zeven dingen die ik niet wist voor ik mijn maag liet verkleinen

zevendingenmaagverkleining2Tien jaar geleden is het vandaag, de dag waarop ik het ziekenhuis binnen ging om te ondergaan wat op dat moment niet langer uit te stellen viel. Morgen is het dag op dag tien jaar geleden dat ik uit narcose kwam met een omgebouwd spijsverteringsstelsel. Het is onwerkelijk, en ook nog steeds gek om aan terug te denken. Aan hoe diep ongelukkig en verslagen ik was, in de maanden voor ik de beslissing nam die mijn leven zou veranderen. Aan hoe kalm en zen ik werd eens de beslissing was genomen, omdat er eindelijk, na een gevecht dat mijn volledige leven leek te beslaan, een oplossing in zicht leek. En er honderd kilo van mijn schouders viel. Pun intended. Ik zal niet al jullie vragen van onder de vorige post kunnen beantwoorden in deze post, al zal ik mijn best doen, maar ik beloof nog een afsluitende post binnenkort, waarin ik op de meeste zaken die jullie nog wilden weten zal ingaan. Niet allemaal, omdat sommige dingen te persoonlijk zijn, of in mijn ogen minder relevant voor het grote verhaal.

zevendingen_maagverkleining

In elk geval.

Dit zijn zeven dingen die ik niet wist voor ik mijn maag liet verkleinen:

* dat het leven een pak makkelijker is zonder vooroordelen

Had je me voor mijn maagverkleining verteld dat sommige kansen mij ontnomen werden door mijn overgewicht, dan had ik daar eens mee gelachen. Dat ik bepaalde jobs niet kreeg had volgens mij niks met mijn uiterlijk te maken, wel met het feit dat iemand anders gewoon beter was dan ik. Dacht ik dus, tot één van mijn opdrachtgevers (hij weet wie hij is) een dikke foto van mij onder ogen kreeg en zei: “Ik weet dat het fout is, maar als je zo was geweest toen ik je leerde kennen had ik je nooit aangenomen.” Met de nadruk op ‘zo’. “Ik zou geconcludeerd hebben dat je lui was”, voegde hij eraan toe, “labiel ook, en niet in staat om je gewicht onder controle te krijgen, laat staan je leven of je job.” Als dat het geval was, dan was ik nu nog minstens even labiel en lui en niet in staat om mijn leven of job naar behoren uit te voeren, zei ik hem toen. Je opereert een obesitaspatiënt immers onder het middenrif, en niet tussen de oren. Ik besef nu wel dat het feit dat ik een ongelooflijke pleaser ben geworden ook te maken heeft gehad met mijn gewicht. Ik zal maar goed mijn best doen, en niet te veel pruttelen of zagen, want ik ben al dik, en mag eigenlijk content zijn dat ik de job überhaupt mag doen. Ik zal maar niet te veel praten want dan zien ze dat ik dik ben. Als ik mijn mening laat gelden, dan roept er vast iemand “dikzak” naar mijn hoofd. Als iemand me ziet, dan zien ze ineens hoe dik ik ben. Alles is goed voor mij, en sorry dat ik zo degoutant dik ben. Baha en boehoe. Met ouder worden gaat dat er gelukkig ook beetje bij beetje weer uit.

* hoe minder plaats je inneemt, hoe zichtbaarder je wordt

Voor mannen bijvoorbeeld, en op je werk, en in heel wat andere situaties waarin je plots niet meer over het hoofd wordt gezien. Nagefloten worden door bouwvakkers of aangesproken worden op café, dat overkwam mij zelden of nooit voor mijn operatie. Als er op kantoor iets werd gevraagd over de teamsportdag of om iets te organiseren, dan werd het dikke meisje toch vaak overgeslagen. Ik heb gemerkt dat je als dik meisje vooral zichtbaar bent als je ergens iets aan het eten bent. Als ik heel het terras naar me zag kijken terwijl ik ergens een croque monsieur zat te eten, met een blik van ‘zou je niet beter stoppen met eten, je bent al dik genoeg’, had ik altijd zin om een bordje op te houden met “Dikke mensen moeten ook eten. Anders gaan ze dood.”

* dat het leven zoveel zorgelozer kan zijn

Alles was moeilijk toen ik dik was: als we een terrasje gingen doen met collega’s was ik bang dat mijn achterwerk niet in de rieten terrasstoeltjes zou passen. Was er een verrassingsuitstapje, dan vreesde ik voor een death ride, muur moeten klimmen, karten of iets anders waarvan ik met een rood hoofd zou moeten zeggen dat ik niet kon meedoen, doordat ik te dik was. Moest ik een studentenjob doen, en zag ik alle andere jongeren moeiteloos hun fabrieksuniform aantrekken, dan was ik diegene die na twintig minuten zweten en alle maten uitproberen moest toegeven dat zelfs de grootste mannenmaat een verloren zaak was. En dat hadden ze dan meestal in al hun jaren jobstudenten nog nooit meegemaakt, dus hoe schaamtelijk ver was het dan wel niet met mij gekomen? Letterlijk alles wordt een probleem als je broekmaat 52-54 hebt. Zelfs leuke dingen, zoals winkelen met vriendinnen of naar de sauna. Omdat je het altijd met jezelf moet doen, en je gewicht nooit even af kunt leggen.

* dat je het meisje wel minder dik kan maken, maar het vanbinnen altijd een dik meisje blijft

Je mag dan wel ineens een pak slanker worden, twintig jaar van zwaarlijvigheid wis je niet zomaar uit je hoofd. Niet alleen voel ik me nu nog dikwijls dikker dan ik ben, ik zal ook nooit vergeten hoe mensen naar je kunnen kijken omwille van je overgewicht. Alsof je een vieze ziekte hebt, of eruit ziet als een afgrijselijk monster. En dat het je eigen schuld is, moest je maar wat minder eten. Fijn was het niet, maar mijn ervaringen hebben me wel gewapend. Als er iemand rond me komt hangen waarvan ik weet dat die tien jaar geleden niet eens in dezelfde ruimte als ik gespot had willen worden, dan valt het me bijzonder makkelijk om nu zelf de andere kant op te kijken.

