Ik ken mensen die het ouderschap alleen maar leuk lijken te vinden.
Of toch veel vaker leuk en compleet fantastisch dan ik.
Niet een significant deel van de tijd ook best zwaar, of vermoeiend.
Laat staan uitputtend.
Die mensen schijnen uit een bodemloos vat energie te tappen dat ik niet weet staan.
Eerst dacht ik dat ze niet honderd procent eerlijk waren, en alleen maar deden alsof.
Dat ze alleen maar de mooie kant lieten zien, en voor de rest in de ontkennende fase zaten.
Later kreeg ik door dat er mensen zijn die het menen als ze zeggen dat ze kindjes zo extreem geweldig vinden op elk moment dat ze er wel 17 zouden willen. Dat ze hun bloedjes al missen als ze een kwartier aan het slapen zijn, en zich moeten inhouden om ze niet te gaan wekken. Toen die mensen me verzekerd hadden dat ze de waarheid spraken voelde ik me ineens de slechtste moeder ooit. De grootste truntemie, ook. Wat een contrast met hoe ik me soms voel.
Want hoe kon het dat zij altijd maar bij hun kind wilden zijn, en ik de moeder was die blij was dat ze na een maand of drie zwangerschapsverlof weer mocht beginnen werken? Hoe komt het dat sommige andere ouders naar het schijnt liefst jaren fulltime met hun kindjes zouden willen thuisblijven? Bij hen willen slapen, terwijl ik zo blij ben als ze in hun eigen bedje liggen? En hoe komt het dat ik soms moordlustig word als mijn kindje maar tien minuten wil slapen over de middag terwijl ik echt op een uur voor mezelf had gerekend? Hoe kan het dat ik kan wenen van vermoeidheid na een hele dag alleen met mijn kinderen? Ook al zie ik ze zo graag dat ik er meer voor over heb dan ik me op voorhand ooit kon inbeelden?
Ik heb lang gedacht dat het aan mij en mijn gebrek aan oermoedertalent lag. Wat dat ook moge zijn. Ik zie Dexter en Flo doodgraag, en toch moeten ze niet per se op elk moment bij mij zijn. Kindjes zijn veel, en luid, en impliceren chaos, en ik hou al mijn hele leven van stil, en minder, en rustig. Ik ben diegene die in stilte wegsloop van uw trouwfeest. Er niet mocht aan denken om in uw studentenvereniging te zitten. Dat is niks persoonlijks. Ik blijk weinig aan die neiging om weg te blijven van grote evenementen met veel verwachtingen te kunnen veranderen, en had me er zelfs bijna bij neergelegd. En toen werd Dexter geboren.
Een baby krijgen is op zich al een behoorlijke schok voor elk systeem, en zeker voor het systeem dat graag wat tijd voor zichzelf heeft: plots is daar een hulpbehoevend wezen dat je op elk moment van de dag nodig heeft en verlies je van de ene dag op de andere de me-time waarover je al heel je leven beschikt. Plots wordt een toiletbezoek luxe, en alleen naar de supermarkt vakantie. Ik ben niet meteen wat je noemt verlegen, laat staan dat iemand mij snel als stil zou bestempelen. Meteen de reden dat het zo lang heeft geduurd voor ik doorhad wat er aan de hand was. Ik had mezelf nooit van zijn leven als een introvert bestempeld, had iemand me daarnaar gevraagd.
Uiteindelijk was het een podcast over introverten en extraverten die me zo door elkaar schudde dat ik even op de rand van het bad moest gaan zitten. Extraverten blijken mensen die energie krijgen van sociale gebeurtenissen, introverten moeten zichzelf weer opladen na sociaal contact. Die definitie gaf psychiater Carl Jung al in de jaren twintig van de vorige eeuw, en net geen honderd jaar later ging in een Ieperse badkamer het licht aan. Ik praat best veel en ontmoet graag mensen, maar het vergt zeker wat van me. Ik heb het liever in kleinere dosissen en wat diepgaander dan veel en van alles. En graag gecombineerd met voldoende tijd voor mezelf. In stilte. Wat me dus wel een introvert maakt.
Een introvert die keihard haar best doet, soms zelfs om een extraverte moeder te zijn die het allemaal aankan. Ik heb mezelf zeer regelmatig weggecijferd om dan toch keihard tegen de muur van mijn beperkingen aan te lopen. Ik heb zo lang gedacht dat ik faalde.
Tegelijk heb ik het niet zo voor vakjes, omdat ik soms bang bent dat je ernaar gaat leven.
