O, wat zal ik ze nooit vergeten, mijn eerste lessen Start to Run met Evy Gruyaert. Ik herinner me dat ik dapper begon in de periode dat ik elke dag doorbracht met mijn mama, omdat ze door de uitzaaïingen in haar hoofd niet meer alleen mocht zijn. Niet omdat ze dat niet meer kon, wel omdat ze op elk moment een epilepsie-aanval kon krijgen. Het valt niet meteen af te leiden uit de vele stukjes die ik toen schreef, maar veel van de loopsessies vonden plaats vlak voor of na een chemosessie met mijn mama, om mijn gedachten te verzetten.

Ik herinner me dat mijn conditie toen zo belabberd was dat ik al paars kon aanlopen door alleen nog maar mijn loopschoenen aan te trekken, en toen ik de eerste keer vijf minuten na elkaar moest blijven lopen ging ik zo hard dood dat ik er cold turkey mee ben gestopt. De maanden erna overwoog ik vaak om toch maar weer te herbeginnen, zeker omdat ik toen echt wel iets kon gebruiken om mijn gedachten te verzetten, maar het kwam er niet meer van. Toen mijn mama gestorven was heb ik wel nog eens een halfslachtige poging ondernomen, maar dat was het dan ook.

Fast forward naar een paar maanden geleden: lilith bond de loopschoenen weer aan, maar in relatieve stilte. Wetende dat ik zo iemand ben die het ene moment van de daken kan schreeuwen dat heel de wereld zou moeten beginnen lopen, om dan twee weken later zelf haar loopschoenen weer aan de haak te hangen alsof het niets is leek mij dat geen slecht idee. Dat bleek ook toen ik ineens in het ziekenhuis terechtkwam met samengeknoopte darmen, en van de dokter te horen kreeg dat ik zes weken niet mocht sporten. Daar ging mijn marathondroom. :cry:

Anyway, na Berlijn ben ik tot mijn eigen verbazing toch weer herbegonnen, met twee belangrijke extra motivatoren. Eén: mijn compleet onsportief leaf, dat ineens het zot in zijn kop kreeg en ook begon te start to runnen. En met succes, trouwens. Twee: de belachelijk dure Nike+ schoenen en sensor die wij ons in Berlijn aanschaften, en die bij elke looptocht meten hoe ver en hoe snel en hoe lang en hoe gracieus en fantastisch wij langs de vaart lopen, en dat in een zeer proper statistiekje giet.

Zodus zitten wij beiden ineens over de helft van de lessen met Evy, en praten wij in bed soms over lopen. Wij vergelijken onze tijden met elkaar. Wij geven ons geld uit in de Décathlon. Wij zijn compleet zot geworden. Vrees ik. Maar ondertussen breken we geen eiers, zoals men dat hier zo mooi placht te zeggen. En dat is ook al heel wat.

Als ik rook dan rook ik direct meer dan een pakje per dag, maar als ik stop, dan stop ik ook. Zonder zever. Als ik stop dan heb ik voor ik het weet al vijf jaar geen sigaret meer aangeraakt, na meer dan dertien jaar meer dan een pakje.

Als ik eet, dan eet ik veel, maar als ik de knop in mijn hoofd omdraai, dan slaag ik er in om op karakter bijna veertig kilo af te vallen. Ik slaag er achteraf ook in om ze allemaal weer bij te komen. Er is een reden dat mijn spijsvertering gehalveerd is. Omdat ik zelf het concept halveren niet lijk te snappen.

Als ik blog, dan blog ik veel, en als ik niet veel blog, dan blog ik niet. Als ik drink, dan ben ik zat. Eéntjen is bij mij per definitie geentjen.

En als ik het in mijn hoofd steek om te sporten, dan haast ik me zoals vanavond vlak na mijn hardloopmoment naar de zumbales, om daar het allerlaatste zweetdruppeltje uit mezelf te persen. Als ik sport, dan sport ik ineens zo goed als elke dag, en sta ik morgen al weer ingeschreven voor de volgende les. Staat er daarnaast ook lopen in mijn agenda. En denk ik dat zwemmen misschien ook wel iets is. En als ik stop met sporten, dan stop ik ook helemaal.

Niks half kunnen, heeft u dat ook?

En valt daar eigenlijk iets aan te doen?

Als ik op citytrip in Berlijn eigenlijk het liefst naar haar zou bellen om te vertellen hoe geweldig het er is. Als ik naar mijn grootvader bel, en ineens haar stem hoor op het antwoordapparaat. Als ik niet net op tijd afduw, that is, uit angst dat ik er niet goed van zal zijn. Als ik mijn messenger opstart, en haar naam bovenaan in mijn contactenlijstje zie staan, omdat ik het niet over mijn hart krijg om hem te wissen. Als ik de hond die ze ooit zo graag wilde door de tuin van mijn vader zie crossen, en besef dat ze hem nooit heeft gezien. Als ik terugdenk aan de avond waarop we allemaal wisten dat ze nooit meer beter zou worden. Als ik elke minuut van haar laatste dag voor de zoveelste keer overloop. Als ik in het fitnesscentrum moeders en dochters met elkaar onnozel zie doen op de crosstrainers. Als ik zie hoe mijn schoonzussen op hun moeders kunnen rekenen als het op hun kroost aankomt. Als ik besef dat ik geen idee heb, eigenlijk. Als ik zie hoe hard sommige dingen veranderd zijn sinds zij er niet meer is. Als ik in een ziekenhuis net geopereerd lig te wezen en eigenlijk gewoon zou willen zagen tegen mijn moeder. Als ik in de zumba-les zeven keer bijna over mijn voeten val, en gewoon weet dat ze me zo hard had uitgelachen als ze erbij was geweest. Als een barbecue bij mijn vader toch niet helemaal hetzelfde is als een barbecue bij mijn ouders, hoe erg we ook allemaal ons best doen. Als ik echt wil weten of mijn nieuw haar op iets trekt of niet. Als ik mijn broer glansrijk zie afstuderen, en weet hoe trots ze zou geweest zijn. Als ik voor de tiende keer vergeet hoe je ook al weer die geweldige hutsepot maakt die zij altijd maakte. Als ik haar schoenen tegenkom in mijn kleerkast. Als ik iemand frieten met vol-au-vent zie eten van het frietkot. Dan mis ik haar, ineens.

Morgen is het twee jaar geleden dat ik mijn mama verloren ben, en het gaat goed met mij, besefte ik net. Als ik tegenwoordig aan haar denk, dan zie ik haar toen ze nog gezond was, en vrolijk en vaak zelfs ronduit hilarisch.

Als ik aan haar denk, dan moet ik meestal lachen, de laatste tijd.
Ik denk dat ze daar wel content van zou geweest zijn.