U zult er zelf waarschijnlijk niet speciaal op letten, maar elk jaar zit er op Paasmaandag een stukje in het journaal over de paardenprocessie in Hakendover, bij Tienen. Elk jaar zie ik dat stukje, en dan zie ik in mijn hoofd ook altijd een paar seconden lang een roze Brompton door de straten van Hakendover fietsen, straten die veel heuvelachtiger waren dan de dag ervoor kon vermoed worden op Google Maps. Op die roze Brompton zit ik, vele jaren jonger, met in mijn rugzak een balpen en notitieboekje.

Hoe gaat dat in de showbizzjournalistiek?
Ik had nog nooit een aflevering van Boer zkt Vrouw gezien, maar diegene die het programma normaal op wekelijkse basis versloeg was zwanger, en plots moest je bij mij zijn voor everything Boer Staf related. Boer Staf, zo bleek, was een dikkige, gezapige, vooral geweldig gezellige en vriendelijke boerenfiguur die zich had opgegeven voor het datingprogramma voor boeren omdat hij een vrouwke wilde vinden, zoals hij het zelf uitdrukte.

We belden vaak, Staf en ik. In sommige weken belde ik meer met Staf dan met mijn vader.
Dat was altijd lachen, niet enkel omdat hij mijn naam op dezelfde manier uitsprak als de zoete aardappelboeren in North-Carolina het jaren later zouden doen. Ke-elly, met ergens nog een extra e, zo kort en zacht dat hij de moeite van het noteren niet waard was.

Het was fijn, omdat Staf in tegenstelling tot heel wat andere bv’s genoot van zijn tijdelijke roem. Net daarom, denk ik, omdat hij wist dat het tijdelijk was, en dat was wel wat, zo plots niet alleen bekend zijn in Hakendover omdat je boer Staf bent die met gehandicapte jongens werkt op zijn zorgboerderij, maar plots werd hij overal herkend, Ke-e-elly. Daar vertelde hij me dan vaak bulderlachend over, hoe er een vrouwke naar hem toe was gekomen op een of andere landbouwbeurs en welke voorstellen ze hem had gedaan. Daar was hij dan maar niet op ingegaan, zei hij, hij wilde wel een goed vrouwke, en wat moet ge met zo’n madams van de grote stad? Die aarden toch niet in een dorp als Hakendover, dat wist hij wel. En tussen het bulderlachen en kwinkslaan door informeerde hij altijd naar hoe het in Ieper was. Wat ik hem dan ook vertelde, want Staf en ik, wij hadden tijd, elke week.

Hij zit in mijn hart, Boer Staf. Dat voelde ik toen er vanmorgen een mes doorheen ging.

Ik weet het niet, want ik ben er maar een paar keer doorheen gefietst, maar volgens mij is het vandaag stil in Hakendover. En het kon daar op gewone dagen al zo stil zijn.