Kalm blijven als je kind dat niet is, een werkpuntje #boostyourpositivity

kalmblijven

Eén van de grootste uitdagingen waar ik als moeder mee worstel is kalm blijven als mijn kind dat niet is. Ik ben nogal een spons, op dat vlak. Zet mij naast een enthousiaste mens en mijn enthousiasme explodeert mee, zet mij in de buurt van een kleuter die onderhevig is aan een hysterische woedeaanval en ik explodeer nog harder, alleen dan in minder enthousiaste bewoordingen.
Niet iets waar ik trots op ben, maar een mens verandert nu eenmaal niet in iemand compleet anders als hij plots een kind heeft, zo blijkt.

Ik heb de afgelopen drie jaar met scha en schande moeten leren dat roepen dat Dexter moet stoppen met ontploffen er alleen maar voor zorgt dat hij nog harder ontploft. Waardoor dingen escaleren en iedereen zich achteraf buiten adem en zinnen afvraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd. Youri ook, trouwens, want hij slaagt er doorgaans wel in om kalm te blijven en moet dan toezien hoe zijn teergeliefde staat te bekvechten met een jongen van drie. Dat was dus een werkpuntje.

dexisnotamused

Toen ik enkele maanden geleden als bij toeval de podcast van Janet Lansbury tegenkwam was mijn aandacht gewekt. Later las ik ook nog haar boek, No Bad Kids, over hetzelfde onderwerp. Het is niet dat ik helemaal mee ben in haar filosofie van alles ligt altijd aan de ouders en die moeten zich maar als een heilige zonder foutjes of persoonlijkheidskenmerken gedragen, maar ik heb er wel behoorlijk wat uit geleerd. Lansbury staat voor een opvoedingsstrategie waarbij je je kind zoveel mogelijk laat razen terwijl je vooral luistert en zelf kalm probeert te blijven. Een manier van opvoeden waarbij je erkent dat het soms hysterische gedrag van je kind bij de leeftijd hoort en het de ruimte geeft om in jouw bijzijn stoom af te laten, en ook verwacht dat het dat zal doen. Je niet verzetten tegen de woedeaanvallen dus, maar er in meegaan.

Het moet gezegd: sinds ik beter probeer te luisteren naar Dexter als hij ongelooflijk boos is omdat ik zijn boterham in twee heb gesneden gaat het beter en vooral veel sneller weer over. Ik moet soms alle moeite van de wereld doen om niet mee uit mijn savatten te schieten, maar het leverde me al zoveel momenten op waarop ik verbaasd moest toegeven dat de onweersbui die er een van een hele namiddag leek in twee minuten weer was opgeklaard dat ik haar toch wat credit moet geven.

Mijn tactiek is sinds een paar weken vooral: luisteren, erkennen dat hij kwaad is, kalm blijven, aangeven dat ik snap dat hij kwaad is, maar dat ik toch achter mijn “neen” blijf staan, en heel diep in en uit ademen en doen alsof ik mijn bloeddruk niet omhoog voel schieten. En neen, het lukt me lang niet elke dag. Maar als het me lukt, dan voel ik me even een geweldig geslaagde moeder die zichzelf helemaal onder controle heeft. Iets om me aan op te trekken op de momenten dat ik mezelf “DEXTER STOP DAAR NU ONMIDDELLIJK MEE OF HET ZAL UWEN BESTEN DAG NIET ZIJN!!!” hoor roepen.

Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? Ik lees het graag in de reacties, of op je eigen blog. Deze blogpost is de laatste voor de #boostyourpositivity campagne van Activia, deze week nog onder de categorie kids. Deelnemen kan nog steeds, ook met deze twee nieuwe instagramchallenges: #reallifeparenting, en #stuffmykidsays.

reallifeparentingstuffmykidsays

Oh, en hou mijn Facebookpagina in de gaten, want er volgt nog iets supercools om af te sluiten!

