Tag Archives: tftcbouwt

lilith beantwoordt de vragen die ze het vaakst krijgt over de nieuwe crib

IMG_4096Zesentwintig dagen. Zo lang wonen we ondertussen in de nieuwe crib. Lang genoeg om te beseffen dat we hier graag wonen. Het huis is helemaal ons ding, de omgeving en het uitzicht fantastisch, de overgang ging vlot. Alleen Flo laat de laatste dagen blijken dat het voor een kindje van twee en half allemaal niet zo evident is. Daarnaast is ze ook nog eens gewoon twee, is het grote vakantie, en is het voor dat kleine hoofdje plots allemaal heel veel. We doen ons best om er zo veel mogelijk te zijn als ze het lastig heeft. This too shall pass enal.

De afgelopen weken kregen we heel veel fijne reacties op de foto’s van ons nieuwe huis. Dat is leuk, want ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat het proces niet geheel pijnloos was (mahaha), dat er best veel is misgegaan onderweg, en dan is het tof om te beseffen dat het precies toch allemaal goed kwam, en dat andere mensen zelfs zin krijgen om ook aan de slag te gaan.
Courage daarmee! Ik zou het niet direct opnieuw doen (dat is gelukkig ook niet de bedoeling), maar nu we er wonen ben ik alleen maar blij dat we het hebben aangedurfd. Als ik ’s ochtends met een kop koffie naar buiten kijk pas helemaal.

IMG_4118

Omdat we de laatste weken veel vragen kregen via mail en Facebook en ik geen maanden meer wil bloggen over #tftcbouwt, een overzichtje van de vaakst voorkomende vragen en overpeinzingen.

Mijn eerste reactie toen ik foto’s van jullie huis zag was: wauw, die heeft een keisjieke moderne villa. Zo eentje dat ik ook wil maar niet kan betalen. Toen keek ik naar de foto van het huis en maakte ik me de bedenking dat het huis, alleszins niet vanuit dat standpunt, niet lijkt op een villa maar “normale” proporties heeft. Een huis dat ik ook zou kunnen bouwen. :) Kan je vertellen over het proces van plannen tekenen, ruimtes inschatten, keuzes maken over 10 of 13 m diep bouwen, … Door te kijken naar jouw huisfoto’s lijkt het alsof het toch haalbaar is, een modern betaalbaar huis bouwen dat ruimte biedt aan een gezin van vier.

De kracht van ons huis zat hem voor een groot deel in de beperking, besef ik nu. Zoals jullie weten komen noch Youri noch ik uit een gezin waar ze het maar te scheppen hadden, waardoor we destijds voor onze eerste woning moesten antwoorden met “niks” toen de bank vroeg wat we zelf konden inbrengen voor de aankoop ervan. We hebben dat huis verbouwd en met wat winst kunnen verkopen, maar voor de rest: eigen bloed, zweet, tranen en heel veel schuiven in YNAB om alles rond te krijgen.

Wat niet wil zeggen dat we onszelf zwaar financieel pijn hebben moeten doen om dit huis te bouwen. Dat wilden we niet. Allebei niet. Dat is ook niet gebeurd. Mensen lijken te denken dat wij nu moeten leven op droog brood, maar dat valt goed mee. Met dank aan goed plannen, het budget als een havik in het oog houden, en harde keuzes maken. Wie het niet extreem breed heeft kan het niet extreem breed laten hangen. Maar blijkbaar toch een tof huis bouwen.

De beperking zat niet enkel in het budget, maar ook in de bouwvoorschriften. Wij bouwden in een duurzame wijk in Ieper, op een perceel grond waarop we de vorm van het huis en de materialen maar tot op zekere hoogte konden kiezen. De chance was dat de bouwgrond betaalbaar was (145 euro per vierkante meter), en dat wat we mochten doen ook was wat we zelf hadden gekozen. Een compacte woning, met beperkingen waar wij mee konden leven. Waar we zelfs achter stonden, want wij zijn er zelf van overtuigd dat groter en meer niet altijd de oplossing is. Minder en simpeler, dat was ons doel.

Het proces was simpel: Youri en ik maakten een plan volgens de spelregels die er waren. Een architect vertaalde dat naar een echt plan. Wij zochten aannemers. Er ging heel veel fout. We deden voort. We deden over heel veel dingen onze eigen goesting, ook als mensen ons ervan probeerden te verzekeren dat geen dressing, garage, kelder, zolder of tweede toilet toch geen optie was. Wij hebben dus geen dressing, geen garage, geen zolder of tweede toilet, en wij vinden dat niet erg. Wel een grote en doordacht ingerichte berging, zoals je hieronder ziet. Ik ben nogal geboeid door hoe ze dingen oplossen in kleine appartementjes en tiny houses, en zag het van in het begin als een uitdaging om een behoorlijk huis aan te pakken als een klein appartement. Met veel kasten en opslagruimte, zonder dat daar extra kamers voor nodig waren. Dat is volgens mij ook goed gelukt. We hebben ook hele containers naar de kringloopwinkel gedaan. Echt al jaren mee bezig, en ik wil nog minimalistischer de komende tijd. Outer order, inner calm, ik geloof dat keihard.

Voor de rest: onze ogen goed opengedaan als we in andere huizen waren, goed gekeken naar wat we zeker niet wilden. (veel, druk, vol) Ons niet verloren in al te dure keuzes die eigenlijk niet nodig zijn.

