Mijn moeder heeft me jaren geplaagd door op de meest idiote momenten het zinnetje “En wat vind jij eigenlijk van de televisie en de telefoon?” op te werpen. Dat zat zo. Toen ik ongeveer vijftien was had ik een soort van occasioneel lief van wie de voornaamste kwaliteiten zijn lang blond haar en zijn uitgesproken meningen over van alles en nog wat waren. Bij elke mening over politiek of religie of een ander ethisch hangijzer zwijmelde ik me te pletter, maar mijn moeder was minder onder de indruk. Toen de jongen waarvan sprake op een nacht aan een toog naast mijn ouders belandde en als openingszin het filosofische “En wat vind jij eigenlijk van de televisie en de telefoon?” gebruikte, toen moest mijn moeder daar zo hard om lachen dat ik het nog jaren heb mogen horen. Dat ik zeker zou trouwen met een wereldverbeteraar met lang haar en sandalen die over alles een tegendraadse mening had. Haha. Kelly toch.
Als ik me bedenk hoe vermoeid ik de laatste tijd word van een overdaad aan meningen dan is dat eigenlijk wel een zotte herinnering om in mijn binnenzak te hebben zitten. Waarschijnlijk stopte ik omwille van die vermoeidheid meer dan een jaar geleden met mijn persoonlijke Twitter- en Facebookaccount. De meningendiarree, die voor de komst van sociale media nog beperkt bleef tot af en toe een vox pop in het journaal of een blogpost (mea culpa!) werd me plots teveel. En het is er niet beter op geworden. Soms lijkt het alsof iedereen over alles een mening heeft. Benito Raman. Vluchtelingen. De turteltaks. Het onderwijs. Eurosong. Dezelfde mensen die iets dringends te verkondigen hebben over een para met een zak van de Rituals in zijn hand menen zich de volgende dag een expert ter zake te mogen noemen wat betreft het oeuvre van David Bowie, de brandstofprijzen en de komst van Uplace. Want oh ja, Uplace. De micro is voor iedereen, als het even kan in 140 tekens en liefst nog minder. De meningen hoeven niet slim of goed uitgewerkt te zijn, er hoeft eigenlijk niet eens langer dan een halve seconde over nagedacht te zijn, ze zijn er gewoon, en dat is al lang goed genoeg.
Ik begrijp het ergens wel. Er was een tijd, niet eens zo gek lang geleden, waarin ik het ook van mezelf verwachtte, dat ik overal een mening over kon formuleren. Dat ik dacht dat het me extra intelligent en capabel maakte, dat ik die en die maar dat en dat vond en die beslissing maar niks en die andere geweldig en over elk krantenartikel wel iets te zeggen had. Ik zat in een journalistieke opleiding waarin dat ook werd gestimuleerd. En wat vind jij daarvan, Kelly? Niet makkelijk om die reflex af te leren, maar ik heb het gevoel dat het me steeds beter lukt.
Het ding is: ik heb op zich niks tegen het hebben van een mening, of tegen kritisch zijn. Alleen is het volgens mij niet mogelijk om over alles een mening te vormen zonder dat je over wat fundament of een vleug expertise beschikt. En als dat niet meteen zo is, dan is het echt geen schande om even te zwijgen of iets te laten passeren. Om het over te laten aan de mensen die er wel iets over te zeggen hebben, die er wel in slagen om iets aan de discussie toe te voegen, die de geschikte man of vrouw op de juiste plaats zijn om eens echt een nagel met koppen te slaan. Ik ben geweldig geïnteresseerd als een expert iets vertelt over iets dat mij interesseert. Ik ben steeds minder geïnteresseerd als weer maar iemand die gisteren nog dertien meningen heeft gegeven over dertien verschillende random onderwerpen vandaag met zijn veertiende komt aanzetten over weer iets compleet anders.
Daarom hou ik zo van Youri. Mijn moeder zou er nogal versteld van staan, over hoe weinig meningen de man waarmee ik uiteindelijk ben getrouwd heeft. En eigenlijk bedoelde ik geeft, maar ik ben een West-Vlaamse, my bad. Het is heerlijk en verfrissend hoe weinig verontwaardiging hij op een dag uit, hoe dikwijls hij “elk verhaal heeft twee kanten” zegt als de ganse wereld zich zot druk maakt over iemand die op Facebook een erg persoonlijk gekruid verhaal viraal laat gaan dat dan inderdaad twee dagen later -sapristi- een andere kant bleek te hebben. Daarom had ik onlangs nog zin om de man van mijn vriendin te knuffelen (ik heb me ingehouden, V., maar het was lastig), omdat ik hoorde dat hij op een feestje een vrouw die over alle genodigden een mening had stil kreeg met de goddelijke woorden “Goh ja, madam, elk huisje heeft zijn kruisje, zekers?“. Ik hou ervan. Elke dag een beetje meer.
