Zeggen dat ik talent heb voor angst is een understatement.
Ik moet weinig moeite doen om overal wel iets in te vinden dat mijn angsten op gang trekt.
Krantenartikels. Reportages. Een rinkelende telefoon. Het leven.
Ik weet niet of het nature of nurture is, en het doet er ook niet toe. Ik weet wel dat ik opgevoed ben door een moeder die zelf met de nodige angsten af te rekenen had, en ik weet ook dat ik daardoor moet opletten dat ik zelf geen moeder word die dag in dag uit allerhande rationele en irrationele angsten over haar kinderen uitstort. “Pasoppen“, noemt Dexter het. Als in “Mama, we moeten hier pasoppen, hé“, als we een drukke straat inlopen. Waarop ik denk: ja, maar misschien ook weer niet te hard. Pasoppen is goed, maar niet als het je dagen in beslag neemt. Niet als het de levensvreugde uit je aderen zuigt.
Toen ik jaren geleden in therapie ging was angst een belangrijk thema.
En dat ik ervan af wilde, liefst vandaag nog. “Ik ben gewoon zo bang“, zei ik dan. “Waarvoor?“, vroeg de psychologe. Waarop ik op mijn stoel ging schuiven en niet anders kon dan “Waarvoor niet?“, antwoorden. Had ze een dag of vijf? Ik was overal bang voor, toen. Voor de ochtenden, waarop ik wakker werd en wist dat de baby zou beginnen huilen maar niet wanneer hij weer zou ophouden. Voor autorijden. Voor mijn kind toevertrouwen aan de zorgen van iemand anders. Voor het noodlot en hoe dat mijn leven kon ruïneren. Voor ziek worden. Voor geliefden die ziek zouden worden en zouden sterven. Voor een tweede kind. Voor de spijt van nooit een tweede kind aangedurfd hebben. Voor alles dat op mijn dak kon vallen.
Toen ik te horen kreeg dat mijn angsten nooit helemaal zouden weggaan, maar een deel van mij waren, toen sloeg de paniek me nog veel genadelozer om het hart. Die angsten, die moesten echt weg. Omdat ze mijn dagen soms ondraaglijk maakten. “Jij bent opgegroeid met een alarmbel in je hoofd“, verwoordde mijn psychologe het treffend, vele weken van therapie later. En zo voelde het, bij alles dat ik deed. Niet kunnen genieten omdat ik zeker wist dat het in mijn gezicht ging ontploffen. Altijd bang zijn voor wat om de hoek lag, want zeker niet veel goeds. Mijn hart dat van het ene moment op het andere drie ijskoude tellen kon overslaan voor iets dat voor iemand anders iets van niets leek.
Het was slopend, en dat is het in sommige periodes van mijn leven nog steeds.
Maar ik werk eraan, en ik heb de afgelopen weken beseft dat het veel beter met me gaat sinds ik een belangrijke beslissing nam. Want neen, die angsten, die gaan niet weg. Helaas pindakaas. Ze horen bij mij zoals mijn grote groene ogen en mijn dik gat. Maar sinds een paar jaar ga ik er niet meer per definitie met een grote boog omheen. Ik heb mijn rijbewijs gehaald, ook al ben ik opgevoed met een complete doodsangst voor auto’s en ongevallen en dingen die sneller rijden dan vijfentwintig per uur. Het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost, en heel veel paniekaanvallen en slapeloze nachten. Ik rij nog altijd niet alleen naar Brussel, maar de kans is niet onbestaande dat ik het wel ooit doe. Ik rij elke dag, ondertussen, en ik ben niet meer bang om te vertrekken. Helemaal niet meer. Daar ben ik zeer trots op. Zeer blij mee. Fucking content van.
Net als dat ik, die de meest geschifte telefoonangst ever had, telefoniste op een callcenter ben geworden. En ondertussen zelfs goed ben in telefoneren. Het is niet mijn grootste hobby, maar door het honderden keren te doen (soms per dag, op het callcenter) ben ik niet meer bang. Ik, die doodsbang was voor oogcontact, spreken met onbekenden en iemand iets moeten vragen, ben journalist geworden, en ik doe mijn job zeer graag. Ik heb het niet makkelijk met een stap naar voor zetten en het oordeel van anderen trotseren, maar ik heb al honderden blogposts gepubliceerd (en vind dat nog steeds spannend), en mijn artikels staan in de krant en worden door heel veel mensen gelezen.
