Dat was het geluid van mijn brekend hart

IMG_9530

“Is het morgen grootouderfeest? Nog één keer slapen?”.
“Jep! Nog één keer. Heb je er zin in?”.

En dan ineens, dikke vette tranen die over zijn wangen naar beneden rollen. Ik schrik, omdat hij net nog zo enthousiast was, en ik niet weet waar dit plots vandaan komt. En dan: “Ik wil dat mijn oma ook komt naar het feest”. Ergens in mijn borst hoor ik iets breken, en ik denk dat ik kan raden wat het is. “Ik weet het, vriendje”, zeg ik, “Dat zou ik ook heel graag willen.” En ik probeer hem te troosten met het verhaal van de sterrenoma’s, en dat ze hem zullen kunnen zien en supertrots op hem zullen zijn. Het helpt een beetje. Wat later hoor ik bij het afzetten dat hij deze week tegen de juf heeft gezegd dat “je nooit meer kan terugkomen als je dood bent”. Wat een uurtje eerder nog niet gebroken was gaat finaal in twee. Auw auw auw.

Het verdriet om de dood van mijn schoonmama is voor mij van een andere orde geweest dan de dood van mijn mama. Ergens was dat een opluchting, dat het mij wel door elkaar heeft geschud, maar niet heeft doen crashen. Een gegeven dat niks afdoet aan hoe hard ik mijn schoonmama mis en hoe graag ik haar heb gezien, maar een moeder kun je gelukkig maar één keer verliezen. Een moeder die doodgaat is een fundament dat onder je voeten wordt weggeslagen, en ik hoor het mensen die oma’s, schoonmama’s of tantes verliezen graag zeggen (of net niet), dat ze zich nu beter kunnen inbeelden hoe dat voor mij moet gevoeld hebben, maar ik kan niet laten van denken: neen, je kunt het je eigenlijk nog steeds niet inbeelden. Maar goed ook. Een moeder of vader verliezen, dat is van een andere orde. Tegelijk denk ik: verdriet kun je niet vergelijken. Dat doe je ook maar beter niet.

Maar het blijft schrikken, hoe mijn kwetsbaarheid zich naar mijn kind heeft verplaatst. Ik kan zonder huilen babbelen over mijn mama en schoonmama, over wat er is gebeurd, over hoe jong ze waren toen ze wegvielen en wat dat met ons deed. Het lijkt alsof ik me erbij heb neergelegd, voor mezelf. Dat ik ermee weg kan, nog maar weinig kwaadheid voel, zelden of nooit denk: waarom wij, waarom ik? Omdat ik kan focussen op wat ik wel heb, en daar zeer blij en dankbaar om ben. Maar dan wil mijn kind dat zijn oma’s naar zijn eerste grootouderfeestje komen, en dan denk ik: godver, hij is drie en half, zijn ene oma was met moeite 48, de andere in de vijftig, was dat nu echt zo ongelooflijk veel gevraagd? Om het nog niet te hebben over mijn dochter, die ik zo graag die geweldige vrouwen in haar leven had gegund.

“Je mag wenen hoor, als je wilt”, zeg ik, terwijl ik over de rug van mijn zoon wrijf. En ik zeg het net zo goed tegen hem als tegen mezelf.

Reacties

  1. isabel

    ja het leven kan soms heel hard aankomen .En een kindermond is zo eerlijk ,….
    Maar ergens moeten we geloven dat er van boven naar beneden wordt meegekeken.

  2. Liesje

    duusd hartjes… voor al die sterrenoma’s, -opa’s, mémé en pépé’s, voor al onze kindjes en voor onszelf. En ook een zakkendoekske en een beetje lijm, aub…

  3. Hier word ik stil van. En ik word tegelijk overvallen door zoveel dankbaarheid dat wij dat nog niet hebben moeten meemaken . Warme knuffel voor jullie allemaal.

  4. Dat doet pijn. Hier helaas ook geen grootouders op het feest morgen omdat ze niet willen komen! Het is niet eerlijk. Bij ons gaan al zo een jaar of vier goede vrienden van ons naar het grootouderfeest (ze zijn beiden rond de zestig en hebben ook een zoon die geen contact meer wil met hen en ze zien hun kleinkind niet meer).
    Het is iets anders, maar ik kan je verdriet heel hard voelen en zeker waar het je kind raakt. Ik krijg van je logje zelf de tranen in mijn ogen.
    Virtuele knuffel vanuit Bornem.

