Soms ben ik een lucky ducky, vind ik. Als mensen mij mailtjes sturen om te vragen of ze me iets mogen laten bezorgen, alleen maar omdat ik een blog heb en er dan eventueel misschien als het niet geeft iets over zou kunnen schrijven. Als ik er niet al te veel moeite of kinky dingen voor moet doen zeg ik nogal gemakkelijk: “stuur maar een keer op!”. Net zo toen Margriet van Havearosa mij mailde. Een tas waar een fotocamera in past, en dat ik die wel een weekje mocht testen.

Mijn hart maakte een sprongetje toen de tas hier in een grote doos werd afgeleverd, want hemeltjelief, wat was hij groot. En roze! En wat was er veel plaats in. Zei ik al dat hij groot was?! En dat ik iemand ben die altijd op zoek is naar die ene tas die net een beetje groter is, en toch niet groot genoeg om mensen zich te laten afvragen waar die tas met lilith naartoe gaat? En kijk dan toch hoe mooi hij is! En stevig! EN ROZE! :aah: En ze heet Sophia!

De afgelopen week heb ik onze grote spiegelreflexcamera niet aangeraakt, en dus ook niet meegenomen in de tas, al heb ik wel gezien dat hij er perfect in zou passen dankzij alle vakjes die erin voorzien zijn.

De onderverdeling kan eruit wegens bevestigd met velcro, en dus kon ik Sophia tot mijn vreugde helemaal vol stouwen met de dingen die ik meeneem naar mijn werk. Elke dag vindt er een halve volksverhuizing plaats tussen Ieper en Antwerpen, dus toen bleek dat de Sophia niet eens moeite leek te hebben met het gewicht van onderstaande gemiddelde tasinhoud was ik volledig in de wolken.

Toen ook bleek dat Sophia geen problemen had met hels regenweer en af en toe een duw op de trein was ik helemaal verkocht. Ik heb de eer en het genoegen om hem binnenkort weer op vakantie te sturen voor een week, naar een andere blogster die graag fotografeert, maar eerlijk? Dat vooruitzicht maakt me een beetje somber. De kans is nogal bijzonder groot dat ik hem gewoon koop, vrees ik. Al twijfel ik nog tussen de roze en de groene. En voor de rest twijfel ik eigenlijk niet meer.

Conclusie: Topproduct, Margriet! Zowel voor fotografen als vrouwen die geen talent hebben voor licht reizen.

Check Havearosa voor prijzen en betere foto’s dan die van mij. :)

“Je hebt een kilo preparé besteld, lilith”.
“Excuseert?”
“Dat je een kilo preparé besteld hebt. Kijk hier: preparé, 1kg”.
“Ow”.

Dat komt ervan, als je nadat je vrolijke vlaggen hebt zien hangen aan je lokale supermarkt net iets te enthousiast denkt: laten we dat dan maar eens doen, komisjen via de computer. Ook al meen je al jaren dat zo’n systeem helemaal niks voor jou is, want je doet eigenlijk niks liever dan door supermarkten wandelen en eigenhandig dingen in je karretje mikken en jezelf overgeven aan de roes van de dingeninkarretjesmikkende supermarktconsument.

Blijkt dat je het nogal verkeerd ophad, lilith.
Dat je de supermarktervaring zelf zou missen was niet de reden dat je best zo ver mogelijk van de online boodschappenervaring weg bleef. Wel dat je een te impulsieve aanklikker bent, en werkelijk geen idee hebt van volumes.

Een kilo preparé dus, in plaats van honderd gram.
“Wat gaan wij in godsnaam met een kilo preparé doen?” vroeg ik aan Youri. “Ik lust niet eens preparé”.
“Als je dat dik smeert op belegde broodjes, dan kun je wel snel een kilo opeten”, zei mijn schoonmoeder. “En met frietjes, dat is ook wel eens lekker met frietjes”.
“Ik kan natuurlijk ook achter alles op mijn weekmenu ‘met preparé’ zetten”, gaf ik mezelf over aan de gedachte, en toen ook mijn vader liet weten altijd in te zijn voor een portie preparé ging ik mezelf er al op verheugen: een volledige kilo preparé, man. De beste aankoop ooit! Preparé a volonté!