* dat mensen weinig begrip hebben voor maagverkleiningen en gewichtsproblemen

Soms doen vragen me nog altijd pijn, merk ik. Of misschien eerder de manier waarop die worden geformuleerd, want iedereen mag mij in principe alles vragen. Het zijn de vragen als “Hoe heb je het in godsnaam zo ver kunnen laten komen?”. De vragen die in mijn hoofd impliceren dat ik iets verkeerds gedaan moet hebben, terwijl ik gewoon het product ben van mijn genen, opvoeding en ervaringen die op mijn pad zijn gekomen. Het is soms hard om aan te voelen dat ik nog steeds word veroordeeld, alsof ik een moord heb gepleegd of iets vreselijk beschamend heb gedaan. “Als het allemaal zo moeilijk blijft, ook na een maagverkleining, had je dan niet beter gewoon minder gegeten en gesport?” is er nog zo een die pijn doet. Ik besef dat de vraagsteller -doordat die nooit mijn pad heeft bewandeld en zich niet kan inbeelden hoe zwaar die wandeling moet geweest zijn- oprecht niet kan begrijpen hoe het allemaal mogelijk is. En dus ergens diep vanbinnen denkt dat ik dan wel een freak moet zijn. Zo iemand die maar opdoet, zonder na te denken over de implicaties. Dat ik zo iemand ben die zich laat gaan. Vier keer een bord opschept en nog niet genoeg heeft. Na een tijd ben je het moe om jezelf te verdedigen, en leg je je erbij neer dat dat is wie je als hele dikke vrouw bent, in de ogen van “de mensen”. Lelijk. Labiel. Geen karakter. Lui. Vies. Na een tijd ga je dat zelf ook geloven. Ik woog 72 kilogram toen ik mijn plechtige communie deed, en ik ben een heel kleintje. Ik kan daar een hele uitleg over geven, maar daar heb ik geen zin in. Ik wil alleen zeggen: zoiets gebeurt niet zomaar. De meeste dingen gebeuren niet zomaar, en de meeste zaken zijn niet zo simpel als reacties van toevallige omstaanders doen vermoeden. En ja, dat kan allemaal nog steeds nijpen en wringen, merk ik. Deel van het verwerkingsproces, waarschijnlijk, en ik ben al lang blij dat ik nu wel voor mezelf weet dat ik geen mislukkeling ben door mijn verleden als heel dik meisje. Integendeel. Ik vind dat ik een zeer indrukwekkende weg heb afgelegd, en ik ben daar bijzonder trots op. Steeds trotser, ook.

Medemenselijkheid is zo belangrijk in dit verhaal. Daarom zat ik ook ineens te janken toen de obesitasdokter in Topdokters niet zoals zovelen een negatief oordeel velde over het meisje van 25 dat doodverlegen 125 kilogram zat te wegen in zijn kabinet, maar achteraf tegen de camera zei dat hij zo trots was op dat meisje. Waterlanders, maat, en nog geen beetje. Er zijn weinig mensen die trots zijn op dikke meisjes van 25, en zijzelf meestal nog het minst van allemaal. Net daarom was het zo ongelooflijk mooi, van dokter Lannoo.

* dat je leven niet perfect wordt als je een normale broekmaat hebt

Voor mijn operatie dacht ik dat er engelenkoren zouden nederdalen op de dag dat ik minder dan tachtig kilogram zou wegen. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik die dag in een ziekenhuis zou zitten met mijn zevenenveertigjarige mama die terminaal ziek was. Om maar te zeggen: mijn leven is niet perfect geworden door af te vallen, maar dankzij mijn operatie was mijn gewicht niet nog eens een extra probleem in de periode dat mijn mama ziek was. En dat is het nu ook niet. Ik ben nog steeds niet slank, en soms droom ik van een maatje 36, maar eerlijk: dat er soms maanden voorbij gaan zonder dat ik de wanhoop nabij ben omdat ik mijn gewicht totaal niet meer onder controle krijg, dat is eigenlijk nog het allermooiste cadeau dat ik gekregen heb van mijn chirurg.

* dat het een blijvend gevecht is met eten en kilo’s

Eerlijk? De angst om ooit weer zo dik te worden als ik was zal me altijd blijven achtervolgen in mijn dromen. Ik, die toen ik dik was altijd alles kapot minimaliseerde en beweerde dat het allemaal wel meeviel, wil echt nooit meer terug naar toen. Hoe meer tijd er tussen nu en de operatie zit, hoe meer ik begin te vergeten waarom het destijds mijn enige optie was. Maar af en toe zie ik nog eens een jong meisje lopen dat even dik is als ik was, of kom ik een foto tegen van mezelf in mijn dikste periode. Dan voel ik plots weer heel even de totale wanhoop die ik toen voelde. Die van ’s morgens wakker worden en denken: alles dat ik vandaag moet doen zal ik doen als dikke vrouw. Het gevoel van rond te kijken in een grote ruimte, en beseffen dat je dubbel zo dik bent als alle andere mensen. Op een bus stappen, en de andere passagiers verschrikt zien kijken en hopen dat die dikke niet naast hen zal komen zitten en al hun plaats innemen.

Het blijft ook een groeiproces. Toen ik mijn laagste gewicht bereikte was er maar een grote complicatie: dat ik mezelf nog steeds niet graag zag. Dat is doodjammer, maar jezelf graag leren zien is ook vreselijk moeilijk als je van kindsbeen af hebt gehoord dat je niet mooi bent, en altijd iets dat niet goed is. Te dik. Te lelijk. Te brutaal. Te verlegen. Te jongensachtig. Er is veel hard werk nodig om dat ook maar een beetje te doen keren. Maar dat werk heb ik de laatste jaren wel gedaan, in de vorm van therapie die in mijn ogen best wel mee in het pakket zou mogen zitten, bij veel obesitasoperaties. Als ik eens de tijd vind, dan wil ik het heel graag eens hebben over jezelf graag leren zien. Herinner me daar eens aan binnen een paar weken, want hell, wat heb ik daar ondertussen een weg in afgelegd en wat is die weg tegelijk nog lang.

Maar goed, lang verhaal kort. Ik wil niet meer terug. Al was het maar omdat ik nooit meer gedwongen wil worden om te veel geld neer te tellen voor een lelijke legging met een katjesmotief op, omdat dat nu eenmaal de enige legging is die ze hebben in maat 52-54.

Nooit meer.

Reacties

  1. En ik eet wel de vier borden op zonder enige gêne en iedereen vindt dat vooral enorm grappig. Dat heb ik aan genen te danken, meer niet.

    Er is nog veel werk aan de winkel als het op empathie aankomt. Je doet dat goed, met je verhaal.

  2. Je zelf graag zien is de sleutel tot geluk, het heeft me ook uren therapie gekost om dat in te zien,…..al die onzekerheden zijn zo’n waist of time,…….er wordt ook te weinig aandacht aan besteed. Mooi verhaal. En mooie weg die je hebt afgelegd. Mijn bonuszoon heeft overgewicht en ik maak me behoorlijk zorgen, maar aangezien ik de “stiefmoeder” ben, ben ik volledig machteloos,…..

  3. 10a

    Zo oprecht mooi dat ik er een krop van in mijn keel krijg.
    Zelf heb ik ooit last gehad van overgewicht. Mijn zus wel, ik heb het dus een beetje van dichtbij meegemaakt en toch besef ik nu pas hoe zwaar gewicht kan wegen.
    Voor mij was dat nooit een issue geweest overgewicht. De ene mens is wat dikker dan de andere. Maar dat komt natuurlijk omdat ik het gevecht zelf nooit heb moeten leveren.
    Goh, ik zou nog zoveel meer willen schrijven maar vrees dat het allemaal afbreuk gaat doen aan al dat moois dat jij hierboven hebt geschreven dus enkel nog chapeau! en dat je zo hard trots mag zijn!