Daarom ben ik altijd zo voorzichtig als iemand me vraagt of ik of Dexter niet een beetje hoogsensitief zijn. Zeker nu, met het succes van het boek van Fleur Van Groningen. Ik weet het niet. Soms herken ik iets, vaak ook niet. “Hoe weet ik dat ik sensitiever ben dan iemand anders?“, vraag ik me dan af. Maar dat ik soms doodop ben na sociaal contact, daar moet ik mezelf niet eens gek hard voor met anderen vergelijken. Alleen weten dat er anderen bestaan die op een compleet ander punt van de graadmeter zitten, was in mijn geval voldoende.
Ik schreef enkele weken terug een stuk voor de krant en nu deze blogpost vanuit de hoop dat anderen zich ook zouden herkennen, en zich minder alleen zouden voelen. En amai, dat deden ze.
Jezelf kennen, dat blijkt bij mij met de jaren waardevoller.
Dat leerde ik in therapie, en ik merk dat dat me zachter heeft gemaakt.
Zeker ook voor mezelf.
Lezen dat anderen ook regelmatig worstelen met introvert zijn en kindjes hebben, dat zorgt ervoor dat ik het beter begrijp. Mezelf minder verwijten maak. Besef dat het ook voordelen heeft. Dat het me ook een alerte moeder maakt, een met goed afgestelde voelsprieten. Ik heb heel snel door dat er iets scheef zit bij Dexter. Dexter, die op dat vlak al van dag een duidelijk in mijn kamp zit. Iets waarmee ik rekening kan houden, iets dat ik ook heel goed snap. Ik hoop dat hij ook dat ziet, en niet alleen de overprikkelde kleuter van 36 waarin ik soms verander, aan het einde van een drukke dag met oneindig veel vragen over triceratopsen en vleermuizen.
Ik ben dan wel niet de hippe kruising tussen Mary Poppins en moeder Theresa geworden die ik in mijn hoofd had, maar ik doe mijn best met wat ik heb. En dat is exact wat ik aan mijn kinderen wil leren: dat je niet meer kunt doen dan dat. En dat dat oké is. Al behoorlijk wat, zelfs.
(Dit stuk verscheen in een iets andere vorm in De Standaard Magazine. Ik kreeg er zo veel reactie op dat ik het hier nog eens deel. Wil je het volledige stuk lezen, met duiding van een expert en andere introverte ouders, dan moet je je even registreren)
Wil je graag nog meer lezen over het onderwerp? Ik had heel veel aan “Stil- De kracht van introvert zijn in een wereld die niet stopt met kletsen” van Susan Cain. Er is ook een TED-talk.
Het voordeel van introvert en hoogsensitief is dat het maar vakjes zijn, en geen *diagnoses*. Diagnoses zijn veel te ingrijpend voor dit soort dingen. Maar door die labeltjes kan je wel leren en lezen en inzicht in jezelf en je gedrag verwerven. En daardoor je leven aangenamer maken.
Ik ben ook een introvert, heb twee introverte kinders gekweekt. (mijn kinderen zijn ondertussen volwassen). Ik herkende zoveel in het artikel in de Standaard dat ik er helemaal vrolijk van werd en er deze ochtend ook zelf over blogde :-)
http://www.zonderdank.be/saturnein/?p=8860
Ik las een aantal jaren terug Quiet van Susan Cain en ben toen ook bijna omver gevallen van herkenning. Voordien had ik al boeken over hoogsensitiviteit gelezen, maar dat was het toch allemaal net niet (en soms ook wat te zweverig, eerlijk gezegd). Maar stilte willen na een drukke dag, gek worden van mensen die mij op zo’n moment niet met rust laten en soms gewoon huilen van vermoeidheid als mensen maar blíjven op mijn overprikkelde zenuwen duwen door Erg Aanwezig Te Zijn? Dat was ik helemaal.
Het verklaarde ook waarom ik belachelijke hoge cijfers haal op een schriftelijk examen, maar bij een mondeling examen (zeker met bijvragen) verdwaal in mijn gedachten en mijzelf helemaal vastpraat. Ik ben gewoon niet erg ad rem, ik heb tijd nodig om na te denken, ik moet alles op een rij kunnen zetten en voorbereiden. Datzelfde merk ik nu ook tijdens vergaderingen – sommigen houden een heel exposé van een half uur waarin ze maar blijven originele ideeën spuien en goedgevonden vergelijkingen maken, terwijl ik alleen maar een beetje zit te luisteren want oei, het is wel veel, en ik weet nog niet zo goed wat ik er van denk.
