedereen nu en dan praat met een psycholoog. Ook mensen die geen directe problemen ervaren, kunnen daar veel aan hebben. En het zou het taboe dat er nu rond heerst, doen afbrokkelen. Als we zo nu en dan een medische check-up laten doen, waarom dan geen mentale? Waar schamen we ons voor?
En aan lecoeuràmaréebasse : Kinderen voor Kinderen! Betere kinderliedjes zijn er volgens mij nooit gemaakt. Al moet ik toegeven dat ik ze nu niet meer volg, ik ben gestopt rond 1992. Mijn dochter kent de tekst van ‘Kerstezel’ ondertussen uit haar hoofd. Ik geniet er nog altijd mateloos van. Ok, dat even ter verstrooiing. :-)
Wat fijn dat je dit deelt Lilith en het is zooooo herkenbaar!
Mensen komen vaak maar in beweging als het genoeg pijn doet. Daarvoor blijven we maar doorgaan en denken we dat we het wel zullen redden.
Er is nogthans niets fouts mee om af en toe eens iemand te laten meekijken zodat je de dingen van een andere kant leert bekijken. Helaas zit daar nog veel schaamte rond, bedankt dat jij dit op deze manier doorbreekt.
In mijn zoektocht naar mezelf ben ik ook meer dan 3 jaar in therapie geweest. En het klopt helemaal wat je schrijft, je doet het voor jezelf en omdat je jezelf de moeite waard vindt. Al is dat laatste iets wat je daar ook leert. We onderhouden ons huis en onze wagen maar onszelf en ons geestelijk welzijn dat is er vaak teveel aan, gek is dat.
Ondertussen zit ik ook aan de andere kant. Want mijn zoektocht naar mezelf heeft me een omscholing en een eigen Therapie & Coaching praktijk gebracht. Ik leef nu mijn passie en breng mensen dichter bij zichzelf, bij wie ze in essentie willen zijn. Ik krijg er vleugels van als ik zie wat voor grote stappen mensen zetten op de 3 tot 6 maanden dat ik hen gemiddeld begeleid. In mijn eigen proces heb ik me vaak afgevraagd of het echt nodig was dat ik zo lang in therapie ben geweest. Zou ik niet sneller vooruit zijn gegaan als ik af en toe een goeie sjot onder mijn *** had gehad. Want het is wel fijn als er iemand onbevooroordeeld naar je luistert maar leren hoe je de dingen anders kan doen zodat je andere resultaten neer kan zetten geeft je nog meer vrijheid.
In het ganse “terugbetalingsdebat” komt coaching zelfs niet ter sprake en dat vind ik jammer want de resultaten liegen er niet om.
Er is dus nog veel werk aan de winkel en het debat openen is zeker een stap in de goede richting, bedankt daarvoor!
Zo hard dankjewel voor deze post!
Een dikke 2 jaar geleden ging ik op aanraden van m’n osteopaat langs bij een psychologe. Ik moest steeds vaker langs om m’n rug & nek los te maken, tot hij me zei dat het probleem niet in m’n lijf, maar in m’n hoofd zat. Hij vertelde dat hij een tijdje in Amerika had gestudeerd en als ik daar had gewoond, dan had ik al lang bij een psychologe gezeten. Wat me over de streep heeft getrokken, is het feit dat man -en zoonlief het steeds weer moesten bekopen. Ik ben toen een 4-tal keer bij de psychologe langs geweest, maar de laatste keer begon ze aan te sturen op een volgende fase die ik helemaal niet zag zitten & waar ik geen nood aan had en ik heb toen afgehaakt. Toch heb ik enorm veel aan de gesprekken gehad. Ik was telkens een week erna geen sikkepit meer waard, maar ik heb het nodig gehad om alles op een rijtje te zetten & te verwerken. Ik heb er geen moeite mee om aan mensen te vertellen dat ik therapie heb gehad, maar zoals je zegt: heel wat mensen weten precies niet hoe ze daarop moeten reageren. Er rust zeker en vast nog altijd een taboe op. Een collega van me zat er vorig schooljaar helemaal door. Tegen de avond slaagde ik erin om haar op te peppen, maar de volgende dag was het weer van nul beginnen. Ik voelde dat m’n eigen energiepeil er gevaarlijk van ging zakken, dus ik begon ook voorzichtjes aan te sturen op een bezoekje aan een psychologe. Ze keek me verschrikt aan en riep: ‘Denk jij dat ik zot ben?’ Dat bewijst nog maar es hoe ‘zot’ en ‘psycholoog’ de dag van vandaag nog hard samenhangen bij de meeste mensen…
