Als Flo mijn eerste kind was geweest, dan …

flo_eerstekind
  • had ik me vast niet zo’n waardeloze moeder gevoeld. Dan hadden gedachten als “Waarom kan iedereen dit en ik helemaal niet?” waarschijnlijk niet zo vaak de kop op gestoken, net als de vraag waarom ik zo nodig kinderen wilde en of ik dan niet gelukkig genoeg was zonder. Dan zou ik me vast niet op bijzonder regelmatige basis afgevraagd hebben of er mensen zijn die nu eenmaal niet gemaakt zijn om zich voort te planten, en of ik dan zo’n mens was. Of ik er niet beter wat langer over had nagedacht, terwijl ik al de dertig gepasseerd was toen ik zwanger werd.
  • was er vast sneller een tweede gekomen, en was de vraag of die er überhaupt wel zou komen en of dat niet een gigantisch risico was voor mijn mentale gezondheid waarschijnlijk zelfs niet gevallen. Terwijl die vraag deze keer erg lang en prominent boven onze hoofden is blijven hangen. Misschien zelfs tot na de bevalling.
  • was ik veel minder geld kwijt geweest. Aan osteopaten, aan tien verschillende soorten flesjes en speentjes, aan die ene stinkend dure vibrerende kinderstoel waarover ik op internet las dat hij kolieken wegnam als sneeuw voor de zon (nog nooit zo snel een bom geld uitgegeven voor iets dat niks bleek te doen, behalve vibreren), aan homeopatische (say what Kelly, say what?) krampenwatertjes, astronautenvoeding die ook al niet hielp en herhaaldelijke bezoeken aan de kinderarts. Als Flo mijn eerste kind was geweest, dan had ik dat allemaal op mijn spaarboek kunnen zetten, maat. Het resultaat zou hetzelfde zijn gebleven.
  • was ik veel meer geld kwijt geweest. Aan kleertjes en uiterlijkheden en dingen die mij bij Dexter niet boeiden, omdat er geen tijd en energie over was en ik vooral probeerde te overleven. Het was uiteindelijk dus vast toch op een nuloperatie uitgedraaid.
  • zou ik gedacht hebben dat een huilbaby een kindje is dat drie uur per dag weent, en zou ik ook gedacht hebben dat dat verschrikkelijk moet zijn. Terwijl ik bij Dexter op mijn blote knietjes in een paar houten klompen zou hebben gezeten voor een dag met maar drie uur wenen.
  • was ik nu vast ook al met haar naar de osteopaat geweest, en had ik vast gevonden dat ze veel weende. De laatste week is de eeuwig contente baby die nooit weent er wat af, wegens op gang komende spijsvertering en al wat daar bijhoort. Nu denk ik: het gaat wel over, en ‘ze hebben allemaal krampjes’. Honderd keer kalmer dan toen ben ik nu, en ik kan ook veel meer hebben. Tegelijk moet ik niet zoveel kunnen hebben, want door wat we met Dexter hebben meegemaakt stellen een paar lastige uurtjes bijzonder weinig voor.

Maar Flo was mijn eerste kind niet, en eerlijk? Het moederschap had mij ook met een makkelijkere baby overweldigd, daar ben ik van overtuigd. Ook met Flo zou ik geschrokken zijn van hoe het krijgen van zo’n kindje je leven overhoop haalt. Hoe je van iemand die elke nacht gewoon slaapt en elke dag gewoon invult naar believen gaat naar iemand die flink wat extra werk heeft aan moederen en heel wat controle over dag- en nachtinvullingen moet opgeven. Ik zou ook geschrokken zijn van hoe vaak je zo’n klein wormpje moet verschonen, voeden en van TLC moet voorzien. Omdat ik niet zo’n moeder ben bij wie zo’n dingen compleet vanzelf gaan en zonder nadenken. Alleen zou het niet in een klimaat van constante moordende stress zijn geweest, met het eeuwige gekrijs op de achtergrond.

Als Flo mijn eerste kind was geweest, dan zou ik alles zeker niet als zo ontspannen ervaren hebben als nu, met Flo als mijn tweede kind en tien jaar extra ervaring in mijn mouw. Want zo voelt het echt: in het eerste jaar met Dexter ben ik niet alleen tien jaar ouder geworden wat rimpels en grijze haren betreft, maar ook op vlak van persoonlijke ontwikkeling. En dat is niet alleen een gigantisch cadeau gebleken voor mezelf, maar ook voor Flo en Dexter. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ja echt, ik ben dankbaar voor hoe de dingen gegaan zijn. Hoe gek dat ook is, en hoe pikdonker het ook was. Als mensen die nog steeds op deze pagina’s stranden na het intikken van “huilbaby niet meer aankunnen” of “hoe lang tot huilbaby stopt met huilen?” zich daar ook maar een klein beetje aan kunnen optrekken, dan ben ik door het delen en blijven delen van een verhaal dat mij nog steeds pijn doet in mijn opzet geslaagd.

