Fish and chips bij Bia Mara in Brussel.

Het fijne aan journalist zijn is dat je jezelf op plaatsen begeeft waar je als administratief bediende (ik zeg maar wat) niet snel naartoe zou gestuurd worden. Naar een fish and chips restaurant in Brussel, bijvoorbeeld. Ik was in Londen al wel een keer in een traditionele chippie geweest, en wat ze me daar voorschotelden vond ik lekker maar vooral ook vreselijk vettig. Mijn maag kan helemaal niet meer goed tegen vettig, en dus was ik van plan om het hoofdstuk vis in bierbeslag met slappe frietjes voor de rest van mijn dagen af te sluiten. Maar toen kreeg ik een mail van Lieve van de redactie van De Standaard Magazine, of ik zin had om er een stuk over te maken. Zoals wel vaker dacht ik: waarom ook niet?

De kans bestond immers dat ik nog nooit echt goede fish and chips had gegeten. En zou dat niet jammer zijn? Het duurde even van researchen en rondbellen voor ik via een paar omwegen bij Barry van Bia Mara arriveerde, maar van zodra ik hem en zijn authentieke Ierse enthousiasme aan de lijn kreeg wist ik dat ik naar Brussel wilde. Hoe sneller hoe liever. “Let me blow you away, Kelly”, zei hij. Dus ik naar de Marché aux Poulets.

Bia Mara bleek een kleine maar heerlijke zaak te zijn waar ze erg begaan zijn met de kwaliteit en versheid van hun producten (de eerste maanden stuurden ze elke dag hele bakken vis terug naar hun leveranciers omdat ze niet content waren) en waar ze erop staan dat ze alles zelf maken: van het beslag voor de vis (dat veel lichter is en veel minder vet opneemt dan bij de traditionele fish and chips, en dus een minder grote aanslag op de ingewanden is) tot de mushy peas die ik bij elke maaltijd zou willen serveren en het uitgebreide en hemelse assortiment sausjes.

Mushy peas en cole slaw.

De kaart verandert constant, en je eet er gerechten die gebaseerd zijn op de wereldkaart: van Italiaanse tot Ethiopische en Argentijnse variaties op witte visfilet met een korstje. Ik at de klassieke versie met kabeljauw en een beslag met basilicum en citroen en was een kwartier lang in fish and chips heaven.

Het artikel staat dit weekend in De Standaard Magazine, en ik moet dringend nog eens naar Brussel om daar samen met mijn vent fish and chips te gaan eten. Mochten jullie daar eerder in slagen: doe Barry mijn groeten!

Disclaimer: En omdat ik elke keer dat ik een foto post waarop vlees of vis staat de vraag krijg of wij geen vegetariërs meer zijn: wij zijn nooit vegetariërs geweest. Wel mensen die thuis volledig vegetarisch leven, en op locatie al eens een stukje vlees of vis bestellen. Daar is al jaren niks aan veranderd, en ook geen plannen.