Ik heb kinderen gekregen, en ik wist niet hoe dat zou uitdraaien. Ik was zeer bang voor het soort moeder dat ik zou worden. Ik kan u nu al verklappen: verre van een perfecte. Ik roep te veel en te gemakkelijk naar mijn goesting, en ik maak me veel zorgen, onder meer over mijn eerstgeborene die ook sukkelt met angsten. Ik pieker soms over mijn invloed op hem. Maar ik doe mijn best, en het gaat, en ik ben niet elke dag meer bang en voel soms veel meer leute en plezier dan angst. Op sommige dagen neemt het beest nog de overhand, maar het duurt veel minder lang dan vroeger. En ik heb door wat er gebeurt en waarom. Wat het uitlokt, en dat het weer overgaat als ik weer voor mezelf zorg.
Iemand zei me ooit dat het met angst is zoals met een bal die je in het zwembad onder water probeert te houden. Je kunt hem wegduwen, en soms heel lang, maar ooit springt hij weer naar de oppervlakte, en dan is het met grote kracht. Dat beeld klopt, bij mij. En sinds ik het toelaat, en toch doe wat me vreselijk lijkt en besef dat het gewoon een deel van mij is gaat het beter. Wat me dan weer aan een ander zinnetje doet denken dat ik onlangs op Pinterest las. “Sinds ik weet dat het af en toe slecht mag gaan voel ik me veel beter“. Dat.
Om maar te zeggen dat ik vorige week op een podium stond, en daar anderhalf uur babbelde over een thema dat voor mij belangrijk is. Ik, die als kind niet naar de winkel durfde omdat ik dan luidop moest spreken en zeven doden stierf per spreekbeurt van vijf minuten die ooit moest gedaan worden in de klas. Ik was een beetje bang, en deed het toch. Goed, naar het schijnt. En achteraf ging ik in een reuzenrad van meer dan vijftig meter hoog om mijn innerlijke angsthaas pas helemaal de mond te snoeren. Ha! En ik genoot er nog van ook.
Hebben jullie last van angsten? Wordt het beter, of erger? Heb je er trucs voor, of laat je je begeleiden? Benieuwd naar jullie ervaringen!
Nooit angsten gekend, tot Emma er was en mijn god, ik word er gek van. Echt horendol. Ik heb zelfs schrik om te sterven. Wtf? Ik hoop echt dat dat over gaat, want ik mis mijn oude zelf.
Weer prachtig om te lezen! Zo mooi verwoord allemaal, veel herkenning. En dat van dat Callcenter waar ik er niets van bakte door de stress, dan was jij de collega waar ik naar op keek zo vlot en spontaan, ik lees echt verbaasd over je telefoonangst. Dat pinterest zinnetje, las ik een paar weken geleden ook ergens waardoor ik een pak rustiger werd. Een echte topvrouw ben jij! Merci voor je inspirerende en heel herkenbare posten!
Angsten. Ik kan er in verdrinken. Net zoals jij voor mijn rijbewijs, werk, falen, ziekte, bellen, het leven quoi.
Maar dan lees ik jouw blog en denk ik altijd wat een ongelooflijk sterke madam. Hopelijk kan ik ook ooit het rijbewijs en belvakje en alle andere afkruisen.
Veel liefs!
Amaai, zo herkenbaar! Ik heb ook pas op mijn 28ste mijn rijbewijs behaald omdat ik doodsbenauwd was. Ik dacht dat ik nooit zoveel prikkels zou aankunnen. Van de eerste dag dat ik mijn voorlopig rijbewijs had, moest ik elke dag naar Brussel rijden. Een uur voor vertrek brak het angstzweet mij al uit. Maar kijk, we zijn vijf jaar verder, en nu rij ik echt graag! Alleen meerijden met iemand is nog de hel. Maar ik ben dan ook een controlefreak eerste klas :)
Nog een weerkerende angst: midden in de nacht wakker schieten en opeens weer keihard beseffen dat we allemaal ooit dood gaan. Toppie!
Ik heb heel veel angsten, zo veel dat ze mij dagelijks belemmeren een normaal leven te leiden. Na talloze therapieën zonder veel succes, ben ik nu op een punt gekomen waarop ik besef dat ik de angst gewoon zal moeten aanvaarden, dat het altijd een deel van mij zal zijn en dat ik waarschijnlijk nooit echt angstvrij zal zijn en dat dat oké is. Maar het blijft een dagelijkse strijd. Ik ben al blij als ik fatsoenlijk eten op tafel kan toveren, want dat wil zeggen dat ik vandaag in de winkel ben geraakt en die rij aan de kassa heb getrotseerd en misschien zelfs een paniekaanval heb doorstaan zonder gewoon weg te lopen.
Wat ik leerde bij de psycholoog: als je er tegen vecht, wordt het enkel groter (zoals met die bal in het water zoals je zegt) dus nu probeer ik er geen weerstand tegen te bieden en dat maakt me rustiger. Ik praat er ook met zoveel mogelijk mensen over als ik in een spannende situatie zit, zo van: yep, dit is superspannend voor me. En mensen reageren altijd heel lief, terwijl een deel van de angst net is dat ze heel raar naar me zouden kijken en denken: oeioei, daar is iets grondigs mis mee en daar komt het niet goed mee. En met dat meedelen komt ook mee dat ik het meer en meer kan aanvaarden. Dit is een deeltje van mij dat er nu eenmaal is.