Reacties

  1. lobke

    Ik ken het niet, niet gemakkelijk als je van nature opvliegend bent zoals ik. Met woede-aanvallen heb ik het meestal niet zo moeilijk, waar het bij ons nog eens bij durft te escaleren is het tegendraadse gedrag. Daar kan ik zoooo lastig van worden. Hoe lang het soms kan duren om keren aan te doen omdat ze niet wil stilstaan en staat heen en weer te springen in de zetel. Of terwijl je er op staat te kijken iets doen wat je net gezegd hebt dat niet mag, mét de glimlach. Aaarch. Wat moet je daar dan mee doen, ook in meegaan…? Zal eens moeten checken bij Mevr. Lansbury. :-)

  2. Ik liet de hele #boostyourpositivity-actie aan me voorbijgaan, wegens een dipje van mijnentwegen. Maar ik volgde wel een aantal blogs en las leuke/herkenbare/nuttige verhalen. Ik herken dit verhaal ook maar al te goed. En het moeilijke is dat mijn kinders zo verschillend zijn, dat ik meestal nog eens in hun gebruiksaanwijzing moet gaan grasduinen om na te kijken of ik wel goed reageer. Ik denk dat dat vooral allemaal menselijk is, en dat we veel kunnen bijleren van elkaar.

  3. Dit is zó herkenbaar! Ik ben ook zo’n spons, en aangezien mijn jongste een nogal sterke wil (en stijve kop) heeft heb ik ook wel eens zo’n strijd waarvoor ik me later mijn ogen uit mijn kop schaam (omdat ik nu eenmaal geen peuterpuber meer ben maar zijn mama en beter zou moeten weten…)

    Ik blijf wel achter die nee staan, maar dat kan natuurlijk ook op een wat gezelliger manier… :-) En van een beetje aandacht en een grapje gaat mijn kind meestal even later juist weer veeeel liever worden!

  4. Het is een aanpak die ook heel goed werkt met pubers. Daar kan ik van meespreken. Ik heb het ook moeten leren en ondervinden. Maar het werkt. Voor iedereen beter ;)
    Grtjs, Camilla

  5. Yep. Wat jij schrijft. Ik ben nog heel hard zoekende naar de juiste aanpak want uit mijn sloffen schieten en roepen, dat helpt niet en dat is ook gewoon voor niemand leuk…

  6. esther

    Eerst en vooral: wahahahaaaa, dat nijdig snuitje, don’t mess with the Dex! Ik roep bijna dagelijks op mijn kinderen, voel mij daar dan ook altijd afschuwelijk over, maar ’t is bijzonder moeilijk te onderdrukken… al is het maar om het geschreeuw (rararaa van wie hebben ze dat geleerd???) te overstemmen. Ik heb door dat roepen totaal ook geen inpakt of autoriteit meer. Het enige dat dan inderdaad werkt is het laten overwaaien. Maar met twee hooligans is dat best een uitdaging. Voilà, in alle eerlijkheid; snotaapjes tussen 2 en 4 zijn soms hel (jaja, ook veel plezier en liefde van, maar da’s bijzaak hihihi)

  7. evalou

    zo herkenbaar. hier ook een werkpuntje. hier helpt het als ik aangeef “mama is boos aan het worden hoor” (eigenlijk ben ik dan al boos, maar ik hou mij dan nog in). de ene keer werkt dat, de andere keer niet. maar dochterlief weet wel dat als ze doordoet, de boel kan ontploffen. Ik kan er wel inkomen, hun frustratie erkennen en dat naar hen luisteren helpt. Er is ook hoop, ik merk bv. ook op dat ze, nu ze 5 jaar is, ze zelf ook beter begrijpt dat sommige dingen die ze eist (boterham NIET doorsnijden, deed je het net wel) soms wel van de pot gerukt zijn en dat ze daar zo boos niet voor hoeft te worden. Er is hoop, en zolang er hoop is…

  8. Ik ben officieel nog geen moeder, maar ben wel het kind van een moeder die riep voor vanalles. Mij raakte het niet meer, haar explosies. Zelfs wanneer ze riep dat ze weg ging en in haar auto vertrok of wanneer ze de ogen uit haar hoofd weende. Op den duur gleed alles van mij af. Ik dacht: “daar ga we weer”. Toen ik 8 jaar was heeft mijn vader eens geroepen op mijn verjaardagsfeest, “dat we stiller moesten zijn, want mama doet een tukje”. Het jaar erop kwam er nog één kindje op mijn feest.

