Sofie deelde een paar dagen geleden op haar blog hoe ze worstelt met de combinatie werk-gezin, zoals zovelen onder ons en met haar. Ze deelde in alle oprechtheid haar verhaal, haar twijfels, haar moeilijkheden en zegeningen. Het leverde haar flink wat reacties op, de ene al doordrenkt van meer begrip en empathie dan de andere.
Kirsten van the gentlemom deelde hoe zwaar ze het als prille moeder vond om steeds weer de druk te voelen van borstvoedingsfanatici, terwijl het bij haar niet van een leien dakje liep, hoe graag ze dat ook had gewild. Ze vertelde hoe dat haar zelfvertrouwen had ondermijnd, dat op dat moment al ernstig op losse schroeven stond. Naast begrip kreeg ook zij reacties als “Ik heb de eerste zes maanden volle borst gegeven. […] Ik heb volgehouden omdat ik vooral vond dat dit het recht was van mijn kind wat ik hem niet mocht ontnemen en die mening heb ik na 26m nog steeds.” Ik weet niet of de persoon in kwestie de post van Kirsten goed heeft gelezen, maar volgens mij was dat niet meteen waar zij op zat te wachten door haar ziel op die manier bloot te leggen. Net als Sofie, die zichzelf op haar blog natuurlijk op een spreekgestoelte zet en dus niet altijd positieve reacties moet verwachten, maar tegelijk ook maar een mens achter haar computer is die aangeeft dat dergelijke commentaren haar raken waar het pijn doet. Ze doet haar best, in de mate dat ze dat kan, met de beslissingsmogelijkheden die ze nu voor zichzelf heeft. “Ge moet maar keuzes durven maken” is soms heel kort door de bocht, als je niet in iemands hoofd kunt kijken. Net als “Ge moet maar doorbijten en u beter informeren”.
“Wees voorzichtig met je gedachten, ze zouden wel eens woorden kunnen worden”.
Dat zei iemand me een onlangs tijdens een interview voor de krant. Het bleef hangen, hoe Bond zonder Naam ook. We zijn onszelf zo hard aan het bekwamen in het vormen van snelle meningen (vaak op basis van bijzonder weinig informatie) en oordelen dat we vergeten dat we meer gediend zouden zijn met een training in mildheid. Niet alleen naar anderen, maar ook naar onszelf. Dat denk ik soms, en neen, ik ben er zelf ook niet vrij van, van de gedachte: “Ze moeten daar maar tegen kunnen”. Tegelijk denk ik steeds vaker: is dat wel zo? En echt waar: ik hou vreselijk hard van een gedegen discussie, maar als er op de man wordt gespeeld vind ik het minder. Als er vanuit die discussie stempels op mensen worden gezet en verwijten onder water worden verstuurd zonder dat iemand er nog iets uithaalt, dan weet ik het zo niet meer.
Morgen start de week van de geestelijke gezondheid, en ik hoop in de komende dagen eindelijk de post te schrijven over het vinden van goede begeleiding die ik een tijd geleden heb aangekondigd. Eén van de dingen die ik bij mijn psychologe vind, tot mijn verbazing, is een vorm van mildheid die ik bijna niet meer gewend ben. Ge moogt kwaad zijn, of zwaar teleurgesteld. Je hoeft je verdriet niet af te meten tegenover het wereldleed en je schuldig te voelen omdat je in vergelijking met anderen alles en meer hebt, en je toch niet helemaal fantastisch voelt. Het is niet erg dat je dat denkt. Het is niet tekenend voor wie je bent dat je er even niet in slaagt om je blessings te tellen en op dit moment gewoon heel veel zin hebt om heel erg hard te wenen. De zakdoekjes staan daar. Ze zijn ervoor. Het is geen schande dat je gedaan hebt wat je gedaan hebt. Er is niks mis met hoe jij dat hebt aangepakt. Iedereen stelt zich die vragen, is het niet nu dan misschien binnen een paar jaar. Je bent een mens. Ah ja, juist. Bijna vergeten.
Ik denk dat we in dit klimaat deugd zouden hebben van mensen die zeggen: “Neen, ik ga niet helemaal akkoord met Bart De Wever, maar hij doet soms wel goede dingen ook. Vind ik”. En dat het dan niet zoals bij Joost Zweegers in een schreeuwerige titel uit de context moet getrokken worden, zodat die mens zich vast beklaagt dat hij wat persoonlijke nuance heeft proberen te brengen in het hele debat. Dat hij ook niet direct moet bestempeld worden als rechts, of net links. Dat hij iets zegt, en dat iemand anders het leest, even nadenkt, en daarom niet direct een zwart-witte mening terug moet sturen. Dat dat gewoon kan. Dat ik dit gewoon kan zeggen op mijn blog, zonder dat gij denkt “Lilith staat aan de kant van Bart De Wever. Lilith is er zo een, want ze deelt die post, en waar komt dat vandaan zeg? Dat had ik nu eens ECHT NIET GEDACHT.” Eerder en veel liever dat dan alleen maar Bart De Wever is slecht, en gij vanaf nu ook als ge vindt dat hij dingen oké doet, en borstvoeding is goed, en gij zijt een slechte moeder als ge daar niet mee akkoord gaat en het uw kind ontzegt.
Het kan ook ergens tussenin liggen. Ik geloof dat we dat collectief aan het vergeten zijn, dat weinig dingen echt helemaal zwart zijn, of helemaal wit.
Ik geloof ook dat iedereen om de maand eens naar deze blogpost zou moeten surfen. Afprinten en boven elk bed in het huis hangen mag ook. Eventueel samen met dit tegeltje.
Oh dankjewel. Mijn dag is al onmiddellijk milder begonnen, want dit was ongeveer het eerste wat ik zag. (Terwijl de baby dronk en de kleuter zat te roepen dat ie wakker is :)). Maar bedankt, echt waar. En gelijk heb je. En die van Michel, die ga ik aan mijn voordeur hangen ook denk ik :) xx
De nagel op de kop als je het mij vraagt!
