Een stoel, een kleine tafel met de doos kleenex op waarvan ik altijd dacht dat ik ze niet nodig zou hebben, tot het tegendeel weer eens werd bewezen met de soundtrack van mijn gesnotter op de achtergrond. En ik dus, rillend van de stress: “Ik heb overal pijn“.
“Wat heb je de laatste tijd allemaal gedaan voor jezelf?“, vroeg zij dan. “Echt alleen voor jezelf. Waar heb je energie uit gehaald?“. Waarop ik zo lang moest nadenken dat het nadenken het antwoord op de vraag was. En ik een opdracht mee naar huis kreeg: doe eens meer voor jezelf. Ge moogt. Ge moet zelfs.
Sinds mijn psychologe me de vraag zo expliciet stelde duiken er vlaggetjes op in mijn hoofd als het weer eens zover komt. Als mijn spieren zich opspannen als staalkabels onder te grote druk en mijn hoofd vol grijze watten zit en ik merk dat ik honderd treurige klaagzangen heb klaarzitten voor bij de vraag “hoe is’t?”. Op die momenten springen de rode vlaggen sneller omhoog dan vroeger. Dan weet ik: ha, ik ben er weer eens in geslaagd om een te lange periode alleen maar dingen voor anderen te doen, en mezelf te vergeten. Dan is er vooral geweldig veel energie uit me gezogen, en ben ik vergeten om mezelf en mijn vermoeide hoofd aan de lader te hangen. Batterij zo goed als plat. Please recharge.
Dan moet ik tijd maken voor een lang bad met een goed boek en het perfecte badschuim voor het uitverkoren moment, niet snel snel maar zo traag mogelijk, misschien zelfs midden in de dag. Omdat een bad dat zo lang duurt dat mijn handen alleen nog maar uit rimpels bestaan soms knopen in mijn maag oplost waarvan ik niet eens doorhad dat ze er zaten. Dan moet ik mijn ochtend weer eens vaker beginnen met een rustige kop koffie en mijn iPad met Zite, want ik kan zo hard genieten van tijd voor inspirerende blogposts als klein cadeautje voor hart en hoofd.
Dan is er hoge nood aan een wandeling door de stad op mijn alleen, of een dinertje met mezelf of iemand die ik al te lang niet meer heb gezien. Dan moet ik boekjes lezen zonder aan mijn werk te denken, of naar een tentoonstelling die ik al zo lang wil zien maar waar echt geen tijd voor was. Door kookboeken bladeren, ook, met genoeg tijd en aandacht voor elke pagina, of een avond op de tjool met vriendin J., zo’n avond die altijd eindigt met een meedogenloze kater die ik zeker niet zou hebben maar het wel dubbel en dik waard was.
Het blijft een van mijn vele leerprocessen, afremmen. Sinds mijn moeder stopte met leven op haar zevenenveertigste ben ik nogal iemand van de vooruit. Soms ben ik jaloers op geruster gestemde zielen die al hun dromen en ambities opsparen tot na hun pensioen, omdat ze er zo hard van overtuigd zijn dat dat pensioen een zekerheid is waar ze nu eenmaal recht op hebben. Ik ben zelf een beetje teveel gemangeld om die zekerheid van tijd en gezondheid te bezitten, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik mezelf moet opblazen voor het zover is, natuurlijk.
Ik moest dit weekend plots denken aan mijn vader, die in mijn kindertijd vaak een siësta deed, zo tussen het middagnieuws en de koffie met een koekje. “Ha, tijd voor een siësta“, zei hij dan, waarop hij alles liet voor wat het was en zich verder specialiseerde in zijn dierbare hobby terwijl de wereld bleef draaien. Hoe de max was dat eigenlijk niet, dacht ik, dat hij dat gewoon deed. En dat ik mezelf misschien ook wat vaker moet opleggen op minstens een uur vooral niks nuttigs doen. Een mentale siësta, omdat een echte nog een brug te ver lijkt, en ik daarnaast ook gewoon net zo misselijk word van ontwaken na korte slaapjes als van nachtelijk getjool met vriendin J.
Moraal van het verhaal? Doe eens wat meer voor uzelf. Ge moogt. Ge moet zelfs, nondedju.
Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project van Activia. Zin om mee te doen? Registreer je dan op deze site en dan krijg je ook een uitnodiging voor het slotevenement op 8 maart.
