De ene ochtend is de andere niet. Zo is de ochtend van voor je kinderen hebt gemaakt niet gelijk aan de ochtend van zodra die kinderen er zijn, om met een understatement te beginnen. En lopen de ochtenden waarop Youri Dexter naar school brengt voor mij ongeveer tachtig keer chiller dan die waarop ik zelf de hele ochtendspits in goede banen moet leiden.
Ik weet meestal op voorhand welke die ochtenden zijn, waarop ik warme koffie drink in plaats van lauwe omdat ik tijdens het drinken niet drie keer met iemand mee naar het toilet moest. Youri en ik maken tegenwoordig namelijk elke zondag een weekplanning, want dat soort dwangmatige flippo’s zijn wij. Dat duurt maar tien minuten, en is zoiets als “Ik moet donderdag op reportage, kun jij hem dan brengen? Wie doet de woensdagnamiddag deze week? Is er een dag waarop jij hem eens kunt ophalen? Zie je mij eigenlijk nog altijd graag?”, waarop dat zwart op wit (of eerder oranje op wit) in onze gesynchroniseerde iCal wordt gezet, in de hoop dat die planning ook echt gevolgd kan worden als de week zich op gang bolt. Oranje op wit is ook bij ons geen garantie op succes, maar we doen ons best, en meer kunt ge niet doen.
Los van het of moeder of vader is die Dexter naar school brengt zijn dit de ingrediënten van een gemiddelde ochtend in de crib:
– een humeurige kleuter. Niet altijd, hangt wat af van de fase waarin we ons bevinden in de kleuterale ontwikkeling, maar onze ochtenden vullen zich de laatste weken toch gemakkelijk met een vorm van hysterie waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden voor ik moeder werd. Vaak heeft dit te maken met Dexter moeten wekken voor hij helemaal uitgeslapen is, terwijl het net zo goed kan dat hij ons zelf heeft gewekt voor wij helemaal uitgeslapen waren en het ook van dat is. Het is elke ochtend weer een boeddhistische oefening in kalm blijven en niet mee beginnen roepen, zeker als de onredelijkheid hoogtij viert en de onderwerpen variëren van “ik wil wel/niet dat jij mijn boterhammen in twee/zes/achttien stukken snijdt”, “ik wil dat jij mijn boterhammen weer aan elkaar plakt”, “jij mag niet naast mij zitten” tot “de moddervis wil mij opeten en ik wil dat niet en daarom wil ik niet eten”. Adem in, adem uit.
– een te vullen snackdoos: aangezien Dexter warm eet op school hoef ik geen boterhammen te smeren, maar ik zorg wel voor een tienuurtje en iets voor in de namiddag. Voor de voormiddag is dat doorgaans fruit, in de namiddag een droge koek of een kaasje met kerstomaatjes of als ik helemaal goed bezig ben een vers stuk bananencake van de mama. Soms heb ik er veel zin in en voel ik me een bijzonder geslaagde doosjesmoeder, soms duw ik moe en humeurig een banaan in zijn boekentas en kan het me allemaal een beetje gestolen worden.
– een ontbijtmand: sinds de komst van de ontbijtmand enkele maanden geleden winnen we elke ochtend een paar minuten met het uitzoeken en naar de tafel brengen van ons beleg, en volgens mij tellen die aan het einde van de dag dubbel. Ik probeer al eens mijn inner Pascale Naessens te channelen en te kiezen voor een kom fruit met kokosroom en een yoghurt, maar Dexter en Youri houden het meestal bij brood met choco of chocoladehagelslag met schildjes van Mega Mindy of ontbijtgranen. Ik kies mijn gevechten, en als die rond zeven uur ’s morgens moeten plaatsvinden ben ik net iets flexibeler wat het spijzen van de schatkisten van Gert Verhulst en Hans Bourlon betreft.
– koffie: ja, ik ben zwanger, en neen, ik overdrijf niet, maar ik heb wel elke morgen mijn tas koffie nodig. Bij voorkeur in mijn blauwe kop van de Hema, en op het gemak. Dat laatste lukt soms alleen als ik hem drink nadat ik Dexter naar school heb gebracht, maar daar heb ik eigenlijk zelden het geduld voor. Jullie zien: the struggle is real, ook in de crib.
