“Het is lang geleden dat we hier nog zijn geweest“.
“Ja, echt he, ik kan de tijd niet meer noemen“.
Bovenstaande conversatie is perfect copy paste-baar over een berg plaatsen waar Youri en ik de laatste weken voor het eerst in wat een jaar of duizend lijkt kwamen, zoals de Albert Heijn en dat eethuis in Ieper met die pastrami’s en de binnenspeeltuin en Brugge en -omdat we het niet langer kunnen ontkennen- de kapper. De vraag die daar altijd op volgt is: “Hoe komt dat eigenlijk? Wat hebben we dan wél gedaan?“.
Het is begonnen in de periode waarin het van kwaad naar kwader ging met de gezondheid van de mama van Youri, veronderstel ik. Weekend- en andere plannen vervagen dan omdat de tijd kort en elk uur kostbaarder lijkt dan het uur ervoor. Je zou denken dat die gewoontes weer gewoon worden als alles weer in de plooi valt, maar dat is dus niet zo. Voor je het weet vergeet je de traditie om op zaterdag te gaan ontbijten voor een euro in de Hema, of besef je niet meer dat er zoiets bestaat als dat plekje op de Vestingen waar je vorige zomer om de andere dag zat en nu nog niet eens bent geraakt, of vergeet je bloemen te kopen voor in je living zoals je zo lang elk weekend deed. Voor je het weet ga je nooit meer naar de Auchan of de IKEA, terwijl je daar vroeger iedereen bij naam kende.
Ik vind dat gek, en nog gekker dat ik dat ook met eten heb.
Zoals toen ik vorige week een cavaillonmeloen voorgeschoteld kreeg bij de vriendin van mijn vader, en me verbaasde over hoe lekker die smaakte en hoeveel jaar ik vergeten was dat ik dat lekker vind. Een minuut later verbaasde ik me nog harder over het feit dat mijn vader een meloen zonder verpinken een pompoen noemt en niet precies kan zeggen hoe een ananas eruit ziet, maar dat verhaal is misschien voor een andere keer, als ik het allemaal wat verwerkt heb.
Anyhow. Het is ook zot hoe bepaalde producten soms jaren na elkaar bij elk supermarktbezoek in de kar vlogen en dan door iets stoms een keer niet, en daarna dan ook nooit meer. Ik had het onlangs met cracotten, begot. Ik at die veel, en plots kwam ik tot het besef dat ik al zeker twee jaar geen cracot meer in de buurt van mijn mond had gezien. Bollekes pistache: zelfde verhaal maar met bollekes pistache. Zilveruitjes: zelfde verhaal maar met zilveruitjes. Rice krispies: you catch my drift.
Ik zie het ook voorvallen in mijn weekmenu. Hoe sommige gerechten die in het regelmatige roulement zaten plots zonder aanwijsbare reden uit de gratie verdwijnen en jaren niet meer terugkomen. En het is niet dat ik over een onuitputbare voorraad aan recepten met tomaten en champignons beschik, dus echt scheutig ben ik daar niet op. Wat me eraan doet denken dat ik ooit een bestand had in Evernote met alle gerechten die we klaarmaakten, maar nu dus duidelijk niet meer, waarschijnlijk omdat ik mensen er op straat achter mijn rug over hoorde fluisteren. Ook daar ben ik allemaal vet mee.
Ge kunt daar zo luchtig mogelijk over doen, maar ik word daar een beetje zenuwachtig van, van dat vergeten. Dat ik elke week mijn hoofd breek over wat we nu weer kunnen eten (eerlijk duurt het langst: ik zit zo onwaarschijnlijk stuck in a rut als het over mijn weekmenu gaat) en er ergens een menukaart bestaat met als titel “alle lekkere gerechten die lilith van talesfromthecrib knal vergeten is“.
Zeker omdat Youri en ik tegelijk hetzelfde lijken te vergeten, waardoor ik niet eens op zijn geheugen kan rekenen. Hashtag uitbraak van collectieve gezinsvergetelheidfuckthisshit.
Misschien is er as I typ wel weer vanalles aan het afzakken naar de kelders van mijn geheugen, maar wat?!
