Maar man, het is hier stil. Ik weet het. Het is geen slecht teken, integendeel. Ik ben met een heleboel toffe dingen bezig. Ik voel me geweldig, doorgaans. Ik heb het gevoel dat ik -zoals ik het in de podcast zeg die we vrijdag op je loslaten- eindelijk de vruchten pluk van wat vele jaren voelde als aanmodderen tegen beter weten in. Mensen die koffietjes met mij gaan drinken zeggen wat ik voel: er is iets veranderd. Dat klopt. Er zijn puzzelstukken in elkaar gevallen. Ik begin te snappen waarom mijn vader zegt dat hij de jaren tussen 40 en 50 de beste van zijn leven vond. Ik zit goed in mijn vel, om het een beetje Ingeborg te zeggen. De afgelopen jaren heb ik dingen in handen genomen. Mijn tijd, mijn levensstijl, mijn werk. Vaneigens is het niet perfect, ik zou hier ook een lijst kunnen posten van alle ballen die ik op dagelijkse basis de verkeerde richting uit klop, maar wat vooral aandacht behoeft: ik blijf kloppen. Maar niet meer op mezelf. Wat ik heb gedaan? Dat. Exact dat. Ik neem er de kraaienpootjes die wijzen op de jaren dat mij dat heeft gekost met zot veel plezier bij.
Ik ga me wat verleggen, de komende tijd. Cursussen als Budgetteren voor Beginners (staat altijd open, tegenwoordig, profiteer ervan) en Baas over eigen Tijd (gaat vast nog eens open, zet je op de wachtlijst) maken, en vooral, zien wat de cursisten die zich smijten ermee bereiken, heeft mij doen inzien dat ik geniet van coachen, inspireren, mensen mogelijkheden doen zien, doen groeien. Ik heb de afgelopen maanden heel veel vragen gekregen om boeken te schrijven. Met heel wat mensen gebabbeld en samengezeten.
Boeken over intermittent fasting, over tijd, over van alles en nog wat. Ik zou dat kunnen, maar als ik zie hoeveel impact er ligt in nieuwe manieren van coachen, dan denk ik dat het daar ligt. Resultaat: ik ga wat minder journalistiek werk doen (wat niet wil zeggen dat ik minder ga schrijven, OH NOES) en ik ga in september een geweldig goede (naar ik hoor) opleiding volgen waarna ik mezelf ook officieel coach mag noemen. Neen, ik ga niet meer in het onderwijs staan, maar mensen (en dan nog liefst vrouwen) helpen om te geloven dat verandering niet alleen mogelijk is, maar ook haalbaar, dat is mijn lang leven.
Vandaag is de laatste volledige schooldag, en dan gaan mijn liefste en ik weer in corona-modus. Hij werkt halve dagen, ik ook. Dat wil zeggen dat we weer samen gaan kunnen lunchen in den hof. En mits wat goed plannen (kunnen we!) een avondwandeling met ijsjes kunnen maken. En leven van dag tot dag, want dat is het beste leven. Bring it on.
Ik heb precies weinig zomerplannen. Wel wat intenties. Zo veel mogelijk in het moment zitten. Tijd pakken. Om de krant te lezen. Cursussen te volgen. Boeken te lezen. Bij te tanken. In welke vorm dan ook. Naar muziek te luisteren. Naar de kapper te gaan. Te luisteren naar Dexter die vertelt wat hij in het boek van persoonlijke held Lieven Scheire las. Het moet niet te zot, geloof ik.
En vrijdag ga ik zwemmen. Op reservatie. Voor het eerst in maanden. Met een tijdslot. Het zijn andere tijden, maar ik doe er toch mijn ding mee, en ik heb er zin in, begot.
Ik probeer al een paar jaar wat bewuster om te gaan met alles, dus ook met mijn zomers. Vorig jaar (wat voor een andere zomer was dat, check het lijstje in deze blogpost maat) was een zomer van veel non-fictie lezen, heel veel sporten (ik geloof dat ik toen aan een gemiddeld zat van vier keer per week) en koken. Het was een zalige zomer, vol dingen die ik wilde doen, en dat wil ik graag herhalen.