Danku. Ik zat het gisteren nog te denken, toen ik in de auto zo al eens probeerde onder woorden te brengen wat ik graag met mijn psycholoog zou bespreken de volgende keer. Dat ik niet goed meer wie ik ben of wat ik wil of waar ik naartoe wil, maar dat ik daarbij zeker niet geholpen word door iedereen die zijn mening zo hard verkondigt en alles wat daarbuiten valt als onzin afdoet. Ik weet namelijk wel dat ik een mens ben van gematigdheid. Ja, wat hij/zij nu doet is lomp, maar er zit vast wel meer verhaal achter. Nee, met die partij ben ik het niet eens, maar wat ze daar zeggen is er dan weer boenk op. Die mens in kwestie geeft me de kriebels, maar wat hij/zij daar in dat interview zegt is er toch niet naast. Die persoon heeft keuze x gemaakt en die daarna de volle 100% omgegooid en he, dat is OK. Je begrijpt wel waar ik naartoe wil, denk ik.
Danku, om dat hier toch ook weer eens duidelijk te verwoorden.
Mild zijn voor elkaar lijkt me inderdaad een geweldig uitgangspunt, vaak heb ik het gevoel dat veel mensen vooral vanuit zichzelf vertrekken als ze het verhaal van iemand lezen. De reacties zijn vaak “ik deed het zo” of “doe het zo of zo”. Terwijl er in feite helemaal niet om meningen wordt gevraagd. Tijdens een cursus communicatie hadden we het ooit een hele les over “erkenning bieden”. We werden er allemaal een beetje gek van maar er werd gevraagd om een rollenspel te spelen waarbij één persoon een probleemsituatie uit de doeken doet en de andere moet antwoorden zonder met oplossingen of voorstellen op de proppen te komen. Niet simpel…
De nagel op de kop! Ik heb bij de post van Sofie net hetzelfde gedacht. Het is overal zwartwit, we zijn het grijze ergens kwijtgespeeld. Volgens mij worstelen we allemaal en zijn we allemaal onzeker. En sommigen misbruiken de kwetsbaarheid van anderen om zichzelf even een beter gevoel te geven. We zouden vooral ook een pak milder moeten zijn voor onszelf. Waarom is gewoon goed niet genoeg, waarom moet het per sé perfect zijn? En ja, daar pleit ik ook schuldig aan…
Hier zit zoveel waarheid in. Ik ben een jonge mama: Prutsemie is 7 weken bijna. Maar al tijdens mijn zwangerschap kreeg ik commentaar op alles. Daar zit je niet op te wachten en ik miste wat jij beschrijft. Heel fijn dit te lezen.
Met deze post kan ik het niet anders dan eens zijn. We moeten milder zijn voor onszelf en voor de anderen. Ook niet steeds meningen, oplossingen, … klaar hebben. Ik moet dit niet meer dagelijks lezen, want ik word er al dagelijks aan herinnerd. (En voor mij mag de knokploeg van de borstvoedingsmaffia nu eens voor eens en voor altijd oprotten… )
Voor we een oordeel vellen zouden we eens moeten denken over de reden waarom iemand zus of zo doet. Ik probeer dit systematisch te doen en meestal kan ik me niet voorstellen iets anders te doen in die situatie, zelfs al is die situatie iets wat ik zelf bedacht heb.
Mooi verwoord Lilith! Iedereen heeft recht op zijn mening of gedacht, maar of die dan ook direct luidop verkondigt moet worden…we willen het allemaal beter weten, maar ook belangrijk om daarbij een beetje sociale intelligentie te gebruiken. Leer u verplaatsen in de gedachten van de tegenpartij, iedereen heeft zijn eigen kader van waaruit hij leeft en denkt. We zijn allen andere levenservaringen rijk. Dus niet alleen een beetje milder, maar misschien ook een tikkeltje ruimdenkender denk ik.
Elkaar niet veroordelen om de keuzes die je maakt is al veel. Ouders geven ook altijd veel commentaar op andere ouders en grootouders zijn nog erger !!
Je moet maar eens aan een schoolpoort staan.
Iedereen lijkt altijd het grote gelijk te willen hebben.
Natuurlijk ben je moe wanneer je kleine kinderen hebt. Grote zijn trouwens ook best vermoeiend :-).
Wanneer je een blog hebt komen er reacties van mensen die willen ‘helpen’ . Wat bij hen werkt werkt misschien bij iemand anders ook, maar misschien ook helemaal niet. Dat is voor iedereen anders.
Zelf heb ik wel al iets gehad aan de reacties op mijn blog.
Maar je moet het uiteindelijk zelf doen. Iets doen aan je ontevredenheid, vermoeidheid, enzovoorts, ….
In het leven staat iedereen er alleen voor is mijn mening. Mensen kunnen je wel hulp aanbieden of geven, maar jij moet ook mee.
Ik ben zelf geen werkende moeder meer, maar was het ooit wel.
Momenteel zit ik zelf in een strijdje om iets aan mijn vermoeidheid te doen. Mensen kunnen ook tegen mij zeggen dat ik toch tenminste thuis ben en niet hoef te werken. Dat ik toch kan rusten wanneer de kinderen er niet zijn, maar zo simpel is het nu ook weer niet.
Voorlopig ploeter ik de meeste dagen door.
Het is ooit anders geweest en had ik energie om de hele boel bij elkaar te houden en die zoek ik nu ook terug.
Dag per dag, beetje bij beetje, …
Ik zie rond mij ook wel dat mensen heel veel willen en heel snel leven. Dat zal wel eigen zijn aan deze tijd.
En we leven NU. Dat lijken zoveel mensen te vergeten.
Super verwoord!
En nu maar hopen dat iedereen dit leest en ernaar handelt, dan wordt het een zachte herfst!
Ik deel dit want zoveel mogelijk mensen moeten dit lezen! You go girl! x
Goed gezegd Lilith!
mooi gezegd! Ik pleit mee.