Steeds vaker denk ik: dat zijn eigenlijk mijn zaken niet. En ook: ik heb vast nog nooit in mijn leven iemand van gedacht doen veranderen door mijn mening te verkondigen. Laat ons eerlijk zijn: er is gewoon te veel. En het is niet omdat Google een nieuw logo heeft dat je daar per sé iets van moet vinden, laat staan zeggen. Laat het los, let it go, denk ik steeds vaker. Zet een kopje thee. Drink ervan zonder daar per se iets van te vinden. Mindfulness, maar dan zonder mening over mindfulness. De zaligheid van dat alles.
En neen, het is niet zo dat ik vind dat alles ons daarom koud moet laten. Hell no, zelfs. Het is dat ik vind dat ook niet alles ons even vijf seconden het gevoel moet geven dat we in actie treden, door vanachter onze computer even op wat toetsen te rammen en dan weer stil te vallen. Ik ben blij als mensen zich kwaad maken, want kwaad zet in beweging. Zolang we maar niet beginnen geloven dat een mening hebben genoeg is om iets essentieels aan een situatie te veranderen.
Disclaimer: deze blogpost bevat een mening over het wat vaker niet hebben van een mening, en hoe rustgevend dat kan zijn. Dat alleen al is dan weer zo ironisch dat zelfs mijn eigen hoofd er een beetje van ontploft, maar toch. Ik denk steeds vaker dat wat minder meningen hebben ons deugd zou doen. Dat is natuurlijk wel niet meer dan mijn mening. Want uiteindelijk: wat weet ik ervan?
Ik heb een tijdje geleden voor mezelf beslist om te proberen van mijn eigen facebook een positieve noot te maken, en dus probeer ik er op te letten niets negatiefs te posten, en me al helemaal niet te laten verleiding in te gaan op zinloze discussies. Het is niet altijd even makkelijk, en ik geef toe, wanneer ze over het onderwijs beginnen, breekt mijn weerstand (maar na 10 jaar voor de klas durf ik mezelf toch al een klein beetje een specialist in wording te noemen). Helemaal stoppen met facebook, ik zou het niet kunnen, want eerlijk is eerlijk, ik ben dol op facebook en lichtjes, heel lichtjes, verslaafd.
Ik denk dat ik op Youri gelijk dan :-)
Het wordt precies ook verwacht dat je nu, direct en overal een mening over moet hebben. Een keertje nadenken voor je iets zegt kan ook geen kwaad.
Mooie blog, eentje om bij stil te staan.
Er ‘boenk’ op!
Wat je zegt!
En wat mensen soms kunnen uitkramen, madre Madonna! Zoals ook Daphné hier net zegt, ik probeer dingen zo positief mogelijk te bekijken en anders stilletjes mijn mond te houden ;) het waait wel weer over!
hear hear!
*knikt instemmend*
Ik vind het soms zelfs van mezelf,dat ik te vaak een mening heb. Maar ik verkondig die eigenlijk enkel tegen mijn lief, ter mijner verdediging.
En van verhalen zoals dat meisje met het motortje in haar fiets, die dan even door heel fietsend vlaanderen door de modder moet worden gehaald voor wat dan ook bewezen is, daar word ik heel erg droevig van. Iedereen zou soms beter even zwijgen, vooral als niemand naar uw mening heeft gevraagd.
Ge hebt helemaal gelijk! Ik geef steeda vaker mijn mening, en ik heb ook zelfs vaak gewoon geen mening ;-)
Ik las enige tijd terug een blog van “Philippe Dievents” op Charlie’s Magazine.