    Ik hoop echt dat het mij lukt zo niet te worden. Echt. Mijn voorbeelden zijn natuurlijk extreem, maar langs de andere kant is het zo rap gebeurd en mijn ervaringen als kind worden mijn motivator. Nu hopen dat dat lukt, of dat ik niet doorsla naar de andere kant en onhandelbaar jonk produceer.

  9. Torill

    haha idd helpt niet …
    voor mijn dochter geboren werd heb ik enorm veel nanny programma’s bekeken
    ook britse waarin ze zogezegd moeilijke kindjes in een huis plaatsen met mama en papa en hun probleempjes oplossen
    misschien vind je die zaken nog wel via you tube terug
    maar de dingen die ik daar heb geleerd zijn onschatbaar van waar ook voor baby’s en hun perrikeltjes
    het is niet altijd gemakkelijk opvoeden maar iedereen komt er wel , perfect moeten we absoluut niet zijn

  10. Kathleen

    Al een tijdje helemaal fan van Janet Lansbury! Ik pas het ook makkelijk toe nu, is een routine geworden. Natuurlijk niet met alles wat Janet zegt (maar dat is bij iedere opvoedingsmethodiek denk ik). Zo hebben wij ook geen “potjestraining” gedaan maar onze dochter zelf laten aangeven wanneer ze er klaar voor is. Hen de keuze geven helpt ook vaak: maar dan ook echt maar de keuze tussen A en B, roze of witte onderbroek :-) dat helpt dan meestal bij de struggles bij he aankleden. En hun emoties inderdaad verwoorden, let it be, geen menig over vormen, maar het gewoon z’n beloop laten. Ik ben wel helemaal niet opvliegend van karakter, dus deze manier past ook perfect bij mij. “De papa” heeft het er soms moeilijker mee ;-)

  11. Charlotte

    Geen ervaring met kalm blijven bij minder kalme kinderen, maar wat een geniale foto van Dexter is dat! Je ziet ‘m echt denken van ‘Moeder, moet dat nu?’ Grappig.

  12. Hmm… dat moet ik misschien toch maar eens proberen. Ik hoor mezelf de laatste tijd meer roepen en tieren terwijl ik tegelijkertijd denk: Annelies, waarom roep je nu weer? Dat heeft toch geen zin…. Hier dus ook nog een grooooooot werkpunt. Bijkomende stress van werk, relatieproblemen en gezondheid helpen natuurlijk niet. Ik vraag mij vaak af: ben ik nu echt zo een slechte moeder? Vooral als ik dan zo van die ‘perfecte’ moeders met 3 tot 5 kinders zie, allemaal even perfect uitgedost en verzorgd. Ze doen het zo simpel lijken. Hebben zij dan nooit problemen? Hebben zij geen stress? Hebben zij geen hysterisch brullende kinderen op sommige momenten? It makes me wonder… maar dat zal waarschijnlijk ook maar schone schijn zijn I guess :)

  13. Dat geldt eigenlijk in bijna alle gevallen en niet enkel met kinderen. Het ‘erkennen’ en ‘accepteren’ zorgt dat de situatie wat ontmijnd wordt. Ik werk met pubers en soms moet je ze gewoon laten uitrazen. Ik snap wel dat je tegen een peuter/kleuter niet kan zeggen ‘Je hebt het blijkbaar moeilijk’. Maar gewoon luisteren in de zin van niet reageren en tegelijkertijd ook niet negeren helpt dikwijls. Een kind dat ‘raast’ is eigenlijk voor geen rede vatbaar, of het nu klein is, groter is … of volwassen. Dat is een hoop stoom die er uit moet. En ja, hopen dat die peuter/kleuter/puber leert dat er ook andere manieren zijn om stoom af te laten.
    Toen de kinderen klein waren liep ik gewoon soms even weg (als dat kan natuurlijk), de omgekeerde time-out. Maar dat lukte bijlange niet altijd, want soms moet dat kind ook ‘mee’ (aankleden, naar school, het moet toch iets gegeten hebben enzovoort ?). Toch ‘doe’ ik het nog altijd, als ik denk ‘nu ga ik ontploffen’, dan ga ik snel even naar ’t toilet. Werkt altijd in mijn voordeel :-)

  14. Ook ik herken het. Ik weet intussen van mezelf dat ik het véél moeilijker vind om rustig te blijven als ik zelf moe ben., maar uitgerust lukt het meestal wel. En anders verontschuldig ik me als ik weer wat kalmer ben, omdat ik weet hoe het normaal vinden van uitbarstingen voelt. Meestal kan ik het pas achter me laten als ik het weer goedgemaakt heb, al zijn gewone knuffels nog beter dan goedmaakknuffels.