Ik heb gisteren Alex Agnew gezien in een stand up dingske en die zei zowaar hetzelfde. Het is niet links of rechts, zwart of wit en cavia’s zijn klotebeesten. Het lief en ik hebben erover gepraat op weg naar huis, hoe verdeeld alles is. Ik denk dat de hormonen me soft maken, maar zoveel hardheid zeg. Soms flik ik het (verdomme toch) zelf ook.
Mildheid, dat lijkt me wel wat. Stof om over na te denken.
Mooi geschreven. Nog niet zo heel lang geleden was ik ook meer zwart – wit. Sinds ik overgeschakeld ben op grijs voel ik me zelf ook plots veel gelukkiger. Principes zijn er om af en toe eens overboord te gooien.
Ik hoop zo op een meer ‘grijze’ maatschappij want als je een beetje van een perfectionist bent en bijgevolg je bijna alles aantrekt dan komen harde meningen ook heel hard binnen… We veroordelen elkaar zo hard tegenwoordig dat het eigenlijk op het ziekelijke af is… Ik was heel erg blij met die post op the gentlemom omdat het iets in een perspectief probeert te plaatsen en vond het dan ook heel erg dat er toch nog mensen zijn die daar negatief op reageren… Ik hoop dat we steeds met meer zijn die grijs willen zijn maar zoals het er nu naar uitziet… ik zie het somber in…
Boenk erop, alweer. De wereld zou zo veel deugd hebben van wat meer mildheid. Ik zei het deze week nog tegen iemand op de tram in Brussel, toen twee vrouwen elkaar bijna naar de keel vlogen omdat de ene de andere zogezegd een duw gegeven had. Il y a une manque de tendresse et de gentillesse dans notre société.
Dankzij jouw post las ik die van Sofie en daar heb ik toch ook even gereageerd. Ik pleit ook voor het geluk, het is er maar niet iedereen ziet het. Het kan altijd nog erger, maar denk daar nu maar even niet aan. Op mijn blog staat altijd bovenaan “We all have wings, but some of us don’t know why”. INXS had gelijk.
Ik las een tijdje geleden een post op Charlie magazine van Philippe Dievents, hij zei o.a. het volgende:
“Serieus, het is best wel eens toegestaan om ergens geen mening over te hebben. Om wat begrip te tonen en jezelf te verplaatsen in de situatie van een ander, daar even over na te denken zonder er onmiddellijk kanttekeningen bij te plaatsen. Je gaat daar niet van dood. De wereld zal er ook niet aan ten onder gaan als iedereen niet op elk moment van de dag wordt gewezen op eventuele karakterfouten, mogelijks laakbaar gedrag, onverantwoordelijkheid of af te keuren manieren van leven. Sla die laptop dicht en ga eens een luchtje scheppen. Een fikse herfstwandeling. Wie weet vat u wel kou. Dat is soms eens goed voor de ziel.”
Dat heb ik onthouden en vond ik hier wel passend.
Over de borstvoedingspolitie dacht ik deze week nog: gelukkig heb ik dit 15 jaar geleden kunnen beslissen en niet nu. Ik zou me zo schuldig gevoeld hebben door al die commentaren. Ik heb me toen geen enkele keer moeten verdedigen voor mijn keuze. Borstvoeding of flesje mevrouw? Flesje graag. Ok. Kous af. En ja ik kende de voordelen. En nee het lukte me niet, want ik was al op het einde van mijn krachten. Kous af. Geen verdere commentaar.
Over de Sofinesse-politie: Mag een mens eens iets aankaarten zonder daarvoor overstelpt te worden door “goedbedoelde ik weet het beter adviezen”
Ik zelf heb in het verleden gekozen om een stap achteruit te zetten en minder te gaan werken. Was dat de beste keuze? Ik weet het nu eerlijk gezegd nog niet.
Een eigen mening: graag! Ik heb er zelf (te) veel maar er is nog nooit iemand gestorven van een beetje empathie.
Moeders: let’s stick together!
Volledig akkoord met jou! We maken het onszelf en anderen zo graag moeilijk en waarom eigenlijk? Ik snap niet wat je eraan hebt om iemand die je helemaal niet kent te veroordelen om zijn/haar manier van leven.
De wereld om ons heen is zo aan het verharden. Goed dat je dit nu eens zo neerzet Lilith! Ik denk dat er best wat meer begrip mag ontstaan tussen de mensen onderling. Wat meer ruimte tussen zwart en wit… ruimte ook voor toegeven dat je eerst dit dacht en na erover nagedacht te hebben tot de conclusie bent gekomen dat het toch niet zo zwart is als het eerst leek. We zijn allemaal mens en maken fouten, maar we kunnen ervan leren! Hopelijk resulteert deze blog en andere soortgelijken tot een meer nadenkend geheel onder eenieder en wordt er minder snel geoordeeld en al helemaal niet meer veroordeeld. Dankjewel voor het schrijven!
Mooi gezegd, Lilith. Ik had net een blogje geschreven over hoe moeilijk ik het heb gehad tijdens mijn eerste weken als werkmens (pas sinds 18 augustus) toen ik alle reacties op Sofies artikel las. Ik kreeg zo’n schrik dat mensen negatieve commentaren als ‘wees blij dat je direct een job vond en zaag er niet over’ zouden geven dat ik het niet heb durven posten. Veel respect dus voor mensen die het wél durven. Mensen zijn zo ongelofelijk hard voor elkaar, terwijl iedereen toch eens een mindere dag heeft? Dan hoop je toch ook op wat compassie? Ik begrijp het niet meer, dat elkaar de grond inboren met “goedbedoelde” commentaren en ongevraagd advies.
Mooi gezegd! Je hebt verwoord wat ik al een paar weken niet kon uitleggen, hoe ik me voelde bij alles wat er momenteel gaande is in mijn leven, in de wereld. Hoe je soms zo van de ene kant naar de andere, van de ene mening naar andere kan switchen. Er zijn geen twee kanten, er zijn er verschillende en je kan inderdaad ook gewoon ergens in het ‘midden’ hangen. :)
Ik zie niet graag grijs, maar niks is zwart of wit, noch fout of juist,….het is gewoon wat het is. En die heisa over borstvoeding, ik snap dat niet. Ik vond er niks aan 15jaar geleden en ben na 3dagen overgestapt naar flesvoeding wat ze ook in het ziekenhuis zegden, ik besliste en heb me nooit schuldig gevoeld,…komaan zeg je beslist zelf wat je doet met je kind en ik denk dat iedere mama dat doet met heel veel overtuiging, op uitzonderingen na,….
