Hoe ik voel dat ik erover ga

IMG_1131Deze maand neem ik op mijn Facebookpagina deel aan de #augustbreak2016 fotochallenge van Susannah Conway. De opdracht van dinsdag was “Red”, en dus postte ik ’s avonds de foto boven dit stukje met onderstaand bijschrift:

RED* Hoe vermoeider de moeder, hoe roder haar maaltijden. Easy one pot pasta met tomatensaus all the way voor zij die de laatste weken een beetje het gevoel heeft niks anders te doen dan pampers te verversen en mee te gaan naar het toilet. ‪#‎respectvoordezorgsector‬ ‪#‎augustbreak2016‬ ‪#‎red‬ ‪#‎withextracheese‬

Therapie volgen heeft mij tot bergen inzicht gebracht. Niet in het minst wat mijn alarmsignalen betreft. Vroeger ging het zo: ik deed en deed en deed maar op, en plots, zonder dat ik het had zien aankomen, stond er een muur voor mij waar ik met een doodsmak tegenaan knalde. Om dan de volgende weken murw voor me uit te zitten staren omdat ik niet kon snappen wat er gebeurd was. Alles ging toch super? Het was toch gewoon druk, maar ook leuk? Waar kwam die muur dan ineens vandaan?

IMG_0659

Ondertussen heb ik geleerd dat ik oog moet hebben voor de kleine struikelblokken die die muur al van ver aankondigen, als ik er maar op let. Regelmatige hoofdpijn is er een van. Mijn doos Dafalgan forte die er snel doorgaat moet dan een belletje doen rinkelen. Rare dromen, nog zo iets. Geen zin meer hebben om na te denken over dingen waarover ik eens een beslissing zou moeten nemen, wegens hardnekkige mist in mijn hoofd. Maar ook en bovenal het verwaarlozen en laten vallen van de activiteiten die me eigenlijk energie geven.

Als ik over mijn grenzen begin te gaan en mezelf begin uit te rekken dan kom ik steeds weer in dezelfde straatjes terecht. Dan heb ik plots totaal geen zin meer in koken, terwijl ik anders zo hard kan genieten van een nieuw recept proberen of gewoon wat groentjes staan snijden in mijn keuken. Dan raak ik geen kookboek meer aan, maar zou ik het liefst elke avond afhaalmaaltijden halen of een blik ravioli opentrekken. Geen fruitsla meer ’s ochtends, maar makkelijke boterhammen of ontbijtgranen of alles waar ik weinig of geen moeite voor moet doen. Geen verse groenten meer, maar bokaals. Of geen groenten. Whatever. Ver weg van hoe ik doorgaans probeer te koken en leven, en net daarom een van de eerste tekenen dat ik mezelf voorbij hol.

Niet meer lezen is er nog zo een. Niet meer bloggen net zo, nu ik erover nadenk, dus dat was al geen goed teken aan het begin van de vakantie. Geen zin meer hebben om te gaan lopen. Bleh denken als iemand vraagt om nog eens af te spreken, omdat ik dan uit mijn huis moet komen en mijn best moet doen om er iets van te maken. Als ik moe ben, en te veel van mezelf heb gevergd, dan begin ik juist alle dingen te schrappen die me erbovenop zouden helpen.

Gelukkig weet ik dat ondertussen, en heb ik het steeds sneller door.

De afgelopen weken waren er van fulltime voor de kinderen zorgen, mijn huishouden proberen te beredderen en me druk maken over de extra maand van geen inkomen vlak na mijn zwangerschapsverlof omdat de crèche een maand bleek te sluiten en ik dat pas laat wist. Lees: de kans bestaat dat ik de avond dat ik het hoorde geweend heb. Niet omdat ik geen maand bij mijn dochter wilde zijn, wel omdat ik gespaard had om drie maanden bij haar te kunnen blijven en niet had gerekend op vier maanden, na amper vier weken van kunnen heropstarten. “If you can not get out of it, get into it”, sprak Gretchen Rubin net voor ik eraan begon in haar geweldig aan te raden Happier podcast, en dus deed deze kleine zelfstandige dat zo goed en kwaad als ze kon. Gelukkig ook met behoorlijk wat hulp van mijn teerbeminde echtgenoot, in de weken dat hij verlof had, en de mogelijkheid om al eens eentje van de twee een paar uur uit te besteden aan een lieve opa of schoonzus.

IMG_0259

Ik heb me erop gesmeten, en het al bij al goed doorstaan, maar ik voel dat ik dringend nood heb aan ademruimte en wat tijd voor mezelf. Tijd om een koffie te drinken zonder dat iemand komt zeggen dat hij honger heeft, pipi moet doen of gevallen is. Tijd om door een tijdschrift te bladeren zonder dat er een volle pamper roept, een yoghurt uit de koelkast moet gehaald worden of iemand mij vraagt waarom de “team rex” de koning van de dino’s is en niet de brachiosaurus, want die is toch groter? Tijd om te schrijven, projecten op te starten waar ik al lang weer aan begonnen diende te zijn, me weer op de arbeidsmarkt te begeven zonder dat ik daar bijna onmiddellijk weer mee moet stoppen.

Nog een goede week, en dan valt alles hier in een vakantieritme waarbij Flo vier dagen per week naar de crèche gaat en Dexter drie dagen naar de opvang en een dagje naar opa. En dan is het in een rechte lijn naar september, de maand waarvoor ik me heb voorgenomen om door middel van naschoolse opvang en andere ingrepen weer wat meer op mijn strepen te staan wat werkuren betreft, zodat er niet nog van alles op me afkomt als de kindjes in bed liggen. Leuk dat het kan, maar mijn schuldgevoelens zorgen er te vaak voor dat ik er vooral zelf keihard het slachtoffer van word.

Bedankt dus aan de alarmsignalen.
Als die er niet waren, dan bleef ik vast weer gaan tot er plots een keiharde verrassingsmuur tegen mijn gezicht knalde. En dat is al net een keer te vaak gebeurd.

Lange disclaimer: ik weet uit ervaring dat dit soort posts vaak verschillende (en doorgaans goedbedoelde) reacties uitlokt. Gaande van ‘geniet toch van je kinderen zolang ze klein zijn, het gaat allemaal zo snel’ over “ik zou willen dat ik thuis KON blijven met mijn kinderen! Stel je voor dat je een baas had!”.  Ik wil het de komende tijd op mijn blog al eens hebben over op de rem staan, durven toegeven dat sommige dagen voelen als maanden, hulp inschakelen waar het kan, en daar niet beschaamd om zijn. En ja, ondertussen geniet ik wel van mijn kinderen als het me uitkomt, maar dat is niet de boodschap die ik met deze posts wil meegeven of het onderwerp dat ik bespreekbaar wil maken

Deze posts zijn er niet om te bewijzen hoeveel zwaarder mijn leven is dan dat van iemand anders. Ik weet zeker dat er alleen al in mijn lezerspubliek heel wat mensen zitten die voor nog veel grotere uitdagingen staan dan ik. Dat neemt niet weg dat ik soms moe ben. Dat neemt niet weg dat veel mensen het soms moe zijn, ook al hebben ze het makkelijker dan heel wat andere mensen. Erover spreken zorgt soms voor opmerkingen als “ge kunt niet alles hebben”. “Ik heb ook geen tijd om te lezen, maar dat komt wel terug”. Allemaal waar, maar sommige mensen verliezen elke vorm van zelfzorg als ze in een nieuwe rol terechtkomen. Het moederschap is er daar een van, en ik spreek uit eigen ervaring als ik zeg dat het moment waarop ik mezelf bij Dexter had wijsgemaakt dat ik alleen nog moeder mocht zijn en vooral niet mocht klagen het moment was waarop ik mezelf verloor. Die fout heb ik bij Flo niet meer gemaakt, en daar heeft zij een veel blijere en ook beschikbaardere moeder voor gekregen. Die nu weer dringend wat tijd voor zichzelf moet reserveren als ze dat zo wil houden.