Dan voel ik mij soms een beetje dom, en in het verleden ook wel lui (want ja, ik kon gerust een flinke dut doen na een middag shoppen met mijn moeder en zus). Als ik mijn grenzen overga, crash ik emotioneel en krijg ik migraine. Dat was al toen ik op de lagere school zat, met schoolreisjes. Het heeft even gekost voor ik doorhad dat het echt niet erg of raar of minderwaardig is, maar dat het gewoon de manier is waarop ik of mijn systeem werkt, en dat het echt veel logischer en productiever is om daarin mee te gaan dan telkens mijn grenzen grandioos te overschrijven. En daarin heeft het boek van Susan Cain erg geholpen.
(De TED-talk is inderdaad ook erg leuk, met boeken willen lezen op kamp, haha!)
zo herkenbaar… Ik ben niet meer zo stil als ik vroeger was, maar overprikkeld raak ik nog steeds en redelijk snel ook. Emoties absorberen en heel sterk aanvoelen: check. Ik besef het eigenlijk ook nog maar sinds kort, maar ook ik ben bij die 20% hoogsensitieven. Ik herkende me wel al lang in bepaalde elementen maar minimaliseerde het altijd nogal.
Dus één kind is echt voldoende voor ons, voor ons eigen welzijn. het is nochtans een pareltje :) Ook aan haar merk ik toch dat ze het prima doet in een klein groepje maar in een grotere groep klapt ze steeds meer toe, naarmate ze minder kinderen kent. Toch is ze wel opener dan ik als kind. Toch ook wat van mijn man dus :)
Shout out van de mama die haar pasgeborene bij de kraamzorg liet om boodschappen te doen (die ik ook kon afhalen), en altijd thuiskwam bij een hongerig en huilerig kind waar ik me dan weer met veel zorg en toewijding om kon ontfermen. Omdat ik er was uit geweest. Ik moest niet huilen toen hij naar de crèche ging, hij slaapt gemiddeld een dag in de week niet thuis. Dat ik dat mis als we eens een week niet weg moeten ’s avonds…
allez kom waar is mijnen emoji die twee handen opsteekt en : I FEEEEL YOUUUU roept? mooi stuk lilith en leuk dat er zoveel mensen wat aan hebben. Alsook: die foto 1) hoe hard trekt flo daar ineens op dexter precies? 2) wat voor ne zalige snuit trekt dexter daar :-)
Ik ontdekte jaren geleden tijdens een workshop ‘Ken jezelf’ dat ik introvert ben. Ik had me lange tijd schuldig gevoeld omdat ik me, na een lange werkdag, een beetje verstopte op het perron voor mijn collega’s. Als de dood om een hele treinrit te moeten babbelen. Die workshop deed bij mij het licht aangaan en sindsdien voel ik me daar nooit meer schuldig over. Ik zeg ‘ Fijne avond’ en wandel door tot ik wat uit het zicht ben. Misschien zijn er mensen die dat vreemd vinden, maar ik ben er zeker van dat er ook even veel, of misschien wel meer, denken ‘oef, ze wandelt door’.
Sinds ik een jaar geleden mama werd, ben ik ook al een aantal keer mezelf tegengekomen. Daarom doe ik me sinds kort elke twee weken een dag vakantie cadeau. Ons kindje gaat die dag gewoon naar de crèche en ik doe iets waar ik anders geen tijd voor heb. Liefst alleen, want daar haal ik gewoon bakken energie uit.
OMG de herkenbaarheid van dat perron! :D
Ook extraverten zijn gelijk kweenie-oe-blij als hun kind in bed ligt hoor. ook al wil ik er 17 en vind ik het mega-kei-leuk-de-max van die gezellige drukte. Maar slaap nodig hebben, dat heeft in mijn wereld niet met extravertheid of introvertheid te maken :-)
Momma’s gotta sleep!
Maar super jong: zo eerlijk en echt, en goed dat iemand dat luidop durft en kan en mag zeggen: dat er verschillende types moeder bestaan… Hoera voor het diverse moederschap!
Haha, dat is vast waar, van dat slapen. ;) En merci!