En ook inderdaad: uitdagingen niet uit de weg gaan. Wel altijd kleine stapjes, want op te grote blokkeer ik, wegens te spannend. Dus ik blijf in beweging, met vallen en opstaan, en met de angst als compagnon de route, we gaan nog veel spannende avonturen tegemoet, haha :-).
Hier ook iemand die tot haar 32 jaar heeft gewacht voor een rijbewijs.
Op 19/09 heb ik het eindelijk gehaald, na maanden intensieve therapie en rijlessen.
Mijn God, wat was ik trots op mezelf toen ik die auto netjes geparkeerd had (ik rij trouwens met een klein busje)
Ik rij nu zelfs graag, al ontwijk ik de autostrades.
Ja, ik ben langer onderweg maar op secundaire wegen is er zoveel te zien!!!
Ik heb nog wel een aantal angsten, de grootste is dat we door omstandigheden plots arm zouden worden, vooral naar de kindjes toe bezorgt die gedachten mij al buikpijn.
Wauw, enkel bewondering als ik je blogpost lees. Ik hoop dat je beseft hoe sterk je bent en dat je af en toe eens heel erg trots bent op jezelf!
Toen ik onlangs na een heerlijk diner in het beste restaurant van je stad, voor datzelfde reuzenrad stond, en mijn wederhelft me toefluisterde, als je het echt niet ziet zitten dan doen we het niet hoor, dan dacht ik toch ook van “oef, ik mag eindelijk bang zijn”… En dat gaf me zoveel rust…
Mijn leven draait niet alleen rond de kinderen, mijn angsten wel. Sinds zij er zijn is het alle hens aan dek, er zijn immers enorm veel dingen waaraan je kan sterven, toch?! Er moet er nog maar eentje hoesten, of ik slaap al slecht, verdrietig zijn op school en ik huil mee. Nu ja, het belette ons niet om naar Londen te verhuizen, dus misschien valt dat al bij al nog mee. Al denk ik dat die man van mij wel goed aan de andere kant van die angstbalans zit: twee seconden vechten met de jongens en er heeft er één alweer een blauwe plek: auwch moederhart!
Mooi en eerlijk. En zo herkenbaar.
En toch… zou ik zo graag willen dat die angsten weg gingen. Gewoon weg. Ik leerde ook van mijn psychologe dat wegduwen geen zin heeft… Maar ermee leven is zo vermoeiend.
We doen het elke dag , dat leven, dus we doen alvast iets juist 😉. Hoera!
ik heb veel angst. ik heb daar nooit over gepraat, met niemand eigenlijk, omdat ik gewoon dacht dat dat eigen aan mij is. ik ben vooral bang dat ik -weer- door verdriet zal moeten gaan van mensen die me heel dierbaar zijn, en ik weet dat dat onnozel is, maar ik herhaal dan vreselijke scenario’s in mijn hoofd tot ik niet meer kan slapen. ik ben ook bang voor vernietigend gedrag dat mijn kinders zou worden aangedaan en voor honger en geldtekort. oe. angsten. maar het helpt een beetje dat mijn leven ondertussen vrij rustig is en ik een lief heb die helemaal geen angsten heeft, en die mij veel kan sussen. voor korte periodes soms, en ik heb soms lange wakkere nachten (die vind ik het vreselijkst aan angst, het slaaptekort dat ik mezelf aandoe). wat vrede ermee nemen helpt ook. fiew, ’t leven is toch verdorie een strijd he: gemis, en kilo’s en angsten en kinders en de liefde en tijd en werk. verdorie, ik ga koffie drinken ;-)
Ik ben ook een vat behoorlijk vol angsten. Dankuwel, genen van papa’s kant…
Ik verdenk mijn angsten er van een kinderwens te onderdrukken, want ik zou de zorg en de verantwoordelijkheid voor een kind nooit kunnen dragen. Ik word nu al vrij hysterisch als er iets is met onze hond (hij ligt er zo futloos bij… Hij is ziek. Niet? TOCH?!) of mijn lief (’s nachts: ademt hij nog wel?!).
Angst ook dat mijn dierbaren zouden sterven. Plots, zonder afscheid te kunnen nemen. Zoals mijn tante dit weekend. Hersentrombose. Licht uit. Gedaan. Fin.
Verder heb ik ook bang om arm oud te worden. We hebben niet de financiële draagkracht om een eigendom te kopen. Terwijl iedereen rondom ons dat wel lijkt te kunnen. En dat dan nog eens combineert met kinderen, reizen,… WTF, hoekanda?? Wij eindigen vast in een kartonnen doos op straat…
Panische angst ook voor spinnen. Deze herfstperiode is een hel voor mij, elk jaar opnieuw. Hopelijk sterven alle achtpotigen deze winter de vriesdood!
