Mijn leven in parfum

mijnleveninparfumGeuren kunnen mij in een-twee-drie transporteren naar een vorig bestaan. Ruik ik recent gemaaid gras dan zit ik weer met mijn rugzak behangen met trollen en plastieken tutjes op de speelplaats van de lagere school van het dorpje V., kringelt de geur van allesreiniger langs mijn neusvleugels omhoog dan krijg ik een wee gevoel ter hoogte van mijn maag en flashbacks naar mijn dagen in de detergentenfabriek. Posteer mij achter de uitlaatpijp van een middelgroot voertuig en ik zit met mijn vijfjarig kinderhoofd gekneld tussen de deuren van een wegrijdende Duitse schoolbus. Op de achtergrond het hysterische gegil van mijn moeder. True story. (behalve dat laatste stukje over Dachau dan. Go easy on the komieke sigaretten, lilith uit 2004)

Maar er zijn dus ook odeuren die ik mezelf bewust aandoe.
Onderstaande luchtjes lieten ooit een onuitwisbare indruk na in mijn neus en hoofd.

Oilily Classic Eau de Parfum

Geen idee wie met het cadeau kwam aanzetten en waarom, maar dat ik het kreeg op een kerstavond in de jaren tachtig doet me vermoeden dat ik niet ouder was dan tien. Mijn eerste parfum was het, en ik ontving er ook een blikken doosje met de lekkerst geurende zeep ooit bij. De fruitige essence brengt me terug naar een tijdperk waarin Gertie van de Babysitters Club mijn spirit animal was, ik ganser dagen naar Hoezo? van Clouseau luisterde op mijn kamer en er nog niet uit was of ik dierenarts wilde worden of toch maar schrijfster. Ik heb al overwogen om nog eens een flesje Oilily te kopen, vanuit onversneden nostalgie en oprukkend oud zot, maar dan bedenk ik me dat ik niet per se wil ruiken naar “meisjes en vrouwen met een jong hart”, zoals de marketingtekst de doelgroep omschrijft op de site van Oilily. En toch: gisteren spoot ik nog eens wat op mijn pols tijdens mijn research in de parfumerie, en ik ben niet meer gestopt met ruiken en “aaaah” denken. Misschien is het in deze woelige tijden waarin beelden van bloed en rampspoed niet verder dan een finger swipe van ons verwijderd zijn wel een troost om weten dat de geur van je ogenschijnlijk simpele kindertijd ook maar zo ver van je af ligt als je pols.

Salvador Dali Vandenaldi

Ik kan geen stukje schrijven over geuren zonder het over de parfums die mijn moeder droeg te hebben. Ik bezit een herinnering waarin mijn vader na zes maanden als blauwhelm in ex-Joegoslavië naar huis terugkeerde met tien flessen clandestien gesmokkelde rum (de feiten zijn verjaard, officer) en een doosje met miniatuurparfumflesjes in de vorm van een neus en lippen. Google leert me dat het er van Salvador Dali kunnen zijn, maar als ik me de geur voor de geest haal denk ik dat het eerder van het minder bekende Joegoslavische merk Sulvidor Dila was. Anyway. Mijn mama had de neiging om zware en bedwelmende parfums te dragen waar mijn hersenen spontaan van verpulverden, genre Angel van Thierry Mugler (BUT WHYYY?!) en Opium van Yves Saint Laurent. De migraines die ze me bezorgden waren zo vernietigend dat ik nog steeds van wagon verander als ik iemand mijn trein ruik binnenkomen die een van beide geuren opheeft.

Patchoeli

Eerst mijn beklag doen over de bedwelmende koppijnparfums van mijn moedertje, en het in het volgende blokje hebben over de jaren waarin ik mezelf en mijn arafatsjaals marineerde in patchoeli, de ironie ontgaat mij niet. Ik haalde mijn hippie-olie en arafatsjaals in de Youskaro in Ieper, een winkeltje van een kleerkast groot dat werd uitgebaat door een moeder en dochter die grossierden in lange blaadjes en vlaggen van Bon Jovi. Er was een tijd dat ik geen enkel kledingstuk in mijn bezit had dat niet meurde naar patchoeli en daar ook nog trots op was. Het was dezelfde tijd waarin ik mijn haar oranje kleurde met Henna, houten vriendschapspoppetjes aan mijn Dr Martens knoopte en protesteerde tegen kernafval en racisme en gaten in de ozonlaag, niet alleen uit overtuiging maar ook omdat die ene kerel van mijn klas waarop ik jaren stiekem verliefd was ook ging protesteren. Zo, dat is eruit.

