We kijken naar de slechtste chauffeur van Vlaanderen en zien hoe twee bejaarde meneren zich een weg door het verkeer proberen te banen. Ze lijken zeker de zeventig gepasseerd, en terwijl eentje rijdt geeft de andere commentaar op diens rijstijl. Het vlot niet zo erg: al tijdens het van de oprit afrijden zorgt een communicatieprobleem voor een misser.
Bejaarde bijzitter: ‘Ge moet nor links draoie’
*bejaarde chauffeur draait naar links*
Bejaarde bijzitter:‘Ik zei nor links!’
Verwarde bejaarde chauffeur: ‘Dat ies toch links?’
Bejaarde bijzitter: ‘Neje, ik bedoelde rechts’
Eens de baan op gaat het rijden niet veel beter, maar toch vinden de twee bejaarde knakkers even de tijd om het te hebben over de snelheidsbeperkingen.
Bejaarde bijzitter: ‘Oe snel rijde gij na?’
Bejaarde chauffeur: ‘Tussen de vijftig en de zestig’
Bejaarde bijzitter:‘Vanaf 67 km per uur krijgde ier een boete van 50 euro’
Bejaarde chauffeur: ‘Oe witte gij da?’
Bejaarde bijzitter: ‘Ienternet È’
Een lichte shock verspreidde zich door de woonkamer.
We kijken hoe Justine HÈnin staat te spelen tegen Strycova. Na een rondje ‘zoek haar borsten’ vraag ik me plots iets af. ‘Tennis op de Olympische Spelen, hoe gaat dat eigenlijk?’ vraag ik aan Youri. ‘Gewoon zoals anders’ is zijn antwoord. ‘Maar wat bepaalt er of je mag meespelen? Is het een beetje zoals de Masters?’ probeer ik nog. Hij weet het niet echt. Ik stel me dezelfde vraag over wielrennen op de Olympische Spelen. Uiteindelijk is het niet meer dan een andere rit, met een Olympische stempel op, vind ik. En dat doet mij niet veel.
Eventjes later zie ik een stukje judo. Het probleem is dat ik de spelregels van judo nog nooit heb gesnapt, omdat niemand ze ooit heeft uitgelegd. Volgens mij kent niemand de spelregels van judo echt, maar durft niemand er iets over vragen. Youri kende ze alvast ook niet.
Bij het zwemmen kwam ik plots op de proppen met een uitmuntend idee: ‘Als ze nu eens negen mensen uit het publiek haalden en die lieten zwemmen tegen de overwinnaar, zodat we eens echt het verschil kunnen zien tussen een Olympisch kampioen en een normale mens!’ stelde ik voor. Youri kon zich er wel in vinden, en ik ook, meer en meer.
En dat is nu net wat ik had verwacht van al die uren Sporza-zendtijd. Geen kwisjes over voetbal, geen reportages over WK’s van zoveel jaar terug, maar duiding. Hoeveel sneller fietst Lance Armstrong dan iemand die niet dag in dag uit traint op de fiets? Hoe zit judo precies in elkaar, en wat zijn de exacte regels van het schermen? En hoe kan je buitenspel in ÈÈn seconde herkennen zonder eerst te moeten nadenken over ballen die moeten vertrekken als een bepaalde speler ergens staat?
Ik was best een trouwe fan geweest van een soort ‘Jongens en Wetenschap’ op Sporza. Dan had ik tenminste met een gezonde dosis interesse de spelen kunnen volgen.
We liggen languit op een kussen en kijken naar Festivalitis op jim.
Lilith:‘Alex Callier lijkt op Bart Cabanier.’
Youri:‘Ja?’
Lilith:‘Uhuh, maar dan op een heel rare manier want eigenlijk lijkt hij er helemaal niet op’.
We nemen nog een handvol chips en gaan verder met niksdoen.
‘AziÎ, het geheimzinnige continent.’ Youri en ik zitten suf in de zetel terwijl een man met een veel te zware, onheilspellende stem een reportage over Kyoto voice-overt. We hebben net een terrasje gedaan, we zijn een beetje woozy van het naar huis rijden en we kunnen op dit moment zowat alles hebben. Ook Liberty tv.