Prachtig :), en mogelijkheden te over precies ;). Ik verval hier soms in het krampachtig plannen van de me-time op maandbasis, maar dat is een beetje averechts. Gewoon alles laten vallen en iets leuks doen als dat zich aandient of ECHT nodig is, is beter. Je blog is alvast inspirerend.
Ik ben ook eerder van het principe dat ik niet wil wachten tot aan mijn pensioen om dingen te doen maar zit soms ook in de knoop dat mijn dagen veel te kort zijn.
Kelly, het universum werkt in mysterious ways… Ik heb vanmorgen eindelijk aan mezelf toegegeven dat ik al meer dan een jaar veel te veel hooi op mijn vork neem en zo niet verder kan. Ben net naar de dokter gegaan en heb wat dagen gekregen om me te bezinnen. En het is een last die van mijn schouders is gevallen. Zou het iets typisch West-Vlaams zijn, dat ‘zwiegn en deuredoen’? Ik kom ook uit Ieper, maar ben intussen omgeschoold tot Brusseles :) Mijn dokter zei direct: ‘Jij doet veel te veel voor anderen en veel te weinig voor jezelf’. En ik denk dat er zo heel veel mensen zijn. Maar om maar te zeggen: je artikel kon op geen toepasselijker moment komen. Waarvoor dank.
Mooi gezegd alweer, Kelly. En zo herkenbaar dat het pijn doet. Maar je hebt zo hard gelijk en zoals ik daarstraks ook blogde…. ik probeer er werk van te maken, van die tijd voor mezelf. Het is nodig. Het moet! Ik wens iedereen met een platte batterij een goede lader en misschien nog een extra powerbank voor onderweg toe. ;-)
Neen, het is niet typisch West-Vlaams; in Antwerpen en/of Brabant hebben ze dat ook ;-) Zeer inspirerend artikel. Wij lezen (intussen met zijn drieën) ook uren in bad (tot grote frustratie van de echtgenoot). Het is helaas wel niet alleen de (werk)drukte die voor stress zorgt. Ik wou dat er een aan/uit-knopje was om het malen in mijn hoofd soms stop te zetten. En toch zijn er kleine trucjes die even “verlichting” brengen… https://nelevanmalderen.wordpress.com/2015/02/24/de-beste-manier-om-te-ontspannen-destress-boostyourpositivity/
Dit is precies wat mijn psychologe me aanraadde toen ik er even allemaal genoeg van had. Ook zij peilde tot in den treure naar de verhouding tussen mijn energiegevers en energievreters.
Ook zij gaf me als opdracht om regelmatig eens iets puur voor mezelf te doen. Wat een verademing! Het gedacht alleen ‘dit is nu iets puur voor mezelf’ doet al wonderen, ook al gaat het maar om een wandelingetje tijdens mijn middagpauze.
Weer volledig herkenbaar! Leuke post!
Mijn lijstje op http://saartjeathome.blogspot.be/2015/02/boostyourpositivity-destress.html
grtjs Saartje
Toen mijn batterij eens “sikkeplat” was raadde mijn dokter me aan om te sporten. Ik had voor niets tijd, ook niet om te lopen. Sinds ik die raad opvolgde kon ik mijn energie veel beter kanaliseren, was mijn hoofd vrijer en mijn lijf strakker :-)
Ha, toevallig stond ik gisteren na lange tijd in de fitness, dat helpt bij mij dus ook. :)
Kleine tip ivm korte slaapjes; zorg dat ze ofwel maar twintig minuten duren (lijkt onnozel, maar je kunt er echt herboren van raken!) of anders meteen anderhalf uur kunnen duren. Daardoor voorkom je namelijk dat je wakker moet worden net als je in een diepe slaap ligt. Bij mij werkt dat alvast … als ik tenminste eens de tijd zou (kunnen) maken voor dat soort dutjes, that is.
Ik heb zin om een dag verlof te nemen (dat ik niet heb jammergenoeg) en jouw dag te doorlopen… Toevallig komt het bad ook in mijn #boostyourpositivity post naar voor, maar dat is nieuws voor later deze week want ik moet het bad één dezer dagen eerst even laten vollopen voor bewijsmateriaal! Heerlijk
Mooi gezegd en zeer herkenbaar.