Gelukkig is er mijn lief die relativeert maar niet weglacht en tegen wie ik later in onze doos kan aankruipen :-)
Ja van angsten, pasopmama en voorzichtig zijn kan ik wel meespreken… Mijn moeke nam steeds afscheid met “En zijt voorzichtig hé!”. En dat was ik. En dat ben ik nog steeds. Nu ik zelf mama ben zeg ik dat zinnetje ook vaak. En net als jij bedenk ik dat ik die angsten niet wil overdragen. Het is een fijne lijn. Bij een speeltuin kijk ik weg omdat ik weet dat ik anders weer ga zeggen dat ze dat niet mag doen want veel te gevaarlijk. Mijn man houdt dan wel een oogje in het zeil. Met de fiets naar school, paardrijden, schaatsen,… ? Das voor papa. Ik zet dan graag een stapje opzij omdat ze die dingen ten volle moeten kunnen beleven zonder een overbezorgde mama. Loslaten… niet simpel hoor dat.
Mijn 2 dochters zijn zo verschillend. Mijn oudste is uit zichzelf voorzichtig en de jongste is een wildebras. Dus het is , denk ik een beetje van beide: nature en nurture.
Soms vind ik kracht en moed genoeg om door die angsten te bijten en dan gebeuren er vaak geweldige dingen. Wie had ooit durven denken dat ik leerkracht zou worden. Er zijn ook momenten dat ik liever met het licht aan slaap.
Met het ouder worden, kan ik die angsten ook beter een plaatsje geven. Waarom energie steken in angst voor wat misschien kan gebeuren? Het kan ook perfect goed lopen! Ademhalingsoefeningen helpen ook soms om de totale paniek tegen te gaan. En dan zijn er zo van die inspirerende ladies zoals jij, die nog maar eens iets schrijven waarvan mijn mond open valt en ik kiekenvlees krijg. En ook dat helpt. ❤️
Mijn rijbewijs had ik relatief snel (op mijn 21ste), maar dat was vooral omdat dat me vrijheid gaf. Alle andere angsten die je beschrijft komen bekend voor. Ik heb verder erg veel last van faalangst, maar ik heb tijdens mijn studies besloten dat ik mijn leven daardoor niet ging laten bepalen. Het zorgde ervoor dat ik na mijn Master Journalistiek wel vaak het deksel op mijn neus kreeg. “Jij bent zo verlegen, dat komt toch niet goed.” Ik ben eigenlijk niet echt superverlegen, maar ik denk dat het meer angst voor het sollicitatiegesprek en onbekenden was. Tijdens mijn laatste sollicitatiegesprek, bij mijn huidige job, gaf ik verlegenheid op als een minpuntje en toen kwam het er blijkbaar helemaal niet door. Een overwinning op zich. In ieder geval ik ken het maar al te goed, nu ik alles aan het voorbereiden ben om te starten met een bijberoep, vraag ik mij continu af of het wel de juiste keuze is? Of ik niet te veel hooi op mijn vork neem? En of ik überhaupt wel klanten ga vinden? Soms moet je al eens een risico durven nemen zeker en je onzekerheden en angsten in de ogen durven kijken. Thumbs up voor jou dat je dat ook doet :-).
Oh dankjewel voor deze post! (volgens mij heb ik dat nog al geschreven) maar echt deze gaat recht naar de kern van mijn angstige zijn. Gij weet niet hoeveel mensen je hiermee weer gaat helpen. Er zijn jaren geweest dat ik ervan overtuigd was de enige te zijn met mijn onrealistische angsten. En dan heb ik het niet over panische onterekeningsvatbare paniek wanneer ik een muis zie rondlopen. Daar kan ik best mee leven. Het zijn die 35.000 andere angsten waar je geen vat op kan krijgen die me soms de nek om doen.
Mijn dochter is al op een leeftijd dat ik kan zeggen dat haar moeder soms (dikwijls) overdreven bang is en dan automatisch “pasop” en “voorzichtig” zegt. We lachen er al eens mee. Humor helpt altijd,. (Ik geloof echt dat humor de wereld kan redden)
Ik ben bang geboren (denk ik) en ik ga bang sterven (weet ik zeker)
Ik denk wel eens bij mezelf als er nu een medicijn zou bestaan om ervan af te geraken maar je gaat wel 10 jaar vroeger dood. Ik zou het pilletje waarschijnlijk inpakken, met veel schrik (ah ja) maar toch ik denk dat ik het zou doen. Dat pilletje bestaat niet maar geeft misschien toch aan hoe diep het kan zitten.
Oh ja ik heb ook angst voor de angst.