Ik heb het eens geprobeerd, 1 sessie. Ik voelde dat ik weer tegen een muur aan het aanlopen was, was dul aan het vechten met oude demonen en was zwaar het onderspit aan het delven – er was zo veel: tot aan mijn pakt, 23e verliep niets in mijn leven eigenlijk op rolletjes. Mijn kindertijd was gericht op presteren, met als resultaat een draak van een puberteit met ouders die zowel met mij, met zichzelf als onderling een wereldoorlog aan het uitvechten waren. Op doorsnee dagen heb ik wel het idee dat het allemaal wel verwerkt in een doosje in mijn hoofd zit, maar als ik eerlijk moet zijn, balanceert dat verwerkt hebben zich vaak op een wankel touw, waar het nu en dan eens van af dondert en het weer erg, erg donker wordt allemaal.
Dus ik met mijn ziel onder mijn arm naar de psychologe. Ik werd in een redelijk onverwacht lokaal geleid, iets dat ik eerder associeerde met jeugdbewegingen (lees: oude zetels, muffe geur, flets groen en andere ooit blitse kleuren) dan met psychologische bijstand. Er werd van mij blijkbaar verwacht dat ik meteen alles zou vertellen en waar ik volgens haar te weinig aandacht aan besteedde werd opnieuw aangehaald en verder in gegraven, ik denk dat ik daar bijna een uur ’n half heb zitten vertellen, terwijl zij vrij droog nu en dan eens wat vroeg om ergens dieper op in te gaan. Ik ben daar op de rand van getraumatiseerd buiten gekomen. Het was helemaal niet hoe ik het verwacht had, noch wat ik nodig had.
Sindsdien zit de schrik om weer zoiets tegen te komen er diep in. Maar ik weet van 1 vrouw, die weet wat ze doet en waar ik al massa’s goeie dingen van gehoord heb en ooit ga ik die opbellen en probeer ik opnieuw.
Alweer een topstukje Kelly! In mijn laatste blogpost had ik oorspronkelijk een heel deel gewijd aan mijn bezoek bij de psychologe. Ik heb toen beslist om het er uit te halen en in een aparte blogpost neer te schrijven, omdat het wat verdween in de rest van mijn verhaal, en ik dat zonde vond. Het komt er dus nog aan. :-) Stilletjes hoop ik dan dat het allemaal samen (met bovenstaande reacties) helpt om een bezoek aan de psycholoog gelijk te stellen aan een huisartsbezoek. Ge weet maar nooit ;-)
Vorig jaar enkele sessies relatietherapie gedaan. Nooit over gezwegen tegen familie en vrienden en de reacties waren vaak (voorzichtig) positief. Zelf heb ik er veel aan gehad, de gesprekken maakten een aantal zaken heel duidelijk (oa valkuilen waar we steeds samen inlopen enz). Dit jaar hebben het lief en ik onze 11de kusverjaardag gevierd en zijn we een volgende fase van onze relatie ingegaan… Serieus, ik kan therapie aan iedereen aanraden die met vragen zit over zichzelf of zijn relatie.
Moedig dat je dit zo openlijk durft schrijven… Zelf probeer ik de dood van mijn vriend zonder hulp te verwerken, vooraleer door veel te gaan fitnessen, wat dan weer heilzaam is voor de body, maar de soul blijft wel een troebele rollercoster van emoties
Jawel, meerdere keren en in verschillende vormen, en ik weiger om me over zoiets te schamen. Momenteel wil ik het even laten voor wat het is, maar als ik morgen vind dat ik er nood aan heb, zal ik geen moment twijfelen om een afspraak te maken. Ik ben liever diegene die in therapie gaat en de dingen aanpakt dan degene die denkt dat het allemaal niet nodig is maar wel een leven lang tegen dezelfde problemen blijft aanlopen en zich afvraagt waarom de hele wereld toch zo tegen hem of haar werkt.