Maar toen ik de bakken inspecteerde die we gisterennamiddag gingen ophalen in het afhaalpunt viel het allemaal nogal tegen, qua preparé. Honderd gram zat erin, in plaats van mijn verkeerdelijk bestelde kilo. En ook al had ik initieel honderd gram gewild, nu voelde ik me bestolen van mijn verkeerdelijk bestelde kilo. Had de bakkenvuller waarlijks beslist dat ik geen recht had op mijn kilo preparé? :'(

Vond ik wel terug: twee kilogram wortelen, in plaats van de twee wortelen die ik nodig had, twee gigantische potten bolognesesaus, in plaats van de twee normale potten die ik in gedachten had, en een pot pastasaus voor dwergen, terwijl ik had gedacht dat ik er mijn gezin mee zou kunnen voeden.

Eerlijk waar, ik had gedacht dat deze twee potten even groot zouden zijn. De ene dus een pak groter, en de ander een pak kleiner. Met alle respect, maar welke gierigaard koopt er nu zo’n klein potje arrabbiata? Waar is dat belachelijke volume in godsnaam voor nodig, mannen? Allemaal mijn eigen schuld, zo bleek evenwel bij de controle van mijn briefje. Ik ga duidelijk teveel af op fotootjes in plaats van op aangeduid volume. Gelukkig lieten mijn facebookvrienden mij weten dat ook zij het ooit hadden voorgehad, met twintig kilogram appelsienen en vijf kilo cornichons als resultaat.

Voor de rest wel content, trouwens. Mijn boodschappen waren goedkoper omdat ik tijd had om te kijken naar de prijzen, in plaats van karren tegen mijn hielen geramd te krijgen van medewinkelaars omdat ik in de weg stond. En niks aanschuiven aan de kassa, en een gratis fles cava omdat ik zo stoer en onversaagd was om het systeem als één van de eersten uit te proberen in mijn Delhaize. Yeah!

We waren hier evenwel zo hard gevierd op onze overdaad aan preparé dat de kans groot is dat we volgende week een kilo bestellen, voor echt. En in het commentaarvakje gaan tikken dat we het menen ook, godverdomme. Wortelrecepten meer dan welkom in de comments, trouwens.

Maak eens allemaal een mooie grote cirkel rond mij, want het moment is gekomen om een geheim met jullie te delen. Het geheim van het Heuvelland, namelijk, mijn absolute favoriete streek van Vlaanderen. En neen, dat heeft niet alleen te maken met het feit dat het vanuit Ieper eens niet ver tjolen is. Het Heuvelland roeleert, en ik hoop dat ik het niet heb kapot gemaakt door dit luidop uit te spreken, want het fijne is dat niet eens zoveel mensen dat lijken te weten. Dus sssssht. ;)

En als we dan toch bezig zijn dan maar ineens over naar geheim nummer twee: ik hou niet zo van luid. Mensen die mij kennen weten dat ik het nochtans al eens kan zijn, en dat het mondje niet alleen weinig stil staat omdat ik al eens graag een hapje eet, maar toch: ik kan van weinig dingen zo hard genieten als van stilte.

Afgelopen zomer las ik op de Facebookpagina van Lien dat er zoiets bestond als de Heuvelland Tranquillizer, een soort medicijndoosje, gevuld met tien stille wandelingen in het Heuvelland. Er zit zelfs een bijsluiter in met extra informatie over dit (and I quote) “heilzame medicijn voor hart en ziel”. They had me at heilzame.

En de bijsluiter? For cute nog aan toe!

Mijn leaf de auto ingeduwd op een mooie zondag, naar de toeristische dienst van Heuvelland in het wondermooie Kemmel gereden en ons direct zo’n dozeke aangeschaft. Dezelfde dag ook ineens de commandobunker onder de Kemmelberg bezocht. Good times were had by all.