Deze zomer lijkt er plots te zijn, en toch ook niet. Alsof de kalender versprong van april naar juli, zo voelt het. Het plan om niet te werken in de zomer werd wat ondermijnd door COVID-19, maar het wordt in elk geval opnieuw een zomer op een lager tempo. Op mijn voorwaarden. Als in: niet overvol. Op het gemak. Chillen met de billen.
Het lijkt erop dat onze geplande reis naar Normandië doorgaat, fingers crossed.
Het wordt een zomer waarin ik vooral veel wil studeren. In het najaar zijn er enkele razend toffe projecten voor Werk & Leven die nogal wat preparatie nodig hebben, en studeren hoort daarbij, en ik vind dat geweldig. Terug naar school in de congé, ik kan het iedereen aanraden die net als ik graag bijleert.
Naast dat studeren ga ik ook wat lezen, maar daar hang ik deze keer geen project aan vast. Ik zie wel. Wat niet wil zeggen dat ik geen tips heb voor jouw zomerse boekenlijst, vaneigens.
Deze 5 boeken verdienen volgens mij een plekje in je koffer of op je e-reader
Coniferen van Max Temmerman Het beste boek dat ik las in een lange tijd, en dat zegt veel, want ik heb eigenlijk een hoop goede dingen gelezen dit jaar. Een naamloos hoofdpersonage verliest als tiener zijn ouders bij een auto-ongeval, en krijgt zijn oudere zus Marianne als voogd toegewezen. Na een periode van shock en rouw valt alles in de plooi, maar dat lijkt alleen maar zo. Achter de gevels spelen zich andere dingen af, die doordat ze het daglicht niet mogen zien steeds lastiger om dragen worden. Het romandebuut van dichter Max Temmermanis niet wat je een vrolijk zomerboek noemt, en toch is het het boek dat ik op dit moment aan iedereen die een boekentip wil aanraad. Omdat het me zo heeft weten te raken, en ik niet meer kon stoppen met lezen.
Het is 1948, de Tour de France passeert langs de Bretoense kust, en een jonge serveerster raakt zwanger van een van de monteurs van de Italiaanse wielerploeg. Als haar dochter geboren wordt, wil ze dat Zaro, zo heet hij, zijn verantwoordelijkheid opneemt, maar dat weigert hij. “Wij zijn niet als hagedissen” is rauw, pijnlijk en toch mooi. Het boek schijnt een licht op hoe verschillende generaties vaak dezelfde fouten maken, omdat ze het nooit anders zagen of leerden, en op de gevolgen van die dynamiek. Ik kon het amper wegleggen, gaf het door aan Lieselotte, en zij stuurde deze week een berichtje dat ze knal hetzelfde had.
Mega-actueel vaneigens, dit boekje over COVID-19 en een veranderde wereld, en heel graag gelezen en veel bijgeleerd waarmee ik aan de start van de quarantaine kon uitpakken tijdens de wandelingen met vriendinnen en mijn papa, vanop anderhalve meter. Niet enkel wetenschappelijk, trouwens, ook filosofisch en zelfs hoopgevend. Op een manier. Dikke aanrader, en vertaald als “In tijden van besmetting“.
Weather van Jenny Offill Zei ik al compleet briljant? Kleine side note misschien: ik ben fan van Jenny Offill nadat haar “Dept. Of Speculation” mij enkele jaren geleden omver blies. Zoals vaak met boeken is het bij Jenny haar werk alles of niks, en omdat ik in kamp alles zit had ik haar boek dus gepre-orderd op mijn Kindle. Dat systeem is zo cool, want dan leveren ze het boek op de lanceerdatum op je startscherm af als een cadeau van jezelf. Direct beginnen lezen, direct weer weggeblazen, direct weer tegen iedereen die het horen wil aan het zeggen dat ze het moeten lezen. Vertaald als “Weersverwachting“.
Een debuutroman die zeer vlot leest en aanzet tot nadenken over thema’s als racisme, privileges en de rol van sociale media. Een verhaal over een zwarte babysitter die in dienst is van een blogger slash influencer, en door een aanvaring met de arm der wet een hoop dingen in gang steekt die geen van beiden hadden zien komen. Een boek over goede intenties en vastgeroeste patronen waarvan ik denk dat veel lezers van deze nieuwsbrief het graag zouden lezen.