Zo fijn om te lezen dat er ook goede therapeuten bestaan… Mijn zus zit superhard in de knoop met zichzelf en is intussen al bij drie stuks geweest om er iets aan te doen, maar telkens zonder succes. De eerste had geen plaats, met de tweede klikte het niet (mijn zus is nogal down to earth en heeft het niet zo voor zweverige toestanden). Met de derde klikte het wel, de eerste sessie duurde drie uur en mijn zus kon haar hele verhaal doen, vervolgens werd er afgesproken dat de psychologe in kwestie haar zou opbellen voor een volgende afspraak. We zijn intussen vijf maand verder, nooit meer iets van gehoord… Zij wordt er moedeloos van, en wij ook. Ze wil nu zelf geen initiatief meer nemen om hulp te zoeken, begrijpelijk, hoewel wij aanvoelen dat ze het hard nodig heeft. Iemand tips voor goede psychologen in Oost Vlaanderen omgeving Brussel-Aalst? Of tips om er zelf een goede te vinden? Alvast bedankt!
Hier nog iemand die enkele jaren geleden in behandeling is geweest.1 periode zelfs zonder dat mijn toenmalige partner het wist of iemand anders.Nu ben ik sinds 8 maanden bij mijn ex weg en het gaat veel beter met me.Maar nu reageren sommige mensen vol ongeloof op hun eigen vraag:hoe gaat het met je? en als ik daar dan op antwoord dat het nu beter met me gaat dan toen we nog samen waren…terwijl je toch alleen maar zelf voor beterschap kan zorgen,indien nodig met hulp van buitenaf…Ben blij met de stappen die ik ondernomen heb.Ik hoop voor jou dat je er komt en dat je hulp nodig had/hebt vormt voor mij geen enkel probleem.Daar zijn die mensen er tenslotte voor ;-) Knuffeltje ♥
Ik ga bijna twee jaar naar een psychiater en ben er nu pas – op 27-jarige leeftijd – achter gekomen dat ik autisme en ADHD heb. Wat een opluchting om eindelijk erkenning te krijgen en te beseffen dat mijn anders-zijn niet mijn schuld is. Maar tegelijk ook spijt dat ik niet vroeger naar een therapeut ben gestapt.
De tranen lopen hier weer over mijn gezicht. Ik ga ondertussen al anderhalf jaar bij een psychologe. Het eerste jaar elke week. Sinds ik weer werk hebben we moeten afbouwen omdat ik het er gewoon niet bijkrijg. We gingen geleidelijk van 1 keer per week naar 1 keer per maand. Ik merk nu dat ik het toch vaker nodig heb. Ik voel dat het weer bergaf gaat, 80% werken is te veel voor mij. Mijn werkgever laat niet toe om minder te werken en ik durf de stap niet zetten om te veranderen…
amen to that !
Ik ben vorig jaar in therapie geweest ivm zaken uit het verleden, sinds een half jaar opnieuw door een burn-out.
Het is omdat anderen over hun therapie durfden praten (deze blog, een collega, een vriendin) dat ikzelf ook de stap durfde zetten. Ik dacht altijd dat ik me niet moest aanstellen, dat het niet zo erg was en dat ik het niet nodig had, maar het tegendeel was dus waar. Het is bij momenten heel zwaar geweest, het is werken, maar het loont wel.
Ik probeer er nu ook gewoon over te doen: goede vrienden, enkele collega’s en dichte familie weten het dat ik naar een psychologe ga. En door er open en eerlijk over te zijn durven mensen al eens sneller toegeven dat ze het soms toch ook moeilijk hebben en wordt het iets minder taboe.