Ik heb eerlijk gezegd weinig reacties op de blog van Sofinesse ervaren als ‘veroordelen’. Misschien zijn sommige reacties wat kort door de bocht, maar je kent als lezer dan ook niet het hele verhaal. Je kan enkel maar reageren op wat je leest . En dat leek voor mij een noodkreet van een jonge mama die het allemaal moeilijk gecombineerd krijgt. Mijn eigen reactie (en volgens mij ook de meeste andere reacties) was alleszins bedoeld als ‘ik herken dit van een aantal jaar geleden bij mezelf en dit is hoe wij het aangepakt hebben’. Niet als veroordeling, wel als goedbedoelde feedback waar Sofie uiteindelijk zelf over beslist of ze er wat mee doet of niet.
Ik ben het helemaal met je eens dat we mild moeten zijn voor mekaar. Maar laat ons dan ook mild zijn voor de (meerderheid) van de lezeressen die een goedbedoelde reactie plaatsten.
Wel grappig dat sofie zelf ook toch serieus van de borstvoedingspolitie is, als je ’t mij vraagt :-)
Ik ga helemaal akkoord met wat Lieve (hierboven) heeft geschreven. Ook ik had het beschouwd als een noodkreet van een jonge mama. Dankzij mijn twee gezichtsverlammingen (2011 en 2012) en mijn burn-out (2013) ben ik serieus op de rem gaan staan. Het is ook daarom dat ik gereageerd heb op Sofies post over alle schoteltjes draaiende te houden. Ik blijf erbij: ook met minder schoteltjes in de lucht is het leven al uitdagend genoeg…
Ik ga akkoord met Lieve en Annick. Ik vond de reacties op Sofies blog eigenlijk best ok. Ik vond ze niet veroordelend, ik vond ze louter adviserend.
Het is niet altijd evident om als lezer van een blog in te schatten wat de auteur van de blog precies wil bereiken, denk ik. Soms staat er een expliciete vraag bij, en dan helpt wel. (Bijvoorbeeld: wat zijn jullie ervaringen met … ?) Soms ontbreekt zo’n vraag, en is het wat gissen. Sofie heeft al heel veel posts gewijd aan de combinatie werk-gezin en de laatste posts leken me soms meer een noodkreet (maar ik ben daarin misschien verkeerd) dan een poging om haar hart te kunnen luchten. Ik herinner me dat jij zei over je moeilijke periode dat je eigenlijk nood had aan mensen die je ONDANKS de tegenkantingen dingen uit handen namen, die toch gewoon ‘hun zin’ deden, om jou te helpen dan. Ik wil niet zeggen dat Sofie in een gelijkaardige situatie zit, maar stel dat ze er echt aan onderdoor dreigt te gaan en bijvoorbeeld de moed niet vindt om beslissingen te nemen, zou het dan slecht zijn om als lezer dat duwtje te proberen geven? Ik ken het antwoord op de vraag niet, om eerlijk te zijn, maar ik vind het moeilijk om meteen te zeggen ‘dat is niet ok!’
Als ik er lang over nadenk, dan is het veiligste om altijd gewoon te bevestigen: ‘Ja, je doet dat goed’. Maar is dat eerlijk? We doen het allemaal anders, allemaal met onze eigen redens, maar we kunnen tot nieuwe inzichten komen, leren van elkaar. De manier waarop we de dingen verwoorden, is uiteraard belangrijk, en een botte stijl is nergens voor nodig. In die zin moeten we inderdaad mild leren zijn, en niet meteen in de aanval gaan. Maar als we oprecht denken iemand te kunnen helpen, ook al slaan we misschien de bal mis, moeten we ons dan op de vlakte houden door ‘volhouden!’ te roepen? En dan misschien later vast te stellen dat volhouden niet de juiste optie was? (Nog eens, het is hypothetisch, ik bedoel niet dat ik denk dat Sofie het niet zal volhouden. Ik ken haar situaie onvoldoende.)
Een blog geeft een beeld van iemands leven. Dat weten we allemaal. Er is niemand die denkt dat een blog het werkelijke leven is. Maar een reactie geeft ook maar een beeld van wat iemand bedoelt, misschien. Je reageert op basis van de info die je hebt, met de argumenten die je kent. Ik vind daar niks mis mee. Ik zou het erger vinden als niemand nog durft te reageren uit angst misbegrepen te worden. Dan zijn we verder van huis, denk ik.
Ik zou dus pleiten voor mildheid, absoluut, maar ook voor relativeringsvermogen. In verschillende gedaantes: lezers moeten wat ze lezen relativeren door de beseffen dat ze niet het hele plaatje kennen, maar auteurs zouden ook moeten relativeren wat ze in de reacties lezen door te beseffen dat dat ook maar fragment is van wat iemand globaal gezien denkt bij je blog. Het zijn lezers, dat wil zeggen dat ze voldoende herkennen en meevoelen om te lezen. Wie dat niet doet, leest niet mee en reageert niet, zou ik denken.
Ik zoek nog een goeie afsluiter maar ik vind er precies geen. :-) Enfin, het zal zijn omdat ik alles gezegd heb wat ik wil zeggen, dan! Hopelijk zonder iemand te kwetsen.
