Vandaag is het #worldmentalhealthday. Een belangrijke dag, vind ik, want hoe meer er gepraat wordt over mentale gezondheid, hoe beter. Al was het omdat ik me herinner hoe het voelde om te starten bij een psycholoog met de gedachte in mijn hoofd dat ik niemand kende die in therapie was. Dat dat dus vast betekende dat ik zwak was. Dat er iets heel erg mis met mij moest zijn, dat ik hulp nodig had om gewoon de dagen door te komen. Nu, zeven jaar later, weet ik wel beter.

Praten over mijn angsten en de hulp die ik heb gezocht, heeft ervoor gezorgd dat mensen hun verhalen en worstelingen met mij delen. Via mail, in het echt, ze zijn er, en ze zijn veelvuldig. Iedereen loopt in zijn leven wel tegen zaken aan, en hulp inroepen is dan nooit een teken van zwakte. Ik kan het iedereen aanraden. En ik hoop dat er een moment komt dat we op dezelfde manier kunnen praten over therapie als over naar de fitness gaan, of gaan lopen.

Ik hoop ook dat praten en schrijven over je mentale gezondheid met tijd iets wordt dat we zonder schaamte kunnen doen, al was het omdat onze mentale gezondheid impact heeft op alle aspecten van ons leven. Onze relaties, ons werk, hoe we omgaan met stress en tegenslagen, het is de bril waardoor we de wereld zien. Doen alsof alles altijd op en top is, maakt dingen vaak nog minder op en top.

Ik ben ondertussen niet meer in behandeling bij een therapeut. We zijn daar in onderling overleg mee gestopt toen Flo enkele weken oud was, en alles erop wees dat ik niet nog eens door een loodzware periode met een huilbaby heen zou moeten, zoals bij Dexter het geval was.

Was ik toen genezen? Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik “te genezen” val. Angst is een belangrijk thema bij mij. Ik weet nog dat ik mijn hart in mijn schoenen voelde zakken toen mijn therapeute me in een van onze eerste sessies duidelijk maakte dat die angst altijd deel van mijn ervaring zou uitmaken. Dat ik nooit iemand zou zijn die niet angstig was. Dat mijn angsten net zo goed bij me hoorden als mijn enthousiasme.

Ik wilde toen alleen maar dat iemand die vreselijke angsten, die me al overvielen bij het openen van mijn ogen ’s ochtends, kon wegnemen. Omdat ze toen onleefbaar aanvoelden. Omdat ik ze amper onder controle had. Mijn angsten gingen met mijn dagen aan de haal, en dat was beangstigend. Vicieus cirkeltje, ja. En absoluut niet simpel voor iemand die zo tuk is op controle als ik. (later leerde ik dat die nood aan controle gewoon een gevolg is van mijn angsten, maar dat had ik toen nog niet door)

Die angsten zijn nu gelukkig veel leefbaarder dan een paar jaar geleden. Dat heeft met kennis te maken. Zelfkennis, weten wat mij triggert en waar alles vandaan komt, maar ook boekenkennis. Ik lees veel, en dat helpt. Om milder te zijn tegenover mezelf, maar ook om te zien dat ik niet de enige ben die de weg struikelend aflegt.

Daarnaast heeft de verbetering ook te maken met mijn dagelijks onderhoud, zoals ik dat noem. Ik weet dat ik angstig word als ik moe ben, of overweldigd, of te veel binnen zit. De herfst- en wintermaanden zijn voor mij dus tricky, ik ben gevoelig voor een gebrek aan licht en zuurstof, en dus moet ik zo vaak als mogelijk naar buiten.

Bewegen helpt ook om uit mijn eigen hoofd te geraken en te stoppen met nadenken. Ik geef daar de laatste maanden dus absolute prioriteit aan in mijn agenda, ook in periodes zoals nu, die druk zijn. Net dan moet ik sporten. En zorgen dat ik voldoende uren slaap. Daar ben ik heel streng op. Wat niet altijd simpel is, want ik heb veel slaap nodig. Heb ik een paar dagen te weinig slaap, dan word ik vreselijk triest en negatief. Doen we beter niet te vaak.

Voeding is ook belangrijk in dit verhaal. Ik probeer intentioneel te zijn en geen dingen te eten die mij slecht bekomen, al heb ik ook weken dat ik te veel suiker eet en me alleen al daar mottig van voel. Mottig, triest en angstig.

Ik was de afgelopen weken te veel aan het focussen op mijn gewicht en daar een beetje ongelukkig van aan het worden, dus probeer ik me nu wat weg te houden van de weegschaal en me zo veel mogelijk aan enkele basisregels te houden. Geen frisdrank. Wel veel thee en water. Veel gezonde voeding, groenten en fruit, weinig uit pakjes. Weinig pasta en brood, daar word ik ziek van. Het blijft een zoektocht en soms voelt het ook als een gevecht, zeker in weken dat ik het erg druk heb en mijn hoofd dan wat durf te laten hangen, maar het is zo belangrijk dat ik elke keer weer opsta en opnieuw begin.

Geen alcohol drinken. Alcohol verergerde mijn angsten enorm, besefte ik nadat ik ermee was gestopt. Ik drink dus nooit alcohol, ondertussen al meer dan drie jaar. Geen uitzonderingen op die regel. Dat voelt nog altijd als een van de betere beslissingen van mijn leven.