White Musk van The Body Shop

In de nasleep van mijn “liever een gat in mijn pennenzak dan een gat in de ozonlaag”-periode vertoefde ik tijdens mijn studententijd regelmatig in The Body Shop. Toen het gamma van White Musk daar op mijn pad kwam had ik maar een keer snuffelen nodig om te beseffen dat ik mezelf wilde verzuipen in alles dat ook maar een beetje naar de inhoud van de flesjes rook. Wat ik dan ook deed door de eau de toilette en de olie en het badschuim en de douchegel te kopen, zo veelvuldig dat ik bijna geen geld meer over had voor sigaretten en de belegde broodjes waarmee ik mezelf traag maar zeker richting mijn eerste maagverkleining aan het eten was. White Musk doet me nog steeds vol nostalgie terugdenken aan mijn studentenkot in Ledeberg, en met studentenkot bedoel ik varkensstal van drie verdiepingen die ik deelde met drie vrienden die even hard als ik hoopten dat de beschimmelde en aangekoekte afwas van weken ver plots op magische wijze zou verdwijnen als we er zo vaak mogelijk in bogen bleven rondlopen. Wat ook gebeurde als een van onze moeders het echt niet meer kon aanzien en zich vol walging aan een taak van een paar uren zette. Dat ik terugdenk aan de geur van White Musk en niet die van beschimmelde pannen waarvan de inhoud bijna kon lopen wil zeggen dat de andere penetrante geuren ondertussen of verwerkt of verdrongen zijn. Good for me.

Amazing Grace van Philosophy

Na White Musk beleefde ik op parfumvlak een even losbandige als saaie episode waarin ik Noa van Cacharel afwisselde met Gucci Rush en nog wat andere usual suspects. Ik werd nooit meer halsoverkop verliefd op een geur, tot ik in de Ustated Nights of Amerika kennismaakte met Amazing Grace. Ik bracht een flacon mee, en wist dat ik op een osmologisch klompje goud was gestoten toen ik bij thuiskomst constant werd gevraagd naar de oorzaak en herkomst van mijn welriekendheid. Wat mij betreft ruikt het naar een mengeling van schone lakens en eerste lentedagen. Sinds de complimentjes mij begonnen te overspoelen bracht ik van elke trip naar Amerika wat flesjes mee, en er overviel me een gelijktijdig gevoel van “wahey!” en “dju toch” toen Ici Paris XL het enkele jaren geleden gewoon in België begon te verkopen. Aangezien ik in geen tijden meer in Amerika ben geraakt overheerst wahey wel, ondertussen.

Van alles van Juliette Has a Gun

De laatste parfumcrush in dit rijtje kwam tot stand toen ik Valerie De Booser een jaar of vijf geleden interviewde voor Flair. Zij zat naast me, als onwetende maar glansrijke winnares van een bikkelharde wedstrijd die zich enkel in mijn hoofd had afgespeeld en die we voor het gemak het Grote Concours Mevrouw Koen Wauters noemen. Niet alleen dat, maar ze rook er ook nog eens fenomenaal lekker bij. Omdat ik besefte dat ik nooit dichter zou komen bij het zijn van Mevrouw Koen Wauters dan naar Mevrouw Koen Wauters te ruiken vroeg ik haar welk parfum ze droeg. Dat bleek Lady Vengeance van Juliette Has A Gun te zijn. Nadat ik een fles had aangeschaft ontdekte ik hoe rond de cirkel was: er blijkt patchoeli in te zitten, begot. Eerst moest ik ervoor naar Selfridges in Londen (altijd een goed excuus), maar toen ontdekte ik dat een parfumerie in Ieper ook een groot deel van het gamma stockeert. Op een keer was de Lady Vengeance evenwel op en kocht ik de Miss Charming, en daarna de Not a Perfume en onlangs nog de Anyway. Geen zever: allemaal op hun eigen manier even geweldig. Vooral de Not a Perfume heeft een speciale plek in mijn hart, omdat hij net als Amazing Grace ruikt naar proper, zoals frisse lakens en zeep en schoongeboende oksels in combinatie met een zuchtje wind. Zei ik echt schoongeboende oksels in combinatie met een zuchtje wind? En was dat luidop? Ik durf wedden dat Valerie me ook op vlak van geuromschrijvingen ver achter zich laat, en leg me daar dan maar, als een eervolle verliezer, bij neer.