IMG_3979

Wanneer kozen jullie ervoor om jullie vorig huis te verkopen? Wij twijfelen heel hard, we willen het niet te vroeg doen maar hebben ook schrik om te lang te wachten.

Van zodra we behoorlijk zeker wisten wanneer we in ons nieuwe huis zouden kunnen. We wisten dat we op 21 juli wilden verhuizen, en hebben het te koop gezet op 1 maartHier heb ik wat tips verzameld om je huis snel te verkopen. (in ons geval was het op vijf dagen geklonken)

IMG_3841

Welke latjes hebben jullie tegen jullie gevel en hoe breed zijn ze?

De latjes zijn thermo essen met een clipsysteem van 52 mm breed. Geen tropische houtsoort, om de simpele reden dat wij dus in een duurzame wijk wonen waar ook op dat vlak wat voorschriften waren. Content van.

Wordt dat hout niet grijs?

Ja, zoals zo goed als elk hout, hebben wij ons laten vertellen.

IMG_3878

Hoe zit dat met dat raamframe dat lager zit dan jullie vloer? Waarschijnlijk moet ik dat gewoon aan een ramenleverancier vragen maar ik vind het zo fascinerend. :-)
Wat ook als je stofzuigt, bots je dan gewoon tegen het raam? 

Jep, gewoon aan de leverancier gevraagd of dat kon, en dat kon. Er zit wat marge tussen het raam en de vloer, ik bots er dus niet tegen al stofzuigen. En ik vind het supermooi.

IMG_3941

Zijn jullie tevreden over jullie witte gietvloer?

Ha, de witte gietvloer! De vloer die ons door iedereen en zijn nonkel werd afgeraden, maar ook heel vaak met liefde werd bezongen door mensen die er een hadden. We konden een beetje oefenen doordat Youri voor onze bouw ook nog aan een verbouwing begon op zijn werk. Daar werd een witte vloer gegoten in hetzelfde materiaal (PU), zodat we dat al ons konden bezigen voor we zelf de knoop doorhakten. Wij verliefd, en dus werd het doorheen het hele huis wit. Ook in de badkamer, waar het werd doorgetrokken aan het bad en in de douche.

Ondertussen wonen we er bijna vier weken echt op, en kan ik eerlijk antwoorden op de vraag: wordt dat niet snel vuil?

Well. Je ziet het vuil in elk geval sneller liggen dan op parket. Zeker nu onze tuin nog niet is aangelegd brengen we wel wat stof en gruis mee naar binnen. En als we bezoek hebben met kindjes die koeken of wafels eten dan ligt het in no time vol, en ik vind dat je dat veel beter ziet op de gietvloer dan op ons parket.

Dat hebben we opgelost door een geweldig goede -en dure, maar het zo waard- stofzuiger te kopen (geloof het of niet, sinds de aankoop stofzuig ik zelfs graag) en een zeer goede mop. Ik moet er wat meer mee bezig zijn dan in de oude crib als ik het proper wil houden, maar ik ben ook honderd keer blijer als ik ernaar kijk. Het is echt zo mooi. Het zou makkelijker zijn als ik iemand was die aan mensen vroeg of ze hun schoenen willen uitdoen, maar zo ver ben ik nog niet.

Een paar uur nadat we er woonden gooide Flo al een tafel om die een kras maakte die er van zijn leven niet meer uitgaat, dus dat was een goede test. Voor de rest vallen de krassen mee. Er zijn er wel, doordat de kindjes niet altijd op hun tapijt spelen en who can blame them, maar ik heb de indruk dat ze vervagen, en dat je ze alleen ziet als je er zoals ik naar op zoek gaat.

Dus ben ik tevreden?

Ja, ik moet wat properder zijn dan vroeger om het volle effect te hebben, maar dan is dat effect ook echt wel zot cool.
Vraag het me nog eens binnen een jaar, anders.

Welke firma gekozen voor de gietvloer? En al krassen of strepen in? 

Superfloor uit Poperinge. Heel tevreden. Wat de krassen betreft: zie het antwoord over de gietvloer hierboven. Er zijn er ondertussen nog wel wat, kleintjes, die vervagen precies ook weer. Strepen hebben we alleen als Dexter op witte sneakers op zijn knieën kruipt, maar die kun je gewoon weer wegvegen zonder veel miserie.

Waar komt die geweldige keuken vandaan?

Kvik Kuurne. Ask for Vinnie. Topkerel.

Ik zag een foto op één van je posts, berging denk ik. Boven wasmachine en droogkast hebben jullie een soort houten constructie. Ziet er niet enkel mooi uit, maar ook praktisch. Is dat gekocht of op maat gemaakt?

Dat is IKEA. Plank door Youri gezaagd en voorzien van een wasbak en kastje. Heel blij mee, en ook wreed handig als standing desk als de dochter naast mijn bureau slaapt en mijn man poetst.

IMG_4116

Hebben jullie een aparte speelkamer voor de kids want nu zag de living er nog speelgoedloos uit :)?

Neen, ons huis heeft weinig aparte ruimtes. De speelhoek bevindt zich gewoon in de living. Ik heb wel een extra tapijt gelegd om te voorkomen dat de vloer daar vol putten zit door auto’s die naar beneden worden gegooid vanop grote hoogte, en tot nu toe lukt dat.

