Het lijkt vast alsof ik in de fase zit van doen alsof weight watchers er nooit is geweest, maar dat klopt niet helemaal, gelukkig. Jullie reacties na mijn nogal depri post van twee weken geleden kwamen aan, net als een paar andere zaken die me deden inzien dat ik mezelf de laatste maanden weer ernstig aan het voorbijlopen ben. Dat dat maar zichtbaar wordt als ik een lijst maak van wat ik allemaal van mezelf verwacht. Het is benauwelijk, vint. Zo benauwelijk dat ik zwaar met mijn hoofd zou schudden met een “kind toch, focus u eens op een paar dingen in plaats van op dertig” als ik een vriendin hetzelfde zou zien doen.

Mijn werk, dat als freelancer niet altijd zo op elkaar is afgestemd dat ik me er chill doorheen kan werken. Mijn kind van zestien maanden, die deze week voor de tweede keer in korte tijd zo goed als de hele week ziek thuis moest blijven van de crèche. Mijn blog, die ik doodgraag zie, dat weet je, maar die zichzelf niet onderhoudt. Een paar keer per week willen sporten. Elke dag vers en vegetarisch koken. Een kilo per week willen afvallen. Liefst op de juiste plaatsen. Mijn sociaal leven onderhouden. Het eeuwige plannen en organiseren om het allemaal rond te krijgen. Het feit dat ik mezelf niet eens toelaat om ’s avonds tv te kijken, omdat ik niet snap hoe ik anders alles gedaan zou krijgen dat ik wil gedaan krijgen. En dat is nog maar een tipje van mijn ijsberg.

En altijd weer het gevoel dat ik niet genoeg moeite doe. Dat het toch niet genoeg is. Dat ik sneller moet afvallen, vlugger strak moet worden. En waarom eigenlijk?

Oke, ik zou trots zijn op mezelf als ik erin zou slagen om tien kilogram af te vallen. Maar moet ik nu ook niet trots zijn op mezelf? Waarom doe ik het dan niet? Zal ik geweldig veel gelukkiger zijn als ik tien kilo minder weeg? Ik betwijfel het soms. Dus, wat nu? Het ding is, ik besef na mijn vorige post vooral dat mijn focus niet juist ligt. Ik focus op mijn uiterlijk. Terwijl ik eigenlijk gewoon wat gezonder moet proberen te leven. En wel zal zien waar het me dan brengt.

Geef ik op? Neen. Ik ben wel gestopt met punten tellen, omdat ik het zo beu was als koude pap en het me echt te veel deed focussen op wat ik in mijn mond stak, waardoor ik dan weer meer ging eten dan nodig. En ook: ik weet onderhand wel dat cracotten ’s ochtends beter zijn dan brood.

Ik ben dus niet meer op dieet. Ik eet wel heel gezond. Een paar uitspattingen, zoals een Bicky Burger op een avond waarop ik laat thuis kwam van een interview, buiten beschouwing gelaten. Soms is er gewoon nood aan een Bicky Burger. Het goede nieuws is: ik ben me veel bewuster van wat ik elke dag in mijn mond stop. Eet ’s middags dingen als dit, in plaats van belegde broodjes en spaghetti bolognese.

Hier was trouwens wel een grote kom versgemaakte soep bij, dat jullie niet denken dat ik anorectisch ben. Alsof jullie ooit zouden denken dat ik anorectisch ben.

Maar goed, ik zie wel. Ik probeer zoveel mogelijk koolhydraten te schrappen, niet te veel alcohol te drinken, mijn vreetbuien te beperken tot een paar crackers met smeerkaas en een mandarijn. De druk om snel in een maat 38 te passen is een druk die ik onder deze omstandigheden eigenlijk best even kan missen. Dus laat dat dan even het cadeautje aan mezelf zijn, in plaats van die vijf kilogram minder. Het zijn er op dit moment trouwens nog altijd drie. Zoals twee maanden geleden ja, goed geteld. Het hadden er ook drie bij kunnen zijn ook, waar. Zeggen we dan.

Maar goed, hoe vlot het ondertussen bij jullie?

Ik heb voor tranen gekozen vanmorgen. Het hielp een beetje.

Ik draag deze blogpost dan ook op aan alle chocoladekoeken die de afgelopen twee maanden in de etalage van de Panos zijn blijven liggen, alle flessen witte wijn die in de winkel zijn blijven staan, alle vieze weight watchersmaaltijden en zakken vol wokgroenten die ik heb klaargemaakt toen al de rest van mijn familie gehaktbrood met puree zat te eten op familiemaaltijden. Aan alle koekjes die ik geweigerd heb met een glimlach waar Mona Lisa nog een puntje aan kon zuigen, aan alle uren dat ik op een spinningfiets zat af te zien terwijl andere mensen of nog lagen te slapen, of hun chocoladekoeken aan het opeten waren, of in de zetel naar tv zaten te kijken met de glazen wijn die ik heb laten staan.