Nog iets dat ik heb geleerd: als het voor jou zwaar is, dan is het zwaar. Los van of iemand anders vindt dat je het wel heel snel zwaar vindt, of dat een ander het veel zwaarder heeft. Als jij vindt dat je een huilbaby hebt, dan heb je een huilbaby, ook al huilt hij volgens anderen niet genoeg om een huilbaby te zijn. Als jij vindt dat je doodop bent, dan ben je doodop, ook al vindt een ander dat je niet te klagen hebt.

Is het iets dat jullie herkennen? Geeft jullie lichaam jullie signalen, en slagen jullie erin om die op tijd op te pikken? En nog interessanter: wat doen jullie als dat het geval is? 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Reacties

  1. Wij verhuisden een half jaar geleden van België naar Londen met onze twee jonge zoontje. Voor het avontuur, omdat het kon. Mijn man had er werk gevonden en ik zou in het begin thuisblijven. Van fulltime werkend naar fulltime mama. Wat een schok was dat! Ik voelde wel dat het moeilijk zou zijn, maar had het toch zwaar onderschat. En omdat crèches hier zo onzettend duur zijn (lees: 100 euro per dag!) en we financieel al net niet toekomen elke maand, voelde ik mezelf tijdens de week vooral in functie staan van de anderen binnen het gezin, en niet van mezelf. We besloten dan vanaf september toch nog wat dieper in onze financiële reserves te gaan, ik ga een opleiding volgen en de jongste zal twee dagen per week naar de opvang gaan (de oudste zit al sinds Pasen op een Engelse school). Met het idee dat het hopelijk allemaal wel goed komt. En wat kijk ik er naar uit, naar de twee dagen hersentijd voor mezelf! Bovendien nog even vermelden dat we het hier verder super vinden, heel verfrissend om eens in een nieuwe omgeving terecht te komen… Maar zoeken was het wel! Succes dus nog met je laatste dagen als fulltime mama, het is een stuk zwaarder dan gaan werken, vind ik!

  2. Ann

    “Als het voor jou zwaar is, dan is het zwaar. Los van of iemand anders vindt dat je het wel heel snel zwaar vindt, of dat een ander het veel zwaarder heeft.”
    Volledig mee eens, en geldt op alle vlakken.

  3. Evelien

    Wat fijn dat iemand zo kan verwoorden wat ik voel. Ik wou dat ik het zo aan iedereen kon vertellen en dat iedereen het zo goed begreep. Ook zonder drukke kinderen aan je lijf kan je op die muur botsen, mist in je hoofd hebben en geen zin meer hebben in dingen die je anders zo leuk vindt. ik houd mijn hart vast voor wanneer ik ooit kinderen heb en dat nog eens boven de dagelijkse stress komt. Ik herken de signalen, maar weet nog te weinig wat ik er aan kan doen. Of durf niet. Bedankt om dit te delen!

  4. MariekeM

    Om op jouw vragen op het einde van je post te antwoorden… Ja! Heel herkenbaar… na drie weken full time (en zonder hulp van de papa) thuis met een 4-jarige en een 2-jarige (en 4 maand zwanger), voelde ik me alsof ik dringend nood had aan vakantie. Maar als je dat luidop zegt, krijg je inderdaad nogal vaak de reactie dat je er van moet genieten, dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben, dat je er toch zelf voor gekozen hebt,… Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die drie weken vakantie (soms) een zware opdracht vind, ook al hebben we ook heel veel leuke momenten meegemaakt met ons drietjes!
    Ook die signalen die je beschrijft, zijn erg herkenbaar… om 19u30 liggen slapen in de zetel, niet meer afspreken met vrienden want dat is te vermoeiend, kiezen voor easy comfort food in plaats van uitgebreid te koken (ze lusten toch niks…), en die eeuwige keelpijn! Gelukkig dook er gisteren zo’n mega-leuke dag op, helemaal onverwacht werd ik verrast door man en kinderen voor mijn verjaardag: uitgebreide home-made brunch en een heerlijk dagje op het strand in Oostduinkerke met veel vrienden, veel kindjes, veel zon, pannenkoeken en ijsjes… Heb weer energie voor eventjes nu! En vanaf volgende week ook hier terug naar een normaler ritme van opvang, creche en aftellen tot de school begint :-) Blijf vooral schrijven en je ervaringen delen, het kan zo deugd doen om gelijklopende verhalen tegen te komen!

  5. De burn-out heeft me de ogen geopend over stressoren en muren enzo. Ik moet nog altijd op zoek naar energie maar heb ook geleerd dat niet alles MOET. Ik ga dus zitten of koffie drinken of …

  6. Marianne

    Ik droom elke keer weer dat ik examen moet doen. Maar de prof niet ken. De cursus niet heb. Niet weet waar het lokaal is. Er niks van ken… En dan duurt het altijd even nadat ik wakker ben geworden, eer dat besef komt dat ik al bijna 20 jaar afgestudeerd en. Waarna ook altijd volgt: ‘hoe heb ik dat in hemelsnaam gedaan’ :-) Dat is elke keer het signaal dat ik gas moet terugnemen. Of me dat dan altijd lukt, is een ander paar mouwen. En ook: duizend hartjes voor je disclaimer.

  7. anneleen

    Ik vind het juist zo geweldig van je dat je ook over die zware momenten schrijft! Als iedereen dat zou doen, zouden we de lat voor onszelf allemaal wat lager kunnen leggen.

  8. Ingrid

    Prachtig geschreven stuk en ik herken me er helemaal in als ervaringsdeskundige.
    Mijn valkuilen zijn heel fysiek nl. een krop in mijn keel en dan begin ik te zoeken wat er mis is en wat ik eraan kan doen. Wat ik ook geleerd heb, is dat je “leed ” niet kan vergelijken. Als jij het ergens moeilijk mee hebt dan mag dat gevoel bestaansrecht hebben en kan niemand bepalen of dat werkelijk zo erg is !!! Geniet inderdaad van je kindjes en doe zo voort , je bent supergoed bezig !!!

  9. Natalie

    Heel herkenbaar, maar dan zonder kinderen. Geen energie meer hebben voor de dingen die me net energie geven. Mijn kot niet uitkomen. Maaltijden overslaan (met lichamelijke gevolgen vandien). Al werkend op de laptop, in slaap vallen. Overemotioneel (nog meer dan anders).
    Ik leer het ook beter en beter herkennen. En daarmee de situatie terug om te buigen als het nog kan. De eerste stap is slaap. Slaap is voor mij heilig dan. Ik moet ervoor zorgen dat ik voldoende slaap heb. Stap twee is eten. Terug mijn best doen om regelmatig en gezond te eten. En dan mezelf rustmomenten gunnen. Dan kan door eventjes 5 minuutjes in de tuin zitten met een tas thee of gaan wandelen, fietsen, rijden in het groen en kijken. Kijken naar de schone dingen. Als er dan terug wat rust in mijn hoofd en lijf is, dan kan ik beginnen aan orde scheppen in de chaos in mijn hoofd. Mijn favoriete ’tool’ daarvoor is lijstjes maken en dan beginnen met de kleine dingen die gemakkelijk realiseerbaar en snel klaar zijn. En dan proberen dat allemaal zo te houden :)

  10. Valérie

    Ik heb nu met 2 kindjes het gevoel dat ik alleen nog maar werk en thuis mama ben.
    Ik mis iets voor mezelf, maar als ik dan iets doe voor mezelf voel ik me altijd schuldig, of zijn er anderen die me schuldig doen voelen. hoe geraak ik uit die cirkel? help!