Ik schrijf de allerbeste griezeligste angstaanjagende thrillers, schrijvers met gebrek aan inspiratie, call me, Ik ben een bodemloos vat.
Ik heb er mee leren omgaan, er mee leren leven. De ene dag kan ik het aanvaarden, de andere dag niet en ben ik kwaad op die angstige duivel die altijd op mijn schouder meereist.
Heb ik al gezegd dat je bedankt bent?
Merci!
Sorry nog vergeten wat mij heeft geholpen: een therapeute die werkt volgens de “Beck methode” (Amerikaanse Psychiater) coginitieve therapie was voor mij echt een eureka-moment.
Klinkt redelijk herkenbaar. Plankenkoorts is een angst die ik al lang heb. In mijn tienerjaren heb ik vier jaar toneel en voordracht gedaan om dat te helpen bedwingen. En ja, dat hielp. Nadien ging ik de geschreven pers in en moest jarenlang niet voor een publiek spreken. Een paar jobwendingen later moest ik plots een presentatie geven. Stress! Maar ook een kick omdat het best goed ging. In april heb ik twee keer een workshop van een uur gegeven. En binnenkort begin ik aan een opleiding tot professioneel trainer. En ik heb er echt zin in.
Feel the fear and do it anyway, staat er op mijn blog. Ik ben er alleen nog niet zo goed in, mijn specialisatie is eerder die van de vermijding. Hoewel ik ook al héél veel angsten aangegaan ben, het enige wat meestal werkt is erdoor gaan en ervaren dat het niet zo erg is als je angst je influisterde.
Ik ben niet zo een bange denk ik, maar mijn grootste angst is wel om alleen te blijven. Ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan, maar misschien springt die bal wel eens van onder het water en dan hoop ik maar dat ik sterk genoeg ben om me goed te omringen.
heel erg herkenbaar!
soms gaat het beter, soms gaat het slechter.
en op slechtere momenten dan schrijf ik het van me af.
al dan niet online :)
Prachtig verwoord en zoooo herkenbaar. Ik probeer mij nu bewust te zijn van mijn (irrationele) angsten en ze een klein beetje los te laten. Aartsmoeilijk. Maar ik wil later op mijn sterfbed niet moeten denken “ik heb m’n hele leven in angst geleefd”. Angst voor wat eventueel / misschien / mogelijkerwijs zou kunnen gebeuren. Dat lijkt me vreselijk.
Ik heb drie grote angsten: Ik ben bang om iemand omver te rijden (het kan me ineens echt overvallen tijdens het autorijden en ik droom er heel vaak over, maar het is niet zoooo erg dat ik niet in de auto durf te stappen), ik heb enorme claustrofobie en mijn derde, enorme angst is de angst om te stikken. Ik heb geen idee waar die laatste angst vandaan komt, maar het is echt heel hevig. Als ik een muziekconcert geef, moet ik een hemdje aandoen met een das, maar no way dat ik dat hemd helemaal tot boven dichtknoop en mijn das strak dicht doe. Ik ben dan liever een beetje slordig gekleed op het podium dan dat ik ineens denk dat ik geen lucht meer krijg.
Prachtig geschreven en heel erg herkenbaar. Een van de fijnere dingen aan volwassen zijn, vind ik: dat je al zoveel angsten overwonnen hebt en steeds meer beseft dat die andere er ook zijn om te overwinnen. Alleen die moeder-angsten, daar moet ik nog iets op vinden …
Duizend en één angsten hier. Zoveel dat ik net zestien maanden ziekteverlof achter de rug heb omdat ik geen leven meer had. Zonder medicatie zou ik niet gestaan hebben waar ik nu sta: sterk en quasi angstvrij. Maar ik geloof ook sterk in de gedragstherapie die ik volg en die er over een paar jaar hopelijk voor zorgt dat ik dat pilletje niet meer nodig heb.
Praten over angsten is nog altijd een taboe; mijns inziens zelf groter dan dat voor depressies en burn-out. Wijs dat je erover praat!
Heel herkenbaar. Ik heb ook veel angsten en onzekerheden. Veel angsten die jij omschrijft, zoals voor ziekte. Ik voel me vaak alleen met die angsten, maar het lucht wel op om te lezen dat er nog mensen zijn. Ik zou graag weer naar een psycholoog gaan maar te duur :(
Herkenbaar. Herkenbaar. Herkenbaar…
Ik heb niet zoveel last van angsten. Enkel eentje, die me wel lam legt momenteel. Angst dat ik misschien een verkeerde keuze maak, angst om mijn hart te volgen terwijl dat hart zeer duidelijk aan het schreeuwen is wat het wil. Maar dus angst, om die keuze te maken en de consequenties te aanvaarden die het gaat meebrengen.