IMG_4106

Hebben jullie al het oude interieur weg gedaan en alles nieuw gekocht?

We hebben veel laten staan in het oude huis na overleg met de nieuwe eigenaars, omdat de stijlen nogal clashten en wij het dan niet allemaal naar de Kringloopwinkel moesten doen. De speelgoedkasten zijn meegekomen, net als een kast van Dexter, en onze bedden en nog ergens een kast. Voor de rest: helemaal opnieuw begonnen, en blij dat we dat hebben gedaan.

Ik weet natuurlijk niet exact waar jullie voordien woonden, maar ik had de indruk redelijk in het centrum van Ieper? Wat heeft jullie doen beslissen om meer richting rand van Ieper te trekken? Meer ruimte? Tuin voor de kinderen? Comfortabelere woning? 

Een beetje van de drie. In ons vorig huis hadden we een koertje, waardoor we niet veel ruimte hadden om de kindjes te laten spelen. Het werd ook een beetje krap met vier, vonden we, en we woonden aan een drukke weg met veel verkeer. Ons vorig huis was 900 meter wandelen van de Grote Markt, het huidige iets van anderhalve kilometer. Ik vind dat meevallen. Op vijftien minuten stappen sta ik onder de Menenpoort, er zijn winkels in de buurt, het ligt helemaal niet zo op de buiten als je op het eerste zicht zou denken. Plus: tien minuten stappen van de school van Dexter en binnenkort Flo.

Nog vragen? Stel ze gerust in de reacties, dan doe ik misschien nog een part deux. 

5 beelden, 5 dingen: de verhuis

IMG_3841Schermafdruk 2018-07-21 20.17.52IMG_3829IMG_3822IMG_3852
  1. GUESS WHAT, WIJ ZIJN VERHUISD. (dat wisten jullie al, als jullie de pagina van deze blog volgen op Facebook en jullie timeline zagen vastlopen met beelden en stresskes de laatste weken. Ik ga nu bijna stoppen) Er zijn twee zaken die ik iedereen die wil verhuizen en zich daar geen natural in voelt (lees: daar zwaar tegenop ziet) kan aanraden. Het eerste is het huren van Kodiboxen. En neen, dit is niet gesponsord, ik heb ze zelf betaald. Daar heb ik even over getwijfeld, want het is natuurlijk een extra kost om 60 boxen te huren voor twee weken. Maar het heeft ons verhuisleven waanzinnig vergemakkelijkt. (dikke merci dus aan diegene die ze tipte op deze blog!) Al onze verhuizers hebben er hun waardering over uitgesproken doorheen de verhuisdag. Hoe makkelijk ze te tillen zijn, hoe goed het is dat ze hun volume houden als je ze stapelt, hoe vlot je een verhuiswagen vult. Ik voeg daaraan toe: hoe makkelijk je ze weer opent en sluit als je iets hebt ingepakt dat je nog nodig blijkt te hebben. Hoe handig het was dat we ze vijf hoog konden stapelen tegen de muren van onze oude crib. Ik zou het zo opnieuw doen. Nog zoiets: morgen komen ze ze halen, waardoor al mijn boxen leeg zijn en mijn kasten gevuld. Drie dagen na de verhuis. In ons vorig huis deed ik zes jaar na de verhuis nog kartonnen dozen open. No kidding. No kidding at all.
  2. Het tweede dat ik zou aanraden is verhuizen met de steun en aanmoediging van iemand die van aanpakken en organisatie weet. De ravissante Ilse van In Orde stelde mij enkele maanden geleden voor om me te helpen met een plan, en man man man, ik kan er niet overheen hoe geweldig haar hulp voor mij is geweest. Ik weet het: er zijn mensen die dat gewoon doen, dozen vullen en leven met de chaos die erbij komt. Maar Youri en ik zijn zeer gevoelig voor chaos en dingen die minder efficiënt lopen dan zou kunnen. Wij hebben zaterdag de vlotste verhuis ooit gehad. Dankzij de voorbereiding van Ilse, en ik die maar een stappenplan te volgen had. Aan alles was gedacht: de verkeersborden op tijd regelen, zorgen dat er bouten waren om de wasmachinetrommel vast te zetten, dat de verhuizers eten hadden (en koffie en cake van bij Queen’s Coffee) en ik bestek had om alles te vergemakkelijken. Dankzij mijn verhuisschrift (een bullet journal, alleen maar voor de verhuis) wist ik alles zitten. Er komt gigantisch veel kijken bij zo’n verhuis, en doordat mijn voorbereiding waterdicht was, ben ik nu gewoon zo goed als klaar. Zo chill. Zo zen. Zo’n fijne verhuisdag zonder stress, en zo leuk toekomen in onze nieuwe crib. Eeuwige dank Ilse, en schrijf dat verhuisboek, the world needs you (of toch dat deel dat verhuisplannen heeft).
  3. Ik hield –as I do– rekening met zoveel dat verkeerd kon lopen dat alles tot nu toe alleen maar enorm meevalt. We voelen ons allemaal geweldig thuis in de nieuwe crib. Ik had een dubbel gevoel gevreesd, en dat komt vast nog als ik de lege crib deze week ga schoonmaken. Maar we zijn precies allemaal zo blij. Het is heerlijk rustig in onze nieuwe crib, en mooi, en onze goesting en alles waar we al zo lang van dromen. De kindjes slapen goed, wij ook. Het uitzicht vanuit mijn bureau is fabuleus. Het is tien minuten wandelen van de school van de kindjes, anderhalve minuut met de auto. Het is goed, zo goed.
  4. Zo dankbaar voor alle helpers ook. Mijn schoonzus zei het toen we aan het uitpakken waren om half elf in de voormiddag (say what?!): de mama’s gingen zo trots geweest zijn op het teamwork. En nog zoiets: de geweldig sympathieke Bert van bertnbreakfast kwam spontaan helpen, zeg nu nog eens dat dat internet maar iets is dat niks voorstelt. Merci Bert, merci aan iedereen die meehielp en zich in het zweet werkte, jullie zijn de max en ik had niet geweten wat ik zonder jullie had gedaan.
  5. En dan nu nog een week werken, en dan congé. Hier. Eindelijk. Zotcontent. Yasss.