  11. 5 maand en 3 weken. Zo lang heb ik fulltime gezorgd voor Emma. De zwaarste periode uit mijn leven. Never again.

    Mijn redding was werken. Mensen waarschuwden mij dat ik “ging vluchten”. Zijt maar zeker, datte. Al een chance dat ik het mijne denk van “die mensen”. Eindelijk weer meer dan mama en vrouw. Eindelijk.

    Laat de koffie u smaken, en vergeet het koekske niet.

  12. Ik schreef net ook een blog over het herbronnen en orde brengen in mijn hoofd/huis vol chaos. Heel herkenbaar wat je schrijft. We zijn meer dan onze kinderen. De signalen die jij beschrijft, heb ik ook. Ik kreeg een jaar geleden plots migraine aanvallen cadeau. Momenteel gaat het wat beter, maar ik ben bang voor de heropstart van het nieuwe schooljaar.

  13. Dank je, ik was de knipperende alarmpjes hier al eventjes aan het negeren, maar nu moet ik toch toegeven dat ze er echt zijn, mijn eigen alarmsignalen. Ik merk het wel, maar je moet het ook willen toegeven aan jezelf he. Nu weet ik voor mezelf dat ik ook nog even door de zure appel heen moet bijten voor het beter wordt. En intussen maar een beetje lief blijven voor onszelf zeker?

  14. Laurence

    Ik zie het nog niet zo helder als jij. Sinds de komst van onze tweede kastaar (slechte slaper, onrustig kind, overgevoelige darmen,…) elke dag, én nacht, in mijn reserves moeten gaan en nu plots is het licht uit. Bij kind 1 had ik ook de opvatting dat het allemaal juist moest zijn, hij was (en is nog steeds) heel gevoelig en het is moeilijk voor mij om hem helemaal los te laten in de wereld en erop te vertrouwen ‘dat het wel allemaal goed komt’. Kind 2 is een wervelwind, bij hem heb ik dat minder.. Ik heb de lichamelijke signalen veeeeel te lang genegeerd en nu ist vat helemaal af natuurlijk. Ik voel dat het tijd is om een switch te maken in mijn denken, in mijn manier van moederen maar ik durf (nog) niet… Omdat het me een minder goeie moeder zou maken of zoiets?! Ik ken geen andere manier dan full on te gaan voor het gezin en die kids.. Tja, tijd (en jouw blog) brengen raad zeker? :) anyway: thx 4 keeping it real!

  15. De herkenbaarheid druipt eraf :-) Ikzelf zit met een pijnlijke auto-immuunziekte, dus ik moet mijn energie eigenlijk altijd veel te bewust en streng verdelen. Wat in al mijn enthousiasme, met al mijn dromen, met een peuter van net geen twee, een huishouden (mét drie katten), een ‘ik-kan-niet-koken’-wederhelft en een eenvrouwszaak (in bijberoep, want meer mag ik van de dokters voorlopig niet) niet altijd goed afloopt.

    Jouw tekst komt eigenlijk net op tijd. De mist in mijn hoofd is ook weer gigantisch, ik heb weinig zin om te schrijven (hoewel de ideeën er wel zijn) en -niet zo stiekem- ben ik gelukkig dat de crèche na drie weken ‘vakantie’ terug beschikbaar is. Het enige wat ik merk als ik me zo gevangen voel in mijn vermoeid lijf, is dat ik dan net veel meer wil buiten komen, mijn lichaam wakkerschudden en heropvoeden. Een zittend gat heb ik nooit gehad.

    Succes met de schrijfsels! Je lijkt me iemand met wie ik maar wat graag eens zou tooghangen met een lekker biertje in een bruine kroeg.

    Groetjes
    Lynn

    Disclaimer: Ik vind het jammer dat jij je gedwongen voelt om die lange disclaimer überhaupt te schrijven. Zelf neig ik ook altijd veel verantwoording af te leggen wanneer ik heel persoonlijk en open schrijf over chronisch ziek zijn. Mensen zullen altijd wel deksels op je neus willen kletsen, wat je ook doet. Die laatste alinea is prachtig!

  16. Miet

    Nee, ik ga mijn verhaal niet vertellen. Dat heb ik de laatste tijd al genoeg gedaan, met zowel gewenste als ongewenste reacties tot gevolg. Wat ik wel wil zeggen: love your disclaimer. En zeker de laatste alinea!

  17. Cindy b

    Ik ben zelf cvs /fybro en chronisch pijnpatiente, en ik herken maar al te goed wat je schrijft. Respect voor wat je doet, en dat je tijd neemt voor jezelf! En aub aarzel niet om hulp in te roepen. Je bent ook maar een mens!

  18. Een goede vriendin van me zei ooit (na een onbegrijpende reactie van iemand): iedereen maakt zijn eigen rekening. Dat vond ik zo’n harde waarheid als een koe, dat ik spontaan een zucht van opluchtig slaakte.

  19. Lies

    hartjes voor jou! danku danku danku om dit zo mooi en eerlijk neer te schrijven!
    deze blog komt hier gelijk net op het juiste moment, hoog tijd voor mij om ook op de rem te gaan staan en wat meer aan mezelf te denken, want ik heb toch ook altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik maar gewoon moet voortdoen en dat het bij het moederschap hoort dat ik mezelf een beetje (uit het oog) verlies.
    geniet van je koffietje! x

  20. Sarah T

    Gisteren zelf een beetje De Muur nog maar zien staan in de verte. Ineens voelen dat er nood is aan een paar dagen met drie en niets doen. Geen vervelende familiebezoekjes, geen renovatiedinges dat we nog moeten doen ‘want we hebben dan toch die 2 dagen verlof’, geen feestjes waar eigenlijk niemand zin in heeft, niks. Echt ffkes niks doen. En dan keek ik eens in de agenda, op zoek naar een rustdag en de eerstvolgende kleine kans is pas eind september.
    En daar was dan ff De Muur.
    Ik heb een super makkelijk kind, een job die ik graag doe op fietsafstand, een tof huis en een topvent. En toch is het af en toe veel. Want voor mij voelt het dan alsof er geen tijd is om diep adem te halen en daar gaat het om. Als er niet genoeg tijd is om te ademen/op adem te komen, dan komt het niet goed.

  21. sofie

    Nagel op de kop…daar is de muur weer… ;-) nog even en de vakantie is gedaan! Ik heb genoten maar ook afgezien, met je Blogpost te lezen viel de frank/Euro…ik ervaar het dus net hetzelfde maar heb nog geen idee hoe aan te pakken…

  22. Els

    Dat heb je mooi gezegd! Ik ben zelf thuisblijfmama en geniet met volle teugen maar ik kijk ook uit naar 1 september. Want dan kan ik weer zelf mijn tijd indelen en heb ik toch het gevoel dat ik minder geleefd word. Ik krijg meer gedaan als ik alleen ben en zodra de kroost thuis is ben ik er helemaal voor hen. Let op, ik tel af naar elke schoolvakantie maar het gebrek aan me-time weegt soms zwaar.