Heel veel angsten hier al ebben ze weg met het ouder worden. Traag, dat wel. Ik verplicht me ook om ze te doen verdwijnen. Zoals dat autorijden. Ik zet afspraken vast in Antwerpen etc… zodat ik zeker naar daar zal rijden en die angst zal overwinnen (parkeren zal moeten wachten tot ik een auto met parkeersensoren heb). Nu Emma er is, zijn er nieuwe angsten, opgebouwd rond haar persoontje. Ik merk wel dat ze in mindere mate aanwezig zijn dan ik dacht. Ook tijdens mijn zwangerschap was ik de rust zelve, niet mijn gewoonte. Hopelijk kan ik verder bouwen op dit elan.
ps: ik heb net met twee callcentra in Frankrijk gebeld omtrent een pakketje dat geleverd moet worden en ik moest zo hard aan deze post denken!! :-)
wauw, wat is dit weer een eyeopener voor mij! Ik besefte zelf niet dat ik met zoveel angsten zat tot ik dit las en bij ieder puntje dacht: ‘Ja, dat ken ik! Omg, dat denk ik dus ook! Say what? Ik ben niet de enige die telefoonangst heeft? Yep, ook meermaals gestorven in de laaaaaaaaaaange uren die een spreekbeurt vooraf gingen’ …
Als ik terugdenk, heb ik inderdaad dus altijd ook wel van dat soort angsten gehad maar ze zijn pas echt tot uiting beginnen komen toen ik mama werd. Hemeltjelief, mijn hart is al duizenden keren blijven stilstaan. Nachtenlang heb ik al wakkergelegen, badend in het zweet wakker geschrokken, plots geen lucht meer krijgen en daardoor nog meer in paniek slaan waardoor ik dus nog minder lucht binnen krijg en dus nog meer in paniek geraak en … ja, zo kan ik nog een hele tijd doorgaan.
Het is zo moeilijk om dit te ‘aanvaarden’, om het een plaats te kunnen geven en om tegen jezelf en je omgeving te kunnen zeggen: het is oké! Maar we werken er aan, al dan niet met hulp van anderen. En daarbij reken ik ook jou en jouw verhalen, want ze helpen me! Echt!
En nu ga ik nog wat afzien bij de kinesist, mijn hernia vindt dat keiplezant, mijn fibromyalgie iets minder en ik al helemaal niet, maar da’s dan weer een compleet ander verhaal.
Het beste nog, hé Kelly! x
Ik denk dat jouw verhaal voor heel veel mensen herkenbaar is. Eerst en vooral heel veel respect dat je hulp hebt gezocht en nog meer respect dat je erover schrijft, want hééé daar zijn we toch ook bang voor :). Ik heb het vaak als ik niet kan slapen of in de auto zit en mijn draaimolen in mijn hersenpan laat zich volledig los. Soms komen dan heel enge angsten naar boven, maar het helpt mij om te zeggen van kijk, dan is het zo. Ik kan er helaas niet veel aan veranderen.
Angsten? Ja ook mannen kennen die. Vroeger had ik die toen ik een spreekbeurt moest geven of bij een mondeling examen. Maar ook telefoonangst zit er (nog steeds) in. En dan vooral voor privézaken. Want, het klinkt misschien raar, angst om te telefoneren, heb ik niet echt op het werk.
Maar ook angst om iets verkeerd te doen sluimert bij mij. Ik doe liever iets niet, dan er wel aan te beginnen en iets fout te doen. Niet zozeer qua online/pc zaken, maar vooral dan qua huishoudelijke zaken zoals verbouwingen. Het is misschien niet direct de angst om iets fout te doen, maar wel de schrik om achteraf onder mijn voeten te krijgen of een opmerking erover te krijgen.
Angsten hebben is menselijk, maar het kan echt wel een (zware) impact hebben op je leven. Het is dan ook fijn als je een goede omgeving (familie-vrienden) hebt die je kunnen/willen helpen om deze angsten wat onder controle te houden. Wat soms niet altijd makkelijk is. En als man is het ook niet altijd makkelijk om voor die angsten uit te komen vind ik.
ja ik heb angsten, ja ik heb er al hulp moeten voor zorgen, ja ik denk dat ik sommige nooit kwijt zal zijn, maar enkel “beheers”.
En als ik zie hoe behoedzaam mijn zoontje soms is, heb ik ook angst dat ik mijn gemak voor angsten doorgegeven heb. Heel herkenbaar wat je daarover schrijft.
En sinds ik moeder ben is mijn allergrootste angst wel dat er iets mijn kinderen overkomt. ‘k voel me sindsdien zo veel kwetsbaarder.
Angsten… Ze bepaalden al reeds een groot deel van mijn leven.
Tijdens de hogeschoolperiode regelmatig in therapie gegaan omdat ik gewoon weg blokkeerde op stomme dingen.
