Youri en ik hadden heel wat scenario’s in ons hoofd als het over de verkoop van de crib ging.
Dat niemand zou willen komen kijken. (niet gebeurd, het aantal aangevraagde bezoeken kunnen we kort omschrijven als ‘niet normaal’)
Dat mensen direct zouden willen komen kijken, die avond al. (dat was ons zo voorspeld en dat bleek ook zo)
Dat er met tijd wel geboden zou worden op de crib, maar dat mensen daar misschien twee bezoeken voor nodig zouden hebben en we er dus nog niet direct zouden zijn.
Wij hadden geen zin om een paar keer per week door de crib te lopen met vermoeide en verwarde kindjes rond onze benen, en dus dachten we: we organiseren een kijkdag. Als er twee mensen interesse hebben heb je immers al een kijkdag. Een gemak.
Deden die twee zielen dan geen bod (toch eerder waarschijnlijk, dachten wij, want wij kennen er duidelijk iets van), dan zouden we bij interesse een nieuw kijkmoment organiseren, zodat we konden bundelen en maar één of twee of drie keer babysit moesten regelen. Hopelijk geen twaalf. We zouden wel zien.
Woensdagavond ging het verkoopszoekertje online.
In de loop van donderdagnamiddag bleek dat ik al met gemak een kijkdag of vier kon organiseren, en dat het zo lang duurde voor ik contact opnam dat mensen kwamen aanbellen en op twee stappen in de crib een bod stonden te doen.
Ik was nog maar net bekomen van de shock toen de bel opnieuw ging.
Wat me deed beseffen dat een nieuwe strategie zich opdrong, wilde ik niet zot worden in eigen woonst.
Ik wil het dan ook correct spelen. Ik had de eerste tien mensen die gebeld hadden naar de notaris mooi properkes in die volgorde ingepland op de kijkdag, en hen beloofd dat er daarvoor niemand zou bezoeken. Ze mochten gerust zijn. Als ze direct na hun bezoek aan de crib een bod deden bij de notaris hadden ze eerste kans, en daarna een half uur later de tweede, etcetera.
Ik wilde op vrijdagochtend net naar de notaris bellen om te overleggen toen ik een minuut voor half negen nog even mijn mailbox opengooide en een bod zag. Met handtekeningen en alles. Mind you: niemand had op dat moment de crib bezocht. Wat bleek? De nummer twee op de lijst van de kijkdag wilde de crib zo graag dat ze de vraagprijs boden. Zonder bezichtigen. Op basis van de foto’s alleen. SAY WHAT?
Ik liet mijn notaris dan maar eens bellen naar die mensen, met waarschuwingen en alles.
Maar ze wisten wat ze deden.
En ze wilden na twee jaar zoeken naar een huis zoals de crib het risico niet lopen om het te mislopen aan de eerste op de lijst van de kijkdag.
En zo kwam het dat ik “bieden zonder bezichtigen” googelde.
Me ervan vergewiste dat dat kon en mocht.
Zo kwam het dat de nieuwe bewoners de crib maar voor het eerst bezochten toen ze hem al hadden gekocht.
Een rare blind date, maar wel een toffe, met koffie en al ineens een straf verhaal.
Al een chance, ze waren content met hun aankoop.
Wij ook met de verkoop.
Het leven is aan de rappe, en wij doen zondag geen kijkdag.
Net als alle komende zondagen.
HOERA!!
(EINDE)
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 23/40. Ik heb 1/6 van mijn skipdagen gebruikt.
Leuk dat het zo vlot is gegaan, proficiat
Wow, ik wist ook niet dat dat kon. Proficiat!!
Het leven is aan de rappen :-)
Dikke proficiat met de verkoop, dat is weer een beetje ruimte vrij in je hoofd!
amai, straf, dat zou ik niet durven (kopen)
Amai, dat is echt wel zot, maar zalig voor jullie!
Een beetje zoals ik mijn eerste huis heb gekocht in den tijd :D
Geweldig voor jullie! Geen gedoe met al die kijkdagen enzo…
Uit nieuwsgierigheid: heb je dan de eerste op de lijst gecontacteerd en hen ook aangeboden om het te kopen zonder bezichtigen? :)
(Wat een verhaal!)
Ik had niet anders verwacht dan dat het een zot verhaal zou zijn ;-)
Zotjes zeg!
Dat is echt zot !!
Mijn schoonmoeder heeft ’t ook gepresteerd om haar huis te kopen zonder er een voet binnen te zetten, én er zelfs geen foto’s van te zien op voorhand (stond niet op een immosite).
Ik zou dat echt nooit oftenooit durven, maar kijk, het leven is inderdaad aan de rappe!
Ik heb vanmorgen langs mijn neus weg gezegd tegen ’t lief dat ik de crib gekocht heb en dat hij eens langs mocht komen. Vermits ik geen talent heb om te liegen trapte hij er natuurlijk niet in.
Later, later en later eens…
Geweldig verhaal! Eentje om later aan de kleinkinderen te vertellen. 👵👴
Ik had de advertentie op Immoweb donderdagavond naar een vriendin gestuurd die preciés op zoek is naar zo’n huis en vrijdag wist ze me inderdaad al te melden dat ze te laat was. Dat ze wel nog had kunnen bieden als ze wilde, maar dan zonder het te bezichtigen, maar het dan toch niet goed durfde.
In Amsterdam is zoiets sinds een paar jaar bijna normaal geworden door de extreem krappe huizenmarkt. Maar in Ieper vind ik dat wel een flinke prestatie, ja! Het is dan ook wel een erg mooi huis. Ik had het zelf ook wel geweten :)
Van een compliment voor de duidelijke foto’s en goeie omschrijving gesproken… ik snap het wel, ik had zelf ook het gevoel dat het heel duidelijk was hoe het in elkaar zat.
Zot zeg! Wel zalig want een boel stress vermeden en dat is je helemaal gegund :-).
Een vriend van mij vertelde eens hoe zijn grootouders ooit een herenhuis in Antwerpen kochten dat ze enkel door de brievenbus hadden begluurd :-) – en dat was voor de tijd van immoweb of het internet tout court!