Bedankt om mijn gevoelens zo mooi te verwoorden. En de zin “Ge moogt kwaad zijn, of zwaar teleurgesteld. Je hoeft je verdriet niet af te meten tegenover het wereldleed en je schuldig te voelen omdat je in vergelijking met anderen alles en meer hebt, en je toch niet helemaal fantastisch voelt.” is er eentje die ik al vaak tegen anderen gezegd heb. Alles is relatief…
Mooie blogpost, ik ga er mee akkoord, helemaal. Alleen jammer van die term ‘borstvoedingsfanatici’, dat gaat al richting borstvoedingsmaffia of borstvoedingspolitie (ook gelezen in de reacties). Ik zou het ook wel fijn vinden als er van de flesjesfanatici (dat woord mag ik dan ook gebruiken?) Wat mildheid zou zijn naar de borstvoedende moeders, want echt waar ik ben heel erg pro, geef met hart en ziel borstvoeding, heb nooit een flesjesmama veroordeeld want ieder heeft zijn reden en ieder doet zijn best, maar ik durf mezelf soms al niet meer positief uitspreken over borstvoeding omdat je dan meteen de stempel van het fanatieke krijgt…
ik dacht dat de oproep van de blogpost over mild zijn ging en niet direct meningen veroordelen? pff, kan er dan ook eens gestopt worden met dat gezeik over de borstvoedingsmaffia? want dàt ben ik nu eens écht kotsbeu. Ja zeker, de eerst maanden kijkt niemand scheef als je bv geeft (integendeel blijkbaar, gezien de vele commentaar op de borstvoedingsmaffia), maar ho maar als je langer dan 3 maanden voedt, of 6, of 12, en als je dan nog voedt, word je in de categorie pervers geduwd door een grote hoop mensen. Ik kon dan ook enkel mijn vreugde over het behalen van de WHO norm kwijt in een borstvoedingsmaffia groepje op facebook. Is dat dan normaal? Die bv maffia is broodnodig, want er is veel te weinig ondersteuning en voorlichting voor voedende moeders!
Ik vraag mij af hoe vaak “flessenmoeders” commentaar krijgen als ze hun kind op 18m een flesje geven. ’t Zullen der niet veel zijn. Ik durfde daar toen al bijna niet meer voor uit te komen, dat ik toen nog voedde.
Zo. Dat moest er eens uit.
heel mooi. mildheid is inderdaad nodig.
“Je hoeft je verdriet niet af te meten tegenover het wereldleed en je schuldig te voelen omdat je in vergelijking met anderen alles en meer hebt, en je toch niet helemaal fantastisch voelt.”
Dit is op slag mijn favoriete zin geworden op jouw blog.
Die blogpost van Michel V. is zalig! Hoewel ik ook vaak gij hebt geluk dat… denk/zeg. In het vervolg denk ik twee keer na :-) Hoewel ik ook best vaak denk/zeg: ‘ik heb geluk dat…’
Mooi geschreven! Een prachtig pleidooi voor meer mildheid. Kindness in magic!
Ooh zo herkenbaar! Ik worstel nu o.a. met sociale media en al die regeltjes die je opgelegd worden, meningen doorgedrukt, waardoor je jezelf onzeker gaat voelen! (durf je nog echte boter eten? ) In het echte leven komt dit zeker ook voor, misschien minder hard, want face to face is men vaak milder. Wegblijven van die media is idd een optie zou je denken maar waarom moet persé ik weglopen? (wat leuk je blog te lezen na m’n eigen teleurstellende blogje)
In real life te veel situaties meegemaakt met achterliggende reden (dieper kijken “waarom zo of zo” bij die ene persoon) waardoor ikzelf toch vlugger mijn mening afweeg!
Ik heb naar je blogpost verwezen in mijn reactie op https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2015/10/04/drie-inzichten-die-ik-overhield-aan-een-conflictsituatie/comment-page-1/#comment-2945
Voilà! Punt.
De gedachte die al een hele tijd bij mij naar boven komt als ik al die blogs (en reacties erop) lees of bekijk : wees eindelijk eens wat milder voor JEZELF ! Als je enkel negatieve gevoelens krijgt door alle internet-praat te lezen, stop er dan mee. Lees het gewoon niet. Stop met jezelf al dat ‘moeten’ aan te praten. Ik zit al in de fase van puberende tieners, dus de hectische kleine-kinderen-stress is al een tijdje voorbij. Maar ik heb toen geprobeerd om mij goed te informeren over opvoeding en alles wat daarbij hoort, en dan heb ik fijn mijn eigen goesting gedaan. Ik gaf borstvoeding èn mijn kinderen hadden vanaf dag 1 een tutje. Mijn kinderen kregen al fruitpap op 3 maanden, en ze hebben tot ze 5 jaar waren elke avond een volle papfles koemelk gedronken. Mijn dochter heeft in de lagere school eens een jaar slechts 1 hobby gehad. Mijn puberzoon heeft dit jaar géén hobbies. Ik heb mijn droomjob maar werk 60%. Af en toe eten we junkfood. En ik voel mij daar prima bij. De pubers ook. Ik laat mij geen complexen (meer) aanpraten. In al die jaren heb ik 1 ding wel geleerd : ouders hebben een quasi onfeilbaar ‘buikgevoel’ over wat goed en slecht is voor hun kinderen. Luister dààrnaar, niet naar betweters. En probeer ook eens naar dat buikgevoel te luisteren als het je iets over jezelf wil duidelijk maken. Zie jezelf elke dag wat liever…
ps. en voor àlle moeders met kleine kindjes : het wordt ECHT gemakkelijker op praktisch vlak als ze wat ouder zijn. Echt. Ik beloof het.
Ik snap Sofinesse eigenlijk niet echt. Haar maar niet verdwijnende vermoeidheid is een topic dat al jaren terugkomt op haar blog. Maar als lezers dan suggesties doen (uit bezorgdheid, want ze klonk gewoon ongelukkig in die blogpost), dan gaat ze in de tegenaanval? Dan vraag ik me een beetje af waarom je een publieke blog onderhoudt? Ze sluit haar stukje toch ook af met de vraag waar we toch allemaal mee bezig zijn? Dan vraag je toch om reacties?
Ik weet niet waarmee je iemand het meeste helpt? Iemand die zegt dat ze het gevoel heeft dat ze faalt omdat het haar allemaal zo zwaar valt… Ga je die het meeste vooruit helpen door een virtueel schouderklopje (“Het leven is nu eenmaal zwaar.”) of door je eigen ervaring te delen (zoals die mama’s die eerlijk vertelden dat ze dat drukke bestaan ook niet aankonden en dus deeltijds zijn gaan werken bv.)?