  23. Lucie

    Een collega heeft dat ook eens aan mij geleerd. Ik was aan het klagen dat ik het zwaar had op het werk, maar zei dan dat het niets vergeleken was met hoe zij het had. Zij zei me: “Jij hebt het zwaar, dus mag je daar over klagen. Dat staat los van hoe ik het heb”. Dus dat heb ik sindsdien geleerd, en het gaat op voor iedereen.

    En ik herken met het ouder worden ook beter de signalen van overwerkt te zijn. Als ik spontaan begin te huilen op het werk, of als ik ’s avonds niet meer uit mijn zetel geraak, of als ik kwaad ben, dan probeer ik het wat rustiger aan te doen op het werk (eens om 4 uur vertrekken, wat een luxe!) en af te spreken met vrienden. Of met een fles wijn en een bleitfilm vroeg in bed kruipen :)

  24. Mooi, zeer mooi en waar !
    Hier na 6 jaar moederen en “er zijn”, twee kiddies, ook een bouw waar we veel zelf deden, een opstart van een school, een verhuis….veel… deze zomer tijd genomen voor mezelf, alleen ik…5 dagen in Spanje, in een heerlijke b&b van Belgen in Alicante, en ik ben als een betere mama terug gekomen!
    Mijn lichaam gaf de signalen al een tijdje maar heb er steeds wat anders mee gedaan, wou bij de zaak en dus de kinderen blijven… tot ik voelde dat ik altijd maar verder weg was van mijn diepste zelf… dan dé beslissing genomen om op “mamakamp” te gaan! Aanrader!

  25. katLeen

    Heel herkenbaar, die muur .. De eerlijkheid waarmee je schrijft, doet lezen als een trein. Weten of en wanneer je stopt als je ’toch maar halftijds werkt’ ook al zie je alle rode verklikkerlichtjes op een rij .. en niemand die je advies geeft wat je nu best doet : doorgaan tot je lijf je stopt of stoppen voor je lijf je onderuit haalt :(

  26. Chantal

    Zo herkenbaar…en moeilijk om erbovenop te komen. Na jaren van doktersadvies: Vitaminen slikken, nooit meer voor 100% gaan,regelmatig op de rem staan en veel rusten….wat uiteindelijk niks heeft opgebracht. Na een bezoek aan Stef Mintiens / Herbatheek-Gent en 3 maanden aanpassing voedingspatroon was ik er weer bovenop 😊

  27. Ik ben blij dat je je alarmsignalen kent en dat je jezelf goed verzorgt! ‘k heb er nog nooit zo over nagedacht…ook al ben ik geen kok in huis, de “behoefte” om heel ongezonde maaltijden hele tijd te gaan eten en frequent hoofdpijn en te moe om een samenhangende blogpost te schrijven zijn zeker voor mij symptomen van ademnood , als ik er nu aan denk.

    Je geeft me iets om over na te denken, want ik denk dat ikg een strategie heb om mezelf dan weer on track te krijgen.

  28. Ik krijg ook lichamelijke signalen: slecht slapen, pijn in mijn rechterschouder, hoofdpijn, prikkelbaar zijn,… Vaak is het een combinatie van wat rust in te plannen of net buiten komen, het hangt er wat van af.

  29. Goede les voor mezelf. Ik herken de signalen meestal goed, maar ik kan meestal geen tijd toveren dus zeg dan vooral nee tegen leuke dingen. Wat eigenlijk ook beuh is. Maar over de naschoolse opvang: een schooldag is in vgl met een werkdag echt heel kort. Ik ben al een paar keer binnengewandeld in de STIBO terwijl ik dacht “Zo een toffe dingen dat die hier aan het doen zijn, dat is hier gewoon veel leuker dan thuis”. Ook al zijn het al wel eens lange dagen voor Basiel, we doen ook maar ons best. En ik troost met toch wel met de gedachte dat het daar eigenlijk geweldig leuk is. En dat ik elke dag dat ik toch aan de schoolpoort kan staan, een vuistje is. Ook al is dat maar 1 keer in de week, of om de twee weken. Ik prober van negatieve dingen naar iets positiefs te draaien. Maar toegegeven, een krak ben ik niet. Al ziet het het leven er hier wel heel anders uit nu we een beetje slapen. Nog altijd niet zoals mijn lichaam het eigenlijk nodig heeft, maar we slapen. Dat gebrek heeft het laatste jaar echt vertroebeld. Stap voor stap, dag voor dag. Succes ermee!

  30. missjoplin

    Jouw posts hierover zijn sinds een paar jaar veel te confronterend :) Veel respect voor jou! Als ik ooit mijn blog heropgestart krijg (alarmsignaal 1 – 3.5 jaar geleden – keihard genegeerd) zullen er zakken hartjes richting deze blog gegooid worden. En intussen blijf ik geïnspireerd door je heerlijke verslagen over kwetsbaarheid en veerkracht.

  31. Ik ben ook zo iemand die lekker doorgaat zonder stil te staan bij grenzen. Gelukkig is er hier een vriendje dat me zeer nauwlettend in het oog houdt (in a non-stalkery way). Zonder hem was ik al meerdere keren zeer zeer zeer zwaar gecrasht. En wat betreft die mensen die denken dat je iets zus of zo moet doen: you do you.

  32. Vereyken Tanja

    Amai, zo herkenbaar ! en ik heb zelfs geen kinderen. Herken de signalen ondertussen ook al maar weet nog altijd niet goed hoe er mee om te gaan !

  33. Katrijn

    Jep, herkenbaar, maar dat wil niet zeggen dat ik er dan ook iets aan doe… Tot ik vorig jaar ook flipte en het dus zichtbaar werd voor de buitenwereld. Dat maakt het nu net iets gemakkelijker om eens hulp te vragen. ’t is ook al dat vergelijken waardoor we ons zo uitsloven!

  34. Ik kan me helemaal vinden in je woorden “als het voor jou zwaar is, dan is het zwaar”. Ik bots zelf regelmatig tegen mijn grenzen aan, terwijl ik weet dat sommigen denken dat ik net een heel gemakkelijk leven heb. Toch bezondig ik me er ook soms aan hoor, denken dat het bij die of die persoon toch allemaal wel zo erg niet zal zijn, om me dan weer te realiseren dat ik niet kan oordelen, want als het voor hen zwaar is, dan is het zwaar. Een waarheid als een koe!

  35. Els

    Geen tijd, geen zin, te druk met de kinderen, een andere keer misschien, ik bel je nog, … Allemaal uitvluchten die ik zo vaak gebruik en waar ik me dan achteraf niet zo goed bij voel. De muur bouwt zich stilaan op zoals je zegt alleen had ik het zo nog niet bekeken. Bedankt om mij met de neus op de feiten te drukken en mijn ogen te openen. Jaren geleden had ik een burn-out. Heb wel enkele gesprekken gehad bij de therapeut maar ben blijven doorgaan. Fulltime werken en 2 kids en geen tijd meer voor hobby’s. Resultaat is dat al je voorbeelden zo herkenbaar zijn dat het echt tijd is om de muur stuk voor stuk wat naar beneden te halen. Bedankt!