  5. Mijn papa, lola’s grote held, stierf nu bijna vier jaar geleden. En ook al was Lola nog geen twee. Ze waren twee handen op 1 buik. Hij was de enige die haar kalm kreeg bij een huilbui. Ze zongen samen liedjes en zij lag op z’n buik mee naar Disneyfilms te kijken. Dat hij er niet meer is, houdt haar dagelijks nog bezig. Op kerstavond dit jaar stierf haar grootmoeder, de mama van mijn ex. Na een oneerlijke strijd tegen kanker. Lola beleefde alles opnieuw en begreep niet waarom mensen moeten sterven. Mijn papa was 52, haar grootmoeder 58. Ik weet niet hoe ik moet uitleggen dat ook ‘jonge’ mensen kunnen sterven, en niet alleen grijze, oude opa’s. Vandaag is het ook bij ons grootouderfeest. Mijn moeder gaat niet. Zij kan het na vier jaar nog steeds niet aan om als prille vijftiger alleen op dat feest te zitten. Mijn ex-schoonvader gaat wel. Moedig. Want het verdriet is nog rauw. Deze ochtend huilde Lola. Omdat er maar 1 grootouder in de zaal zou zitten. En sommige vriendjes er nog vier hebben. Ik huilde mee. Om verdriet dat je niet kan troosten. En toen ze mijn tranen zag zei ze: liefste mama, vandaag ga ik zo hard schitteren op het podium dat ze het zullen zien tot in de hemel. En dan kijken er toch ineens drie mensen mee. En dan ben ik trots, op mijn moedige meisje van vijf. Het went echter nooit… Veel sterkte daar. xxx

  6. shirley

    Zo mooi verwoord en zo vreselijk waar. Nu al weer 3 jaar geleden voor mij maar nog elke dag onwerkelijk. Het verdriet nog altijd zo groot, ook bij de kinderen. Veel sterkte met deze moeilijke momenten.

  7. pfff, het blijft mijn allergrootste angst. De dag dat ik een van mijn ouders moet verliezen. Sinds bij mijn moeder het kanker verdict viel (nu al een aantal jaren geleden) weet ik heel goed hoe die doodsangst voelt. Verschrikkelijk was dat. Gelukkig kreeg zij een kans en is ze nu genezen verklaard. Dat gevoel dat ik mij plots kon voorstellen hoe het zou zijn dat gaat nooit meer weg. Veel sterkte voor jullie allen.

  8. Sara

    Net zelf een traantje moeten wegpinken. Mooi geschreven, alweer… De sterrenoma’s zullen morgen, nog meer dan anders, blinken van trots, daar ben ik zeker van!

  9. Ik ben echt door je woorden ontroerd. Ik besef eens te meer dat ik blij mag zijn dat mijn ouders nog gezond en wel zijn. Mijn mama heeft ook enorm geleden onder de dood van haar moeder (die op haar 54e aan kanker is gestorven). Zeker toen ze zelf die leeftijd bereikt had, vond ze dat enorm confronterend. Elk jaar in november is ze voor een paar dagen zichzelf niet… Ik denk dan ook dat het alleen maar normaal is dat het jou ook nog in alle hevigheid overvalt en al zeker als je Dexter ziet huilen om hetzelfde. Sterkte!

  10. Hier word ik stil van. De tranen zijn ook niet ver weg. Maar chapeau, Kelly, hoe je hier mee omgaat. Wanneer ik de voorlaatste paragraaf lees hoe je de focus kan leggen op het dankbaar zijn voor wat je wel hebt: ik zou het niet kunnen (denk ik). Dikke knuffel voor jullie allemaal en in het bijzonder voor Dexter!

  11. En dat ik soms denk: ‘Gedver Rini, moet je nu weer over je mama bloggen?’ En dat ik dan denk: ‘Waarom niet, als dat is wat me bezighoudt.’ Want dat het een fundament is dat onder je voeten wordt weggeslagen is zeker.

    En dat ik dat gebrek aan een fundament misschien wel heel erg laat meespelen in mijn kinderwens. En dat posts als deze dan vreemd genoeg me sterken in plaats van de twijfel aanwakkeren. Want het kan en je doet he zo goed, zelfs als je hart ook wel eens breekt.