Op dag 364 van de bouw

IMG_3327Lief,

de momenten waarop we elkaar kruisen zijn tegenwoordig net lang genoeg om boven het getetter van twee kinderhoofdjes een paar random irritaties uit te wisselen. Meestal over een gegeven waar de ander weinig aan kan doen.

Een aannemer M.I.A.
Een deur die anders zit dan voorzien.
Weer al een week niemand meer gezien op onze werf.
Iets dat jij kunt weten, want je zit daar bijna op elk vrij moment, te schilderen of plinten te zetten terwijl ik alleen naar de World Cup kijk.

In het weekend maak je geen zalige cappuccino’s meer voor mij zoals anders, maar ben ik wel geweldig blij als ik je na een hele dag alleen met de kindjes zie toekomen met stof en verf in je haar. En een moe hoofd, van te veel beslissingen en praktisch geregel. Van te veel telefoons die onbeantwoord blijven.

Ik doe mijn best om je niet lastig te vallen met paniekjes over mijn kant van het geregel, maar mijn best is niet altijd goed genoeg. Jij zegt dat het allemaal wel goed komt. En als jij het niet gelooft zeg ik het tegen jou.

We beslissen.
Zijn moe.
Dan gefrustreerd.
Lossen op waar we kunnen.
Relativeren.
Volgen op.
Zetten een nieuwe to do op onze lange lijst.
Zagen tegen elkaar omdat die niet rap genoeg afgevinkt raakt.
Zeggen sorry, ook voor onze eigen onafgevinkte to do’s.

Lief,

Ik weet dat we elkaar, when all is said and done, wel weer gaan tegenkomen.
In ons nieuwe huis.

Dat we dan: “moh, jij hier?”, gaan denken.

En dat ik zo blij zal zijn om je terug te zien.

lilith gaat verhuizen

shutterstock_273200222En hopelijk niet met lege dozen, zoals deze madam met klak en precies maar weinig goesting.

Nog een week of elf te gaan, als alles gaat zoals ik hoop.
Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschappen dacht dat dat een eeuwigheid was, even niesde (of zo leek het, en dan heb ik het niet over de bevallingen), en een baby in mijn armen had. Dat gaat daar dus rap zijn.

Ik heb gigantisch veel geluk dat Ilse van In Orde mij helpt verhuizen. Echt, ik blog daar binnenkort nog wat meer over, maar een verhuiscoach hebben, waw, dat maakt mijn leven nu eens zoveel makkelijker en vooral overzichtelijker.

Ik heb een to do lijst. In Asana. (geen idee wat dat wondermiddel is? Luister dan zeker naar episode 5 van Werk & Leven, over how to get shit done, en nerdgasm away)

Daar staat veel op, op die Asana-lijst, en vooral: daar staat gigantisch veel op dat ik anders zeker was vergeten.

Transportbouten voor de wasmachine, anyone? :aah:

Om maar te zeggen: ik voel de hete adem van de verhuis in mijn nek, ineens.
Naast de nog hetere adem van alles klaar krijgen in onze nieuwe crib tegen de verhuis.

De postfrequentie, ik voorspel dat die wat minder wordt tot ik in mijn nieuw bureau met zicht op de koeien geïnstalleerd ben en internet heb. Dat ik nog moet aanvragen. Vaneigens.

Gouden tips die uw verhuis hebben vergemakkelijkt zijn geweldig welkom.
Net als “dat komt allemaal echt wel goed, jong“skes.

[tftc bouwt] Van ruwbouw tot opbouw

IMG_2250Voor ik begon te bouwen dacht ik altijd dat ik nooit wilde bouwen omdat ik al de keuzes die erbij komen kijken niet zou aankunnen. Zeker niet als je dat als koppel doet. Toen Youri en ik destijds gingen samenwonen verschilden wij helemaal van mening over wat “een mooi huis” is.

Bouwen en daarbij zowel moeten beslissen welke klinken je wilt als welke vloer/brievenbus/gevelsteen/afdekplaatjes voor de schakelaars leek mij net iets te veel van het goede. Maar kijk: dat bleek allemaal nog het gemakkelijkste van heel onze bouw. Door de jaren heen zijn Youri en ik volledig naar elkaar toegegroeid qua wat wij een mooi huis vinden. En dus daarover: weinig tot geen discussie of miserie. Elke beslissing die ik wilde doorduwen bleek hij ook al te hebben gemaakt in zijn hoofd. Een mens zou gaan denken dat dat dan eigenlijk een makkie wordt, dat bouwen.

