“Kunnen we allemaal overeenkomen om de lat voor wat beschouwd wordt als “een alcoholieker” tijdelijk wat hoger te leggen?“. – komiek Conan O’ Brien, vanuit quarantaine.
Een goeike, gelijk we zeggen, een paar weken geleden op Twitter.
Hell do we feel you, rosse vriend. Als we dan toch voor onbepaalde tijd in semi-lockdown zitten, dan zijn de feiten helder: om dit te doorstaan zullen er shitloads aan drank en eten aan te pas moeten komen. Alles dat drie maanden geleden normaal was, is weg. Verdoven lijkt de enige optie.
Ik snap het.
Een paar jaar geleden had ik knal hetzelfde gedacht. Ik zou die gedachte vol overgave omgezet hebben in actie, en een set nieuwe regels over eten en drinken. Zoals in de luchthaven, waar warm eten en een cocktail om half tien in de ochtend valabele keuzes zijn. It’s always COVID-19 somewhere, dus het ware zeer de vraag geweest of het dan wel nog nodig was om te wachten tot elf uur voor den aperitief.
Het zou gevoeld hebben als een vorm van mildheid. Zelfzorg zelfs. Niet te streng zijn ook, het is per slot van rekening wel een pandemie. Onze eerste. We zijn dat nog niet gewend. Terwijl het natuurlijk het tegenovergestelde van mildheid is.
Om dat te beseffen moet ik bijna vier jaar gestopt zijn met alcohol drinken, zo blijkt.
Ik dronk niet uit mildheid, maar omdat ik een klootzak was tegen mezelf.
Ik dronk omdat ik absoluut niet kon verdragen dat ik het soms lastig had.
Ik dronk omdat ik het zagende en klagende kind in mij wilde verdoven en lamleggen, zodat het zweeg.
En als ik dan gedronken had, dan voelde ik me alleen al daardoor zo slecht, dat ik zo snel mogelijk weer wilde drinken, om er niet te veel over te moeten nadenken.
Het was van alles, maar mildheid was het niet.
Ik dacht dat ik kinderen van vlees en bloed kreeg, maar ze zijn voor een deel ook gemaakt van weerspiegelend materiaal. Het zijn kleine handspiegeltjes die me doen inzien dat het geen zin heeft om hun ambetantigheden te verdoven door er grote hoeveelheden cola of chips in te duwen.
Dat werkt even, en daarna knallen die ambetantigheden als een bal die je onder water probeerde te duwen in je wezen. Eerst moest ik leren om een arm rond mijn kinderen te leggen als ze bang, moe of overprikkeld waren. Ik had dat anders geleerd, dus dat was niet simpel en ik leer het nog elke dag. Om “vertel eens” te zeggen in plaats van “STOP NU MET WENEN HASTEN”.
Stoppen met drinken was leren om een arm rond mezelf te leggen op de momenten dat ik het lastig had, zonder te verdoven of te zeggen dat ik moest stoppen met zagen. Het was me afvragen wat ik nodig had, en dat durven vragen of nemen. Het was voelen en neen leren zeggen. En dat te doen al struikelen en strompelen.
Stoppen met drinken gebeurt vaak in stilte. Het is geen verhaal van grote pieken en festiviteiten omdat je al een jaar bent gestopt, of twee. Ik weet uit ervaring dat wie wat kilo’s afvalt vaak niet weet waar gekropen van het enthousiasme en de complimenten van buitenstaanders, maar dat wie stopt met drinken het eerder met gefrons en bezorgde blikken moet doen.
Ook dat is oké. Ik vier het met mezelf. In mijn hoofd. In hoe ik nu leef.
Af en toe, als ik wakker word na een avond waarop ik mezelf een paar jaar geleden compleet lazarus had gedronken, en zo blij ben met geen kater en geen slecht gevoel over de avond voordien. Als ik besef dat deze lockdown heel anders had kunnen zijn, als ik mezelf nog altijd wijsmaakte dat ik het alleen verdoofd aankon.