Vanmorgen was ik negenhonderd gram bijgekomen. Een kilo, pakt. Resultaat na acht weken beter mijn best doen dan ik ooit heb gedaan: min 2,6 kilogram. Soms verdient een mens een pity party, en de mijne was vanmorgen om tien voor zeven.

Waaraan het ligt? Ik weet het niet. Ik ben nog geen enkele week boven mijn punten gegaan. Ik tel en plan consequent. Ik heb in de afgelopen week drie keer intensief gesport. Wat kan ik zeggen? Mijn buik is wel platter geworden, dat zie ik, en er zullen vast wel wat centimeters af zijn. En spieren wegen meer dan vet en bladiebla, maar zo weinig afvallen na acht weken? Ik vind dat raar.

In elk geval: in deze situatie helpt het mij niet om hier elke week mijn gezicht en een cijfer te komen posten. Ge zult dat wel snappen. Ik doe in stilte verder, ik zal hier ook wel nog komen posten hoe het gaat, maar echt: mijn weegschaal maakt mij ongelukkig, terwijl ik een kweetnie hoe toffe ben die superhard haar best heeft gedaan. Terwijl ik eigenlijk geweldig trots zou moeten zijn op alle veranderingen die ik de laatste weken heb doorgevoerd.

Ik was van plan om hier elke week wat tips te geven, maar dat voelt nu toch wel een beetje alsof Herman Brusselmans tips zou geven over stoppen met roken.

OP NAAR WEEK NEGEN, JONGENS. We gaan doen alsof dit allemaal nooit is gebeurd. Kijk daar, een dood vogeltje!

Het is wat het is: niet bijzonder spectaculair qua resultaat. We moeten eerlijk zijn. In weken waarop de dagen een uur of zeven te kort lijken om alles gedaan te krijgen, en waarin ze in het midden ook nog eens bellen van de crèche omdat het Dextertje veertig graden koorts heeft is het roeien met de riemen die je hebt. In die weken ben ik al blij dat ik erin ben geslaagd om een dag van ziekenboeg te doen, ondertussen al mijn teksten op tijd door te krijgen en zelfs te gaan sporten, zonder dat ik volledig ben ingestort/mij op een pak frieten met vol-au-vent heb gesmeten/van mijn vent ben weggegaan.

Maar goed: ik heb me, behalve -op de eerste dag waarop mijn kind ziek was en we naar zevenendertig afleveringen van Bumba hebben gekeken om de dag door te komen en ik ’s middags dacht: sod it, wij gaan ergens een croque monsieur eten- nochtans aan mijn punten gehouden. Toen waarschijnlijk zelfs ook, maar ik heb ze niet geteld. Could not bother. Ik heb eigenlijk helemaal niks buitensporigs gedaan om aan het nogal belabberde resultaat van maar tweehonderd gram minder op twee weken te komen. En natuurlijk is er een stemmetje in mijn hoofd dat schreeuwt “Maar allez! Heb ik daarvoor zo hard mijn best gedaan?! Komaan doe keer serieus hastn, IK GA EEN CHOCOLADEKOEK HALEN NAAR DE PANOS EN WE KLAPPEN ER NIET MEER OVER!”. Maar ik doe het niet. Ik ben van mijn enorme verwachtingen af, ik ben blij als de weegschaal in dit soort periodes naar beneden blijft gaan in plaats van naar omhoog. Wat ik niet zie op de weegschaal begin ik trouwens wel te voelen aan mijn kledij, en ik heb al een paar keer gehoord dat andere mensen ook iets beginnen te merken.

I know, bijzonder “TJAKKKAAAAAAAA!” klinkt het allemaal even niet, maar on a brighter note: ik heb wat receptjes geprobeerd, ik ben gaan spinnen, ook al had ik bijzonder weinig zin, en ja, ik heb me al fleuriger gevoeld maar dat komt wel weer terug als het allemaal iets kalmer wordt. Nu is het pompen of verzuipen, en ik weet dat ik vroeger al lang de handdoek met een pruillip in de ring had gegooid, maar nu dus niet. Best wel trots, ondanks alles.

Eftokati vroeg of ik ondertussen wat tips heb voor broodloze middagmalen. Awel, dat heb ik! Mijn nieuwe liefde: wraps. Minder punten dan brood, en je kunt er zoveel gezonde dingen tussen steken dat je het gevoel hebt dat je veel meer mag eten. En eindeloos op te variëren, met rauwe of geroosterde groenten en eitjes en vlees en vis en avocado en nog vanalles.

