[onze bouw] Hoe het allemaal begon

IMG_0121Dat verhaal van onze bouw, dat is een ellendig lang verhaal.

Het begint ergens rond 2004, toen Youri en ik een jaar samen waren en al meer dan zes maanden op een appartement woonden. Dat wilden we niet heel ons leven doen, zeker niet omdat we tussen de compleet geschifte bejaarden zaten, en dus droomden we verder over waar we ons leven wilden spenderen.

Eén ding wist ik toen honderd procent zeker: ik zou veel doen in mijn leven, maar bouwen, dat nooit.

Ah ja, stel je voor. Dat je over alles moet beslissen. Zot zou ik daarvan worden. Youri gelukkig ook, dus gingen we op zoek naar een koopwoning in de binnenstad van Ieper. Die vonden we, en we gingen er wonen in juni van 2006, een week na mijn gastric bypass operatie. Grappig om lezen dat ik toen dacht dat het tegen 2018 zou afgewerkt zijn. Think again, lilith van 2006, think again!

Nog geen twee jaar later lazen wij voor het eerst over een nieuwe duurzame wijk die gepland werd op 2 kilometer van onze deur. De plannen waren ambitieus, bleek op de infoavonden waar wij naartoe gingen. We zouden zo’n huis in een duurzame wijk trouwens van zijn leven nooit kunnen betalen, en toch begonnen we te dromen. We wilden trouwens ook niet bouwen.

Maar soms beginnen mensen elkaar dan aan te steken met hun dromen.
Zien ze ineens voor zich hoe het zou kunnen zijn.
Dus sloegen we aan het twijfelen.
En hoe harder ons hart ging kloppen voor toch een nieuwbouw, helemaal naar onze eigen goesting, hoe harder dat project bleef steken.

Wij droomden, maar de grond, die kwam maar niet te koop.
Dat was zwaar frustrerend. Dat bleef maar duren.
Duizenden gemeenteraden lang, zo voelde het.

Youri belde wel honderdtachtig keer met hetzelfde madamke van de stadsdiensten.
Nog altijd niet te koop?
Nog altijd niet te koop.

Het duurde uiteindelijk tot Kelly een ongelooflijk boze vlammende mail naar de burgemeester van Ieper stuurde, over haar toekomst en hoe die niet van de grond kwam.
DOOR HEN.

Dat was in juni van 2016.

Tegen augustus hadden we eindelijk eindelijk eindelijk het stukje grond waar we ondertussen een jaar of acht van droomden. Een mens moet al eens rapper vlammend in de pen kruipen, leerde ik in die periode.

IMG_0134

Bij dat stukje grond kwam ook dit uitzicht.

Exact in die maand vloog Liese met een luchtballon over ons perceel, en stuurde ze me deze luchtfoto om het te bewijzen. Om maar te zeggen: de werken in de wijk stonden toen nog in de beginfase.

IMG_1556

Vanaf toen ging het dromen pas echt in overdrive.
Bij Youri in de vorm van dit soort schetsen, bij mij in de vorm van Pinterestborden.
Het voordeel van projecten die niet van de grond komen is dat je al wat kan beginnen sparen.
IMG_1577Ja, dat zijn de eerste tekenen van houten latjes.

IMG_3091In oktober van 2016 zaten we ineens met een grondplan.

Binnenkort: van eerste spadesteek tot ruwbouw!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 4/40. 

Reacties

  1. Ik wil ook nooit bouwen, maar daar blijf ik nog wel even bij, denk ik. Al blijkt een volledige renovatie al minstens even erg … Gelukkig hoefden we daar geen jaren op te wachten voor we konden beginnen. Pinterest is ook mijn handigste tool gebleken de afgelopen jaren en dat is hier nog niet af dus ik blijf nog even pinnen (en dat zal nadien ook nog wel blijven duren). Succes nog, ik ben al grote fan van de houten latjes en van de waskoker!

  2. Kirby

    Ik ben héél blij dat manlief in de bouw werkt en dat hij er iets vanaf wist… Ging anders niet weten hoe eraan te beginnen… Ging vaak bij het veertiendste gezet geweest zijn zonder hem, vrees ik… Architect had bij ons ook houten latjes aan de gevel getekend… Hebben we uiteindelijk niet gedaan uit schrik van wat de tijd ermee ging doen.

  3. Wij kochten ooit (ergens in het krijt) onze bouwgrond exact 11 maanden na onze huwelijksdatum, en toen duurde het nog 5 lange jaren (in een krottig huurhuisje) vooraleer we begonnen bouwen (eerst een potje sparen nog)
    Mijn man had nog nooit een baksteen van dichtbij gezien maar zette wel samen met de aannemer de volledige ruwbouw op 4 weken tijdens zijn (bijzonder heet) zomerverlof.
    Nu, 21 jaar later is het huis véél te groot (wat dachten we eigenlijk, ik heb o.a. 5 slaapkamers) dus zou ik stiekem nog wel eens willen bouwen (kleiner qua huis en grond). Maar al die achterloop hé…
    En een Iepers lief hebben en ik een Oost-Vlaamse zijn, waar moet dat huisje dan staan?
    Dilemma!

  4. Jezus zeg, daar wordt ge toch toppezot van, als da allemaal zo lang duurt? Respect voor de bouwers onder ons ;)
    Ik ben meer een verbouw-type. Al moet ik zeggen dat als we ooit verhuizen, het wel zou kunnen kriebelen om alsnog te bouwen ;)

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>