Ik ging een paar jaar geleden in therapie omdat ik volledig op was van er voor heel ons gezin te zijn toen mijn ouders in scheiding lagen. Ondertussen ga ik af en toe terug. Soms op regelmatige basis, dan is het weer even niet nodig, en als ik voel dat het weer moet (of als mijn lief het aangeeft), dan ga ik terug. En dat is zo oneindig fijn. lastig ook, dat wroeten en terugkeren naar minder leuke dingen. Maar vooral telkens een pak van mijn hart. Telkens handvaten om bepaalde dingen aan te pakken en telkens terug weten dat je niet alleen bent in wat je voelt en dat anderen ook zo reageren/doen in bepaalde situaties. Dat ik geen uitzondering ben vind ik altijd fijn. En dat mijn psychologe me ondertussen ook wel echt begint te kennen. Ik voel me er best thuis. Soms wordt er hard gelachen, soms hard gehuild en iedere keer helpt het me een stukje vooruit. Een echte aanrader. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de impact die dat heeft op je gezin. Ik snap het taboe ook helemaal niet. Want je draagt gewoon zorg voor jezelf, en dat is superbelangrijk.
Bedankt om dit te schrijven! Zo leuk ook om alle reacties te lezen. Ik ben al 2jaar in therapie (maandelijks). Ik zie het ook als zorg dragen voor jezelf. Het heeft lang geduurd vooraleer ik de stap heb gezet maar ik ben enorm blij dat ik gesprongen ben. Enorm verrijkend om niet steeds in diezelfde valkuilen te springen :-)
Ik ben ook in therapie, heb een postnatale depressie en ik weet dat ik kans heb op herhaling. Dus als ik straks “beter verklaard” ben zal ik altijd nog hun in mijn achterhoofd houden voor als ik denk dat het minder gaat..
Ja hoor, wat je zegt is heel herkenbaar. Het heeft mij erg geholpen wat dingen op een rij te zetten en wanneer ik merk dat ik er weer onderdoor ben omdat mijn gedachten geen minuut stilstaan, dan ga ik er weer naartoe, al is het voor 1 gesprekje tussen de soep en de patatten.
Allemaal zeer herkenbaar! Een paar aanraders: volg eens een cursus Mindfullness ( via I am / Dapne in Roeselare is zeer goed ) ( is wel in groep, ik was daar in het begin weigerachtig tegenover maar het heeft mij heel veel nieuwe inzichten gegeven , dit op aanraden van mijn oude huisdokter ), ook eens een midweek boeken bij de Stiltehoeve Metanoia in Moerkerke-Damme kan echt WONDEREN doen. Dit is eens een schoonheidskuur voor uw innerlijke ik ;-) Meditatie en yoga kunnen ook heel wat in beweging zetten. Succes allemaal en vooral Go with the flow en Kelly, do more of what makes YOU happy :-)
ja, heb ook therapie gevolgd om van enkele fobieën af te raken die echt mijn leven aan het overnemen waren. Meer dan ik zelf besefte toen ik eindelijk hulp zocht…dankzij de zelfreflectie leerde ik hoe ik in feite constant ontwijkingsstrategieën en cover-up acties aan het doen was. continu. Omdat ik me doodschaamde, omdat ik het zelf wou oplossen, …
Ik ben nu ook waakzamer op tekenen dat ik weer hulp zou nodig hebben, dat mijn angsten weer langzaam zouden groeien en mijn leven weer binnensluipen. Ik hou er rekening mee dat ik ooit terugmoet. Deze keer zal ik dan ook niet zo lang wachten want ik wil voor mezelf zorg dragen.
Dat extern klankbord is goud waard en kan zoals je het schrijft niet vervangen worden door kennissen of familie. De ervaring van de therapeut leerde me ook dat ik echt niet de enige “weirdo” was zoals ik mezelf beschouwde: we zijn met zoveel die elk op onze manier vechten. Net zoals de wachtzaal van de huisarts volzit met mensen die wel ergens pijn hebben en ook niet aarzelen om hulp te zoeken.
Ik ga nu ongeveer een jaar naar de psycholoog. Vorig jaar in de zomer nam ik het besluit dat ik lang genoeg in hetzelfde straatje bleef zitten. Beste beslissing ooit. Ik vind het heerlijk om naar de psycholoog te gaan, om eens mijn verhaal te kunnen doen tegen een buitenstaander, om gedachten te gek voor woorden daar wél te durven uitspreken, om iemand te hebben in hectische en chaotische tijden die mij laat uitrazen, om iemand te hebben die oprecht vraagt hoe het met mij gaat. Iemand die me doet stilstaan bij het leven, bij het leven NU en niet wat als… Iemand waarvoor ik geen enkele traan moet wegslikken. Nogmaals, beste beslissing ooit.