    Wat hier een kantelpunt was, wat het moment dat we beseften dat honger en vermoeidheid hand in hand gingen met de intensiteit van de getoonde emoties. Zoonlief voelt het niet als hij honger krijgt, het duurde lang voor wij het wél konden spotten. Het aantal keren dat ik sindsdien een aankomende woedebui al vermeden heb door eten te geven is niet meer te tellen…

    Laten kiezen tussen A en B werkt hier trouwens absoluut niet als het niet over bijna triviale zaken gaat, ze komen altijd af met optie C, D, E en F en een heel betoog waarom A en B niet goed zijn. Zucht.

  15. oh, ik heb het er ook enorm moeilijk mee dat ik ’s morgens ga roepen wanneer onze jongste wegloopt omdat ze zich niet wil (laten) wassen en aankleden… Ik neem me telkens weer voor om rustig te blijven en niet te stressen, want achteraf ben ik dan boos en beschaamd omdat ik heb zitten roepen. Ik lees deze week dus weer supergraag mee.

  16. hoe kalm ik van nature ben, zo vlug kan ik op mijn paard geraken bij mijn kleuter. Ik schiet uit en ik voel dat ik erover ga maar tegelijkertijd is het dan moeilijk om weer rustig te worden.

  17. Sabine

    Ik kan heel goed kalm blijven bij geroep en getier maar ik heb vooral moeite met mijn jongste die populair wil zijn, zich altijd afvraagt , zal ik dit meedoen, zullen ze daar niet mee lachen, en ook vaak de clown uithangt om goed in de groep te liggen… Man, wat heb ik het daar moeilijk mee, het lijkt me een hele last voor hem om steeds te willen beantwoorden aan wat anderen van hem verwachten. En dat hij in een soort “Bevergem” opgroeit waar iedereen iedereen kent, doet daar ook geen goed aan ! De 2 oudsten waren op dat vlak totaal anders, misschien ook door de grote stad, ze waren ook eigenzinniger o.a. over de manier waarop de boterhammen moesten gesneden worden en dergelijke, maar ik kon daar precies beter mee om. Maar het zal waarschijnlijk ook voor een stuk in de jongste zijn karakter liggen en ik zal het moeten aanvaarden.

  18. Ik vrees dat ik van dezelfde aard ben als jij: ik word enorm hard beïnvloed door de stemming van anderen. Ik zou dus ook meteen staan roepen. Het vreemde is dat dat enkel in mijn privéleven zo is. Op mijn werk blijf ik altijd, echt altijd de kalmte zelve, zelfs als mijn cliënten (tot voor kort waren dat geplaatste tieners, niet meteen het makkelijkste publiek, nu volwassenen met psychische problemen) me tot het uiterste proberen te tergen. Het is me een raadsel waarom het dan in mijn privéleven niet lukt om kalm te blijven.

  19. Veerle

    Soms denk ik dat ik de minst geduldige moeder ter wereld ben. :-) Ben ik blij dat mijn kinderen globaal gezien meegaand zijn of dat was hier nogal een situatie ;-)

    Ik kom nog eens posten dat de foto’s van Dexter me altijd enorm aan mijn eigen zoon doen denken. Die blik op die foto hierboven, dat is exáct de blik die mijn zoon vaak opzet als hij aan het mokken is. En ik weet dat het op het moment zelf niet leuk is, maar als je die blik bij een ander kind ziet, dan is dat echt ontzettend grappig, eigenlijk.