Deze blogpost werd ernstig geïnspireerd door deze geweldige blogpost. Zin om mee te doen? Dat mag, in de reacties of op uw eigen blog, vaneigens. 

Reacties

  1. Wat een leuke post! Ik ben zelf ook iemand die meteen flashbacks krijgt bij bepaalde geuren, dus misschien moet ik daar ook maar eens iets mee doen op mijn blog. Ik moest heel hard lachen toen ik las welke parfums je mama gebruikte, omdat ze ook bij mijn mama in de badkamer stonden. En dan vertrokken we naar een feestje en rook heel de auto naar die zware parfum zodat het zelfs op mijn adem sloeg ;-). Ze draagt het overigens nog altijd…

  2. Wauw, je gaf me al meteen een flashback! Ik kreeg het oilily parfum toen ik 11 jaar werd. Het zeepdoosje bevindt zich bij mijn ouders. Het ruikt nog even lekker als 20 jaar terug, dochterlief is er dol op…

    White Musk associeer ik dan weer met mijn zus, die was er misschien wel net zo dol op als jij :)

    Dankjewel voor deze trip down memory lane!

  3. Cindy

    Oh, White Musk… waar is de tijd! Misschien toch eens langs de Body Shop passeren om te kijken of ze dit nog steeds verkopen…

  4. De Youskaro begod… Ik zat me onlangs nog af te vragen hoe dat winkeltje weer heette… Ik kan me zelfs de geur van dat winkeltje herinneren…

  5. Interessante denkoefening. Jammer dat mijn geheugen nu al een zeef is met veel te grote gaten en dat ik een aantal van die namen totaal niet meer weet. Ik ga eens diep graven en er weer nachten van wakker liggen, vrees ik. ;-)

  6. Schitterende post :-)
    Oilily, patchoeli, white musk… Je hebt me net terug gekatapulteerd naar mijn eigen jone jaren. Waarvoor dank! :-)

  7. Iza

    De Youskaro, die was ik vergeten, leuk om even terug in de tijd te keren :-) Mijn lievelingsparfum ‘Very irrésistible’ van Givenchy, onder andere omwille van het hoe en wanneer ik die voor de eerste keer kocht, maar dat is voor een andere keer. Leuke post!

  8. rl

    Weer ongelooflijk herkenbaar allemaal! Zalig geschreven. Opium doet me vooral aan mijn grootmoeder denken…geur trekt op niks maar toch zijn mijn herinneringen eraan alleen maar goed 😉

  9. Yep, hier was Oilily ook aanwezig in mijn jonge jaren, vooral omdat het zo’n aantrekkelijk flesje was. Daarna was het Cacharel en Tommy Hilfiger’s beurt. En nu One Million Lady, La Robe Noir etc. Moet dringend op zoek naar een nieuw parfum opnieuw.. ik vind dit altijd zo’n moeilijke opgave.

  10. Oilily check. Patchouli check. White Musk en ettelijke andere Body Shop parfums (Oceanus, Moonflower, Vanilla en Aztique) check. Vervolgens CK one en dan Kenzo en nu Boss. Mijn favoriete in huis parfum is trouwens: Nature après la pluie van Nature et déouvertes. Ook verse was enzo.

  11. Hahaha, ik heb me hier echt een breuk zitten lachen met jouw schrijfsels. Al die bekentenissen, het kan niet op :-) Mijn reuk is mijn belangrijkste zintuig (ik ruik letterlijk altijd aan mijn eten voor ik het in mijn mond steek, zelfs als ik het zelf klaargemaakt heb) en ik vertrouw enkel op mijn neus, maar toch draag ik nooit ofte nimmer parfum. Geen idee waarom eigenlijk…

  12. Lie

    Bedankt voor deze back to the future-post, ik zat hier wat dwaas te gniffelen aan mijn pc terwijl ik aan het lezen was.
    White Musk! Ook een paar flesjes leeg gespoten.
    De geur van mijn jeugd is echter 4711 :-D Stin-ken, maar mijn lieve grootouders zaliger waren daar gek op en aangezien ik vaak bij hen verbleef, is dat een geur die me tot in de eeuwigheid blijft volgen.
    Mijn mama was heel zuinig op haar parfum, die kon/kan vlot 10 jaar met een flesje doen.
    Zelf was ik als tiener en prille twintiger verzot op Les Belles van Nina Ricci. Ik heb nog steeds een flesje staan, maar als je halverwege de 30 bent dan past die geur je niet meer. Toch snuif ik er vaak nog eens aan en dan ben ik ineens weer 16, heb een gebroken hart door 1 of andere loser, doe mijn Dr Martensbotjes aan en zet Rage Against The Machine effekes snoeihard op. Ha!