  4. Wauw Kelly. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik zit hier een beetje verstomd. Ik heb zelf nooit problemen of moeilijkheden gehad met mijn gewicht, ik kan mij dus niet voorstellen hoe het moet zijn om dat wél te hebben, maar door dit te lezen wordt mijn keel even toegeknepen. Ik kan mij het niet voorstellen, maar wat je beschrijft moet zo moeilijk zijn geweest… Ik vind het vreselijk dat mensen op basis van iemands uiterlijk conclusies trekken over iemands karakter of persoonlijkheid – en dan nog compleet foute conclusies. Ik vind het vreselijk dat je dat op den duur zelf ook begint mee te nemen bij alles wat je doet, en je zo bewust bent van wat iedereen zou denken – man dat moet moeilijk zijn. Heb je die opdrachtgever geslagen of niet? ;-) Ik zou het toch moeilijk hebben met iemand die zo’n conclusies trekt. Ik vond de passages van dokter Lannoo in Topdokters ook zo mooi. Hoe hij erover dacht, hoe hij erover sprak, ik kreeg ook bij sommige fragmenten een brok in mijn keel. Ik vind het heel knap dat je dat tien jaar geleden hebt aangedurfd, echt waar. En ik vind het ook heel knap dat je zo eerlijk en oprecht schrijft. Ik weet niet of je het zelf beseft, maar in zoveel dingen die je zegt en schrijft help je zoveel mensen en heb je echt een grote impact. Blijf dat vooral doen ;-).

  5. Oh fuck Kelly… ik zit hier dapper tegen mijn tranen te vechten, maar het lukt mij niet. Dit is zo confronterend. Al die punten, behalve dan dat van de operatie, die had ik kunnen geschreven hebben. Het blijft pijn doen, het blijft draaien en keren, het blijft kortom iets wat ook ik mijn hele leven ga meedragen.
    En ja… over dat jezelf graag leren zien, dat wil ik heel graag lezen. Want ik merk toch dat ik mezelf blijf neerhalen, dat ik veel liever voor mezelf zou moeten en kunnen zijn. Maar het is en blijft gewoon heel erg lastig. Allemaal. Als het over dat gewicht en dat lijf gaat.
    Een hele dikke (…) dankjewel voor je openheid!
    Nooit meer. Inderdaad.

  6. Noémie

    Mocht je ooit het schrijven beu worden (zal wel nooit!), wil ik jou wel als therapeute. :-)
    Volgens mij kan je even goed luisteren als uitleggen.

  7. Noémie

    En die dokter Lannoo, die zou je toch willen zoenen als ie ietwat verlegen zijn broodje speciaal opeet en zegt: ‘Ik heb hoerenchance, ik heb goeie genen… (of zoiets).’

  8. LN

    Erg pakkende getuigenis, die me bij mijn eigen vooroordelen en handelingen doet stilstaan. Mijn echtgenoot en moeder kampen met overgewicht en ik ben niet altijd een toonvoorbeeld van empathie. En daar schaam ik me best wel voor. Want genen zijn nu eenmaal een cadeau dat je helaas niet zelf uit te kiezen hebt. Jouw stuk is een eyeopener. Een gemeende dikke merci daarvoor.

  9. Proficiat met je ‘jubileum’. Serieus, heel veel respect voor de weg die je afgelegd hebt en hoe je erover schrijft. Het zotste van al vind ik precies nog wel dat ik jouw verhaal hier dan al een jaar of tien volg, want ik las toen ook al mee… :-)

  10. Jouw verhaal heeft me over de streep getrokken om ook te schrijven over mijn geschiedenis op het vlak van gewicht en zelfbeeld en dat deed enorm deugd. Ik ben nooit echt obees geweest, maar toch herken ik enorm hetgeen je schrijft. De schaamte, het feit dat je diep vanbinnen altijd een dik meisje blijft dat strijd blijft leveren tegen de kilo’s, de lange weg die afgelegd moest worden om mezelf ook maar een beetje graag te zien, het feit dat ik ook dacht dat door af te vallen mijn leven ineens sunshine & happiness zou worden… Het is zo herkenbaar allemaal! Ik ben heel blij voor jou dat je nu zo’n mooi evenwicht bereikt hebt. Chapeau!

  11. Nathalie

    Het is raar dat een groot deel van mijn leven idem verloopt als dat van jou. Ik liet mij opereren in maart 2005, 8 maand later verloor ik mijn vader na een kort ziektebed van 3 weken. Ook ik dacht ‘oef, nooit meer diëten’ maar dat kwam niet zo uit. Ook nu nog weeg ik ’teveel’. Ik ben verdoemd tot het 3 tot 5x sporten per week en maandelijks mijn weightwatchers te betalen omdat het nu eenmaal nooit anders zal zijn. En ik heb me daarbij neergelegd. Maat 44, da’s dan dikke pech, maar je m’en fou en daar word ik nu eenmaal gelukkig van. Nog chance daar ook zo over denkt :)

  12. Wauw, wat een oprecht verhaal!

    Ik ben ook geen sprietje en zit ook aan het eeuwige gevecht.
    Ik wat meer dan 14 kilo kwijt toen ik in de winkel nog steeds de verkeerde maten uit de rek nam… je ziet je zelf nog steeds die 14 kilo zwaarder hè…

    Ondertussen meer dan 14 kilo terug bij en nu bijna 10 terug kwijt… hopen dat door mijn actievere levensstijl het nu geen jojo gaat worden….

  13. Lynn

    Mooi verhaal, en wat kom je van ver. En ik ben zeker dat je nog veel verder gaat komen :)

    Misschien wel eens de eerste twee zinnen opnieuw lezen, want nu lijkt het alsof je tien jaar geleden de operatiezaal bent ingereden en tien dagen geleden bent ontwaakt uit de narcose ;)

  14. Lewis

    Wat een verhaal! En best confronterend, want ik zit aan de kant die nogal gemakkelijk vooroordelen heeft… “Hoe is het zover kunnen komen” zou zo uit mijn mond kunnen komen. Shame on me… Bedankt om me de ogen te openen….

  15. van Hees Véronique

    Ik lees deze post met tranen in de ogen! Bedank dat jij zegt wat ik niet verwoord krijg.

  16. Wow aangrijpend! Mensen kunnen inderdaad neerbuigend kijken naar iemand die dikker is dan een ander. Precies alsof je er inderdaad voor gekozen hebt. Ik heb nog staan roepen bij je 5:2-dieet dat je door suikervrij te eten op je natuurlijk gewicht komt maar misschien is dat niet bij iedereen zo evident en ik weet niet of dat alleen aan suiker ligt, misschien inderdaad ook door de genen want je ziet het vaak terugkomen in bepaalde families. Maar het is niet omdat je dik bent dat je daarom ongezond bent, er kunnen evengoed graatmagere mensen zijn die ongezond zijn.