Reacties

  1. An

    Ik heb me dit weekend nog de bedenking gemaakt “wat als Billie niet de derde maar eerste was geweest”.
    Kans is groot dat ik het toen misschien maar bij één of twee kindjes had gehouden ;) Ons derde exemplaar blijkt net iets “temperamentvoller” dan de twee oudsten…
    En toch: we zouden ze voor geen geld ter wereld kunnen missen!

  2. Top Kelly. Gewoon top.
    Ik ben ook niet zo’n moeder, totaal niet. Joanna was in de verste verte geen Dexter, eerder een “gewone” huilbaby, en zelfs dat zette mijn wereld (en mijn mentale gezondheid) danig op z’n kop. Ik ben echt veranderd sindsdien, zowel in de positieve (meer perspectief, dankbaarder, gewoon een beter mens) als in de negatieve (alles komt meer binnen en ik heb ook lichamelijk minder weerstand, raar maar waar) zin. Geen idee wat ik zou gedaan hebben met een baby als Dexter. Echt geen idee en ik durf daar ook niet te veel over nadenken.
    Geniet, geniet, geniet van Flo. Ze is ook werkelijk te koddig voor woorden: koesteren en knuffelen! Krampjes zijn venijnig maar binnen een paar maanden is dat alweer allemaal vergeten. For real, deze keer ;-)

  3. O ja, als Ellie mijn eerste was geweest, dan was het ook allemaal anders geweest. Ik was anders geweest, en wij waren ook anders geweest. En als ik er 2 had gehad als Ellie, dan had ik heel misschien nog eens durven dromen van een derde. Maar het is goed hoe het gegaan is en met ons viertjes zijn we compleet. Dus uiteindelijk ook blij met de gang van zaken, al bij al…

  4. MeisjeuitIberië

    Dit leest weer alsof ik het zelf had kunnen schrijven, zo herkenbaar.
    Persoonlijk ook op mijn lijstje:
    Als J mijn eerste kind was geweest, dan had ik begrepen dat andere ouders zeggen dat je met een babietje van een paar maanden oud op restaurant kan.

  5. Och, ik ken je niet eens maar je wil niet weten hoe vaak ik gewenst heb dat dit baby’tje niet zoveel zou huilen (zowat elke keer als ik hier kwam lezen). En wat een prachtig meisje!

  6. Héhé, al veel aan je gedacht de laatste tijd en zo blij dat je nu een “gewone” baby hebt en geen huilbaby. Dat je dat ook eens mag mee maken :-) Top!

  7. Eline

    Heel mooi! Ik hoop dat ik hetzelfde kan vertellen, als de natuur ons ooit een 2de ukkietje schenkt. X Trouwens, Flo is om op te eten. ;-)

  8. Christel

    In die podcast uit je vorige blog vertel je hoe je nadenkt over de relevantie van de dingen die je deelt. Nu zijn ze hier thuis al jaren uit de pampers, dus qua thematiek is het voor mij allemaal wat verder van mijn bed ondertussen, maar hoe jij in het leven staat en met de golven daarvan omgaat, dat blijft toch zo heerlijk om te lezen! Echt. Je letters klinken nooit klagend of belerend, maar (ook in de downs) heel inspirerend, ik denk dat daarom zo veel mensen hier graag landen en blijven terugkomen. Dat moest mij na die podcast eens van het hart :-) En dikke duim voor mooie Flo!

  9. wat heerlijk dat het zo lijkt te gaan als elke lezer je hier vurig heeft toegewenst. mooie denkoefening ook. denk dat dat ook waar is van dat overweldigende. het enige dat ik nog zeker denk te weten over babies is dat je totaal niet inschatten hoe het is er eentje hebben, voor je het hebt. blijft altijd een soort “oh toto i don’t think we’re in kansas anymore” ervaring volgens mij.