Vergeet het.

De stress kwam niet van kiezen, maar van alles dat op elkaar moet passen en aansluiten en dat in onze geval zeven kansen op tien niet deed. We hoopten dat het na de dikke vette miserie met de ruwbouw zou beteren, en de dag dat de ramen eindelijk konden geplaatst worden nadat de dorpels eerst verkeerd stonden, ja, dat was een euforische dag. Zoals zij die bouwen of gebouwd hebben misschien weten moet je die momenten van euforie keihard bij de ballen grijpen omdat ze zo snel weer kunnen keren. Echt, ik was zo content toen ze erin zaten, was ik niet gestopt met drinken, ik dronk vier flessen Chardonnay van een goed jaar om het te vieren en al de voorgaande miserie te vergeten.

IMG_1764

Het keerde, zoals het altijd deed. Een paar keer ernstig. Een paar keer viel het mee. Er was weer veel stress, die ik jullie zal besparen. Omdat er ook goede dagen waren.

IMG_3799

Dagen vol stof en hard werk en mooie valse plafonds aan het einde.
Dagen waarop de zonnepanelen werden geïnstalleerd en onze Sunny Boy van jolijt achteruit begon te draaien.

IMG_2251

Dagen waarop de plakkers een camping van onze werf maakten en heel mooi werk afleverden.

IMG_2292 IMG_2332

Dagen met houten latjes en ingewerkte voordeuren en zonnestralen.

IMG_1801

En zo gaat dat vooruit, een week met een keer.
De volgende fases zijn het aanbrengen van de buitenpleister (very much looking forward), het installeren van de trap (very, very much looking forward, want ik word dramatisch draaierig op een ladder), dan technieken fase twee, de plinten, de gietvloer (ooooh yes), de keuken, en nog een hoop andere zaken. En verhuizen, dat ook nog.

We zijn ondertussen dag 292. What a ride, eigenlijk.
Wil je de eerste fases lezen? Die vind je hier en hier.

[onze bouw] van eerste spadesteek tot ruwbouw

IMG_3092

We kochten dus een lap grond. Toen moest er veel nagedacht worden, want we wilden er een crib op laten bouwen die aan onze goesting voldeed. Geen sleutel op de deur dus. Er werden aannemers gezocht, en een architect, en we deden van eerste spadesteek, waarop de foto hierboven werd genomen.

Toen er plots echt iets begon te gebeuren op ons lapje, vlak voor de zomervakantie van vorig jaar, en toen alles plots snel begon te gaan, toen wilde ik daar eigenlijk een tentje opzetten om te blijven kijken. Zo zot. Zo indrukwekkend. Dat was wel ons huis he. En elke dag werd dat hoger en hoger. Ik zweefde bijna.
4. Op de werf.Alleen duurde de vreugde niet bijzonder lang. Al ergens op dag vier werd er een muur verkeerd gemetst. Wij moesten dat vaststellen, want niemand die het had moeten zien zag dat. Het zou de story van onze bouw worden, die eerste maanden. Fouten, nog fouten, wij die met de meetlat overal op moesten zitten. Waanzin was het. En toen vertrok onze ruwbouwaannemer ook nog eens met de noorderzon. Net nadat onze dorpels verkeerd werden geplaatst, en de ramen daardoor niet konden opgemeten worden. Wat ons gigantisch veel vertraging opleverde.

De ramen die voor het bouwverlof van de zomer zouden opgemeten worden werden uiteindelijk eind november opgemeten. Eind januari zaten ze erin, in plaats van in september, ergens.

15. de werf

Al mijn vertrouwen in de goede afloop was weg.
Er waren weken waarin ik al misselijk werd als ik nog maar aan ons bouwproject dacht.
Zat ik in de eerste weken constant rond de crib te hangen, dan werd deze periode getypeerd door “ik wil er niks meer over horen”. En veel wenen. En niet kunnen slapen.
En vreselijk kwaad zijn. Op mensen die hun werk niet deden.
Op mezelf, omdat ik me had laten wijsmaken bij de bespreking van de offerte dat ze dat wel zouden doen.

Omdat er stenen loszaten.
Omdat elk bezoek aan de werf een nieuwe fout leek op te leveren.
Omdat diegenen die het moesten oplossen niet meer bereikbaar waren.
Omdat we van bepaalde mensen zo veel meer hadden verwacht.
Omdat het suckte.
KEIHARD.
Veel harder dan ik me had ingebeeld, en ik had me best wel bouwmiserie ingebeeld.
Maar niet zoveel miserie, bij elke stap.
Niet zoveel onkunde en boertigheid.
Ik heb me in mijn leven nog maar weinig zo in het zak gezet gevoeld.

Het is gelukkig ook weer beginnen keren.
Waarover meer in deel drie.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 25/40. Ik heb 2/6 van mijn skipdagen gebruikt. 

hoe de crib verkocht werd zonder dat de crib werd bezocht

IMG_2238Youri en ik hadden heel wat scenario’s in ons hoofd als het over de verkoop van de crib ging.
Dat niemand zou willen komen kijken. (niet gebeurd, het aantal aangevraagde bezoeken kunnen we kort omschrijven als ‘niet normaal’)
Dat mensen direct zouden willen komen kijken, die avond al. (dat was ons zo voorspeld en dat bleek ook zo)
Dat er met tijd wel geboden zou worden op de crib, maar dat mensen daar misschien twee bezoeken voor nodig zouden hebben en we er dus nog niet direct zouden zijn.