Soms is het een flits van contentement en trots, soms overvalt het me harder en zou ik kunnen wenen van blijdschap om de weg die ik heb afgelegd. Ben ik zotcontent met die ene beslissing die duizenden andere wegnam. Wel of niet bezatten vanavond? Niet. Ik ben gestopt. Helder. Ik wens het iedereen die worstelt toe.
Deze pandemie, we hebben hem niet gewild. Hij was er.
Soms zouden we willen doorspoelen, of onder een steen willen kruipen tot het over is.
Soms denken we dat we wat hierna komt niet aankunnen.
Pre-traumatische stress, heet dat.
De gedachte is mij niet vreemd.
Ik heb bijvoorbeeld lang gedacht dat een leven zonder alcohol geen optie kon zijn. Dat ik te veel zou verliezen.
Er waren momenten in mijn leven die zo lastig waren dat ik ze amper dacht aan te kunnen.
Nu weet ik, en ik meen het, dat het mijn meest waardevolle momenten waren. De breuklijnen. De cesuren. Het worstelen en struikelen en soms vier keer na elkaar tegen dezelfde muur knallen.
Ik wilde niet dat mijn moeder en mijn schoonmoeder jong zouden sterven. Ik was liever niet in een post-natale depressie gerold na de geboorte van mijn eerste kind. Als ik had kunnen kiezen aan het begin, dan had ik vast niet voor een burn-out en verschillende verslavingen en een maagverkleining en nog een hoop schijnbare obstakels gekozen. De vraag is of het echt obstakels waren. En zoja: op welke weg dan.
Ik was nooit zo gelukkig geweest in mijn job nu zonder de vele aanpassingen die ik doorheen vele jaren deed na mijn burn-out op mijn 25ste. Het is een werk dat toen begon, en waarmee ik nooit ben gestopt. Het was een startpunt, net als de dood van mijn mama, net als de dag dat ik in therapie ging omdat mijn baby niet stopte met huilen en ik ook niet meer.
Deze pandemie, met al het verdriet dat erbij komt. Alle kwetsbaarheden die worden blootgelegd. Wij hebben dit niet gekozen, maar het is er, voor ons allemaal. Dat is vreselijk, en fascinerend en soms mooi en soms helemaal niet. Dat is van alles door elkaar.
Daar kun je op heel verschillende manieren mee omgaan, zie ik elke dag.
Ik ben erg bezig met het thema van privilege en wat dat nu betekent, waarover later vast nog meer. Je kunt zeggen dat iedereen onder dezelfde omstandigheden leeft en dit beleeft, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Was het maar zo.
Dat heb je lang niet altijd te kiezen.
Ik denk wel dat je altijd kunt kiezen hoe je over iets denkt.
Als iemand als Viktor Frankl, die de Holocaust overleefde, het heeft over dat de ruimte tussen stimulus en respons je vrijheid geeft, ook in de ergste omstandigheden, dan ben ik mee.
Controle is een illusie. Nu, en altijd al.
Chronisch piekeren dan weer een belabberde manier om met angsten om te gaan. Ik heb ondertussen geleerd dat het geen enkel effect heeft op de toekomst, maar wel op het huidige moment. Dat het waar is, ook al klinkt het wat te wollig om iedereen aan te spreken: dat wat je aandacht geeft, groeit.
Dat je kan kiezen om hoopvol te zijn of net niet, los van je omstandigheden.
Ook nu.
Dat het niet strafbaar is om elke dag de slappe lach te hebben tijdens een pandemie. Dat dingen tegelijk rottig en mooi kunnen zijn.
Dat je niet verplicht bent om te ondergaan en te reageren. Ik weet dat ik geen leuker mens ben door heel de dag doom en gloom te lezen, dus doe ik het niet.