Alsof er elk moment een bom op Kyoto kan vallen omschrijft de man wat er op tv te zien is: ‘Achter dit tuintje vonden we een paar beelden van de plaatselijke goden…’ Ook de cameraman van dienst deelt de vrees voor iets onheilspellends: het beeld slingert van links naar rechts, van te donker naar overbelicht, van nietszeggend naar nietstonend. Plots stopt de reportage als uit het niets.
Dezelfde zware stem begint met het voorlezen van reispromoties, terwijl het scherm door middel van lelijke beelden van lelijke hotels in the middle of nowhere op verkoop probeert aan te sturen. Zonder enige emotie of intonatie leest de stem verder: ‘Twaalf dagen op Mauritius voor slechts 870 euro, daarvan gaat mijn hart sneller slaan.’ Om door te gaan met ‘Vijf dagen Rome, daar is altijd wel iets te beleven.’ In tegenstelling tot de stem gaan de beelden wel weer omhoog en omlaag in de typische stijl van de zender.
Even later zit een brunette die eruitziet als het domste meisje van de klas iemand te interviewen die op de luchthaven van Oostende ÈÈn of andere oninteressante functie vervult. Het domme meisje leest de zorgvuldig neergepende vragen af van een kaartje dat op haar schoot ligt. Uit pure concentratie vergeet ze dat een interview een gesprek dient te zijn, en geen ‘ik vraag iets en jij antwoordt, en als je weer zwijgt lees ik de volgende vraag af’-spelletje. Youri en ik vermaken ons kostelijk met domme opmerkingen en imitaties op het scherm afvuren, als plots iemand een berg in Afrika omschrijft als ‘ een bergmassief in de vorm van een suikerbrood’.
We gapen elkaar geshockeerd aan. Wat zitten we in godsnaam te doen? Snel zappen we weg en doen alsof dit allemaal nooit is gebeurd.
Luc Appermont: “Wat is het verschil tussen een slimme hollander en een dinosaurus?”
*kandidaten hebben geen idee*
Luc Appermont: “Een dinosaurus bestaat al.”
Ik heb vanavond heel wat geleerd uit de tweede aflevering ooit van Beverly Hills 90210. Dat de personages die we vroeger zo graag wilden worden ondertussen half zo jong zijn als wij. En dat we ze in de verste verte niet geworden zijn. Dat er ooit een tijd moet geweest zijn waarin we ons niet ergerden aan Amerikaanse jongerenseries met een boodschap. (laat je niet ontmaagden voor je er klaar voor bent, vertel niet aan al je vrienden dat je seks hebt gehad terwijl dat niet zo is, dat is zielig en helemaal niet stoer, bel je beste vriendin niet op om zes uur ’s nachts, je ouders hebben ook slaap nodig,..). Dat de jongens die vroeger aanzien werden als internationale sekssymbolen toen nog niet eens klaar waren voor schaamhaar, en dat dat eigenlijk een beetje vies is, achteraf bekeken. Maar vooral: dat het niet anders kan dan dat er binnenkort een nineties fashion revival zit aan te komen. Dat betekent dat we binnenkort weer met haarlak aan de slag moeten om onze kuiven in orde te zetten. Dat betekent bijgevolg ook dat we op zoek moeten naar lange oorbellen en grasgroene jeansjasjes. Ook voorgescheurde jeans moeten de winkelrekken weer in, naast leggings en fleece-truien met gordijnenprint. Welke nineties-trend wil jij terug in het straatbeeld? Ik roep luidkeels: SPANDEX!!
Heel mijn kamer hing vol posters van Brandon, ik had een volgeplakt stickerboek (met uitzondering van sticker 61, zijnde Andrea, en ik miste een deel van Dylan’s oor) en op mijn plechtige communie had de bakker speciaal voor mij een Beverly Hills 90210-taart gebakken.
En dankzij de fantastisch foute mensen van Jim tv kunnen we vanaf nu elke weekdag even helemaal terug in de tijd!
Lilith zegt: beste beslissing sinds het afvoeren van Studio Spillonimo.
