lilith en het virus (dag 7?)

Ik ben mijn tel al een beetje kwijt, ook omdat mijn eigen quarantaine al wat vroeger begon. Ik ben een introvert, zo’n dingen gebeuren mij wel vaker.

De afgelopen dagen dacht ik vaak aan Anne Frank. Aan het Achterhuis waarin ik ooit stond in Amsterdam (ach, Amsterdam!), en aan de grote boom die zij enkel door het raam kon zien. Ik prijs me gelukkig met mijn grote ramen en de mogelijkheid om ’s avonds nog een toer te gaan wandelen. Om te kunnen Facetimen met de opa’s. Tegelijk mis ik de wereld nu al, de simpelste dingen eerst. Koffie drinken en terwijl mensen kijken. Fun shoppen. Goedkoopste maand ooit wel, in YNAB. Toch tot er geen geld meer binnenkomt, maar dat zien we dan wel weer. (zo dankbaar voor mijn emergency potje, dat bewijst wat ik altijd zeg: je kunt de toekomst niet voorspellen, maar wel dat je beter wat aan de kant hebt staan voor momenten als deze)

Kijken naar de foto’s van maandag, de laatste keer dat hier vriendjes van de kinderen waren, en bedenken dat het al weer zo lang geleden lijkt.

Ik moet aan stomme dingen denken. Big Brother I. De Bio-Dome. De Bus. (herinner je je deze nog?) Ik sta heel vroeg op om nog werk gedaan te krijgen, en ik voel me best moe, en daardoor soms een beetje triest. Sommige dagen gaan prima, andere minder prima.

Ik laat het allemaal toe. Blij zijn als ik zie hoe Dexter voor zijn zus zorgt en haar voorleest. Triest zijn om de mensen en de wereld en de dagen en weken die plots zo anders zijn dan verwacht. Door mijn stille, stille stad wandelen en die nog altijd zo graag zien, maar mijn hart ook zwaar voelen worden als ik het sippe gezicht van de meneer van mijn krantenwinkel zie door plexiglas. Trots zijn op Flo die -ondanks het feit dat ze elke dag wel eens “weerol het coronavirus heeft”- ondertussen leerde fietsen en haar eigen boterhammen smeren. Als dit allemaal achter de rug is, heb ik daar dus niks van werk meer aan.

Ik schreef een tijd geleden dat Londen mijn gevoelens versterkte.
Blijkt dat een quarantaine dat ook doet.
Dat is volgens mij iets goeds.
Ik ben steeds minder bang voor mijn gevoelens, hoe groot ze ook zijn.
Ik ben steeds beter in mijn hoofd managen, iets waar ik het trouwens over had in deze FB-live op Werk & Leven. Die al zot veel bekeken is, en waar we al heel wat fijne reacties op kregen. Nu de podcast even verplicht op het schap ligt, zijn we aan het bekijken om het vaker op die manier te doen. Stay tuned, en volg ons daar zeker.

Dit alles is voor mij een oefening in mildheid.
Voor anderen, maar zeker ook voor mezelf.
Dit is een klop. Laat ons eerlijk zijn. Ik heb nog altijd deadlines te halen, alleen nu met kinderen rond mij die beginnen beseffen dat we nog even aan elkaar en ons huis vast zitten. Youri en ik verdelen de dagen, en dat lukt, en ik ben dankbaar. Voor wat er nog is, voor het feit dat we niet ziek zijn, voor de hulpverleners, voor iedereen die zijn best doet.

Ik kan het ook niet allemaal zijn: een journalist die haar eigen kwaliteitseisen haalt. Een gemotiveerde en getalenteerde thuisonderwijzer. Een moeder die speels is en een partner die op elk moment aangenaam gezelschap is. Ik probeer het ook niet. Ik doe wel elke dag mijn best. Ik probeer in te gaan op verzoeken als “ik wil dat jij mij schminkt in Rocky”, en ik probeer te snappen dat zij van vier vindt dat ik het er belabberd van af heb gebracht in vergelijking met de foto op Pinterest.

Ik heb mijn shit nog niet together, wat betreft mijn werk en hoe ik dingen ga doen. Ook dat verwacht ik niet. Geen paniek. Er is tijd. En veel. Ik ga die nemen.

Volgende week ga ik mij er eens aan zetten. Nu laat ik mezelf toe om mijn nieuwe realiteit in de ogen te kijken. Af en toe eens te wenen omdat ik vind dat ik nog nooit zo’n slecht artikel heb ingediend in de geschiedenis van mijn artikels. Kwaad te zijn. En teleurgesteld.