Wat is dat hier nu… dacht ik bij mezelf al lezende. Mensen die me kennen en ikzelf incluis, noteren mij sowieso bij de extraverten. Ah ja, want ik durf wildvreemden aanspreken, ben sociaal, organiseer graag van alles… maar toch. Hoe ouder ik word, hoe stiller ik wil zijn. Hoe meer stilte ik rond mij wil. En dat kind, my god, ik heb er maar één en ik werd er al van in ’t begin vierkant onnozel van. Dus nu ben ik aan ’t denken: misschien ben ik een onbekende introvert? Ik ga ook maar eens die boeken lezen en die podcast beluisteren waarvan sprake. Stel je voor, bijna een halve eeuw en ik kom hier tot grote ontdekkingen! :D
Zo herkenbaar Kelly … ik ben ook hooggevoelig en ben soms meer dan normaal uitgeput na sociale contacten. Ik loop feestjes en drukke evenementen uit de weg, durf af en toe zelfs uitnodigingen voor festivals, concerten en dergelijke afwimpelen. Gewoon omdat ik weet dat ik de dagen erna moet recupereren. Moe, zeurende hoofdpijn, mijn tinnitus die zich in de kwadraten vermenigvuldigt. Mijn zus rolt nu waarschijnlijk met haar ogen want zij krijgt inderdaad meer energie van sociale gebeurtenissen. Haar weekend is volgepland terwijl ik alleen maar kan denken: ik wil een zondag uitslapen en luieren! Zij nodigt extra vrienden en kindjes uit voor het verjaardagsfeestje van haar zoontje en lijkt zich niet druk te maken in het lawaai (toeters en bellen!), rommel, enz. Ik krimp ineen van overprikkeling op haar feestje … en ik moet het huis zelf niet eens opruimen! Voetbalmatchen met fluitjes, geroep van de supporters en een luidruchtige kantine … de hel! Maar toch sta ik er elke zaterdag, omdat mijn zoon op me rekent aan die zijlijn!
Ik dacht na de geboorte van mijn (nu al 15-jarige) dochter dat ik een rotslechte mama was. Inderdaad, ik werd zo vrolijk als mijn echtgenoot even op de baby paste zodat ik kon gaan winkelen! Winkelen … niet shoppen he, maar winkelen. Een boodschappenlijstje, een uurtje ontspannen in de Delhaize of de Carrefour. En maar treuzelen bij de groentjes en het fruit om toch maar even langer thuis weg te zijn. Om haar dan weer dood te knuffelen als ik weer thuiskwam. Ik zie mijn kinderen doodgraag en doe alles voor hen maar ik heb ook al duizend keer geroepen “waar is de aan/uit knop?”. Als ze ’s avonds gaan slapen – tijdens de schoolweek om 21.30 u – ben ik zo blij dat ik even rust heb. Dan word ik weer Sabine en niet mama. En in het weekend gaan ze later slapen, dan blijf ik ook effectief langer wakker om toch maar genoeg ‘me-time’ te hebben.
Geloof me, ik voelde me ontzettend schuldig in het begin maar nu niet meer. Ik doe alles voor hen maar ik ben ook zo blij als ik even zonder hen kan. No more guilty feelings!
Bij mij is het net andersom. Ik ben zeker hoogsensitief, en ik nam steeds aan dat dit hand in hand gaat met introvert zijn. Maar hoewel ik veel herken van wat je hier schrijft, ben ik er niet zeker van of het bij mij hetzelfde is. Ik heb ook zeker tijd nodig om op te laden van sociale interactie, en heb het liever wat rustiger, stiller en diepgaander. Ik wilde echter niet aan het werk na mijn zwangerschapsverlof, zie de tijd met mijn zoontje als “oplaadtijd” en als het aan mij had gelegen, sliep hij nog steeds bij ons op de kamer. Dus misschien ben ik wel introvert, maar niet in het moederschap?
Dankjewel om dit ook hier te delen. Ik heb helaas het exemplaar van de standaard magazine gemist!
Gegarandeerd dat het hier ongeveer hetzelfde gaat zijn. Ik ben een introvert en daar komt nog eens bij dat ik niet zo’n fan ben van grote veranderingen (ik doe er lang over om nieuwe dingen gewoon te worden). En dan nu het eerste kindje dat er aan komt, en daar heb ik best wel wat schrik van. Maar ik zie het als een voordeel dat ik weet dat het even moeilijk gaat zijn, want zo kan ik me daar (in de mate van het mogelijke) ook op voorbereiden.
Wauw wat een uiteenzetting seg! En ik voel me helemaal introvert maar dit is niet altijd zo duidelijk geweest. Ik ben mama van een bijna 11maandertje en ik heb het heel moeilijk met de veranderingen. Mijn zoontje is nooit echt een rustige baby geweest. Tot zijn 6maanden bijna heeft hij heel de tijd hoofdpijn gehad door een blokkade in nek en hoofd (dit zijn ze dan pas te weten gekomen via een osteo). Wat maakte dat ik geen moment rust had en hij zelf ook niet. Ik werd oververmoeid terwijl ik eigenlijk terug moest gaan werken. Huilde heel veel en op de duur herkende ik mezelf totaal niet meer want ik was zo een persoon die iedereen wou helpen en altijd overal een plezier zag… niets was ook teveel. Maar nu ik mama ben geworden hou ik het graag wat rustiger en hoop elke dag dat iedereen me dat gunt die dag. MAAR ik hou zielsveel van men zoontje laat dat zeker duidelijk zijn.