Nu ja, met Sofies vermoeidheid kan het normaal gezien alleen maar de goede kant opgaan he :). Kleine kinderen die niet doorslapen… moordend! (ook voor mij, en ik werk dan maar deeltijds!)
Mijn eerste blog over vermoeidheid dateert van een jaar geleden, toen ik zwanger was. Dus niet al jaren. Sinds de zwangerschap van Felix wil mijn lijf niet meer mee. De combo werk-gezin loopt al jaren mank, dat weet ik. En je kan je niet voorstellen hoeveel studies daar al aan vooraf zijn gegaan, met heel veel mensen in mijn omgeving. Er is gewoon geen antwoord, tenzij een heel radicale keuze. Niet een beetje verliezen, maar alles. En maar een beetje winnen.
Over de borstvoedingspolitie waar ik plots word bijgerekend wil ik ook even iets zeggen. Ik doe ongelooflijk mijn best om daar zo genuanceerd mogelijk te zijn. Ja ik doe het en ik ben er fan van en grote voorstander, maar ik veroordeel niemand die flesvoeding geeft. Een mama doet wat ze denkt dat best is, en daar draait het om. Daar geloof ik in, en dan maakt tet of fles niks uit.
Een beetje milder aub, en niet oordelen voor je alle feiten kent.
Liefs
Sofie (van Sofinesse)
Mildheid, ge kunt dat niet genoeg oefenen.
De puzzel is voor iedereen moeilijk te maken of het nu over de combinatie werk-gezin gaat of over BV of FV of whatever… We doen allemaal maar wat zeker… Wat meer mildheid voor elkaar is meer dan welkom! Mooi geschreven!
Dikke BRAVO voor Anke !
Vijftig tinten grijs !!
Mooi geschreven , groot gelijk..
Ik was als puber ook wel zwart/wit.. maar ga nu toch al jaren als ‘perceiving’ ipv ‘judging’ door het leven.
Maar inderdaad.. mijne werkgever ziet dat ook ni graag. Dat is ni meer in de mode zeker ?
@Sofie, als ik even google, dan zie ik toch dat je al langer spreekt over je vermoeidheid dan tijdens die zwangerschap.
—-
14 november 2012
Ik ben namelijk moe, doodmoe (Had ik al gezegd dat ik uitgeput ben? Dat ik soms plots thuis ben en niet meer weet hoe ik daar geraakt ben?).
19 juni 2011
Het is fantastisch. Maar het is hard. Ik denk niet dat er een andere job is waar ge uzelf zo in de strijd gooit als in de media. Toch niet als ge in de frontlinie wilt gaan staan. (Dju, dat is nu precies waar ik zo graag sta). De regels en wetten zijn allemaal een beetje anders. Het is losser met momenten, het is amicaler met momenten, het is niet 9 to 5. Het is niet standaard.
Dat is absoluut de schoonheid ervan. En ik zou het ook niet anders willen. Maar mijn lichaam wel.
Het resultaat is eigenlijk gewoon dat je de hele tijd moe bent. Wat je ook doet. En zonder agenda ben je ook al helemaal verloren. Laat staan dat zoiets combineerbaar zou zijn met een gezin waarin naast een lief ook nog een stel kinderen rondlopen. Zucht. To be honest, ik kan het eigenlijk gewoon niet meer.
(dit gaat wel over werken in shifts)
—-
Ik kopieer deze stukjes echt niet om mijn gelijk proberen te halen of zo, maar alleen om de tips van de lezers te kaderen. De meeste waren echt gewoon goedbedoeld…. als jouw lezers je niet sympathiek zouden vinden, dan deden ze niet de moeite om je advies te geven (denk ik).
En jij bent pro BV, en bent daar heel duidelijk over, maar dat vind ik maar normaal en eerlijk? Het IS gewoon soms afzien, en dan mag je trots zijn op de maanden dat je het al volhoudt (dat maakt van je geen BV-maffia). En die kolffoto’s op de wc en zo, die hebben mij bijvoorbeeld een hart onder de riem gestoken toen ik zelf het kolven BEU was :). Bedankt daarvoor!
Om verder te gaan op wat hierboven staat: misschien is er net hetzelfde gebeurd met de mama’s die zich niet goed voelden bij Sofies borstvoedingsposts als gebeurd is met Sofie die zich niet goed voelde bij de reacties op haar post over de slopende moeheid. Strikt genomen zijn zowel Sofies posts als de reacties best ok, vind ikzelf. Ik heb zelf nergens aanstoot aan genomen, bedoel ik. Maar mischien komt dat doordat het voor mij ‘veilige’ onderwerpen zijn – nu toch, want toen ik stopte met BV geven was dat wel even anders.
Misschien hebben we allemaal wel een paar onderwerpen die ons extra gevoelig maken, waar we moeilijker van aanvaarden dat we advies krijgen. Ik kan er voor mezelf wel een aantal bedenken alleszins en heb dan gewoon chance dat daar zelden over geblogd wordt, of ik was misschien ook wel gekwetst geweest.
Ik denk dat het belangrijk is dat we beseffen dat veruit de meeste reacties positief bedoeld zijn, ook als ze niet zo overkomen. Wat we voelen kan behoorlijk verschillen van wat we weten. Soms ben ik superkwad op iemand en weet ik heel goed dat ik geen poot om op te staan heb. Dan moet ik wachten tot het over is, en voor mezelf herhalen dat ik mijn kwaadheid niet mag tonen, want eens ik ze getoond heb moet ik ze verantwoorden en dat lukt me dan uiteraard niet.
Het doet me zo deugd jouw blogbericht te lezen… net vandaag dat ik als opdracht van mijn psycholoog kreeg: “Wees een hele week mild tegenover je zelf. Laat je leiden door een zachte, ondersteunende en motiverende stem in plaats van je strenge en straffende stem.”
Het wordt een uitdaging, maar ik wil er wel voor gaan.