  10. 10a

    Ik ben het helemaal eens met Christel. Ik luisterde dit weekend ook naar je podcast en heb geantwoord dat het allemaal zeer relevant is, niet gehoord? ;)
    Ik was opgelucht toen ik je hoorde zeggen dat stoppen met bloggen iets is dat je je niet zou kunnen voorstellen. Oef!
    Ik ben hier terecht gekomen via “hoe donker het kan worden” en heb toen, denk ik, geschreven dat ik je stuk had willen lezen toen ik 16 jaar geleden met een huilbaby zat.
    Een zeer lastige zwangerschap met daaropvolgend een huilbaby heeft zo een enorme mentale schok teweeg gebracht dat ik het niet meer heb aangedurfd. Ik heb een keer mijn boodschappenkar laten staan in Delhaize en letterlijk gaan vluchten omdat er iemand met een krijsende baby rondliep. Zelfs jaren later kon ik het nog niet aanhoren. “Huilbabytrauma” ;) nu kan ik er al om lachen.
    Ik vind het moedig dat jullie het hebben aangedurfd en ben zo blij dat het deze keer vlot (ter) verloopt. Flo’tje cadeautje!

  11. maar Flo is je eerste kind niet, en zoals je het beschrijft zijn al die ervaringen die je met je eerste kindje hebt gehad ook levenslessen geweest die je gevormd hebben tot de moeder die je nu bent. you’re still standing, met aan één hand een kleuter en een baby in de andere arm, dat is voor niemand gemakkelijk. Je mag dan ook wel eens klagen als Flo een lange huilbui heeft of als het echt lastig is, want zelfs met rustige baby’s is het niet te onderschatten.

    1. Je hebt gelijk. Ik wilde trouwens niks afdoen aan hoe zwaar een huilende baby kan zijn, mocht dat zo overkomen. Als ik moe ben vind ik dat nog altijd zwaar, ik heb nu alleen het geluk dat Flo redelijk slaapt ’s nachts en ik (nog) niet aan het einde van mijn Latijn ben. Maar een baby is zelden een walk in the park, en in combinatie met een broer of zus helemaal niet. ;)

  12. sigrid

    bij ons waren de eerste 2 huilbaby’s en ook mijn mentale gezondheid was op zijn minst wankel te noemen, maar toch voelde ons gezinnetje niet compleet. met het volle besef dat ook ons derde ‘er zo eentje’ kon zijn (gezien bij een neef van mijn man, drie op een rij, zonder zwans!), zijn we er toch aan begonnen, zelfs na een depressie en angststoornis achter de rug er toch maar voor gegaan… en het kan, het bestaat, ons derde meisje is zo een mythisch kind dat altijd sliep en at en sliep en at en sliep en at en tussendoor haar glimlachjes oefende, zalig! en nu geen kans meer op een vierde, want we weten nu dat het wel kan en nog een huilbaby zou ik nu, na onze droombaby, niet meer aankunnen. :-)

  13. Mooi, Kelly, dat je zo eerlijk durft te zijn en ik ben er ook zeker van dat je voor héél veel mensen een grote steun bent door wat je hier al allemaal neergeschreven hebt :-)

  14. Trixie

    Ik reageer zelden tot nooit op een blogpost, maar wil toch maar even zeggen hoe mooi je dit verwoordde! X

  15. Ik heb diep respect voor alle ouders met huilbaby’s. Ik vond het al heftig, dat moeder worden en wij hebben 2 rustige kleintjes!

  16. Lieve Kelly,
    Ik weet zeker dat je het beide keren met heel jouw groot moederhart deed/doet…
    Niemand kent haar kindjes beter dan de mama (of een superjuf)…
    De tijd met de kinderen is leuk en wordt altijd maar leuker…en plots…echt waar…zijn ze 18!!!
    Ik blijf je graag lezen…

  17. Mooi stuk. Veel zouden er gestopt zijn na onze Emma… Wij maakten er nog 3 bij hihi. En ja het helpt wel om alles in perspectief te zien.

  18. Veerle

    Jouw eerlijke inkijk in je gevoelens is zo mooi, super dank je wel om dit te delen. Je kinderen hebben het getroffen met zo n oprechte mama !

  19. Miet

    Mooi! En geloof me, die moeders bij wie alles vanzelf gaat, die bestaan niet. Behalve in de reclame, in sprookjes en in de dromen van moeders die zouden willen dat alles vanzelf gaat ;-).

