Om de zoveel tijd, als ÈÈn of ander vrouwenblad mij hun obligatoire kanjer top-10 presenteert, stel ik mij de vraag wat vrouwen in godsnaam zien in David Beckham. Dat het hem om zijn uiterlijk gaat lijkt mij vrij duidelijk. Niet omdat ik vind dat Beckham een hunk is, maar omdat ik hem ooit tijdens een reportage een ongelooflijk stomme opmerking hoorde uitkramen, die er samen met zijn backstreetboykapsel van dat moment voor zorgde dat mijn stempel vliegensvlug neerkwam: DAVID BECKHAM IS DOM. De opmerking ben ik ondertussen vergeten, het kapsel nooit meer. Het was het soort kapsel dat je jezelf aanmeet op de dag dat je je als jonge homo wilt gaan outen bij je nietsvermoedende vrienden.
Nietsvermoedende vrienden: ‘Crap, moet je David zien! Wat the fuck is er met zijn haar gebeurd?!’
David: ‘Ik hou van mannen, en dan?’
Dat soort kapsel dus. Een poos later liet hij zijn blonde manen kortwieken met een tondeuse + kapper die hij speciaal liet overvliegen naar een ver land waar op dat moment een W of EK werd gehouden. Samen met Victoria Beckham, zijn anorectisch bewijs dat hij de herenliefde niet is toegenegen, probeerde hij vanaf dat moment zowat alle stijlen uit. En ik moet toegeven dat ze niet allemaal even verkeerd waren. Ik was bijvoorbeeld wel wild van zijn mini hanekam. Mijn respect kelderde dan weer volledig toen hij zijn haar als een palmboom op zijn hoofd bond en er vrouwenjurken bij ging dragen, die hij sarong noemde. De fans gingen ervoor door het lint als nooit tevoren. Er was duidelijk iets dat ik miste, maar ik kon het niet plaatsen.

Gisterenavond was er een Telefactsreportage over de Beckhams op tv. Als het ruikt naar reality tv dan ben ik erbij, dus ging ik in de zetel zitten met de woorden: ‘Gawd, wat is die Beckham toch dom! Kijk naar zijn stom hoofd!’ Vijf minuten later had de man mij al helemaal gecharmeerd. Tijdens een persconferentie vertelde hij glunderend hoe een 97-jarig vrouwtje hem een brief had gestuurd om een gehandtekend t-shirt te krijgen. ‘That was my mum!’ riep een journalist grappend. ‘Je mag haar geruststellen, het is op de post!’ glimlachte Beckham innemend.

Echt dom kan iemand die erin slaagt om het publiek te geven wat het wil niet zijn. Tijdens de rest van de reportage kwam hij vooral over als een lieve, simpele jongen die graag voetbalt. Een fan heeft hij er niet echt bij, maar ik beloof dat ik hem nooit meer dom zal noemen. Dat heeft die jongen niet verdiend.

We krijgen een sportzomer als nooit tevoren. Er is zoveel sport dat de VRT er zelfs een nieuwe zender voor opricht. Sporza (spreek uit “sportsa”)! Dat mag ook wel want deze zomer is zeer exeptioneel. Wij krijgen de Olympische Spelen, het EK voetbal, de tour, Roland Garros, Wimbledon, en waarschijnlijk ook wel ergens het provinciaal kampioenschap schietlapschieten. Zoiets komt in geen honderd jaar meer terug, dacht ik. Tot ik deze morgen besefte dat dit fenomeen eigenlijk niet zo uitzonderlijk is. Het herhaalt zich namelijk om de vier jaar. Waarom hadden we 4 jaar geleden dan geen Sporza?

Hoe dan ook, ik ben alvast gelukkig. Grote sportevenementen hebben iets magisch. Ik ben 4 jaar doof en blind voor alles wat met zwemmen te maken heeft, maar tijdens de Olympische Spelen weet ik toch graag of Pieter van den Hoogenband nog maar eens een gouden medaille gepakt heeft. Of met hoeveel medailles Leontien van Moorsel dit jaar thuis zal komen. Of hoe ver het Nederlandse hockeyteam zal geraken. En ja, af en toe denk ik ook wel eens “oh ja, goed zeker” als ÈÈn of andere Belg een verdwaalde bronzen medaille opraapt bij het kleiduifschieten.

Daarnaast is er dus ook het EK voetbal. De vorige keer was dit in ons land, en mochten we zelf ook mee doen. Dit jaar spelen ze in het verre Portugal, en zijn we er niet bij, wat de amusementswaarde serieus naar beneden trekt. Gelukkig zijn onze noorderburen, in tegenstelling tot het WK (hah!), er wel bij. En ik zou wel eens durven gelukkig worden als Van Nistelrooy zes keer scoort tegen KroatiÎ. Hup Holland hup!

De tour! Dat is wielrennen, en daar zijn de Belgen goed in. Wat jammer toch dat onze sportieve landgenoten het altijd laten afweten tijdens die warme dagen in het zuiden van Frankrijk. Misschien zie ik alles te negatief maar ik kan moeilijk juichen om een 34ste plaats van Axl Merckx en een 67ste voor Rik Verbruggen. Ik, supporteren voor Armstrong? Dat is evenveel fun als tijdens de winter beweren dat de blaadjes aan de bomen dit jaar groen zullen zijn. Pantani, waarom heb je ons verlaten?