  12. Jess

    Ik heb mijn moeder alweer meer dan 10 jaar geleden uit mijn leven geschrapt. Ze heeft heel veel dingen gedaan die écht niet door de beugel kunnen (mental institution-achtige dingen) en ik kon haar gewoon niet meer toelaten in mijn leven. Van een heel andere orde was dat, want zij leeft nog, en als ik heel eerlijk ben, zal ik pas gerust zijn als ze er niet meer is. Ik heb oprecht schrik dat zij een keer gaat te weten komen waar we wonen en ons iets zal aandoen, mijn kind(eren) zal ontvoeren, … iets in die orde.
    En als ik dan zo’n verhalen hoor als het jouwe dan ben ik echt kwaad dat het zo oneerlijk is. Dat ik met plezier mijn moeder zou afgeven, zodat iemand als jij dit niet hoefde mee te maken. Hoe scheef kan de wereld soms in elkaar zitten…

  13. Ik zit hier met de tranen in mijn ogen. Hoe leg je dat uit aan zo’n klein kind, dat andere kinderen al hun grootouders hebben en dat hij twee oma’s moet missen? En het is waar, zo waar. Je moeder verliezen, dat slaat zo’n diep gat, je kan dat gewoon niet uitleggen. Maar dat hoeft ook niet. Als mensen het niet begrijpen, denk ik: good for you. En ook waar: dat je verdriet niet kan vergelijken en dat ook beter niet doet. Je eigen verdriet is altijd het grootste, want dat is het enige dat je zelf voelt. Het helpt mij geen meter verder om te denken aan mensen die ergere dingen hebben meegemaakt, integendeel, dan voel ik me daar ook nog eens slecht over, dat die mensen dat hebben moeten meemaken.

  14. nele

    Onlangs grootouderdag in het instapklasje waar mijn 2.5jarige inzit. Met 1 oma. Want de 2 opa’s en de ene oma zijn er niet meer. ik vind dat ook vreselijk.

  15. Amai dit komt binnen. Omdat iedereen inderdaad zijn eigen verdriet heeft, maar je het verlies van een mama inderdaad niet kan begrijpen tot je het zelf meemaakt. En dan is het eigenlijk nog geen begrijpen want het is onwezenlijk. En omdat mijn toekomstige kindjes nooit hun mooie oma gaan kennen. En dat vind ik net zo erg voor de kindjes en voor mij dan dat ik het erg vind dat zij nooit oma zal kunnen zijn.
    En ja, je mag huilen, maar soms wil je dan toch gewoon dat je mama je tranen kan drogen…

  16. Hier een papa met tranen in de ogen. Ook mijn mama is er niet meer. – heeft de vijftig ook net niet mogen halen. Mijn dochter is vandaag een dikke 10 maanden. Ik breek er nu al soms mijn hoofd over hoe ik haar uit ga leggen dat haar oma niet mijn mama is…

  17. Mandy

    Pffff!
    Ik heb gelukkig mijn moeder nog heel dicht bij mij. Maar dat fundament dat onder je uit geslagen werd? Ik voelde net hetzelfde toen mijn vader stierf. Ik heb er zeven jaar voor nodig gehad om er “over” te komen hoewel ik er open over kon spreken zonder in tranen uit te barsten. Dikke knuffel voor jou en Dexter. X

  18. Tranen in mijn ogen!

    Dat is toch echt veel te vroeg hè…
    Toen mijn schoonmama borstkanker kreeg en wij een miskraam aan het verwerken waren, heb ik zo vaak gedacht: “Laat ze aub oma mogen worden”. Wij waren de eerste bij het gezin van mijn man dat aan kinderen begon.
    Ze is het mogen worden, gelukkig!
    Maar mijn hart bloedt voor je mama en schoonmama, dat ze je kindjes niet zien opgroeien.
    Ik kan het me niet voorstellen wat het is om een ouder te verliezen, maar zoals je schrijft, het zal een fundament zijn dat onder je wordt weggeveegd.

  19. superpa

    Door mijn tranen heen probeer ik uw blog te lezen Kelly. Ik moet een paar keer opnieuw beginnen omdat ik niets zie. Ik hoop dat Dexter mij dit morgen niet zegt want anders denk ik dat ik zal breken. Waar ik dacht geen toekomst meer te hebben weet ik nu dat ik er dubbel zo hard moet zijn voor Dexter, maar ook voor mijn andere kleinkinderen. Ik zal keihard mijn best doen om er te zijn dat beloof ik jullie.