Ik kende de naam niet maar ik had ze al een paar keer zien passeren: de stupide sms-spelletjes op VT4. De ene keer kan je gewoon doelloos je tijd voorbij chatten met lotgenoten die niks anders te doen hebben dan vragen of iemand zin heeft in hete telefoonseks of gsm-afbeeldingenruil, de andere keer beweert ÈÈn of andere oerslechte “presentatrice” dat je er daadwerkelijk iets mee kan winnen.
Deze namiddag stond de tv bij mijn moeder thuis afgestemd op zo’n spelletje. Tot zover geen probleem, want dat gebeurt bij ons thuis ook soms, bij wijze van algemene hilariteit. Of ik de telefoon wilde opnemen als ze belden, vroeg ze. ‘Wahaa, je meent dat niet! Je hebt toch niet meegedaan?!’ Jawel, ze had gebeld, gewoon voor de lol. Dit was nog grappiger dan het spelletje zelf: mijn bloedeigen moeder had eraan meegedaan. Vijf minuten later waren we al lang van onderwerp veranderd, en ‘Toeters en Bellen’ (want zo heette dat staaltje van televisionele inovatie) was al weer uit mijn geheugen gegrift. Plots rinkelde de telefoon. ‘De wedstrijd wordt nu afgesloten’, sprak de Toeters en Bellen-mevrouw.
Moeder: ‘Je moet opnemen!!’ *duwt telefoon in mijn handen*
Ik: ‘Jamaarneen! Jij hebt meegedaan!’
Moeder:‘Neem op, nu!’
Ik: ‘Maar wat moet ik dan zeggen, ik ken dat spelletje niet!’
Moeder:‘FINLAND! Zeg Finland!’
Ik nam op, aan zoveel moederlijk gesmeek kan mijn hartje niet weerstaan. Een gladde operator vertelde mij dat hij me zodadelijk zou doorschakelen naar de studio, zodat ik het antwoord kon doorgeven. Maar ik moest wel eerst mijn televisie stil zetten. Zo geschiedde. Op het scherm verscheen ‘Kelly uit Ieper’. Dat was ik. Op VT4. Ik vroeg me af waarom ik vanmorgen geen foto had genomen van Nico Mattan, want wat nu zou gaan gebeuren was nog een stuk schadelijker voor mijn reputatie.
‘Goeiemiddag Kelly uit Ieper!’ sprak de presentatrice. Ik wenste haar eveneens een goede middag toe. ‘Weet jij welk land we zoeken?’‘Finland?’ deed ik. Jahaa, het was wel degelijk Finland. ‘Weet jij wel wat dat betekent?’, vroeg ze. Ik had dat altijd al een domme vraag gevonden, want als je meedoet aan zo’n spelletje weet je toch waarom. Ik wist het met de beste wil van de wereld niet, en dat vertelde ik haar ook. Ze wees naar beneden. Onder haar stond een geel kader met een getal. ‘Lees het eens voor’, zei de mevrouw betuttelend. Ik las het getal voor, on national television.
Ik heb een moeder heel gelukkig gemaakt, en mezelf ook een beetje. Want die Kelly uit Ieper, die een uurtje geleden 800 euro heeft gewonnen in Toeters en Bellen, dat was ik.
Je hebt mensen die luidop lachen in de bioscoop, en je hebt mensen die dat nooit doen en zich er per definitie aan ergeren. Ik behoor tot de tweede groep.
Maar niet vanavond. Ik heb geproest, geglimlacht, gegrinnikt en tranen uit ogen geveegd. Niet bij elke scËne, zoals de mensen achter ons, maar vooral bij de scËnes met Puss-in-boots, de geflipte kat met de stem van Antonio Banderas. Hilarisch accent, fantastische one-liners, en vanaf nu ÈÈn van mijn all time favorite sidekicks uit de filmgeschiedenis.
Ik vond Shrek 2 een stuk grappiger en meeslepender dan de eerste, en die vond ik al fantastisch. Zeker gaan kijken, misschien krijg je er zelfs de oortjes bij.
Je hebt mensen die luidop lachen in de bioscoop, en je hebt mensen die dat nooit doen en zich er per definitie aan ergeren. Ik behoor tot de tweede groep.