Het begon ergens eind vorig jaar met het voornemen om eens wat meer dingen te leren. Er was de workshop die ik volgde met vriendin J., en daarna waren er plannen om dat elke maand eens te gaan doen. Maar hoe gaat dat? Life gets in the way, en samen met life deadlines en projecten en dan nog projecten, en dus slaagde ik er niet in om elke maand iets te doen. Maar het komt weer goed, want vanmorgen stond er een cursus snijtechnieken in mijn agenda in een nieuwe kookstudio in Ieper, en de komende tijd zal er nog wel één en ander bijgeleerd worden, maar daarover later meer. Eerst: ajuinen leren snijden gelijk Jeroen Meus!

Ik was op voorhand nogal bang dat ik weer de grootste kluns van het gezelschap zou zijn en een vinger zou afsnijden, en dat bleek allemaal te kloppen, behalve dat van die vinger. Om mijn geklungel te compenseren kan ik wel erg verbeten kijken naar een mes.

Zoals te voorspellen was blonk mijn vent weer uit in iets in drie seconden snappen en kunnen, wat de chef deed vermoeden dat hij al jaren professioneel courgettensnijder was. What a guy. <3

Om maar te zeggen: het was keihard de max. Zo hard dat ik me al heel de dag moet inhouden om niet alles binnen mijn bereik in brunoise te snijden. MAYBE I WILL.

“En waarom eet je dan geen vlees?”.
“Ik eet thuis nooit vlees hé. Maar nu dus ook nergens anders, voor een actie waarbij mensen proberen om minder vlees te eten. Youri en ik eten nu dus veertig dagen totaal geen vlees.”
“Maar wel vis dan.”
“Neeneen, eigenlijk niks van dode dieren.”
“Oke, maar wel kip toch.”
“Neen, ook geen kip.”
“Maar vasten, dat is toch voor katholieken? Jullie zijn dat toch niet?”.
“Neen, maar ik vast ook niet hé, meme.”

(stilte)

“Jamaarja en hesp, is dat dan ook dieren?”.
“Ja.”
“Maar garnalen toch niet? Garnalen mag je toch wel eten?”.
“Eigenlijk zijn garnalen ook dieren.”
“En soep mag je dan zeker ook niet eten?”.
“Jawel hé, soep wel.”
“Aja.”

Ik heb dan maar bokes met smeerkaas en confituur gegeten.
Het was lekker.
Mijn meme was evenwel niet bijzonder hard overtuigd.

“Het is winkelen, maar dan zonder te betalen”, kirde de blonde dame van de babywinkel vrolijk, terwijl ze ons wegwijs maakte in de wereld van de papflessen met spenen in de vorm van tepels. Youri en ik stonden erbij en keken ernaar alsof we dat allemaal wonderbaarlijk vonden, wat ook een beetje zo was. “Dit is een thermometer die flexibel is, zodat je hun poep geen pijn doet”, wees de mevrouw naar een groene thermometer. Ik dacht “Oe, die madam zei hier juist poep”. Youri vast ook, maar hij hield zijn blik op professioneel. Ook toen de blonde vrouw hem systematisch bleef toespreken met ‘de papa’.

Professioneel dus, tot hij de blauwe lichtgevende pinguin in de smiezen kreeg, die hij per sé ook op de lijst wilde. Ik liet hem doen, want wie weet welk afschuwelijk babytrauma lag aan de oorsprong van zijn vreemde gedrag? “Dankzij deze vuilnisbak worden de luiers van het kindje apart verpakt, zodat uw eten niet vermengd wordt met de kaka”, sprak de blonde vrouw ondertussen onverstoorbaar. “O ja, en deze doekjes zijn heel gemakkelijk om uw borsten mee af te vegen na de borstvoeding”.

Ik knikte, en gooide wat kotsopruimdoekjes in mijn karretje met een blik van “ik doe hier helemaal niet raar van”. Toen ik thuis kwam wilde ik eigenlijk alleen maar douchen.

* dat zwangerschapsbroeken zo ongelooflijk gemakkelijk zitten. Aan niemand doorvertellen, maar volgens mij ga ik nooit van mijn leven nog terug
* dat er zo veel babymarchandise bestaat, en dat mensen daar toch echt leningen voor moeten afsluiten als ze alles nieuw willen kopen. Dat ik de meest geschifte prijzen zie staan bij de meest idiote dingen
* dat geen enkele bevolkingsgroep fanatiekere meningen lijkt te hebben als moeders. Dat ik een beetje bang ben geworden om nog iets over mijn plannen voor kind 1 te zeggen tegen moeders, omdat ze me altijd goedbedoeld de mond snoeren/hoofdschuddend en met een mona lisa smile toelachen en ik “dutske, ge kent er niks van” in hun ogen kan lezen/met een wijzend vingertje en een stem die een beetje de hoogte in schiet laten weten dat ik de grootste fout van mijn leven ga maken als ik dat kindje vegetarisch ga opvoeden/ geen meter en peter ga kiezen/ de baby al dan niet in een draagdoek ga steken/ de babyborrel ga overslaan. Gelukkig wel allemaal goedbedoeld, dus dat scheelt enorm
* dat ik me zo druk zou maken over mijn zwangerschapskilo’s, en dat die zo veel oude trauma’s naar boven zouden laten komen dat ik nu al weer alles dat ik in mijn mond steek opschrijf en ernstige plannen heb om weer te gaan weight watchen, when all this is achter de rug. Ik had gedacht dat ik me er helemaal chill bij zou neerleggen dat dat er nu eenmaal bijhoort, maar blijkbaar hoort het er bij mij toch al weer een hoop kilo’s extra bij dan bij alle vrouwen die maar “een kilootje of vier” zijn bijgekomen. Of erger nog: “die een lager gewicht hadden vlak na de geboorte dan toen ze zwanger werden”. Ik word er moordlustig van, ik
* dat dat dus echt niet om te lachen is, dat verhaal van die borsten die uitzetten. Dat die van mij dan ook nog eens een pak meer uitzetten dan gemiddeld, waardoor ik te pas en te onpas naar de lingeriewinkel moet om nog een grotere maat te gaan zoeken. Ik zit ondertussen aan de voorlaatste maat in het rekje. Volgens mij zal ik me tegen het einde van mijn zwangerschap moeten behelpen met draagdoeken. Ofzo
* dat ik toch nog een goestje zou ontwikkelen. Dertig jaar vies geweest van koffie, en nu dus constant zin in alles dat ook maar iets met koffie te maken heeft. Filters, bijvoorbeeld, en maatlepeltjes. <3 * dat het zo love hate is. Sommige mensen willen alleen nog maar over mijn zwangerschap babbelen tegen mij, andere mensen haten mij in overduidelijke mate als ik nog maar iets over mijn zwangerschap zeg. Ze haten mij ook voor deze blogpost. Ze zijn het namelijk nu al kotsbeu, en dat dwaas kind is er dan nog niet eens. Ik kan dat snappen * dat mensen zo verschieten als je op de veelvoorkomende vraag "weet je al wat het is?" antwoordt dat het een jongen is. Dat je verwacht wordt om daar heel mysterieus over te doen, en als je niet deelneemt aan het spelletje, dat ze je dan precies een beetje een gigantische partypooper vinden. Waaromvraagdettan? * dat dit negen maanden lang een groot deel van mijn ontbijt zou zijn

Smullen, waarlijks.