En ik hoop dat met jou post een heleboel andere mensen geïnspireerd en gemotiveerd geraken om ook wat milder te zijn, naar zichzelf en naar anderen…
Liefs,
Tamara
Ik kan me volledig vinden in de reactie van Anke. En Sofie hoefde volgens mij helemaal niet in de verdediging te gaan over haar leven en haar keuzes.. Het zijn maar reacties, suggesties, de een al wat genuanceerder dan de ander, maar wel van mensen die zich betrokken voelen en de moeite nemen om te tokkelen op hun toetsenbord. Het komt nu eenmaal niet altijd goed over omdat het geschreven woord anders overkomt dan iemand die naast jou zit en met je meedenkt. Sommige initiatieven in de blogwereld zijn wel mooi, maar de keerzijde is volgens mij toch wel dat mensen beginnen te vergelijken en meestal dan nog op de puntjes waar ze zich onzeker over voelen. .Bij jezelf blijven, weten waarom jij dat geschreven hebt, en alleen aan de slag gaan met adviezen waar je echt iets aan hebt, blij zijn met de hart-onder-de riempjes. Je focussen op de meerwaarde van het bloggen dus. En anders inderdaad eventjes het internet downsizen.
Ik kan niet op iedereen reageren, en ik ben nog aan het twijfelen over een blogpost of niet, maar ik denk dat ik me ergens verkeerd heb uitgedrukt of bij momenten ook verkeerd word gelezen. De voorbeelden van Sofie en Kirsten maken dit geen blogpost waarin ik verkondig dat er geen reacties meer mogen gegeven worden met adviezen. Ik heb dat nergens gezegd, en zie ook niet in waarom ik dat zou doen. Wie mij leest weet dat ik daar zelfs erg van hou.
Ik wilde met deze post eerder een tendens aankaarten, ook in kranten, en in reacties op artikels. De mensen die zich verdedigen en aangesproken voelen omdat ze een reactie plaatsten bij Sofie zijn niet eens de mensen waarover ik het had. Waardoor ik besef dat iedereen leest wat hij wil lezen, en ik alleen kan proberen om me voor iedereen goed uit te drukken zonder daarbij op tenen te trappen. Blijkbaar toch niet overal zo goed gelukt, ik trek me terug in mijn schrijfhok en ga hier even over bezinnen. ;) Net als over het feit dat ik het niet zo fijn vind dat er zelfs in deze comments soms op de man moet gespeeld worden, of erger: nog maar eens gepikeerd gereageerd op het woordje “borstvoedingsfanatici”, dat dan lijkt op maffia, waardoor ik maffia heb gezegd, en mensen zich daar dan weer door aangesproken voelen zonder dat ik snap waarom. Gaat een beetje voorbij aan de boodschap, vind ik. Of maakt hem net very actueel. Dat kan ook. ;)
Helemaal mee eens…
Ik denk dat die ongenuanceerdheid (om het voorzichtig uit te drukken) één van de grote nadelen is aan sociale media en internet in het algemeen. Het is zo makkelijk getypt, snel wordt er op enter geklikt en hop! het staat erop. Dingen waarvan ik vrij zeker ben dat de mensen in kwestie ze face to face wel anders zouden verwoorden, staan nu zwart op wit, zonder compromis.
Dus die mildheid, absoluut, die zou ik verwelkomen!
Mildheid.. ik ben fan! Laat die herfst maar komen nu.
Johanna: of ongenuanceerd zijn vaker op sociale media gebeurt dan in het ‘echte’ leven, weet ik niet zeker. In mondelinge discusies is een botte uitspraak ook snel gegeven … Ikzelf vind het en enorme troef van geschreven taal dat je kan nalezen wat er staat en je woorden wikken, wegen, schrappen, vervangen. Bovendien kan je ook herlezen wat een ander heeft geschreven, om na te gaan of je eerste indruk correct was. Maar dat is dan allemaal op voorwaarde dat je bereid bent dat te doen, uiteraard. :-)
Zo waar.
*applausje*
Ik had die bedenking de laatste tijd ook wel eens.
Er zijn mensen die zo hard de mond vol hebben over verdraagzaamheid en solidariteit, maar die in hun pleidooi daarvoor wel woorden spuien die net bol staan van onverdraagzaamheid en een gebrek aan begrip voor mensen die dingen anders zien/doen.
Oh Kelly, merci voor je reactie. Ik krijg ik hier ook zoveel reacties van mensen die het weer niet gesnapt hebben. Maar gelukkig heel veel ook wel! Gaan we samen eens koffie drinken in dat schrijfhok ;)?
Is ‘mensen die het weer niet gesnapt hebben’ wél mild eigenlijk?
Oei sorry Veerle, snel tussendoor getypt. Mijn woorden niet genoeg gewikt en gewogen. Ik bedoelde vooral: mensen die lezen wat ze willen lezen en niet wat er staat (en ik besef dat ‘het niet gesnapt hebben’ er wel staat :))
Ok.
Jij hebt mss het woord borstvoedingsfanatici gebruikt, in de comments staat dan al direct weer bvmaffia… soit. Moet dat er echt altijd bij gesleurd worden? Echt?
Geloof me: als ik het woord borstvoeding nooit meer zou moeten posten op deze blog dan zou ik dat doen, maar het blijft een van de beste voorbeelden van hoe gevoelig mensen over dergelijke onderwerpen zijn, dat wordt weer bewezen. En hoe veroordelend, dat ook. Ik voelde me even aangevallen als jij je nu, in hele andere omstandigheden over hetzelfde onderwerp. Dat zegt veel, toch?
Ik vind het trouwens zeer jammer dat een post die vraagt om wat meer mildheid gekaapt wordt door mensen die het niet bepaald zijn. Echt zeg, al die rechtstreekse aanvallen, daar had ik het net over. :/
Ik schreef het een tijdje geleden al ergens in een commentaar op een blog. Waarom zien we alles zo hard? zwart/wit mag dan in zijn in mode en decoratie. Op vlak van denken zijn veel “intelligente” mensen ook toch het noorden kwijt. Mildheid is misschien wel mooier verwoord dan “grijs”. Extremisme in de politiek en godsdienst wordt (logischerwijs) als iets heel ergs aanzien, maar ook in het dagelijkse leven sijpelt het mijn inziens veel te veel naar boven. En dat vinden we dan niet erg? Dat klopt toch niet?