JA! Dit, allemaal, helemaal. Dank je wel.
X
Ik zoek geregeld de pauzeknop, is het fout dat ik blij ben als het bijna 19u is en ik hun in hun bedje mag zetten? Ik zie ze doodgraag, ma na een dagje werken wil je ook gewoon eens 5 minuten of liefst 5 uur voor jezelf. Ik ben allesbehalve introvert maar durf misschien wel het woord sensitief boven halen. Mijn zoon heeft er trouwens ook last van. Voelt zich meer vertrouwd in zijn eigen concon, met niet te veel lawaai (alhoewel hij als hij zich goed voelt ook wat geluid kan produceren)!
Geloof het of niet, maar op 1 of andere manier ben ik het allebei. Ik wil met mijn kind slapen, het voeden, het overal bij mij dragen, ik blijf er een jaar voor thuis. En tegelijkertijd word ik er knettergek en wanhopig van. Dat die mij altijd nodig heeft, dat ik geen minuut voor mezelf heb, dat ik niet op mijn gemak mijn haar kan wassen, dat ik niet ongestoord wat kan klussen in huis, dag die s middags maar niet wil slapen.
Ik snap het zelf ook helemaal niet :-)
Dit is een heel eerlijk en open relaas van jou Kellie, maar hoeveel mensen hebben de moed om dat te doen? Tussen wat sommige mama’s denken en wat ze zeggen is vaak een hele wereld van verschil. Hun opgefokte fake verhalen zoals ‘bij- mij- is- alles- ideaal-en-ik-ben-een-super-mama-en-mijn-man-is-een-super-papa’ vinden nogal dikwijls eens hun bron in angst om als een slechte moeder te worden gestigmatiseerd, angst om in te storten als ze voor zichzelf moeten toegeven dat het moeder-zijn helemaal niet zo vlotjes loopt als ze hadden gedacht, of hun angst door andere moeders scheef te worden bekeken, angst om niet te kunnen meedraaien in de concurrerende mamawereld, angst dat hun kind hun gedachten zal kunnen voelen, angst om hun verantwoordelijkheden te ontlopen, etc etc etc. Ik denk dat na het verlezen van jouw eerlijk verhaal, héééél wat mééér vrouwen zullen moeten toegeven dat zij niet anders zijn, en dat hun zeepbel misschien even zal uiteenspatten. Het is goed dat dit gebeurt, dat jouw verhaal in de pers komt, zodat de maatschappij onder ogen ziet dat moeders ook maar gewone menselijke wezens zijn, en geen superwezens, die geacht worden om het hele proces van moederschap, als van nature onberispelijk te ondergaan of op zich te nemen. Als we allemaal wat minder perfectionistisch zouden worden opgevoed door de media, zouden we het heel wat gemakkelijker hebben om onze “onvolkomenheden” met de glimlach te accepteren én te bespreken. Misschien zouden hooggevoelige personen heel wat minder het gevoel hebben dat ze ‘vreemde wezens’ zijn. Misschien dat ze dan ook wat minder vereenzaamd zouden achterblijven of in een depressie terechtkomen.
Het slechtste aan kinderen hebben: nooit meer alleen zijn. Het beste aan kinderen hebben: een uitstekend excuus hebben om niet meer naar feestjes en luide bijeenkomsten te moeten gaan :)
Zo herkenbaar!! Maar dan zonder kindjes, voor mij is dat één van de redenen dat ik geen kinderen wil omdat ik het veel te druk zou vinden (wat zeker geen verwijt is naar introverte moeders). Ik scoor dan ook altijd op 100% introvert, ook al geniet van ik van sociaal contact toch heb ik heel veel nood aan me-time.
En er is nog zoveel misverstand over introvertie. Ze hoeven niet persé verlegen te zijn, maar het is inderdaad energie halen uit alleen zijn.
Het is een schaal denk ik. Ik ben helemaal niet introvert noch hoogsensitief. Ik hou ervan als mijn peuter rond mij hangt/danst/zingt terwijl ik kook, heb een hoog tolerantieniveau wat betreft rommel/lawaai/kinderkuren, maar in het weekend heb ik mijn middagrust even hard nodig als zij en ook ’s avonds ben ik soms blij als ze in bed zit. Het heeft niet allemaal met introvert/extravert te maken volgens mij. Kinderen zijn gewoon vermoeiend voor iedereen.