Wij hadden geen zin om een paar keer per week door de crib te lopen met vermoeide en verwarde kindjes rond onze benen, en dus dachten we: we organiseren een kijkdag. Als er twee mensen interesse hebben heb je immers al een kijkdag. Een gemak.

Deden die twee zielen dan geen bod (toch eerder waarschijnlijk, dachten wij, want wij kennen er duidelijk iets van), dan zouden we bij interesse een nieuw kijkmoment organiseren, zodat we konden bundelen en maar één of twee of drie keer babysit moesten regelen. Hopelijk geen twaalf. We zouden wel zien.

Woensdagavond ging het verkoopszoekertje online.
In de loop van donderdagnamiddag bleek dat ik al met gemak een kijkdag of vier kon organiseren, en dat het zo lang duurde voor ik contact opnam dat mensen kwamen aanbellen en op twee stappen in de crib een bod stonden te doen.

Ik was nog maar net bekomen van de shock toen de bel opnieuw ging.
Wat me deed beseffen dat een nieuwe strategie zich opdrong, wilde ik niet zot worden in eigen woonst.

Ik wil het dan ook correct spelen. Ik had de eerste tien mensen die gebeld hadden naar de notaris mooi properkes in die volgorde ingepland op de kijkdag, en hen beloofd dat er daarvoor niemand zou bezoeken. Ze mochten gerust zijn. Als ze direct na hun bezoek aan de crib een bod deden bij de notaris hadden ze eerste kans, en daarna een half uur later de tweede, etcetera.

Ik wilde op vrijdagochtend net naar de notaris bellen om te overleggen toen ik een minuut voor half negen nog even mijn mailbox opengooide en een bod zag. Met handtekeningen en alles. Mind you: niemand had op dat moment de crib bezocht. Wat bleek? De nummer twee op de lijst van de kijkdag wilde de crib zo graag dat ze de vraagprijs boden. Zonder bezichtigen. Op basis van de foto’s alleen. SAY WHAT?

Ik liet mijn notaris dan maar eens bellen naar die mensen, met waarschuwingen en alles.
Maar ze wisten wat ze deden.
En ze wilden na twee jaar zoeken naar een huis zoals de crib het risico niet lopen om het te mislopen aan de eerste op de lijst van de kijkdag.

En zo kwam het dat ik “bieden zonder bezichtigen” googelde.
Me ervan vergewiste dat dat kon en mocht.
Zo kwam het dat de nieuwe bewoners de crib maar voor het eerst bezochten toen ze hem al hadden gekocht.
Een rare blind date, maar wel een toffe, met koffie en al ineens een straf verhaal.

Al een chance, ze waren content met hun aankoop.
Wij ook met de verkoop.

Het leven is aan de rappe, en wij doen zondag geen kijkdag.
Net als alle komende zondagen.
HOERA!!

(EINDE)

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 23/40. Ik heb 1/6 van mijn skipdagen gebruikt. 

lilith verkocht haar huis razendsnel (en vertelt hoe ze dat deed)

IMG_2230We gaan jullie verhaal hier de volgende twintig jaar niet snel vergeten“, zei de notaris gisteren, toen we de compromis van ons huis gingen tekenen. Met moeite vijf dagen nadat de crib op immoweb stond. “Wij ook niet“, zeiden wij, nog bollewaarde van de vijf dagen die geweest waren. Maar boven al ook ongelooflijk blij. Ik was langer bezig met het regelen van een telefoonkaart om de verkoop van de crib in goede banen te leiden dan met de verkoop zelf.

Ons droomscenario was dit: snel een volgens ons goed bod krijgen. Geen weken of maanden aan een stuk rondleidingen moeten geven. Pijnloos verkopen. Liever dat dan hopen op gouden bergen en dan voorhebben wat de verkopers van het huis naast dat van ons (een identiek huis, maar met meer werk aan) voorhebben: dat het al bijna een jaar te koop staat. Daar hadden wij geen zin in. Ik weet niet wat het is geweest. De prachtige foto’s van Lieselot? Mijn tekstje erbij? De stijl van het interieur? Toch de prijs? In elk geval: wat volgens mij gigantisch heeft geholpen om het hoofd koel te houden was deze blogpost van Dietemiet die ik enkele maanden geleden met bovengemiddelde belangstelling las: Hoe verkoop je snel je huis?

polenlaan_00032
Toen ik de post gisteren herlas kwam ik tot het besef dat ik heel veel van haar tips heb gevolgd. Met succes, gelijk ze zeggen.