Ik vond het zo goed dat ik prompt een stukje daarvan heb opgeslagen in een mapje met “wijsheden” jouw blog deed me er terug aan denken:
“Serieus, het is best wel eens toegestaan om ergens geen mening over te hebben. Om wat begrip te tonen en jezelf te verplaatsen in de situatie van een ander, daar even over na te denken zonder er onmiddellijk kanttekeningen bij te plaatsen. Je gaat daar niet van dood. De wereld zal er ook niet aan ten onder gaan als iedereen niet op elk moment van de dag wordt gewezen op eventuele karakterfouten, mogelijks laakbaar gedrag, onverantwoordelijkheid of af te keuren manieren van leven. Sla die laptop dicht en ga eens een luchtje scheppen. Een fikse herfstwandeling. Wie weet vat u wel kou. Dat is soms eens goed voor de ziel. “
De reden waarom Instagram zoveel leuker is dan Facebook.
Fantastisch verwoord -alweer- hoe velen erover denken. Fijn stukje om te lezen. Alweer.
Dat ze een mening hebben tot daar aan toe. Ik kan er zelfs nog tegen dat die verschilt van de mijne. 😄😄😄
Maar het gebrek aan respect en de boertigheid….
Zo zag ik paar dagen geleden een bericht op fb van een krant, dacht ik, over het feit dat de zoon van Sonja Kimpen, een hersentumor heeft. “Trut” stond daar onder als reactie.
Ik ben zelf ook geen fan van Sonja Kimpen, maar zoiets, dat vind ik nu toch wel van het laagste. En dat is nu eens mijn mening si. 😜
Ohja het is rustgevend om de dingen van op een afstand te bekijken en gewoon even je mening achterwege te laten. Heel vaak heb ik gewoon onvoldoende kennis van zaken om die goed te formuleren.
Dat is nu eens een mening waar ik me volledig in kan vinden :-)
mag ik nu een mening hebben over deze post? ;-) haha
eigenlijk maakt het voor mij niet uit wie en wat een mening heeft… oh wat dat kan zeker niet? ;-) maar waar ik gek van kom is de manier waarop iemand zijn mening uit, pas op niet iedereen uit dat slecht, maar ik word soms echt triest van hoe mensen met elkaar omgaan… dat we niet allemaal hetzelfde denken is meer dan normaal en maar goed ook, maar dat we niet op een normale manier met elkaar kunnen omgaan… dat vind ik pas echt vermoeiend!
‘En eigenlijk bedoelde ik geeft, maar ik ben een West-Vlaamse, my bad.’
Ik lachte luidop. Mijn ex-lief is Nederlander en in het begin dat we samen waren, plaagde hij me vaak met ‘bedoel je dat een g of een h?’.
Voor de rest: groot gelijk. Ik erger me vaak kapot aan al die mensen die hun mening spuien over alles en iedereen, vooral die mensen die het verschenen artikel niet eens deftig gelezen hebben.
Goed gezegd! Ik kan mij er helemaal in vinden, oef, ik hoef ook niet noodzakelijk overal een mening over te hebben.
Klinkt bekend. Ik zwijg eigenlijk vaak bij discussies, omdat ik weet dat ik over dat onderwerp te weinig expertise heb.
Ik kan je helemaal volgen wat het ’teveel’ betreft, het ongefundeerde etc. Het is iets waar ik zelf ook vaak mee bezig ben. Al die meningen doen dikwijls ook meer kwaad dan goed.
Anderzijds hoop ik dat ook mensen standpunt (is niet hetzelfde als mening, maar de grens is voor velen onduidelijk) durven innemen. Het is de kracht en de zwakte van de sociale media. Historisch gezien zijn alle grote veranderingen er gekomen omdat mensen ‘een andere mening’ hadden en zaken aanvochten. Wetenschap groeit doordat er mensen zijn die vragen durven stellen en een andere mening hebben. Maar ik begrijp dat dat je punt niet is, het gaat over het ‘over alles’ een mening hebben.
Soms lees ik ook wel eens blogs/artikels van auteurs die zich zo erg hullen in vrolijke neutraliteit en het niet hebben van een mening om maar niemand tegen de schenen te schoppen. Dat moet natuurlijk ook kunnen, maar het is soms wel kleurloos.
Ik ben blij met je blogpost, al is het maar gewoon omdat het tot nadenken stemt, om tot een ‘mening’ over dit alles te komen :-), wat nog niet betekent dat iedere mening meteen openbaar moet worden gemaakt.
awel, als er één ding goed is aan ouder worden, dan is het dit wel !
Als puber zag ik alles nogal zwart/wit met voor en tegens, en hield ik zelfs van een goeie discussie .. gewoon voor de sport. Met het ouder worden , zie ik alleen maar verschillende tinten van grijs . Al die energie ook.. ik spaar het liever voor andere dingen..