Introvert, extravert, sensitief, ik hou niet van stickers. Het enige wat ik doe nu ik een kind van 16 maand heb is tijd maken: buiten mijn fulltime job steek ik enkel energie in mensen en eenmalige activiteiten waar ik op dat moment zin in heb. Mijn moeder had vroeger ook geen hobby’s toen ze ons had en fulltime ging werken, denk ik dan. Een mens heeft maar een glas vol energie om te spenderen, en de wereld nu eist veel energie, ik denk dat veel mensen tijd tekort hebben en dingen doen onder sociale druk. Dus ik zeg regelmatig nee in ruil voor tijd. Dat zal wel weer veranderen als zoon ouder wordt maar voorlopig werkt dat voor mij om rust te hebben in hoofd en hart.
Dat, en jonge kinderen zijn gewoon extra vermoeiend. De politiek denkt duidelijk dat uw leven gewoon aan hetzelfde temmo kan verder gaan na kinderen, maar dat zijn allemaal mannen die weinig voor hun kinderen gedaan hebben denk ik.
Bijzonder herkenbaar. Mjjn zoon is mij lief, liever, veel liever dan lief. Mijn tijd alleen heb ik nodig. Om op te laden, om er weer teven te kunnen dat mijn gedachtenprocessen iedere 45 seconden worden overschreeuwd door iemand voor wie ik er altijd moet zijn, maar voor wie ik er niet altijd kan zijn als ik er niet voldoende voor mijzelf kan zijn. Dank je wel voor dit schrijven ❤
Ik ben wat je noemt een standaard voorbeeld van de introvert, echt alle vakjes kan ik aankruisen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit ook tot uiting komt in het moederschap. Ik ben daar trouwens altijd heel open over geweest tegenover andere ouders, dat ik geen standaard moederkloek ben, dat ik mijn 3 pagadders heel graag zie, maar ook enorm kan genieten van een leeg huis. Soms zie je dan verwonderde blikken, maar ook veel mensen die er net zo over denken. We zijn best met veel hoor, het is maar dat je het weet. En de tijd dat ik mij daarover schuldig voelde ligt al lang achter mij. Mijn kinderen weten dat trouwens, dat ze soms mama’s kop es moeten gerust laten, en nu ze ouder worden respecteren ze dat ook echt. We zijn goede maatjes, mijn bubbels en ik.
Ik betrap me er soms op dat ik het de laatste jaren in gesprekken eigenlijk over niet veel anders dan mijn kinderen meer heb. Maar dat moet ergens wel, om ‘mee te kunnen praten’ met andere ouders. Mijn kinderen hebben bijvoorbeeld geen hele reeks hobby’s en ze blinken al helemaal nergens in uit, niet op school en ook niet daarbuiten. Dat vind ik zelf overigens helemaal OK. De mijne zijn heel doorsnee kinderen, mét een labeltje weliswaar, want ook dat lijkt er de dag van vandaag gewoon bij te horen. Die ‘doorsnee’ is op zich al een beetje een probleem, want ze moeten in principe ook nog absoluut ergens de beste of op z’n minst heel erg goed in zijn, als je andere ouders soms bezig hoort. Dus ja, als introverte persoon/ouder probeer je dan misschien nog meer dat stille plekje op te zoeken, waar dat soort dingen eventjes helemaal van je af kunnen glijden. Vandaar dat ik die een hekel heb aan winkelen, net op mijn vrije dag tweeënhalf uur heb rondgehangen in de supermarkt, om een boodschappenlijstje af te werken waar welgeteld zes dingen op staan. Heerlijk!
Ik las het boek “Stil- De kracht van introvert zijn in een wereld die niet stopt met kletsen” van Susan Cain een paar jaar geleden en heb er ook veel aan gehad.
Was ook een eyeopener voor mij en zorgde ervoor dat ik mij ‘normaler’ voelde. :D
Zl van drie is ook zo, denk ik. Bij grote drukte trekt hij zich terug. Hij gaat zich niet moeien maar rustig zijn eigen ding doen.
This is me! Ik dacht lang dat extravert en sociaal hetzelfde waren. Tot ik eens het precieze verschil leerde kennen i.v.m. het opladen. Sociaal en introvert zijn, kan best samengaan maar vraagt inderdaad een hele evenwichtsoefening. En dan heb ik het nog niet over de mix met hooggevoeligheid ;-) Afijn : aanvaarding en blijven oefenen, zeker? :-) x
Bedankt voor dit mooie artikel Kelly! Heel herkenbaar en sinds vorig jaar heb ik ook deze wonderbaarlijke ontdekking gedaan “oh er zijn nog mensen die zich zo voelen, oef!!!”. Stapje voor stapje leer ik er mee omgaan en maak ik tijd vrij voor mezelf om te genieten van de rust en stilte, maar vooral om mijn batterijen weer op te laden na een drukke werkdag in een landschapskantoor… Ik zal morgen even langsgaan bij de NMBS en vragen om een aparte “stille” wagon in te lassen :) Wedden dat deze heel snel volzet zal zijn!