  17. An

    Ik overweeg ook een maagverkleining maar wil me goed informeren. ik wil zeer graag van dit dikke lijf af en al zijn negatieve gevolgen vandien maar lekker eten is ook enorm belangrijk voor mij en is puur genieten. Hoe is het om te eten na je operatie (ongemakken, porties, restaurantbezoek, zijn er dingen die je niet meer kan eten?) en hoe evolueerde dat in die 10 jaar? Alvast hartelijk dank voor je antwoord! Bedankt voor je leuke taboedoorbrekende artikels! Schitterend!

  18. Na tien jaar kun je nog perfect gedetailleerd je gevoelens van toen beschrijven dat toont wel hoe diep het in je zit. Ik heb bewondering voor je openhartigheid en respect voor je keuze.

  19. Verhelderend en confronterend. Ook ik moet schuld bekennen: ik geef er dikke mensen in gedachten soms flink van langs. Hoewel ik, nu ik veertiger ben, en mijn mooie taille onderweg ben kwijtgespeeld, vanzelf meer ben gaan beseffen dat het allemaal zo makkelijk niet is. Dat minder eten niet wil zeggen dat je minder weegt… Merci voor je verhaal.

  20. Lieve

    ik zou iets willen zeggen maar dat gaat niet… ik slik heel hard maar ik krijg het niet weggeslikt…gewoon…

  21. Van Verdegem

    Zit nu aan mijn 7de jaar na mijn GBP dus weet heel goed waar je over spreekt. Had ook maatje 56 en voelde mij “het vet zwijn”, dat was bij mij de druppel en nu heb ik maatje 44 en voel me zeker nog niet mager maar blijf wel stabiel. Eet alles maar heel beperkt. Het stoeltje dat aan je gat blijft plakken omdat je er eigenlijk niet tussen past, meegemaakt op de kermis en iedereen maar lachen, behalve ik…..
    Het blijft natuurlijk een eeuwige strijd want je moet blijven opletten. Zou echt niet weer naar een maatje meer willen gaan want je hebt helemaal geen keuze in de kledij voor een maatje meer, net pattatenzakken….

  22. Ik heb als kleintje van 1m56 ooit 65 kg gewogen. Dat is intussen meer dan 20 jaar geleden en nog altijd kan ik schrikken als ik mijn spiegelbeeld zie en besef dat ik het ben. Na al die jaren zit het nog altijd tussen mijn oren. En gewicht verliezen doet je jezelf inderdaad niet liever zien. Ouder worden voor een stuk wel. Je leert steeds vaker foert zeggen.
    Dochters hebben helpt ook. Beseffen dat ze naar jou kijken, dat je een voorbeeld bent en je uiterste best doen om hen wel genoeg zelfvertrouwen en eigenwaarde mee te geven. In de tienerperiode belanden en heel vaak machteloos moeten toekijken hoe leeftijdsgenootjes een steeds grotere rol spelen. Hoe hard wij vrouwen soms zijn voor elkaar… Dankjewel voor het delen. Xxx

  23. ’t Is weer de nagel op de kop. Hopelijk steekt onze steeds veroordelende maatschappij er iets van op, van jouw verhaal. Net weer gestart bij de diëtiste, al een zoveelste poging om toch maar dat gewicht steeds onder controle te houden. Ik kan het zo moeilijk alleen. Altijd net boven dat BMI van 25 en dat is ineens nog niet zo heel erg dik, ik weet het. En toch… toch voel ik me soms zo als ik vriendinnen/jonge mama’s zie die er even strak uitzien als toen ze nog 16 waren. Over dat zelf graag zien, ik volg! Zit ook heel hard in mijn therapiesessies momenteel. En dokter Lannoo is super (al kijken wij vooral voor Prof. Tournaye, omdat we ook in Jette zitten en bijna mogen starten met de hormonenkuur).

  24. Chris

    Wat heb je dat mooi beschreven, chapeau! En wat zijn veel dingen voor mij herkenbaar. Een lichaam van 125 kilo (ik woog 140 kilo) is op zich al een heel geworstel met allerlei pijntjes, ongemakken, kledingproblemen en mobiliteitsproblemen. Maar de reacties, de vernederingen, buitensluiting waar je dagelijks doorheen moet maken dat je als zeer dikke vrouw een ongelovelijke kracht moet hebben om door te gaan. Om iedere dag weer op te staan, wetende wat je te wachten staat. Er zijn zoveel mensen die willens en wetens geen empathie op willen brengen voor dikke mensen. Die niet eens de moeite willen nemen om zich wat meer te verdiepen in de kleine wereld waarin dikke mensen gedwongen worden te leven. Media houden die wereld graag in stand omdat aan dikke mensen op allerlei manieren te verdienen valt. Diep, diep treurig.

  25. inge

    hallo,
    ik heb ook in 2009 zo iets laten doen, en in 2014 heb ik ook een buikwandcorrectie laten doen. ik woog 115kg en ben afgevallen naar 78kg. dus dat is al heel veel niet.
    maar nu blijf ik een beetje steken en gaat er niks meer vanaf, pfff
    ik zou graag tot aan 65kg willen geraken maar ja hoe doe je dat.
    heb jij ook een dikke maag na het eten daar na gaat hij weer weg.
    maar soms voel ik mij nog dik, weet jij soms raad?

  26. Marie

    Mooie, oprechte en ontroerende getuigenis. Heel gek: ik ben nooit te zwaar geweest, integendeel: door een moeilijke relatie met eten en met mijn lichaamsbeeld weeg ik te weinig, en toch herken ik mijzelf zo hard in jouw verhaal!

  27. Prachtig gewoon.
    Hoewel ik zelf nooit grote problemen heb gekend met mijn gewicht, kijk ik ook heel erg uit naar je stukje over jezelf graag leren zien. Heel hard mee bezig momenteel. Een pittig, uitdagend, vermoeiend en vooral heeeeeeel traag proces, maar wel erg verrijkend. Ik ben gigantisch nieuwsgierig naar mijn eigen toekomst…

  28. Je schrijft er zo kwetsbaar, oprecht, mooi over …
    Zo immens belangrijk wat je doet …
    Ik heb zelf nooit dat gevecht moeten voeren, maar kan me dankzij jouw tekst heel hard inleven in hoe het moet geweest zijn (en besef er dan wschlk nog maar een fractie van).
    Danku Kelly.

  29. Kathleen

    Kippenvel… je hebt echt een gave, zoals jij de dingen kan verwoorden. Ik ben er zeker van dat stukjes als deze op jouw blog voor HEEL veel mensen een grote steun zijn.