– een zucht van opluchting: als alles goed is verlopen en opgeruimd is en ik eindelijk aan mijn werkdag kan beginnen met de gedachte dat niemand met maar één schoen naar school is gestuurd. Het zou vast allemaal nog makkelijker lopen als ik me ’s avonds zou voorbereiden en kleren zou klaarleggen en fruit zou snijden, maar ’s avonds wil ik meestal alleen boeken lezen en boeken lezen. Valt uiteindelijk eigenlijk toch wel mee, op de schaal van organisatorische flippo.
Hoe verlopen jullie ochtenden? Volgens een vast stramien, of regeert de chaos? Links delen mag!
Deze blogpost schreef ik naar aanleiding van #boostyourpositivity van Activia. Meedoen mag en wordt zelfs toegejuicht! Registreer je even op deze website, dan kunnen we komen meelezen.
Koffie is helemaal geen schande, bij mijn beide zwangerschappen kon ik de geur van koffie in de eerste maanden niet verdragen, de hel als koffieverslaafde. Maar het werd beter…
Een humeurige peuter/kleuter? we kennen er alles van. ik blijf mezelf voorhouden dat het een fase is… maar dan wel eentje die al lang aansleept ;-)
’t is misschien een magere troost maar er komt een moment dat hij gewoon zelf zal opstaan, zijn kleren aandoen en zijn (brood)doos zal vullen en vraagt wanneer jij eindelijk klaar bent om met hem naar school te vertrekken ;-)
Er komt zelfs een moment (echt waar) dat hij zelf naar school vertrekt!
Mijn dochter is nu 13 en sedert een dik half jaar geniet ik van die luxe. Ik moet ze zelfs niet meer wekken, nooit gedacht dat dat nog ging gebeuren. Los daarvan zijn wij het soort mensen dat ’s morgens niet kan of wil nadenken, dus ’s avonds liggen alle kleren klaar en staat de tafel gedekt, boterhammetjes zitten al in de brooddoos in de frigo, en misschien dat ze wat verser zijn als je ze pas ’s morgens smeert maar dat weegt voor ons niet op tegen het alternatief, namelijk stress van op een onmenselijk uur (= alles voor 8.30u :-)).
Altijd blij om te lezen dat het er op een ander ook zo aan toe gaat! Ik heb mezelf vanmorgen weer horen gillen: “die ochtenden moeten écht anders!!” terwijl ik een doosje rozijnen in een boekentas gooide (dat telt als fruit, toch?).
Ik zit vol goede voornemens en denk ook elke dag dat ik een Pascale-ke ga doen. Tot er gewoon (zo ineens, zonder waarschuwing) helemaal geen tijd meer is en ik gewoon een banaan in mijn handtas prop, die ik dan misschien op het werk kan opeten.
Ik heb een zware hekel aan die ochtendspits en ik wil daar iets aan doen :)
PS: ze zeggen dat fruit dat je een half uur voordien gesneden hebt zowat al zijn vitaminen kwijt is, dus blijf ’s avonds maar boeken lezen :)
Heel mooi en realistisch omschreven :)
Hier meestal ook een chaotisch ochtendritueel, een race tegen de tijd! Ik heb al geprobeerd om vroeger op te staan, maar de race blijft…
Wij hebben een 4-jarige nerveuze kleuter en een 1-jarige peuter met verlatingsangst die gans de ochtend aan mijn been of arm hangt. Manlief en ik verdelen de taken s’ochtends netjes. Maar toch blijft het moeilijk…
Ik werk maar 20 uren per week (in volle dagen), de dagen dat ik ga werken, blijft de vuile ontbijttafel dikwijls staan tot s’avonds… shame on me!