  13. Ik heb nog altijd een zakdoek die ruikt naar het parfum van mijn grootmoeder in mijn nachtkastje liggen…. Instant trip down memory lane.

  14. marlies

    Jaaa… Oilily cfr het geurtje van mijn zus. Ik snuffel er soms nog in het doosje van bij ons thuis! En bij mezelf: ik hou een minibodempje White Musk in de badkamer, puur om af en toe eens wat nostalgie te kunnen opsnuiven. Ik heb nog herinneringen aan de zwaardere parfum van de mama (naam ontsnapt me, Givanchy of zoiets, kleurrijke doos, maar de geur herken ik uit de duizend), de blauwe Ralph Lauren katapulteert me zo naar mijn studentenjaren met nachten die vlotjes doorliepen, Tommy Hilfinger en Angel naar mijn beste vriendin van toen die ik nu net na 10j eens terugzag en waar ik onvergetelijke tijden mee heb beleefd, de roos van Kenzo naar een andere goeie vriendin en J’adore al evengoed…
    Fijne blogpost, dikke merci, it brought me also a trip down memorylane!

  15. Sanne

    Geen idee hoe Oilily ruikt, eigenlijk. Al moet ik bekennen dat ik als kind het volledige gamma cadeau kreeg… Eerste communie, je weet wel 🙂. En Angel bezorgde mijn broer en mij altijd koppijn… Etje, da stinkt!

  16. Nathalie

    Oilily, same story here en nu kon ik het herhalen bij m’n eigen dochter toen ze enkele jaren geleden haar kerstcadeau opende… spijtig genoeg staat die nog steeds in de kast… ze ruikt die niet graag… ha! dochters!

  17. Ooh superleuke post! Zit hier met een smile op mijn gezicht. Ik herinner me vooral de white musk, maar na x aantal jaar, wil een mens wel eens iets anders. Ik ga jouw tipjes eens bestuderen (of beter, beneuzen) 😄

  18. nele

    Oilily had enkel de dochter van de parfumerie in het dorp, maar elke keer als we met ons moeder collectief kleren gingen kopen en dus ook naar de Inno gingen, spoot ik daar oilily op mijn polsen.
    Ook een white musk fase gehad. Ik was dat echt compleet vergeten!

  19. Ook heel wat Oilily memories hier! Ik ben ook zo’n moeilijke wat geuren betreft, maar ben vorige zomer verliefd geworden op een parfum van Jo Malone. Verslavend lekker geurtje.

  20. Annelies

    Heerlijk om te lezen!! Hoewel ik in Leuven puberde en nooit een arafat sjaal had, is het allemaal erg herkenbaar!!!
    Super fijn deze teletijdsreis!
    Merci!

  21. Hihi, ik was maandag tijdens het mountainbiken nog aan het denken dat ik eens een blogje zou moeten schrijven over de herinneringen die met bepaalde geuren samenhangen (getriggerd door de daslook die in bloei begint te komen). Veel parfum zou daar bij mij weliswaar niet tussen staan, want ik krijg daar gigantisch snel barstende hoofdpijn van. Die Sulvidor Dila van je moeder was als herinnering dus het herkenbaarst, want ook al draagt mijn moeder geen zware parfum, zelfs haar lichte was voldoende om mijn “hersens te doen verpulveren” (zalig hoe je dat omschrijft!) als ze het net had aangedaan.

  22. onze leerkracht godsdienst had ooit eens in een les gezegd “dat musk opwindend was voor mannen”. Op het mondeling examen zal hij zich dat beklaagd hebben, de bus ging duchtig rond voor we binnengingen uiteraard!

  23. Ann

    Mad Madame van Juliette Has A Gun is hier al tijden favoriet :). Nieuw in mijn kast: Escentrics Molecule 01, een beetje hetzelfde principe als ‘Not A Perfume’. Wel iets voor u, denk ik!

    Wat geurtjes met herinneringen betreft, steekt Vanderbilt er toch met kop en schouders bovenuit. Liters en liters spoot mijn oma daarvan op mijn zakdoeken :).

  24. Roliene

    Misschien leuk om eens door te bladeren: Parfumwijzer, van Sofie Albrecht. Leuk boek met tips en een blik achter de schermen van de parfumindustrie!