  20. Als Rome in een fleske kon… zei mijn meter vroeger :)
    Iedereen is hoe hij of zij is, ook baby’s en moeders. Allemaal gewoon maar mensen! Ik wens je veel plezier met je lieve gezin <3

  21. Als dochterlief ons eerste kindje was, dan had ik een veel rustigere zwangerschap gehad zonder dromen vol flashbacks. Dan had ik de eerste maanden met twee kundjes vast geen peanuts gevonden in vergelijking met de allereerste als mama. Dan had ik dochterlief vast een veeleisend kindje gevonden met huiltjes en krampjes en eindeloos veel drinken en slecht slapen en… in plaats van “zo’n gemakkelijke baby!” En bijna al je andere puntjes… Maar inderdaad, het is het waard. Misschien dacht ik anders wel dat ik verstand heb van dingen waar ik niks van af weet, zoals (op)voeding en zo. Nu weet ik vooral hoe onmogelijk het is om echt te weten wat een ander meemaakt, dat elke baby een eigen handleiding heeft en dat een luisterend oor zonder het opdringen van tips onbetaalbaar is. En daar ben ik dankbaar voor.

    En ook zo zotjes content dat je dochter troostbaar is. Echt simpel is het nooit, maar de vergelijking maakt de moeilijke momenten zo relatief. Die Flo, die is geboren om ogenblikkelijk keiveel van te houden. Hartjes voor jullie bloem van een baby!

  22. Moira

    Ik heb je vorig jaar nog een pb gestuurd, omdat we in de hel zaten, de hel van non stop gekrijs, 14 u per dag en niemand die ons kon helpen. Het is het ergste jaar van ons leven geweest en we zijn er nog niet uit. Het wordt wel beter dat is waar, maar de kleinste tegenslag doet ons weer naar beneden tuimelen. Ik ben eigenlijk nog steeds jaloers van al die baby’s die gewoon maar 3u per dag huilen… zucht… jouw blog hielp me zo hard, je wilt het niet weten.

  23. Als onze zoon ons eerste kind was geweest, hadden we nooit een tweede gehad vrees ik… Hij is inmiddels een jaar en nog steeds een huilbaby :(. En ik zou héél veel geld geven voor eens een paar uur ononderbroken slaap. Als in blokjes van 3 – 4u ofzo, daar zou ik al keicontent mee zijn. Nu zijn het nog steeds blokjes vna 1-1.5u.

  24. Veerle

    Mooi, heel raak geschreven.

    Mijn kinderen zijn 4 en 6 jaar nu. Ik heb het moederschap eigenlijk heel lang beschouwd als ‘een opgave’. Het was uiteraard niet allemaal kommer en kwel, uiteraard niet, maar het vroeg veel van mij en ik dacht soms dat ik er niet ’ten volle’ voor gemaakt was. De laatste tijd merk ik dat ik de leuke kanten nu echt vind opwegen tegen de minder leuke of moeilijke kanten. Ik kan echt genieten van onze kinderen, van de gesprekken, de mopjes, de manier waarop ze groot worden en een eigen karakter ontwikkelen. Opvoeden vind ik zelfs tof. :-) Ik had dat enkele jaren geleden echt niet gedacht, eigenlijk.

    En die krampjes: ja, die zijn vervelend. Mijn zoon had er ook nogal wat last van. Maar op 3 maanden verandert er veel, dan valt dat precies allemaal wat in z’n plooi.

    Je doet dat goed!

  25. Geniet van je gemakkelijke baby! Ik heb bovendien ervaren dat je je bij een eerste kindje
    veel meer zorgen maakt, een tweede is dus altijd gemakkelijker…

  26. rika

    Zeer herkenbaar. Onze oudste dochter was ook een echte huilbaby en bezorgde ons een erg zware tijd. Na een week vroeg ik me ook hardop af waarom ik er in godsnaam aan begonnen was. Een kleine drie jaar later ging ik in mijn zwangerschap van de jongste dochter negen dagen overtijd. Voor mij hadden het toen nog meer dagen mogen zijn; ik wou gewoon niet dat die baby eruit kwam en dat alle ‘ellende’ weer opnieuw zou beginnen. Ik wou zo lang mogelijk genieten van de stilte voor de storm.
    Gelukkig bleek ook ons nummertje twee veel rustiger. Geen gemakkelijke baby, maar toch een wereld van verschil. En ondertussen konden we ook al meer aan. Heel goed voor het relativeringsvermogen, zo’n huilbaby.
    Geniet nog van dat kleine prutske.