Mijn lievelingswrap van het moment is één die ik besmeer met Philadelphia met geroosterde paprika, daar dan tomaat en rauwe wortel op in reepjes, een schijf courgette en rode paprika tussen die ik even heb gegrild, en dan afwerken met een beetje light geraspte kaas en wat muntblaadjes. Superlekker!

Teleurstellend resultaat of geen teleurstellend resultaat, wat ik nu doe is veel beter voor mij dan wat ik hiervoor deed. Op naar week acht!

Als het een goede week was geweest dan zou ik zeggen: oke, af is af. Maar het was geen goede week. Ik had nochtans oprecht gedacht dat dit zelfs een gemakkelijke week zou worden. De eerste zonder feestjes, aja. Ik had niet ingecalculeerd dat het ook mijn derde waanzinnig drukke werkweek op rij was, en dat een mens in het begin wel content kan zijn met rijst met een snelsnel in de wok uitgeschudde zak voorgesneden groenten, maar in week vijf begint dat tijdsgebrek in combinatie met gezond eten zwaar tegen te steken. Niet dat dat gezond eten daar iets aan kan doen, maar deze vrouw zit serieus stuck in a rut. Als daar ook nog eens veel werkstress en vermoeidheid bijkomt dan gaat het lipje al eens hangen.

Dus neen, het was geen goede week. Ik heb al mijn weekextra’s opgebruikt. Ik ben er vast ook een stuk overgegaan. Ik heb het meeste wel ingegeven, maar sommige dingen ook niet. Ik was niet eerlijk tegen mezelf en tegen mijn app. Forgive me father for I have sinned. Niet eens iets heel zots ofzo, maar de moraal is weg. Ik heb het de laatste dagen elke dag gevoeld.

Dat gewicht is even helemaal niet zo belangrijk, mijn motivatie terug vinden is dat wel. Anders voorspel ik dat dit reeksje binnen dit en twee weken niet meer bestaat, en ik gewoon zal doen alsof het er nooit is geweest. “Weight watchers? U zegt?”. Ik kan echt heel goed doen alsof dingen er nooit zijn geweest.

Eigenlijk was ik van plan om hier deze week een ode aan de soep te brengen, maar zelfs die komt even mijn oren uit. Dus doen we een lijstje van wat ik met de moed der wanhoop probeer om mijn motivatie terug te krijgen.

• motivational quotes lezen op Pinterest. Dat klinkt misschien een beetje stom en cheesy, maar echt, als ik mij niet goed voel en helemaal vergeten ben waarom ik ook weer per sé punten wilde beginnen tellen dan helpt het echt om dingen te lezen als “Don’t let the fear of the time it will take to accomplish something stand in the way of your doing it. The time will pass anyway” of “sweat is fat crying” en zotte voor en na’s te zien van mensen die nog dikker waren dan ik.
• nieuwe dingen proberen. Als het begint tegen te steken dan ligt dat bij mij vaak aan het feit dat ik altijd hetzelfde aan het eten ben en alles kotsbeu ben. Ik ga deze week dus, ondanks mijn tijdsgebrek, proberen om een paar nieuwe recepten te testen en hopen dat ik daar weer vrolijk van word. Net iets te vaak een zak groensels met pasta gegeten, de laatste weken, geloof ik.
• uitvogelen waar het fout loopt. Bij mij ging het deze week tijdens de dag goed, maar na een lange werkdag ging ik ’s avonds de mist in. Omdat ik moe was, en troost nodig had, en ik niet had gepland hoe ik dat zou invullen. Dan is wijn een goed idee, en brood ook. Volgende week ga ik dus….
• nog beter plannen. Ook mijn avonden. Zorgen dat ik iets van fruit heb liggen waar ik enthousiast van word. Of rauwkost met dressing, ofzo. Zodat ik tenminste weet wat ik ga doen als ik thuis kom en me moe en hongerig voel. Dat deel van mijn dag wordt op dit moment niet genoeg gepland, waardoor ik alles zou opeten dat ik in een straal van tien meter rond mij zie. Niet goed. Kan beter.
• gaan sporten. Hoe moe ik gisterenavond ook was en hoe weinig zin ik ook had om naar het fitnesscentrum te rijden, ik heb het toch gedaan en ik ben blij. Ik heb voor volgende week dus al weer twee spinninglessen in mijn agenda gezet. Omdat ik me beter voel als ik dat doe. En zo blij en trots ben als ik weer buiten wandel.

En jullie? Hebben jullie geweldige tips om je motivatie op te diepen uit de diepe krochten waar die soms durft indonderen? Please share!