  25. Wat een leuke post! De Oilily en White Musk periode is er hier uiteraard ook geweest. Ik vond dat flesje van Oilily vooral mooi om op de kast te zetten. Nu ik eraan denk had ik trouwens een schap vol met lege parfumflesjes vroeger op mijn kamer – stylish! Tommy Girl heb ik ook een tijdje gehad, evenals ‘Ralph’ van Ralph Lauren. Ik had een tijdje eentje van Nina Ricci, een heel mooi (vond ik doen) flesje in de vorm van een rare bloem of zoiets, dat stond toen hoogstwaarschijnlijk ook op mijn parfum-schap (het is de Liberty Fizz heb ik net gevonden). Als ik daar nu aan denk dan heb ik echt zin om richting parfumerie te gaan en al die geurtjes daar eens te proberen, als ze nog bestaan. Ik heb vrij snel Flower By Kenzo gevonden en ben dat toen beginnen gebruiken. Elke keer als die bijna op was kocht ik wel iets nieuw want ‘ik wilde eens iets anders proberen’. Ik heb dus al een hele resem parfums gekocht. Elke keer als ik dan iemand tegenkwam die Flower by Kenzo bleek te dragen kreeg ik heimwee naar dat geurtje en kocht ik het opnieuw. Sinds een paar jaar draag ik alleen nog maar mijn Flower by Kenzo, dat is gewoon echt ‘mijn’ parfum, ik probeer eigenijk niets nieuws meer, ik denk dat ik mijn perfecte match op parfum-vlak heb gevonden :-).

  26. Grappig! Het lijkt wel alsof iedereen van mijn generatie datzelfde parfum van Oilily gebruikte. Ik kreeg het toen ik ongeveer 11 jaar oud was. Heb onlangs het flesje teruggevonden, memories…
    Als puber was ik zot van Twice van Iceberg. Een bloemengeur, maar niet te zoet of te dominant. Blijft ook lang hangen, maar heb het al jaren niet meer gezien in de parfumerie.
    Daarna had ik een cacharelfase. Maar behalve Amor Amor zijn er nu niet veel parfums die ik nog gebruik van hen. Dat vind ik dan wel een goed parfum: bloemengeur, zoet maar niet overdreven en vrouwelijk. Amour van Kenzo ruik ik ook graag. Ook een beetje zoet, maar geen bloemengeur. Wel vanille en poederachtig. Of Happy van Clinique: echt zo’n vrolijke, frisse bloemengeur. Word je instant blij van.

  27. Katleen

    Dat stukje over Oilily, de babysittersclub en Clouseau, dat gaat over MIJ!! :-D
    Gertie!! Inge! Betty!! Joke!!
    En natuurlijk Koen… <3 Waar is de tijd. :-D

  28. Heb vorig jaar een parfum gekocht gewoon omdat ik de naam zo mooi vond, en gelukkig rook het ook lief & zoet. Féerie, Van Cleef & Arpels.

  29. Zo herkenbaar! Oilily, Patchoeli, White Musk!!
    Mijn dochters hebben nu ook Oilily. Kan ik lekker aan hen lopen snuiven. En met jouw Flo heb je nu ook weer een excuus om (binnenkort) Oilily in huis te halen!

  30. Wat een heerlijke post! Deze nam me onmiddellijk mee naar mijn tienerjaren. Ohja, het zeepje van Oilily met het flesje parfum heeft lang, heel lang, in mijn badkamerkastje staan blinken.
    En White Musk. Alles, maar dan ook werkelijk alles moest ik hebben van White Musk.
    Dat waren nogal tijden, hé.

  31. (c)

    Ik zweer al 20 jaar bij Eau d’Issey, maar ben aan iets anders toe… In welke Ieperse parfumerie vind je Juliette has a gun?

  32. Leen

    Ohja, Oilily, die geur was echt onweerstaanbaar! Ik had ook zo’n flesje, zeepje en een kaarsje (in een blikken, hartvormig doosje). Het parfum en de zeep heb ik opgebruikt maar het kaarsje heb ik nog steeds. Toen ik ging samenwonen heb ik het meegenomen en af en toe doe ik het doosje nog eens open om er aan te ruiken… Heerlijke nostalgie!
    Ook de White Musk is bij mij de revue gepasseerd. Ik denk dat in die tijd zo’n 90% van de meisjes op mijn (en bij uitbreiding elke) middelbare school datzelfde parfum droeg!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>