  20. Je posts hieromtrent zijn altijd zo pijnlijk en herkenbaar om te lezen, omdat we hier net als jullie onze beide mama’s/oma’s op 3 jaar tijd verloren… Maar tegelijk zeer mooi, want je schrijft dat zo goed, je doet dat zo goed. Ik duim dat jullie mannetje een fijn feest mag beleven, en dat zijn (en jullie) traantjes er inderdaad altijd mogen zijn, en ook weer mogen weggaan. X.

  21. Margo

    Mijn hart brak maar ik hield het droog, tot ik de comment las van superpa. Veel courage, elke dag, week, maand opnieuw.

  22. annelies

    ik ben mijn mama ook verloren aan kanker en mijn leven is niet meer hetzelfde. bij alles wat ik doe denk ik goh dat had ze graag meegemaakt. zelfs als ik vlechtjes maak in mijn dochtertje haar haar. en mijn zoob (9) die zegt soms “ik probeer er niet aan te denken want dat doet pijn”. dus ja ik snap je wel. knuffels voor jullie

  23. Anneleen

    Ik verloor mijn beide ouders lang voor ik zelf kinderen kreeg, en mijn man verloor zijn mama toen wij elkaar net kenden. Mijn tweekinderen (4 en 1) hebben dus nooit anders geweten dan dat ze maar één opa hebben. Mijn dochter gaat er creatief mee om en kiest spontaan haar eigen oma’s en opa’s uit (onze buurvrouw, een bevriend ouder koppel,…) Maar het blijft een pijnlijk gemis, die onvoorwaardelijke familiebanden die in ons gezin ontbreken, dat verdriet verdwijnt nooit helemaal… Dikke knuffel voor jouw kleine verdrietige mannetje…

  24. Ik kan het me helaas maar al te echt voorstellen… behalve dan dat het mijn papa is dat ik veel te vroeg en veel te onverwacht moest afgeven (samen met zijn vriendin alias oma).
    En ook ik denk: nee, je kan het je niet inbeelden. Een ouder verliezen is zo’n andere orde …

  25. Ik schrok toch weer eventjes, toen ik op fb haar foto zag. Van die lieve dame, die me vroeger aan lachte…
    En ja… het went nooit denk ik…

  26. Katrijn

    Oh Kelly de juiste verwoording voor sommige gevoelens. Dankjewel door jou voel ik me minder alleen. Want ik weet heel goed wat het met je doet. Knuffel

  27. Het leven neemt veel af, maar geeft ons ook heel veel. Aan ons om de balans in de juiste richting te laten overhellen. En natuurlijk dat huilen mag, zolang tot je weer kan denken aan een leuke anekdote i.v.m. diegene die je mist. Dan lijmen we ons hart weer met superlijm en gaan we weer verder …

  28. trijn

    Hier ook hoogstens één grootouder op de schooldingen. Een is gestorven, één is mentaal en sociaal zo verstoord dat we hem niet kunnen vragen, een vindt tienduuzd redenen waarom het echt niet kan en een komt effectief opdagen als we het hem vragen. “Waarom willen ze niet komen”-vragen vind ik soms net zo moeilijk als “oma is dood hé”-opmerkingen. Er zijn momenten waarop ik jaloers ben op mensen die zo kunnen rouwen, omdat ze gekend hebben wat ik nooit zal voelen. Ik kan het me niet voorstellen hoe jij je voelt, alleen dat het verdomd veel pijn kan doen. Courage.

  29. Wat heb je dat prachtig neergeschreven. Ik kan me helemaal niet in jou verplaatsen en ik weet ook echt niet hoe je je voelt (zowel mijn mama als mijn schoonmama zijn er nog). Maar ik wil je wel een hart onder de riem steken. Volgens mij ben jij een topmama en ga jij heel gezond om met verdriet.

  30. nee, dat is niet veel gevraagd, ik had het jou, Dexter en Youri zo gegund.
    En toch kunnen we er niks aan veranderen.. dikke knuffel !