  27. Het is een schatje om te zien!

    En ja, je bent zelf ook niet meer de moeder die je bij je eerste kind was. Nog los van het feit dat elk kind anders is en je daar als moeder anders op reageert, heb je gewoon heel veel bijgeleerd inmiddels. Dat is ook het lot van de oudste, zijn of haar ouders een beetje leren hoe een en ander werkt…

  28. Heel erg blij voor jou dat je ook es de andere kant van de medaille mag meemaken!
    En knap dat je de moeilijke periode met Dexter kunt omdraaien naar iets positiefs: het zijn inderdaad fameuze levenservaringen die je opdeed… Niet iedereen kan dat: het positieve van iets negatiefs inzien… Geniet ervan, zou ik zo zeggen! M’n tweede is nu 5 maand en het gaat zo ongelooflijk snel allemaal…

  29. Tine

    Ik ben heel blij te lezen dat je nu wel een leuke babytijd kan meemaken.
    Ik heb een tweeling, en heb echt hoerenchance met hen dat het zo’n gemakkelijke baby’s waren (en nu nog steeds gemakkelijke peuters zijn). Ik had geen wallen onder mijn ogen die eerste weken. Mijn slaap was onderbroken, maar ik kwam in totaal wel aan een deftig aantal uren slaap. Het ging allemaal een pak gemakkelijker dan ik ooit had durven denken. Mensen zeggen nog altijd dat het zogezegd ligt omdat ik zelf zo kalm was. Maar het is gemakkelijk kalm te blijven als je rustige baby’s hebt. Ikzelf blijf ervan overtuigd dat ik gewoon ontzettend veel geluk heb gehad en dat vrouwen met huilbaby’s niks fout doen, maar gewoon dikke dikke pech hebben.
    Dus oef…dat je nu toch eens kan genieten van zo’n klein schattig baby’tje, en dat je echt wel weet dat je niks fout deed bij Dexter maar gewoon het verkeerde lotje had getrokken.

  30. Wat fijn dat Flo geen huilbaby is en dat je nu echt van het moederschap kunt genieten. Mijn dochter, mijn eerste kind, was ook een huilbaby. Slapen deed ze overdag bijna niet, na een half uur werd ze al wakker. Ik heb toen het boek van Ria Blom gekocht en begon met inbakeren en de tips uit het boek. Binnen een paar dagen had ik een ander kind. Niet alleen ik vond het fijn, mijn dochter zat ook veel lekkerder in haar vel. De eerste dagen sliep ze alleen maar, alsof ze al die gemiste uren moest bijslapen. Ze strekte zich zelfs voor het eerst uit na haar slaapjes. Het inbakeren, bij de eerste vermoeidheidssignalen mijn dochter in bed leggen en het verminderen van prikkels was de oplossing voor ons. Mijn tweede kind was helemaal geen huilbaby. Misschien kwam het ook doordat mijn dochter te vroeg geboren is en een tijdje in het ziekenhuis gelegen heeft. Daar zijn natuurlijk veel meer prikkels dan thuis en dan ook nog eens die vervelende onderzoeken en een groot deel van de dag geen papa en mama bij je.

  31. We waren samen zwanger van wat jij toen altijd ‘kind 1’ noemde. Iets wat toen voor mij toch impliceerde dat er ergens plannen waren voor een ‘kind 2’. Ik weet nog dat ik na het verhaal van Dexter vaak dacht, ooh zo jammer, dat ‘kind 2’ zal er nu waarschijnlijk wel niet komen. Alleen al omdat je het toch gedaan hebt, vind ik jou (en Youri) een ongelooflijk straffe en wijze madam (Allez, ik vind Youri geen straffe madam he, but you get it). Ik ben blij dat Flo anders is, maar toch ook een gewone baby. En met een kleuter die rondloopt, is het sowieso zweten. Maar niemand heeft (helaas) al zoveel punten gescoord in de discipline op je pootjes vallen, dus ik hoop dat de ervaring hier gewoon meehelpt en dat het allemaal (snel) op zijn plaats valt. Bovenal wens ik jullie een zo zalig mogelijke kraamtijd, want die kleine pakketjes liefde zijn toch zo zalig om te knuffelen. En te zien groeien en bloeien. Kind 2 is nu al een topper! (En kind 1 was dat ook al). Veel liefs.

  32. Ik ben vooral heel erg blij voor jullie. Ik weet nog dat ik tijdens de zwangerschap van de huidige peuter heel de tijd ervan uitging dat ik weer eens drie jaar in ellende zou verzeilen, en toen kreeg ik plots een zenbaby (die nu wel heel ondeugend is). Dat wenste ik jullie ook toe, en ook al is ze misschien niet volledig zen, ze lijkt wel ok, en schattig, en een meisje :), en jij straalt. Mooi om te zien!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>