  30. cathy

    heel herkenbaar,
    alleen ik heb nooit problemen gehad met mijn overgewicht in de maatsschapij,ik ben altijd overal aanvaard geweest,ook voor jobs .
    wanneer je,je zelf aanvaard hoe je bent straal je dit uit ,en dan maakt het niet uit of je dik of dun bent,ik zelf heb ook een gbp laten doen in febr 2015 ,waarom? gewoon door de klachten van mijn gezondheid. en ja ik kreeg ook opmerkingen van (tis gemakkelijk zo,een operatie en je bent er van af) zo is het helemaal niet,het is afzien,terug leren eten op een ander manier,met al de ongemakken erbij,ben nu anderhalf jaar verder ,ik eet bijna alles,in kleine portie’s wel te verstaan,ik ben zelden ziek van iets(dumpings)ik ga ook nog op restaurant of frituur,dan eet ik een voorgerecht,en in de frituur dan eet ik gewoon een paar frietjes van mijn man mee.ikheb nu maatje 34 ,voor mij zelf vind ik dit iets te mager,de dokter vind het perfect ,nu krijg ik ook opmerkingen,van je mag het stoppen,je bent te mager aan het worden,alle deuren en ramen dicht of ze vliegt weg ,zo zijn mensen nu eenmaal ,of ik het zou herdoen? JA ZEKER WETEN

  31. Ik zal nooit weten wat het is. Al weet ik wel wat het om constant op je eten te moeten letten. Maar sterk dat je zo openhartig je verhaal doet. Het kan inspirerend zijn voor anderen maar ook de ogen openen van de mensen met vooroordelen.

  32. Anna

    Mooi, Kelly. Ik heb na 27 jaar(!) onthouden dat je van slanker worden…slanker wordt. Niet meer, niet minder. En dat mensen die je plots als ‘volwaardig meespeler’ zien, of integendeel als ‘concurrent’ , de kern missen van wie je bent. Je bent niet anders (dat zeg je ook juist: je blijft dik vanbinnen- dat was ik uiteindelijk nog bij maatje 34, en dat werd ongezond!)-je bent jezelf in een meer modieuze verpakking. En om je helemaal gerust te stellen: die hang naar modieus zijn vermindert ook met rijper worden en meer ervaring krijgen. Het wordt makkelijker, niet moeilijker. En schrijven doe je als een pro. Liefs en geluk op je levenspad -van harte!

  33. Karen

    Zo mooi en oprecht… Uit je hart!
    Zelf zit ik ook met overgewicht en voer inderdaad ook die eeuwige innerlijke strijd! Knap dat jij voor een operatie durfde kiezen … Geniet van elke dag!

  34. Cke

    Zo enorm herkenbaar!!!
    Ook voor mij verliep mijn jeugd zoals bij jou.
    Ik overweeg nu ook een gbp, maar het boezemt me toch ook angst in… Ga ik nog kunnen genieten?
    Ook al zijn er nog veel taboes over overgewicht en ingrepen daarvoor, ik ben blij dat er mensen zijn zoals jij en ik, die dit onder de aandacht brengen door er over te schrijven. Zo ik een eigen facebook-groepje!
    De dingen die mij nog bezighouden : Ga ik nadien nog kunnen uit eten gaan? Ga ik nog gezellig kunnen genieten van een avondje uit met vrienden? Zonder dat ik me nadien misselijk ga voelen…
    En hoe doe je dat in de eerste weken dat je weer gaat werken… want soms moet ik op verplaatsing en wat als ik dan misselijk word…

    Maar wat ik jou nog even zeggen wou : Draag vooral ook zorg voor jezelf!!!

  35. Fo

    Ik heb deze post heel graag gelezen. En dat van ‘jezelf graag zien’, ga ik ook graag lezen, dus schrijf hem maar :). Goed bezig jij!

  36. leon van huffel

    Je mag het draaien of keren, je leven een andere wendig, in de positieve zit. Men Ma is overleden omdat ze zwaar obees was, moest van de dokter minder eten maar door haar medicatie lukte het haar maar niet. Tot we op een ochtend haar niet meer zagen bewegen, ze was overleden. Omdat ik ook een dikkertje kwam heb ik meteen een besluit genomen en naar de dokter gegaan en gevraagd of ik in aanmerking kwam voor een operatie. Ik had juist een BMI van 40, en 3 maand later had ik men operatie en men nieuw leven. Wat ben ik blij dat ik terug en normaal gewicht heb en als ik en dikertje zie lopen dan denk ik mensje doe er iets aan, je ga zoveel gemakkelijker zijn in bewegen, je moet er soms veel om laten maar het is het dubbel en di waard

  37. isabel

    Amai WTF jij verwoorde wat ik niet kan verwoorden.
    Zo herkenbaar behalve het feit dat ik te schijterig ben om Me te laten opereren

  38. Mooi, heel mooi.
    ‘De vragen die in mijn hoofd impliceren dat ik iets verkeerds gedaan moet hebben, terwijl ik gewoon het product ben van mijn genen, opvoeding en ervaringen die op mijn pad zijn gekomen.’
    en
    ‘Al was het maar omdat ik nooit meer gedwongen wil worden om te veel geld neer te tellen voor een lelijke legging met een katjesmotief op, omdat dat nu eenmaal de enige legging is die ze hebben in maat 52-54.’

    Voor mij is het moeilijk om me voor te stellen dat je ooit iemand was naar wie gekeken werd zoals je hierboven beschrijft. Ik volg je blog nu ongeveer 4,5 jaar en ik heb je niet anders gekend dan als een vrouw met een normaal gewicht, die goeie teksten schrijft, die heel veel lezers heeft, die populair is, die weet wat ze wil in het leven. Het is gek als je praat over jezelf voor de operatie – voor mij lijkt het haast over iemand anders te gaan.

    Uiterlijk, het doet wat met een mens. Zowel in hoe we over onszelf als over anderen denken. En zelfs als we ons er bewust van zijn dat het iets irrelevants is, iets nietszeggends, iets wat geen rol zou mogen spelen, blijkt het moeilijk om dat principe in de praktijk te brengen. We zijn allemaal zo graag mooi, we doen er allemaal zo hard ons best voor. Ik hoop dat we evolueren naar wezens voor wie het uiterlijk geen enkele rol meer speelt. Dat hoop ik echt. (Dat en wereldvrede. ;-) )

  39. Mag ik even anoniem ?

    Dank voor je eerlijkheid !
    Ook confronterend….die puntjes die je neerschrijft.
    Want ja : ik ben te dik.
    Mijn BMI is geen 30 ; maar toch te hoog.
    Levenslang al vecht ik om af te slanken en/of op gewicht te blijven.
    Het lukt me niet. Het zal wel voor de rest van mijn leven een gevecht blijven én een ‘neen’ zeggen tegen zoveel dingen ; en mij niet goed in mijn vel voelen.
    Frusterend vind ik het dat zoveel slanke mensen denken dat dit door de ‘vele grote porties ongezond eten’ komt ; terwilj ze tegelijkertijd nog eens vrolijk bijscheppen.