We moeten allemaal eens wat sneller op de rem durven duwen en tijd nemen voor onszelf!
Blij dat je iets geleerd hebt van den ouden ;-)
Heb net mijn eigen momenten van ontspanning online gezet en las daarna jouw artikel. Heel herkenbaar en ik apprecieer je openheid enorm! Ik heb eens gelezen dat een dag uit 80 procent energiegevers en 20 procent energienemers moet bestaan om gelukkig te zijn. Maar gisteren zat ik dan lijkbleek en vermoeid op de speelmat met mijn zoontje dat nu bijna 10 maanden wordt. Weten wat het beste is voor je en dat effectief doen, het zijn toch twee dingen. Maar ik vond het alvast superfijn om mee te doen aan de actie en deze maand meer bezig te zijn met de fijne dingen in het leven :-) Bedankt voor het intitiatief!
Knappe kijk op de dingen. Ik herken me vooral in het ‘het moet vooruit gaan’. Ik heb soms panische angst dat ik er gewoon niet geraak met alles wat ik nog wil. Beetje bij beetje probeer ik het af te leren, maar het is zo moeilijk.
Jouw tips komen grotendeels overeen met hoe ik er mee omga, maar ik heb altijd problemen om mijn hoofd op ‘pauze’ te zetten.
Een bad met heel veel schuim en een glaasje wijn erbij: ja, maar dat hoofd, dat werkt constant door.
Een inspirerend thema dus om mee af te sluiten en ik hoop ontzettend veel tips op te doen!
Ik ben deze week aan zo’n online 30 day yoga challenge ding begonnen omdat er bij mij ook meer spieren opgespannen waren dan ontspannen met dank aan drukke tijden. Om eerlijk te zijn draaide ik altijd een beetje met mijn ogen als ik mensen hoorde zeggen dat yoga toch zo ontspannend was. Hoe kan in één rare pose op een matje liggen nu in godsnaam ontspannend zijn? Ik heb nog altijd geen antwoord op die vraag, maar boy, voelde ik allerlei spieren ontspannen terwijl ik bezig was met die twintig minuten rare poses aannemen. Bizar gewoon.
Herkenbaar, heel herkenbaar. Zorgen tot we er aan onderdoor gaan. Maar goed dat de rode vlaggetjes al sneller oppoppen. Ik voel het ook al beter komen. Maar er is nog wel een weg te gaan :)
Bij het neerschrijven van mijn lijstje daarnet, besefte ik nog maar eens dat ik dat meer moet doen, dat destressen…
http://www.mooiding.be/2015/02/25/destress-boostyourpositivity/
Herkenbaar! Ik doe vaak ook dingen die vooral anderen gelukkig maken en dan vergeet ik mezelf. Op adem komen is voor mij de iPhone, laptop en andere elektronica aan de kant schuiven. Even volledig onbereikbaar zijn en me met een goed boek in de zetel nestelen. Me-time! :-)
Heel herkenbare blog. Ik wil ook van alles NU doen, omdat ik weet dat het zomaar gedaan kan zijn. Onze vaders lijken geloof ik een beetje op elkaar. Mijn vader (overleden op zijn 48e en vol met plannen die hij na zijn pensioen wilde uitvoeren) ging altijd “even nadenken” als hij uit zijn werk kwam. Eigenlijk ging hij dan gewoon een uurtje slapen op de bank. Soms deed hij expres het leeslampje boven zijn hoofd aan “met mijn ogen dicht, lijkt het dan net of ik in de zon lig, dan kan ik dromen van een camping of een strand”.
Heel herkenbaar. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik nog vanalles moet doen en er allerlei deadlines op me af komen, terwijl ik zelf eigenlijk verantwoordelijk ben voor het grootste deel van die druk. Me minder zorgen maken, meer aan mezelf denken en me daar niet schuldig over voelen, het is a work in progress…
Zijn er eigenlijk mensen voor wie dit niét herkenbaar is?
Deze post heeft mij ertoe gebracht om gisterenmiddag een uurtje in de bib door te brengen (pure me-time, in mijn geval). Terwijl de boodschappen nog moesten gedaan worden, en de was, en de strijk, en het koken op voorhand… Het loopt allemaal niet weg, uiteindelijk, en het bib-bezoek heb ik dan toch maar mooi gehad (en dankjewel voor leestips trouwens).