  36. Verstraete Nancy

    Prachtig om dit te lezen…
    Voel die muur ook constant, maar ben al blij die gevonden te hebben anders ging ik ook erover.
    Niemand kan voelen hoe een ander zich voelt maar velen denken dit beter te weten. Laat ze maar denken want wie komt er uiteindelijk beter uit…

  37. Ik zeg altijd dat het vroeger niet graag met de poppen spelen een teken aan de wand was dat ik aan moederen alleen niet genoeg kan hebben. Ik heb er lang over gedaan om mezelf ook nog een leven buiten het moeder-zijn te gunnen (het was ook niet simpel omdat mijn kinderen geen vader meer hebben) Maar nu plan ik resoluut dingen voor mezelf, los van het veel te hard ondergewaardeerde huismoeder zijn.
    Laat iedereen maar zeggen! Zelf weet je heel goed wat goed voor jou is.

  38. Charlotte Dutry

    Ik heb niet eens kinderen en toch is dit zo zo zo herkenbaar. Merci om het eens te verwoorden.

  39. katrien

    HAAAAAALLELUJAAAAAAH! Nagel op de kop! Dixit een in slaap vallende mama van twee met wallen zo groot als het continent Afrika (en dit nét na een “deugddoende” 3 weken durende gezins/caravan vakantie). En dan nu allemaal samen: zzzzzzzz snurk zzzzzzzzzzz. (Slaapwel!)

  40. Marjolein

    Baf! Jij somt die zaken op waar ik op en af mee te kampen heb sinds een jaar of 2-3. Beetje confronterend wel… En inderdaad iedereens draagkracht is anders. Het van je afschrijven kan deugd doen!

  41. t.

    Ik lees meestal stilletjes mee, maar wil nu toch even reageren. Vooral de disclaimer is er wat mij betreft boenk erop. Ik werk 4/5de. Financieel is dat in ons geval gelukkig geen probleem, maar op het werk soms wel: ik heb niet minder projecten dan mijn collega’s, maar wél een dag minder om ze te doen. Ik werk 4/5de omdat ik graag minstens een keer per week aan de schoolpoort sta. Maar eerlijk: ook en vooral omdat ik tijd voor mezelf nodig hebt. Nu tijdens de vakantie heb ik mijn zoon elke vrijdag thuis, en ik vind dat zwaar. Een 5jarige een hele dag entertainen terwijl het buiten regent is niet makkelijk. Als de zon buiten schijnt trouwens ook niet altijd, haha. Ik kijk heel hard uit naar september: dan komt mijn zoon lachend naar mij toegerend als de school klaar is om kwart na 3. Maar dan heb ik ook mijn verzetje gehad, of het nu op het gemak boodschappen doen is, voor mezelf shoppen, uitgebreid koken, of gewoon een dutje doen: ik kan echt genieten van die paar uur rust.

  42. Lien

    Geen kinderen, geen partner, een nine-to-five job en dus alle tijd van de wereld om te doen wat ik wil en vooral geen redenen om te klagen of te zeggen dat ik moe ben volgens veel mensen…
    En toch loop ik regelmatig tegen die muur. Ik kwam hem op mijn vorige job tegen onder de vorm van een burn-out (die niemand erkende), en nu zijn er vaak lichamelijke problemen die me erop wijzen dat het de foute richting uit gaat. Ik probeer ze ook steeds sneller te herkennen, maar regelmatig loopt het nog eens mis. Een weekend zetelhangen, slapen en serietjes kijken helpt mij gelukkig wel stilaan er bovenop.

  43. charlowie

    Blijf zeker zo schrijven. Er zijn nog honderdtallen mensen out there die er nog kunnen van leren! Ik stond op kantje boord burn-out toen ik gelukkig net signalen bij mezelf ontdekte. Ik stapte naar een psycholoog: Best decision ever! Mijn signaal der signalen: Wensen dat mezelf iets ergs zou overkomen zodat ik een”geldige” reden zou hebben om te kunnen ontsnappen aan mijn leven. Het moederschap is ook voor mij een moeilijke evenwichtsoefening. Ik herken mezelf volledig in jouw post. Doe zo voort en zie niet om!

  44. Oh, eindelijk iemand die het eens zegt: als jij vindt dat je het zwaar hebt, dan heb je het zwaar. Ongeacht wat een ander zegt. Hoe vaak heb ik al moeten horen “jij hebt toch niet te klagen zeker, zo een gemakkelijk kind!” Maar zelfs een gemakkelijk kind kan lastige periodes hebben. Zelfs toen hij van de ene oorontsteking in de andere viel, hield ik mezelf voor dat ik niet moest klagen, het kind was gewoon lastig van ziek te zijn. Ik moest daar begrip voor hebben en niet klagen over mijn anders zo gemakkelijk kind. Terwijl ik amper 4 uren sliep, werkte, een freelance zelfstandige job wilde starten en een lief ondersteunde bij de opstart van zijn zaak. Toen heb ik toch eens geklaagd 😊 Blogs zijn daar goed voor 😜 Goed voor jou dat je hulp vindt in therapie. Goed ook dat je bij Flo beter voor jezelf kon zorgen!

  45. Babs

    Ik volg voor de volle 200% … Mijn ( fysieke ) alarmbellen veranderen constant ( ik zou daarover alleen al een boek kunnen schrijven) … En daarom heb ik ze niet altijd onmiddellijk door.
    Mildheid is een mooie deugd. We mogen allen wat meer mild zijn voor onszelf.
    Blijkt precies moeilijk te zijn, zeker als je iemand bent die nogal gedreven is.
    Bedankt om dit te delen, want het is zoooooo herkenbaar. Soms heb ik het gevoel dat ge wel mijn tweelingszus bent ;-))))

  46. Die muur heb ik vorige zomer in volle glorie mogen aanschouwen. We waren pas naar Ierland verhuisd, kenden er nog geen kat, ik ging van werkende naar fulltime mama en manlief van redelijke werkuren naar veel te lange werkdagen. Die zomer was hard en het recupereren duurde tot een stuk in de herfst. Dankzij schooldagen die maar 4u duurden werd de zaterdag mijn recuperatie dag: slaap inhalen en manlief die tijd met de kindjes inhaalt. Deze zomervakantie is hier al aan zijn 8e week bezig -and I’m still standing. Dankzij de man die bijna elke week een dagje verlof nam, dankzij de kindjes die gigantisch veel beter in hun vel zitten, dankzij de mensen die we leerden kennen waardoor de eenzaamheid verdwenen is, dankzij het feit dat ik weet dat er een einde aan komt en onze levens er over enkele weken weer compleet anders zullen uitzien.

    Je hebt zo keihard gelijk. Wat voor jou zwaar is, is zwaar. Punt. Jij bent de enige die je leven leidt, geen enkel ander mens kan weten wat het is.

    De enigen die tegen mij niet meer moeten klagen, zijn diegenen die mij de rug toekeerden toen ik op mijn diepste bodem zat en hulp vroeg. Die grens overschrijden brengt mijn eigen muur te snel dichterbij.

  47. Sara

    Iemand was me voor met ‘amen’, zowel voor je bericht als voor je disclaimer … Pijnlijk herkenbaar. Bedankt voor je openheid en je bent een inspiratie voor velen.