  40. Melanie

    Wat prachtig geschreven! En zo herkenbaar!Fijn dat je deze gevoelens zo goed kon verwoorden! Dat zou iedereen moeten lezen!

  41. Wederom de nagel op de kop, Kelly. Ik vind het ook erg dat dikke mannen veel minder met die zaken te maken krijgen, die zijn gewoon ‘bourgondiërs’ en ‘gezellig’ maar een dikke vrouw hooooo, wat een slons zonder zelfrespect die zich laat gaan zeg. Ehhhh twee maten & twee gewichten much?

  42. Superinteressant.
    Met het risico meteen over mezelf te beginnen en uw verhaal onder tafel te vegen, onthoud ik dit wegens herkenning, inzicht, interessant accent:

    1. ‘Hoe is het ooit zover kunnen komen?’ Dat je zwanger werd? Als alleenstaande, -25-jarige vrouw? En daar niets aan deed? (En dat het antwoord enorm veel complexer is, en ook veel verder teruggaat dan toen het allemaal onontkoombaar zichtbaar werd, en misschien vooral: dat bepaalde delen te persoonlijk zijn, en dat ik niet hoef te antwoorden.)

    2. ‘De angst dat ik terug op die manier zwanger word zal me altijd blijven achtervolgen in mijn dromen.’ Maar dat er na hard werk ook een en ander kan keren, en zelfs meer dan een en ander.

    3. Een beetje als: ‘dat kan nog steeds nijpen en wringen.’ Maar ik ben trots op mezelf.

    4. (en steeds meer.)

  43. wow Kelly, ik word hier erg stil van… Dit is pijnlijk ontroerend en eerlijk, en ook heel erg mooi en warm tegelijk. Ik ben echt onder de indruk van hoe goed je die emoties allemaal weet te beschrijven. En DAMN RIGHT dat je trots mag zijn op de weg die je afgelegd hebt!! Geen klein beetje!!!

  44. Kelly

    Wow, heb jij dat verhaal geschreven of is het mijn verhaal dat hier neergepend staat…
    Heb zelf in 2009 een gastric bypass ondergaan en ben hier 72kg door afgevallen. Eindelijk gedaan met die eeuwige strijd (ik mocht maar naar eten kijken en kwam al bij). Eindelijk een leven, mijn leven dat ik zelf leef en niet meer het gevoel dat ik geleefd word door anderen. In de spiegel zie ik mezelf nog steeds als vroeger wat het moeilijk maakt om kleding te kopen want ja, past dat wel bij mij? En al de mensen die zeggen dat ik de makkelijkste weg gekozen heb, de pot op ermee. Ik weet hoe moeilijk het pad was dat ik doorkruist heb, dat weten zij niet. Laat ze maar oordelen. Ik voel me goed nu, heb eindelijk een leven.
    Veel succes nog!

  45. Xana

    Ik heb je log gekregen via mijn zus.
    Ik ben dit jaar 5 jaar geopereerd. Maag-bypass…
    Ik herken mee zeer goed in jou mooie woorden!
    Jij kan het zo mooi uitleggen en neerschrijven hoe ik me voel ☺
    Erzijn zelfs een paar gevoelens die ik heb weggestoken die met dit te lezen toch naar boven komen en waar ik toch moet van bekennen dat ik ze wel voel. Wathet dan makkelijker maakt omdat ik direct besef dat ik niet de enige ben 😉

  46. Natascha

    Zeer herkenbaar. Voor mij is het nu 2 jaar geleden dat ik de keus heb gemaakt ik verdraag bijna geen eten maar heb nog geen seconde spijt gehad!

  47. Bedankt voor het delen. Het is voor vele zo herkenbaar en voor vele juist ook helemaal niet. Maar ik hoop dat die laatste groep dit dan ook vooral leest.

  48. Eerst maar vermelden Kelly dat je hier veel riemen onder veel harten steekt en je niet half weet hoe belangrijk deze post voor veel mensen is!!!!
    Ik had net dit stukje gelezen toen het toevallig aan tafel over dik zijn ging. Mijn oudste (46kg zwaar, kan eten zoveel ze wil, verdikt geen gram) was direct veroordelend en zei heel cru dat mensen zichzelf hun kilo’s aandoen.
    Dat ik direct op mijn paard zat zeg ik u. Eigenlijk sprong ik er bijna over!!

  49. Sophie

    Al een hele tijd lees ik hier mee, maar nog nooit reageerde ik, en dat terwijl je zo prachtig, open, moedig en bemoedigend weet te schrijven over tal van onderwerpen. Daarom nu toch eindelijk een reactie, om je te bedanken voor je mooie woorden en belangrijke inzichten – vandaag alweer de nagel op z’n kop. Als iedereen zo empathisch in elkaar stak als jij, dan was de wereld een mooiere plaats!

  50. elly

    een mooie verhaal ik herken me zelf er heel goed in ben niet zo dik als jij was maar ben nu ook zover voor de maagverkleining het gevecht heel zat tegen eten en zie veel vrienden het nu doen en dat is ook een stimulatie want het gaat goed met hen dus denk ja dat kan ik ook en wil ik ook weer dat jurkje aan en beter lopen bewegen dank je wel voor je verhaal

  51. RKooijman

    Heel mooi om te lezen. En confronterend, want ik stelde ook de vraag ‘Hoe heeft het zover kunnen komen?’ Mijn excuses, ik wist niet hoe lomp dat was. Weet dat ik ‘m stelde vanuit mijn eigen angst. De angst om dik te worden. Ik zit aan de andere kant: altijd nadenken over wat ik eet, lange periodes van veel te weinig wegen en heel ongelukkig zijn.
    Dank voor het delen en je eerlijkheid. Jouw woorden zijn troostend voor velen.

  52. Magda Aelbrecht

    heel mooi geschreven, ik herken er ook heel veel van mezelf in. Bij mij is het ondertussen al bijna 7 jaar geleden dat ik me heb laten opereren. Ben van 110 kg naar een kleine 60 kg gekomen maar ben ook nog steeds niet vergeten hoe de mensen me aankeken als ik ook eens zoals anderen een ijsje at…dat deed echt pijn. Je hebt je gevoelens heel goed neergeschreven, de meeste deel ik ook. Ik heb nu minder problemen met eten, kan en mag alles eten maar in kleine mate maar krijg nu soms opmerkingen dat ik te weinig eet. Ik heb ook nog steeds angst om terug dikker te worden, het zit bij ons ook in de genen, mijn ouders, kinderen zijn ook allen naar de gezette kant. Dank je dat jij zo open en oprecht je gevoelens hier hebt gedeeld.

  53. Mirjam

    Wauw wat mooi geschreven. Wat ben jij een krachtig en prachtig persoon! Wat heb ik veel bewondering voor jou.