Dit zijn (na eenmalig een huis te hebben verkocht) mijn belangrijkste tips om vlot te verkopen:

  • laat je huis schatten en vraag dat bedrag. Of een klein beetje meer. Wij hebben het twee keer laten schatten door verschillende experts, voor iedereen die bang is dat we veel te weinig hebben gevraagd. En we hebben er nog een beetje bij gedaan. Niet gigantisch veel. Nadat het de eerste keer werd geschat hebben we ons budget voor de bouw opgesteld, met de geschatte prijs in gedachten. Alles dat erbij kwam was dus extra. En we hebben de vraagprijs gekregen. Er was zoveel interesse in ons huis dat mensen wilden opbieden, maar wij waren heel duidelijk van in het begin: wie als eerste de gevraagde prijs bood, had de crib. Hierover meer in puntje twee.
  • denk na over je droomscenario. Als dat bij ons was geweest “250000 euro krijgen voor de crib”, dan hadden we het helemaal anders aangepakt dan nu. Maar dat was ons droomscenario helemaal niet. Wij wilden niet te veel tijd en energie in de verkoop stoppen, en een volgens ons correcte prijs krijgen.
  • denk na over je strategie. Voor zowel Youri als ik was het van in het begin duidelijk: wij hadden geen zin in opbieden en de stress die daarbij komt. We hadden ook weinig zin in constant mensen over de vloer krijgen die minder of meer wilden betalen, of commentaar zouden hebben op het feit dat ons dak nog niet geïsoleerd was. Onze strategie was: al biedt de tweede 50000 euro meer, de eerste die de vraagprijs biedt is gewonnen.
  • doe je best. Wij hadden het ongelooflijke geluk dat Lieselot de foto’s wilde komen nemen, maar dat ging niet vanzelf. Er werd serieus opgeruimd, nagedacht over het gevoel dat we op de foto’s wilden creëren (“denk vakantiehuis”, zoals Dietemiet het zo mooi zegt), ook de foto’s laten nemen kostte wat tijd en er moesten babysits ingeschakeld worden. Maar ik ben er ernstig van overtuigd dat dat ons zoveel tijd heeft uitgespaard aan zaterdagen en zondagen die nu niet meer gereserveerd moeten worden voor eindeloze huisbezoeken.
  • toon ook het leven, niet alleen het huis. Dit is iets dat ik in mijn workshop “content marketing” vertel aan mensen die teksten willen schrijven voor het internet. (ja, ik geef die! Waarover hier later meer) Tuurlijk is het boeiend en goed om weten hoe groot de oppervlakte van de woning is, en hoeveel toiletten er zijn, maar het spreekt nog meer aan om te zien hoe fijn wonen het is. Door te vertellen over dat heerlijk jaagpad langs het water, en de wandelingen naar de markt. “Wij zouden dat zelf nooit zo doen“, zei de notaris gisteren, maar ik zag dat ze zich met mij afvroeg waarom eigenlijk niet. Een huis kopen, daar horen emoties bij, net zo goed als specificaties.

Wij hebben maar één bezoek gehad, en het was dan nog een heel gek. Als ik het mag vertellen van de nieuwe eigenaars dan doe ik dat wel nog eens, want het is een behoorlijk zot verhaal.

Een hele dikke merci aan Dietemiet om haar kennis en ervaring te delen. Het heeft voor ons een serieus verschil gemaakt. (en het originele artikel staat nog vol tips, zeker gaan kijken als je overweegt om je huis te verkopen!)

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 21/40. 

[onze bouw] Hoe het allemaal begon

IMG_0121Dat verhaal van onze bouw, dat is een ellendig lang verhaal.

Het begint ergens rond 2004, toen Youri en ik een jaar samen waren en al meer dan zes maanden op een appartement woonden. Dat wilden we niet heel ons leven doen, zeker niet omdat we tussen de compleet geschifte bejaarden zaten, en dus droomden we verder over waar we ons leven wilden spenderen.

Eén ding wist ik toen honderd procent zeker: ik zou veel doen in mijn leven, maar bouwen, dat nooit.

Ah ja, stel je voor. Dat je over alles moet beslissen. Zot zou ik daarvan worden. Youri gelukkig ook, dus gingen we op zoek naar een koopwoning in de binnenstad van Ieper. Die vonden we, en we gingen er wonen in juni van 2006, een week na mijn gastric bypass operatie. Grappig om lezen dat ik toen dacht dat het tegen 2018 zou afgewerkt zijn. Think again, lilith van 2006, think again!

Nog geen twee jaar later lazen wij voor het eerst over een nieuwe duurzame wijk die gepland werd op 2 kilometer van onze deur. De plannen waren ambitieus, bleek op de infoavonden waar wij naartoe gingen. We zouden zo’n huis in een duurzame wijk trouwens van zijn leven nooit kunnen betalen, en toch begonnen we te dromen. We wilden trouwens ook niet bouwen.

Maar soms beginnen mensen elkaar dan aan te steken met hun dromen.
Zien ze ineens voor zich hoe het zou kunnen zijn.
Dus sloegen we aan het twijfelen.
En hoe harder ons hart ging kloppen voor toch een nieuwbouw, helemaal naar onze eigen goesting, hoe harder dat project bleef steken.

Wij droomden, maar de grond, die kwam maar niet te koop.
Dat was zwaar frustrerend. Dat bleef maar duren.
Duizenden gemeenteraden lang, zo voelde het.

Youri belde wel honderdtachtig keer met hetzelfde madamke van de stadsdiensten.
Nog altijd niet te koop?
Nog altijd niet te koop.

Het duurde uiteindelijk tot Kelly een ongelooflijk boze vlammende mail naar de burgemeester van Ieper stuurde, over haar toekomst en hoe die niet van de grond kwam.
DOOR HEN.

Dat was in juni van 2016.

Tegen augustus hadden we eindelijk eindelijk eindelijk het stukje grond waar we ondertussen een jaar of acht van droomden. Een mens moet al eens rapper vlammend in de pen kruipen, leerde ik in die periode.