‘k Vind het alleen jammer dat MBTI profielen die eindigen op Judging op het werk veel meer aangemoedigd worden dan zij die eindigen op Percieving.
Och ja..
Wat een verademing is dit stukje…!
Ik denk dat we ‘meningen’ op een andere manier invullen. Voor mij is een mening iets open, iets waarover gediscussieerd kan worden, maar dan het soort discussies dat u op het einde een beetje veranderd heeft. Die meningen en die discussies vind ik zelf heel belangrijk.
Dan zijn er ook de oordelen. Uzelf in de plaats stellen van iemand anders en wel weten dat het bij u geen waar geweest was, dat jij het beter had aangepakt. In het echte leven, in politiek en op fora. Dat verlamt me, en ik ben totaal niet mondig genoeg om van me af te bijten als ik voel (want maar zelden spreken mensen het uit in het gezicht van iemand) dat dat speelt. Ik denk dat er daar weinig zuurstof in zit, ook.
En toch doe ik het zelf wel elke dag, zij het lang niet elke dag luidop. Over de kinderen van vrienden (‘zo bezorgd zou ik toch nooit zijn), over de onvriendelijkheid van de caissière (‘betaal ik daarvoor?’), over de attitude van mijn studenten (‘is dat nu zo moeilijk om te snappen?’), en natuurlijk ook over mezelf (‘iedereen zou die rekeningen allang in orde gemaakt hebben’). Het is echt, echt moeilijk om het te laten, merk ik, maar wel nodig. Hoe beter ik me voel, hoe zekerder ik ben, hoe opener ik ook sta. Het maakt echt een heel groot verschil.
Mee eens! Logisch dat ieder een eigen mening heeft, maar dat betekent niet dat je die altijd en overal hoeft te verkondigen. Je kan je mening ook een keer voor je houden. Maar tegenwoordig met internet is het zó makkelijk om je mening te ventileren, dan wel iemand af te zeiken, dan wel de strontkar over iemand heen te gooien. Kunnen we inderdaad niet een klein beetje minderen?
iets met nagels en koppen….
Die disclaimer, heerlijk :)
Je hebt het over twee dingen: meningen en commentaar geven op anderen. Dit laatste is een duidelijke uiting van een gebrek aan zelfvertrouwen. (zoals door kleine atlas ook al deels werd aangegeven). Dat beseffen en kunnen laten zou ook al heel wat zijn. Vooral voor jezelf.
Het wordt hierboven al een paar keer gezegd, maar de ene ‘mening’ is de andere niet. Commentaar geven op hoe iemand anders iets aanpakt, is in mijn ogen niet de enige definitie van ‘mening’. Een mening kan ook iets zijn waarover je hebt nagedacht, waar je argumenten voor kan geven, die je bereid bij bij te stellen of te herzien.
Als niemand nog een mening durft te geven uit angst misbegrepen te worden of te weinig informatie te hebben, schieten we niet op – denk ik. Het enige wat cruciaal is, is dat we beseffen dat onze meningen gebaseerd zijn op gegevens die kunnen veranderen, meestal toch. We moeten met andere woorden bereid zijn onze mening ‘slechts’ een mening te vinden.
In veel gevallen ben ik blij dat mensen meningen hebben, dat er een discussie over kan bestaan, maar dan wel enkel als die discussie op een redelijke manier wordt gevoerd.
Ik zou dus zeggen: meningen moeten, maar dan alleen als mening en niet als axioma.
Prachtig Kelly !!
Zo denk ik er dus ook over! Ik vind het grappig, maar soms ook schrijnend om al die meningen te lezen die op Facebook gegeven worden. Ik geef bijna nooit mijn mening op sociale media. Alleen als het iets is waarover ik wel denk enige expertise te bezitten. En dan nog, vaak zit ik zodanig in over de verwoording, dat ik het gewoon zo laat. Want een mening hebben is één ding, ze duidelijk verwoorden een heel ander! Ik ben een mens van nuances en probeer altijd in alles de verschillende kanten van het verhaal te zien. Zwart-wit zal het bij mij niet gauw worden. Waarom zou het ook moeten? Het leven is niet zwart-wit. (filosofisch momentje, mijn excuses :)).