(ik was ook een beetje vergeten dat ik een blog had, maar dat had te maken met een aanval van acuut verlof. Volgens de recentste berichten is het sinds vanmorgen gedaan met die pret, dus zet u en doe alsof er niks gebeurd is, dan doe ik hetzelfde)
Het kan soms raar lopen, he, in een mensenleven. Bij ons is dat ook zo: het ene moment eten of drinken we iets dagelijks en het andere moment is degoesting daarin verdwenen en komt dat dus ook niet meer in huis. Zonder bij na te denken. En wat dat hoofdbreken over ‘wat gaan we nu weer eten’ betreft: ik ken dat. Bij ons elke dag van dattum! Gezellig…
PS: Ik ben is gaan doorklikken op ontbijten in de hema. Ik heb nooit zo’n ritueel opgebouwd met mijn gezinnetje. Misschien moeten we daar eens werk van maken?
Weet je wat Lilith. Ik heb dat ook. Dat vergeten. En meestal zelfs in dezelfde afdeling. Dat eten dat er opeens niet meer, en dan weer herontdekt wordt. De plekken die er niet meer zijn.
Na de geboorte van mijn kind stopte ik met veel, en pas twee jaar later besefte ik dat, en ik was geschrokken dat ik de leegte niet eens had opgemerkt: films, veel soorten boeken, op café gaan, kleren kopen.
Helemaal herkenbaar dit. Door de ziekte van mijn moeder kom ik ook al maanden nergens meer, heb ik al anderhalf jaar geen kleren meer gekocht voor mezelf en ben ik alles vergeten wat we geregeld klaarmaakten toen we nog tijd hadden om te koken. Het is alsof je helemaal van 0 moet beginnen met je leven te organiseren na een periode van afscheid nemen. Eén van mijn eerste stappen was een Evernote-notitie aanmaken met gerechten, om te vermijden dat het elke dag worst met bloemkool in witte saus wordt. Ik denk dat ik dat idee van jouw blog gehaald heb.
Ja fruit en de namen niet mijn sterkste kant ;-)
Ik vind dat ik geld ga moeten beginnen vragen omdat ik zoveel gratis reclame maak voor de app Paprika, maar dat ding heeft mijn leven zo gigantisch vereenvoudigd! En gerechtjes vergeten gaat hiermee al helemaal niet meer. Meer daarover hier: http://dietemiet.blogspot.be/2014/11/je-weekmenu-en-boodschappenlijst-in-3.html
Hopelijk heeft dat verlof deugd gedaan. Na alle miserie van de laatste maanden had ge dat écht wel dik verdiend. Uiteraard ben ik persoonlijk hopeloos blij dat dat verlof van u er weer opzit en dat er hier weer wat nieuws te lezen valt, maar dat steek ik gewoon op mijn egoïstische evil-twin-sis.
Wat dat vergeten van uw vader: daar is niks grappig aan en dat heb ik bij mijn moemoe destijds ook “mogen” meemaken. Veel sterkte daarin, het zal spijtig genoeg nog een confronterende bedoening worden, sorry… Er zullen momenten komen dat ge lichtelijk geïrriteerd geraakt als ge voor de zoveelste keer dezelfde vraag moet beantwoorden. Uw hart zal breken als hij plots zegt “ik weet dat ik dingen vergeet” en ge zult de tranen over uw wangen voelen rollen van het lachen als er plots een kwinkslag uitkomt, een moppeke, een ik-lach-wat-met-mezelf, of een opmerking die ge van een volwassen mens nimeer verwacht. Mijn moemoe heeft in de dagen dat de vergetelheid al zwaar aanwezig was, eens doodserieus gezegd: “amai, zo’n kleine letterkes op dat etiket. Als het in kak geschreven was, kon ik tenminste rieken wat er staat”.
Dat vergeten hebben wij ook, al heeft het hier meer met goestingskes te maken. Zo is Fairly Nuts van Ben & Jerry’s momenteel erg in bij ons in huis. De echtgenoot kan het niet snel genoeg aanslepen voor zijn 3 vrouwen… Maar tegen volgend jaar zijn we dat helemaal vergeten… Om maar te zwijgen van de mozzarello-pesto-tomaten-periode van de kinderen of de zalm-philadelphia-periode van de mama…
En ja hoor: “wat zullen we eten vandaag?” is by far de populairste vraag in huis. Het antwoord daarop is ook altijd hetzelfde: diep gezucht, waar heb je zin in? of “kies maar iets” om dan uiteraard ALTIJD het verkeerde mee te brengen ;-)
Spijtig dat je verlof alweer voorbij is, je had het echt verdiend. En dat vergeten van eten, dat heb ik met kruidenkaas. Nadat ik het een maand elke dag gegeten heb, koop ik het ineens niet meer en begin daarna weer.