Dat wat je je hoofd voedt, minstens even belangrijk is als wat je eet en drinkt.
Dat dingen vaak lastig zijn door de woorden en de taal die we eraan geven.
Dat de vraag “hoe is dit zonder woorden?” veel weghaalt, waardoor alleen wat er is overschiet. Dat dat soms verrassend is, als je vastzit in je eigen hoofd.
Dat het oké is om je niet oké te voelen.
Dat het kan dat je meer doodsangsten uitstond voor het gewone leven van een paar jaar geleden, toen de baby niet stopte met huilen, dan nu, zoveel jaar verder temidden van een pandemie. Dat je niet naar andere mensen moet kijken om te beslissen of je nu in paniek wilt zijn of niet. Dat je dat zelf kan kiezen.
Dat het in het leven niet draait om je altijd dolletjes voelen en al de rest wegduwen, zo hard je kan. Met verdoving als alcohol of eten. Dat het juist gaat om te leren dat het oké is om je niet oké te voelen.
En dat radicaal te accepteren. Dat we misschien denken dat we afgelopen paasvakantie in Italië hadden moeten zitten op vakantie, en dat het door dat stomme virus niet kon zijn. Hetzelfde met de scholen en de educatie van onze kinderen. Maar dat we nooit in Italië hadden gezeten. Dat onze kinderen nooit op school zouden gezeten hebben.
We dachten het, maar we hadden altijd al in quarantaine gezeten nu, alleen wisten we dat toen nog niet. Er is geen “zoals het had moeten zijn”, er is alleen zoals het is.
Wie zich verzet tegen de realiteit, verliest niet alleen honderd procent van de keren, hij wordt er vaak ook niet bepaald gelukkiger van.
Dat geldt voor nu, en voor de rest van ons leven.
Je kunt denken dat je veel gaat reizen na je pensioen. Dat je daar recht op hebt. Misschien dacht mijn mama dat wel. Ze stierf toen ze 47 was. Nog jaren verwijderd van dat waar ze misschien recht op dacht te hebben.
Ook dat is het leven.
Het is deel van de deal.
Ik ben elke dag blij dat ik mezelf niet lam moet leggen met alcohol, en ook dit mag meemaken.
Net als al de rest.
Als ik zou moeten kiezen, ik koos hiervoor. Als ik mijn geld zou willen terugvragen, dan had ik niet eens een been om op te staan.
En dat is helemaal oké.
I’ll take it, met alles dat erbij komt.
Disclaimer: Ik ga de komende tijd wat thema’s delen die bij mij spelen, tijdens de lockdown en anders. Ik hoop dat mensen die worstelen steun vinden, en na het lezen van mijn ervaring beseffen dat er een weg terug is. Dat hulp vragen het moedigste is dat je in sommige omstandigheden kan doen. En dat je niet alleen bent, al voelt dat misschien zo. Vraag hulp. Begin klein. Erken. Schaam je niet. Zeg eens wat vaker “vertel eens” tegen jezelf, en wees bereid om echt te luisteren.
Zo schoon. We hebben veel gelijkaardige lessen geleerd van het leven. Radicaal accepteren. Erdoor gaan en niet weglopen. Niet in je hoofd blijven hangen. Enzovoort. Ik lees je ontzettend graag, elke keer weer.
Dat is nu eens volledig wederzijds, zie!
Dit is misschien wel je beste blog post ooit, en dat wil veeeel zeggen ❤️.
Dat is een mooi compliment, Inge, fijn om te lezen! :)
Prachtig 😘
Zo heerlijk eerlijk! Om even bij stil te staan en dan beseffen dat ‘worstelen met’ deel uitmaakt van dit alles. Merci!
Je bent een echt wijze vrouw, chapeau en bedankt.