  54. Eerst en vooral: chapeau. Ik hoop dat massa´s mensen dit lezen.

    En iets wat niet van dezelfde orde is, maar toch: je eerste opmerking deed me denken aan wat een ex-lief mij ooit zei. “Als ik u had leren kennen met uw bril op, dan was ik nooit iets met u begonnen.” Nu heb ik niet gewoon een bril, maar een dioptrie van -13, dus die bril maakt mijn ogen superklein en geeft een geweldig nerd-effect. Van mijn 16e tot mijn 26e heb ik lenzen gedragen, maar die verdraag ik nu niet meer, dus loop nu weer met een bril op. Hoeveel moed me dat gekost heeft, kan ik moeilijk uitleggen. Opmerkingen van het ex-lief zoals hierboven, of die van ex-lief 2 (“Ik heb toch liever dat ge uw lenszen indoet als we samen over straat lopen”) droegen daar niet aan bij.
    Het is zo waar dat mensen anders op je reageren wanneer je “mooi” wordt gevonden.

    Het grootste verschil tussen mijn en jouw ervaring lijkt me wel de schuld-factor. Wat afschuwelijk dat daar zo weinig begrip voor is. Dat mensen niet begrijpen dat het veel moeilijker ligt dan minder eten en meer sporten. Zoals RKooijman hierboven aangeeft, zal het inderdaad veel met angst te maken hebben. We willen geloven in een wereld waarin we alles onder controle hebben en ons onaangename dingen kunnen besparen. Zien we iemand die dik, lelijk of ziek is, dan maakt dat ons onzeker, en dan is het zeer geruststellend te denken dat het hun eigen schuld is, want dan hebben we de middelen in handen om het onszelf te besparen.

  55. 4ke

    Pakkende post, heel oprecht, confronterend ook want heel wat mensen herkennen zich in wat je schrijft. Langs beide zijden trouwens. Wie ‘de juiste genen’ heeft zit hier wellicht met rode kaken te lezen, wie ‘de foute genen’ heeft herkent zichzelf. Respect: voor je keuzes, hoe je ermee om gaat. Echt waar.

  56. Oprecht mooi stuk! En helaas moet je niet al te veel overgewicht hebben voordat mensen jou anders bekijken. Ik weeg maar iets van 15kg teveel, één nadeel het hangt allemaal in de buikstreek.

  57. Hier loert obesitas ook om de hoek, het zit in de familie. Als de uitspraak ‘aan je moeder zie je hoe je er over 30 jaar uitziet’ waar is, dan staat me dit ook nog te wachten. Maar het gaat niet over mijn moeder, of over mij. Waw, echt zo knap van jou. Mooi. Net als jij, mooi. Vuistje!

  58. ILS

    Heel herkenbaar, je verhaal. Met dit verschil, ik durf de operatie niet aan en ben dus dik. Ik heb last van mijn lichaam, met (trap)lopen, veters strikken en inderdaad de terrasstoeltjes en ga nu voor de zoveelste keer in mijn leven op dieet. Wel heb ik nu ook een instituut in de arm genomen wat mij gaat helpen met het mentale stuk, waarom doe ik mezelf dit toch steeds weer aan. Ik weet niet of dat wat gaat opleveren, maar ik hoop het. Ik ben echt bang voor de operatie, ik ken zoveel mensen die van alles niet meer kunnen verdragen. Ik ben heel erg allergisch voor varkensvlees en ik heb gehoord dat als je een GBP hebt gedaan, dat je dan niet meer kan overgeven. Als ik per ongeluk toch iets van varkensvlees heb binnengekregen werk ik het er liever zo snel mogelijk weer uit en dat kan dus niet meer na een GBP. Dat is de voornaamste reden dat ik het niet durf. En om de reden die jij zegt, dat je van binnen altijd dik blijft. Ik ga deze poging nog ondernemen en als die weer niet lukt, ga ik misschien toch een operatie overwegen. Ik ben bang dat ik anders voortijdig overlijd, ik heb al hartkloppingen bij inspanning.

  59. temmerman Isabelle

    Hoi ik herken dit meteen! Nu iets meer dan 6 maanden geopereerd en bijna 30 kilo kwijt ! Ook bijna 35 j geworsteld met mijn gewicht en nu bijna aan de 79 kilo !!! Je hebt alles mooi gezegd! !Succes nog!!!!

  60. Sofie

    Dankje, Kelly. Dit is echt opnieuw een gigantische eyeopener. Mezelf graag zien en mijn gewicht blijven moeilijk voor mij. Het doet zo’n deugd zo een openhartige getuigenis hierover te lezen. En ik moet toegeven dat ik soms veroordelende gedachten heb als ik hele dikke mensen zie. Bedankt om me hier bewust van te maken en anders over te laten denken. Je hebt helemaal gelijk. Erg confronterend. Maar ik ben heel blij dat je me op mijn plaats hebt gezet. Wat je hier op jouw blog doet is zo bijzonder en waardevol. X

  61. Amai Kelly. Ik vind dit heel moedig van je en ik denk dat het je misschien ook wel deugd doet om dit neer te kunnen schrijven.
    Het is ook een opsteker voor allen die met weinig of veel overgewicht te kampen hebben. Om welke reden dan ook.
    Bij mij is het pas sinds vijf jaar dat ik een (beetje)overgewicht heb. Een BMI nu van 28 terwijl ik voorheen slank was en maatje 36 had. Het kan dus ook omgekeerd.
    Maar ik durf ook geen crème brulee meer bestellen op restaurant of een hamburger eten op de markt. Al gebeurde dit maar 2 keer op een jaar! En mensen denken sinds kort dat ik oma ben (ik ben 40)en dat komt volgens mij enkel door dat overgewicht.
    Zelf probeer ik er nu wat aan te doen door diëtiste, sporten, enz… , maar ik ben soms zo kwaad op mezelf. En ik durfde al jaren niet meer in een zwembad te komen, maar daar ga ik volgende week verandering in brengen. Ik heb me een badpak aangeschaft in de juiste maat :-).

    Verder is het inderdaad zo dat heel veel mensen kwetsende opmerkingen maken. Dat hoor ik zelf heel regelmatig. Zien ze een struis iemand op een brommer dan zegt er wel één: ‘Die zou beter de fiets nemen!’ en zelfs mijn man heeft eens opgemerkt toen hij een heel dikke vrouw zag: ‘Als je zo werd schat zou je er wat aan moeten doen. ‘ want mijn man die ziet de extra kilo’s (en dat zijn er toch zeventien op tien jaar) niet.

    Wanneer ik zelf een heel dik iemand zie dan denk ik meestal: ‘Dat moet toch niet gemakkelijk zijn. Vermoeidheid, geen conditie hebben, niet in kleren passen, …’
    Ik heb het er al moeilijk mee en ik heb een 40-42 !