Ik probeer de juiste vragen te stellen, en de andere met de glimlach te laten passeren. Hoe wil ik me voelen? Wat maakt mij blij? Hoe kan ik hier voordeel uithalen met mijn kindjes? Wat kunnen we hieruit leren? Wat heb ik vandaag nodig? Soms is dat drama en wenen. En ook dat mag. Het moet zelfs.

Hoe gaat het ondertussen met jullie?
Neen serieus, hoe is’t?

Kan ik jullie ergens mee helpen? Deel het gerust, mijn agenda is behoorlijk leeg. Heel veel courage voor iedereen, we kunnen dit, en dat wil niet zeggen dat we niet al eens mogen vinden dat het serieus tegensteekt. #fuckthisshit #yeswecan

Reacties

  1. Dagmar

    Een besloten Facebookgroep van Werk&Leven waarin iedereen iets positiefs mag posten over zijn dag (een gebeurtenis, een foto, een mooie passage in een boek, een gedachte,…). Zou zó leuk zijn om eens door iets te kunnen scrollen met alleen maar mooie dingen. En oké, het is dan wel niet de ‘hele’ realiteit, maar het zou wel deugd doen aan mijn hart…

  2. Marijke

    Mijn man werkt in de weekendshiften en ik ben thuis. Ik geniet in deze rare tijden van het samenzijn met het gezin. Dankbaar dat niemand ziek is, en fijn dat we twee dagen zomerweer kregen. Moeilijk vind ik om de taken van school te coördineren zonder discussie, 2pubers en 1 kleuter met ass. Ook koken is hier een uitdaging want de vertrouwde etenswaren in de supermarkt zijn er vaak niet. Al vind ik dat dan ook weer leuk, om nieuwe gerechten uit te proberen.
    Ik slaap slecht, pieker veel, maar hou mij vast aan de gedachte dat we er allemaal door moeten.
    Zorg goed voor elkaar!

  3. Marijke

    Lieve Kelly, Ik geraak vandaag hier op mijn heuvel boven Firenze ook moeilijk in gang. Was al om 5 uur wakker en heb het luik en het raam van de slaapkamer opengedaan om de muziek van de natuur naar binnen te laten, maar vanmorgen werkte de natuurlijke balsem niet. Ik voel mij verdrietig, om de vele mensen die doodziek zijn, alleen in een ziekenhuis liggen en alleen sterven, zonder familie, zonder vrienden, maar wel met de steun en de zorg van verplegend personeel dat het bijna niet meer aankan. Ik vraag mij af hoe lang/kort het nog gaat duren voordat er een vriend/collega/kennis ziek gaat worden, ik vraag me af wat er op en met het werk gaat gebeuren en of dit geen uitdaging, geen andere mogelijkheden kan inhouden. Ik ben boos op iedereen die ondanks alles zich niet aan de regels houdt, ik ben boos op iedereen die hamstert, ook al merk ik dat ik soms ook begin na te denken over hoeveel pasta, zeep enz ik in voorraad heb. Anderzijds ben ik dankbaar voor mijn piepklein dorp, voor de grote rommelige tuin, voor het bos waar ik voorlopig nog kan in gaan wandelen. Dankbaar voor mijn 22-jarige dochter die heel gewoon doet, ijverig haar on-line lessen volgt maar zich wel begint af te vragen hoe dat straks met de examens moet sinds er hier in Italie over nagedacht wordt om de scholen/universiteiten gesloten te houden tot september. Ik ben dankbaar voor de vele berichtjes en telefoontjes die ik van verre en dichtbije vrienden krijg, voor het dagelijks korte berichtje van de baas nu dat we allemaal met verplichte vakantie zijn en de komende maanden er nu niet echt rooskleurig uitzien. Ik kan die emotionele roller-coaster alleen proberen te aanvaarden, op me af laten komen en zien wat het met me doet, proberen om er iets van te leren en daarbij zorg jij, lieve Kelly, voor heel wat houvast en hulp, hier op je blog, met de pod-cast van werk en leven, de facebook-lives, … Op een minder verdrietige dag ga ik Tijdbazen cursus nog eens doornemen, omdat die cursus mij een positieve boost geeft. Ik ga nu een uurtje in mijn rommelige tuin werken, mijn handen vuilmaken, de geur van de aarde en de dennenbomen opsnuiven, mijn gezicht naar de zon draaien zodat het verdriet milder wordt, de dankbaarheid de bovenhand krijgt. Dikke knuffel, Marijke

  4. Leen

    Mooi, Kelly.
    Ik word ’s morgens wakker met een zwaar gevoel, maar zodra ik de kindersmoeltjes zie, voor wie het al business as usual is, die ‘coronavakantie’, ebt dat alweer weg. Ze passen zich verbazend snel aan en hun IT-skills zijn er enorm op vooruit aan het gaan (just dance, maaltafelspelletjes, conference calls met de vriendjes). En als tegengif laten we de kippen loslopen in de tuin onder het motto: kom uit uw kot! Naar hun gescharrel kijken maakt een mens ook zen, dus win-win. Ik vind dat wij dat allemaal goed doen so far!