  48. Saskia Van Weyenbergh

    Wat je zegt, is zó herkenbaar. En doet zo’n deugd. Ook alle bovenstaande stukjes geven me zo’n gevoel van samenhorigheid. Ook al is het “in” tegenwoordig, om tot jezelf te komen, en je grenzen af te bakenen, en mindful te zijn… de praktijk is toch nog een paar andere mouwen. Ik start 1 september opnieuw als juf, na 4 maanden (+ 2 maanden zomervakantie) “out” geweest te zijn. Ik had het gevoel dat ik nergens nog voldeed. Het gevoel van willen maar niet kunnen. Bordjes in de lucht houden en weten dat als er één valt, ze allemaal vallen. Vermoeiend! Met therapie, (en ja. yoga en mindfulness en de Flow lezen 😉) voel ik me weer sterker. Elke dag kleine “mijmomentjes” pakken, dat helpt mij. En ook, Instagram! Daar fotootjes posten, maakt dat ik elke dag zoek naar fijne momenten. Echt, dat heeft mij door veel moeilijke dagen geholpen.
    Lief zijn voor onszelf. Top, Lillith! 😘

  49. saskia

    Herkenbaar. Dat is waarom ik toen we nu aan ons 2 maanden China avontuur begonnen gezegd heb dat ik een ‘nanny’ nodig heb. Ik kan dan wel van thuis werken, met 2 kinderen die met periodes lang stil kunnen spelen, maar dan hele periodes mij lastig vallen, was dat 1 voorwaarde (nu mijn voet moet ik daar niet voor neerzetten, ik ben vaak genoeg weg da mijn man alleen op de jongens let, dat hij net zo goed als ik weet dat dit nodig is). De jongens ontdekken overdag Beijing met hun nanny, terwijl mama probeert wat te werken, want dat is ‘mij’ tijd.

  50. Storm

    Wat een ‘werk’ voor de boeg hebben wij allemaal! Mijn kinderen zijn 16 en 14, maar wat ik hier lees , blijft mij confronteren, ik had het ook zeer zwaar toen ze jonger waren. Wat ik al lang zeg is dat we moeten leren loslaten. Ik heb er ook nog vaak miserie mee hoor, maar meestal lukt het goed. Als ik ‘op en tènde’ ben, ga ik wandelen langs de Rode Berg, met zicht tot heel ver en het liefst met veel wind. Of yoga, helpt ook altijd bij mij. Het valt mij ook op dat we met z’n allen al jaren hierover bloggen en schrijven, maar wat we écht vergeten is om ons hoofd (zo stil mogelijk) te leggen. Terwijl we spelen met onze kleine, denken we aan al het werk dat op ons wacht, of wat we nog zouden moeten doen en hoe we het gaan doen, enz. Onze perceptie van tijd verandert hierdoor heel erg. (fiew, ik zou hier serieus kunnen uitwijden, maar dan wordt dit hier te lang) Alleen nog dit: jouw disclaimer is super!!

  51. E.

    Mijn psycholoog heeft mij niets geleerd wat ik niet zelf had kunnen bedenken en toch had ik haar meer dan nodig om er (niet altijd even succesvol weliswaar) in te slagen mijn grenzen beter te bewaken. Therapeuten zijn goud waard, net als deze blogpost.

  52. dat heb je weer heel goed gezegd, en ik vrees dat ik ook signalen moet beginnen herkennen en dringend wat meer voor mezelf zorgen. (ook al hebben we het inderdaad goed, en twee gezonde kindjes en we hébben allebei werk (teveel), daar ben ik allemaal zeer dankbaar voor, maar ja, ik vind het ook allemaal héél zwaar.)

  53. Heerlijk, dit staat 1 dag online en er zijn al 59 reacties. Het is er weer eens boenk op :-)
    Ik herken dezelfde signalen als jij. Wat ik eraan doe, daar moet ik even over nadenken. Ik blog er misschien nog eens over, 1 dezer. Eentje kan ik al bedenken: ik werk sinds deze maand 4/5 in ouderschapsverlof. Niet om meer bij de kindjes te kunnen zijn, maar om meer tijd voor mezelf te hebben. Zodat ik, wanneer ik wel bij de kindjes ben, er ook echt ben (en niet met andere dingen bezig ben).
    En echt, respect: ik vind een week alleen met de 2 kinders al uitdaging genoeg, laat staan een maand! Lang leve de crèche, de opvang, de school,… De momenten dat ik wel bij mijn kinderen ben, geniet ik dan des te meer!

  54. @mamafien: ook héél herkenbaar: zus heeft een huilbaby, en oh, jij hebt toch zo’n braaf kind dat altijd lacht… haha, maar ik lachte niet, hoor. Stiekem een zéér intensieve baby, besef ik nu pas, 3,5 jaar later.

  55. Ik ben nu een jaar huismoeder. Totaal onverwacht eigenlijk kreeg ik mijn ontslag na 5 jaar met een brief in de brievenbus na een fusie op het werk , zeggen ze dan mooi ” laten we duidelijk zijn het lag niet aan uw functioneren, dit is zuiver om economische redenen”.De werkelijke reden was eigenlijk kinderwens nummer drie maar dat zetten ze natuurlijk niet op uw ontslagbrief. Leve de zorgsector ! Toen bleek ik zwanger te zijn van ons derde wonder en was solliciteren geen hit :) Mijn man is zelfstandig en werkt 7/7 dus het feit dat ik thuis zou zijn voor de kinderen kwam goed uit. Zo heb ik geleerd dat huismoeder zijn hard werken is , met alle respect voor werkende moeders ( ik was er ook eentje al die jaren ) maar huismoeder zijn is best zwaar. Zeker in de vakantieperiode! Als je naar je werk gaat zet je s morgens je kroost af en je gaat ALLEEN de rest van je dag door uzelf ontplooien zonder kinderen in de buurt. Je hebt tijd om met uw collega’s te praten zonder onderbroken te worden. Je kan nadenken over uw taken zonder op de achtergrond storende lawaaibronnen. Valt onder een categorie ( ok misschien niet de leukste ) van me-time als je het mij vraagt. Begrijp me niet verkeerd ;ik hou van mijn kinderen en ik ben zeer dankbaar dat ik ze mag zien opgroeien van zo dichtbij. Er zijn dagen dat ik me de gelukkigste vrouw in de wereld voel maar er zijn dagen ( voorbeeld als ik zes keer op 1 nacht heb moeten opstaan voor drie van mijn gasten en ze dan de dag erna het kot op stelten zetten :) ) .. ik moet er geen tekening bij maken denk ik.. soms voel je je ontzettend alleen en soms geniet je van de blikken in hun ogen als je samen weer iets leuks doet. Volgens mij 1 van de moeilijkste dingen ” het evenwicht zoeken als gelukkige ( huis ) vrouw” waarom? omdat we het allemaal zijn : partner, moeder, zus, dochter, vriendin, werknemer, kuisvrouw, organiser, planner, tuinier, strijk- en wasvrouw, vrouw met hormonen, verzorgende, psychologe, etc kortom iedereen rekent op u ! en jij doet gewoon je best om alles goed te doen. Hierin uzelf verliezen is zeer logisch , er zijn maar 24uren op een dag ! Ladies we zijn allemaal sterke madammen !! we verdienen allemaal een compliment iedere dag opnieuw !! GOE BEZIG !!!! en die muur die komen we allemaal wel eens tegen of paar keer zelfs, diegene die dit ontkent geloof ik niet, maar we zijn sterker dan we denken … vergeet dat niet !!