Ik ben nooit wild geweest van grote evenementen. Festivals zijn quasi horror voor mij, te luid, te veel mensen, te veel prikkels… Ik ben eerder verlegen, maar niet voor mensen die me kennen. Ik ben niet iemand die zich op de voorgrond dringt. Uitstapjes met grotere groepen zijn de hel voor mij, ik doe liever mijn eigen tempo, mijn eigen ding… Ik heb me jarenlang geconformeerd naar anderen, die wél die dingen deden en ervan genoten, maar telkens moest ik daar een aantal dagen van bekomen. Ik voelde me zo vreemd, dat ik tijdens mijn studententijd eigenlijk meer nood had aan series bingewatchen op kot, dan heelder avonden uit te gaan. Maar nooit heb ik stilgestaan bij hoogsensitiviteit. Dat ‘bestond’ toen in mijn woordenboek niet eens. Een jaar geleden ben ik gecrasht, burned out… En door therapie en nadenken en mensen die me erop wezen of ik en mijn jongste zoon niet hoogsensitief zijn ben ik erover gaan nadenken. Heel wat puzzelstukjes vallen zo op hun plaats. Ik heb lang mezelf genegeerd om niet als ‘vreemd’ bekeken te worden, of asociaal… Maar eigenlijk heb ik mezelf daarbij zeer hard genegeerd. Recipe for disaster? Misschien wel… Alleszins weet ik nu dat ik niet meer die dingen moet doen waarvan ik aanvoel dat ze me bakken vol energie kosten en niks opleveren. Hoe vreemd het ook mag klinken…
Dit artikel doet een paar puzzelstukjes in elkaar vallen. Waarom mijn schuldgevoel over mijn eigen stijl van moederen onlangs door het dak ging, toen een goede vriendin (zo eentje uit de categorie ‘ik zou het liefst 17 kinderen hebben’) me vertelde dat ze niets liever doet dan Duplo-constructies bouwen voor haar dochter, en dat ze er soms nog mee doorgaat wanneer haar dochter al lang ligt te slapen (en ze meende dat nog ook 😊 Help, dat was het enige wat ik kon denken…) Of waarom ik enkele dagen geleden wel kon huilen toen mijn 2-maandertje na een hele dag in de draagzak en een hele avond clusteren aan de borst om half elf nog altijd niet in haar eigen bedje wilde liggen (ik schenk haar die nabijheid met veel plezier, maar echt, genoeg is genoeg…)
Ik voel me vandaag al een pak minder raar en alleen. Alleen daarvoor al: bedankt!
Ja, dit is het helemaal! dank je wel!
ZO ZO ZO herkenbaar! Ik weet al heel lang dat ik introvert ben, maar ben ten opzichte van vroeger wel enorm opengebloeid. Maar toch, ik ben blij als ik even rust heb tijdens een dutje van de dochter. Of als ik kan gaan werken, ja.
Maandag had ik evaluatiegesprek op het werk, en mijn baas vroeg iedereen naar zijn ‘guilty pleasure’. Eigenlijk had ik dan willen antwoorden: stilte, boek, dekentje. Maar ik durfde niet. En toch, in introverte mensen zit een grote kracht, ook op de werkvloer…
heel erg herkenbaar, merci Kelly om dit te schrijven. Het doet me een beetje “normaler” voelen ;).
Wat.schrijf.jij.toch.mooi.
(het is heel herkenbaar, maar het is zoiets waarvan ik denk: ik zou er maar één zin over kunnen zeggen en schrijven; en dan schrijf jij zo’n lang maar mooi en alles-wat-je-schrijft-doet-er-toe stuk – en da’s niet de eerste keer dat ik dat gevoel hier heb, dus nogmaals: wat.schrijft.gij.toch.mooi)
Met een zin die in het artikel in dS stond maar hier niet, heb ik erg moeten lachen: “Een andere moeder vertelde in een blogpost hoe ze vaak zin heeft om in een foetushouding te liggen huilen wanneer ze voor de zoveelste leer ‘Let it go’ uit de film Frozen heeft gehoord.” :-)
Goed stuk! En herkenbaar. Ik ben ook zo’n introvert die door anderen vaak in het extraverte hokje wordt gestopt, gewoon omdat ik nogal luid en eigenwijs ben. Ik durfde zelf pas dat label op mezelf te kleven toen ik het boek van Amy Schumer las. Zij wordt ook als een ultieme extravert gezien. Amy verwoordde het als volgt: “If you’re a true introvert, other people are basically energy vampires. You don’t hate them; you just have to be strategic about when you expose yourself to them.”