Ha, de meningendiarree, een derivaat van wat ik de informatiediarree noem. Ik was ook zo eentje hoor, die overal wel een mening over had. Dat is veel gebeterd, heel veel, met ouder worden en kinderen krijgen. Nu heb ik vooral geen mening eigenlijk. Ik kijk niet naar het nieuws, heb wel nog een gazettenabonnement, maar dan voor de weekendbijlagen, en sla zowat alles waar opinie boven staat over. Het boeit mij niet meer.
En hé, als iemand graag zijn mening verkondigt, doe maar. Maar graag wel weten waar je het over hebt, laat nu net daar het probleem zitten. Facebook en co hebben het niet beter gemaakt, “iedereen” heeft zijn mini-podium gekregen. Ik ben blij dat ik daar weg ben, ik mis het geen seconde.
Heb ik nu ook niet mijn mening staan verkondigen zeker?
Ik denk ook vaak “er zijn altijd twee kanten”. Anderzijds kan ik me wel nog druk maken om “groene” thema’s. Ik ben daar op enkele jaren tijd echt wel in gepolariseerd. Dus ja ik vond het schandalig dat de uitstootnormen verhoogd werden. Ook al is er een andere kant van het verhaal (“het is dit of niks”, zoiets).
Maar over persoonlijke keuzes spreek ik me veel minder vaak uit. En ik heb al veel volk van mijn social media gezwierd dat de daden van één meteen projecteert op een ganse bevolkingsgroep wanneer het een bevolkingsgroep is waar ze al een bepaald gedacht over hebben. Een vluchteling die een meisje ZOU betast hebben? Moord! Brand! Een blanke die veroordeelt wordt voor pedofilie? Stilte.
Ik leer het gelukkig ook af om te reageren op zo’n meningen. En dat brengt rust in het hoofd :)
ik deel je mening over het hebben van een mening!
Als je ze niet kan onderbouwen, hou ze dan voor jezelf :-)
Dit is een heel eerlijk en open stukje. Zal ik vooral beginnen met te zeggen dat ik daar blij van word! Daarnaast word ik echt gek van ongenuanceerde meningen. Of hoe de (sociale) media polariseert. Bij elke uitgesproken ‘voor’ is er wel een uitgesproken ’tegen’. Af en toe iets vanuit verschillende standpunten bekijken zou onze wereld wel is mooier kunnen maken denk ik dan. Dat is dan zo een beetje mijn mening over de mening van anderen :)
Ik kan het letterlijk niet beter verwoorden. Weg met dat geroep, leve de nuance!
Heerlijk rustgevend is het als je kan en mag laten zijn wat is….wat Facebook betreft, ik volg enkel pagina’s over zaken die me interesseren zoals over meditatie, spiritualiteit, humor, en de rest….mag zijn wat het is. I couldn’t care less
Amen! Ik vond mezelf vroeger altijd wat dom of oppervlakkig omdat ik niet over alles een mening heb. Ik weet graag eerst van alles het fijne vooraleer ik mij zelfs maar een mening KAN vormen. Door dit te lezen kan ik dat nog wat meer aanvaarden, dus bedankt daarvoor! En jouw Youri is zoals mijn Frédéric. De rust zelve, veroordeelt niemand en laat iedereen in zijn waarde. Daarom is hij de vader van mijn kinderen! :-)
“Bij het recht om te zeggen wat je denkt, hoort de plicht om te denken over wat je zegt” poste ik onlangs nog op FB ;)
En “let it go” is mijn persoonlijke mantra!
Een geweldige manier van omgaan met de vele meningen die iedereen heeft. Concentratie op wat je echt raakt, waar je echt wat over weet en je mening iets bijdraagt en de rest laten gaan en meepakken van anderen wat je goed lijkt en de rest ene oor in … andere uit… Youri heeft gelijk: elk verhaal heeft 2 kanten!
Dit is heel herkenbaar! Een beetje meer twijfel in plaats van een overvloed aan zwart-witmeningen is soms zo welkom ( maar eh, dat is ook een mening zeker? ;-) )
Awel hé, ik vind dit alweer een heel goeie blogpost. Dat mag ik toch vinden, hé? Ik zwijg eigenlijk zelfs heel vaak, als ik vind dat ik niets zinnigs kan toevoegen. Dan ben ik wel vaak “de stille”, maar liever stil dan luid-om-luid-te-zijn.
Haha, dat ex-lief van u :) Zalige anekdote…
Ben het helemaal met je eens, al langer trouwens (kan je hier lezen: )
https://rafelkath.wordpress.com/2017/10/06/rebel-without-an-opinion/