Dag twee van Shimelle Lain’s workshop When I grow up, en het is fijn en o zo nostalgisch. De eerste opdracht was om een worksheet in te vullen over wat je later wilde worden. Geen probleem: dierenarts, natuurlijk. Jaren aan een stuk heb ik gedroomd dat ik alle beestjes van heel de wereld zou beter maken, en zelfs nu komt het soms nog even boven. Alleen: ik suckte in wetenschappen. En dat heb ik ooit zo verschrikkelijk erg gevonden, dat kunt u niet geloven. Ik moest en zou dieren verzorgen, en was dat nu net hetgene dat mij niet lukte omdat ik geen kaas heb gegeten van chemie en biologie van het moment dat er formules in voorkomen, zekers? Om bij te bleiten!
Gelukkig heeft één van mijn vrienden mij jaren later zo’n luguber verhaal verteld featuring zijn oom dierenarts en een kat gevuld met etter dat die visuals mij tot op de dag van vandaag sterken in de gedachte dat het misschien toch niet helemaal iets voor mij zou geweest zijn. Dat ik waarschijnlijk beter af ben zoals het is. Maar ik ben wel nog altijd verschrikkelijk jaloers op alle Trudes van deze wereld. Echtig en techtig.
Het fijne aan de workshop van Shimelle is dat één antwoord niet genoeg was. En dat ik dus dieper moest graven in mijn kinderherinneringen. Zo diep dat ik me plots weer herinnerde dat ik ook graag dichteres wilde worden, en schrijfster. Een bepaald moment zelfs lerares LO, niet omdat ik zo sportief was, wel omdat het me geweldig leek om voor de rest van mijn leven langs de kant te zitten chillen terwijl andere mensen de benen van onder hun gat moesten lopen. Ik was als kind al evil, zo blijkt.
Daarnet ben ik op zoek gegaan naar oude foto’s. Foto’s van in den tijd dat ik nog niet wist dat katten geweldige nasty etter konden produceren. En ik heb ze gescand. Misschien wilt u er wel eens een stuk of twee zien.
Meer van dit leuks op Flickr.