Ik heb het in deze periode zeer moeilijk, ik zit eigenlijk continu met stress in mijn hoofd. De combinatie werken en voltijds passen op twee kindjes van anderhalf en 5 lukt na 7 weken nog steeds niet, daarbij dan nog is het huishouden doen lukt ook amper. Na 7 weken nog steeds geen enkele ontspanningsmogelijkheid met kinderen behalve in de tuin spelen en wandelen begint door te wegen, om dan nog niet te spreken over die bubbel en bezoek-regel die in de praktijk quasi niets inhoudt. Ik zat al een beetje op mijn limiet, en nu is die limiet serieus bereikt. Daar dan zo weinig perspectieven op beterschap bij en het besef dat we ons leven zoals we het kennen kwijt zijn voor een lange periode maakt het heel donker in mijn hoofd. Het lukt gewoon niet, het is elke dag worstelen en vechten, zowel om alles geregeld te krijgen als in mijn hoofd. Ik vind het super dat mensen er het positieve in zien en berichten van dankbaarheid te posten op hun Instagram, samen met foto’s van mooi opgeruimde huizen en knutselwerkjes en kindjes die mooi samen spelen, maar het enige dat ik denk is: hoe doen die dat? Hoe krijgen die hun werk gedaan? Struggelen zij daar dan niet mee? En wat doe ik dan fout? Ik vind het leuk om mijn kindjes te zien, maar 7 weken 24/24 continu bij elkaar is voor mij teveel. Ik zou heel graag weten hoe het hier beter kan worden, maar op dit moment zie ik enkel zwart voor mijn ogen.
Hey Laura, kan ik me iets bij voorstellen, voltijds voor kindjes zorgen is een taak op zich. Daar ook nog bij werken en een huishouden bij moeten runnen is waanzin, dat kan niemand.
Is er een manier om de zorg door te geven of af te wisselen met een partner, of is dat niet haalbaar?
Ik denk dat het voor jou en je kinderen essentieel is dat jij er niet onderdoor gaat, dus trek asjeblieft op tijd aan de alarmbel als je voelt dat het niet gaat. Misschien via de huisarts?
Jij doet helemaal niks fout, je doet juist keihard je best in een zeer moeilijke situatie.
Soms helpt het om iemand van buitenaf in te schakelen, therapie heeft mij in de eerste plaats geleerd om minder streng te zijn voor mezelf. Dat was nodig, misschien bij jou ook? Courage!
Je hebt GEEN alcohol nodig om je gelukkig te voelen!!!!!! Ook al dacht je vooraf dat het er zo oneindig uitzag…….NOOIT meer alcohol!!!!!! En toch: de beste beslissing ooit.
Mooi geschreven, ik ben slecht in accepteren en nog slechter in geen sociaal contact hebben. Maar gelukkig mag je wandelen en als je dat dan doet met een vriendin die je op een idee brengt dat je al kan beginnen uitwerken (en als de maatregelen niet verstrengen) en ook kan uitvoeren dan vind ik mijn draai wel. Want meer willen is altijd mijn sterkte geweest omdat ik dan mijn enthousiaste zelf kan zijn. (Alcohol hoeft voor mij niet trouwens, alleen als ik echt eens zin heb in een kirr maar da’s niet voor de roes en maar enkele keren per jaar)
Dit zijn steeds de mooiste blogposts ❤️ Keep on putting yourself out there 💪🏻 Ja, ja en g*dverd*mm* ja!
zeer mooi en heerlijk eerlijk geschreven, heel herkenbaar. hier ook al 9 maanden gestopt met drinken en het was mijn beste beslissing in mijn hele leven tot nu toe !
Zo herkenbaar! Ik nam me voor om geen alcohol te drinken in 2020. Wat ben ik nu ongelooflijk blij met deze beslissing!
Je wordt in deze tijden ongelooflijk hard met jezelf geconfronteerd. Vroeger had ik dat sowieso verdooft met alcohol. Nu zie ik hoeveel het me brengt door die confrontatie aan te gaan. Ik heb al zoveel over mezelf geleerd de laatste weken!