  56. Dankjewel voor het zinnetje ‘als het zwaar is voor jou, dan is het zwaar’. Dat is gewoon zo. Je schrijft het zo goed dat ik perfect in je verhaal kan komen, ook al zijn onze kinderen ondertussen kotstudenten. Maar ook dankjewel om dat zinnetje. Soms lijkt het alsof het alleen bepaalde categorieën mensen (met kinderen, alleenstaand, met zus of zo job, mindere inkomens, onzeker werk, etc … ) het ‘recht’ hebben om iets te vertellen over hun drukke leven en de moeillijkheden, de tocht naar het zoeken naar evenwicht. Maar “als het zwaar is voor jou, dan is het zwaar”. Ik zie het zelf nog niet aankomen, in mijn ogen gaat het zoals jij dat schrijft : plots die muur en dan denken ‘waar komt die vandaan ?’.
    Als je “het antwoord” (wat natuurlijk als unverseel antwoord niet bestaat) weet, dan hoor ik het graag !
    Maar door deze postjes leer ik bij ! Dankjewel !

  57. Anaïs

    Mooie post, vooral het slot spreekt me aan, want ook ik laat me wel eens vangen.
    Wanneer ik moe ben en in het straatje beland van” ik kan het even niet aan, de muur dus’ dan verval ik snel in de gedachte; ” er zijn mensen met meer kinderen en nog een job, er zijn vriendinnen die wel in shiften werken en baby verwachten, er zijn familieleden die nog een drukker leven hebben’ . Maar zoals je het zei is het ook. Iedereen heeft recht om eens op te zijn en dit te mogen uitten, er zal altijd iemand in de wereld zijn die nog een zotter, drukker,.. leven heeft. En dat mag ons niet beletten om als jonge vrouwen te mogen uitschreeuwen dat het te veel is!

  58. eftokati

    Zeer herkenbaar, alleen het antwoord op die laatste vraag (‘wat doen jullie als je de signalen oppikt?’) lees ik nog niet zo heel erg vaak…! We worden dus met z’n allen al beter in het (h)erkennen van de alarmbelletjes, maar slagen er blijkbaar toch nog bijzonder weinig in om vervolgens de juiste oplossingen te vinden. Dat blijft toch wel in mijn hoofd rondspoken, want ik kom er niet uit hoe je dat precies moet doen “op de rem gaan staan”.

    Als ik het aantal reacties bekijk (op zo’n korte tijd!) denk ik ook weer: we zijn volgens mij niet gebouwd voor onze huidige stressvolle, chaotische en drukke Westerse levens. Maar om één of andere reden voelen we het wel nog vaak aan als falen, als we niet alles tegelijk kunnen bolwerken.

  59. Noémie

    Ik blijf sinds de geboorte van mijn dochter 1 jaar geleden op donderdag thuis.
    Man aan het werk, kind in de crèche en mama nu eens bij de kapper, dan eens in de sportschool, maar veelal ook op een terrasje. En ’s avonds dan nog eens op café met de kinderloze maten, waar kakapampers zeer relatief zijn.
    In het begin had ik nog de neiging om mij daar tegen iedereen voor te verantwoorden, maar nu denk ik, ik moet daar alleen maar in overeenkomen met mijn teergeliefde echtgenoot!
    Sindsdien kom ik die muur minder tegen.

    Ik weet natuurlijk wel dat het financieel haalbaar moet zijn en dat dit niet iedereen gegeven is…
    En dat ik de chance heb dat ik van nature niet snel een schuldgevoel heb tegenover mijn kind, of tegenover de 4 vuile wasmanden die er de donderdagavond nog staan. :-)

    BTW: niet helemaal van toepassing, maar gisteren tussen 12 en 13 een mooi stukje gehoord van Dirk De Wachter op radio 1. Over melancholie, ongelukkig zijn en depressie… Het beluisteren waard.

    1. Heerlijk, zo’n kinderloze schuldgevoelloze dag, lijkt me. :) En ik zag het ergens passeren, van Dirk De Wachter, en heb vanmorgen al een stukje geluisterd. Heerlijk, ik kan echt uren naar die mens luisteren zonder het beu te worden. <3

  60. LJ

    Dit is ZO herkenbaar. En ik heb geeneens kinderen. Maar ter compensatie een regelmatig opduikende muur om tegenop te knallen. Dan stort ik mij op eten (snoep koekjes fastfoodrommel). Dan heb ik nul energie. Ik heb zelfs twee maanden (twee! lange! maanden!) amper een letter gelezen en dan durfde ik nog beweren dat ik het niet erg vond, ik, die vorig jaar meer dan 70 boeken las. Ik ben dus erg benieuwd naar andere postjes over dit onderwerp. Vooral naar: hoe doe je dat, op de rem gaan staan en je grenzen bewaken?

    1. Niet dat ik het al onder de knie heb, dat laatste, maar ik ben wel van plan om er nog wat over te schrijven in de toekomst en misschien met behulp van anderen die hier lezen en het wel kunnen tot iets inspirerends te komen. Dat zou mooi zijn. Succes ermee, in elk geval!

  61. ‘Als het voor jou zwaar is, dan is het zwaar.’ ==> Helemaal mee eens!

    Met vergelijken en optelsommetjes maken, komen we nergens. Misschien zijn er mama’s die in jouw situatie dolcontent zouden zijn, en misschien zijn er die ze al bijeen mogen vegen. Het maakt niks uit. Want jij staat in je leven, niemand anders.

    De laatste jaren ben ik vooral bezig geweest met ‘minderen’. Ik weet niet of mijn lichaam echt signalen gaf – het was gewoon een feit dat ik te vaak dacht: pff, wat veel allemaal. Ik houd niet van veel. Ik houd ook niet van haasten. Ik houd ook niet van half werk. Dus heb ik geschrapt. En soms komt er weer wat bij, maar dan sneuvelt er wat anders. Ik heb rust nodig, tijd om nauwelijks iets te doen, tijd om languit in de zetel te liggen als er niemand thuis is en me af te vragen of gras bovenaan of onderaan groeit, of iets anders dat helemaal geen verschil maakt. Dingen die geen verschil maken zomaar kunnen doen, dat geeft me het gevoel van luxe.

    1. Iets schrappen als er iets bij komt, klinkt geweldig! Dan moet ik me er wel wat bewuster van zijn als dingen mijn leven insluipen, zodat ik kan schrappen. Hoe doe jij dat? :)

  62. Ik ben bijna een jaar geleden tegen de muur gelopen. 5 weken thuisgezeten met een buren-out. Slechts 5 weken als ik het met vele andere verhalen vergelijk. Maar wel een strijd die ik een jaar later nog steeds voer. Weliswaar minder en minder maar het is iets wat veel tijd en energie vergt. Met vallen en opstaan. En inderdaad, je leert er wel uit. Ik weet nu dat als ik op trein in slaap val of m’n ogen om 20u in de zetel niet meer kan open houden, dat het tijd is om in te grijpen. Dan bouw ik regelmaat in en hou ik mijn weekends zo kalm mogelijk. Iets makkelijker natuurlijk omdat ik geen kinderen heb en met weinig mensen moet rekening houden. En hoewel mijn job ook intensief is, heb ik het afgelopen jaar wel geleerd dat ik ze nog steeds graag doe. Dat helpt ook! Net als relativeren en momenten voor jezelf inbouwen. Met een boek in de zetel, een looptochtje in de velden of een wandeling in het bos. En sinds kort een lief hebben dat je tot rust kan brengen, dat helpt ook, en nog geen klein beetje. Ieder doet dat op zijn manier en je moet het oordeel van een ander niet vellen. Succes Kelly!