  31. Oh Kelly, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Ik kan het me echt niet voorstellen, mijn mama verliezen. Ik weet dat het ooit zal gebeuren, maar dat daarmee ook mijn wereld zal instorten. Ik betrap mezelf vaak dat ik stiekem denk: laat mijn kinderen aub lang genoeg hun oma kennen. En dat terwijl het tweede kind nog niet eens is verwekt. Onze dochter heeft zelfs nog drie overgrootmoeders. En toch… ben ik bang voor verlies. Ik heb zelf nog een oma, de beste ooit. Maar mijn opa is veel te vroeg gegaan. Maar een mama verliezen… Dat is een stukje van jezelf verliezen en het is meer dan terecht dat je hart hierdoor breekt. Huilen ook. Het zal waarschijnlijk nog gebeuren en het zal nooit makkelijker worden. Maar dat maakt je menselijk, dat maakt je mooi! En dat hart wordt vast opnieuw terug gelijmd door andere dingen, zodat het af en toe stilletjes terug kan breken. En dat mag. Het zou je nochtans zo gegund zijn. Dikke knuffel!

  32. 10a

    Iemand die zegt: “je mag wenen hoor” en terwijl over je rug wrijft, dat is een klompje goud waard.

  33. An

    Mijn tranen huilen stilletjes met jullie mee… Ik ben zo dankbaar dat ik en mijn kids wél nog het geluk hebben om omringd te worden door 2 paar (groot)ouders… Knuffels!

  34. Ik wens jullie veel moed toe, geen sterkte, dat hoeft helemaal niet. Laat die tranen maar komen.
    Bij mij rolden ze over mijn wangen, je raakte een gevoelige snaar al is het eerder nog een open wonde. Vier maanden na de geboorte van mijn tweede dochter kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb met uitzaaiingen in het bot en dat ik niet meer zal genezen. Dat mijn kinderen geen onbezorgde jeugd is gegund en dat ze veel te vroeg zonder moeder verder zullen moeten, doet me heel veel verdriet. Maar tegelijk probeer ik hen – nog meer dan vroeger – heel bewust heel veel liefde mee te geven en van elk moment samen te genieten.

    1. Pfffft, wat vreselijk, tweet. Heel veel moed en sterke schouders voor jou, bij zo’n zaken vervalt mijn kleine verdrietje in het niets. x

  35. Soms

    Oh Dexter toch, zo vreselijk. Verdriet kan je niet vergelijken, maar moeders ook niet. Mijn schoonmoeder is zo een schoon mens, mijn moeder heeft me al heel veel pijn gedaan. Ik hoef (voorlopig) gelukkig niet na te denken over hoe ik zou reageren als één van beide zou wegvallen, maar soms durf ik dat ook niet te doen, uit angst voor wat het antwoord zou zijn. Pff, alweer traantjes hier, om al het verdriet dat ik hier lees.

  36. En krak deed mijn hart. Niet omdat ik weet hoe het voelt om een (schoon)moeder te verliezen, gelukkig niet! Wel omdat ik ben opgegroeid met een moeder die de hare verloor toen ze dertig was (mijn grootmoeder was toen 66, ook kanker, what else…) en ik Dexter zijn leeftijd had toen. En het dus op die manier toch een beetje herkenbaar is, zij het dan niet vanuit jouw maar vanuit zijn standpunt. Knuffel voor jullie!

  37. Dat is heel heftig. Het leven is heel oneerlijk en vaak gebeuren er dingen waarvan je je afvraagt waarom in hemelsnaam? Je kindje hoort te kunnen genieten van een opa en een oma om hem/haar heen waar hij/zij leuke dingen mee kan ondernemen en van kan leren. En andersom verdienen opa’s en oma’s het om te kunnen genieten van hun kleinkinderen en trots op hen te kunnen zijn. Met de opa’s en oma’s van mijn schoonfamilie hebben we helaas geen contact, dat is geheel tegen onze wens is, maar de wil moet wel van beide kanten komen helaas. Mijn kinderen hebben gelukkig wel de opa en oma van mijn kant (mijn ouders). Voor ons is dat eigenlijk heel “normaal”. Het moet je intens verdriet doen wanneer opa of oma komt te overlijden en je kindje geen opa of oma meer heeft. Dit gemis blijft voor de rest van je leven…….. Zoals ik al zei, het leven is soms heel oneerlijk………

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>