Ach Kelly, je weet niet half hoe blij je me maakt met zo’n post. En ik sta daar, gezien de reacties, niet alleen mee.
Je stelt jezelf hier met al je zogezegde ‘defaults’ in de etalage, en blijft mildheid preken en oplossingen aanreiken (therapie bv).
Ik wou dat ik op jouw leeftijd dezelfde wijsheid had gehad, dan had ik deze zin:
‘Ik dronk niet uit mildheid, maar omdat ik een klootzak was tegen mezelf’ in het gezicht van de echtgenoot gesmeten die én tegen zichzelf én tegen zijn gezin een klootzak was.
Tien jaar nadat alcohol zijn dood werd, ben ik eindelijk de vrouw die ik wil zijn, en dat werd verdorie wel tijd.
Merci, Merci, Merci voor dit schrijven!
Zo schoon. Ik wil zoveel zeggen, maar toch typ ik hier niets. Want jij hebt het allemaal al gezegd. Merci Kelly, merci.
Wat een eerlijke blogpost. Stemt tot nadenken. Weet je tijdens deze lockdown en pandemie worstel en vecht ik zelf ook met en tegen bepaalde dingen in mijn leven. Ik trek lessen uit deze periode en stel mezelf
de vraag “is dit nu allemaal wat ik wil” . Daadwerkelijk veranderen is echter niet makkelijk. Bedankt voor deze eyeopener het geeft met de dosis veerkracht die ik op dit moment wel kan gebruiken.
Wow! Zo raak geschreven? Dank je, doet wat met me.
Mooi geschreven, sterk & krachtig en nog meer prachtig!
Mildheid, dat zouden veel mensen eens mogen leren.
Hoe sterk je staat, met dit te schrijven! Knuf 🤗😘
Supergoed!!! Ik drink te veel – vind ik zelf. Daar ben ik niet zo blij mee. Ooit begonnen als ‘wat kan ik anders drinken naast water en thee’, en inmiddels een stomme gewoonte. Maar dat ‘wat anders’ is wel reëel voor me. Na een maagverkleining verdraag ik noch koolzuur, noch (veel) suiker, dus wat drink je dan? Ja, water en thee, maar niet altijd heb ik daar trek in. Thuis niet, en zeker ‘uit’ niet. Hoe los jij dat dan op? Of ben je gezegend dat je heel graag water of thee drinkt? Ik drink dat graag – maar niet uitsluitend….
Hey Melanie, ik drink liters bruiswater, dus ik ga je niet kunnen helpen. :)
zo mooi! ik heb het gevoel dat ik net een supergoed boek heb gelezen dat nog dagen in mijn hoofd gaat blijven hangen. Merci Kelly!
Lieve Kelly
Ik ken je niet maar toch heb ik het gevoel dat je ons jezelf leert kennen met die blogpost. Hij komt voor mij op het goede moment en denk dat ik nog vaak terugkom om hem te lezen. Zo merci.
Oh my God.
Wat.
Een.
Blog!
Zo hard de waarheid en al mijn gedachten heb jij gekaderd. Ik stuur hem door naar wat vriendinnen die het lastig hebben.
Dankjewel!
Waw Kelly, wat een heftig stukje. Recht uit het hart, zo eerlijk, zo dapper gebracht. Met zoveel inzichten. Kuddos to you. Dankjewel. En een dikke knuffel!
Geweldige post. Zo raak.
Niet alleen
Inhoudelijk bijzonder mooi en treffend maar ook de taal is zo rijk en schoon. Ooit schrijf je een boek.
Heb je hier boekentips over?
Wauw, wat een prachtige post! Hier staan zaken geschreven die nog dagenlang zullen nazinderen in mijn hoofd. Zoals “Er is geen “zoals het had moeten zijn”, er is alleen zoals het is.”; zo simpel en logisch, en toch had ik deze post nodig om tot dat besef te komen. Dankjewel!