Ik weet het, meisje, jouw nieuwsbrieven zijn dun gezaaid.
Een jaar en acht maanden ben je ondertussen, en nog steeds vallen ze op de vingers van een hand te tellen.
Ik voel me daar niet ambetant over, en ik hoop jij later ook niet. Ik ben niet zo’n aanhanger van het “als je het voor de ene doet dan moet het ook voor de andere”-principe. Ik probeer niet te tellen. Zolang er liefde op overschot is doen al die statistieken er niet zo toe. Dat wil ik jou ook graag leren: sommige dingen zijn belangrijk, en andere minder. Dat alles altijd voor iedereen gelijk moet zijn is een verhaal dat je jezelf al dan niet vertelt, en dat de dingen soms gecompliceerder maakt dan ze hoeven te zijn.
Nog zo’n verhaal dat je vader en ik onszelf lang hebben verteld is dat een tweede kindje in ons geval echt geen goed idee was.
Niet voor je broer, die het graag rustig en stil heeft.
Vast ook niet voor je moeder en vader, die het al zwaar genoeg hadden gehad voor jij er was.
Die het ook graag rustig en stil hebben.
En niet te gecompliceerd.
Maar toen was je er, op de eerste dag van maart van vorig jaar, en sindsdien lach ik weer veel vaker dan in de jaren ervoor. Dat heeft niet enkel met jou te maken, ook met een belangrijk herstel. Maar het is een feit dat ik er zo weinig rekening mee had gehouden dat ik het ook wel eens leuk zou kunnen vinden, dat dat ervoor zorgde dat de warmte van de zon extra veel deugd deed.
Daar was je, de zotte dochter waarvan ik niet eens wist dat ik haar zo graag had gewild, en sindsdien zijn we met vier en dat loopt zoveel vlotter dan wij gedacht hadden. Gevreesd hadden, zelfs.
Oké, oké, je woedeaanvallen zijn nu al legendarisch, en dat vond ik van die van Dexter ook al, maar toen had ik die van jou dus nog niet gezien.
De ene dag kan ik er beter mee om dan de andere, maar ik kan er zo ongeveer duizend keer beter mee om dan toen Dexter zijn eerste woedeaanvallen kreeg. En ik ernaar stond te kijken en me afvroeg hoe ik dit nu weer zou overleven.
Ondertussen ben ik al wat meer de moeder die ik bij Dexter had willen zijn.
En ik weet dat alles makkelijk is als je erop terugkijkt, en dat de wegen geplaveid liggen met had-ik-maars. Die geen enkele zin hebben.
Maar ik ben boven al blij dat ik die tweede kans heb gekregen.
Jij doet me deugd, Flo.
Je bent een vat vol deugnieterij.
Zo’n kind met oogjes die altijd blinken.
Dat niks leuker vindt dan nieuwe kleren en schoenen en accessoires, geen idee van wie je dat hebt.
Zo’n peuter die enthousiast meedanst met Kinderen voor Kinderen op filmpjes uit de crèche, wat mij dan weer veertien vuiltjes per oog oplevert.
Je bent een showmadam, een deugniet, een lachtaart en een dramaqueen.
Je bent overal graag bij, en nog het liefst bij ons.
Het is zot dat ik er op voorhand toch mee ingezeten heb dat jouw komst dingen zou veranderen waar we misschien niet goed mee om zouden kunnen, en dat dan bleek dat jij het clichématige stukje was dat onze puzzel compleet maakte.
En of ik het nu zo sentimenteel wil uitdrukken of niet, lieve Flokie, je maakt mijn wereld en die van de mensen die je kennen tot een leutigere plek. Waar het gelach als geklater klinkt dat eerst als een rochel opborrelt uit je “buit”. Waar mensen “bapu” zeggen tegen elkaar, terwijl ze “danku” bedoelen. En waar de grootste idolen de broers zijn, die de allerleukste mopjes vertellen. Waar die broers het feit dat het rustig en stil is met plezier hebben ingeruild voor de leukste speelkameraad die ze zich konden inbeelden. Wat er dan weer voor zorgt dat de moeders er nog het allerdankbaarst zijn, omdat ze erbij mogen staan en ernaar kijken.
Geweldige Flo, je bent onze poppemie, onze bozemie, onze huisclown en ons kakkernestje. Je bent het beste slechte idee dat we ooit hebben gehad, en we zien je allemaal zo graag dat het belachelijk is.
Dikke zoen,
je mama
Het zijn er niet veel, maar ze zijn stuk voor stuk prachtig.
Eeeen daar zijn de traantjes. Prachtig!
Ik denk dat ik ook een vuiltje in mijn oog heb ;-)
Mooi.
Snotterdesnotter. Mooi gezegd!
Hier ook een oog-vuiltje… Ik moet dringend ook een brief aan mijn zoon schrijven!
Less is ook more, zo soms. Mooi! *en er zit iets lastigs onder mijn lens peinsek*
Dat is terug zooooooooooooo super-uit-het-hart neergepend! xxx
Schontje!
Prachtig!
Zo schoon 💜!
<3
Ja lap, nu zit ik hier weer te bleiten.
Mooi geschreven. Meisjes, het zijn toch gevalletjes apart! :-)
vochtig weer vandaag (of veel vuiltjes die rondvliegen). Kleischoon.
Prachtig! Hier ook met een bang hartje aan een tweede begonnen en ontzettend gelukkig met onze tweede kans!
Wat ben ik blij voor jullie dat jullie hebben durven springen in het onbekende & dat dat dan ook nog zo geweldig mag zijn!
Oh mijn god. Hier een zelfde zoon/dochter verhaal alleen dan loop ik een maand of 9 op je achter. Zelfde types. En zelfde vuilkes in mijn oog. En evenzoveel liefde.
Prachtig hoe je het hebt verwoord.
<3
Je laatste paragraafje says it all, prachtig!
Mo jongens, zo schoon ❤️❤️❤️
Zo mooi! Het lijkt me heel leuk om dit soort brieven later als dochter te kunnen lezen.
Bleiten! Zo mooi!
’t is hier duidelijk niet de kwantiteit maar de kwaliteit die primeert… Miljaarde, zo schoon!
Haar foto’s doen mij ook altijd lachen. Haar spontane vrolijkheid is aanstekelijk en herkenbaar met mijn kakkenestje van 1 maart.
Oooh, zoooo herkenbaar, hier ook, ook een lieve gekke kleine fantastische pittige schattige lieve dochter van 2 die gewoon gemaakt lijkt om in ons gezinnetje te passen en gek te doen met haar broer, waarvan we dachten dat hij misschien wel liever alleen bleef. Nu vraagt hij al naar nog een baby 😃