Jullie vragen waren een openbaring. Zeer boeiend om te zien welke deuren ik in de loop der jaren op een kier heb laten staan. Ik ga ze met veel plezier beantwoorden. In een reeks, als het niet geeft, want het waren er behoorlijk veel. Vijf propvolle wordvellen vol. En jullie attention span is vast indrukwekkend, maar nu ook weer niet zo indrukwekkend.

Bij deze: de eerste vijf vragen waar ik zin in had!

 * Welk boek, ooit gelezen, zou je de hele wereld aanraden?

Ik dacht: ik begin eens met een gemakkelijke vraag. Baha. Ik verslind al boeken sinds ik pas kon lezen, dus qua uitdaging kon deze wel tellen. Er was een tijd waarin ik behoorlijk ver weg bleef van de categorie “zelfhulp/persoonlijke ontwikkeling”, omdat ik dacht dat dat een bont allegaartje van zweverig gedoe was. Ondertussen weet ik wel beter. Veel beter, zelfs. Ik heb in de loop der jaren ongelooflijk goede boeken gelezen over het leven en hoe het te tackelen. Tegelijk zou ik hier ook perfect een fictief verhaal kunnen selecteren. Eén boek kiezen is per definitie verliezen. En dus ga ik voor een boek dat mij dit jaar zo ongelooflijk heeft geraakt dat ik het al heel wat mensen in mijn omgeving heb aangeraden, en tot op heden waren de reacties allemaal goed: “I Thought It Was Just Me, but it isn’t” van Brené Brown. Omdat ik er elke dag minstens een keer aan moet terugdenken. Omdat het best wel life altering was, zoals ze dat dan noemen. Omdat ik ondertussen een geweldige fan ben van het werk van Brené Brown. En vooral: omdat het een erg belangrijk boek is, en lang niet enkel voor vrouwen. Doe uzelf een cadeau en lees het. :) Borderline Times van Dirk De Wachter staat trouwens ook in dat lijstje, wat mij betreft.

Welke kledingmaat heb jij ondertussen, na alle diëten etc… En waar koop jij je kleren, want je ziet er altijd zo cool uit?

Eerst en vooral: ik zie er zeker en vast niet altijd cool uit. Ik neem enkel foto’s als ik het gevoel heb dat het meevalt. Niet onbelangrijke nuance, maar wel bedankt voor het compliment! Na mijn maagverkleining ging ik van maat 52 naar maat 42, maar mijn liederlijk leven en zwangerschap hebben ervoor gezorgd dat dat ondertussen, na een jaar of acht, een maat 44 is geworden. Ik kan daar mee leven. Ik koop niet meer zo vaak kleren, omdat ik nog altijd zo weinig mogelijk probeer te shoppen, maar ik heb wel een paar favoriete plekken. Sissy Boy, met een zeer fijn filiaal op de Meir in Antwerpen. COS, meestal ook in Antwerpen. Anthropologie, als ik in Amerika geraak, of in Londen. En van hetzelfde met Banana Republic, J.Crew en GAP. Af en toe koop ik ook eens iets bij Lily, als ik in de buurt ben. En o ja, ook behoorlijk wat basics in de Hema.

Wie zou jij graag eens een toek op zijn bakkes geven?

Haha, extra punten voor “toek”. :) Dit vond ik een van de grappigste dingen aan deze AMA, het besef dat het niet is omdat mensen je blog lezen dat ze weten wie ze lezen. Ik heb immers vriendinnen die zich dood ergeren omdat ik nooit iemand op zijn bakkes zou kunnen toeken, ook al deed ik mijn best. Als er ooit een wereldkampioenschap “jezelf in een ander kunnen verplaatsen” zou zijn, dan doe ik zeker mee voor het podium. Ik kan me behoorlijk opjagen in andere mensen, maar het duurt welgeteld drie minuten voor ik begin van “Maar het moet natuurlijk ook niet gemakkelijk zijn om…“. Ik kan me altijd in iedereen verplaatsen. Tegelijk een van mijn grootste talenten als één van mijn grootste gebreken, denk ik soms. Ik kan zelfs mensen begrijpen die compleet onredelijk tegen mij zijn of doen. “Ik denk dat die gewoon heel angstig is”, zeg ik dan, waarop mijn vrienden “HET IS EEN BITCH, KELLY, KOMAAN!!”. Dus echt toeken? Not gonna happen, vrees ik. Ik ben nog altijd aan het oefenen op langer dan tien minuten kwaad blijven.

Wat eet je het allerliefste?

Spaghetti. Altijd weer spaghetti. Altijd en overal. Zowel ’s nachts als overdag. Zowel koud als warm. Nu eerder veggie dan met grote klompen gehakt, maar als ik op locatie ben dan doe ik wel nog eens van klompen gehakt. What can I say? Als ik kan kiezen tussen spaghetti en iets anders dan spaghetti, dan kies ik spaghetti.

Ben jij ook zo verslaafd aan blogs lezen? Wanneer doe je dat dan?

Ooit wel, maar die tijd is voorbij. Voornamelijk omdat ik er geen tijd meer voor heb. Ik volg nog enkele blogs, maar ik probeer die hoeveelheid echt zo hard mogelijk te beperken. Nationaal en internationaal samen volg ik er volgens Bloglovin‘ achtenzestig, maar dat is zever: ik scroll elke dag eens snel, en lees misschien vijf procent van wat er voorbij komt. Al de rest gaat op ‘gelezen’. Je kunt niet en alles volgen en zelf dingen maken. Ondanks de geruchten tellen ook mijn dagen maar vierentwintig uur. Zo lang ze daar niks op vinden moet ik mijn enthousiasme wat inperken, jammergenoeg.

Binnenkort: het vervolg!