  63. Om te zeggen wat bij mij helpt: (beetje) afstand nemen van mensen die me moe maken. Klinkt op papier wel lang niet zo mooi als in mijn hoofd, maar het is wel essentieel. Op dit moment worstel ik daar wat mee.

  64. Wat ik doe wanneer ik de signalen herken: wat ik meestal doe, een plan opmaken en dat proberen uitvoeren. Mijn hoofd heeft graag structuur, een houvast. Wanneer ik merk dat ik over mijn grenzen ga, roep ik mezelf tot de orde en probeer ik mijn leven opnieuw zo in te richten dat dat niet meer gebeurt. Dat is eigenlijk bijna een constant en ook traag proces. Afhankelijk van de reden dat ik over die grens ga, neem ik maatregelen die haalbaar zijn. Meer op mijn strepen staan op mijn werk, mij meer omringen met de juiste mensen en minder met de minder juiste, de kinderen uit logeren sturen enkel en alleen om dat tijd voor mezelf/onszelf te hebben. Hulp inroepen, meestal van mijn mama. Sinds de 2de dochter worden die maatregelen meer structureel en lange termijn want dat blijkt erg nodig. Ik balanceer al maaaanden op die grens, af en toe er eens over. Ik probeer op tijd in te grijpen maar dat is niet eenvoudig. Ik werk nu sinds deze maand 4/5, extra tijd voor mezelf. Ik focus mij op een aantal zijprojectjes die ik wil realiseren naast mijn gewone werk. We hebben een planning opgesteld voor de 2de helft van het jaar voor de werken in huis en tuin (veel!) en houden ons daaraan. We houden bewust weekends of dagen vrij voor tijd met ons gezin (deden we veel te weinig). Dat zijn zaken die mij energie geven en compenseren voor de zware momenten (die er onvermijdelijk zijn met een 3-jarige en een 10-maandertje).
    Okaaaaay dit was erg chaotisch maar wou toch nog even wat dingen meegeven :-)

  65. Marijke

    Ik ben leerkracht en dus een hele zomer thuis. Wij hebben 3kinderen. Mijn man werkt enkel weekend feestdagen maar dan wel ’s nachts. Concreet betekent dit dat hij heel het weekend werkt en slaapt en ik dus single mum ben tot maandag avond. Ik hoor iedereen zeggen hoe jaloers ZE zijn dat wij geen puzzel moeten maken ivm kinderopvang omdat ik altijd thuis ben. En dan durf ik niet anders dan dit bevestigen. Maar eerlijk gezegd ben ik daar niet altijd zo gelukkig mee. Ik vind het behoorlijk zwaar. De twee oudste gingen op kamp en de jongste ging 1 dag per week naar de crèche. Maar ik kijk er stiekem naar uit om terug gaan werken. Je collega’s teruggezien ipv je planning te bespreken met je kinderen. Een hele dag weg van het huishouden… Maar dat zeg ik niet luidop.
    Ik heb wel een moment voor mezelf ingepland voor het komende jaar: een sportabonnement. Ik hoop dat het helpt. Wat mij ook steeds helpt als ik het gevoel krijg te verdrinken is structuur aanbrengen voor mezelf. VB een weekmenu opstellen met haalbare gerechten. Ik kook anders niet met een vaste planning maar met de inhoud van de frigo/diepvries en goesting.

  66. Prachtige post Kelly! Respect! En zo super van je disclaimer. Ik hou mij meestal weg van onderwerpen die discussie kunnen opleveren op mijn blog…omdat ik te moe ben om die commentaren erbij te nemen…ongelooflijk respect! You rock girl!

  67. Zeker heel herkenbaar! Ik ben er pas achter gekomen dat ik overspannen en depressief ben. Met de overspannenheid gaat een stuk beter. Ik heb een aantal belangrijke zaken veranderd. De depressie moet ik nog te lijf gaan. De overspannenheid kwam waarschijnlijk door de depressie. Ik ben nu doorverwezen naar de psycholoog. Eindelijk ga ik hiermee aan de slag na al die jaren. Ik wist niet dat ik een depressie had, bleef maar doordenderen zonder ook maar een seconde aan mezelf te denken. Op een dag brak ik en belde ik gelijk de huisarts. Vanaf dat moment ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Maar ik ben er nog niet….
    Ik vind het ook heerlijk als de kids volgende week weer naar school gaan. Ik zal ze zeker missen, maar ik kan dan werken en nieuwe uitdagingen aan. Zakelijk, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Ik ga er iets van maken.

  68. Toevallige voorbijganger

    Na het lessen van deze blog toch maar even gaan lopen … Net iets te herkenbaar anders :)

  69. Zeer herkenbaar! Ik denk dat ‘een’ manier om te reageren op de alarmsignalen is: eens grondig kijken naar: “wat echt nodig is, wat moet” en dit voor de nabije toekomst. Zelf al regelmatig tegen de muur gelopen en stilaan begint het door te dringen. Dingen terugschroeven (en dan niet de leuke, energiegevende zaken of direct minder gaan werken) kan helpen om tijd vrij te maken voor rust in je hoofd, even uitrusten, wat leuks doen… en vooral de neiging onderdrukken om de vrijgekomen tijd weer te gaan volproppen met andere dingen.

    Het kan echt gaan om kleine zaken: moeten kinderen elke dag in bad of lukt het met twee keer in de week ook? Moeten de handdoeken gestreken worden? Soep met boterhammen is misschien ook een prima maaltijd? Moet er zoveel gepoetst worden? En ja, het is fijn als het huis proper is maar hoe belangrijk is dit nu echt? Moet ik echt naar de babyborrel van een kennis alleen omdat ik een uitnodiging gekregen heb en ik mij anders wat onbeleefd voel? etc…

    Wat voor iemand zeer belangrijk is of waar in kan geminderd worden verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Maar wat ik regelmatig zie bij vriendinnen die echt tegen de muur aanzitten (en dus bij mezelf ook) is dat je veel hoort: jamaar; ik kan niet rusten want ik moet nog dit en dat en … en dan denk ik vaak: nee hoor, dat moet helemaal niet… veel mensen zijn gewoon ontzettend streng voor zichzelf en dat is jammer. Ik ga die vriendin echt niet minder leuk vinden of minder graag zien omdat haar huis rommelig ligt.

    Ik ben hier zelf momenteel ook zeer hard mee bezig, en het is niet gemakkelijk en gaat met ups en downs.. gelukkig heb ik een partner die, als ik weer in paniekmodus ga omdat ik de dingen niet rond krijg en zeer moe ben, even vraagt: en is dat nu echt nodig?

  70. Lies

    Veel ontspantijd gewenst Kelly! Heel mooi blogje. En ik denk dat je jezelf een schouderklopje mag geven dat je de alarmsignalen herkent en effectief ingrijpt, chapeau! Daar zou ik nog wat van kunnen leren😀

  71. Iedereen heeft recht op me-time ook ouders. Een ook op we-time, samen eens iets doen zonder de kinderen. Ik kan heel goed begrijpen, ook al heb ik geen kinderen, dat het vermoeiend is om 24 op 24 paraat te staan. Want ook als ze slapen is er vanalles die voorbereid moet worden.
    Ik vind het goed gezegd dat als je doodop ben je doodop, iedereen stelt zijn eigen grenzen! Iemand vindt dat hij met een parttime job genoeg gewerkt heeft, een ander vindt dat hij nooit genoeg werkt.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>