IMG_0134

Bij dat stukje grond kwam ook dit uitzicht.

Exact in die maand vloog Liese met een luchtballon over ons perceel, en stuurde ze me deze luchtfoto om het te bewijzen. Om maar te zeggen: de werken in de wijk stonden toen nog in de beginfase.

IMG_1556

Vanaf toen ging het dromen pas echt in overdrive.
Bij Youri in de vorm van dit soort schetsen, bij mij in de vorm van Pinterestborden.
Het voordeel van projecten die niet van de grond komen is dat je al wat kan beginnen sparen.
IMG_1577Ja, dat zijn de eerste tekenen van houten latjes.

IMG_3091In oktober van 2016 zaten we ineens met een grondplan.

Binnenkort: van eerste spadesteek tot ruwbouw!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 4/40. 

lilith en Youri doen een strik rond de crib

IMG_6200Zondag:

“Pffft, moeten we nu echt een dag verlof nemen om ons huis op te ruimen? Maar ja, als ze foto’s komen nemen dan kunnen we niet anders, zeker? En ik heb zo al zo gigantisch veel werk”.

IMG_6212
Vandaag:

8:00: “Oké, Youri. We gaan wel moeten focussen en onze prioriteiten juist voor ogen moeten houden. De foto’s zijn nu het belangrijkste. We gaan nog niet over alles dat in kasten zit lopen beslissen of we het weg gaan doen of niet. Tegelijk: we zijn vandaag toch een hele dag bezig. Misschien moeten we wel van alles wegdoen.”

8:27: (twee koffies later) “OKE! WAT IS ONS PLAN? JIJ DE ZOLDER, IK DE KAMER VAN DEXTER? MET EEN DOOS VOOR KRINGLOOP, EEN VOOR CONTAINERPARK EN EEN VOOR ANDERE PLEK IN HUIS? En dan gewoon zakken? KOM, WE GAAN ER GEWOON KEIHARD VOOR. GO GO GO!”.

9:06: “Oké, lief, ik ben zo overweldigd. Maar echt. Zo goed als elk voorwerp is een beslissing die ik niet goed durf nemen, en we hebben duizend lakentjes en dekentjes en ik weet niet waarvoor ze dienen, van wie ze zijn en of ze weg mogen. Ik sta hier al meer dan een half uur naar een kast te kijken en ik blokkeer volledig”.

9:17: “Oké, Youri, ik denk dat je even moet komen. Ik ben compleet aan het blokkeren op elk vakje van deze kast. *ugly cry* Ik weet niet wat ik moet doen. Laat staan wat eerst. Alles is moeilijk en ik kan niet meer nadenken. Het is niet om mee te lachen.”

9:45: “Sorry van daarjuist, ik denk dat het toch wel goedkomt. *veegt snot en tranen weg met mouw*

10:50: “Hebben wij nu echt al drie volle auto’s naar de Kringloopwinkel gedaan? En heel ons huis staat nog vol, hoe kan dat?”.

11:12: “We moeten trouwens zeker de voordeur goed afstoffen. Dat maakt een goede eerste indruk”.

11:20: “Weet je nog dat ik gisteren zei dat we nog een jaar dat oud ding zouden gebruiken voor we verhuizen en dat jij zei “nog vijf maanden dan?”. Ik dacht echt dat het nog een jaar was. In mijn hoofd is het nog een jaar. Ik ben nog helemaal niet klaar”.

12:30: “Allez, we zijn hier al tien jaar over aan het nadenken en nu is het aan het gebeuren en het is zo… RAAR. Ook tof, maar raar.”

13:45: “We hebben al zo veel gedaan en tegelijk heb ik het gevoel dat we nog niks hebben gedaan. Is dat normaal?”.

13:55: “Ik ben hier heel de tijd van alles aan het negeren, maar dat is goed, dat wil zeggen dat ik keihard focus.”

14:23: “Die wonderspons maakt zijn naam ZO waar he zeg.”

15:23: “Maar jongens toch, hoe mooi is ons huis eigenlijk? Kijk, als ik dat ding zo zet is dat toch nog veel mooier?”.

15:43: “Dit huis is zoveel mooier als je er alles uithaalt dat verwijst naar een echt leven. Zo jammer dat erin moet gewoond worden, en dat bewoners rommel maken.”

16:15: “Neen maar serieus, ons huis is nog nooit zo proper geweest, en het is voor iemand anders. Het is zo mooi, precies met een strik errond. Ik wil in ons nieuw huis ook eens een mooie strik rond ons huis doen voor onszelf”.

Om maar te zeggen: vandaag hebben Youri en ik de crib gekuist.
Echt alle agenda’s, mailboxen en het internet genegeerd om keihard in alle hoekjes en kantjes te frotten en op te ruimen.

Dat waren vier volledige afleveringen van “Terrible, thanks for asking” (dikke leafde voor die podcast), een paar van Happier, veel eighties muziek (REO Speedwagon 4ever), en een paar pauzes om even goed door te wenen. Maar het resultaat is super. De trein vertrekt en we kunnen er niet meer af. Dat is de max. En tegelijk ook nogal zot.

IMG_6204
Als ge een superleuk huis zoekt in de Westhoek, ge weet mij wonen! Tegen eind februari is het hier voor echt.