Mij deed het deugd om te horen dat mijn angsten vooral gebaseerd zijn op zaken waar ik weinig of geen controle over heb. Vogels, plaatsen waar ik nog nooit geweest ben, situaties met veel mensen waar ik geen controle heb, ziektes, sterfgevallen,…
Die angsten zorgen hier voor heel wat lichamelijke klachten. In de puberteit de ene maagzweer na de andere, momenteel (in tweede zwangerschap) continu geblokkeerde rug.
Ik probeer nu echt te genieten van alle zorgeloze momenten. (mijn zoon en mijn man samen aan’t spelen, een wandeling in het park hier in de buurt….)
Langs de ene kant ben ik totaal niet bang. Voordeel van jong moeder zijn, zegt mijn eigen moeder me vaak. Mijn kind mag veel, ik lach er eens mee en ik bedenk dat hij hoogstens eens kan vallen in de speeltuin of zo. Ook het verkeer maakt me niet bang en ik vertrouw er gemakkelijk op dat mijn kleuter weet dat hij aan de kant van de stoep moet blijven (terecht, tot nu toe). Zijn oma, mijn moeder dus, is helemaal het omgekeerde, en zo herinner ik me mijn eigen kindertijd ook wel.
Maar er is eigenlijk ook wel een andere kant. Dan vind ik mezelf terug in een hoekje van het huis en herbeleef ik de immense angst die ik voelde tijdens mijn zwangerschap en na de geboorte van mijn zoon. Soms is het alsof ik nu pas besef hoe bang ik geweest ben. Ik denk weleens dat het een soort van doodsangst is geweest, ook al was ik fysiek in orde al die tijd. Of ik ben bang (en ervan overtuigd, waardoor ik vergeet dat het geen feit is, maar een angst) dat ik altijd alleen zal blijven – dat mensen me idioot vinden en iemand om over te kijken – dat ik mijn passie in het leven niet zal vinden en zal kunnen volgen – dat ik altijd jaloers zal blijven op anderen. Eigenlijk ben ik zelf ook best vaak bang, en hindert me dat ook behoorlijk, al uit zich dat op andere manieren dan bij Lilith of veel van de reacties hierboven.
Ik heb misschien heel andere angsten, maar ze zijn er heel erg. Ik heb daar in het dagelijkse leven weinig last van, of ik (denk dat ik het goed) kan verbergen. Maar mijn lief kent zie, ziet ze en wordt er soms kwaad van, zorgt er soms voor. Ik probeer het vooral niet veel bij stil te staan, en mijn grenzen te verleggen. En tegen mezelf te zeggen ‘doe eens niet flauw mens, komaan, er zijn ergere dingen’. De meest irrationele angst kan ik niet relativeren, ratten en muizen. I know, maar dat beest gaat mij echt opeten.
Bij mij valt het nogal mee met die angsten, maar de lijst met andere dingen waar ik toch echt echt ECHT vanaf zou willen, is vrij lang. Of zoals één van de psychologen waar ik naartoe ging ooit zei: “Amai, ’t is echt wel veel hé.” Ondertussen nog een paar keer therapie geprobeerd, maar het blijft meestal bij het overmatig analyseren van hoe ik mij voel en waarom. En laat dat nu net één van de dingen zijn waar ik vanaf wil: alles over-analyseren, tot mijn hoofd bijna ontploft van de miljoenen mogelijke scenario’s en ik compleet verlamd geraak, waardoor ik dan weer niet meer in staat ben een keuze te maken.
Ik was erbij, toen je op dat podium stond 😊 ik zei het je toen al en ik zeg het je nog een keer, gewoon voor de Fun: Supergoed gedaan! Er was van angst weinig te merken. En: Angst komt plots op en dan laat je het weer los. Je ervaart het, registreert het en dan Laat je het passeren. You can do This!
Vooral het ‘we moeten hier pasoppen’ klinkt heel herkenbaar in mijn oren. Jongste zoon heeft het ook jaren zo verwoord. Hij is daar dus duidelijk niet alleen in.
Een mooi stuk.
Ik ben zelf eigenlijk geen angstig persoon, vind ik. Zoals de meesten heb ik wel een aantal dingen waar ik liever niet aan denk (ziekte, doodgaan) maar ik slaag erin daar niet te veel over te piekeren.
Wat ik wel heb: een enorme hang naar structuur, orde, regelmaat. Als die doorbroken wordt, heb ik het lastig. Chaos in mijn huis: ik kan er niet mee om. Opstaan, eten, gaan slapen op andere tijden: ik voel lichte paniek. Op reis gaan: ik ben doorlopend wat op mijn hoede. Mensen ontvangen met kinderen (lawaai, rommel!): ik moet mezelf echt vermannen. Ik schaam me daarvoor. Mijn man weet ervan, maar voor de rest zijn er eigenlijk nauwelijks mensen die weten hoe erg ik het soms heb.