Praten. Ik heb de chance dat ik een man heb bij wie ik mij van mijn meest kwetsbare kant mag tonen. Het lijkt me vreselijk om dat niet te kunnen of mogen. Ik mag al eens instorten bij Youri, en dat is fijn, al weet ik niet of hij hetzelfde zou beweren. :aah: Ik heb ook vriendinnen waarmee ik makkelijk kan praten over angsten en twijfels en dingen die minder goed gaan. Dat is een cadeau.

Bepaalde stressoren wegnemen door te plannen is ook essentieel voor mij. YNAB gebruiken zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik geen financiële stress meer heb. Elke week tijd maken om na te denken over wat ik met mijn uren ga doen zorgt ervoor dat ik de dingen gedaan krijg die ik gedaan wil krijgen. (ik heb daar een online cursus over die in november nog eens live gaat, de moeite!)

Plannen zorgt ervoor dat ik tijd heb voor de dingen die ik belangrijk vind, zoals sporten en bij mijn kindjes zijn en in het weekend iets leuks kunnen doen en koken uit Simpel van Ottolenghi. Ik word veel minder vaak overdonderd door mijn dagen, en dat komt door de systemen en rituelen die ik elke dag weer inschakel. Al zoveel geleerd op dat vlak, de afgelopen jaren.

Bibliotherapie. Ik lees heel veel, en ik heb daar mentaal veel deugd van. Ik luister ook naar heel wat podcasts en audioboeken. Motiverend en troostend. Zorgt ervoor dat ik niet alles geloof dat ik denk. (dit is trouwens een heerlijk boek over therapie)

Zelfzorg. Het modewoord van deze tijd. Voor mij betekent het: al eens een mental health-namiddag inbouwen met koffietjes en magazines. Leuke kleren kopen. Mijn nagels laten doen. Naar de kapper gaan. Mezelf niet verwaarlozen, iets dat ik in het verleden al eens durfde doen omdat ik te veel bezig was met iedereen rond mij om nog veel aan mezelf te denken.

Actie ondernemen. Je bent wat je doet, niet wat je denkt. Ik heb lang de neiging gehad om vooral te denken. Nog altijd soms. Maar ik weet nu dat je maar leert dat je iets kan, door het te doen, en soms op je bek te gaan, of te sterven van angst. Ik zeg soms dat ik wil dat er op mijn grafsteen staat “ze was altijd bang, en ze deed het toch”. Ik doe heel veel bang. Bang is op sommige dagen mijn default-emotie. Ik doe ook heel veel dingen niet, uit angst, maar het wordt beter.

Ben ik er? Ik weet niet wat dat betekent. Ik had nog jaren therapie kunnen volgen, om zaken uit te spitten die ik bewust niet tot op de bodem heb uitgespit. Het zou boeiend geweest zijn, dat weet ik zeker, maar ik had niet de nood om te blijven zoeken en graven. Ik wilde me meer richten op wat kwam dan wat is geweest, en daar heb ik zeker tools voor gekregen.

Voel ik me altijd geweldig en zorgeloos en zonder angsten? Neen gij! Helemaal niet. Er zijn best wat dagen dat ik het allemaal zwaar vind. Geen oma’s hebben voor de kindjes, zelf geen moeder en schoonmoeder meer hebben, een drukke job die ik zelf moet uittekenen en vormgeven, een menage, twee jonge kindjes, heel veel willen, daar niet altijd de energie voor vinden.

Ik merk dat veel met verwachtingen te maken heeft. Met vinden dat iets op een bepaalde manier moet gaan, en de kloof die er is met de realiteit. Soms lukt het beter om dingen klaar te zien, en soms helemaal niet. Soms is alles even een paar dagen heel donker. Het kan dat ik dan weer wat strenger moet zijn op mijn dagelijks onderhoud, maar soms overvalt het me ook schijnbaar zonder reden. Een wolk boven mijn hoofd, die daar dan even blijft hangen.

Dat kan me zwaar frustreren, ik ben iemand die snelle oplossingen wil, maar dan heb ik een man die dingen zegt als “dat gebeurt soms, en dat is niet erg”, en dan voel ik de druk om snel weer sterk op mijn benen te staan wegtrekken. Alleen al dat helpt. Tijd en boterhammen. Er bestaat een Pinterest-tegeltje over: het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat. Weten dat die gevoelens ook bij het leven horen, geeft mij rust.

Ik hoop dat iemand die worstelt hier iets aan heeft.
Ik zat ooit zo diep, dat ik me niet eens kon voorstellen dat er een dag zou zijn waarop ik er weer zin in zou hebben. Die dag ligt al lang achter me. Ik heb geen perfect leven, er is nog veel werk aan, maar ik vind het wel weer tof. De angsten zijn grotendeels sluimerend, en leefbaar. Dat is voor mij een enorm succes.

Ik wens iedereen die het lastig heeft luisterende oren en schouders om op uit te huilen toe. En het besef dat hulp inroepen juist waardevol is, helemaal niet iets om je voor te schamen.

Dirk zegt dat we elkaar weer allemaal eens wat meer moeten vastpakken.
Misschien is #worldmentalhealthday wel het moment om daarmee te beginnen. (of om hiernaar te luisteren. Een keer of tien, misschien)