Hier is de afspraak “als we iets 3 keer moeten vragen, mag je vanavond geen filmpje kijken” weer ingevoerd omdat manlief en ik te vaak compleet genegeerd werden. En omdat ik vanaf de derde keer ga roepen en mezelf dan zo mislukt voel. Dus kwam zoon vanmorgen “al” na 3 keer effectief aan tafel en dochter na 6 keer. Dat wordt weer fijn vanavond als ik hen aan onze afspraak herinner, ik kijk er al naar uit…
De ochtendspits gaat hier ongeveer drie keer per week goed, is één keer een twijfelgeval en mislukt één keer compleet. De rest van de week zou dus goed moeten gaan. Toch? Ik leef met hoop ;)
Onze ochtendspits is tegenwoordig ook echt niet om over naar huis te schrijven (ha, die opmerking, in dit digitale tijdperk ‘schrijft’ niemand nog naar huis, ik in elk geval niet). Vooral als ik er alleen voor sta. Mijn oudste dochter is bijna 5, maar is de hysterische buien helaas nog steeds niet ontgroeid (ik vraag me soms wel af of dat normaal is). Ik heb twee peutertjes van bijna anderhalf, waarvan vooral de zoon ’s ochtends voor de (on)nodige decibels zorgt. Hij kan zich nog niet zelf aankleden, maar oh wee als ik hem durf te helpen. Idem met jas en schoenen. Waardoor alles veel te traag gaat. En op de ochtenden dat ik er alleen voor sta moet alles vooruit gaan, en dat zint hem niet. Deze ochtend alle kinderen zonder jas de auto in gepropt, de kleinsten zelfs zonder schoenen. Die trokken ze gewillig aan bij het uitstappen (ineens mag dat dan wel).
Ik tracht voor iedereen kleren klaar te leggen ‘ savonds, maar ergens loopt het toch nog spaak, want iedereen heronderhandelt ’s morgens over zijn outfit. Wat wel grote tijdswinst oplevert, is de boterhammetjes met confituur op voorhand smeren. Toch iets waar we organisatorisch goed in gebleken zijn…
Ik ben pas koffie beginnen drinken toen ik zwanger was :p
Ik was namelijk altijd zoooo moe! En dacht dat ik met koffie fitter ging zijn. Niet dus ;). Inmiddels drink ik wel nog steeds koffie, jawel, ook met de borstvoeding :p. Wel maar een kopke of 2 per dag, maar ik hou het niet bij in een schriftje, sommige dagen zijn het er 5 ook ;)
Oh zo herkenbaar! Vooral het moeten wekken van de peuter… En de bijbehorende decibels. Ik vind dat tegelijk enorm zielig en ook frustrerend. De oorzaak is vermoeidheid dus die probeer ik nu aan te pakken. Omie zal dochterlief eens s middags gaan halen, op tijd in bed, prikkelluwe vrije dagen. Ik heb een plan van aanpak en dat maakt me rustiger.
Opstaan – en dat piekt de laatste tijd. In mijn eentje naar beneden gaan en alle boterhammen smeren (voor mezelf, manlief) en de boekentas klaarmaken. Net zoals jij een fruit en een koek voor in de namiddag. Toen de dochter nog kleiner was ging ik het fruit nog snijden maar ondertussen kan mijn 3de kleuter-kleuter al deftig een appel naar binnen werken. :) Als dat allemaal gedaan is zet ik mijn plateau klaar: borden, tassen, bestek, boterhammen op het bord en mijn koffiemachine staat klaar aan de startlijn. Daarna ga ik naar de badkamer, al dan niet al vergezeld van de dochter. Mezelf klaarmaken en terwijl steeds opnieuw de dochter aanmoedigen om de kleertjes aan te doen. Als het helemaal haar ding is, is ze klaar in 1-2-3. O-wee als de t-shirt het verkeerde kleur heeft en ze eigenlijk de trui wou aandoen die net in de wasmand zit. “Mama, je moet wel wassen hé” krijg ik dan te horen… Als de grote en kleine dame klaar zijn ga ik mijn zoon uithalen en die doet gelukkig nog niet moeilijk. Terwijl de zoon blij is om zijn brandweertrui stuur ik de dochter al naar beneden met de vraag mijn koffiemachine aan te zetten (handig!). Als ik beneden kom hoef ik hun enkel te vragen wat ze op de boterham willen en hun vriendelijk 1, 5 of 11 keer te verzoeken aan tafel te willen zitten. Na een 20-tal minuten kunnen we weer van tafel. Hup naar de badkamer om de tanden te poetsen met een gemiddelde duur van 7 min (joepie) tot 20 min (ai te laat op het werk) naargelang de medewerking. Daarna jassen aan, schoenen aan, iedereen zijn gerief mee en de deur toetrekken – oef!
:) ik heb ook de koffie niet afgezworen en sta mezelf een max van 2 kopjes per dag toe.