Nochtans vind ik mezelf eerder sociaal, ik houd wel van wat gezelschap en zo nu en dan flink uitgaan vind ik ook plezant. Maar dan wil ik het op voorhand kunnen plannen en er de dagen voordien rekening mee kunnen houden.
Ook ik heb ingezien dat ik mezelf niet zal kunnen veranderen en zal moeten aanvaarden dat ik zo ben. Gelukkig heb ik een man die er heel goed rekening mee houdt en mijn chragrijnige gedrag als ik ‘uit mijn doen’ ben, wat kan plaatsen.
Zo herkenbaar. En kinderen krijgen maakt het er niet eenvoudiger op, he.
Fijn (want: herkenbaar) om te lezen, zowel je blogbericht als de reacties erop. Het geeft moed om te lezen dat je, mits de juiste behandeling en ingesteldheid, met je angsten kan leren leven.
In mijn geval hebben mijn angsten gezorgd voor OCD: dwanghandelingen. Ik moet van mezelf de meest omslachtige, tijdrovende handelingen uitvoeren; “want anders gaat er iets erg gebeuren met mijn dierbaren”. Verschrikkelijk vermoeiend, maar het idee dat ‘door mijn schuld’ mijn (groot)ouders of man iets overkomt, is vele malen erger. En dus geraak ik er (ondanks eerdere therapie) niet vanaf. Zoals je zegt: voor het leven.
Ik ben dan ook heel bang voor mijn gedachten wanneer ik ooit een kind krijg. Wanneer ik over die sterke moederliefde hoor, denk ik: “Heel mooi, maar hoezeer gaat mijn OCD dan de pan uit rijzen?” En zoals je eveneens zegt: het laatste wat ik wil, is mijn kind met dezelfde angsten opzadelen.
Verder hebben bv. de recente aanslagen een invloed op mijn doen en laten. Ik probeer bioscoopzitjes uit te zoeken met de achterliggende gedachte ‘van daaruit kan ik het snelst naar de nooduitgang spurten’, heb voor mijn werk al een congres geweigerd (“want zoveel volk bij elkaar”) en heb al verschillende keren mijn Coldplay-tickets weer willen verkopen (ik wil ze nochtans zo graag zien, maar ik zie mezelf dus niet dat stadion binnen gaan…)
En dan zijn er nog de compleet idiote angsten voor geesten, moordenaars, het einde van de wereld en andere onzin ;).
Vermoeiend is het :).
Ongelooflijk herkenbaar. Ik heb cognitieve therapie gevolgd, doe yoga en mindfulness. En voor mij komt het vaak hierop neer: we zijn kwetsbaar, iemand graag zien (zoals een kind) maakt je kwetsbaar. Een dan heb je de keuze tussen: ofwel dankbaar zijn voor het moment oftewel bang zijn. Vaak zijn mijn angsten ook gekoppeld aan het idee dat ik niet goed genoeg ben. Ik probeer nu meer te kiezen voor het idee dat ik echt goed genoeg ben (je post van “de dingen die ik leerde toen ik 35 werd’ staat daarom bij mijn favorieten). En dankjewel inderdaad voor deze post, het doet me zo beseffen dat zoveel mensen bang zijn, net als ik. Ergens klopt dat toch niet he?
Wat fijn en herkenbaar om te lezen. Had ik net even nodig.
Toevallig gisteravond met mijn man nog over de toegenomen angsten sinds de tweede er is.
Vooral ze overwinnen en er niet aan toe geven dat werkt het beste.
Jij hebt al veel overwonnen! Echt super!!!
Ook je manier van schrijven is erg prettig.
Waw ! Ik ben nieuw op je blog want ik vond je pas vanochtend in het magazine van de standaard op blz 45 eitjes aanprijzend. Sinds kort schrijf ik wel en wee neer op m’n eigen blogje. Dan ben ik al n’ s benieuwd wat en hoe iemand schrijft – en dat nota bene al 12 jaar doet : chapeau. Mijn eerste indruk was er eentje van warmte en bewondering. En dat is trouwens niet anders na het lezen van deze post. Zelfs bewonderenswaardige mensen dienen met mensen-dingen als angst afrekenen. Je hebt er niet weinig last mee gehad en toch ….. Voor velen onder ons herkenbaar blijkt uit reacties van je volgers. Ook voor mij. Ik schrijf er alleen niet al te uitgebreid over over op m’n blog (behalve dan over mijn vliegangst ;-))) omdat ik het moeilijk vind me kwetsbaar op te stellen. Misschien moet ik het toch maar doen, jij zult m’n inspiratiebron zijn :-))).
Wat een lieve reactie, dankjewel! En fijn dat je de weg hebt gevonden. :)