Voor mij helemaal niet herkenbaar ik ben ook een introvert die vaak aanzien wordt als een extravert, maar toch ben ik thuis voor mijn kinderen en slapen we samen.
Dat ik hier zit te weten van herkenbaarheid! d a n k u!
Ik ben dan wel geen mama, maar ook ik heb een tijd geleden voor mezelf de conclusie ‘introvert’ gesteld. Deze week 2 dagen met de collega’s op verplaatsing gezeten. Steendood elke avond. Gewoon omdat sociaal zijn zoveel van me vergt, ook al haal ik ongelooflijk veel voldoening ook uit de productieve vergaderingen die we hadden. Bedankt dus voor je verhaal!
Ik herken er best wel wat in. Ik zit wel thuis met mijn zoon en zou het lastig vinden om weer te gaan werken en hem achter te laten bij onbekendere mensen. Maar ik ben zo blij als hij gaat slapen na de lunch (en het gevoel dat je beschrijft wanneer ze korter slapen dan je zelf in gedachte had is zo herkenbaar) of wanneer hij een opa-oma dag heeft. Ik mis hem dan niet. Maar ik ben wel blij wanneer hij weer thuis komt. Maar dat snappen andere mensen soms niet.
Ik ben zelf absoluut niet introvert, toch niet als het op ‘volwassen’ activiteiten aankomt. Ik hou van feestjes, festivals (ja, ook de massa), spreek zonder problemen wildvreemden aan op recepties. En ben voor mijn werk ooit moederziel alleen een week op workshop gemoeten, dat vond ik geweldig. Tegen het einde van de 2de dag kende ik al de helft van de andere deelnemers. Voor de mensen die ooit hebben meegedaan aan een ‘kleurtjes’ persoonlijkheidstest: ik ben niet geel, maar fluogeel :-) Ah ja, werkstress vind ik ook plezant, als het te rustig is ga ik mij vervelen. Bovendien heb ik ook 7 jaar in leiding gestaan bij de scouts, waarvan 5 bij de Kapoenen (5-7 jaar). Perfect mentaal geschikt voor het moederschap, zou je dus denken. Maar dat bleek toch een beetje tegen te vallen. De babyleeftijd viel redelijk mee (ondanks zware vermoeidheid door de slapeloze nachten) , maar vanaf het moment dat ze peuter werden en een eigen willetje kregen werd ik er knettergek van. Het gezeur, gejank (huilen om pijn of echt verdriet is huilen, huilen om je zin te krijgen of in een driftbui is janken), het luidkeels protesteren bij aankleden…. ik kan er niet tegen en voel mijn zenuwen bijna ontploffen. Intussen heb ik voor mezelf uitgemaakt dat drukte of geluid dat niet persé een onmiddellijke actie van mij vraagt geen probleem is, het omgekeerde is dat wel. Dus luid festival is ok, peuter die het op een janken zet omdat hij een blauwe ipv een rode beker krijgt is niet ok. Ik merk wel dat het betert als de kinderen ouder worden. Dochter is nu 7.5, zoon bijna 4. En vanaf een jaar of 5 kon ik met mijn dochter al een ‘goed’ gesprek hebben, en als ze haar zin wilt ging ze vanaf dan ook ‘onderhandelen’ ipv te krijsen. Dus gewoon nog even volhouden met de zoon ;-). En ik heb ook wel last van het meer aan huis gebonden zijn. Voor we kinderen hadden was ik altijd weg: film, toneel, feestje, uitstap… Zelfs als kind zat ik al niet graag thuis. Dus de mensen die het zo heerlijk vrienden om thuis te zijn met de kinderen snap ik zelf ook niet zo goed :-). Maar met dat de kinderen ouder worden, wordt het ook makkelijker om erop uit te trekken. Denk dat mijn kinderen ook die aard hebben, want als het weekend is vraagt mijn zoon ’s morgens al spontaan en vol verwachting ‘waar gaan we vandaag naartoe?’. En toen mijn dochter voor de eerste keer op scoutskamp was geweest en ik haar bij het ophalen vroeg of ze geen heimwee had gehad, keek ze mij aan met een blik van ‘wat vraag jij nu?’ en ze ze: ‘nee, natuurlijk niet’ :-). Ik ben dus niet zo goed met peuters, en daar is niks mis mee. Volgens mij ga ik wel heel goed zijn met pubers, ant dochter krijgt al een beetje puberstreken en daar blijf ik wel helemaal zen bij :-).