Dat weekplannen komt me trouwens ook bekend voor, we hebben wel een standaard (hij de ochtend, ik de avond), maar door flexibele werkagenda’s (lees: te vroege of te late meetings bij de ene of de andere), durft er ook al wel eens gewisseld worden. En ook hier is het digitaal vastleggen nog geen garantie op succes. De backup volgt meestal net voor het licht uitgaat “schat, je weet toch dat jij ze morgen moet gaan halen he?”
Fijn dat wij niet de enigen zijn met discussies en nood aan cafeïne op een normale week-morgen. En stiekem een beetje blij om te lezen dat wij niet de enige zijn die ’s avonds te weinig klaarzetten en daar toch niet van wakker liggen ;-) https://nelevanmalderen.wordpress.com/2015/09/29/s-morgens-vroeg-ten-huize-tifosa-boostyourpositivity/
Als het een troost mag wezen, het wordt er alleen maar beter op als ze ouder worden. Onze 3 tieners hebben zelf genoeg discipline ’s morgens om op tijd op te staan en te ontbijten met (zelfgebakken) boterhammetjes of granola met soya-yoghurt. Ondertussen staan wij ook op, en gelukkig maar (met 3 dochters in huis !) hebben we de luxe van 2 badkamers en manlief die meestal maar na de ochtendspits vertrekt. Dus valt al bij al wel mee. Alleen de ochtenden dat er boterhammen voor de lunch moeten gesmeerd worden, of slaatjes meegenomen, kan het wel eens nipt worden in timing. Maar we nemen altijd de tijd om te ontbijten, al dan niet samen. Soms heb ik zelfs nog tijd om snel een was in te steken of uit te hangen. De oudste vertrekt iets vroeger met de bus, de 2 jongsten neem ik mee tot halfweg de stad, van waar ze verder te voet stappen. Maar ik herinner we inderdaad de kribbe-tijd of toen ze kleutertje waren, en hoe ik toen moest crossen en stressen om de prikklok (echt waar ! dit bestaat dus nog!) van 8u te halen. Het wordt er, wat het ochtendgedoe betreft althans, alleen maar makkelijker op. De discussies ’s morgens gaan nu eerder over uitgaan, weekendplannen op elkaar afstemmen, schoolresultaten, enz… Zoals je ziet.. van een heel andere orde.
haha ik heb 1 keer mijn zoontje tot mijn eigen verbijstering met 1 schoen in de crèche afgezet. De schoen heb gelukkig teruggevonden tussen ons voordeur en de plek 150m verder waar die ochtend mijn auto geparkeerd stond (nadat ik speciaal op zoektocht terug naar huis gereden was)
de peuterhysterie valt bij ons nog zeer goed mee…maar de terrible two’s staan voor de deur, dus ik hou mijn hart al vast.
Gooi daar nog een pasgeboren baby bij en voeg toe “met 1 hand, met de andere de baby ondersteunend die aan de borst ligt te drinken”, of “met op de achtergrond het gehuil van een hongerige baby en een kleuter die de hele tijd met een hoog stemmetje ‘onee zusje huilt!’ roept” en je bent klaar voor nummertje twee :-)
T is maar een fase, binnen enkele maanden tegen dat ik terug moet gaan werken gaat het heus allemaal vlotter gaan, ja toch?
Ik heb sinds een dik jaar dé oplossing: ik maak de ochtendspits gewoon niet mee, doordat ik gaan werken ben van 5u30 tot 13u. Ik stap in alle rust om kwart voor vijf uit mijn bed richting badkamer en dan de auto in, zonder dat er iemand aan mijn mouw trekt. Ontbijten doe ik op het werk. Brooddozen en koekendozen en weet ik veel wat worden hier ’s avonds gemaakt en opgestapeld in de frigo. De twee mannen hebben dan de “ochtendspits” voor hen alleen, en dat gaat een pak beter dan wanneer er twee ouders ronddrentelen. Kinderen doen precies altijd dwarser als er twee tegenstanders zijn om uit te dagen… Dat de school om de hoek is bij ons, helpt natuurlijk ook.
Hier valt de chaos wel mee, maar we beginnen op tijd, dus tijd genoeg voor eventuele oponthoud ergens onderweg… ook is dochterlief al ietsje ouder, dat scheelt wel!