Zo’n goede tijden dat we een week later al op zoek gingen naar onze tweede stille plek. Wij zijn die hards like that.

Zo diep in het bos dat wij waren, dakundegijniegeloven.

En toen kreeg ik een mailtje van de lieve mensen van Madoc, die het concept van de Heuvelland Tranquillizer ontwikkeld hebben. Of ik deze herfst niet nog een paar wandelingen wilde gaan testen. Ik was direct enthousiast, en mijn geliefde ook, en dus voegden wij dit weekend nog eens vier stille wandelingen toe aan ons palmares.

Het idee is even simpel als dolletjes: op elk van de tien kaartjes in het doosje vind je een startpunt en een route. Sommige routes zijn tweehonderd meter lang, andere tussen de 2 en de 3 kilometer, maar altijd met de belofte dat je op een hele stille plek zal uitkomen. Youri en ik kennen de streek een beetje, maar zijn elke keer compleet verrast door de landweggetjes waar we moesten inslaan, de fantastische vergezichten, en ook door de stille plekken, die ik hier niet ga tonen omdat de verrassing dan weg is voor zij die ze nog moeten gaan zoeken. Vier keer van de zes stond er op de stille plek een Tranquillizerbordje, wat de zoektocht en het vinden van de schat nog een beetje leuker maakte.

Twee keer konden we het bordje niet vinden. :cry:

Anyway, na zes wandelingen heb ik conclusies, en die ga ik met jullie delen ook.

* De stiltewandelingen zijn even leuk in de zomer als in de herfst. In de zomer namen wij telkens een picknick mee, en hebben we de meest fantastische stille picknickplaatsen ontdekt die we anders nooit hadden weten liggen. Goed voor zomers to come, als het daar dan niet vol zit met andere Stille Plekfanaten, that is.

Afgaand op mijn tronie zou je het niet zeggen, maar lilith luuuurves sobanoedels met zeewiersalade.

In de herfst is het allemaal nog avontuurlijker, met drassige akkers en moeten springen over beekjes enzo. Funfunfun. Maar zorg er wel voor dat je net als wij geïnvesteerd hebt in een paar waterdichte wandelschoenen met goede grip.

Ik zou het persoonlijk niet doen op hakken. Maar wie ben ik?

* De wandelkaartjes zijn simpel, maar wel goed. Op die zes wandelingen zijn we maar twee keer een heel klein beetje verkeerd gelopen, en dat was omdat we teveel aan het pratelen waren. Dus ook hier: goed gedaan!

* Hetzelfde geldt voor de rest van de info op de kaartjes. Of het nu een oude buizenfabriek of een bommenkrater of een grot van onze lieve vrouwke was, ik had door het verhaal op de kaartjes altijd zin om te gaan zoeken. En wat we vonden was altijd leuk en verrassend.

* Net als de weg ernaartoe. Zotte trappen in de natuur zijn de max.

En neen, ik ben niet ziek, mijn hoofd is altijd zo wit.

Conclusie: HEUVELLAND ROX. Allen daarheen!

Disclaimer: Ik ben niet betaald door Madoc om een positieve review te schrijven, en ik mocht ook geweldig slechte commentaar geven als dat nodig was. Dat bleek niet het geval, dus daar kwamen ze goed mee weg. :)

Disclaimer 2: dingen uittesten is leuk, stukken leuker dan reclame op mijn blog posten waar ik geen controle over heb. Leuke voorstellen zijn dus nog steeds welkom, ik doe dat precies wel nog eens geire. Lange vluchten geen bezwaar!

Disclaimer 3: wij mochten tijdens ons weekendje blijven slapen in B&B De Wandelaar in Westouter en werden daar zo lief ontvangen door Kaat dat we van hieruit nog eens merci willen zeggen. Ook voor het geweldig lekkere bio-ontbijt. Merci voor de goede zorgen, Kaat!

Ik ben zo chill als een otter, en mijn leaf niet minder.