Héél mooie post Kelly! En net wat ik ook al lang aan het denken was (over borstvoeding, maar ook over opvoeding in het algemeen, vluchtelingen, enz…). Al die oordelen en rechtstreekse aanvallen (soms misschien niet zo bedoeld, maar soms volgens mij duidelijk wel), ik word er ziek van. Ik krijg de neiging om me meer en meer terug te trekken in mijn eigen wereldje, eigen gezinnetje en dat de rest de pot op kan, maar dat kan toch ook niet de bedoeling zijn :-)
Jammer inderdaad dat, mijns inziens, veel van bovenstaande reacties net allesbehalve mild zijn! Misschien moeten sommigen de post nog eens terug lezen en de boodschap wat laten bezinken, ipv er slechts enkele woorden/zinnen uit te lichten…
Toen ik je artikel afgelopen weekend voor het eerst las, dacht ik direct: “ze heeft het toch maar weer gedaan met die nagel en die kop, chapeau”. Dat denk ik uiteraard nog steeds, maar nu ik de reacties kom lezen en even reflecteer over mijn eigen mildheidsgraad besef ik plots wat een delicate en soms vermoeiende oefening dit zo is.
– BV vs. FV: ik ben zelf acht maanden zwanger en ben me aan het voorbereiden om BV te geven. Ik krijg al sinds men weet dat ik zwanger ben steevast de vraag ‘of ik het zelf ga geven’ en bedenk bij mezelf hoe ongelooflijk voorzichtig ik daar al telkens op geantwoord heb terwijl ik oprecht vind dat dit ieders eigen keuze is. Je wilt niemand kwetsen.
– Bevallen met of zonder pijnbestrijding: ook hiervoor heb ik een cursus gevolgd met de hoop het te proberen zonder epidurale. Opnieuw oprecht zonder een slecht oordeel tov epidurale. We hebben er superinteressante tips meegekregen ivm posities om weeën op te vangen, bevallingsposities, wat je er realistisch gezien moet van verwachten (1e kind, reken maar op gemiddeld 18u) etc… Maar ik merk dat ik dit nauwelijks durf te delen met mijn omgeving. Tot nu toe kwamen er ook enkel cynische reacties (‘wacht maar…’, ‘straks wordt het nog een keizersnede’ etc). Je wilt niemand kwetsen.
– Gewichtstoename: ik moest (en nu nog steeds) er enorm aan wennen dat ik steeds de vraag krijg hoeveel kilo ik ben bijgekomen. Ik voel me ook steeds wat ambetant wanneer ik complimenten krijg dat het ‘enkel op de buik zit’. Terwijl ik daar naar mijn gevoel geen controle over heb. Ik ben dan ook gestopt met het cijfer te delen. Het is geen race, ieder lichaam reageert anders en ik wil mijn vriendinnen die 30 kg bijkwamen niet kwetsen. Niet iedereen apprecieert mijn ontwijkende antwoorden en tegelijk bedacht ik me ook hoe spontaan ik in het verleden vriendinnen heb aangesproken over hun groeiend buikje, zonder daar verder bij na te denken.
En dan is ons kind nog niet eens geboren. Ik ben enorm pro mildheid en ben er veel bewuster mee bezig dan vroeger, maar het lastigste vind ik toch wanneer je merkt dat je je remt in je eigen verhaal. Om niemand te kwetsen. Want soms wil je ook gewoon iets delen zonder dat je gesprekspartner denkt dat dit een waardeoordeel impliceert naar zijn/haar eerdere keuzes.
Top! Nagel op de kop!
En ik begrijp maar niet waarom moeders zich aangevallen voelen in verband met borstvoeding of kunstvoeding geven. Zelfs over het feit dat ik kunstvoeding schrijf in plaats van flesvoeding wordt moeilijk gedaan. Ik noem het gewoon zo en wees gerust. Ik weet perfect wat borstvoeding geven is en wat kunstvoeding geven is. Dat ik zelf meer PRO borst ben is gewoon mijn eigen gevoel/mening. En ik raad iedereen aan om het te geven.
Iedere moeder kan onzeker zijn in vele keuzes die ze maakt in verband met haar kinderen. Een hele leven lang.
Verder heb ik geleerd om af en toe mijn mening (of oordeel)gewoon voor mezelf te houden :-). Het mag ook om er gewoon allemaal anders over te denken of niet?
Ik zou moeders vooral ook aanraden om ‘hun gevoel’ te volgen en niet teveel op het internet te lezen of in boeken. Wil je praten? Praat met je vroedvrouw of arts ! Of met je partner ! Partners hebben dikwijls nog een veel fijnere kijk op alles en zal vinden dat jij dat gewoon allemaal heel goed doet welke keuzes je ook maakt.
Zelf moest ik in mijn eigen familie (die niet PRO borst is bijvoorbeeld , maar ook niet van vroedvrouwen moet weten)mijn eigen willetje doordrijven en liet ik het op den duur om mijn eigen keuze te verdedigen of verantwoorden. Mijn broer zei letterlijk dat hij niets moest weten van mijn ‘alternatief’ gedoe en spreekt al drie jaar niet meer tegen me :-(.
Ach soit. Don’ t worry, BE happy. En kinderen zijn echt wel de toekomst die je op handen moet dragen (ondanks alle moeite die het soms kost). Wie heeft ooit gezegd dat het allemaal gemakkelijk was? Als jonge moeder heb ik me nooit zo gevoeld zoals sommige hier (of misschien ben ik dat al vergeten). Het leek wel of alles vanzelf ging toen…
Liefs, Sandra
En straks is het december en is Zwarte Piet weer Kop Van Jut.
Best dat die de keuze borst -of flesvoeding niet moeten maken! :-/