Die onvoorspelbare kleuterkuren vind ik het heftigst ’s morgens, zeker voor een kopje koffie! Ik schreef er ook een blogje over: http://misswobie.blogspot.be/2015/09/ochtendstond-heeft-goud-in-de-mond.html
Op de ochtenden dat ik de vroegen heb (zoals deze ochtend, zie mijn verslag) ben ik alleen op mezelf aangewezen….ook al is het enorm vroeg…het is zoooo rustig :-D -zei ze egoïstisch- :-)
Heerlijk om te lezen.
Ik ben zelf een ochtendmens (dus vroeg op), dus op een enkele hectische uitzondering na, verlopen de ochtenden bij ons in huis vrij rustig.
Ik vergeet er wel even bij te vermelden dat onze jongens 8 en bijna 10 zijn en dat dat heel veel uitmaakt in de ochtendstress. Dus het komt goed!!! :-)
Vroeger, vroeger, toen was er hier ook chaos. Vroeger, toen was ik ook nog heel jong. Het betert dus, met ouder worden. Niet dat ik al stokoud ben, maar toch… wij – de kids en ik, want manlief is al voor ons de deur uit – hebben een soort van ritme gevonden ’s ochtends. Een ritme waarin we elkaar gewoon met rust laten. Ik sta op, neem mijn douche, en maak dan de kids wakker. Als ik aangekleed ben ga ik naar beneden, roep hen nog een keer, en dan is het aan hen. Opstaan, aankleden, ontbijten. Op hun eigen ritme. Maar ja… ze zijn dan ook al 18 en 13, dat is een wereld van verschil met een peuter natuurlijk. Ik ben eigenlijk wel blij dat dat hier gepasseerd is. ;) Al is het af en toe nog weleens lastig als papa dan toch een keer thuis is en niet goed weet hoe onze ochtenden verlopen… :D
Ik durf het bijna niet schrijven maar de ochtenden hier zijn zo een beetje de leukste momenten van de dag. Is bij ons de enige moment om allemaal samen aan tafel te zitten. En ik ben een ochtendmens, helpt ook. Ik schreef er ook een blogpost over https://yerasi.wordpress.com/2015/09/29/zes-tips-voor-een-rustige-ochtend-boostyourpositivity/
zo herkenbaar en zo blij dat ik dit kan lezen, echt :-). HEt is gewoon bijna letterlijk wat ik hier bijna elke dag meemaak met mijn tweeling meisjes van drie. Van zodra ze wakker zijn weet ik met welk been ze uit bed zijn gestapt en de laatste tijd heb ik het gevoel dat het meestal het verkeerde is. Het begint bij de kleertjes die ik dan mooi heb klaargelegd de avond voordien, die willen ze (tis vooral eentje die moeilijk doet over kleren) niet aandoen… Sommige dagen “plooi” ik en laat ik ze dan toch maar zelf kiezen (ook al zijn het de vreselijkste combinaties of zoals vandaag een short met bottinekes en daarop dan een warme winterjas. Sommige dagen hoe ik keihard vol dat ze zal aandoen wat ik heb klaargelegd. En eer we in de auto zitten heb ik er zo al een paar “conflicten” opzitten. En zoals iedereen hier ook zegt, het betert echt wel, ik heb ook al een zoontje van 8 en dat is een engelke. En wat het rare is ik kan me ook niet herinneren dat hij ooit zo “moeilijk” gedaan heeft, maar dat zal ik wel gewoon vergeten zijn niet :-)?
Grappig en lichtjes beangstigend (als niet-mama) om te lezen! Aangezien ik vooral ’s avonds lesgeef, heb ik een relaxte ochtend. Ik sta op met de geliefde (om 6uur!) en daarna hang ik wat voor de computer. Als ik vanaf november ook weer een ochtendklas heb, zal het er wel anders aan toe gaan…
lol @ studio100reserves :-) ze kunnen voorlopig nog teren op mijn warme kinderherinneringen aan ochtenden met Zoetekoek (is er aub nog iemand die zich herinnert dat het samsonprogramma eerst zo heette? ik begin te denken dat ik het me hallucineer) al moeten ze niet overdrijven (ik trek een rode lijn bij fruit, dat komt van een boom, dammit, niet van wikkie de viking :-) )
Wij hebben gelukkig iets meer vaste routine in de dagen waarin ik wegbreng, of papa. En een standaardritme van ik die de dochter uit bed haal en aankleed, en hij die zich ondertussen klaarmaakt, en dan een wissel zodat zij ontbijten terwijl ik douche. Inderdaad rustiger dan wanneer twee ouders als een kip zonder kop rondrennen.