En ik denk, eerlijk, dat ik dit ga blijven doen. Ik word hier alleen maar beter van en ga hier veel sterker uitkomen!
Hier veel ervaring met therapie en het heeft me lange tijd echt vooruit geholpen, helaas is niet elke therapeut even geweldig (mijn ervaring). Hierdoor heb ik weerstand gekregen en zoek ik nu op andere wijze hulp. Wel neem ik mee wat ik geleerd heb.
Fijn dat je hier aandacht aan geeft. Het is idd nog een taboe om in therapie te zijn en daar gewoon over te vertellen. Zelf ben ik al twee jaar in therapie bij een fantastische psychologe. Nu bouw ik de frequentie wat af, maar mocht het weer moeilijker gaan dan ga ik gewoon vaker. En ik vind dit zeker niet iets om me voor te schamen. Integendeel. Ik vind het behoorlijk sterk van mezelf dat ik mijn problemen, frustraties en moeilijkheden onder ogen wil zien met haar hulp. Veel beter dan doen alsof alles koek en ei is, alles opkroppen…
Kelly, ik bewonder je echt. Dat je de moed had om die stap te zetten maar ook dat je het aandurft het taboe te doorbreken en er gewoon over te praten. De verwijsbrief van mijn huisarts aan een psycholoog ligt hier al een half jaar klaar…ik moet alleen maar dat telefoontje doen en een afspraak maken. Maar ik vind telkens wel weer uitvluchten besef ik nu. Misschien moet ik gewoon eens wat minder chicken zijn en het gewoon doen. Voor ik te diep in de put zit. En er niet meer uit geraak. Misschien moet ik gewoon eens mijn koppigheid en mijn angst aan de kant zetten en tegen mezelf zeggen: je kunt dit, want je hebt het nodig. En toch krijg ik het nog steeds spaans benauwd bij de gedachte dat ik al die opgekropte dingen zal moeten loslaten, bij een wildvreemde, met ongetwijfeld een tranenwaterval bij de eerste 10 sessies ofzo. Misschien moet ik gewoon vragen of ik daar een halfuurtje mag komen zitten janken. Dat alleen al zou zo opluchten! Ik voel het aan mijn water…
Goeie tips ten aller tijde voor iedereen me dunkt!
Ik heb jarenlang in therapie gezeten omdat ik chronisch depressief was. Inmiddels heb ik geen therapie meer. Ben er toevallig net een stukje over aan het schrijven, (staat nog niet online). Ik vind therapie niets vreemds. Het is net zoiets als de tandarts, sommigen gaan preventief, anderen pas als alles verrot en ontstoken is. Het is maar wat je zelf wilt. Zelf oplossen is vaak een veel moeizamer proces, en daar heeft niet iedereen de kracht en tijd en zin voor.
Ik had een schop onder mijn kont nodig om de stap te zetten. Door posttraumatische stress nadat mijn zoontje zijn leven aan een zijden draadje hing, liep ik vorig jaar rond als een wandelend wrak. Ondanks het taboe dacht ik ‘baat het niet, schaadt het niet’. Niet alleen het praten, maar vooral de juiste technieken om ermee om te gaan waren een verademing! Veel succes X
Een stuk na mijn bevalling, toen mijn dochtertje 4,5 maanden was en ik terug moest gaan werken, crashte ik thuis na twee weken. En toch ben ik na twee weken thuis terug gaan werken omdat ik persee wou en het wel ging lukken.. Uiteindelijk zat ik enkele dagen daarna na een tweede crash op het werk, drie maanden thuis en ging dan progressief parttime terug aan het werk. Na drie maand parttime kon ik het weer aan om 4/5 te werken. Ik had professionele begeleiding opgestart bij een psychiater en nam een jaar medicatie. Nu ben ik al een tijdje genezen en terug zes weken zwanger. Ik ga mijn persoonlijke valkuilen in het oog houden, en voor de rest gewoon genieten… Dit was een erg inspirerende post!
mooi geschreven!! respect