Geen voetbalglorie, geen overwinning op L’Alpe d’Huez, en deze keer ook geen winst op een Grand Slam. Kim Clijsters is nooit begonnen aan Roland Garros, en Justine Henin is al uitgeschakeld. Het is nog altijd niet zeker of Clijsters zal starten in Wimbledon, en van Henin verwacht ik ook niet te veel. Malisse heeft last van zijn tweemaandelijkse nervous breakdown en de Rochus broertjes raken verloren in het ongemaaide Wimbledon gras.

Wat een rampzalige sportzomer. Ik denk dat ik dit jaar wel eens naar het provenciaal kampioenschap schietlapschieten ga kijken.

Xandee, can’t you see, I’m in misery
We made a start, now we’re apart,
there’s nothin’ left for me
Love has flown all alone,
I sit and wonder why-y-y oh why you left me,
oh Xandee

Ik gok dat ze twaalfde wordt. En ik draag mijn liedje op aan Ieneke omdat zij me zo lief heeft gevraagd om vandaag over Xandee te bloggen. Soms heb ik echt wel een belachelijk goed hart.

Let me get this straight: ik heb geen problemen met het Eurovisiesongfestival. Helemaal niet zelfs: ik bewaar hele mooie herinneringen aan het lang mogen opblijven als kind, het becommentariÎren van de liedjes met mijn oma en opa, en de chips en de goodies die nu eenmaal bij een avondje goedkoop entertainment horen. En ik hou van alles dat kitsch en camp is, dus dat scheelt.

Daarnet was ik getuige van een programma rond de inzending die ik de laatste weken gigantisch hard heb proberen te vergeten. In ‘Belgium, 12 points’ zagen we hoe Marcel Vantilt veel te hard zijn best deed om een boeiend gesprek te onttrekken aan Xandee, onze nationale trots gedurende nog maximum zes dagen. We zagen hoe ze spitse antwoorden gaf in het genre ‘Ja, heheheheh’ en ‘Neje, nie echt nee’. Nadat Marcel tot zijn spijt tot het inzicht was gekomen dat het gesprek geen kant uitging, gebood hij om de camera op het studiopubliek te richten. En wel had je ooit! Het studiopubliek bestond zo maar even uit kandidaten uit de Eurosongpreselectie! Ook hen had ik zo goed en zo kwaad mogelijk uit mijn geheugen proberen te krassen. Zelfs bij Eurosong komt een ongeluk nooit alleen.

Wie we daar hadden: Elsie Morais, de geheel uit berenmuts opgetrokken jeugdigheid zelve, die na elk spits ( en voor joepielezers waarschijnlijk heel keicool) antwoord schalks het publiek inkeek, wachtend op een lachsalvo van jewelste. En Roxanne, het headbangersicoon van zowat alle Vlaamse huismoeders die vergeten waren hoe ze moesten rocken. Ze zei iets dat ik twee seconden later weer vergeten was, en ze vergat spastisch met haar hoofd heen en weer te schudden, wat mij tot de conclusie bracht dat Roxanne geen echte rocker is. Maar goed, daar ging het niet om. Iedereen was er in elk geval rotsvast van overtuigd dat Xandee met haar schaamtelijke eurodanceliedje in de top tien zou gaan eindigen. Dat zegt meer dan genoeg over hun gezamelijke muzikale kennis, en de reden waarom ook zij het niet verdienden om te gaan.

Ook de tandarts van Xandee zat in de zaal. En omdat zelfs de openbare omroep niet meer durft zondigen tegen de regels van het televisiemaken, kregen we beelden te zien die gemaakt waren met de verborgen camera. Waar ze het blijven halen, ik weet het ook niet, maar de tandarts vroeg Xandee of ze soms de vleselijke liefde bedreef voor een optreden, en ze zei neen, ze had het namelijk heel erg druk gehad. De tandarts knipoogde schalks naar de voor hem blijkbaar niet zo verborgen camera, en toen moest iedereen lachen. Behalve Xandee, zij vond het eerder een beetje ambetant.

Neen, dan liever de beoordeling van de inzendingen van de andere landen. Een jury bestaande uit Dana ‘iedereen heeft heel veel talent, en vooral alle kindjes’ Winner, AndrÈ Doctorandus Eurosong Vermeulen, stemcoach David Davidse en ÈÈn of andere styliste nam de lastige taak op zich om commentaar te geven bij de filmpjes. Vooral voor Dana Winner was de lastigheid bij momenten niet te harden. Dana houdt van iedereen, en ze kan het niet aanhoren dat iemand een beoordeling krijgt die niet honderd procent overenthousiast is. Als Dana het moeilijk heeft, spreekt ze met een stem die doet denken aan die van Ilse Demeulemeester met een verkoudheid. Met een vibrato van heb je me daar hijgt ze zinnen als ‘Dat lied doet me wel iets’ en ‘Ik vind dit… vooral.. mooi’ de huiskamer in, tot algemene hilariteit van mij en mijn partner in kritiek.

Toen ze op het einde aan Xandee moest vertellen dat de jury ook nog drie andere liedjes leuk vond, vreesde ik voor een stortvloed aan tranen, maar het bleef bij ‘Maar jij bent nog altijd onze nummer ÈÈn, Xandee, toi toi toi!’. Als Hallmark ooit een ambassadrice nodig heeft, men wete haar wonen.

Volgende zaterdag hoef ik het allemaal gelukkig niet mee te maken, ik mag naar een trouwfeest. Ik lees de volgende dag wel omwille van welke Europese verschuivingen op de politieke landkaart Cyprus gewonnen heeft.