De keerzijde is dan weer dat hier niet warm gegeten wordt over de middag, dus dat ik ’s ochtends soms al zit te stressen over hoe ik de kleuter ’s avonds nog wat aandacht geef én gezonde groentjes in haar buik.
Heb mijn ochtend ook eens beschreven… Met schaamrood op de wangen.
https://elimentair.wordpress.com/2015/10/01/ochtend/
geen blogposts over de ochtendstond bij mij, maar wel op instagram – dat vindt mijn puberende kroost als genant genoeg, believe me.
Ochtendrituelen…
Elke ochtend gaat de wekker hier om 5:50. En dat terwijl ik pas begin om 8:30. Ik dank de nieuwe treinregeling daarvoor!
Nadat ik mezelf een kattenwasje gegeven heb, begin ik beneden aan “de bokes”: alles ligt minutieus klaar: een mes voor de choco, de potjes om het fruit in te doen, het potje voor mijn slaatje, …. Toch doe ik hier nog steeds ongeveer 25 min. over.
Gelukkig hoef ik niet te ontbijten, dat doe ik uitgebreid (en gezond!) op de trein met een vriendin (die m’n gewoonte heeft overgenomen :-))
Rond 6:30 storm ik naar boven en maak ik m’n dochters wakker (jeps.. Wij zijn zo’n onmensen die hun kinders zo vroeg moeten wekken…). Nadat ik hetzelfde geprobeerd heb met de man des huizes, maak ik nog vlug een staart in de meisjes hun haren, waarna ik naar beneden storm, al m’n spulletjes pak en de fiets opspring. Om 6:45 ben ik ten laatste de deur uit, want om 7 uur komt m’n trein aan in het station en kan ik beginnen aan m’n langverwachte ontbijt!!
Ondertussen is de papa – hopelijk – opgestaan, ontbijt hij samen met de meisjes en om 7uur vertrekken ook zij richting opvang… De ontbijttafel blijft een verrassing voor de eerste thuiskomer ’s avonds. Gelukkig is dit meestal niet voor mij, want ik kom pas na zessen thuis…
Maar wat geniet ik van die rust ’s ochtends! Ongelooflijk :-)
Hier valt het al bij al nog mee. Grootste troef: ochtendkinderen (4 en 1 ) die altijd om 6u30 (of ook nog ’s nachts) wakker zijn en dus zorgen voor genoeg tijd. Man doet de boekentassen, ik de rest. Leg meestal enkel de kleren op voorhand klaar. En eet zelf nog fruit ’s morgens én kan meestal zelfs de tafel afruimen. Leve slechte slapers! Want oh wee als ze toch eens een half uurtje langer slapen (wij zetten nooit een wekker) en we dus een half uurtje minder hebben….
heerlijk om te lezen, mijn ochtend als mama van 4 kinderen die ook elk een eigen boterhameis hebben qua korsten, gesneden, grootte … kan je hier lezen: http://bramensofie.be/boostyourpositivity-1-onze-ochtendroutine/
Haha, die ontbijtmand! Hebben we hier een jaartje terug ook ingevoerd. Wel grappig dat jullie blijkbaar ook van die efficiëntie-truucjes hebben ;) “Immer improving”, zeggen we hier dan :) En dat van die ‘ik wil boterhammen in x stukjes’-woedebuien, manman, zooo herkenbaar. Maar hier, met 2 vijfjarigen in huis, gelukkig wel eindelijk gepasseerd.
Hier is het ongeveer elke morgend complete chaos, en ik heb geen idee hoe dat komt :-)
Elke morgend ben ik vol goede moed. Ik moet nu wel zeggen, ge gaat dat niet graag horen he, dat het hier veeeeeeeeeeeeeel erger is nu met een tweede! :-)
Hier een redelijk relaxte ochtenspits! Ik schreef er ook een postje op op mijn spiksplinternieuwe blog: https://amamablog.wordpress.com/2015/10/03/de-ochtendstond-ten-huize-a-mama-boostyourpositivity/
Ontbijt ziet er lekker uit. Wel oppassen met dat yoghurtje ;-).