  62. He hallo,
    Ik zou ook heel graag mijn reactie hier plaatsen .Ik ben een vrouw van 56 en heb ook al vanaf mijn 16 de overgewicht. Jou,n verhaal klinkt mij zo bekend in de oren nagekeken te worden omdat je een maatje meer hebt afgewezen worden omdat je niet in hun kleren past of afgewezen worden omdat je niet het model hebt ik begrijp het allemaal heel goed. En hoe je nagekeken word op straat of op een terrasje omdat jij toevallig wel dat gebakje eet op dat moment. Iedereen heeft zijn oordeel klaar, maar ik heb nu net als jij ook de knoop doorgehakt en kom ook in aanmerking voor een maagverkleining. Niet om er mooi uit te zien maar gewoon om van mijn kilo,s af te komen omdat het echt naar denk ik 15- 20 dieeten te hebben gevolgt al die jaren het nu echt alleen niet meer lukt. Ik heb klachten in mijn rug knieën en heb astma mijn schildklier werkt te langzaam en dat belemmert een heleboel . Ik kan de leuke dingen met mijn kleinkinderen niet meer volhouden om mijn lucht en daar baal ik van ( wil toch ook voor hun nog een leuke Oma kunnen zijn ). Dus ga de stap aan en ben zeer blij dat ik door de screening heen ben . De tijd na mijn operatie zal zwaar worden maar dit heb ik er heel graag voor over. Ik zeg maar zo beoordeel dikke mensen niet alleen op hun uiterlijk want niet iedereen weet wat hij of zei allemaal al heeft doorstaan en hoe moeilijk dat soms ook is zei hebben het al moeilijk genoeg. Dank je wel voor jou,n verhaal dat maakt mij nu sterk echt om de operatie goed te gaan doorstaan . Dank je wel

  63. Sofie

    @Sybilla: Veel moed met je operatie en herstel. Ik hoop van harte dat het je brengt wat je eruit wil halen. Zoals Kelly schrijft is het geen wonderoplossing maar hopelijk helpt het je gezondheid vooruit zodat je kan doen wat je graag wil doen. Heel moedig van jou om deze stap te zetten.

  64. Didi

    Goh, zo’n post maakt bij heel wat mensen iets los, ook bij mij… Ik sleur ook sinds een paar jaar teveel kilo’s mee, en bij mij lijkt het niet aan het eten te liggen, ik eet heel weinig en snoep niet. Maar ik beweeg ook niet. Nooit gedaan ook, wegens een heel grote hekel eraan. En ik durf niet beginnen, omdat ik weet dat ik het weer zal opgeven. En zo sluipt er steeds meer gewicht bij…
    En ook hier hoor ik wel eens de commentaren: “jaja, elk pondje gaat door het mondje” (grr), of mensen die mij beter kennen “maar gij éét toch bijna niks, hoe komt het dat gij zo dik zijt?” (grrrrr!”). Maar door posts zoals deze te lezen, krijg ik toch een klein stampje onder mijn achterste, ik ga toch eens op zoek naar een manier in beweging te komen.
    En dat artikel over jezelf graag zien: kom maar op daarmee, wie weet leer ik dat ook ooit nog!

  65. Laura

    Ik las net even je blogpost, mijn operatie staat gepland voor 22 september 2016.
    Wat mij over de streep getrokken heeft was ook het fragment van Topdokters.
    Die arts heeft me doen inzien dat het OK is om toe te geven dat het alleen niet lukt en er soms geen andere oplossing is. Ik heb andere mensen het fragment ook laten zien en sommige ogen zijn (eindelijk) ook open gegaan! Je ervaringen zijn echt fijn om te lezen.

  66. Joke

    Ik gok dat dit artikel ondertussen wel een topper in je analytics is… aangezien ik dat al aan een massa mensen heb laten lezen, omdat je het zo mooi verwoordt allemaal… Zelf ben ik volop aan het afvallen met een diëtiste, maar ook voor mij is je blog super herkenbaar!

  67. Fabiola

    Hallo,

    Ik moet op 4 april 2017 voor onderzoeken naar Gasthuisberg. Ik moest hier wel al 7 maanden voor wachten. Ben in september 2016 op consultatie geweest. Ik heb gekozen voor dokter Lannoo. Ik twijfel al jaren maar ik kan en wil zo niet meer verder. Ik word volgende maand 55 en door mijn slaapapneu moet ik niet zo’n hoge BMI hebben. Momenteel weeg ik 113 kg. Ik ben heel bang en vind het jammer dat er voor mij geen andere oplossing is dan mijn lichaam te laten ombouwen. Heb al van mijn twaalfde jaar verschillende diëten geprobeerd. Ik kom stilletjesaan maar kilo’s bij. Ik zit nog niet in de menopauze en dokter Lannoo waarschuwde mij dat ik nog een 20 kilogram zou bijkomen. Volgende week nog eens een afspraak bij dokter Lannoo. Ik heb nog zoveel vragen…

  68. Tanja

    Alsnog mijn reactie.. nu ik deze post weer tegenkom. Wat een herkenning. Ik begon jouw blog te lezen net voor je GBP, en stond toen zelf ook op de wachtlijst. Ook mijn tienjarig jubileum komt eraan en het is ook na, vooral na, de operatie nog een lange moeilijke weg geweest. Wat baalde ik dat alleen mijn lijf werd geopereerd, want de problemen waardoor ik zoveel at waren niet weg. Mijn stofwisseling herstelde zich langzaam en ik wende aan een leven met maat 44-46 in plaats van 54-56. Sinds een paar jaar mediteer ik en ben actief bezig met zelfacceptatie en zelf-liefde, en nu beginnen de restkilo’s vanzelf te verdwijnen. Ik herken heel veel van de woorden die je schrijft en ik dank je voor je publicatie ervan.

  69. Belle

    Zeer confronterend .. na 18 jaar geleden een maagband en 10 jaar geleden een Gastric Bypass sta ik terug op mijn startgewicht.. jammer, voor mij mocht het niet baten ondanks gezonde voeding en motivatie..

  70. Lil

    Ik ben net geopereerd en vond jouw tekst, heel mooi. Exact mijn gevoelens… veel succes!

  71. Siemen

    Zelf vroeger altijd sportman geweest gewicht perfect voor mijn BMI 76 kilo, na een moeilijke periode met depressie, … en stoppen met sporten opeens 138 kilogram en voelde mij nog slechter. Ik weet niet wat er voor gezorgd heeft is het karakter of niet, nu weeg ik terug 90 kilogram ik ben er nog niet. Dit deed ik echt met vallen en opstaan afzien tot de laatste seconde, mijn gewrichten gewoon bijna letterlijk kapot gelopen. Ik denk ook dat het genen bepaald is soms. Voor iemand die ooit minder gewogen heeft zou ik dit niet aanraden een maagverkleining het is een heel zware overweging, mits je al heel je leven aan overgewicht lijdt en eigenlijk perfect normaal eet dan vindt ik dat wel toepasbaar in dit geval.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>