Herkenbaar! In de zomer lijkt koken volledig ondergeschikt aan mijn drang om buiten te zijn na een dag op kantoor. Als het dan een dag slecht weer is en ik wil lekker koken, kan ik op geen enkel recept komen. Worst met appelmoes en patatjes it is :-)
Zou toch ook maar saai zijn als alles altijd bij hetzelfde blijft. En hoe leuk is het als je ineens een ‘oude liefde’ tegen het lijf loopt… De mooie herinneringen die je dan weer terugkrijgt…
Raar he. En dat je niet beseft dat het de laatste keer is dat je daar zit, in die koffiebar waar je elke zaterdag je krant leest. Tot de dag dat je ontdekt dat je er al ettelijke zaterdagen niet meer geweest bent en je precies ook niet meer terug kan, want het hoorde bij een andere periode.
Jammer dat je verlof voorbij is, maar wel fijn om je terug te lezen!! Ik ben ook zo een ontzettende vergeter, al kan ik het misschien al wat op mijn leeftijd steken hé. ;)
Er is niks gebeurd ;-)
En er komen wel andere dingen in de plaats.. ga een keer kijken naar inside out. Leuk met de kids. De lange termijn herinneringen.. de core memory .. het stemt tot nadenken !
Als pluspunt: nu kun je van van alles weer ontdekken wat er zo leuk/goed/lekker aan was. Al snap ik het ’o hemeltje wat moet ik nu weer klaarmaken’ gevoel nu beter dan ooit tevoren. Veel courage met het verwerken van alweer een nieuwe klap! Ik hoop dat hij afspraken op papier heeft staan of nog mag laten zetten. Mijn pepe was er veel te laat mee (koppig blijven ontkennen zit in de familie), zijn “ik wil dood, ik wil dit niet” pijn vergeet ik van mijn leven niet. Net zomin als de periode nadat hij daar nog toe in staat was. Dokters mogen weigeren als er niks officieels is, dan het lichaam kan veel langer mee dan je zou denken. Heel raar om te zeggen en absurd en intens triest en pijnlijk, maar je kunt ook te lang leven…
haha, ja. Bij mij is dat vaak: shit, iemand heeft mij gisteren gebeld en ik moest iets opschrijven en heb dat niet gedaan….om dan een hele middag daarop te malen en dan te zien dat ik het TOCH opgeschreven heb! wtf?
RICE KRISPIES!!!!! oh I think I left them in 1996! Hoe smaakte dat ook weer? Dat gaat zooo mijn kar in morgen! En amnesia ja, ik heb het met muziek, ik kan keihard vergeten hoe stapelzot ik ben van johnny cash en dan hoor ik m weer en dan zijn we weer vertrokken voor n wilde affaire tot ik m weer dump voor een nineties trash fase :-) (ace of base, hoe goed zijn die eigenlijk?)
Ik was eergisteren efkes vergeten dat ik zwanger ben. Hahahaha, maar ik ben zwanger en dat is meteen ook het excuus.
Lap, nu heb ik goesting in cavaillonmeloen, pasta, ijs en rice krispies!
Mijn “after-vakantie-dieet-voornemens” zijn nu heel hard aan het zakken naar de kelders van mijn geheugen. En ze zijn weg…..Och ja er is altijd nog september zeker ?
Maar serieus nu: dit is zo herkenbaar!
Herkenbaar, zeker na een verlofperiode of een stressvolle periode waarbij je aandacht maar naar één ding gaat.
“Today’s new behavior is the beginning of tomorrow’s new habit” I guess
Vergeten wat ik lekker vind om te eten zal me niet vlug overkomen. Wat ik ongelooflijker vind, is dat je pa je blog leest én reageert (nu ja, de mens moest zich toch verdedigen)! Die van mij weten überhaupt niet eens dat ik een blog heb!
Haha, als ik dat nog had weten geheim te houden na al die jaren zou ik wel een hele straffe madam zijn. ;)
Haha zo herkenbaar! Zo toastte mijn broer onlangs een sandwich die hij doormidden had gesneden waarop ik heel enthousiast reageer: ‘geniaal’ waarop hij mij met een rare blik aankijkt. Alsof ik een mopje maak of onnozel doe. ‘Jij hebt mij dat indertijd toch geleerd?’ Helemaal vergeten….