  5. Marijke

    Bedankt voor je bemoedigende post. Ook hier ploeteren we een beetje verder. Ons gezin van vijf logeert momenteel bij mijn schoonmoeder. Dat al vier weken, ons huis was verkocht en de nieuwbouw nog niet af. Momenteel combineren we onze job met het in sneltempo klaar krijgen van ons huis. Mijn man is hulpverlener, de combinatie is niet makkelijk. Momenteel eventjes meer dagen die minder prima lopen maar ook dat is prima. Misschien is het morgen wat beter :)

  6. Ik ben leerkracht in het middelbaar, zeer toegewijd altijd al geweest, soms tegen beter weten in. En mama, van 5, 2 jongens en 3 meisjes. En vrouw van de meest nuchtere man die ik in mijn leven ooit ben tegengekomen…
    Ik probeer een plan in mijn dagen te steken. Mijn dochters zijn gewillig en gedijen rustig, zij moeten niet geëntertaind worden, of toch nauwelijks. De oudste zoon is bijna 11 en heel erg stoer, maar ook erg zorgend en dus ook een beetje bezorgd. Hij is het type ‘nooit moe, altijd honger’. Altijd in de weer met sport, atletiek of op de hort met zijn neefje die hier vlakbij woont. Dat dit allemaal niet kan zorgt geregeld voor ernstige kortsluiting. Met slaan, roepen, tieren, zich in de zetel gooien …
    De jongste zoon is een zorgenkindje op schoolvlak, volgt sinds januari les in het buitengewoon onderwijs, zijn tweelingzusje doet het goed op school. Hij is daar een beetje kwaad over. Dit stelt zich nu allemaal wat scherper.
    Dat het moeilijke dagen zijn.
    Maar dat er ook schoonheid in zit, en dat we moeten zorgen dat we fris in het kopje blijven om die schoonheid te blijven zien.

  7. Katrijn

    Ik lees je al jaren, ondertussen, en ook al ben ik geen idolenmens, van jou ben ik fan. Zowel van Kelly de journalist en schrijver, als van Kelly, de persoon. Deze post illustreert dat nog maar eens. Jouw schrijven helpt.
    Liefs!

  8. Kirby

    Heb me nog geen minuut verveeld de voorbije week moet ik zeggen.
    Volop bezig met het ondersteunen van andere leerkrachten die digitaal aan de slag willen, volop bezig met het ondersteunen van mijn klasje in de online Classroom. Nu ga ik iets heel raars zeggen hé, maar misschien had ik dit echt eens nodig om volledig terug m’n eigen ding te kunnen doen. Ik vind het heerlijk om alles wat ik in nascholingen heb geleerd de voorbije maanden/jaren (vooral rond ICT) eindelijk es uit te kunnen proberen. Gisteren hielden we een google Meet met de klas. Ze vonden het heerlijk om elkaar terug te zien op die manier. Ze vroegen om dat elke dag eens te doen. Ik zat voor heel deze toestand echt in twijfel: ‘Zit ik hier nog op mijn plaats?’ en ‘Is deze job nog iets voor mij?’, het gevoel hebben van nergens meer aansluiting te vinden, vrat aan me. Het deugd om m’n hartje te kunnen ophalen nu. Al kan er natuurlijk niks tippen aan een realtime klas met 25 echte i.p.v. 25 virtuele leerlingen in je klas…

  9. Ik heb ook al enkele keren aan Anne Frank gedacht de voorbije weken. Deze periode is echt een tijd waarin je heel dankbaar bent om zaken die eerder soms vanzelfsprekend leken. Plus tegelijkertijd het besef dat we het eigenlijk heel héél goed hebben. Zeker wanneer je kijkt naar mensen die niet over die luxe beschikken of beschikten. Anne Frank had geen internet, tv of Netflix om haar gedachten te verzetten of om op de hoogte te blijven van hoe het met haar vriendinnen ging. Een dakloze kan moeilijk in quarantaine gaan en mensen die niet het geluk hebben om in een warme gezinssituatie te leven kunnen daar nu ook niet aan ontsnappen. Ik ben niet iemand die zich optrekt aan andere mensen hun ongeluk. Ik ben wel iemand die heel goed beseft dat ze het ondanks gezondheidsproblemen (niet Corona-gerelateerd) en de gevolgen die dat met zich meebrengt heel goed heeft en daar ook heel dankbaar om is.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>