    Ikzelf vind een van de grootste uitdagingen: rustig een verhaal kunnen vertellen aan tafel zonder continu onderbroken te worden door mijn dochter (6) en mijn zoon (bijna 4). We hebben hen geleerd dat ze moeten wachten tot wij uitgepraat zijn. Om aan te geven dat ze ook iets willen zeggen, mogen ze hun hand opsteken. Gevolg: zodra ik drie woorden heb gezegd, gaan er twee handen in de lucht. Negéér dat maar eens. ;-) En als ik dan, zodanig opgejaagd dat de helft van mijn verhaal verloren gaat, vraag wat er is, zegt de oudste steevast ‘ik ben het alweer vergeten’ en de jongste ‘eigenlijk … eigenlijk hé mama … eigenlijk. Eigenlijk is het morgen … morgen is het dinsdag hé mama.’

    Pret.

  20. Meg

    “Ge oogst wat ge zaait”, blijft ook nu nog, bij grotere kinderen, een waarheid als een koe.

  21. Iris

    Ik doe keihard mee!
    Ik vind mijzelf niet tof als ik weer eens sta te roepen tegen mijn kinderen. Maar soms lucht het op.
    En dan is er meteen dat schuldgevoel…
    Ik heb ondertussen al geleerd om me af en toe te excuseren voor mijn uitbarstingen. Vooral als ze overdreven zijn wegens andere factoren.
    Ben benieuwd naar Lansbury!

  22. Joke

    Ik ben niet de schreeuwende moeder. Volgens m’n man zelfs niet streng genoeg omdat ik de kids ook inspraak geef of de keuze tussen a en b. Of dat ze af en toe nesquick in hun flesje krijgen.

    Mijn werkpuntje is niet boos worden op of toegeven aan zeurende kinderen. Oh my wat kan ik niet tegen zeuren en zagen. Ik word er bruistig en opgejaagd van. Meestal kan ik het houden op een strenge luidere “mama houdt niet van zeurende kindjes dus als je zo verder doet dan krijg je zeker niet wat je wilt” maar vaak geef ik toe om van het gezeur na een stressvolle werkdag af te zijn. Ook niet goed natuurlijk… Oh well nobody’s perfect zeker?

  23. Dagmar

    Alhoewel de opvoedperikelen héél herkenbaar zijn ben ik vooral ‘geraakt’ door jouw stukje over jouw ‘spons’ zijn. Ook ik absorbeer sferen en stemmingen als geen één. Ik dacht tot nu dat ik een zonderling was want ik ken niet erg veel mensen die hier ook (zoveel) last van hebben. Fijn dus te lezen dat ik niet alleen ben.

  24. Ik had nooit gedacht dat mijn kind me zo op mijn paard zou krijgen. Ik moet ook elke dag op mijn tanden bijten en voel me ook rot als ik toch weer uit mijn sloffen schiet. En eigenlijk is onze meid een engeltje. Ik ga nog wat beter mijn best doen…

  25. Els

    Heel herkenbaar! Ik probeer het ook, hem te laten uitrazen en zelf kalm te blijven, maar lukt ook niet altijd, zeker als ik moe ben, of gestrest. En ja, ook jammer genoeg heel herkenbaar, ik ben ook een enorme spons, heel vatbaar voor emoties van anderen, snel overprikkeld, en vrees dat mijn kind dit geërfd heeft, en zo twee emotionele vaten, dat botst wel eens. Maar daardoor voel ik hem wel goed aan en begrijp ik hem wel beter. In tegenstelling tot mijn man, die wel heel kalm kan blijven, maar dan niet kan begrijpen waarom hij zo doet.

    Ik wou ook nog in het algemeen zeggen dat ik hou van je blogposts omdat ik er vaak veel van mezelf in herken, niet altijd de fijne of makkelijke dingen eerlijk gezegd, maar ik kan er ook uit bij leren of tips opdoen.

  26. Zelfde hier. En als ander moeilijk punt: het enthousiasme, dat meestal met lichamelijke uitbundigheid gepaard gaat. Wil ik zeggen, mijn zoontje kan zo blij zijn, dat hij er een ander pijn mee doet. Omdat hij te hard rond hun nek vliegt, bijvoorbeeld. Ik probeer hem te leren rustiger te zijn, maar leg dat maar uit aan een driejarige. En wil ik dat wel, hem al zo jong leren dat hij niet zo enthousiast mag zijn en moet temperen? Ben ik dan niet zijn passies in de kiem aan ’t smoren?

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>